Heimskringla - 27.05.1909, Síða 4

bls 4 WINNIPEG, 27. MAl 1909.
HEIMSKRINGEA’
t
Rannveig Ólöf Stefánsdóttir.
Fœtid í apríl 1888
Ddin 16. maí 1909
Nú ertu hnigin í sælan sv«fn,
lundblíða, ljúfa drós,
líkast sem fölni rós.
hlaejandi gekstu heli mót,
tvíllaiist ei tapast vann
traust þitt á frelsarann.
UfiS er eins ojr aldan livik,
íljújrandi feigSarspil,
sem fis í hvirfilbyl.
Ókunna komstu óraleiS
foreldrahúsum frá
fjarlægan heim a5 sjá.
Systkini, vini og venzlafólk
kvaddir þú heima hraust,
hugglöS og óttalaust.
Fylgdi þér einn úr föðurgarS
ungur og óhlífinn
elskandi bróðir þinn.
Framtíðar brosti fögur sól,
ugðuð því ekkert grand,
er þið hér tókuð land.
Alt sýndist vera blitt og bjart,
fólkið var frjálst að sjá,
féllu’ ekki tár af brá.
Full voru liðin 4 ár
algleymsis lit í straum, —
en hvað það líktist draum.
Winnipegr, 17. maí 1909.
Fljótlega syrta fór þá að.
Líta’ yfir lífsins bók
lýðanna kongur tók.
Ilér á ég enn þá, herrannkvað,
mannheima akri á
engilhreint blóm að sjá.
Veraldar læt ei aðköst ill
næða’ utn það napri pín,
nú tek það heim til mín.
Svo mælti himnasjóii hár,
sný ei þeim stiöggva dóm.
Snart hann svo meyjablóm.
Fölnaði lífsins farfinn hreinn
vetfangi einu í,
á augun féll dauðans ský.
Sálin með englum svifin burt
gistir nú guðs í höll,
gleymd er því mæða öll.
Saklausa, kæra vrífa vTal !'
Blessað þitt bros mér skín.
Blesstið sé minning þín.
Veri svo þetta litla ljóð,
Rannveig, við raunir kvitt,
rós ein á leiðið þitt.
Vinkona hinnar Uítnu.
Bendingar frá
Kyrrahafsströnd
Bráðum verður kirkjuþing, að
vestur-íslenzkri siðvenju. það eru
sjálfsagt deildar meiningar um,
hver endalok þetta næstkomandi
muni hafa eftir líkum að dœma,
er skeð hafa að undanförnu, og
því er líklegt, að margan langi til
að fá að sjá ágrip áf þingræðum
og álvktunum útkoma í blöðun-
um. Fig vona til að Ileimskringla
skýri frá því rétt og án hlutdrægni
eins og þaö fellur og framkemur.
Menn af lslandi vita, að þar sem
hræ var, þá söfnuðust þar utan
að ernir og ránfuglar og kæröu
sig lítt um jöfnuð. ]»ar tók ltvrer
það sem náði, og aflið réði úrslit-
unum, en ekki ré'ttvísi né náung-
ans kærleiki.
lirnir eru stærstu ránfuglar á
Islandi. þeir hafa og að sjálfsögðu
verið líka stórir og rángefnir á
Gyðingalandi til forna, þvTí annars
hefði ekki mesitarinn tekið þá
fram til samlíkingar, ef honum
hefði ekki fundist þeir vera nokk-
urs konar afbrigði fuglanna, á
sinn máta líkt og prestar og
stjórnmálamenn eru afbrigði í
mannfélögunum og íremri aö völd-
um og mentun. En livað kemur
þetta kirkjuþinginu við, sem ég
byrjaði að tala um ? Já, þaö er nit
ef til vill nokkurs konar axarskaft
í sambandi við kirkjuþingið. En
alt þetta, bæði kirkjuþing og ernir
og hræ hafa snortið hug minn í
einni bendu, þeg-.ir ég hefi veriö að
lesa um samfélagsskap starfs og
félags bræðranna, er ritað hafa í
Sameininguna og Breiðablik á
þessu nú útlíðandi ári,síðan kirkju-
þing var síðast haldið. Rithöfund-
ar Sam. hafa verið að smáfjölga
og fylkja liði sínu utan um þetta
uppgjafa hræ, sem þeir nefna
•‘gömlu guðfræði”, eins og ernir
og ránfuglar utan að dauðu hræi.
