Heimskringla - 25.03.1909, Blaðsíða 3

■ EI ■ B ■ » IN G E 35
WINNIPÖGj 25, MARZ 1909,
'l bls
NNMMMIi
ROBLIN HOTEL
115 Adelaide St. -- ’Winnipeg.
Bezta $1.50 á-dag hús í Vestur-
Cansda. Keyrsla ÓKeypis milli
vagnstöðva og hússins á nóttu og
degi. Aðhlynning hins bezfa. Við-
skifti Islendinga óskast. William
Ave. strætiskarið fer hjá húsinu.
O. ROY, eigandi.
SPÓNNÝTT HÓTEL
ALGERLEGrA NÝTÍZKU
Hotel Majestic
John HcDonald,
eigandi.
James St. West, Rétt vestan viö Maip St.
Winnipeg Telefóu 4 9 7 9
$1.50 á dag og þar yfir
Bandaríkja-snið
Alt sem hér er um híind haft er
af beztu tegund. Reynið oss.
MIDLAND HOTEl
285 Market St. Pkone 3491
Alýtt hús, nýr húsbúnaður
* * Fullar byrgðir af alls-
konar vönduðustu drykkj-
um og vindlum í hressing-
ar stofunni. Gisting einn
dollar á dag og þar yfir.
w. G. GOULD :: FRED. D. PETERS,
Eigendur
WinnipeQv ::: ::: canad*
Ágæt meðul.
Ég heh kynst og patttoS áöur
mieðul við nef, kv«rka- og and-
kala sjúkdó'mum hjá R oyal R©m-
ediy Co. Jjau fá be®ta vitnisburð.
Joöir, sami seitida mér sjúkdó'mslý.v
itiigiu, og $4.00 fyrirfra'm, £á tttieS-
ulin settid hi&irn til sín kostna-Sar-
laust hvar sem er í Cattiada. Rins
Oig miörgium er kunnugt, befi ég
fengjst töluviert mikiS viS tnieSala-
sölu stunidum, og þekk'i “patiemt”
miaSul vel. Jtessi meið'ul eru ‘ekta’
gjóS miöSul, ogi fólk má treysta
þeim, ef þaS kaupir þau í taeka
tíS.
K.Ásg.Benedildsson.
540 Simcaei St., Winnipeg.
NOTRE DAME Ave. RKANCH Cor.Nena St.
VÉR GEFUM SÉRSTAK
AN GAUM AÐ SPARI-
SJÓÐS-DEILDINNI. —
VEXTIRlBORQAntR AF INNLOaiJM.
HÖFUÐSTOLL - - $3,983,392.38
SPAKISJÓÐUR - - $5,300,000.00
A. E. PIERCY, MANAQER.
Sannleikanum verður
hver sárreiðastur.
Ég sé í Heimskringlu, sem út
kom 25. febr. sl., aS Jónas Daní-
elsson hefir stokkiS upp fokvondur
út af bréfkafla frá mér, er birtist í
blaSinu þá rétt áSur. Bréfkaflinn
fjallaSi um ljóSagerS þá meSal
Vestur-íslendinga, er vikublöSin
bafa birt um undanfarinn tíma, og
sem dæmi þess andlega atgervis,
er meiri hluti þessara blaSaskálda
sýna nú á tímum, tilnefndi ég tvær
rímur eftir þá fóstbræSurna Kr.
Asgeir og Jónas, er þá höfSu birst
í næsta blaSi á undan. 1 tilefni af
þessu ritar Mr. J. Daníelsson all-
langa grein, hvar í hann fer mörg-
um fögrum orSum um frjálslyndi
ritstjóranna, — hvaS þeir séu auS-
sveipir viS þessa andlega sjúku
ljóSahöfunda : Aldrei segi þeir nei,
hvaSa bull sem á boSstólum sé,
meS meiru.
Mér hefir aldrei komiS til hugar,
aS | álasa ritstjórunum fyrir
breytni Jteirra í þessu máli. Ég er
svo “mérvitur”, aS ég skil verzl-
unarhliS málsins of vel til þess.
