Heimskringla - 07.05.1908, Síða 4

4 blx.
.WINNIPEG, 7. SíAt 1908
■■y — •
H E I M S E R I N G E A'
Victor st., 6 herberpjahús $1600
Toronto st.., 7 “ nýtísku
hOs meðölluni þægindm 2800
$500 niðurborgun.
Simcoe st., — 7 herbergi, 2900
Beverley st., 7 herbergja
n/tfsku hús á ........ 2000
Home st. nálægt Portage,
25 feta lóðir, á $25 fetið
W. P. RODGERS,
608 Mclntyre Blk.
Fón 6474.
27-S 8
The Duff & Flett Co.
PLUMBERS, GAS A\D;STK \M
FITTERS
Alt verk vel vandaO, og veröiö r6tt
773 Portaífe Ave. og 662 Xotre Dame Ave.
Phone 4644 Winnipeg Phone 3315
Giftingaleyfisbrjef
selur Kr. Asg. Benediktsson,
477 Beverley St. Winnipeg.
■ i“I■ h «T«liiISI«I»,i»í■ - « * - *)-|*ri*l*I»j*
!■! M
Hvað er svo |
Gott
sem nýtt, ferskt, kjöt? Hvað
er betra að borða en gott kjðt?
Og hvar fæst það l>etur áti-
látið en einmitt hjá oss. Tele-
fónið oss eina pöntun oe reynið
C. G. JOHNSON,
KJÖTSALI
Horni Ellice og Langside. Tel.: 2631-
______________;___________L*J
my/v//m/7 /?*
FKKK FYRSTU VERDLAUN' .( SALN'T
LOUIS SÝNINGUNSI.
Cor. Portage Ave and FoJtSt.
Kennir Bókhald, Vélritun, Símn'tun,
Býr undir Stjórn Þjónustu o. tl. Kveld
oie dag kensla. Sérstðk tilsögn veitt
einstaklega, Starfshögunar-skrá frí.
DR. A. E K E R H^+
Sórfræðingur f Augna-, Nef-,
Eyrna- og Holdssjúkdómum.
Grand Forks, N. Dak.
Sendið Heimskringlu til
vina yðar á Islandi.
Cancer Cure.
R. I). EVANS, sem fann upp
liið vfðfræga lyf til lækninga
knihhaiueÍDiun
óskaraðallir sem nú þjástaf
krabbameinum, skrihsér. 2.
daga notkun meðalsins, lækn-
ar útvortis eða innvortis krab-
bamein. Skrifiðstrax til R. D.
Evans, Brandon, Man. 27.8.8
A. S. lEAItim,
Selnr líkkistur og annast um útfarir.
Allur úthúiiaöur sA hezti. Enfremur
selur hauu allskouar miunisvaröa og
legsteiua.
12lNenaSt. Phone 306
TIL MÁLSVARA G. T. REGL-
UNNAR ÍSL. í W’PEG
Framh. frá 3. bls.
s«n áötir lítið eöa ekkert til fram-
gangs og eilingar a5al grivndvall-
ar miálofni sínu, bindindis málefn-
inu, þá væri tvækkandi hiVf&ajtala
hotvum til stækkandi vanviröu i.
því þa& liggur í augiim tippi, a&
þá er félagsskapurimi hættur að
stafnia að sínu aSal markmiði, og
getur því naiimtegia lengur heitið
bi tvdindi s félags s kaip u r, jveina með
því, að sigla undir íölsku ílaggi,
eða ssm svikin verzluii'arvara, sem
ber á sér gvlt og ghesilegt vöru-
merki.
