Heimskringla - 25.03.1909, Blaðsíða 2

bls 2 WINNIPEG, 25. MARZ 1909.
HEIMSKRINGLA
Heimskringla
Poblished every Thnrsday by The
Heiraskringla News & Puhlishing Co. Ltd
Verö blaösins f Canada oft Bandar
$2.00 nm árið (fyrir fram bnr«aö).
Sent til islands $2.1,0 (fyrir fram
borgaöaf kaupendum blaösins hér$1.50.)
B. L. BALDWINBON,
Editor & Mauager
Office:
729 Sherbrooke Street, Winnipeg
P.O.BOX 3083. Talsimi 3512,
lendinga, án þess aÖ veita þeitn
nokkur tilsvarandi hlynnindi.
Undir þessuin ókjörum varö öll
verzlun og iðnaöur landsins svo
j lamaS, aS þjóSin sem næst glat-
aSi allri lífslöngun. Hungursneyö
og drepsóttir ásóttu menn og
skepnur, og sem næst gerevddu
þjóöinni á átjándu öldinni. Svo
varö þá eymd þjóSarinnar voöa-
leg, aS í byrjun nítjándu aldarinn-
ar var ' þaS gert aS alvarlegu í-
Um Island í ensku blaði
viö, aS verSa mærSarfullur um of.
Mæröarlaust er aS vísu ekki alt,
sem gerist í prédikunarsál prests-
ins í “Ofurefli”, og fátt er um nýj-
ar hugsjónir í ástar-draumórvim
Ragnhildar o. s. frv., en sá fegurS-
arhlær er þar sem annarstaSar á
frásögmnni, aS varla getur neinn
fundiö til leiSinda viö lesturinn.
Grein þessi er frumsamin af hér-
j fendum mentamanni í Chicago-
I borg, og er meS því réttasta, sem
_., ,v.„ ! um íslandsmál hefir ritaö veriö í
BlaS.S CHICAGO DAILY TRI-1 am€ríkönskum blö8um. Aö eins er
BUNh ei.tt elzta og merkasta þ.,lö t eða misskili8, a8 Þjó8-
blaö borgannnar, flutU þann 13. ■ ræ8isflokkur íslands .vilji ekkl ann-
þ.m. svolatajnli grein hm Island : ■ aS en ,ý8veldisst0fnun, því aö all-
1 1 j ir Islendingar vita, aS hann hefir
‘‘FriSrik konungur virSist vera aldrei fariö fram á, aS slíta per-
í alvarlegri hættu, aS tapa hluta ■ sónulegu konungs sambandi, þó
Öllum persónum' sögunnar er á-
gætlega lýst. Fáeinar — þær sem
minst koma viS, söguna — eru
hugunarefni, aS ílytja alt fólk af fremur óglöggar, af því svo litiS
landinu til þess aS íirra þaö hung- er af þeim aö segja, en allar helztu
ursdauSa.’r J söguhetjurnar eru svo vel sýndar,
t------ ! aS þær geta staSiS manni fifandr
| fyrir hugskotssjónum. þar er næst-
■ um undantekningarlaust svo vel
1 gengiS frá, aS hvert einasta orö
■ og atvik og hver einasta hugsun
af ríki sínu, því aS Island er á-
kveöiö í því, aS losa um samband-
iö viö Danmörku, og ákveSiS einn-
ig í því, aö endurreisa fyrri daga
lýSstjórn, sem þar stóö í blóma á
gullöld landsins.
“ ísland hefir meS stjórnar-
skránni frá 1874 öSlast nálega ó-
takmarkaö stjórnfrelsi, meS löggef
andi alþingi í landinu, sem hefir 40
þingmenn, af hverjum 34 eru þjóö-
kjörnir og 6 konungkjörnir.