En ég er líka svo “mérvitur”, aS
meS því, aS þeir eru aS mörgu
leyti neyddir til aS taka í blöSin
þessa marg-áminstu ljóSagerS, til
þess aS fæla ekki algerlega frá sér
suma af þessum andlega voluSu
vesalingum, þá eru þeir sér óaf-
vitandi aS veikja traust þaS og til
trú þá hjá mörgum kaupendum
blaöanna, sem þeim er svo afar-
nauSsynleg.
Grein mín hafSi ekkert annaS til
meSferSar enn þaS, sem meiri
hluti kaupendanna vildi sagt hafa,
aS svona mikiS af ljóSagerS í stná
vöxnum vikublöSum, ætti ekki aS
eiga sér staS. A5 ég tók til dæmis
þessar tvær áminstu rímur, var
ekki af því, aS þær væru J>a5 eina,
er aS mætti finna, eða sem blöSin
gætu án veriS.
J)á sný ég mér aS þér, Jónas
minn, meS þeitn ásetningi, aS tala
dálítiS viS þig um greinina þína.
J)ú kallar mig “sérvitring”, aí því
að ég fór að finna aS ljóSagerS
þinni, sem þú þó í næstu máls-
grein viSurkennir, aS sé bull og
komist ekki nærri því, aS geta
heitiS nútíSar skáldskapur. É-g er
dálítið upp meS mér af uppnefninu
— því sökum þess, aS ég er “mér-
vitur”, þá er þaS (vitiS) mín eig-
in eign, og ég hefi ekki hnuplaS
því úr frakkalafi neins þess, er ég
hélt aS væri mér meiri.
En svo skilst mér á grein þinni,
aS þú sért aS tala viS alt annan
mann en ég er. Um það bera vitni
slettur þær, er þú klínir í greininá.
þér hef&i veriS mun betra, aS
ræða betur málefniS, sem fyrir lá,
heldur enn aS fara að kasta hnút-
um í persónuna, sem þú áttir
orðastaS viS, áSur en J)ú vissir
gerla hver hún var. YiS vorum
ekki utan lítið mélkunnugir í Win-
nipeg, en þó hafSir þú svo mikil
kynni af mér, aS þú heyrðir mig
víst aldrei hrúka dönsk orS í tali
tnínu, því ég hefi aldrei það mál
kunnaS, og þar af leiðandi hefi ég
aldrei flaggaS meS.neinu af því, og
hefir þess vegna þaS skeyti þitt
fokið af réttri leiS og lent ein-
hversstaðar í geimnum.
J)ú berS mér einnig á brýn, aS
ég muni heldur vilja skammir enn
ljóS, og mutii því vera svona vond
ur af því ég komd ekki aS skömm-
unum mínum fyrir ljóSunum þín-
um. Hefir þú nokkra ástæ-Su til
aS hugsa svona ?< Hefi ég verið
þaC skaiAÉha hylki, þa5 þú v«ist
til ? Hvenær hefir þú sé5 aöfinn-
ingar um þaS frá mér eða öSrum,
aS blöSin flyttu of lítiS af skömm-
um ? Er baS ekki skortur á vel-
sæmis tilfinningu aS liugsa svona ?.
Ékki þykir mér þú heldur rista
djúpt í skáldskapar þekkingunni,
þar sem þú segir, aS víst séu telj-
andi þau kvæSi eftir Vestur-íslend-
inga, sem hafi verulegt skáldlegt
gildi, aS undanteknum Dr. Sig.
Júl. Jóhannessyni, og Kr. Ásgeir,
sem þér þykir ofur-eðlilegt, þar
sem þú telur þá einu mentuSu
mennina hér vestra, sem yrki. —
“Fleira er matur enn feitt kjöt”,
segir málshátturinn, og fleira er
mentun, eu þaS sem á skólum
fæst. Er ekki Stephan G. Stephan-
son sjálfmentaSur maður, og Jtafa
ekki ljóSin hans fengiS viðurkenn-
ingu hjá beztu skáldunum heima
á Fróni, fyrir aS vera djúphugsuS
og skáldleg ? Sama má segja um
Kristinn Stefánsson. þau kvæði,
sem eftir hann hafa birst, hafa ver
iS þrungin djúpsærri hugsun. —
Jtriðja manninn verS ég að nefna
til sögunnar, sem er ungi hagyrS-
ingurinn þorsteinn þ. þorsteins-
son. þar er efni í gott skáld aS
minni hyggju. En tilfelliS er þetta,
aS þeir, sem bezt yrkja, finna
minsta hvöt hjá sér til að halda
því á lofti.
