Heimskringla - 22.12.1904, Blaðsíða 3

22. Desember 1904
JÓLABLAÐ HEIMSKIiINGLU
deyja á víirum hennar. Svona liðu
fáein augnablik. Hún rétti upp
hægri hendina, eins og hún væri að
biðja sér hljóðs. Á liendinni glitr-
aði fingurgullið, sem bróður minn
hafði gefið henni. Eg leit undari
og eins og spurði sjálfan mig, lrvað
ég hefði gert. En [x'ignin var rof-
in. Það var eins og hún skildi
mfnar hugrenningar og vissi, hvað
bezt ætti*við að segja. Hún tók
til máls í blíðum, en þó alva' legum
róm:
“Vinur, ég væri ekki með öllu
viti, ef ég ekki vissi, hve einlæg og
saklaus er vinátta þfn okkur til
handa og því vil ég leggja fjárhlut
minn algerlega í þínar hendur. En
um nánari sameign okkar á milli
get ég ekki talað að sirmi. Eg vona
og bið, að þú ekki framvegis vekir
máls á þeim efnum.”
Eg þorði ekki að lfta upp. Hún
var að gráta. Eg hraðaði mér til
verka minna.
Veturinn var voðalega liarður.
Það voru hafþök af fs á sumardag-
inn fyrsta. Margir f sveitinni voru
mjög aðþrengdir að björg fyrir
menn og skepnur. En við bjugg-
um svo, að við gátum veitt öllum,
er til okkar leituðu, einhverja úr-
lausn. Eg ráðfærði mig æfinlega
við tengdasystur mfna, áður en
hjálpin var veitt. Svar hennar var
vanalega það sama: “Þú gerir eins
og þér sýnist.” Einu sinni bætti
hún þó við: “Maðurinn minn sál-
ugi lét þig ætíð ráða öllu þvf, er
laut að landbúnaði. af þeirri ástæðu
að hann vissi, að ráð þfn voru
happadrýgst. Og ef ráðum þínum
hefði verið fylgt með sjóarúthaldið,
hefði betur farið Enn þvf er ég
að æðrast um orðinn hlut.”
líg sá það mörgum sinnum, að
hún virti mig, og ég var svo barna-
legur að vona, að hún mundi elska
mig, þegar tímar liðu, og svo dró
ég upp svo yndislegar myndir af
frarntfðinni. Hvað sambúð okkar
yrði yndisleg! Mör fanst ég sjá
æðri tilhögun í ölln þessu fyrir-
komulagi. Á æskuárunum þótti
oss báðum undurvænt um Siggu
fyrir hennar frábæru sálargáfur.
Henni hlaut að vera vel til okkar
Og — nú — var hún ekkja bróður
mfns, sem blundaði vært f sjónum,
sem hann lmfði elsknð frá blautu
barnsbeini. En sál hans dvaldi
laus við sorg og synd ofar hinum
guðdómlegu sólkerfum. Mundi
það ekki einmitt auka á hina himn-
esku gleði lians að sjá eða skilja,
að ég hefði tekið að mér ekkju
hans, gerst skjól hennar og skjöld-
ur og leitt hana yfir hinn grýtta og
öldótta veg lffsins? Var ekki eðli-
legt að sál hans, laus við takmörk-
un líkamans, sæi og skildi minar
heimuglegustu hugrenningar? Og
ef svo væri, þá mundi hann sjá og
skilja, hvað mikið ég hefði lagt að
mér hans vegna. Eg var sann-
færður um, að himin og jörð voru
samhljóða minni innilegustu sálar-
þrá, og því var ég svo innilega
sannfærður um, að alt mundi fara
vel, þegar tímar liðu.
Hugrenningar þessu lfkar runnu
gegn um huga minn, þegar ég var
við vinnu mfna. Þær mynduðu
eins konar farveg í sálu minni, og
runnu eftir honum með undra
hraða, svo engin önnur hugsjón
komst að. Eg gat um ekkert ann-
að hugsað.
