Heimskringla - 16.04.1908, Síða 3

r —
H E I M S K R I N G L’ A
AVINNIPtíG, 16. APRtL 1908
Strathcona Hotel
Homi Main ojí Rupert Str.
Nýbygtoyfigætt fristihús;Gest
um veittöll þæ<íindi meðsann-
fíjHrnasta vc'rði. Frí keyrsla
t.i 1 otí frá öllum jfirnbr. stöðv-
mn. Beztu vfn of; vimllar; og
herbergi og máltiðar figætar.
McLaren Brothers
KIQENDUR

Hotel Pacilie

: 219 Uitrket 1 Il.M.IIicH Stree.t Kigandi Winnipeg - - - Miinitolni
T e 1 e p h <» n e li 3 8 Ný-endnrbætt og Ný-tfzku hús f alla staði. Vidskifta yöar dskast virð- inyarfylst.
$1.25 a D a g
—HOTEL—
SUTHER LANI)
Corner Main and Sutherland Ave.
Gisting kostar, $1.00 og
$1.00 fi ilag. lífi tök við
stjórn þt'ss hfiss 1. Jnn. ’OS,
ot? virðingarfylst, óska við-
skifta Tslendinganærog fjær
Ivouiið, Sjiið og Keynið.
C. F. Bunnell,
eigandi. Telefón ÍJ48
BRUN5W1CK HQTEL
Horui Maiu St. og llupert Ave.
Besta borðhald; Jlrein ny fíjört ller- I
beryi; I'ínustu Drykkir oy Hestu Vind-
lar, ókeypix \'ayiirravtir Ötlum Train-
lextum. Jteyniö <>xs />eyarþú ert á ferö.
MARKET HOTEL
146 PRINCESS ST.
P. O’CONNELL, elgandl. WINNlPEö
Beztu tefiundir af víufönfium og vind
um, aðhlynning góð, húsið endurbeett
[ SNJÓLFUR JÓHANNSSON
[AUSTMANN].
i-----
í 26. tbl. Ilkr. ]>,á, er S. J.
Aust'iiKinn að rógbvra og illinæla
inijTi, fyrir greiu og kvæði ]>á ný-
birt í blaðinu. J>að bcfir verið
venja mín, atö skattyrðast ekki
við götulýð né fatita. Og eetla óg
aðallega aö fylgja þeirri reglu emn-
]>á. Itn af því þeir liermr C. H.
Hillmaji <>g J. Johiuston eru vam-
j virtir í þessari grein, þá er ég
knúinn til að segja fáetn orð :
Eg vissi það ekki fyr enn nú, að
eig€undi húss þess, sem er í þessu
siannbandi, hafði ekki litist þann
i veg á S. J. Ausbmaníi, að htunin
vildi hafa haim við hússmíðið. Ivn
j svo stiekkur S. J. Austmanm upp
j að okkur þessum þremur með
grimd og illum látum. Ilvað við-
jvikur hússverðinu, get ég sannaö
tive.nær sern er, uö S. J. Aust-
I uiiaiMi Veil ekkert uin verðið, og
i liiefir ekkert vit á því. Að ]>að sé
i 1 istasmíði á hú.sinu, döttur eirtgum
smið í hug að Uieita, seim ekki er
kvaliiMi af hinum illa anda öfund-
.sý'kÚHiiar. Kg stend við, uð ég voit
ekki um nokkurn íslcnzkaiu smið
lix’r, se.111 smíöuð hefir eins vandáö
h'ús og þetta fyrri enn C. II. HiM-
man. Kkki svo að skilja, að ]>eir
séu miáske ekki til, sem gætu það,
ef þeir hiefðu tsekifæri á svo fínu
verki og völdu eítii. það vill svo
vel til, að húsið svnir sig sjálft,
og stiemdur óh.uggað fyrir mamm-
lasti og faubasköiu'mum S. J.
Austmamns.