þú segir, aS ferhendurnar ykkar
Kr. Á. séu ekki verri enn margt
annaS, sem blöSin birti, og Eddu-
kenningarnar séu þó al-íslenzkar.
Vera má, aS svo sé. En manstu
ekki eftir því, aS þaS þóttu lök-
ustu rímnaskáldin á Fróni, sem
brúkuðu mest af Eddu-hnoSinu ?
Taktu Gönguhrólfs rímur eftir
Bólu-Hjálmar, eSa allan þann
rímnafjölda, sem til er, eftir Magn-
ús sál. Jónsson. Jiessir menn báð-
ir voru svo ríkir af orðum, aS
þeir þurftu ekki aS brúka Edduna
í hverri vísu. þeir að eins brúkuðu
hana, J)ar sem þeir ekki gátu án
hennar veriS. Sama er aS segja
um SigurS BreiðfjörS. þessir menn
og margir fleiri brúkuðu ekki Edd-
una, nema þar sem hiin átti viS,
og þar sem þeir gátu ekki hjá því
komist. þessir þrír menn voru líka
allir skáld eins vel og þeir vortt
rímarar. Hver hefir kveSiS betur
um sigfingar undir rímnalagi, en
bæði Hjálmar og Magnús ?l Hver
hefir kveSiS betur um ástir undir
rímnalagi enn SigurSur BreiS-
fjörð ? Mér vitanlega engir.
þú berð mér á brýn, aS ég sé aS
slá um mig, og aldrei muni ég
geta btiiS til eins góSa vísu, eins
og eina, er Símon Dalaskáld hafi
orkt. Getur vel veriS. þú átt víst
þar viS vísuna, sem hann orkti
um Bólu-Hjálmar, eftir aS Hjálm-
ar haföi velt sér yfir hann í kvæS-
inu þvi arna: “Hrafnsunginn henn-
ar Grýlu”. Ég minnist ekki aS
hafa séS betri vísu eftir Símott,
og hefi ég þó margt af hans ljóS-
um lesiS.
Ég hefi aldrci gert neina kröfu
til þess, að vera kallaður hagyrS-
ingur, og því síSur fundiS neina
hvöt hjá mér aS láta stefjamyndir
tnínar birtast í blöSunum. En þó
set ég hér sýnishorn af þvi, hvern-
ig ég bý til skothendu (því svo
heitir bragarhátturinn, sem vísan
eftir Símon gengur undir), og legg
ég það und'ir dóm þeirra, er skytt
bera á, hvort hún ekki stendur
jafnfætis skothendunni hans Sím-
onar, eða jafnvel skothendunum i
“FóstbræÖra rímutn” : r—
þögtaar fraua úr þröagri vör
þulins ferju aetur.
En hans fúni Frosta-knijr
flotið varla getur.
Uppnefninu, sem þú hnýtir á
mig í síðari hluta greinar þinnar,
skifti ég mér ekkert af. En lag-
legra hefSi verið, aS þú hefðir
haft nafniS rétt, úr því þú fórst
að brúka það, þar sem þú fyllilega
gefur í skyn, að þú sért nokkuS
góður í íslenzkunni. En svo mun
þaS ekki gera mikið til, fólk mun
ekki alment taka eftir svo litlum
galla á svo velsamdri ritgerð! ! !
En hitt1 væri meira vert, að við
nú á tuttugustu öldinni værum
komnir á það menningarstig, að
geta rætt málefni hver við annan,
án þess að krydda það meS per-
sónulegum meiSyrSum.
Og skil ég svo viS þig, Jónas
minn, með þeim fasta ásetningi,
að láta þetta verða í fyrsta og
síðasta sinnið, sem ég tala um
skáldskap við þig í blöðunum, því
ég álít þeim tíma og því rúmi sé
varið til ónýtis.
RitaS á Point Roberts í marz-
mánuði 1909.
Jón Jónsson.