Það kom algerður bati með sum-
armálum. ísinn hvarf innan fárra
daga og snjórinn bráðnaði með
undra hraða. Svo var það eitthvað
viku af sumri, að ég stóð yfir fé
niðnr undir sjó, því þar voru komn-
ir auðir flákar. Sjórinn lá fram
undan mér, dökkblár og öldulaus.
Ég sá segl út í hafi, er færðist nær
smátt og smátt og bráðum var það
komið svo nærri, að ég þekti að það
var flutningsskip Orímseyinga.
Þétt hafræna fylti seglin og bráð-
um sá ég að þeir höfðu lítinn bát
á eftir. Hvað átti þetta að þ/ða?
hngsaði ég. En bráðum skildi ég
hvernig á þessu stóð. Þeir voru
komnir nær landi og þar feldu þeir
segl, og tveir menn fóru f bátinn og
réru upp að lendingu okkar. En
ég var ekki þar að taka á móti
þeim með opnum örmum. Eg þekti
þá. Það var bróðir minn og sjó-
maðurinn hans.
Þeir vdru mér alt annað en kær-
komnir. Öll mfn loftbygging hrundi
til grunna. Því kotn bróðir minn
tilbaka? Þvf slapp hann úr hel-
greipum dauðans til þess að svifta
mig tninni einustu lífsvon, til þess
að ræna mig því, sem ég mat dýr-
mætast f þessn lffi? Þvf druknaði
hann ekui, eins og við héldum, að
hann hefði gert? Hinar sáru sakrt-
aðar stundir voru liðnar, og við
sem eftir lifðum, voruin farin að
hugsá um málið með alviiru og ráð-
deild. Jafnvel dauðinn var svik-
ari! Öll náttúruiiflin voru tnér and-
stæð. Ég b'ilvaði iillu, og sérstak-
lega þeirri stundu, er ég hefði séð
þessa heims ljós. Ég held ég hafi
orðið ringlaður. Eitt er víst, að
síðan hetí ég aldrei séð glaðan dag.
Eg kom heim um kveldið full-
ur blygðunar og varmensku og
tók kuldalega kveðju hans, og ráð-
vaiidlega sagt var það það eina
mannlegt sem ég gerði, að láta
hann sjá að mór væri afturkoma
hans ekkert gleðiefni. En hann
veitti þvf enga eftirtekt. Gleði
þeirra hjónanna tók yfir öll tak-
mörk. Tengdasystir mfn var svo
frá sér numin af gleði, að hún yrti
ekki á mig með einu hlýlegu orði
eða mintist þess hvað vel ég hafði
reynzt henni. Eg var gleymdur
eins og ég væri auðvirðilegasta úr-
kast. Hún leit til mín þegar mað-
ur hennar var að segja henni frá
voðaveðrinu, en það var eins og
hún fengi verk f augun, þvf hún
lagði þau aftur og hallaði sér í
dreymandi ástasælu upp að breiða
og mannslega brjóstinu á bórida
sfnum, er hélt áfram að segj a
henni hvernig hann hefði tekið
strykið fyrir Grfmsey, þvf hann
hefði séð að eini vegurinn hefði
verið að berast ‘undan veðrinu.
þeir hefðu verið nær dauða en lffi
en að eyjarskeggjar hefðu reynzt
þeim sannir mannvinir. Hann
mundi aldrei glevnia viðtökum
þeirra og mannúð.
Eg heyrði ekki meira, þvf ég
fór út og hljóp niður að sjónum,
staðráðin f hvað gera skyldi, Ég
kom ofan á höfðann sem var sæ-
brattur með standbjörgum f sjó
fram. En það var eins og ku'da-
súg legði um mig. Ég stóð eins
og jarðfast bjarg. Mér kólnaði og
ég hugsaði alvarlega um málið og
fann að ég var viti mfnu fjær. Það
var alvarleg stund í lffi mfnu. Eg
fann til þess að ég var tvöfaldur
morðingi; nei, meira, mér hafði
komið til hugar að svifta mig mfnu
eigin lffi, en að eins brast kjark-
inn. Mig hrylti við sjálfum mér.