“ Ráöherra Islands er útnefndur
af konungi og hefir aSsetur sitt í
Reykjavík, höfuöborg landsins. —
Hann ber ábyrgS á stjómarfari
landsins og er sjálfur formaöur : .”m’
stjórnarinnar. Hannes
hefir haft þessa stööu um nokkur
liöin ár. Stefna hans hefir veriS,
aS viöhalda samþandinu viö Dan-
mörku. En nú hefir lvann orSiö aÖjum’
segja af sér fyrir mótspvrnu þings ^ar ’
þaS geti oröiS ofan á síSar meir,
ef allar kröfur flokksins eru aS
vettugi virtar. Ritstj.
Fjárgróða-vísindi.
; er í svo réttu samræmi viö gervi
j hvers einstaklings, aS manni finst
í sem þaö einmitt eigi þar heima.
þar sem hetjur sögunnar koma
| þannig fram í sönnum og réttum
myndum, þá lilýtur sagan sjálf aö
j vera sönn og rétt mynd af mann-
lífinu, og þaS mun ver'Sa flestra
manna dómur um “Ofurefli”.
Ilér tr óþarft aö benda á neitt
jsérstakt þessu til sönnunar, sagan
; sýnir þaS bezt sjálf. I'in sé nokkuS
; sérstakt tilgreint, þá ætti aS sjálf-
i sögSu bezt viö, aS benda á aSal-
i persónu sögunnar, prestinn.
þaö hefir vitnast um NÝTT
fjárglæfrabragö Laurier stjórnar-
innar nú viS rannsókn þingnefndar
á þessu þingi. Svo er aS sjá, sem
stjórnin hafi samiS viS “Dus-
sault, Lemieux og félaga”, aS I
skafa út botninn á St. John höfn-
inni, og aS láta nokkuö af leirn-
sem upp var skafinn, á ákveS-
Hafstein iinn sta® d uppfyllingar til haín-
ibó'ta. VerSiS fj’rir þetta starf var
j ákveSiS 75c fyrir hvert yard, sem
j botnskafan tók úr hafnarbotnin-
iS auk 32c fyrir hvert
flutt væri á ákveöna
eSa alls
sem iiutt væri
og þjóöar,"og alþin'gi'hefir’tilnefnt | sta8inn tjl 'íPPÍyUingar,
Björn Jónsson, ákveöinn lýöstjórn- I $1;07 ^nr hvert -vard' sem
armann og leiStoga aSskilnaSar- ! *** UW ur hafnbotmnum og
flokksins, sem ekki vill svTo mikiS
sem hlusta á ríkja-samband viö
Ðani, en heimta fyrri tíöar lýS-
stjórn. þetta vírSist vitanlega
vera móSgun mót konungnum, og
þaS er eftir aS vita, hvort hann
væri
not-
ur haínbotninum
aS til uppfyllingar
En svo kom þaS fram viS nefnd-
arrannsóknina, aS stjórnin, sem
sjálf á botnsköfur, gerSi mikiö af
þessu verki meS sínum eigin verk-
færum og mönnum, og fékk hjá
fer aS dæmi óskars Svíkonungs, þeim, er hún haföi samiö viS um
íS gera verkiö, 15 cents fyrir hv.
er hann gaf Noregi friösamlegt far-
arleyfi, eSa hvort hann sendir her-
yard, er stjórnarbátarnir og botn-
afla til Islands til þess aö tryggja sköfurnar lyftu, lA'ort sem þaS
veldi sitt þar, og bæla niöur alla var notaS til uppfyllingar eSa ekki
þjóSlega frelsislöngun. — MeS öSrum oröum : Contractor
“þó aö ísland sé afskekt og út j Þessi borgaöi, stjórninni frá $125
frá ahnennum brautum amerík- jtU $15° f-vrir hvern da?' sem bat'
arnir unnu, en stjornm borgaSi
honum frá $75<>.fl0 til $1,000.00 á
dag fyrir verkiS, sem hún lét sjálf
gera meS botnsköfum ríkisins og
á ríkisins kostnaS. þetta hafSi
gengiS svona á árunum 1904, 1905,
1906, 1907 og 1908.