Ritstjóri Breiðablika vill auðvitað
hafa saina rétt og hinir til ]æss,
sem honum finst heilnæmt og gott,
en hinir vilja ekki lofa honum að
velja úr. þeir álíta “alla sktpnuna
góða, sé hún með þakklæti með-
tekin”. þarna af rís því óánœgja
og ágreiningur á meðal sömu
strafsbræðra og fleiri, sem hópa
sig í kring um hræ sitt, og vilja
ekki lofa séra Friðriki, að vera í
samneyti með sér, nema hann get-
ist óvandfæddur eins og þeir. En
þíið getur hann ekki látið eftir
þeim, af þvTí hann þekkir svo vel,
að sér er sumthvað óholt það er
þeir bera honum. Ilrœ þetta er
“gamla guðfræðin”, andleg og
náttúrleg sameiginlega, sama og
við segjum “bókstafur og andi”.
Iákamsgervið, sem andinn hefir
búið í, sama og við nefnum “bók-
staf”, eru eldgamlar mannasetn-
ingar, er þeir segja séra Fr. að
nefna og trúa að séu guðinnblásn-
ar, jafnt og andinn. því þorir hann
ekki að játa, finst það ekki vera
við sitt hæfi né hugmynd. þessi
hringur utan um gamla hræið á-
setur sér, að verja aðskilnað sálar
og anda frá líkamlegiim umbúð-
um, og á sama máta verja örum
aðgang, er á vill tilbiðja jafnt lik-
amsgervið (bókstafinn) sem and-
ann (sjálft lífið). þessi gamli gerv-
isbelgur er nú allareiðu frá sumra
sjón tómur orðinn, og að út af
honum hefir gengið sálin og and-
inn (ódauðlega lífið), sem nú er að
endurklæðast dýrðlegri búning, er
þessir sömu menn nefna “nýja

giiðfræði”, hver að er sama og
“guöinnblásinn kjarni ritningar-
innar”. það er hann, sem séra F.
J. (B. — og allir trúhneigðir, frjáls-
hugsandi menn — ekki vilja missa.
Fái hann að neyta með þeim lífs
og ljóss, er stöðugt innflóir frá
drotni, “líís og ljóss uppsprett-
unni”, þá er hans tilgangi svarað.
Annað samneyti af dauðum efnum
lætur hann sig engu skifta. Kn
þessir gömlu Ernir með sín um-
rennandi tungl, einblína á þennan
útslitna átrúnað löngu liðins tíma
er þá tilsvaraði betur enn nú þörf
fáfróðra efnishyggjumanna. Nú er
upprunnin önnur öld, öld friðar og
réttvísis, öld elsku og umburðar-
lyndis, öld sálar og anda, — hin
gullna öld.
það heíir í Ilkr. veriö bent til
alþýðunnar, að taka til máls, og
láta í ljósi álit sitt um þettá
fyrsta ágreiningsmálefni prestanna
— um hvort séra F.J.B. væri
frjáls að renna laus innan kirkjufé-
lagsins, og sumthvað því viðvíkj-
andi að meiningu. Reyndar er
þetta í rétta átt bent, væri alþýð-
an frjáls og þess megandi, að láta
til sín heyra. En þetta er hægar
sagt en gert, því hún á ekki neinn
frjálsan skeiðvöll. Hxin á ekkert
rúm í blöðunum, og því síður
neitt sérstakt málgagn, og alt
hennar frelsi er á náð og miskunn
hennar yíirdrotna, presta og
stjórna, sem hún eltir, og blaða-
e-igenda og ritstjóra. En það eru
söfnuðirnir, sem kjósa kirkjuþings-
fulltrúana, sem opinberað geta á-
lit sitt gegn um sína fulltrúa.