Jiað er um J. Johnstons naifn að
segja, að það er alt eins e.ðlilegt
og líklega lög'loigra . em þet'ta
Ausbmauns nafn, sem Snjólfur jó-
hannsson er ,a,ð lkwvgsast íneð' með-
al íslendiriiga, efi á meðal hiérlends
íólks “Iva'sbman’h — J>ar ssm bal-
að er t*m kvnstofn Kgils ga'mla í
kvæðimi til J. Johnstons, og ég
befi orðið v í k i n g u, þá geitur
]>aö orð átt við alla Vesbmionn.
]>ó ber J. Johnston sérstakkiga
með rébtu þaS nafn, aS h'adia verið
í víkingu. Hann var hermaður í
upprcist'inni í N or ð viestutlnmdi nu
(1H85), og revndist vel. ]>ó hn.nn
hafi bc'ðið heilsutjón nf hennanna-
vqsbúö Og hörðuin rt'ðbú'naði, þá
bclur lenginn dreinglyndur maöur
það honum tdl lý'ba. Itáöir ]>essir
nucinin, ITillmian og Johnston, cru
prýSisvel kyutir mcnn og htfir
aldirei veriS gcitiS aS miisjófnu.
Jxitta sýti'ir, a£ hvaða livötmn og
í hvaða ti'lgangi K. J. Austmaiin
fkinar lit úr sér skön'mmn, seni
aS eins eru honum til ævarandi ó
sóma, og sýnir aS eims hugsanir
hains á lágu stigi. Hann er sá
iniaður, sam ieikki getur sagt satt
eða vill ekki í þessu eíni. í'.nda
ieru ibil efbir hann nokkurar giein-
ar rtf saima tagi og þessi ám'insta
grein. Sýna þær ljósl«ga ha’.'S
inmri 'mann, nnent'un og skriffinsku,
og beyrist miér flesba vana viS
greinum ]x".ss skapilla inanns.
K. Asq. Benediktsson.
inir firoiðanlogiistu —*og þnr
með hinir vinsælustu —
verzlunarnionn auglýsa í
Heimskringlu.
Við komandi kynslóð
Vegiun og léttvægur fundinn
[GaaiankvϚi.J
Við lítið 'barn, sem ljóðin skilur ei,
niiig l'angar bil að kveð'a ögn í næSi,
en sérh\ erm biö ég pilt og prúða mey
að jxissa aS þau skilji ]>etba kvæði.
Jiú libla 'barm, sein lifið brosir við,
þú leggur ibráðu’m út á þrönga veginn,
]xir skyldur lifeins skorða’ á aðra hliS,
en skilninigs-trém mieð eplin hinu megin.
Ef skilnAngs-trj'ánutn skeytir nokkuS þá,
á skyldmmum og þeirra masi leiður,
er voðaha'ibta vegi þinnm á---------
hanu verður þá svo hræðilega brciður!]
J>ú uniga barn, sem ungri lieilsar öld
og æðri rmenning kannske með ]>ér flytur,
þú sérð oss öll, er sibjum nú við völd,
en sérð oi hvað viö erum reynd og viturlj
I>ú vvi/.t ici anei'lit 11111 okkar andans þrek,
né allia okkiar stóru, morgu kosti.
ViS sótbuira1 fra’in' un/. þraut úr vegi vék
og viður okkur. beállada’gur þrosti. —
Kn fyrir þaS við gefum ekki grand,
þó gleymiu'ni máskie okkar rébtu s t ö f u m,
og þó viö eigutn eiinhverssta'Sar land,
scm æ t t j ö r ð kallasb langt í norður höfum!'
Við élskutni frelsi, hötumi huúta hands,
setn hniekkir þér og allri velferð þinni.
við dönsura eftar lfetum 'Jxissa lands,
er landar okkar hieima “frjósa iinni’Mi
J>ú litli svednn munit læra þotba fljótt, —
eii, lærir þó af okkar íecða -drasli,
að Ijóani <lagsins mvndist niesb af nótt
og mammsims gleði þróist hel/.t i b a s 1 i.
Kr ■má'tbu læra trnin þér einmg kemt
þaiö anál, sean öll við rennuan ltér að nýba,
sem var anieð emskri heflað ha.gieaksmcnb
unz hreinb það varð og snoturt á að lit/i!