Ég fleigði mér niður á vota og
kalda jörðina og leitaðist við að
svala sálu minni með guðs orði, en
mér fanst ég alstaðar verða var
við hin liræðilegu dómsorð, Eg
hafði þráð dauða bróður mfns og
vinar mfns, til þess að geta fengið
vilja mfnum framgengt, og við
nánari athuganir fanst mér ég
vera eins sekur eins og þó ég hefði
tekið lff þeirra með minni eigin
liendi. Hvað átti ég að gera?
Mér var ómögulegt að vera lengur
hjá fólki mfnu. Eg varð að flýja
þangað sem enginn þekti mig, og
leitast við að bæta brot mfn. En
var það mögulegt ? Ég bar mig
saman við hinn yðrandi ræningja
á (xolgata. En samvizka mfn
sýndi mér skýlaust að ég var hon-
um mörgum sinnum verri. Hann
hafði, má vera, tekið með
valdi eitthvað, er hann þarfnaðist
til að lialda lífi—slökkva hungrið,
—En ég hafði girnst konu bróður
mfns, sem samkvæmt guðs orði
varðaði eilffri útskúfun.
Um morguninn kom ég heim,
úttaugaður af þreytu og samvizku-
kvöl. Bróðir minn var úti, því ég
hafði ekki þrek til þess að ganga f
bæinn. Ég yrti á hann á þessa
leið. En ég fann hvað minn eig
in málrómur var kaldur og hræði-
legur. Eg nærri þvf hræddist að
heyra sjálfan mig tala í heyranda
hljóði: “Við eruin komnir að
vegamótunum. Ég hlýt að fara
eitthvað út í heiminn þangað sem
enginn þekkir mig. Ég gef þér
sjálfdæmi með sameign vora. Ég
fer með ekkert héðan nema hest
minn, fötin sem ég er í og lítið
eitt af peningum. Við sjáumst
ekki framar í þessu lffi og líklega
ekki í því næsta. Kona þín getur
gefið þér allar þær skýringar sem
nokkru skifta. En mundu það.
Hún er saklaus, enég er sekur".
Ég fann að grófur óstyrkur var
kominn á mál mitt, svo ég hætti
við að segja meira, og smnleikur
inn var, að ég skammaðist mfn fyr-
ir að láta liann sjá mig gráta. Ég*
steig á bak hesti mínmn og reið á
burt ofan túnið. Bróðir minn
kom á eftir mér. Það gaf mér nýtt
þrek. Ég sneri mér við f hnakkn-
um, tók ofan og sagði: ,,Vertu
sæll, bróðir! Mundu það að það
er mfn brennandi sannfæring, að
við hljótum að skilja. Gruð gefi
að þú verðir lánsamari en ég“.
Svo sló ég í aumingja hestinn
og hann tók sprett eftir melunum
utan við túnið. Jón kallaði til
mín, en ég heyrði ekki orðin, þvf
ég hafði suðu fyrir eyrunum, og }
auk þess flutti hestskepnan mig æ }
fjær og fjær óðalsleifð minni.
Það þarf ekki að orðlengja það
að ég flæktist sveit úr sveit og
sýslu úr sýslu, þar til .hingað var
komið. Hér var ég hér um bil
eins langt frá fólki mínu og eins
óhultur fy ir þvf eins og ég gat
verið nokkursstaðar á Islandi. Hér
bjó þá gamall ekkjumaður, börn
hans voru horfin út f heiminn.