þeir ættu að hafa samkomur og
samræður um, hvað þeirra fulltrú-
ar eigi að gera á kirkjuþing. Og
enginn fulltrúi ætti þar að koma,
án þess að vita hvað hann á þang-
að að gera. þar í felst of mikið
einræði fulltrúans, að fara að
heiman, sem blindur fyrir málefn-
um safnaðsir síns og spinna svo á-
lvktanir allar á þingi samkvæmar
sinni tilfinning þar, og annars
hluta þingheims. jwvr í felst algert
þingræði, en ekki safnaða eða þjóð-
arræði, og slíkt þingræði er œfin-
lega eitthvað óhagkvæmt til rétt-
vísra álvktana til heilla og vel-
feröarmála almennra. Fulltrúarnir
á þingi eru þjónar þeirra, sem þá
hafa þangað kosið, samkvæmt vel-
ferð safnaða sinna, án einstakra
hagsmuna þar af. Sérstaklega
skora ég því á alla þingsfulltrúa á
næsta kirkjuþingi, að vita sinna
safnaða vilja í málefni séra Frið-
riks og kirkjufélagsins. Almenning-
ur þarf þar að ráða og á honum
hvíla afleiðingar, hverjar sem
verða, heiður eða vanvirða.
það er ekki nema sanngjarnt, þó
alþýðíin vilji trúa prestum sintim
til að sjá það bezta og vera and-
legum starfskröftum kunnugri en
hinir undirokuðu, sem leiðast í
villunnar myrkri af þeim — í meiri
hluta — sem hálfblindum og al-
blindum fyrir sönnu andlegu ljósi.
Alþýðan stendur þeim ekki framar
í mentalegu tilliti, en hún á til í
eigin brjósti kærleikans tilfinning-
ar, sem guð hefir gefið henni fyrir
leiðarljós, þegar leiðtoganna í-
myndunarljós fttllnægja ekki þörf-
inni, og þetta kærleikans ljós er
það ljós, sem öllum þarf að lýsa,
og öllum lýsir, er það aðhyllast.
Áður fvrr hrópaði lýðurinn með
vfirtakandi hrópi höfuöpresta sinna
“I/ak burt þennan og gef oss Bar-
rabas”. Enn þá er reynt, að við-
halda sama hrópinu. Kristur er
enn þá krossfestur^ sama og við
segjum : réttvísin er enn þá bund-
in og óírjáls, en óréttvísin (Barra-
bas) og ofurvaldið rennur laus að
miklum meiri hluta. þessa tíma
hróp lýðsins, með fáa presta í
miklum minni hluta í fylkingar-
broddi, hrópar nú : Takið burtu
Barrabas, en gef oss Krist, lifandi
ókrossfestan ! Og þetta hróp dvín-
ar ekki fyr en sú bæn er veitt.
Hvað það kostar, er ekki ttm
spurt, það skyldi vera vor allra
hróp, og meira enn það, — hjart-
anleg sanníæring líka í framkvæmd
færð.