Trúmálafundir,
þó almenningur væri eigi svo
heppinn, að fá að sjá ársskýrslu
kirkjufélagsins lúterska, sem lögS
var fratn á þinginu í Selkirk á
síSasta sumri, var ég (rétt ný-
lega) svo heppinn, að ná í gerða-
bók þess félags. — MeSal annars
sé ég ttmkvörtun forseta um fækk-
andi trúmálafundi, sem hann kenn-
ir mest áhugaleysi almennings,
eða að “leikmenn vilji draga sig í
hlé”. Og er það ekki að orsaka-
lattsu að minni hvggju, þó svo
væri.
Vanalega hefir þótt nauiýsynlegt,
að fjölmenna prestum og .lærling-
um á slíka fundi, til að drepa í
fæðingunni þger setningar, sem
leikmenn hafa ætlað að bera fram,
— líklega af hræðsltt fyrir, aS þær
yrðu í einhverju mótsríðandi við-
teknum vaiia. — það, sem jþeir
hafa sagt, hefir verið “fásinna og
barnaskapur”, og þeir með þess-
um prestlegu setningum gerSir tor
tryggilegir fyrir þeim, sem álíta
alt gott, “sem hann faðir” segir.
Svo þaö er engin ástæSa ,til aS
halda, að leikmenn fjölmenni, e5a
láti til sín heyra á slíkum fund.um.
F\-rir mörgnm árum síSan var
ég staddur á einum trúmálafumdi,
þar sem umtalsefniS var : “HvaS
er að vera kristinn maSur ?”. þar
var fjölment og margt rætt lengi
dags. En að ölltt búnu á fundinum
sýndust menn ekki komnir neitt
nær vissunni um spursmáliS ! —
það var ekki tekiS nokkurt tillit
til efasemda, né sannfæringar leik-
manna, sem voru grunaöir um, aS
trúa ekki allri biblíunni! þaS var
(vægast sagt) “fásinna og bairna-
skapur”, sem þeir sögöti.
Einn leikmanna sagði : “Sá,
sem ástundar af öllu hjarta, aS
laga hugarfar sitt og líferni eftir
guSs og Jesú boSorðum, og Jesú.
heilaga dæmi, sá er kristinn”. —
það var ekki hægt að gera góðan
róm að þessu svari, því framsögu-
maður trúði ekki landafræði biblí-
unnar (og máske fieiru) eins og

þeir rétttrúuðu ætluSust til.
Nei, þaö er ekki orsakalaust, flð
létkmenn draga sig í hlé á trú-
tnálafunduuum. pó þeir kærnu þar
með sín hjartfólgnustu mál til úr-
lausnar, eru þeir (í staSinn fyrir
leiSbeiningu) gerðir hlægilegir, og
bent á þá sem “óferjandi og óal-
andi öllum bjargráðum”. þetta
virðist vera sú kristilega (!!!)
framkoma rétt-trúnaðarmanna á
trúmálafundum, — rökfærsla og
leiðbeining sýnist ófáanleg. Skyldu
þeir ekki eiga J>á vöru til ?
Um trúmál og trú nú á dögum
tná segja líkt og séra Bjarni
Sveinsson sagSi fyrir 30—40 árum
síðan í Prestsbakka bragnutn, sem
hann orkti um ‘‘þing og kirkju” :
“AS trúa í blindni, í blindni að
hlýða,
aS bera vel krossinn og leysa
sín gjöld,
að þola að svelta, biðja og bíSa
— er boðið á þessari leirgerðar-
öld”.
Hér sést, að B. Sveinsson hefir
ekki unnað andlegu “þrælahaldi”.
Er ekki orSiS mál að afnema það,
— eöa hafa menn ekki rétt til, að
afnema andlegt þrælahald eins og
borgaralegt þrælahald ? þaS var
þó guðs boS biblíunnar. Og vér
eigum að trúa henni allri ! I
J. E.
TJR BRÉFI FRÁ
MARKLAND.
10. Marz 1909. -
“ Vt>l hefir það tekist að velja
söguna í Heimskringlu núna, hún
þykir ágæt, af því hún sýnir svo
ljóslega andlegu hræsnina.
“ LeiSinlegt þykir þetta prívat
hnotabit á milli K.Á.B. og A.J.J.
BáSir eru vel ritfærir menn. K.A.
B. hefir oft skrifaö í Hkr., bæði
fróðlegt og skemtilegt. Nú ættu
þessir menn aS hætta deilum og
sættast, og halda svo áfram störf-
um símim i bróðerni.