MeS þessu er sýnt og sannaS, aS
stjórnin haföi borgaö manni þess-
um milli 80 og 90 þúsund dollara
fyrir alls ekki neitt.
anskra feröamanna, þá hefir þaö
þó sögulegt samband viS Ameríku
sem gerir núverandi afstöSu þess
aö íhugunarefni hérlendra manna.
“ þaö voru íslendingar, sem
fvrstir ftindu Ameríku, sem fyrir
þúsund árum höföu blómlegar
bygðir hvervetna meS fram strönd
um New England Hkjanna, alt
suSur aS Langevju, og til Islands
varS Columbtis aö fara, til þess
aö leita sér upplýsinga um hinn
nýja heim, áöur en hann legSi upp vera
í landaleita ferö sína. Ilann dvaldi
þar nokkra mánuSi, og rannsakaSi
gömul skjöl í þingeyrarklaustri,
sem lutu aS fundi Vínlands á ti-
undti öldinni, og bygSum íslend-
inga þar, á ströndum Massachu-
setts ríkis. þaS var sú þekkitig,
sem hann fékk tir þessum skjölum,
sem gerSi Ameríkufund hans síSar
mögulegan. þess ber einnig aö
geta, aö frá Islandi hafa komiS
bœöi til Bandaríkjanna og Canada
sumir hinna þörfustu og dugleg-
ustu innflvtjenda.
“ Ágreiningur íslands viS IJan- |
mörku, er líkur ágreiningi Eng- j
lands og írlands, fremur þjóömeg- j
unarlegur en stjórnarfarslegur. — I
Svo lengi, sem íslendingar voru
írjálsir aS þvi, aS reka verzlun j
sína óhindraöir, hvar sem þeir
vildu, þá stóö land þeirra meS ;
miklum blóma. þeir höfSu mikla j
verzlup viS Bretland og þýzkaland öldum
og þaö var aö miklu leyti Jæssari
velsæld aS þakka, bygöri á frjálsri
verzlun og ótakmörkuöum sam-
göngum viö aSrar JjjóSir, aS lattd- i
iö varö þekt sem miSstöS lær-
dóms og bókmenta fyrir siöabót-
ina, eins og sýnt er meS miöalda-
bókmentum þeirra, sem eru til
fram á Jtennan dag, og’taldar
mikilsveröar af fræöimönnum.
Vissulega er J>aö gróöavegur, aS
Liberal”.
Nokkur orð um Ofurefli
Um enga bók miinu Vestur-
Íslendingar hafa meira hugsaS, ár-
ið sem leiö, en “Ofurefli” Einars
Iljörleiíssonar. þeir höföti lengi
þrað þá bók. Höf. haf'Si áSur lesiö
ýmsa kafla sögunnar í áheyrn
þeirra, og þeim, sem þá hevrðu,
mun flestum hafa leikiS forvitni á,
að heyra scigtina alla. Nú hafa aö
líkindtim flestir }>eir lesiö bókina
hér vestra, sem ætluöu sér aö gera
þaS, og ílestir mtinu þeir nú fyrir
löngu komnir aö einhverri niSur-
stöSu um gildi hennar, og aö
dcimi flestra þeirra mun sagan
vera ein hin bezta — eSa þá hin
allra bezta, — sem nokkurt ís-
lenzkt skáld hefir ritaS á seinni
Presturinn er fyrst og fremst
i hjartagóSur maSur ; hann má ekk-
| ert aumt sjá. Nýstíginn á land
rekst hann á Ilrólf hrip fullan og
meiddan í rennunni, aumkvast yfir
manninn, reynir aö tosa fionum
upp úr rennunni, en verStir frá aö
hverfa, og veit þá ekki ltvaö til
bragös skuli taka, annaS en J>aS,
aö standa vfir honum þangaS til
“einhyernveginn hefir verið séS fyr-
ir manninum”. — IIiö fyrst-a, sem
verötir á vegi hans er “ofurefli".