“Nú er höfðingja þessa heims
útvarpað”, segir friðarboðinn. —
þessa heims ])jónar slétta yfir sín
níðingsverk með þessari setning
og fleirum úr orðintt, sem hafa
ytri og innri þýðingar, andlega og
heimsfega þýðing. Eg skil vel þýð-
ing þeirra á þess kyns setningum,
samkvæma þeirra anda, sem alt
lífs og líkamlegt framfæri vilja af
öðrum þiggja, sem sjálfskyldugt
án mikillar eigin fyrirhaínar, og
gerast dramblátir af. En hin öll-
um sjáanlega, augljósa andlega
þýðing er, að “dýrið” — er þá var
sært af sverði réttvísinnar, Kristi,
og táknar þessa heims höfðingja
— var í lausn Barrabasar (tákn-
mynd óréttvísinnar) veitt algert
frjálsræði. En Kristur, tákn rétt-
vísinnar, krossfestur. þessa heims
þjónar segja því ekki vísvitandi ó-
satt, þegar þeir segjast trúa á
krossfestan Krist. En fyrir að ein-
blína á heimslegan búning orðsins,
þá sjá þeir ekki þá réttu þýðingu,
og hún líka þeim sem heimslegum
ógeðfeld, á sama máta og þeirra
þýðing er hinum meira andlegu ó-
geðfeld. Um þetta gamla heims-
þýðingar-hræ, fvlkja sér nú vorir
leiðtogar. þeir andmæla nýrri
hugsun, nýrri guðfræði, nýrri fram
sókn andlegleikans, er á ensku
nefnist Spiritualism. Eg veit, að
þeir hafa gild rök til að andmæla
sumu, og öllu óheiðvirðu í þess-
konar leitun og tilraunum. En alt
hið æðsta og bezta er ómetanlegt,
oe þar er Kristur vort fyrirmynd-
arljós. Vér öll þurfum að glæða í
oss andlega sjón og heyrn, því án
hennar getum vér ekki orðið and-
lega praktiskir, og þar af leiðandi
getum ekki orðið andlega sjálf-
stæðir ; en ef vér náum andlegu
sjálfstæði, þá viljum uér ekki selja
það fyrir neina veraldar auðlegð
né metorð. En nú sem stendur er
erfitt að ná þvf, — ekki fyrir
þröngan veg þar að, héldur fyrir
það, að það eru ljón í öllum
myndum á veginum, sem freista og
tefja fvrir, svo allrar varúðar Jxirf
að gæta. Vér verðum áreiðanlega
að líða kross og hörmungar á leið
inn til guðsríkis í einni eða annari
ófyrirsjáanlegri mynd.
þegar kennimennirnir gerast
stöðu vaxnir, þá er hún þeirra
yndi og unaður. þá kæra þeir sig
ekbi, að brjótast um í heimsleg-
um áhyggjum og auðssamhrúgun
hinna tilfinningarlausu blóðsuga.
þeir hafa annað betra og ánægju-
samara að skemta sér við, sem er
að skoða og ráða þá (Vendanlegu
lífsins gátu og guðs dýrð. Holds-
hyggjumaðurinn kann ekki að
skynja hver unun það er, að kom-
ast til svo nefndrar vfirvitundar,
að geta séð og skoðað alheimsins
dásemdarverk o" ómælanleik, er
sérstakir menn andlegleikans hafa
náð, og þar af leiðandi tileiningar
við guð. — “þar sem hræið er,
þangað munu ernirnir safnast”, er
skýr táknmynd framdregin fyrir
nútíðar kennimenn, og alla, að
gefa gaum að, þar sem mikill
meiri hluti, er álítur sig á leið til
guðsríkis, hefst ekki að í andleg-
um efnum, og einblínir á heiminn
og hans lystingar. þá, þegar þess-
ir menn, sem ledða lýðinn, þegja
og hafast ekkert gott að né gagn-
legt, í réttum andlegum skilningi,
— þá, þegar þessir þegja, þá taka
steiinarnir til að hrópa. þá taka
hinir fáfróðu að yfirvega og prófa,
og þeim er þá af guðdóminum
sýnt hið innra ljós orðsins, guð-
innblásið, og það ljós gefur þeim
birtu að sjá, hvert tilbeiðslugoöið
er, sem þeirra leiðendur tilbiðja,—
að það er “bókstafurinn”, sem
“andinn” lifir í, en sem þeir ekki
sjá, af því þeir hafa of mjög helg-
að sig því heimslega, og nú af því
gegnsýröir. Bókstafurinn er því
hræið, sem “ernirnir” safnast að,
og einblína á og tilbiðja, svo guðs
ríki — sama og réttlætis og friðar
ríkið, sem Jesús Kristur grund-
Vallaði, uppbyggist af, og táknar
hans síðari tilkomu hér á jörðu —
kemur að þessum mönnum óvör-
um, þegar alt er orðið undirbúið,
og byggingin vel á veg komin. —
Hinn guðlegi kraftur er sístarfandi
þar sem hann er meðtekinn og við
urkendur án manngreinarálits eða
metorða.
