Heimskringla - 25.02.1904, Blaðsíða 1

XVIII. ÁR.
WINNIPEG, MANITOBA 25. FEBRÚAR 1904.
Nr. 20.
Fregnsafn.
Markverðustu viðburðir
hvaðanæfa.
—STRIÐLFRÉTTIR 18. Febr.:
Fréttir nær þvf sömu. Japönum
veitlst betur í viðskiftum. Blöð og
fregnritar munu hlyntaii þeim en
Rússum í frásögninni.—Tyrkir ætla
að nota sér tækifærið, að Rússar eru
önnum kafnir austur frá og berja á
Búlgaríumönnum. Sagt að Tyrkir
hafi nú viðbúnað mikinn þangað
norður og vestur.
19. —Fréttir í 'dag segja að her
Rússakeisara hafi náð fastri stöð i
PfngjYang. Hann er á ferðinní til
aðalborgarinnar á Korea, er Seoul
heitir, en ekki búist við bardaga
þar að svo stöddu. Attur er talið
víst að Rússar og Japanar eigi or-
ustu við Wiju. Þar hafa Rússar
náð setu. Er von á fréttum af þeirri
orustu á hverri stundu. Það er
farið að taka það fram í fréttunum
nú, að Rússar hafi barist sem Ijón
og ofurhugar yfirleitt, 1 bardögum
þeim sem háðir hafa verið.
í dag talað um að Japanar hafi
höggið fréttaþráðinn, sem liggur að
og frá Port Artur. Líklega ósannai
fréttir.
Sagt að Rússastjúrn séu boðin
smá herskip til kaups, 4 að tölu.
bygð 1890, sem tafarlaust geti lagt
af stað austur. Hvaðan tilboðið er
upprunnið vita menn ekki, en agent-
inn er á Þýzkalandi. Lýtur svo út,
sem Rússastjórn kæri sig ekki um
þau, en agentinn hótar að selja Jap-
önura þau, ef Rússar sinna ekki
kaupunum,
20. Um daginn flaug sú frétt
um heim allan, að Rússar hefðu mist
3 herdeildir ofan um fs á Baikal
vatninu. Rússar hafa sem sé lagt
þar teina á ísinn og lesta beint yfir
vatnið nú í staðJnn fyrir að fylgja
brautinni í kringum það að sunnan.
Herdeildir þessar voru hjálparlið á
hraðaferð austur á Aslustrandir, eða
að orustustöðvunum þar eystra. I
dag kemur sú fregn, að þessí drukn
unarfregn sé ósönn. Deildirnar
fóru að vfsu austur yflr Baikal-
vatnið. Snjóflóð hafði fallið ofan
fir nærliggjandi fjalli og runnið
fram á brautina, nokkuð framan við
járnbrautarstöðina. Rann lestin inn
1 fanndyngjuna ogá kaf, og hljóp af
tefnunum. 1 maður dó, 4 bein-
brotnuðu, 14 meiddust lftið eitt-
Þetta er nú orðið úr þessari óhappa-
sögu Rássa. Það er ekki óliklegt
að fleira af útgefnum herfréttum
þaðan að autan, séu orðum ýktar.
Mæit að Rússar séu að draga
sig norðureftir, séu þegar komnir
norður fyrir Manchuria. Japanar
skoða það herkænskubragð og er illa
við það.
Sagt að Rússar hafi háð fyrstu
landorustu við Japana. Japanar
voru miklu iærri og féllu nokkrir,
margir teknir, en nokkrir komust
undan. Orusta þessi er þýðingar-
laus að öðru leyti en f>ví, að Rússar
segjast hafa náð f uppdrætti og
hernaðarskjöl, sent hafi allmikla
þýðingu fyrir sig.
—Nýstrokinn er yfirlífvarðarfor-
ingi Soldáns. Soldán æfur og vit-
stola næstum, og gerír alt til að ná
honum. Hann vissi allra manna
bezt um leyndarraál og leyniskjöl
soldáns. Soldán heflr skipað að
taka son lians, som er í herliðinu,
fastan tafarlaust, og ætlar að reysa
að frétta til gamla Ahemd Ðjela-
leddin pacha. Gizkað á að hann
hafi flúið beina leið til Englands-
—Lord Strathcona heflr boðið að
gefa Manitoha-háskólanum S20,000
til að auka verksvið sftt. Vísinda-
deildin við hiskólann mun verða að
njótandi þessarar gjafar aðallega,
—tívertingjar héldu 17. þ m. 13
ársfund sinn í Tuskegee í Banda-.
ríkjunum. Booker T Washington
stjórnaði fundinum. Yfir 2000
svertingjabændur sóttu þenna fund.