Nú er það ölhwn ljóst, að G. T.
féilagsskapunnn lvefir sá'ralítið að
•þvi gert, að st'emnva stigu íyrir
vínsölu og víntilbúningi hér í bæ,
og er vímsalan á ölgerðarhúsvnvi á
Furby st. 'þess bsztur og órækast-
ur votitur. þar sem öll starfsemi
'bindijidis íé-la'gsskapaTÍns er lit á
við inn á meðal fódksvns, þá er því
alls ekkert ókutinugt um aðgerðir
lians og starfsrekstur. Nú þar sem
iivetvn sjá það, að' hann næstmn
forðast að gera nokkuð til að
kotna f veg fvrir þabta, on það !it-
ið, sem gert er til takmörkunar
áfengistilbú'mngi og áfiengdssöhi, ir
gcrt a.f alt öðrum em G. T. íé-lags-
skapnum, þá fá initnvn næstmn o-
lx"it á honum og vjlja helzt hvorki
hevra hiinn né sjá, og hafa þeir
talsviert fyrir- sér í því eifmi.
. KI þar á móti, aö Goodtemplar-
ar færu af alúð og áhuga að
sbarfa að málefnii'nu sjálfu, og
tnvnn færu að verða varir við
sainnarlegan áhtvga hjá þeim og
smátt og smát't að sjá árangur af
homttn í verkinu, þá spái ég því,
þó ekki sé ég mikill spámaður, að
ekki þyrlta letvgur að elta einu og
eiinn mann og næstuin því, að
falla á kné fvrir honmn og tilhiðja
hann að koma vn.n í f'él'agsskapiini,
eiins og nú verðtir alt af »ð gera.
Sabt að segja er fyrir löngu fengin
íiæg neynsla fyrir því, að slíkt er
■mjög sevminnið verk, og sú aðferð
al'gerlega óftillnægjandi til að
skaipa íélagsskapniim viröingii og
álit almernnings víir höfuð. því
þegar sannur og lrfandi áhtigi er
vaknaður innbvrðis í| Reglumvi, þ;i
tnvmn fljótlega gpeinilieg vegsutn-
mierkv þess sjást í verkitm, og Eé-
lagsskapurinti þarf þá ekki að
bera neinn kvíðbogia fyrir framtíð
sinni þar á eftir. Fólkið streymir
þá inn í hatín iinnvörjnim.
Auðséð er þaö, að þeir sexmienn-
ingarnir vilja til’ainka sér þann
heiður, .hversu fyrirlitning á
drykkjuskap nú á siðari tímum
heiir auk'izt, et> utn það munu
verða doildar skoðanir, hvort
þeim beri hann eingöngu. Eg fyrir
mi'tit leyti álít, aö með vaixandi
siðgæ ðistil finningii og meivningar-
þroska þjóðanna, þá hefi fvrirlitn-
vng á ofnautn áfeavgis komist inn
í meðvitund manna og glæðst þar
og þróast, °g það sé' þess vegjna,
að Jiverjum þaim manni, sem ó-
spiltá velsæmistilfinningu her í
brjósti, að honum þyki tn'inkun' að
því, að láta sjá sig svo ölvnöan
á almann'afæri, að haoim ekki sé
sjál'faer og ábvrg'öarfulTur fyrir a.t-
höfnttm síivum og orðum, hvað vel-
særat og heiðarlega he'gðun snertir.
Auðvítað getiir bdaidindis hreviing-
in á'tt * dá'lítinn þátt í þessu, en
þoss helcl ég gæti lítið fyrir hinum
áhrifunuin.
þau ummæli seximonniivgamui, ‘' að
menn geti ;.ú ekki Tengitr tekið
stauip aif áfoigi, án þess að bæði
aðrir, og jafnvel sjálfir þeir, fihni
til þess, “að þeir með því hafi
lækkað manngildi sibt”, álít ég að
séu svo öfgafiill og ósanngjörn, að
það sé í hæzta máta órét'tiábt, að
láta þau stauda ómótmælt, því
'þau eru fyrst og freonst tilraun til
þess, að slá skugga á og rýra
maantvgifdi fjölda bei'ða'rlegusbu og
nýtustu 'borgara mannfeiagsins, og
í öðru Tagi svo ofstækisfull öfga-
kienniavg, að enginn tnaður mecð
heiTbrigðri sky.nsenvi og þolanlegri
dómgreind muav geiLi fallizt á
hana.