“ Ekki þykir mér að skáldin edgi
upp á háboröiö hja Stefáni 'lhor-
syni. það væri fróðlegf að vita,
hverjir þaS eru, sem Stefán kallar
leirskáld. ESa eru allir það, sem
hafa látið ljóð sín í blaðiö? þaS
er ólíklegt, að Stcfán meini þaö.
Ivtli þaö sé ekki réttara álit, að
sutnir hafi gert vel, aörir tniður,
en enginn af' þeim umræddu eigi
það skiliS, að kallast leirskáld. Ef
allir væru jafnir, þá væri ekkert til
s-amanburöar. Og svo verSa mis-
jaiuir manna dómar um það, hvað
sé vel eða illa orkt. það verður
seintuflniS verk fyrir andstæSinga
skáldanna, hvort heldur það eru
prestar,, prestasynir eða vinir, að
Jeggja hefiiplástur á munn þeirra.
Mikið hefir þessi Ingbjörg
Ctoodman tékiS sér nærri greinina,
sem hún talar utn í Freyju. Hún
virUist vera reið í meira lagi. En
eftir' því, sem ég skil báðar, er
munfirttin þessi : Margrét er opin-
ská og ihreinskilin og segir afdrátt-
arlaust sína meiningu í hverju máli
scm hútt talar um, og við hvern
sem hún talar. Hún ætlast til, aS
leiöandi tttaðurinn sé sterkari enn
hinin, sem hann leiSir. Hún tekur
ætíS .svari Jtess minna máttar, á
sama hátt og Sigurður Júl. Jó-
hannesson gerSi meSatt hann ritaöi
og fleirt mannvitiir gera. Hún vill
hreinsa tnannfélagssárin, og græða
þau svo, en Ingibjörg virðist vilja
leggja gillinplástur yfir alt saman.
Á beztu heimilum
hvar sem er f Ameríku, þar
munið þér finna HEIMS-
KRINGLU lesna. Hún
er eins fróðleg og skemti-
leg eins og nokknð annað
íslenzkt fréttablað í Canada
MARKET HOTEL
146 PRINCESS ST. taXUu™
P. O’CONNELL, elgandl, WINNIPEQ
Beztu teRundir af víuföngum og vindl
um, adhlynning góð. húsið endurbætt
JOHN DliFF
PLUMBER, GAS AND STEAM
FITTEE
Alt verk vel vandað, og verðiö rétt
664 Notre Dame Ave. Phone 3815
Winnipeg
Strathcona Hote/
Homi Main og Rupert Str.
N ýbygt og ágætt gistifiús; Gest
um veitt öll þægindi með sann-
gjarnasta verði, Frí keyrsla
til og frá öllum járnbr. stöðv-
um. Beztu vfn og vindlar; og
herbergi og máltíðar ágætar.
McLaren Brothers
EIGENDUR
Hotel Pacific
219 Market I H.M.IIieks
S treet ' Eigandi
Winnipeg - - - Manitoba
Telephone 1338
Ný-endurbætt og
Ný-tfzku htls f alla
staði. Viðskifta
yðar óskast virð-
ingarfylst.
$1.25 a D a g
BRUN5W1JK HOTEL
Horni Main St. og Rupert Ave.
Sesta borflhald; Ilrein og Djört Her-
beryi; Eínustu Drykkir og Hestu Vind-
lar. ókeypis Vayn moetir Öl'um Train-
lestum. lieynió oss þeyarþú ert d ferð.
leyndarmAl CORDULU FRÆNKU 259
XXV.
FRJÁLS, EN þó FANGI.
Felicitas lét bókina aftur. Iiún var svo ör-
magna, að hún gat ekki lesiö meira. tjti fyrir ham-
aðist stormurinn og óveSriö, svo aS gluggarnir nötr-
uSu. — En hvaö var það á móti stormum þeim, er
hamast höfðu í brjóstum þeirra manna, er bókin
f.jallaSi um ?