Aðallega kom fundurinn sér saman
um, að fá eins mikið af landi og
koma á fót eins öflugum búskap og
auðið væri á meðal svertingja, og að
þeir skyídu semja sig eins mikið
að jarðræktar gróða og aðferð hvitra
manna og þeim væri unt. Þar töl-
uðu þeir allmikið um mentamál sín,
og eru þau á góðu framfaraskeiði;
kváðu þeir engar sannanir fyrir þvf
að hún væri orsök til vaxandi glæpa
og hrvðjuverka, á meðal svarta
flokksins. Fundur þessi skorar á
alla svertingja, að semja sig sem
mest að háttum og siðurn hvítra
manna, og hætta glæpom og smán-
arverknaði hið bráðasta.
—Lagabreyting, sem hljóðaði um
flutningsbann Kinverja til Suður-
Afríku (Transvaal og viðar) var
felt eftir harða rimmu í brezka
þinginu í Lundúnum. Kínverjar
mega flytja til Transvaal. Náma-
félög og anðmenn eru með þeim
innflutníngi þangað.Enda komu þeir
sínu fram í þingiuu.
— Járnbrautarslys hið mesta,
skeði i vikunni sem leið, varð ná-
lægt Odgen í Utah. Tvær lestir rák-
ust. saman. 25 járnbrautamenn dóu
strax, en 15 voru lifandi, en stór-
skemdir. Á annari lestinni var
vagnhlass af dynamite og komst eld-
ur í það og sprakk alt í loft upp.
Svæðið um kring í mflu fjarlægð
umtuvnaðist. Rúður í gluggum í 15
mílna fjarlægð brotnaðu og hús
hristust svo að vart var í þeim
standandi. Váhvellurinn heyrðist
í 81 mílu fjarlægð. Brautarstöðin
sem næst var gjöreyddist. Þar voru
staddir 60 manna og voru 9 af þeím
með lífsmarki eftir sprenginguna.
Þeir sem unnu á lestinni voru flestir
Grikkir.
—Nýlega hefir ytírréttardómur
fallið t máli stjórnarinnar í Mnni
toba móti sambandsstjórninni í Ca-
nada, í landadeilumáli nefndra
stjórna. Dómnrinn féll í vil sam-
bandsstjórn:nni, en móti Manitoba-
stjórninni, eins og við mátti búast
úrþeirriátt. En dómsmálaráðgjafl
Manitobafylkis, Hon. Colin H.
Campell, heflr áfrýjað þeím dómi til
hæstaréttar brezka rfkisins, eða sem
alment er kallað leyndarráðs Eng-
landsstjórnar, i Lundúnum á Eng
landi.
SPANISH FORK, UTAH.
24. Jan. 1904.
Herra ritst.:—
Það er eiginlega ekki mikið um
fréttir nú á dögum, en þó held ég
verði að reyna að skrifa þér fáeinar
linur. — Veturinn er nú kominn
hingað fyrir alvöru, með töluverð
um snjó, sem féll snemma ( þessum
mánuði, og svo er nú talsvert frost
á degihverjum. — Heilsufarið er
gott og líðan manna yfirleitt í bozta
lagi.
Verzlanin var all-lífleg fyrir og
um hátíðarnar; nú er hún aítur
daufari, en þó þolanlega góð. AI-
menn atvinna er nú heldur lítil hér
um pláss. Skepnuhirðing er það
mesta eem gert er nú á dögum hér
heima, en mesti fjöldi manna heflr
unnið f vetur við hina nýju járn-
braut, sem verið er að byggja frá
Salt Lake City til Lous Angeles i
California, sem sumir nefna “Clarks
Itoad”, þvi Senator Clark frá Mon-
tana á mest I brautinni og er líka
forseti félagsins.