Kn gæfam æ þi'g leiSi, 1 i'tla lxtrn,
og lí'feins gívði- aldmei tuein }>ig bresti.
Em verðir þú á viðheld-þjóöar gjarm,
iþú vanda-gtd'pur revnist okkur nnesti!
O. T. JÖNSSON.

Eglll Skallagrímsson
Karlinn með kolsvartar brýr,
kappinn, er sjaldan var hýr,
skáldiö, sein orti sinn óö
ört' er í hæitbumum stóS,
sdtja í öaidveg’i aetti lijá ])jóð.
Kgill, cr utanlrtiids fór,
öUnm íaai'St hamdn'gju-stór.
Kirík haus lofuSu ljóÖ, .
loföuU'gi þótiti þati góö ;
heiðrar ]>,iu núiua hin norðlæga þjóS.
IJitanlrtnd'S frama hamn fann,
föðurlamds snéri í rann,
'l*egar í nóg hafði náð,
morðurlægt elskaðl láð,
cinlægt þaö haföi um æfitta þráS-
Ágæba ísJienzka slóS!'
Kgdls ]«ins verndaöu IjóS,
'indnudng bans göfuga geym,
gleyma þó kappamum þ:"im
arílaritiir vilji i vesbræmim heitn.
0. T. JÖNSSON^
Vyrir skömmu haföi ‘‘ísafold’’
nueö höndtvm gretinar frá tinhverj-
um IsLmdingi í Ganada, s iu seg-
ist vera á ferð og ílttgi. Vissra or-
saka vegna get ég ekki sem steaid-
ur bekið þær allar bil j firv'egunar,
læt niér þvi roægja að bienda á
bvenb, sem augljóslega sýnir mamn
inat..
Af ásetbu ráöi svíkur hann út
úr eiinsetumamii tuttugu og fimni
mílna keyrslu og næturgreiða, —
meö því yfirskymái, að haivn ætli aö
gerast verkamaöur lvans, “af því
það stóö einnviibt svo á, aö
hrtitin þurfbi að komast þetta”.
J>essi sanvi tniaður nveð harma-
grát sirnt yfir, hvermg íslen/.kan
sé komin i Foam I/ake bygð, er þó
ekki n'ógu sattnur Islendingur til
aö segja sabt frá um hedti æbt-
lands síns. Ótrúfegt er, aij hann
hafi imndrukkiS Jxinn lvga og tál-
daægnisandia meö móðurnijólkinni.
Kru ntenn, sem svona er fai'iö,
því vaxnir, að skriía uim hagi og
hábtm fóiks í öörum hcdmsálfum,
svo nokkuð verði á því grætt ?
IJ111 ]>aö dæmi réltsýnir menn.
Sbaddur í Revkjavík 6. mar/. ’o8.
Hjörtur Bergsbednsson.
Einar Guðmundsson,
(K. 17. júlí 1834, d. 15. okt. 1907).
Ævi lömg er liðin,
í/æknuð sár t>g þraut.
F»n n loks kyrð og friðinn
■Foldar ■mjúkb við skaivt.
iMisjafnit lífs var ledði,
Lánið gæfa og hrós.
I>ó benbu liábt í heiðt
Hjetlbrigð gáitua Ijós.
Brautir voru ei beim-ar,
Brosin stundum smá, —,
Kn œbíð vildi Kvnar
Orö og hjúkrun ljá
J>adn, sem að bölið heygði
Með bágiíKfanna vobt.
Eins langt og augað eygöi
Hann átti hjarta gott.
í1 Kyjafirði fxíðiun
H'rtnn fæddur og alinn var,
IIóls- und -fjalla hliðuin
Hiba dagsins biir.
Til Yínlands sigldi vestur
Með vonir bjarbar liaivn,
Að Gimlt kom, sean gestur,
og geyanda reynslu íann.
Kfetu ahlursdögivm
Ivytidi í Winmipeg.
1 söivgvnin, ljóöum, sögum
]>ar sjón er ýmisleg.