Cordúla frænka ! J>ú hefir verið kvalin og
krossfest. þeir, sem nutu hins stolna fjár, — þeir
hreyktu sér hátt, og gortuðu a£ sæmd og réttsýni
ættar sinnar. þeir útskúfuðu þér, sem værir þú ætt-
leri, og heimurinn í blindni staðfesti þann dóm. •— —
•BannfærS og nægð við guð og menn stóöst þti ofar
þeim öllum saman, ag aldrei með einu oröi opinber-
aðir þú leyndarmál þi-tt. þú baðst þeitn ekki böl-
bæna, er í blindni áfeltu þig. Oft og mörgum sinn-
ntn þáðu þeir viðurværi sitt frá þér, og gripu án þess
að vita af hina frelsandi hönd þína í neyð sinni. —
J)ín göfuga sál gekk sinn eigin veg, og hið blíða, ró-
lega bros, er í elli þinni lék um varir þér og gerði
andlit þitt svo yndislegt, — það var sigur sá, er hinn
hugstóri andi þinn hafði áunniS sér.
Mikið dæmalaust úrþvætti er almenningsálitið.
það er ekkert aS reiSa sig á það, og þó leyfir það
sér, aS aS grípa að ósekju inn í forlög einstakra
manna. — það eru til heilar ættir, sem þó liðin séu
fleiri ár, líða vegna misgerSa eins einasta ættingja
síns, er heimurinn hefir bannfært og felt harðan dóm
260 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
yfir. — Og; það eru líka til ættir, sem án minstu fyr-
irhafnar njóta almenningsálits, af því þœr þykjast
hafa fengið að erfðum sæmdir og virðingar. Hversu
mörg níðingsverk hefir ekki almenningsálitið á sam-
vizku sinni ! Og hversu oft hefir einstaklingurinn
ekki grátið beiskum tárum út af því, aö heimurinn í
blindni hefir sparkaS í hann ?
Heilwigs ættin var ein af þeim, sem álitin var
allrar virðingar verS. HefSi einhver vogað sér, aö
benda á eina myndina af œttmennum Heilwigs ættar-
ittnar i myndaherberginu, og sagt : ‘þessi var þjóf-
ur’, — þá mundi sá hinn sami strax hafa orðiS fyrir
steinkasti heimsins. þó hafði einn af þessari ætt
rænt umkomulausan skógarason arfi hans. þessi
heiðursmaöur hafSi dáið með þjófnaÖ á samvizku
sinni, og uiSjar hans stærSu sig af hinni gömlu kaup-
mannaætt, og auSæfum þeitn, er hún meS dugnaði og
sparsemi hafði aflaö. — Ef h a n n vissi þetta! —
Ef hann læsi þessa bók, — hann, sem lagSi óskir sín-
ar og vonir í sölurnar fyrir helgar erfSakenningar.
Hann, sem svo lengi hafði álitiö það sem sjálfsagt,
að hvort heldur var, dygðir eða illverk, sæmd eða ó-
drengskapur, — þá kæmi það fram á sjálfri ættinni,
en ekki fáum einstaklingum, sem heyrðu henni til.
Ósjálfrátt hóf Felicitas sigrihrósandi upp hægri
hönd sína, er hélt tttan ttm bókina, og augu hennar
leiftruSu. HvaS hindraði hana frá, að láta bókina
þarna á skrifborðið ? — Svo kemur hann inn, og án
þess að gruna nokkuö, sest hann makindalega í hæg-
indastólinn. Hann er sokkinn niður í mikilsverðar
vísindalegar hngsanir. Hann grípur pcnnann og ætl-
ar að halda áfram með ritverk sitt. En þá rekur
þann augun í lítið skrín, sem hann hefir ekki séð áS-
ur. Hann tekur lokiS af, — grípur bókina og les,
— les þangað til hann hnígur aftur á bak fölur sem
nár, og stálgráu augun missa fjör sitt, þá er þau
LEYNDARMALi CORDUIÍU FR/ENKU 2fil
hafa lesið þetta hræðilega leyndatmál- — þá er stór-
læti hans brotið á bak aftur. í laumi ber hann
byrði svívirðingarinnar. — Mun hann njóta arfs síns ?
Arfurinn er stolið fé. Hvenær sem hann liti naln
sitt stæði honutn honum lifandi fyrir htigskotssjónum
að á því hvíldi blettur, ljótur blettux. — Já, Itann
væri brotinn á bak aftur, og lífsgleði hins drambláta
manns eySilögð.