Hér í vorum bæ líður alt áfram
mikið rólega. Hér eru engir asa
menn. Það var byrjað á að byggja
vatnsverk hér í fyrra, en það er
ekki búið enn, og bágt að vita hve-
nœr þeim tekst að ljúka við það, þó
allar líkur séu til að það verði í
sumar komandi,
Nú er verið að tala um bygg
ing sykurmitlu hér, og einnig að
raflýsa bæinn. Væri hvortveggja
næsta nauðsynlegt og vonandi að
það hafi framgang.
Landi vor, Guðmundur Eyj
ólfsson, varð fyrir því raunalega
slysi snemma i haust, að hrapa niður
af sem hann vann yið,
svo hann meiðdist mikið, og heflr
legið á spítala síðan, samt nú tölu-
vert á batavegi, en mikið óvíst að
hann verði nokkurntima jafngóður,
því fallið var mikið, 45 fet hef ég
heyrt, og því mesta furða að hann
komst af lifandi.
Lestrarfélag vort, hafðí ársfund
sinn nýlega, leit yflr alt sem það
hafði gert, en hugleiddi hvað það
skyldi gera; kaus síðan spánýja
stjórnarnefnd og með það fóru allir
heim.
Heldur þykjast menn hafa orðið
fyrir vonbrigðum, að fá ekki aft sjá
neina mynd af “prestum vorum” í
jólablaðinu; (>að hefir sjálfsagt ein-
hver misskilningur vaMið þvi, eins
og fleiru, sem misferst og mishepn-
ast í heimi þessum? En máske þær
komi seinna. Ekkert er ómögulegt.
Tvo fyrirlestia, “Um mentun
og siðferði Norðmanna í heiðninni”,
heflr landi vor, John Thorgeirsson,
prófessor í fornfræði Norðurlanda,
haldið hér í vetur. Fyrst fyrir stúd-
entafélaginu við 13, Y. háskólann í
Provo, og síðan hór í vorum bæ.
Voru báðar samkomurnar vel sóttar,
og dáðust menn mikið að snild og
mælsku fyrirlesararns og hinni góðu
meðhöndlan hans á jafn þýðingar
og umfangsmiklu málefni,— Iæyfl
timi og kringumstæður, heldur
prófessorinn óefað einn eða tvo
fyrirlestra enn, á þessum vetri, um
líkt efni, og mun ég síðar skýra frá
innihaldi þeirra.
Þinn með vinsemd.
E, H. Johnson .
Hra. ritstj. Hkr.:—
Viljið þér taka eftirfylgjandí
skýringu í yðar heiðvirða blað, þá
þætti mér það vel tilfallið.
Nýlega stóð grein f Hkr. um
Noebe'.-verðlaunin. Einn af þeim,
sem verðlaunin hlaut er Dr. Niels
Finsen. En þar er ei getið hverra
manna Dr. Finsen er, og þyki mér
nokkuð á vanta. Hann er sonur
Hannesar Olafssonar. sem var stift-
amtmaður i Rípum. Hannes var
albróðir Vilhjálms hæstaréttardóm-
ara og Óla póstmeistara. Árið 1894
stendur svo hljóðandi grein í Sunn-
anfara:
“Niels Finnsen læknir hér í
borginni, sonur Hannesar Finsens
amtmanns á Færeyjum, og síðar
sittamtmaður í Rípuin, sá er gekk
f Reykjavfkurskóla, hettr gert
merkilegar rannsóknir um áhrif
birtunnar á húð manna, og þar á
meðal komist að þeirri niðursföðu,
að geislar sólarl jóssins séu mjög
hættulegir í bólusótt, nema' þeir séu
rauðir, og er þetta sannreynt”.
í sömu grein er þess getið að
Niels læknir sé 34 ára gamall.
SlGURJÓN JÓNSSON.
Ein af 83, eða hvað?
Eftir 0, Eymunðsson
PIANOS og ORGANS.
HeintKnian A Co. Pianos.-Kell Orgel.
Vér seljum með mánaðarafborgunarskilmálum.
J. J. H M^LEAN & CO. LTD.
Þessi saga er hvorki skáldsaga
né ýkt munnmælasaga. Hún er
sönn, sem ég get staðfest hvenær
sem er.