Köld og döptir kjörin —
Kostalíí og dains. —
Sdigur- hans sést -förin
Hjá sjótiim þessa lands.
TxuKJwnenn síma leiddi,
Lí|úfur og gæbinn var,
Oft bamm kvíða eyddi, —
iEgdsh jál'm þar bar.
Að sumri vildi vetur
Og vori gera hann.
Jxiö fnndu fáir betur,
Kvað friðtir sigra kann.
I sóktrálfnr svifinn
Svöltvm heiniiS úr glaimv.
Hann finivur ljósið — hrifinm,
sFjærri bímans stratmv.
lírðan sömd er saga
Og sungið íslenzkt mál,
Björt í ljósi 'braga
Blikar Einars $41.
K. Ásg. Brnediktsson.
1
■
I

DORSON
nn<l
JACKSON
Byssjjngamenn
Sýuið oss upjxlrætti yð-
ar og fiætlunir og fáið
verðáætlanir vorar.
370 Colony Street
Winnipeg
ILcfir þú borgað
Hehnskringlu ?
Woodbine Hotel
Stiersta Killiard Hall 1 Norövestarlandinu
Tlu Pool-borö,—Alskonar vluog vindlar.
liCiinon A Ilebb,
Eifjendnr.
SFONNÝTT HÓTEL
ALOERLEGA NÝTÍZKJT
Hotel Majestic
John HcDonald,
eigandi.
Jam«s St. West, Hétt vestan viö MainSt. .
Winnipeg Tel«?f6u >9 7 9
$1.50 á dag oíi þar yfir
Bandaríkja-snið
Alt spni húr er nm hðnd tmft er
s af Iteztu tegund. Reynið oss.
BRANDONS VINSŒLASTA
CISTÍHUS
EMPIRE HOTEL
E. J. PELTIER, eigandi
IlcfirOII niítfOar þa glndi.
ReyniO þctta gisti • liiis.
\ hezta stMft í horginni.
Lang - vcga tclefón 155.
Sample rooms.
72*>—781 Rosser Ave.
HKAM)0.\, MAAf.
_____________________21-5-8
.....
ISent er rétt fi bak við Pdst-
húsið. — og þar sont alt er af
beztu tegund. íslendingar
ættu að reyna þetta gistihús.
James Thorpe,
eigandi.
Fyrverandi eigandi
Jimmv’s Restaurant ó
Portage Ave.
ADALHEIÐUR 227] 228 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLH
mann sinn og hatiat kyst á be-ndi hennar og sagt
það, sciin ihamm saigði, — alt þatba gkvddd lvana ósegjr
ank’igfi nvikiö.
Hiertoga'innan var alt kwldið tnjög ergiteg vfir
því, að 'hnn gait tnicð vngu móti kastað skugga yfir
gleði Aöölbciiðar. H'ershöfðdnginn, s<?m rnú sá, hve
g'löð Aðalhieaður var, siaigði aíbur og aftur við sj.ilfan
sig :■ ‘‘H'túi er ána'gð. C.uði sé lof! ”
Ladv Carcat sýndist nú alt ætki að enda vcl.
NLV. KAI’iíTULI.
“Kg vildi h'S'ld’Ur vera Txwiy Caren á Brooklands,
ien lvertoga'innan af Ormont”, sagði Niba við sjálfa
sig. Hvað er það, swn við eiguan uppí lamdi'nu?
Gaimalt höfðingjasieliir við sjávarströndína, þar sem
skrækjandd' máíar er eina skeimtunin. Að lara þang-
að, er siiima swn .aö fcvra í útl'Cgö. Ned, ]>að er alt
aninaö, aö eii'ga'Brooklands og sursitak't hús í Londcm,
— engan gatnlaai' e'igiinmanin, sem læitur mig yfirgefa
dansteiki utn 'tniiðja nóbt, a«f því hoitm er ]>á orðiaiin
þreyttvtr. Eg bcfi aö vísu eins nvikið af pítviugu'm
eins og ég viJ, en það er cins og þung bvrði livíli á
herðuan aniér sökum þess, hve nvaður minn er orðiinn
gaimaJl. Hann helir lemga skembun af því, sotn mér
þykir gaman að”.