Frá sjónarmiði siðferðis og full-
komnunar þroska mannkynsins og
hviers einstaklings, sem þeirn beri
að keppa að sem æðsta fuTTkomn-
unar takmarki, þá er kenning
þessi algerle,ga ramskökk, því í
því liggnr aðalTega siðferðis styrk-
Teiki og þroski mannsins, að hann
geti í sem stærstunv og fylstum
mæli notið gæða lifsins eins Taoigt
ei'ns og rýmsta og írjálsasta síð-
feffðislögmál Teyfir homim. þá
fyrst er það, að hann undir þann-
ig löguðu fyrirkomnlagi, hefir full
svigrúm til að þroska og glæða
hæfil'egleika sína og 'baiita þeim til
'blessunar fyrir Tand sibt og þjóð.
Eg skal þessu máli til stuönings
og skýringar, t’iilfæra nokktir orð
úr ritgerð eítir Christopher Bruun,
íhaldsprest norskan, se-m gefur út
kirkjulegt týmarvt, sem áLLtið er
eitit af íhaldssamari kirkjuritum
Norðmainna, og loía fólki ið sjá
]xið, hvernig haavn litur á það, að
meinn baki sér gias aí öli eða ein-
liverri vintegund :
“Gieöi vínsins er gleði an.Tagiít-
arvnnar, og ég get vel bætt við,
gfe-ði skáldskajxirrna, Hún er sú
hrainasba gleði, sem nokkur Tík-
amilegur hlutur gebur voitt oss.
þess vegna iLilar heiJög ritning um
vínviðínn, sein kontvng jurtaríkis-
iois, meistaraverk drotbins, þá
beztu jurtalegu gjöf, sean hann
veibt'i mcinnunum. Og ég eifast ekki
um, að þar sam Jesús metur vínið
svo mikils, þá er )>að af því, að
það er sá jurtagróði, sam efiir
andagiftitva og er •frömnður and-
ans új J>essiim hluta ríkis föður
haavs.
“Og þetta kamst alls ekki í
hága við það, að vín og áíengir
drykkir séu hin mikla uppsprettu-
lind eymdiar og spillingar. þvert
á móti. þessti er ætíð þannig var-
ið. Gama'U lataveskur málsháttur
mintiiir oss á, að hið versta kemur
af mishrúktvn hins bezta. Og ást-
in, sem er hið ágæ-Lista vvn lífsins,
lvún sýnir oss jafnvel onnþá við-
'bjóöslcgri vanhrúkun.
‘‘Kf vér skyldum wim, víot og
áfenga drvkki hurt úr maainlífinu,
|>á þtirkum vér mieð því upp eina
if hinum miklu uppsprettulindum
manivfegrar andagiftar, mainnlegs
skáldska'par og maninliegTar lífs-
gfeði.
“Alt Hferm Jesú hér á jörðu,
sýnir oss og sannar, að hófsemin
er æíinlega æðri en ■fai'ndindi'ð.
“Hófsemin er ekk'i einungis æðri
dyg’ð en bindindið, hún lýsvr ttveiru
hngarþreki, faún ier æðra sdðferðis-
st’ig. Hún gerir meira en láta vín-
ið efla aiulagíf't, skáidgáfu og Ivfs-
gleði. Hún er ieinnig sá vissast,
vegur til að afstýra ofdrykkjunni.
“Raunar mun hún ekki geta
sýnt þann glæsifega ati'gnabliks á-
■baita, sem hindindis strit'ið getur
sumstaðar sýnt. En verkanir henn-
air muivu verða affarasælli og lang-
vimnari.
“En á mieiðan him siðferðislega
gTie'mija bindiindistnia'nna liamast —
eikki á móti því,, að verða drukk-
inn, heldur á móti því, að drekka
ei'tt statvp eða glas af öli — á
meðan mun ekki verða miklu á-
orkað í bindindisáttina. þaö getur
aldrei orðið m'inkunn, að drekka
eitt staup, getur ekki orð'ið og á
ekki að verða”.