Viðvíkjandi séra Friðriki álít ég
bezt við eiga,. að gefa hans dóm-
endum sama heilræði og kona
Pilatusar sendi manni sínum. þeir
þekkja hvað það var, en eru má-
ske eins og Pilatus of. mjög ofur-
seldir stjórnarvaldi og gamla Bar-
rabasi, að þeir geti ekki án blygð-
unar fyrir heiminum séð sér fært,
að þyggja heilræðið. En þá vona
ég að alþýðan hugleiði það og
hrópn ekki upp með þeim kross-
festingar herópið sinna höfuð-
presta.
Séra Friðrik stefnir nú að réttri
átt, og lærir sig áfram, óhindrað-
ur, úr þessu. Svo gera og allir,
sem skilja Krist rétt og byggja á
honum.
Látum oss öll í gleði og ein-
drægni andans ílytjast áfram inn í
hreinan allsherjar íramvöxt, þar
til vér sameinumst guði og hrepp-
um uppljómað ástand.
B. G. Backman.
Þakklæti.
Hér með vottast, að ég hefi með-
tekið frá herra Kristjáni Ólafssyni
að fullu þá lífsábyrgðar upphæð,
sem sonur minn (nú látinn) var í
hjá New York Life lífsábyrgðarfé-
laginu. Hann var í eitt þúsund
dollara lífsábyrgð undir skírteini
nr. 3402357. Hann hafði verið í fé-
laginu að eins fá ár, og ekkert
borgað í iðgjöld •síðan í marzmán-
uði 1906, en hafði þó fengið $50.00
lán írá félaginu út á lífsábyrgö
sína og ekki borgað það lán. Kn
að honum látnum borgaði félagið
mér $950.00, sem ásamt láninu til
sonar míns sál. fullgerir þúsundið.
Fyrir ]>ennan velgerning félagsins,
sem ég þakka milligöngu umboðs-
manns þess, herra Kristjáns ölafs-
sonar, þakka ég hér með.
Af minni réynslu get ég borið
það, að Islendingar, sem halda á-
byrgðum í þessu félagi, mega
vænta þess, að vel og vingjarnlega
verði við þá breytt af íélagsins
hendi.
Ilecla P.O., 22. april 1900.
Hildur K. Johnson.
— Fjórir drengir brunnu til
bana í húsi einu í Toronto borg
þatm 20. þ.m. Móðirin ineð 5
börnum var uppi á lofti, en bónd-
inn fjarverandi. Lampi á borðinu
niðri sprakk, og kviknaði svo fljótt
við það í húsinu, að konan komst
ekki ofan. Hún greip yngsta barn-
ið og henti sér með það xit um
gluggann, og frelsaði þannig sig
og ungbarnið, en fjórir drengir,
frá 2 til 7 ára, fórust.
Deparlment of Agriculture and Immigralion.
MANIT0BA
þetta fylki hefir 41,169,089 ekrur lands, 6,019,200 ekrur eru
vötn, setn veita landinu raka til akuryrkjuþarfa. þess vegna
höíum vér jalnan nœgan raka til uppskeru tryigginga'r.
Ennþá eru 25 milíónir ekrur óteknar, sem fá má með heim-
ilisré'tti eða kaupum.
lbúata;a árið 1901 var 255,211, nu er nún orðin 400,000
manns, hefir nálega tvöfaldast á 7 árum.
Ibúatala Winnipeg borgar árið 1901 var 42,240, en nú um
115 þúsundir, hefir meir en tvöfaldast á 7 árum.
Flutningstæki eru nú sem næst fullkomin, 3516 mólur járn-
brauta eru í fylkiinu, sem allar liggja út frá Winniipeg. þrjár
þverlandsbrauta lestdr fara daglega frá Winmipeg, og innan
íárra mánaða verða þær 5 taisins, þegar Grand Trunk Pacific
og Canadian Northern bætast við.
Framför fylkisins er sjáanleg hvar sem litið er. þér eettuð
að taka þar bólfestu. Ekkert annað land getur sýnt sama vöxt
á sama timabili.