þetta litla atvik er ágæt bending
í áttina til þess sem á eítir kcmtir.
Bezt lvsir sér hjartagæzka ltans
í aískiftum hans af Grímsa. Ilann
| vill ekkert láta ógert til aS liö-
| sinna J>eim aúmingja, og gerir alt
! sem hontim hugkvæmist. Ilann
heldur í höndina á honum og talar
viS hann blíölega. En — “Hvernig
I stendur á því, aö þó aS ég heföi
j veriS þarna allan daginn, hefSi
mér fráleitt nokkurntíma dottiS í
hug, aS gera J>aS sem þér gerS-
uS?” segir hann viö Ragnhildi á
heimlei'ðinni frá Grímsa. — Betur
gat hann naumast aö oröi komist
um sitt eigiö úrræSaleysi.
Og hann vildi öllum gera gott.
Gaf áö sögn hverjum, sem til hans
kom og bar sig ’aumlega, og afleið-
ingarnar urSii auðvitaS þær, aö ó-
hlutvandir menn notuðu sér gjaf-
mildi hans. Ilann vildi alt af gera
einhver góöverk ; en honttm kom
þaS aldrei til htigar, hver vandi
þaS er, aS vinna gétöverk svo aS
þau verði fremur til góðs en ills.
Kærleikurinn var hontim fyrir
öllu öörti, og hann elskaöi sann-
leikann og réttlætiS og alt þaö
góSa og hreina í hugarfari og
breytni mannanna. Ilann var svo
frjálslyndur í trúarskoðunum, aS
hann tók málstaS kaþólskunnar
og líkaöi ekki miöur, þó séiknar-
börn hans teldu hann andatrúar-
mann. Skoðanir hans komu að
ýmsu levti í béiga viS hina fornu
lútersku þjóSkirkjttnnar í Reykja-
vík. Ilann sá þar margt, sem um-
bóta þyrfti. Ilann var svo sam-
vízkusamur, aö haitu vjldi ekki
víkja þverfet frá sannfæringu sinni,
og með því aS hann var kallaSur
til aS þjóna dómkirkjuembætti
Reykjavíkur, þá varS þaS aö sjálf-
sögSu sannfæring hans, aö hann
sviki köllun sína, ef hann kæmi
ekki trii og siðferði Reykvíkinga í
rétt horf. — Svo hóf hann barátt-
una, og í }>cirri baráttu er aðal
“ I>cgar Danir náSu yfirráSum á
Islandi, þá bundust þeir þeim
samningi, aS vernda sjálfstæöi
landsins og frjálsverzlun þess, sem
J>aS haföi tinaS viö fram aS J>eim
tíma. En eins og svo oft hefir átt
sér staS annarsstaSar, voru samn-
ingar þessir ekki haldfiir, og Danir
eySilögSu smámsaman alt þaS
verzlunarfrelsi, sem lanclinu var
heitið við sameiningu ríkjanna. —
Danir brutu á bak aftur alla verzl-
un íslendinga viS önnur lönd og
sérstaklega viö Bretland, og inn-
leiddu danska einokun í þess staS,
til hagsmuna fyrir danska J>egna.
