Heimskringla - 15.04.1909, Blaðsíða 3

HEIMSJCRIH'GUA
WLVNIPEC, 15. 'APRtfc 1909. blft 3
A be2tu heimilum
hvar sem er í Amerfku, þar
munið þér finna HEIMS-
KRINGLU leana. Hún
er eins fróðleg og skemti-
leg eina og nokkuð annað
fslenzkt fréttablað í Canada
MARKET HOTEL
146 PHINCESS ST.
P. O’CONNKLL, elgandl, WINNIPKQ
Bezta teeundir &f yinföneum og vind
um, aðhlynning gód, húsið endurbett
JOHN DUFF
PLUMBEB, GA8 AND STEAM
FITTEK
Alt verk vel vaudaö, og veröiö rétt
6Ö4 Notre Dame Ave. Phone 3815
Winnipeg
Strathcona Hote/
Homi Main og Rupert Str.
Nýbygt og ágœtt gistiliús; Gest
um veitt öll þægindi með sann-
gjarnasta verði. Frl keyrsla
til og frá öllum járnbr. stöðv-
um. Beztu vfn og vindlar; og
herbergi og máltíðar ágætar.
McLaren Brothers
EIOENDIJR
Hotel Pacific
219 Markel 1 II M. Ilickt, Street. ’ Higandi Winnipeg - — Manitoba
Telephou* 1338
Ný-endurbætt og Ný-tfzku hús f alla ataði. V iðskifta yðar óskast virð- ingarfylst.
$1.25 a Dag
BRUNSWICK HOTEL
Horni Main 8t. og Kupert Ave.
fítila borðhald; Hrein og Björt Her-
bergi; Finuetu Drykkir og Healu Vind-
lar. ókeypi$ Vagn matir öllum Train-
letlum. Yieynið oti þegarþú ert d ferð.
Skyldi “sök bíta sekan”,
eða hvað?
— EFTIK —
Mrs. Ingibjörou Goodman.’
þeir, sem tekdö hafa eftir grein-
inni “Réttilega eöa óréttilega”, er
birtist í Hkr. 25. febr. 1900, hafa
máske gaman af að sjá, hve m\nd
arlega ritstýrunni hefir tekist, að
verja mál sitt (!!!). Skulu þeir
þá fletta upp á bls. 183 í febrúar-
hefti Freyju. þar stendur lítfl grein
með fyrirsögninni: “Gullin hennar
Ingibjargar.
þó ég bendi lesendum blaðanna á
grein þessa, þá er það ekki mein-
ing mín að svara henni. Nei, ég
ætla ekki ednu sinni að gera við
hana athugasemd. Ég er svo hepp-
in, að hún er eitt af þessum
mörgu nútíðar rirverkum, er ekki
þurfa svars. Hún kveður sinn dóm
upp yfir sér sjálf, og lœt ég rit-
stýru Freyju vita það, að ég er
með öllu ófáanleg til þess að fara
í persónulegt illyrðakast við hana.
En svo margsinnis guðvelkomjð er
ritstýrunni að punta vesalings
litlu' Freyju sína upp með eins
miklum ósönnum, ærukrenkjandi
aðdróttunum, eins og henni sjálfri
finst bezt við eiga. Eg skal þókn-
ast henni fyrir það með því, aö
halda áfram að kaupa Freyju og
borga hana, eins og ég hefi gert
frá því fyrsta, að Freyja varð til
og þar til að þessi árgangur verð-
ur á enda, sem nú er að troðast í
gegnum veröldina með öllum sín-
um meðfæddu harmkvælum.
Og því meira, sem Mrs. Bene-
dictsson sendir mér af góðgáeti
líkrar tegundar og hún gaf mér í
síðustu Freyju, því betra fyrir
mig ; þess meiri talandi vottur
þess, að hún hefir fundið, að grein-
in “Réttilega eða óréttilega” hafði
við of mikinn sannleika að styðj-
ast til þess að hún treysti sér til,
að mótmæla henni, — og líklega er
ljótt að geta þess til, að hér “bíti
sök sckan”.