þannig lítur nvt «iiwi af helzt.u
kennimönnum á Norðurlöndum á
þetita mál, og sean; ítm leið er einn
af helztji miemvingar frömuðum
þjóðar sinnar. Hann faefir ýmis-
fegt ágætt skrifað utn þjóðlega
memitnn, seim hann vill að .byggist
á trú og góðu siðferði. Sjálfur
hefir hann komið á fót lýðskóla
á búgarði svnum bil fræðsln og
meniniatgar alþýðufólki.
% geit ekki annað enn som kom-
ið ier, en álitið skoðun þessa
manins á þe<ssu atriði miklu heil-
'brigðari og skynsaimlegTÍ, helclur
en ofstækisöfgar þeiirra sexmenn-
iiniganna, setn koma fram í orðum
þe’im, sem ég tilfiærði hér að ofan
e.ftir þeim. Og sanovast að segja,
giegnir það hnmi mestu furðu, að
þeiir allir til samans skyldu vera
svo andfega sbanblindir, að láta
jaán vanhugsitð orö frá sér fara,
'þar sem þeir að minsta kosti stitn-
ir af þcim eru menn þolanlcga viti
bornir.
Svana Tagaðar öfgar og ofstæk-
iskennitvgaT, ásanvt ýmsu fleiru aí
því tagi, er eitt af mörgu, sem
spilt hefir fyrir vexti og viðgangi
felagsskaparins, og stórkostlega
rýrt álit almennings á honum.
það er ekki til neins fyrir þá, að
vera að böglast við að mótmæla
•því, það gerir að eins ilt verra.
(Niðurl.).
Siglryggur Agintsson
Skrifið
yður fyr-
ir Heims-
Heimskringla þarf að fá 300
nýja kaupendur á þessu ári.
Hfin óskar þessvegna að allir
gððir menn ogkonur vildu gerast
kaupendur þess sem allra fyrst.
Nýjir kaupendursem borga fyr-
irfram, fá 2 sögur gefins, og 5
sögur úr að velja. Hvað sýnist
yður? Hkr. þakkar kaupendum
sfnum innilega fyrir liðin við-
skifti, og vonar að geta þöknast,
þcim i framtíðinni eins og á lið-
inni tfð — og betur.
kringlu,
svoaðþér
getið ætíð
fylgst
m á 1 u m
íslend-
inga hér
og heima.
Matur er raannsins meffin.
o
Eg sel fæði og húsnæði, “Meal
Tieke-ts” og “Furnished Rootns”e
Öll þægindi eru i húsinti.
SWAIN SWAINSSON,
438 Agnes st.
^Doiiiiiiion Diink
NOTRE DAMK Ave. BHANCIi Cor.NmSt.
Vér seljum peninRaá vfsanir borfi;-
anlettar á íslandi ogöðrum lönd,
Allskonur hankastörf af hnndi leyst,
SPA RI8.JÓ DS- DEILDIN
teKnr $1.00 iunlag og yfir og gefur hraztu
Kildandi vexti. sem leffgjast viö uui-
stæöuféft 4 sinnnm á ári, J50.
júní, 30. sept. 31. desembr
og 31. march.
Til fullkonmustu tryggingar
Vátryffgiö fasteignir yöar hjá The
St. Paul Fire &
Marine Ins.Co.
Eijfnir félaers. <»rn yfir 5 mililón
dollars. Skaöabmtur bora’aöar af
San Francisco <*ldinum miil.
SKULl H ANSSON & CO., 55Tri-
bune Bld#., Fhone 6476, eru sér-
stakir umboösmenn.
K S. Hlller l.imiled
ABal nmuoÖRmenn
Piionf.2083 219 McIntyre bi.k.
H
EimSKKINOI.IT oK TVÆR
skemtilegar sögur fá nýir katip-
endur fvrir að eins *S4.00.
Dcpnrtvient of Agricullure and Tmmiyration.
MANIT0BA
þetta fylki hefir 41,169,089 .ekriir laivds, 6,019,200 ekrur eru
vötn, S'Cin viei'ta laaidinii raka til akuryrkjuþarfa. þess vvgna
fiöfutn vér jafiian nægan raka til nppskeru trv'ggingar.