Og ekki nóg meö þetta, heldur
lögöu þeir þunga skattbyrSi á ís-
þeir, sem sögu þessa lesa og
kunna nokkurt skyn á skáldsagna-
ritun, mtintt allir vera samdóma
um þaS, að hún sé vel rituS. Hún |
er svo vel rituS og svo vendilega
frá liverri setningu gengiö, aS
varla sést þar nokkur smágalli á
frásögninni. MáliS er svo fagurt,
aS J>aS eitt ætti aS nægja til J>ess,
að hver maðtir, sem ann góöri ís-
lenzku, hafi unaS af aö lesa sög-
una. En engu síSur er meöferS
efnisins. öllu því, er sagan á aö
lýsa, er ágætlega lýs-t. KfniS, sem
söguþráSurinn er spunninn úr, er
veigamikið, en atburSir eru þar
allir smáir. — Einar hefir aldrei
skapaö stóra atburSi í sögum sín-
tim. Honum lætur mikltt betur aS
lýsa hugsttnum manna en líkam-
legtim störfum. HugstríS manna
er þungamiðjan í flestum sögum
skétldanna, og þaö láta þau vana-
lega lýsa sér bezt í orSum manna
og athcifnum, en Einar kann manna
bezt aS láta eintal sálarinnar lýsa
því, og henclir þaS þó sjaldan, sem
mörgum öörum skáldum hættir
er
atriöiö viSureign lians viö þann
mann, sem mest hafSi völdin í
Reykjavík, þorbjörn kaupmann
Ölafsson, samvizkulausan ribbalda,
en óbilandi dugnaöarmann, sem
hefir marga þá yfirbtiröi, er veita
foringja vald yfir mönnum, en
svífst cinskis til aS koma síntim
vilja fram, og er þvi aS sjálfsögStt
leiðtogi alls hins illa. — Prestur
lcggttr út í Jtessa baráttu, án þess
aö 'gera sér nokkra grein fyrir því,
hvað gera skuli til þess aS málefni
hans beri sigur étr bíttim í sókn
eöa vörn. Hann ráðfærir sig ekki
viS nokkurn lifandi mann, tekur
engan mann sér til aðstoöar og
vilt einskis manns ráð þýðast.
þeir, sem eru honum hlyntir, vita
ekki hvaS hann vill aöhafast, og
eru alveg forustulausir. Fjand-
menn hans standa í þéttskipaöri
fylkingu undir forustu öflugs leiö-
toga og ertt aldrei ráöþrota. þaS
er ekki vanséö, hvernig leikurinn
muni fara.
'Öll viSskifti prests viS fjand-
menn hans verSa hontim sjálfum
til ógagns, liann kann engin tcik á
Jteim, og verötir því sjálfur oftast
undir. Til dæmis mætti benda á
samtal hans viS þorbjörn, er hann
vill koma Sigurlaugu úr vistinni.
Ilann vissi vel, hver tnaður þor-
björn var og þekti skap hans, og
vist var J>aS ekki áform hans, aS
byrja J>essa málaleitun viö þor-
björn meö J>ví aS reita hann til
reiði. En í fvrstu oröunum, setn
hann talar, minnist hann á skóla-
nefndarfiindinn, aÖal-þykkjtiefiiiJ>or
bjarnar, og gerir þaö meö þeirri
}>akklætis hógværö, sem var J>or-
birni hin versta storkun. J>ví næst
minnist hann á Öndvegi og
bentlir á skammagreinir J>ær, sem
hann vissi aS þorbjörn átti upp-
tök aS ; þegar hann svo loks er
kominn aS efnintt ttm Sigurlaugti,
þá verSur honum þetta að oröi :
“ Getiö þér eigi hugsaS yður
neinn óvilhallari ráSgjafa í J>essu
máli en vStir sjálfan ? ”
Ilver maStir, sem þekti skap
Jiorbjarnar, heföi mátt ganga aö
því visu, aS svona löguð spttrning
heföi engan annan árangur en
Jtann, aS æsa reiði hans. J>aS
téikst lika mætavel, eins og sagan
sýnir.
SvipaS þesstt fer prestinum oft-
ast í viiiskiftum viö mótstöSu-
menn sína. Öll hans góöti áform,
allar hans viturlegu hugsanir og
öll ltans kærleiksríka hógværð,
kemttr aS litlu haldi eða engu í
Jieim viSskiftum, af því aö hann
er gjörsneiddttr þeim andlegu yfir-
btirSum, sem ná valdi yfir hugutn
annara manna, og hann hefir ekk-
ert lag á því, aS sigra mótþróann
í mannssálinni.