í þessa árs hefti Freyju eru tveir
bréfkaflar, er stilaðir eru til rit-
stýrunnar, — annar frá Dr. Sig.
Júl. Jóhannessyni, hinn frá skáld-
inu J. Magnúsi Bjarnasyni, hvar í
þeir lýsa ánægju sinni yfir kven-
frelsis og jafnréttismálum Freyju.
Svo gerir ritstýran athugasemd á
þessa leið : —
“Bæði þessi bréf eru rituð löngu
cftir að grein sii kom út í Freyju,
er Mrs. I. Goodman finnur ástæðu
til að rita á móti í Hor. 25. febr.
sl. — fyrra bréfið stilað 11. febr.
og hið síðara 12. s.m. . Kinkenni-
legt, að tveir karlmenn, og það
mestu rithöfundar og skáld Vestur
íslendinga, skyldu ekki sjá það,
sem hún sá”, o.s.frv.
Engtim manni er erfitt að sjá
meinlokuna í athugascmd þessari.
Báðir þessir menn lifa tnörg
hundruð tnílur frá Winnipeg bœ, og
vita því harla lítið um það, hvað
af því eru ósannar slúðursögur, er
Frevja færir þeim, og hvað ekki.
Og einmitt af þvt, að menn þessir
eru ærlegir og góðir drengir, því
erfiðara er fyrir þá að geta ímynd
að sér, að ritstýra Freyju geri sig
seka í því, að draga að sér slúð-
ursögur af verstu tegund og setja
þær í blað sitt. A ég að t r ú a
því, að þessir menn gætu unnað
Freyju fyrir slikar fréttir, ef þeir
vissu, hve litið sannleiksgildi þær
hafa ?.
Eða mtmdi vinur miMH Dr. Sig.
Júl. Jóhannesson vera til með að
lýsa því yfir, að hann unni Freyju
(eins og hann kemst að orði í bréf
kaflanum til ritstýrunnar), — já,
unni henni sérstaklega fyrir lag-
legu greinina, er ritstýran sendi
mér með fyrirsögninni : “Gullin
hennar Ingibjargar” ? — þá væri
þekking hans á mér fyrir þann
tíma, er hann rentaði hjá okkur
hjónum, annan veg vaxin en ég
hélt hana vera.
Skáldið J. Magnús Bjarnason
kemst svo að orði í sínum bréf-
kafla til ritstýrunnar : “Hver ein-
asta kona ætti að kaupa Freyju
og borga hana reglulega”, o.s.frv.
— Skáldið J. M. Bjarnason þekki
ég ekki persónulega, en ritverkum
lians hefi ég fylgt öllum nákvæm-
lega eftir, og þau segja mér, að
inaður þessi sé góður maður og
sanngjarn. Frá mörgum hans rit-
verkum leggur kærleiksríkan yl og
birtu, er skilur eftir hjá manni
meira tratist og trú á því göfuga
og góða í heiminum, en maður hef-
ir máske áður haft.
Getur J.M.B. fundist þetta rétt,
að við konurnar eigum að kaupa
og borga Freyju reglulega, en við
megum ekki segja eitt einasta orð
á móti henni, hversu illa, sem okk-
ur fellur hún ? Verði okkur það á,
segir Mrs. Benedictsson að það séu
árásir, er stjórnist af fjandskap
öfundsjúkra óvina (sbr. þessa árs
febr. hefti Freyju, bls. 183). — Já,
svo mörg eru þessi Margrétar orð.
En hverjir skyldu annars hafa
meiri rétt til að segja álit sitt á
Freyju, en einmitt við konurnar ?
Fyrst og fremst á Freyja að vera
kvenfrelsis og jafnréttis blað, og
svo eru það við konurnar, erkaup-
um hana og borgum. það sýnist
því ekki benda á mikla frelsis eða
jafnréttis tilfinningu hjá ritstýr-
unni, ef hún vill ekki gera okkur
jafnhátt undir höfði og aðrir rit-
stjórar gera kaupendum blaða
sinna, — nefnilega, að lofa okkur
að segja álit okkar á blaðinu, án
þess að hún hreyti að okkur per-
sónulegttm óþverra illyrðum.