Knnþá e.ru 25 niiilíónir ekrur óteknar, scm fá tn.'i ineð heini-
ilisróbti eða kaiipuin. - ii
Ibúata;a éiTÍð 1901 var 255,211, itú er faún orðin 400,000
inanns, hefir nálega tvöfaldast á 7 ármn.
íhúaiLi’Ia Winniipeg borgar árið 1901 Var 42,240, 011 nú ufn
H5 þusnndir, hefir ínoir en tvöfaldast á 7 árum.
Flutningstæki eru nú sem næst fuílkoniin, 3516 mílur járn-
branta er-u í fylkinu, sem allar liggja út frá Wintiaipeg. þrjár
þverlandsbraiita lestir fara Aagfega frá Wintiápeg, og inaian
fárra mánaöa verða þær 5 balsins, þe-gar Oyand Trunk Pacifii-
og Canadian Northern bætast við.
Framför fvlkisi'ns er sjáanfeg livar sem litið er. þér ætituð
að taka þar bólfestu. Kkkert annað laltd gvlur sýnt satna vöxt
á sama tímabili.
TIL FRRIUllilVNA :
FariíS ekki framhjá Winnipeg, án |x>«s að grenslast um stjórn
ar °ít járnhrautarlönd til sölu, og útvega yður fmllkomjiar upp-
lýsingar 11 m heimilisréttarlönd og fjárgróða ínögufeika.
F» ROBLIIV
Stjórnarformaðiir og Akuryrkjum&la-Ráðgjafi.
. Skrifiö eftir upplýsingum til
.loM-pli llnrlce Jn« Hartnev
Td7 MAIN SC., WINNIPEö. 77 YORK ST„ TORONTO.
T.L.
Heltir sft vinilill sem nllír -eykjn. “Hversvecna?".
af Pvl hann er þat l.nst,R sem metin irota reykt.
íslendiagarl inuniB eftir nð biftja Um 'p p
(UNION MAIJE)
Weslern Cigar Faetory
Thomfts Lee, eigandi WinnnipeR
í r .
Rel OG iw E1I1 )d La ia Po pr rtor
1 EDWARDL.I
Styrkið
taugarnar með J>ví að
ilrekka oitt staup af
öðrum hvorum þoss-
um ágajta heimilis
lijðr, á undan hverri
uiáltíð, — Reyuið !!
Mnnufactnrer & Imprtrter
Cauadíi.
AÐALHEIÐUR
255,256
SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU.
skuggi”, tók hún upp eítir honum. “Hvað meiuiö
•þcr ?”
“Eg meina, að það hvílir yfir Brooklands dimm-
ur skuggi. það getur vel verið, að þc-r getið hulið
han.n fyrir atmara aaigum, ®n þér ge’tiö ekki hufið
hanti fyrir mér. Haldiið þér, að ég sé blindur. Æ,
barn! Kg er orðinn of 'gamall og hefi séð svo
ttiargt í heiminum til þess að vita ekki, hvernig
'haaniai’gjusötn heiitnili eiga að vera. Eg sé ' ei.
hvernig yðar hciinili er. þér sitjið hér alein c>g
griLmdi. — þó ég sé gatnall og grár, þá veit ég, að
þegar kona graetur á maður liennar að vera til sctað-
ar, til þess að þurka í burtu tárm, þvgar konan á
við eiitthvað að stríða, á haoiti að hugga hana og
hiighreysLt!. Hvað er varið í hjóna'bandiið, ef hjört-
un eru ekki satnieitiuð í trú og ást. Kn hvernig á
ég að pata írnyndað mér, að það eigi sér stað hér,
fyrst ég finn yður hér grátandi, á tneðiin maðurinn
yðar sketntir sár við hlið aiiinarar konu ?”
“Hann veit ekkert utn þetta”, sagði Aðalheiður.
“Hann' hefi.r ekki hugmynd utit, eð ég var að gráta’'.
“það er ein.mitt þaö”, sagði hershöfðingitiai fljót-
lega. “þéx segið anér áhyggjur yðar, ég sé sorg
yðar, ein ieiginmaðiir yðar ved't ekkert utn það. Kr
það ré'ttj Aðailheiður ? Mundi það vera svo, ef
hjó'iiíi’hand vkkar væri eins og það ætti að veffa ?