Hann var vinarlaus á grafarbarm-
inum’ og svo illa liðinn af öllum,
er hann þektu, að helzt enginn
vildi vera hjá houum. Mér sýnd-
ist hér mundi vera verk fyrir mig.
r % '
Eg fór til gamla mannsins og sagði
á þessa leið:
“Eg er auðnuleysingi, er livergi
á heima. Ég skal vinna fyrir þig
án endurgjalds. Þú getur reynt
mig mánuð eða svo, og ef verk
mfn eða framferði er þér ógeðfelt,
þá segðu mér að fara og ég skal
gera það án möglunar.”
Gamli maðurinn tók við mér
með illu. Það var eins og hann
sæi inörk flóttamannsins á svip
mínum. Eg var lijá honum nærri
8 ár og bar alla hans geðvonzku
með þögn og umburðarlyndi og
var hjá rúmstokk lians að kalla
mátti hvfldarlaust sfðasta mánuð-
inn sem hann lifði.
Það var nokkrum dögum áð-
ur en hann dó, að hann virtist
þjáningalítill, yrti hann á mig á
þessa leið: „Taktu eftir því sem
ég tala við þig, því nú er ég með
fullri rænu. Ég hefi verið máður
kaldur og harðgeðja, enda hetír
heimurinn verið mör kaldur og ó-
væginn. En sleppum þvf. Skeiðið
er á enda runnið, þú ert sá eini
maður, er á sfðari árum hefir leit—
ast við að skilja mig. Þú hefir um
megn fram leitast við að draga
sviðann úr hinum gömlu lioldfúa-
sárum. Ég hefi oft verið kaldur
og afundinn við þig þegar þú áttir
alt annað skilið. En samt sá ég
og mat kærleika. þinn mér til
handa, og þvf tek ég nú f hönd þér,
ogmeð því fylgir hjartans sann-
færing mfn. Eg hefi arfleitt þig
að jörðinni og öllu föstu og lausu
sem henni fylgir, sem afgangs
kann að verða skuldum mfnum og
útfararkostnaði. Haltu áfram að
hjálpa þeim sembágt eiga og leit
astu við að þerra tárin af augum
þeirra, sein gráta, vertu góður og
nærgætinn við trú og dygg hjú,
því þá mun starfsemi þfn verða
blessunarrík“.
Ég greip fram í fyrir gamla
manninum og sagði honum að mér
væri ómögulegt að þiggja gjöf hans
þvf með því væri eyðilagt áform
ipitt og lífsþrá, að gera eitthvað
sem rétt væri, án endurgjalds. En
hann svaraði með frábærri stilling:
“Skjölin eru öll útbúin á lög-
legan hátt og verður ekki riftað
eða breytt. Haltu áfrani að vera
vinur þeirra vinalausu og þá er ég
sannfœrður um, að þér mun vel
farnast. Nú hefi ég algerlega út-
talað.”
Ég þekti gamla manninn of
vel til þess, að ég færi að leitast við
að fá hann til að breyta áformi
sfnu. Eg hafði hugsað mér að
með þvf að vitina fyrir gamla
manninn og hlúa að lionum án
endurgjalds, mundi ég geta mildað
sekt mína, en nú var mér borgað
margfalt meira en ég hafði unnið
fyrir. Framboð mitt var fyrirlitið
af hinuin réttláta dómara.
Nokkru seinna dó eldungurinn
Eg tók við búinu samkvæmt þing-
lýstu erfðaskjali, og var nú f annað
sinn vel efnaður maður, með ekk-
ert ákveðið lífsstarf nema
aðdraga sviðati úrmfnum blæðandi
hjartasárum. Egfór að líta í kring-
um mig hvar tækifæri væri að láta
eitthvað meinlítið af sér leiða. Ég
komst að því, að stúlka, 3 árag im-
ul, var á hreppnum. Henni hafði
verið holað niður á óþverra heim-
ili þar, sem að sðgn, var illu með
Þú varst eitthvað 18 inánaða,
og enginn virti-*t vilja taka við þér.