Eg get ekki gert að því, þó mig
langi til þess, að þetta eina ísl.
kvenblað, sem við eigum hér fvrir
vestan hafa, sé smekklegt, snyrti-
legt og ofurlítið þrifalegt til fara,
því á sama tíma getur það verið
einart, djarflegt og hrefnskilið. Mér
likar ekki að það sétt hengdar á
það óþrifadruslur, er liggur við að
kenni þefs af, ef í nærveru er !
það má vel vera, að þetta sé
bara eintómur hégómaskapur af
mér. En það er liégómaskapur,
sem ég kæri mig ekki, v i 1 ekki
verða laus við.
Svo bið ég lesendur að virða frá
gang lína þessara á betri veg. þær
eru regluleg hjáverk, og því í
meiri molum en ég vildi láta þær
vera.
Winnipeg, 8. apríl 1909.
t
Nokkur orð til Jónínu
Samúelsson,
Rétt þegar ég er að enda við
línur þær, er birtast hér að fram-
an, berst mér í hendur Hkr. 8.apr„
með allra myndarleg-asta greinar-
stúf frá Jónínu Samúelsson, með
fyrirsögninni: “Svar til Mrs.Good-
man”.
Jæja, mín kæra Jónína!' þtt
ert að reyna að telja sjálfri þér og
öðrum trú um, að með ávafpi
þínu til mín sért þú að svara gr.
“Réttilega eða óréttilega”.
þar feilar þér stórlega. tfr þeiíri
grein tekur þú ekki eina einustu
setningu til yfirvegunar, auk held-
ur að þú hrekir þar eitt einasta
orð. Og hvernig getnr þá grein þín
verið “svar” upp á áðurnefnda
grein ? þar sem líka ávarp þitt er
mestmegnis það, sem þú hefir tint
upp eftir hina og þessa, og túlkar
það svo yfir til alinennings.
þú segir til dæmis : ‘‘Ég hefi
ekki heyrt neinn karlmann minn-
ast á þessa Ingibjargar grein, svo
hann hafi ekki hlegið háðslega”.
— “Konu hefi ég heyrt vera ergi-
lega út af þessari grein”. Og enn
fremur : “Ein kona sagði”, o.s.
frv.
það eru annars ótrúlega margir
uppi enn þá af niðjum gömlu Gróu
á leiti, og allir sýnast hafa tekið
sömu hæfileikana að arfi eftir kerl-
ingarsauðinn.
Ljómandi var það fallega hugs-
að af þér, að lofa mér að vita, að
það væru til konur, sem skömm-
uðust sín fyrit grein mína. 'Reynd-
ar var það nú óþarfa ómak O'g fyr-
irhöfn, því ég er fyrir löngu búin
að verða þess vör, að heimurinn á
heilmikið af meira og minna ill-
kvitnum flónum, er horfa á flest,
er fyrir þá ber, í gegnum gler út-
atað af rangsleitni og misskilningi.
Svo segir þú : “Ingibjörg Good-
man á auðvitað með, að auglýsa
tilfinningar sínar gagnvart karl-
mönnunum, en hún á ekki með, að
draga aðrar konur og stúlkur inn
í það mál”.
Heyrðu, mín ljúfa !’ Heldur þú
nú ekki, að það séu fleiri konur en
ég, er unna föðurnum og syninum
jafnt hugástum eins og móðurinni
og dótturinni ? Heldur þú ekki, að
það séu fleiri konur og stúlkur enn
ég, er verði að viðurkenna það, að
í æðum þeirra renni blóðið jafnt
til skyldunnar i karllegg sem kven-
legg ? Og munu það ekki vera
flestar stúlkur, er einhverntíma
fyr eða síðar á æfinni fyrirhátta
þann vin úr hópi karl anna, er
þær kjósi sér til samfylgdar í gegn
um þann part af æfinni, sem ófar-
inn er ? Og mnndu þær þá með
köldu blóði geta liðið, að bornar
væru á hann sakir svipaðar þeim,
er Margrét Benedictsson ber á
kirkjustólpana og mannfélagsstytt-
urnar í ritstjórnarpistli jieim, er
ég tók til íhugunar í greininni
“Réttilega og óréttilega” ? Og
sérðu ekki, hve ónáttúrlegt og
1 j ó t t það er, að þessir tveir
kynþættir, sem hvorugur má miss-
ast, ef að tilvera heimsins á að
halda áíram, séu sífelt að ráðast
hvor á annan og gera hinum sem
mest til skapraunar og svívirðing-
ar, sem mögulegt er ?