Kún vissi ekki hverju svara skvltli.
HeTS'höfðingttnn var mjög reiður á svip. “F,í
eg vissi, að Oaren hefði átt yðtir vegna eigna yðar,
skylch ég aldret fyrirgefa honnm það".
“'Hanoi gerði það ekki”, ma-lti hún afgerandi.
“þér tnegið trúa mér, þe>gar ég segi vðiiT, að hann
hugsaðt ekki ttm uieiiaiia pen inga”.
“þér voruð þó það sem heimurinn kallar gott
gjaforð”, sagði heffsJiöföingimin.
Him eJdroðnaði,
ær.
og hann leit beint í augu henn-
Viðiirkendí
“Huigsaði hann ekkert um það ?,
| baoioi aldrei, atð þér væruö ríkar?”
“Ég hefi aldrei heyrt han'n nefna það, Og ég í-
j ínynda mér, að hatiin liafi aldrei hugsað neitt um
það”.
“því hefir a.noi'ars verið ’halddð vel leytidu, Aðal-
heiður, — ég hieli aJdrei heyrt neinn taJa utn þatita”.
“það var alveg óþarfi, að tala nokkuð um það,
| — öll fey-ndiaritiál eru bczt gc-ymd iunain :etLirinnar".
Hún greip utn hönd ha'its og leit 'biðjaaidi fratnaoi
í hatm : “Hershöfðingi, lofið niér eitui. Við höf-
j um haldiið sögu æittariainar feyndri, aldr-eii talað
j iKÍ'bt utn hana. Lofið mér því, að gera það satna :
nldrei nefna l>eitta við nokkum mainn”.
‘“Ég skal gjarn/atn lofa því, ©f þér segið mér á-
stæðiwi'a fyrir, Jtversvcgtta' þér viJjið halda því
feyndti”.
“I.avarður CaTeti vildi aldrei lá'ta bala um það,
og I/íiidy Caren fellur tnjög illa að Jieyra það nefnt”.
“K11 maðurinai vcðar?” spurði Jiershöfðdtigiinn
h vatfe'ga.
>"Ég vil ekki, að það sé nefnit á nafn við hann.
þér gat’ið skiilið, að fáar kontir tnyndu vilja tala um
það”.
“Ég skil vvl, hve göfuglvndar þér eruð, og ég vil
láta að vilja yðar. Kngum manui feJIitr vel, að
sLnndra í skuld við konu sína. þér megið reiða yðtir
á, að ég skal ekki særa scVmaitilfijiningu hans”.
“Ég er yður þakklá'tari fyrir jjetta en alt anaMð,
sem 'þcr hafið fyrir mig gert, hershöfðingi”.
“þér skuJuð þó ekki lába yður cfetba í hug, að
öll þessi sniðngu undati'brögð hafi komið mér tiJ að
gleytna því, seffn ég viJ fá að vita. Takið nú eiítir :
— Ég fin/tt yður lljcátandi í tárum. þér munduð ekki
AÐALHÉIÐUR 257
gráita, ©I þér hefðuð eivga sorg að bera. þér segtð,
að maður yðar vit’i ekkert utn þatta, en ég segi, að
hann ættd að vi'ta nm það. Og ef það er eitthvað,
setm 'þér getið ekki sagt honum, þá segið mér það”.
“það væri ekki rátUátt”, sagði h'ún, “það sem
ig ekkí geit sagt honium, æ.bti ég ekki að segja yðitr”.
“þér neitið þó ©kki aö svara spurtvvivgu, sem
beitd' viiHir yðar spyr yður að : Klskið þér mann-
inn y ðar ?”
AJdrei gleymdi liann augnoráði hennar, þegar hún
feit í augu hans, og greip uan le'ið um hendur hans.
“RJska ég inína eigin sál — elska ég' Jíf mitt?
Ég elska hann svo heitt, að ég vildi láta lífið með
glöðu geði 't'il þéss 'honum gæti liðið vei”.