Ég fór til hreppstjórans og sagðist
taka litla drenginn mér f sonar-
stað. svo hreppstjórinn losaðist við
þá útgjaldabyrði. Hreppstjórinn
varð himinfeginn að losast við þig,
Svo fór ég heim með litla dreng-
inn. Eg man það vel að ég hugs-
aði sem svo: Ef drengur þessi
lifir ogverður nýtur maður, verður
partur af sekt minni goldin og sála
mfn finnur nærveru þess friðar, er
i ekki verður ineð orðum lýst. Síð-
an eru nú nærri 24 ár. Nú eru
, „ . ,r _ , .dagarmfnir á enda. Éghefi lyft
hana farið. Mér var sagt að hrepp-1 tjftldinu £r- lffi flóttamannsins. Þú
stjórinn hetði komið heniu tynr a t , . . ■ , , , ,
. . , „ . . » , , þekkir mig betur en nokkur ann-
þeim bæ, af því að hann hetði I , .. _
, ar ]>ú Iftandi maður og einmitt
haldið að drottni mundi ganga
betur að ná barninu þaðan, en frá
nokkru öðru heimil f hreppnum,
og þf um leið var auðvitað létt á
hreppsþyngslunum, setn voru al-
veg yfirdrifin. En hvað satt hefir
verið í þessu vil ég láta ósagt. En
það eitt er satt, að þegar ég fór til
hreppstjórans og bauð honum að
taka barnið án meðlags um óákveð-
inn tfma, þá rendi hann fljótandi
augum til himins og þakkaði guði
fyrir að hafa bent mér á að létta
væru sannarlega tilfinnanleg.
þess vegna er ég reiðubúinn að
heyra dóm þinn.”
“Ég veit ekkihverju svara skal,”
sagði hinn ungi maður f rhn, sem
lýsti ást og virðingu. “En mér
virðist syndir þínar bráðræðis
syndir, sem þig yðraði þegar þú
varst þess var að þú hefðir drýgt
þær, og mér kemur í hug, hver
mundi sá vera, sem ekki hefði
hugsað það sama og þú gerðir, ef
hann hefði verið nákvæmlega í
ögn á hreppsþyngslnnum, þvf þau l)*num sporuni. Ég meina ekki
að það sé nokkur afsökun. En
j tnér skilst að hugskot livers inanns
sé heimur út af fyrir sig órannsak-
vnr anlegur og óskiljanlegur, og þvf er
Eg fór heim með litla stúlku-
barnið, sem hét Bigrfður, og
þvf samkvæmt siðvenju kölluð
8igga, svo í hvert skifti sem hún
var nefnd ýt'ðust upp sár mín, er
enginu þekti nema guð einn. Mér
þótti undurvænt um litlu stúlkuna.
mest vegna þess að hún var kölluð
Sigga. Ég vildi gera alt sem f
mínu valdi stóð til að gefa henni
gott uppeldi. Bústýra mfn var
ekkja sem margt hafði reynt; hún
hafði séð á bak manni sínum og
mist öll börn sfn. Hún var kom-
in yfir fimmtugt þegar hér var
komið sögunni, ogsá ekki annað
framundan sér en fara á hreppinn
þegar kraftarnir færu að þverra,
sem hún hræddist meira en danð-
ann. En þegar ég kom heim með
Siggu litlu, sagði ég: „Hör er
verk fyrir þig; þú ert góð og guð-
hrædd kona, leystu þetta verk eins
vel af hendi eins og guð hefði gert
þig að sínum trúnaðarmanni, og til
þess þúsjáir að mér er það áhuga-
mál að velsé farið með barn þetta,
að það sð alið upp samkvæmt lög-
máli hinnar eilffu speki, skal ég
nú þegar lofa þvf við drengskap
minn, að þú skalt aldrei verða
hrakin héðan svo lengi sem ég lifi.
hvað lasburða sem þú kant að
verða,og þar sem ég er 20 árum
yngri en þú, er lfklegt að ég lifi
þig“.