Það var eitt kveld, sem ég var
staddur á járnbrautarstöðvum N.
P. félagsins, f Grafton, N. Dakota
Veður var kalt, svo ég var sem
allranæst hitunarofninum. Lest-
in kom brunandi inn að brautar-
stöðirmi og gekk ég þá út á gang-
pallinn, f>ví ég átti [von á félags-
bróður mfnum með henni. Hann
iom J>á ekki. Ég hafði.ekkert að
annast um. Ég veitti ]>ví eftirtekt
þeim er komu og fóru. Af einu
varð eftirtekt mfn fönguð meira
en öðru. Það var ljómandi lagleg
yngismær. Hún bar stóra ferða-
tösku f annari hendinni. Hinni
hendinni hélt hún um handlegg á
dökkhærðum, allfrfðum, ungum
manni. Hann bar ekkert. „Bölv-
aðurdóninn þinn. Þú berð ekki
(^kuna fyrir stúlkuna“, mælti ég
upphátt, um leið og þau gengu inn
íjá mér. Hann heyrði skýrt hvað
ég sagði, og vissi að ég meinti til
sfn. Áður en stúlkan var búin að
taka sæti í biðsalnum, kom hann
út aftur og gekk beint upp að mér,
og reiddi hnefann til höggs, án
þess að segja eitt einasta orð. Ég
sá strax á tilburðum hans hans
hvað hann ætlaði sér. Ég stakk
hægri hendinni f treyjuvasa minn,
og setti þumalfingunnn fram f
hornið og sneri treyjuhorninu
beint á hann, og gekk lítið eitt,
aftnr á bak, og horfði á hann með
ógnandi augnaráði, og mesta al-
vörusvip.
„Ef þú vogar að berja mig,
skal ég skjóta þig tafarlaust, hund
urinn þinn", sagði ég kaltog blátt
áfrani. Hann trúði mér og hljóp
upp á lestina, sem var að fara af
stað. Þeir sem þarna voru hlógu
og vildu fá að sjá skammbyssuna
mína. Eg sýndi þeim hvernig ég
færi að hræða hugleysingja með
J>umalfingrinum. Þá hlógu allir
miklu meira en áðnr.
Eftir litla stund voru allar horf-
ir, nema aðstoðarmaður Grand
Pacific-hótelsins, og stúlkan með
töskuna. Hún kom út í dymar,
skimaði f allar áttir og varð ákaf-
lega óróleg og gremjufull. Hún
leit alt í kringum járnbrautarskál
ann, suður, norður, austur og vest
ur, en fann ekki J>ann sem hún
leitaði að. Henni var kalt, en hún
var í svo miklum geðshræringum
að hún fann það ekki.
Það var slegið á öxlína á mér,
og sagt: „Sjáðu þessa stúlku.
Hver er hún?“ Það var umsjónar
maður G. P. hótelsins, sem talaði
til mfn.
„Eg hefi veitt, henni eftirti'kt
en p>ú ættir að spyrja haua sjálfur
530 MAIN St. WINNIPEG.
--•w.*
NEW TORK LIFE
JOHN Á. McCALL, president.
Siðasta skýrsla félagsins sýnir að á árinu 1903 hefir það gefið út
170 þús. lifsábyrgðarskirteini fyrir að upphæð miliónir doll.
Á sama ári horgaði fél. 5,300 dádarkröfor að upphæð yfir 16
miliónir dcll*. og til lifandi meðlima borgaði það fyrir útborgað-
áarlifshyrgðir fullar 18 miliónir doll. Sömuleiðis lánaði félagið
$32 þús. meðlimum út á lífsábyrgðarskírteini þeirra nær því 13
miliónir dollars. Einnig hefir félagið skift á milli meðlima sinna á
SiðastL ári 5J mlión dsll. i vexti af ábyrgðum þeirra i því, sem er
$1,250,000 ineira en borgað var til þeirra á árinu 1902 Lífsábyrgðir
i gildi hafa aukist á síðastl, ári um 191 millionir liollai'M.
Allar gildandi lífsábyrgðir við áramótin voru $1,745 miiionir
Allar eignir félagsins eru yfir .......555ÍJ miilion Dollaro.