Eina skiftiS, sem hann bar hærri
hluta, var í fvrstu atlögunni, þeg-
ar hatin fékk því afstýrt, aS kenn-
araefni andstæöinganna fengi em-
bættiS. En þá voru J>eir óviSbúnir
og hann kom þeim i opna skjöldu,
og þegar þeir voru búnir aö átta
sig, þá var ekki hætt viö því, aS
hann ætti oftar slíktim sigri aö
fagna.
í hvert sinn sem hann byrjar á
einhverju, J>á er hann ótrauSur til
stórræöa. Honum finst sér allir
vegir færir, telur sjétlfttm sér trú
um, aS hann sé ofurhtigi og veit
með vissu aS hann hefir góðan
málstaS. Svo þegar mótspyrnan
evkst og skríllinn ærist og fjand-
mennirnir hafa hann að skotspæni,
J>á lætur hann minna á sér bera,
dregur sig í hlé og fer aö brjóta
heilann um þaS, hvaS menn geti
veriö vondir, um rógiitn og lygina
og allar þær ofsóknir, sem hann
^c.rðþ fvrir.
Kn eitt var þaS, sem honunt
datt aldrei í hug.
Honttm datt, þaö aldrei í httg,
aö hann mtindi skorta sjálfan ein-
mitt þá hæfileika sttma, sem mest
reiS á í baráttu fyrir þeim stór-
málum, er hann beittist fvrir.
Ilann sér ekki hve ófær hann er til
aS berjast ; hve úrræSalaus ltann
er þegar einhvern vanda ber aS
höndum, og hve honttm er þaS of-
vaxiö aö afla sér þess fylgis, sem
til J>ess J>arf aö rétöa bót á rót-
grónum meinsemdum mannfélags-
ins.
Jzeir menn, sem þatinig eru gerS-
ir, reisa sér ávalt hurSarás um
öxl, ef þeir vilja standa í stórræö-
tim. J>aö gettir átt sér staS, aS
þeir læri af reynslunni aS þekkja
sjálfa sig, og annaShvort hætti þá
aö fást við þaS, sem þeir sjá aS
sér er ofvaxiS, eöa þeir taka
stakkaskiftum og hervæðast af
nýju, haldbetri hlíftim, berjast sem
hetjur og sigra aö loktim. lén þaS
ber sjaldan viS ; vanalega ertt
}>eir sömu mennirnir frá upphafi
til enda, og þaS er presturinn i
“Ofurefli”. Ilann er öldttngis sami
maðurinn í sögttlok eins og hann
var í byrjttn. Ilann er albúinn aö
halda áfram sömu baráttunni meS
sömu aSíerSinni, sem hann hefir
áSur haft. Hann hefir engá hug-
mynd um, aö sér hafi veriS nokk-
tirs áfátt ; er auSsjáanlega sann-
færöur um, aS hann hafi fariö rétt
aS öllu og gert alt sem hontim
bar aö gera, í þeirri viSureign,
sem nú var á enda.
“J>etta er byrjunin”, segir liann.
Og flestir lesendur mttnti verSa
yfirdómaranum samdóma um þaS,
að þessi byrjun sé saraa sem mála
lykt'ir ; ekki þó sérstaklega í
Reykjavík, heldur hvarvetna á
bygSu bóli, þar sem þessi prestur |
vildi gangast fyrir algeröum um-
bótum þjóSfélagsins.
þaö er vissulega ekki vanda-
lausti verk, aS rita scigtt J>ess
manns svo vel fari, en hcif. hefir.
leyst þaS verk af hendi meö mikilli í
snild.
En þó er sagan aS efni til ekki
geðfeld.
J>ví mönnttm felltir aldrei vel í
geS aö sjá góSan mann verSa ttnd-
ir í baráttu fyrir góöit málefni,
allra síst ef ltann er sjálfur óafvit-
andi valdtir aS óförtim sinum.
Og í “Ofurefli” á presturinn
sjálftir scik á því aS hann verSur
undir, mikltt meiri en þorbjörn
kaupmaðttr meS allan skrílinn.