Konu aumingmn tók við barn-
inu með bænum og brennandi tár-
um og ætlaði vfst að ausa yfir mig
þakklætis þulu, en ég gekk f burtu
og veit þvf ekki hvað hún sagði.
Sigga litla blómgaðist eins og
fífill f túni. Hún var blfðlynd og
ástúðleg og þegar hún lagði litlu
hendurnar um hálsinn á mér og
kysti mig, fanst mér égfinna himn-
eskann frið í sálu minni, eins og
ég væri sáttur við himin og jörð.
það svo skýrt tekið fram f kristin-
dómi vorum, að vér skulum vera
varasamir að dæma ekkr náunga
vorn eftir líkum, þvf vér skiljum
ekki hjartað, skiljum ekki þau öfl
og þær kringumstæður, er oft
leggjast á eitt að kasta einstak-
lingnum út á þær brautir, sem sið-
fræðin segir ófærar. Þú hefir ver-
ið mór ástúðlegur og lagt alt í söl-
urnar til að gera mig að nýtum
manni. Ef ég ekki held áfram að
vera heiðarlegur maður, verður
mér einum um að kenna. En
hvað hefði orðið úr mér að lirekj
ast um hreppinn meðal misjafnra
manna? Et' ég hefði ekki verið
lfkamlega dauður, þá er ég viss
um að ég liefði verið andlega dauð-
ur. Ég lietí oft séð misjafnlega
farið með munaðarleysingja, hefi
þvf f anda séð hvernig æfi mln
tnundi hafa verið ef þú hefðir ekki
tekið mig og gengið mér í föður
stað, og þvf mun ég að maklegleik-
um biessa nafn þitt og minning
meðan hjarta mitt bærist; og í sam-
bandi við þetta koma mér ætfð til
liugar þessi orð: “Það setn ]>ér
gerðuð einum af þessum smæling-
um gerðuð þér rnér.” Hér er fyrir
heit - og svo þegar vér vitum að
hinn eilffi kærleikur er hafinn yfir
öll jarðnesk takmörk.”
Svo varð þögn. Gamli mað-
urinn hafði augun aftur, eins og
hann blnndaði vært. Hinn ungi
maður horfði með ást og meðlíðun
á hið þreytulega en góðmannlega
andlit, sem virtist sveipað heilagri
ró. Svona leið æði tfmi þar til
öldungurinn opnaði augun og
sagði f angurblíðum róm:
“Mér líður vel, en bráðum lfður
mér þó betur. Guð og hamingjan
veri með þér.”
“Vertu sæll vinur !”
Sýnishorn af ljóðagerð íslendinga
í Vesturheimi
FRAMHALD k 6. OG 1. BLAÖSÍÖU.
M u n f r ó
Um vorsins dfrðardag,
Við dýrsta sumareld,
Við haustsins hörpuslag,
Um heiðblá vetrarkveld, —
I faðmi Braga nýt ég náttúrunnar,
Og nfir opnast sjónum heilsu-
brunnar.
Hinn mjúki mandraumskoss,
Hinn mildi gleðiblær,
Hið svása sæluhnoss,
Er sálu töfrað fær,—
Þau gull ég bind með glitþráð sóla1--
daga,
Og geymi þau und höfðalagi Braga.
Er sorg mér sækir að,
Og sofnar vonin mín,
Og einn á eyðistað
Eg er,—þá strax til þín
Eg leita, Bragi’, og ljóslivörf óska
minna,
Eg leik f svefn með ómi strengja
þinna.
H e i 1 r æ ð i.
Ef þú f sál þinni eitthvað átt
Af einurð og sannleiks vöru,
Hlustaðu þá og hafðu látt
I hræsninnar þarafjöru.