“K'f ég væri Lady Caren, skvldi ég vera aivægÖ,
en því er nú ver og mdöur, að svo er ekki, þá
niæbtd ég ávalt vcra við hlið þeiss mannS', senr ég
clska. og rá'ða öllu hér á Brookkiruls”.
“Bdðji baivn mdig um þaö, ímvn ég svara : já”.
Nú 'hros'ti húiu. ,
1
I
“Næsta spursniál er, hvort hann bdöur nvig vvn
•það, en ég vona aö svo vea-ði. Kg vedt rnt hér un
b'il, hvemi'g sa'mib'úðinni mdlH haats og konu hans e
varið. Hann elskar hana ekki, og þeirra á mill
hefir aldred veriö um neina ást að r:vða. Ham
\‘,r ueyddur til að edga hanai, veigna erfðaskuáriíiniar
N’i 'fitetur haflin halddð edgmim síntvm, þó bann skvl;
\ ið hrt'iiia. Kornd hamm til tnín og segist vera þrieybt
ur aiC að l;.fa ánægjulausu líli án ástar, i— Og biðj
mig að ycröa hans, — vil ég svara : já. Svi
verða þa tvedr hjóna-sk.il-naðir og eibt hami'ngjusa'm
U’gt hjonaibajnd. Kftvr nokkra mánuði glevmis'
þobta, og við lifu'ini anæigjutegu og glööu liíi”,
Ilienflvi kom eikkd til hugar, aö hugsa það minsti:
uin, hvort aform lK-nnar væru rétt eða el:ki Un
viröingu og sóma siimi lH-rt.i hún ekkert, — aö edn:
uan að svaila astriðum sínum og l:fc: glöö'u lífi. Húi
hugsaðl ©kkicrit ivnr, að hún ætkiði að drýigja stór
synd, ©ða um h\e óla'kuandi sari hún mvndd S'.n
mörg saklaus hjörtu. Hún setbi sér ]>að að ©ini
fyrir niark og nvið, að viuua hatttt, sem hún elskað
svo heiibt. Hún brosti, er húu lntgsaði til þeirra:
sorgar, iar hún ylli Lady CaTen móður Allans.
“I.'átum bana ■e.inhveru góðan veðurtkig, hibba mi;
sem eiigdnkomi Allans, og hun skal fijótt auiega ha'bb:
við sO'ðfræðiskeinnin'gar sinar”.
J>á gladdis't hún, e-r bún hugsaði (til', hvílik;
sinán og sorg húm teiddii yfir I/ady Aðalhciði.
“HaniU' elskar hana ekki”, sagði hún og bro.sti
illginvisicga, “það beíi ég fulla vissu fyrir. Kn ég
cr vfes um, aö htiai elskar haflvn. já, ég mun hefna
mín vel”.
I>að er óntögutegt, að hylja aðrar cins svndir og
þe.ssar nvcð nieinni afsökunarblæju. Jvessi s’Viul var
hugsuð af ásetitu ráði, hún átti rót sina að rckja
frá köldu, spiltu lijarta, sem ekki liaíði tninsta snelil
AÐALIIEIDUR 229
al sáögæöi til að bera, en sem lét s’t'jórnaiS’t edngöngu
af girndu'tn simun].
Heirtogiaiinflian gekk til og frá vvnv rósagarðinn á
meðan húu var að hugtsa twn alt þetta- Jxað var
sem dlinvatn streivmdi út utn hvern sauaai á kjól
hennar.