Bókin og skrínið féll úr höndum Felicitas og hún
fór að gráta : — Nei, þúsund sinnum hddur vildi hún
deyja, enn valda honum annarar eins sorgar ! — þó
hafði hún hér í þessu sama herbergi fvrir fáum vik-
um síSan sagt : “Mér steeði alveg á sama, þó sorg
og ógæfa yrSu hlutskiíti hans, ag þó' ég gæti stutt
að hamingju hans, skyldi ég ekki lireyía rninn ininsta
fingur til þess”. — Var það gamla hatrið, er fylti
augu hennar tárum, og brjóst hennar óunlræSilegri
kvöl, við hugsunina um það, að hann yrði að líSa ?
Var hin sælufulla tilfinning, er fylti hjarta heDnar,
þá er hún í huga sér leit hann karlmanntegan og
djarflegan, — fyrirlitning ?|' Eða var þaS inrtri á-
nægja sú, er hún fann, þá er hún sá aS hún gat hald-
ið hlífðarskildi yfir honttm, verndað hattn fxá hræði-
legu óláni ? Átti þessi tilfinning n.okku5 skylt viS
viSbjóSslega hefnigirni ? Hatur, fyrirlitning og
hefnd, — alt þetta var horfið úr hjarta herenar. — —
Vei henni ! Hún hafði mist stjórn yfir .sjálfri sér.
Hún hrökk aftur á bak og hvildi andlitiS í hörndutiv
sér. — þetta leyndardótnsfulla sumlurlvikTá, er x'kti
i hjarta hennar, varS henni nii alt í einu ljóst. En
það var ekki fagvtr ljósgeisli, er sýndi h<enni ókunn
æfintýralönd, heldur var þaS björt elding, er lýsti aS
eins í svip, og sýndi henni opið hyldýpi vvS fa?tur
hennar.-------------
Burt, — bvtrt !' Hér, var nvi ekkert* Xneira flS
262 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
gera. AS eins einu sinni þurfti hún aS fara yfir þÖk-
in, og :avo að hverfa á brott af Heilwigs heimilinu.
— þá vax hún frjáls. Hún ætlaSi scr aS fiýja og
koma aldxfii aftur.
Hún tók bókina upp og stakk henni í vasa sinn.
En hvað vax þetta ? Hún þorði varla aS draga
andann : 1 ft.amdvTunuin var hurð skelt, og hún
heyrSi, aS hröftnm skrefum var gengiS aS daglegu
stofunni. Hún fiýtti sér fram í útbygginguna, og
reií glerhuröina upp. Stormurinn blés í fangiS á
henni og stórir regndropar féllu framan í hana.----
Ilún leit hálf æðislega yfir þokin. Jtann veg gat
hún ekki fariö, því þá hlaut hún aö sjást. Eitva
ráSið var aS fela sig strax.
Á milli veggjarins í útbyggingunni og jurtapott-
anna, var oíurlitiö autt bil. þangaS flýði Felicitas,
°g greip í angist sinni fast um vindskeiSarnar meS-
fram mæninttm.-----Nú stóS hún langt fyrir ofan vvt-
hygginguna. Stormvirinn liristi hana, eins og hann
vildi ekki hætta, fyr en hann heföi kastað henni nið-
ur á götuna, sem gapti við henni eins og gínandi
undirdjiip. Á himninvvm þutu óveðursskýin til og
frá. — Var enginn verndarengill til, er héldi verndar-
væng sínum yfir hinni ungu stúlku, er barðist þarna
móti skelfilegum dauSdaga ?
Hver skyldi það vera, sem nvt kemur inn á sVal-
irnar. Frammi fvrir honum er hún brennimerkt
scm iþjófvir. Allir mttnu álíta þetta innbrot, því
hvin hafði fariS inn í lokuS herbergi. það var búið
aö áfella hana fvrir, aö hún va'ri viö silfurþjófnaSinn
riöin. Nvi var komið upp vtm hana. JwvS fór þá
svo, aS hún yfirgaí ekki frjáls Ileilwig hedmiliS. Ilvin
xtöí flæmd í bvirtu með vansæmd, og eins og Cor-
dula frænka yrSi hún meS þögn og þolinmœöi aS
bera smán og niSurlægingvt.-----Var það svo hræði-
legt, þó hún lofaði storminum að ráða og endaSi líf