Sjókindaliðið þér sækir þar að,
Sverðfiskur, hákarl og skötur,
Þú lendir í marflóm og marbendils
vað
Um mannlífsins illfæru götur.
Flyt þig heldur f lieiðloftið bjart,
í heiðskýru sölunum búðu,
Og sérhvað þar elska, er s/nist þér
bjart,
Að sannleik og ljósinu hlúðu.
Treyst á þig einan og alveldís-
mátt,
Aldrei þú hika við ósinn.—
Starfinu haltu og stefndueins hátt,
Og stjarnfirðar eygirðu ljósin.
K. ,(SG. BENEDIKTSSON’.
Svona liðu nær þvf 8 ár. Sigga
var nærri 11 ára. Hún var eins
og himinrunnin ljósgeisli á þessu
fámenna heimili. Allir elskuðu
liana og fundu til yndisleikans sem A.ð
henni var samfara. En svo var
það um vor. Það var farið að grisja
f ffflana f hlaðbrekkunni, að hún
vaknaði með þraut f kverkunum.
Það var barnaveikin, og næsta dag
var hún liðin. En hvað ég leið þá,
get ég ekki með orðum 1/st. En
hildi heims og frið,
Um hversdagsstund sem jól,
Hjá gröf sem vöggu við,
Hvars veltur lffs mfns hjól,—
Þá munfró veit ég mesta alla daga,
mega hyljast vinarörmum
Braga.
Og ef við endi flaums
Eg eilífð fengi’ að sjá,
Það manblóm munardraums,
Sem mærast yxi þá, —
Er gæfublómið: Gleym mér ei, frá
Braga;—
og saga.
I'ORST. I>. ÞORSTEINSSON.
ég skildi að þetta var himnanna
helgur liegningardómur, sem ég Minn guð og skjöldur, önd mfn, lff
svo mörgum sinnurn liafði verð-
skuldað En samt var ég lamaður.
Hin gömlu hjartasárin byrjuðu
aftur að blæða. Auðvitað höfðu
sárin aldrei gróið að fullu, en þau
eins og virtust svfðaminni. Hvað
átti ég að gera? Leitast við að
rétta einhverjum hjálparhönd,
fanst mér vera liið eðlilega svar.
Jólaljós.
Freyj a
Næsta vor á hreppskilaþingi
var verið að bjóða upp manaðar-
leysingja, eins og óskilakittdur.
Mér blöskraði með livaða léttúð
var talað um blessuð börnin. Það
var auðséð að þau voru óvelkomnir
gestir á meðal vor,
Vér trúum á ljósið, trúum á
friðina,
Takmarkalausan alsherjar-frið,
Friðinn í hjarta, himnesku
griðin,
Huggandi mannkynið, veit-
andi lið.
Vér trúum allir á sál og sól;
Og síbirta þeirra heitir: “J ól.”
BJARNI THORARINSSON.
Þegar hríð f garðinn gengur
—Glápir biturt svella-tröll,—
Þegar von er úti öll,
Enga geisla sér hún lengur; —
Skfn mör, Freyja, af himni háum,
Huliðs tala draumamál,
Drektu mér í bárum bláum,
Byrgðu mig í þinni sál.
Fram og aftur auðnu-hjólin
Einatt velta til og trá
Forlaganna ásum á.
—Áttavitinn missir pólinn,—
—Bentu mér á brautir sléttar,
Berðu mig f fagra sveit,
Þar sem blómið blöðum fléttar
Bernsku minnar jurtareit.
Þegar andans ernirdeyja,
Undir gengur vonarsól,
Norðurfshafs út við pól,—
Elsku bezta, kæra Freyja !
Skfn mér þá af himni háum
Huliðs tala, draumamál-
Drektu mér í bárum bláum,
Byrgðu mig f þinni sál.
JÓN JÓNATANSSON.