Og svo ég bæti nú ennþá gráu
ofan á svart, þá sný ég ekki til
baka með þá sannfæringu mína,
að svo álít ég eðlisfar karls og
konu svipað, að ekki treysti ég
mér til, að draga þar mannshár á
inilli. Og það er margra álit, er
mér eru hygnari, að það sé meira
afstaða þessara tveggja parta í
heiminum, er geri framkomu þeirra
stundum ólíka, heldur enn að upp-
haflega lvafi verið skift svo ójaínt
og ólíkt á milli þeirra.
Og fyrir þessa skoðun mína,
hversu ókvenleg, sem hún kann að
þykja, skal ég aldrei bera beygt
höfuð eða bleika kinn, því í gegn-
um hana hefi ég aldrei neitt ljótt
eða óheiðarlegt únnið og vöna að
ég geri aldrei.
En svo var þetta atriði ekki að-
alefni eSa þráður greinarinnar
“Oéttilega eða óréttilega”.
Heldur var ég aö gera tilraun til
þess, að sýna ritstýru Freyju fram
á, að með því að gerast óréttlát í
garð karlmanna, væri hún að
spilla fyrir sínu eigin málefni —
kvenfrelsinu. Jietta veit ég, að all-
ir hafa skilið, sem vildu skilja það,
og ekki hafa óslökkvandi þrá til
þess, að skekkja og skjæla alt sem
þeir fara með, og leggja alt út á
versta veg, er þeir lesa og heyra.
þú segir mér, Jónina mín, að
piltarnir hlægi háðslega og fyrirlit-
lega, þegar þeir minnist á grein
mína. þetta eru nú ljótu fréttirn-
ar ! því eins og þær vita báðar,
Maggie og Freyja litla (þó þær
hafi nú ekki sagt það neinum! ! ! )
— þá er mér svo undur meinlitið
við piltagreyin, svo að þú getur
því nærri, Jónína mín góð, hvern-
ig mér muni líða nú á dögum! ! !
Nærgætin og góð manneskja hlýt
ur þú víst að vera, Jónína mín,
þar sem þú ert að amstrast yfir
því, að þú sért hrædd um, að ég
taki lítið kaup fvrir grein mína. —
Sízt af öllum ættir þú að vera að
setja slíkt fyrir þig, eftir það að
þú ert búin að leggja annað eins á
þig fyrir mig í borgunarskyni fyrir
verk mín, eins og sjá má á þessu
þínu stóra ritverki. Fyrst, að
smala öllu satnan, sem hún og
hann og þessi og hinn sögðu um
grein mína, og svo öll þau óút-
reiknanlegu ógrynni, er þú hefir
orðið að leggja til úr þínu andlega
forðabúri. Alt útlit fyrir, að það
hafi verið eins mikið og þér hefir
verið mögulegt að spara. það
væri því reglulega ljótt af mér, ef
að ég vœri ekki hœst ánægð mcð
verðlaunin frá þér. Jwí það dylst
mér ekki, að liér hefir verið á litl-
um efnum að taka.
Svo að cndingu langar mig til,
að biðja þig bónar. Hún er þetta:
Að þegar þú ferð að rita næst, þá
revndu að hafa það af þínu eigin,
en vertu ekki að lepja saman það,
sem að hún Gunna, Gvendur eöa
hún Gróa sögðu. Og í öllutn kraft-
anna bænum, ritaðu a 1 d r e i aft-
ur um ekki neitt.
Winnipeg, 9. apríl 1900.