Þ-
Á Gnýpukletti.
Gaktu' ei lit á Gnýpuklett,
geigvænleg þar dunar alda,
hátt sig tevgir hrönnin grett,
hnúum lemttr bergið kalda.
Öldur löðriS ttpp viS hlein
ttndarlegum svipum blanda,
glittir þar í blásin bein
bræðra þinna, sem hér stranda.
H a f g ú a n viö háan klett
hræðist ekki britn né voSa, •
vingjarnleg og vaxtar nett
vaggar sér í hryggjtim bo'ða.
Hún í mundum hörpu ber,
hýrtim atigum til J>ín rennir,
síntt ást htin ætlar }>ér,
eldinn, sem til skaSa brennir.
BerSu saman sól viö ský,
svo er hún í flokki meyja,
finst þér hennar faSmi í
feginn vildir lifa’ og deyja.
En þér vonin illa brást,
ef }>ti hana flettir klæðttm :
vofa engin verri sást,
vafin björtum silkislæöum.
Jzegar listahöndin hög
hennar fer um gígjustrengi,
sigra flesta svoddan lög,
svæfa fast og óma lcngi.
Hreyfast J>att um hveliö blátt,
hljómá neöst aS sævar grnnni,
eins og htin viS hörpuslátt
hafi vald á náttúrunni. „
SeiStir býr i söngntim þeim,
samt af blekking þeirri skaptur :
veita ktinni sæld og seim
sædrotniugar töfrakraftur.
þaS er fals, sem þékkja mátt,
þessi ormur nagar hjarta,
og Jteim sérhvern andardrátt
eitraö getur naSran svarta.
Stattu ekki yzt ét brtin,
í þig máske norniit togar,
margan dreng og hraustan hún
hér í djúpiö niSttr sogar.
Ef þú villist vegttm á,
velur þann, sem hagar miSur,
ltana böl Jiitt hlægir þá,
horfin ró og sédarfriöur.
Lengi hún ]>aS leikur spil,
lokkar metin til sinna funda.
SnúSti heldtir húsa til,
hér er ekki vært a'S blunda.
Ei þér ráðin cigri tvenn,
upp til hwSa liggur gata,
glciir ljós í gluggttm enn,
gott er þangaS heim aS rata.
8. S. ÍSFELD
VORGEISLAR.
HvaS er þig að dreyma
um helkuldans heima,
sent hretviðrin }>já ?
Og sástu’ ekki skttggann,
sem skaust fyrir gluggann
og skygiii þig á ?
J>ar ltörfaSi Vetur,
hann varist ei getur,
og vöknar ttm brá.
Svo enn er hattn fallinn
úr konungsstjórn karlinn,
og köld er hans gröf.
Ilann VorgiSjan hrekur,
og völdin nú tekur
um víSbléuns höl.
Hún ljósgeislum bendir,
og sttmrinu sendir
þá sveina að gjöf.
J>eir renna sér niðtir
um skafla og skriSttr,
frá skýjanna stól :
í litklæSum glansa,
og léttfættir dansa
um lautfr og hól.
Og verrttandi daginn
þú berö inii i bæinn,
ó, blessaða sól !
S. S. ÍSFELD
Sparið
Línið Yðar.
Ef þér öskið ekki að fá
þvottinn yðar rifinn og slit-
inn, þá sendið hann til þess-
arar fullkomnu stofnui ar.
Nýtfzku aðferðir, nýr véla-
útbúnaður, en gamalt og æft
verkafólk.
LITUN, HREINSUN
OG I’RESSUN
SÉRLEGA VANDAÐ
Modern Laundry &
Dye Works Co.,Ltd.
3«7—SI5 Hnrgi'nve St.
WINNIPEQ, MANITOBA
Phones : 2300 og 2301
Islands fréttir.
Kosningar í SeySisfjarSar kjör-
dæmi fóru fram þann 9. þ.m. Um
úrslitin ekki frétt enn þá. þeir sr.