C. Olnfnon,
AGENT.
J. G. INorg«n. Manager,
GRAIN EXOHANGE BOILDING,
W INTNTIPEG-.
Skemtisamkoma.
i*-
Mánudagskvöldið J>ann 29. FEBRÚAR verður samkoma
haldin undir umsjón Kvenfélags hins Unitariska safnaðar í
Unitarakyrkjunni, á hominu á Nena ogPacific Ave. Sam-
koman byrjar kl- 8 C. h. Dyrnar opnaðar kl 7.30.
Til skemtana verður: SÖNGUK, RÆÐUHÖLD, KAPP-
RÆÐA, “BOX SOCIAL” og “ANGLING” eða það
sem stundum er kallað “að draga tísk úr sjó“. Þetta síð-
ast talda hefir víst aldrei verið haft á samkomum fyr, hér f
þessum bæ, og er ekki ólfklegt að það ætti að geta orðið
mörgum til mikillar ekemtunar. Komið og reynið hvað
þér eruð veiðisæl. Hið annað er búast má við að mörgum
muni þykja mikið f varið, er kappræðan milli tveggja hinna
bezt þektu mælskumanna hór f þessum bæ, Jæirra Sig. Júl.
Jóhannessonar og Bjarna Lingholts. Einnig syngur hra.
Gfsli Jónsson og mun Jmð mæla með sér sjálft það er hann
kemur með; smekkvfsi hans og söngkunnátta er þegar
þekt meðal íslendinga hér, og þarf ekki þar um neitt að
Fjölyrða. Enn fremur mætti benda á að hra. Stefán
Thorson heldur ræðu á samkomunni.
PROGRAMME ER Á ÞESSA LEID:
1. “Box Social”
2. “Fishing Pond’*.
3. Fjórraddaöur söngur.
4. Upplestur—K. Kristjénsson.
5. Solo—Gisli Jónsson.
. v . ) Sig. Jul. Jóhannesson
6. Kappr*ea^Bj*rni Lingholt.
7. Upplastur—Þ. Þorsteintson.
8. Solo—Gísli Jónsson.
9. R*öa—Stefóu Thorson.
10. Upplestur—Þ. Jónsson.
11. FjórraddaSur söngur.
t
t
t
*
f
Inngangseyrir fyrir fullorðna er að eins 15 ccnis. en
fyrir börn innan 12 ára IO cents. — Aðgöngumiðar með
á prentuðu “prógrami” verða til sölu vfðsvegar um bæinn.
FORSTÖÐUNEFNDIN.
hver hún er“. svaraði ég. „Það
gengur efiaust eitthvað að henni.
Hann hetír lfklega hlaupið frá
henni ]>essi góðkunningi hennar,
sem ég ætlaði að skjóta áðan
með þumalfingrinum*1, bætti ég
við.
Þegar ég slepti síðasta orðinu,
var John farinn að tala við hana.
Þau ræddu saman fáem augnablik.
Hanu sótti töskuna hennar inn í
biðsalinn og þau fóru inn í hótelið,
Ég hélt til á uefndu hóteli, en
varð eftir af þeim, Eg hét þvi að
komast fyrir hvernig á högum
þessarar ungu stúlku stæði.
Hún var vel meðal kvennutður
á hæð, fönguleg og fríð. Hárið og
hatturinn hennar bar mér vitni um
móðnum vildi fylgja, Klœðnaður
hennar sýndi, að hún var ekki af
fátækum komin, hvort sem hún
vamú rík eða alslaus. Framgangs-
máti og limaburður hennar benti á
að hún hefði alist upp við nægtir
og menningu, helzt i eftirlæti &
meðal heldri stétta, sem kalla sig,
en eru mentunarlitlir asnar. Drif-
hvíta og mjúku hendumar henn-
ar báru vitni um að hún liefði
aldrei verið húðarklár.
Svipurinn bar með sér, já, svo
uudra margt, þá vel var aðgáð.
Ástríður og miklar tilflrmingar
skiftust þar á rúnnm, þess er
verðn vildi, Þar var minna af
sjálfsstjórnar- og stillingarmerkj-
nm, en liinu gagnstæða.
Niðurl. næst.