Mrs. Ingibjörg Goodman
Athugið.
, Herra Stefán G. Bjarnason,
nemandi við Wesley skólann, hefir
tekið að sér umboð fyrir Heims-
kringlu i Álptavatns og Grunna-
vatns nýlendum. — Vinir Heims-
kringlu eru vinsamlegast beðnir,
að veita honum góðar viðtökur
og greiða fyrir erindum hans svo
sem þeir bezt geta.
Brúkið blek.
Svo margiir eru nú teknir u,pp á
því, að senda. Hieiiinskriinglu bréf
og greinar ritaðar með ritblý.i, og
sean í mörgutn tilíelluim er sieim
næ»t ólæsilegt, þegar það kem'Ut
héir á skrifstofuna, að éig finn mág
neydidain til að mælast til þess, aC
þeir setn senda bréf eða ritgerðir
til bfrtiimgiar í blaðinu, vUdu skriia
MEÐ BLEKI, svo að það verði
nœigyiI'Oga. skýrt til ailesturs fyrir
stilaetjaira blaðsins og aðra, sem
um það þurta að f jalla,.
B. L. BALDWINSON.
r
i
R08LIN HOTEL
115 Adelaida St. WinnipeB
Bezta $1.50 i-dag hús f Vestur-
Canada. Keysla ÓKeypis milli
vagnstöóva oií hússius'A nóttn or
deg'. AðhlynnintKhÍQsbez’a. Við-
skifti IslendiiiKa óskast. William
Ave- streetiskarid far hjá húsinm
O. ROY, eigandi.
SPÓNNÝTT HÓTEL
ALGERLEGA NÝTÍZKU
Hotel Majestic
John HcDonald,
eigandi.
James St. West. Rétt vestan viD Mair St.
Winnipeg Telefón 4 9 7 9
$1.50 á dag og þar ylir
Bandaríkja-snið
Alt sem hér er um hönd haft er
af beztu tegund. Reynið osa.
MIDLAND HOTEL
285 Market Ht. Phone 3491
A/ýtt hús, nýr húsbúnaðnr
” Fullar byrgðir af alls-
konar vönduðustu drykkj-
um og vindium f hressing-
ar stofunni. Gisting einn
dollar & dag og þar yfir.
W. G. GOULD :: FRED. D. PETERS,
Eigeodur
winNipeg ::: ::: canada
Ágæt meðul.
hefi kynst og pantiað áöur
tneðul við nef, kverka- og ajwl-
kaia sjúkdómum hjá Royaul Rem-
edy Co. þau fá bazit'a vitaisbuirð.
þeiir, semi senda mér sjúkdómslý:#-
ingiu, og $4.00 fyrirfra'm, tá trteð-
ulin send heám til sin kostnaðar-
laust hvar sem er í Caaada. Eins
ag mörgum er kunnugt, hefi óg
íengiist töluvert mikið við mieðal'a-
söiu stumdum, og þekkl “patlelat,,
meðul vel. þessi meðul eru ‘ekta’
gjóð mieðul, og fólk má treysta
þeim, ef það kaupdr þau í tæka
tíð."
K.Ásg. Benediktsson.
540 Simcoe St., Winnipeig.
TleDominion Bank
NOTRE DáMEAví. RRAXCH Cor. Neot St
VÉR GEFUM 8ÉRSTAK
AN GAUM AÐ SPARI.
SJÓÐS DEILDINNI. —
VEXTIRlBOROAÐIR AF INNLÖOUM.
HÖFUÐSTOLL ... $3,983,392.38
SPAKISJÓÐUK . . $8,300,000.00
A. B. PIBRCY, MANAGER.
LEYNDARWÁL CORDULU FR.ENKU 283
“Ég verð aldrei róleg”, mælti hún raunalega, —
því með óvarkárni minni hefi ég gert yður ólán-
saman”.
"þér munuð finna ró”, mælti hann alvarlega og
með áherzlu, “þegar yður lærist að skilja,' að ást
yöar hjálpar mér til að bera sérhverja þá byrði, er
lifið leggur mér á herðar”.