Alt í einu hrökk hmi við. Hún ltieyrði innilegau
hlá'tur, og sór til 'iuikillair undrmvar, sá hún lávarðiun
stan<l'rt' hjá konu sinnd og tala við hana- Bæði
lvló'gu. Hútt varð svo .lirvgg og reiö yfir sjón þcss-
ari, aö -]>ví verður ekki með orðu*m lýsrt. þaö teit
ekki lib J'vrir, að 'það xTÖd svo auövelt, að fa komdð
skfll.maði af stað hér. Ilcldur var ekki alveg víst,
að ást'in væri að. eiiitvs <á aðra lt'iiöiua. Hún léb sér
saimifc í engu bncpða, baiaði við þau nokkur orð og
gckk S’Vo í 'burtiy
I/tivarðurinn horfði undra.ndi á cftir bcnni, þar
scm hún gekk ét-ifli e'Stiir garðinnm, var huu líkust
tnaiinii, sem cr yfirhu^eöur af sorg. En svo kom
eifli'hver og fór ;<sö bala við hann, svo hann gkymdi
henni um stundaarsakiri.
Kvelddö var 'mjög blítt og fa-gurt. Ilægur v ind-
ur lék ivm blöð 'trjánna , fnglarmr voru liættir að
svngjrt, og öll Tiábtúrsin sýnclist aetla a'ð fara að
hvílrt S'ig.
I/ávarðurifliar mundi ekkert eftdr hcrtogainnunni,
fyr t-n eiai'hver gjcstainna „s/juröi eftir heivni, því hun
var ávalt lifið og sálin i’ hópnnm, þcgar glcði og
gaflnain var á diea'ðiím.
Ilanin innncli' núí eftir.. hve skyndilega hv.n haíði
gcngiö frá honuru, og hKe hrygg hún sýndist vera.
Haflin £ór straix að gæta að" benni, fvrst í rósagarð-
inn, svo hjá gos'brnmnuricni, en hún fanst þar lmergi.
Lefligst initd í skcjgintrtvi h.’yjrði hann einn nætnrgala
syngja.
“Hún er víst Vþarna;”r liugsaði hann, “og lfiustar
230 SÖGUSAFN KEIMSKRINGLU
*
á navturgala söngiini”. Hann kallaði hábt ‘Nita’,
en leai'giiinn ansaði.
það var orðið skúggsýnt, ekki saimt mjög ddmit.
“Sg skil ekki, aö hvin haft farið inn í skóginn,
húm kemst þá aldned lein til baka úr því farið er
ddittwna”.
“Niba”, kall'rtði lvann aítur, — en það var það
saima.
Nú mundi hanin eftir. uppáhaldsstiað sínutn, trjá-
livnddivmm'. “]>að gc.tur þó varla verið, að liún sé
þar?” hugsaöi bann, en sanvt gekk hann þa-ngað.
Sólin náði aklred aö skína inn í þeaman lund og
all;yja£iia v«r ]>ar skuggsýii't. Kyröitv ifltni í honum
og fc'lcVmdl'murin.n að ut.an var mjög aðlaðandi fvrdr
sérhviern man'n.
J>egar lávarðurinn stó'ð við innganginn, heyrðist
honufln' har, n hevra gráb.
“Niba! ” kallrtöd hann, — en ekkert svar. J>ó
var haimn viss uttn, aö eáflihver var hjá uppáhaldssæ'ti
hans, hjá efsba hvíta líkmeskiflm. Hann gekk þaflig-
aö, en mt h&yrðist ekki lcngtir nokkur ekki. Sairvt
var h.tivtt viss uin, að hún var }>ar. Hann famn þaö
á sér, að hún var málægt hontvtn, og nú sá lvamn
skína í h'inn rauða skrattblaga kjól bennar.
“Ni’ta”, sagði hann lágt.
Hún ansaði ekkt, ©n hanai sá að hún lá þar irueÖ
höfuðiö við fætur líkneskisins. Hafliu gekk bil
hemtvar.
“N'itai, er það mögulegt, að þetita séttð þér ?
Ilvers vegna eruð þér bcrna ein og grátandi ? Hvað
hefir komdð fyrir yður?”
Hann tók hetnckirnar frá andlibi bonttar, og sá aö
hmn var máföl <>g HjcVtandi í tármm.
“Ef þér viljið gera mé.r graiöa, Alfcm, þá lofvð
mér að vera eiiivmi hór. Mé.r líður svo illa, að ég
veit ekkert hvaö é.g segi”.