Björn þorláksson og Dr. Valtý
GtiSmundsson keptu þar aftur um
kosningu.
Landsbúskapurinn ét árintt 1998
hefir gengiS svo, aS inntektirnar
uröu 390 þúsund krónur fram yfir
áætlun. En ]>ó varS 269 þúsund
króna tekjuhalli á árinu, aS mestu
fyrir tilkostnaS viö móttöku kon-
ungs og maiina hans. Aöaltekju-
greinarnar tirSti :
L'ausafjár- og TÍH*tla0nr tekjur Tekjar uröu J
ábúðarskattur 53,9C9 55,000
Húsaskattur 10,090 13,300
Tekjuskattur 18,009 25,500
Aukatekjur 45,000 60,100
Vitagjöld Útfl.'gjald af fiski 13,000 18,300
og lýsi ASll.g.jald af áfeng 100,900 1-81,300-
um drvkkjum 105,000 194,000
Tóbakstollur Kaffi og sykur 140,000 153,000
tollur ASfl.gjald af te- 330,000 369,180
grasi og fleirtt 11,500 19,000
PóstferSatek jur Tekjur af símum 60,000 100,000
landsins FiskiveiSa 43 ,'900 63,000
sektarfé 10,000 25,000
Viölagas j. tek jttr Íh.'SOO' 73,000-
KostnaSur landssjóSs vegna vita-
byggingar varö á sl. ári .33,090 kr.
og vegna kennaraskólans 33,000'
krónur.
Um annaS dómkirkjuprests em-
bœttiS í Reykjavík sækja ]>essir
prestar : — Bjarni lljaltsted,
Bjarni Jónsson, Hafsteinn Péturs-
son, ólafur Ólafsson (Fríkirkju-
prestur), Pétu'r Jónsson, "Richard
Torfason' og Skúli Sktilason.
•1«
Skrifið yður
fyrir HEIMS-
KRINGLU svo
að þér getið æ-
tíð fylgst með
aðal málum
íslendinga hér
og heima. ^
‘ i
Góður þingmaður.
UPHAM, N. D.
4. marz 1909-
Háttvirti herra ritstjóri.
Iléðan er fátt að frétta. Vetur-
inn er nú bráSutn liðinn, og sakna
menn hans lítt, ]>ví fremur hefir
hann mátt heita þttngur í skauti,
— tnjög harSar frostskorpur og
fannkomur miklar. Heilsufar
manna heldur gott yfirleitt. Sam-
kvæmislífið all-dáuft, sökum óblíör
ar veöuráttu og ógreiSrar yfir-
feröar.
Vegna J>ess, aö það er venja þín,
lierra ritstjóri, aS láta Jtitt heiSr-
aöa blað Ileimskringlti ltalda á
lofti frægð og heiöri Vestur-lslend-
inga og sleppir engu tækifæri í
þeim efnum, er þér er kumnigt um
— þá vil ég geta þess, aö við hér
násveitungar erum upp meS okk-
ur af því, aö einn sveitungi okkar
j G. Fríman lilaut þann heiSur á
næstliSnu hausti, aS vera valinn
í til þingmensku viS síöustu kosn-
ingar fyrir þet'ta kjördæmi, og er
liann nýkominn af þinginu nú.
Mjög er vafasamt, hvort nokkur
íslendingur hefir setiö á ]>essu
þingi meö skýrari greind og dýpri
hyggindum, en lterra Fríman. Og
er enginn efi á því, aS hann ávinn-
ur sér traust og tiltrú samverka-
manna sinna á þingbekkjiinum,
eins og allra þeirra, sem honum
kynnast. Og er þaS mjög gleSilegt
fyrir okkar fámenna þjóðflokk £
Jzessu landi, a? þeir menn kontist
að opinberum störfum, sem meS
éigætum hæfilegleikum og prttö-
mannlegri framkomu, geta vakiS
athygli hérlendra manna á ís-
lenzku þjóðinni. Z.