Hann þrýsti því nœst hönd hennar og gekk svo
inn i herbergi sitt. En Felicitas þrýsti eldheitu enn-
inu að glugganum og horfði ofan í garðinn, þar sem
regnið féll í stórum dropum niður á steinstéttina, og
með svo mikilli ákefð, eins og nú riði á að þvo í
burtu blóð hins gamla Adrían von Hirschsprung, —
©g einnig þann smánarblett, er loddi við Heilwigs-
nafnið.
XXVII.
MÓÐIR OG SONUR.
Einum klukkutíma síðar gekk prcrfessorinn inn í
lierbergi móður sinnar. Hann var ofurlítið fölari en
hann átti að sér, en aldred hafði kjarkur og þrek, er
einkendi svo mjög framkomu hans, komið betur í ljós
en einmitt nú.
Frú Heilwig sat við gluggann hjá uppábalds-
blómi sínu, og krjónaði í ákafa. Hver lykkja mynd-
aði tröppu í stiga, er bar hana til himins, — því
skildingarnir, er fengust fyrir sokkinn er hún var að
prjóna, áttu að renna í kristniboðssjóðinn.
Prófessorinn higði opna bók á borðið fyrir fram-
án móður sína. •
284 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
“Ég verð að tala við þig um þýðingarmikið at-
riði, móðir mín, — en fyrst verður þú að lesa þessa
tók”, mælti hann.
Hún lagði forviöa frá sér prjóna sína, setti upp
glcraugu og tók yið bókinni. — “Sjáutn til, það er
þá hrafnasparkið hennar gömlu Cordulu”, mariti hún,
en fór samt að lesa.
Prófessorinn gekk um gólf, hélt vinstri hendinni
fyrir aftan bak, en strauk skegg sitt með þeirri hægri.
"Ég fæ ekki skilið, ai hverju þú heldur aö ég hafi
skemtun af þessari barnalegu ástarsögu skóara-
drengsins. — Hvernig dettur þér í hug, að færa mér
þessa eldgömlu bók, er spillir loftinu í herberginu
með myglulyktinni, er af henni leggur?” mælti hún
eftir að hafa lesið tvær blaðsíður.,
"Ivestu áfram, móðir ! ” mælti hann óþolinmóð-
lega. “þú munt fljótt glevma myglulyktinni, þá er
þú heyrir þau slæmu tíðindi, er bókin hefir inni að
halda”.
Með auðsjáanlegri óánægju, tók hún aftur að
lesa, og las nokkrar blaðsíður, — en smámsaman
fór hún að veita lestrinum meiri eftirtekt en áður.
Djúpur roði færðist yfir kinnar hennar, og hún sneri
meö æ meiri og medri ákafa blöðunum við. — — þó
undarlegt .megi virðast, lýstu svipbreytingarnar í
andliti hennar hvorki ótta né skelfingu, og þegar
fram í sótti hwðni. Að lokum lagði hún bókina í
kjöltu sér.
“þetta er merkileg saga. Hverjum skyldi hafa
komið þetta til hugar ? Hin hávirðulega og heilðar-
lega Heilwigs ætt ! ” Hún skelti saman höndumim,
og málrómur hennar lýstii hatri, öfundsýki og ill-
vilja. — “Svo peningarnir, sem kammerráðsfrúán hiin
tengdamóðir mín þóttist svo mikil aí, — voru þá
stolið fé ! Já, þvílíkt ! Hún klæddist í flanel og
silki, hélt stórveizlur, og kampavínið flaut í lækjnm
LEYNDARMÁL CORDUI.U FR.ENKU 285
eftir gólfinu. Og snikjugestirnir kölluðu hana í stað-
inn fagra og skarpvitra konu. — Og ég, — ég varð
að ganga um beina. Við hlið þcssarar léttúðugu og
glysgjörnu konti, veitti enginn hinni fátæku ungu
stúlku eftirtekt, sem var þeim öllum þó miklu fram-
ar í dygð og guðsótta. — I þann tíma beit ég oft
tönnunum saman í reiði, og bað til guðs míns að
hann vildL refsa þessari gjálífis skepnu. Hann hafði
þá þegar felt dóminn. Ilversu dásamlegir eru ekki
hans vegir ! — það voru stolnir petringar, sem þau
svo skammarlega jusu á báðar hendur. — Sálir
þeirra eru án efa að cilífu glataðar ! ”
Prófessorinn stóð hreyfingarlaus á miðju gólfi.