“N'ú hafið þér sagt tnér sannle'ikainai, en segið
mér nú : Elskar Allan lávarður yður ?”
'Várir hemttiar skulfu. Ilún fölnaði og roðnaði á
víx’l. 'Hiú'H' stóðsít ekk'i augnaráð hans, en varð að
líta til jarðaff. Hún hefði viljað geifa mik,ið til, að
gata' sagt, að hann elskaði sig, en það gat hún ekki.
Henni dabt í hug mivivclin, sem htTn hafiði fundið, æf
hanmi', se-rn hanoi haföi eJskað, og tapað 14. jútú- Nei,
hún þorði ekki að siegja, að hann elskaði hana. Hun
reyndi að brosa og sagði svo :
“Nú spyirjið þér utti leyndiarmál Allans, ©11 ef þér
viljið fá iþeitta aö viita, verðið þé-r að spyrja hann
sjálfan aö því".
“Ég licfi fengið fullnægja.ndi sVar, — ég sé nú,
hveTnig í öllu liggur. þér .elskið manii yðar, en
haiMi elskar yður ekki”.
“þotLi er ekki allskosbar rétt tnælti hnn fljót-
lega. En hanai tók fraim í fyrir henni.
‘■‘Ég skiJ þeitba alt saman, Aðalheiiður mín. Guð
hjáJpi yður. Guc5 hjálpi hverri konu, sem ekki á ást
maains síns. Ég ktinni í brjósti 11 m yður, og skal
ekki fyrst það hryggir yður, tala of'tar um, að mað
258 SÖGUSAFN HKIMSKEINGLU
itr yðar hafi át:t yðnr penmgaiina vegna. Ég skil
það, það er það sem Frakkaff, kaJla “hagnaðar Jijóna-
baffld’ ’.
“Hann er mjög vingjarnfegur 0g góður við
m i g ”, sngöi hii n.
“Ég 'skiJ 'það, 'bartv. Segið ekki eabt orð meira.
þer 'haíiö ftilla orsök til að gráta. Hvcr er þessi
dökkhærða kotvai, sem lvann er alt af með ?.”
“þvr jneiivið víst hertogaii.nnuna af Ormoovt ?”
“Hver var 'húu, Jtefði ég á'bt að seg'ja. þekti
miaðurinn yðar 'haaia áður en haotn giftist?”
‘Ltá”, sagði hún, ©n hún tók mjög nærri sér að
segju það.
"Ég -skiJ. Sie'g'ið iniér nú, Aðalh.’i'ð'iir, því ég var
Ivezti vinur foður yöar og er leinlægur vintir yðar : —
Jrvkir 'hotuitti ennþá vænt um haova. Ég rnoina ekfeert
iH mieð þessu, ©n ©ru þessi tár homtt að feenmia ?”
Spurningiin kom hotuii svo á óvart, að það liðu
nokkrar mínútur fyr en hún vissi, hvierju svara
skyldi, Svo Jaigði hún liönd sína á liandfeigg hans.
“Betrbi vinttr min.n”, sagöi bútv, “faff ekki svo
he'ðain, að þér lvafið runga httgmynd ivm nvainn minn.
Ég hefi yfir engu að kvarba honum viðvíkjandi,
Ilann ier bæði göfugur og góður maður. Kg elska
haain, og ég get ekki <htvgsað til, að þér hugsið nokk-
uð iJt uin hann. Haivn er góöur við tniig, og þc>
hann ekki elski mig nú, 1111111 homim með tí'manum
lærast það, og þá ©lskinr hanii mig miklu h.'itíira cn
ég lvann. Lofið mér að ráða, og reynið ekki tii'l, að
hrieyta. hér. Sérhvent ónotayrði 'í hans garð, sker
mig í hjantað”.
Hún laut tviður og kys'ti hið gatnla alvörugefna
.andli't haais. 'Hiershöfði'nigin.n hafði alt af verið svo
góðtir viö hann.
“Gterið nú bæn tnina”, sagði húiy. “Við vdjum
---r