Hann undraðist svo stórlega, hvernig móðir hans tók
þessum tíðindum, að hann fyrst í stað vissi eigi
hverju svara skyldi.
“Ég fæ ekki skilið, hvers vegna þú áfellir ömmu
mína, þó hún, án þess að hafa hugmynd um, að pen-
ingarnir væru stolið fé, nyti þeirra”, mælti hann ön-
uglega eftir stutta þögn. — "En svo eru þá okkar
sálir einnig glataðar, því við höfum alt fram á
þennan dag notið rentanna. — Nú, en úr því þú lítur
þannig á þetta mál, þá verður þú samdóma mér
um það, að sjáMsagt sé sem fyrst að aímá þennan
smánarblett af ætt vorri og borga til hinna réttu
eigenda hvern einasta skilding”.
Hingað til hafði frú Heil wig þrátt fvrir undrun
sína haldið stillingu sinni, en nú stökk hún á fætur.
“Borga ! ” endurtók hún, eins og hún vildi ekki
trúa sínum eigin eyrum. — “Hverjum þá?”
“Nú, — það segir sig sjálft, — náttúrlega til
Hirschsprung erfingjanna”.
“Hvað segirðu ? Borga þeim letingjum og slæp-
ingjum, er fyrst verða til að gefa sig fram, — að
,borga þeim jafnmikla peninga upphæð og Heilwigs-
286 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
ættin hélt eftir — fjörutíu þúsund ríkisdali — eftir
að Páll Heilwig------
“Já, eftir að Páll Heilwig, þessi réttláti og trúi
drottins þjónn, erfingi eilífs lífs, hafði rifið til sín
tuttugu þúsund ríkisdaM”, grcip prófessorinn skjálí-
andi af reiði fram í fyrir móður sinni. — “Móðir II
Jiú álítur, að amma mín hafi farið til helvítis, af því
hún án þess að vita það naut stolinna fjármuna, —
en hverja hegningu á sá maður skilið, sem af djöful-
legri vilsku og ágirnd stelur ærnti fé?”
“Já, það er auðvitað, — hann hefir rctt í svip
látið fallast í freistinganna snöru”, mælti hún og lét
sér hvergi bregða. — “Hann hefir þá verið iingur og
létt'úðarfullur, ekki búinn að finna hinn rétta veg. —
Sá vondi velur ávalt hinar göfugustu og beztu sálir
til þess að tæla þær frá guði ; — en Heilwig hefir
séð sig um liönd, og skriíað stendur, að englar guðs
mtmi gleðjast yfir einum syndugum, er bætir ráð
sitt. — Hann ver nú kröftum sínum í þarfir hinnar
heilögu trúar, án þess að þreytast.i 1 höndum hans
eru peningarnir orðnir heilagir, og engin synd loöir
lengur við þá, — því hann ver þeim guði til dýrðar
°g vegsemdar”.
“Ég sé, að við Lúterstrúarmenn eigum líka Jesú-
íta meðal vor”, rnælti prófessorinn og hló hæðnis-
lega og biturt.
“Hvað snertir peningana sem fallið hafa í okkar
skaut, þá er alveg eins með þá", mælti frú Heilwig
cnnfremur, án þess að gugna hið minsta. “Gættu
nú að og íhugaðu, hvernig guðs hönd bersýnilega
stjórnar öllum gerðum vorum : — ef við værum
ranglega að pemngunum komin, myndu þeir ekki
bera jaín blessunarríka ávexti. — Yið — þú, sonur
tninn og ég — höfum með guörækni og áhuga fyrir
málum heilagrar kirkju, breytt í blessun þvi fé, sem
fyr meir var ranglega fengið”,
t. A