TIIj FRRDAHANIVA :
Farið ekki framhjá Winnipeg, án þess að gnenslast um stjórn
ar og járnbrautarlönd til sölu, og útvega yður fullkomnar upp-
lýsingar um heimilisréttarlönd og fjárgróða möguleika.
Stjórnarformaður og Akuryrkjumála-ll&ðgjali.
SkrifiO effcir upplýsiugum fcil
JoRf-ph Bnrke. Jnw. Hartney
178 LOGAN AVE., WINNIPEG. 77 YORK ST., TORONTO.
LÁRA' 23
“Hxin er á geðveikrahæli”, sagði liann styttíngs-
lega. En að öðru leyti eru margir hér í grendinni,
sem geta frætt ])ig mcira um hegðun Sir Arthurs
en ég”.
þetta var bending til njósnarans, að hætta að
spyrja, enda mintist hann ekki framar á Sir Red-
leigh eöa konu lians, en um leáð og hann stóð upp,
sagði halin ;
“Lávarður, með þeim efntim, sem ég hefi nú fyrir
hendi, skal ég reyna að rannsaka þetta atvdk til
hlýtar. En ég verð jafníramt að minnast á ]>að,
að þú hefir að vissu leyti bundið hendur mínar, með
því að dylja mig þeirrar ástæðtl, sem hvetur þig til
að láta rannsaka þetta. Eg væri flón, og alveg ó-
hæíur til að framkvæma þetta starf, sem þú hefir fal-
ið mér á hendur, ef ég sæi ekki, að þú hefir ástæður,
og þær sterkar, til að hefja þessa rannsókn, og ef ég
þekti Jæssar ástæður, tnvndu þær hjálpa tnér eitt-
hvað, og ef mér hepnast ekki rannsóknin, þá er það
að nokkru leyti þér að kenna”.
Jarlinn hlustaði á þetta meö óþolinmæði.
“Eg get ekki orðið við bón þinni, herra. Til-
efni þess, aö ég réði þig til þessa starfa, verður að
vera leynt, en ég get fullvissað ]>ig um þaö, að þó
þú þektir þessa hvöt, myndir þú engu nær. En ég
skal segja þér cdtt, sem þú verður að halda leyndu,
og það er, að ég hata Sir Arthur, af þeim ástæðum,
sem hann þekkir, og ekkert eiga skylt við þetta
málefni. Eg áliti það góðverk, ef mér lánaðist að
sviftal hann frelsinn ineð laganna aðstoð. Nu
veiztu alt, sem ég get sagt”.
þegar lávarðurinn talaði síðustu orðin, var mál
rómur hans harður og nötrandi af geðshræringu.
Njósnarinn sá, að hann mátti ekki lengra fara í
24 SÖGUSAFN IIKIMSKRINGLU
spurningum sínum, kvaddi því og fór. þegar jarl-
inn var orðinn einn, hné hann niður á stólinn og
byrgði andlit sitt með höndunum.
5. NAPÍTULI.
Ú r dagbók A. Copingstones.
Loksins hefi ég þá feligið málefni að glima við,
sem ég er í vandræöum með. Síðan ég varð njósn-
ari, hefi ég engu kynst, sem líkist þessu. Af því að
ég held að það verði áhugavert, ætla ég að skrifa í
dagbók mina allar framkvæmdir mínar og framfarir
því viðvíkjandi, og það því fremur, sem ég verð að
gefa lávarði Fatheringham glögga skýrslu yfir störf
mín, i staðinn fyrir kaup mitt, sem á að verða riku-
legt. þegar Hanghton-sökin varð kunn í London,
kom mér ekki til hugar, að ég yrði við hana riðinn.
Okkur fanst þessi tilviljun svo einföld, að um hana
þvrfti ekki að hugsa, og því varð ég svo hissa, þeg-
ar ég fékk skipun um, að fara strax til Fathering-
ham í dularbúningi. Eg þekt-i jarlinn af umtali, og
var því ekki lengi að átta mig á því, hvern dular-
búning ég átti að nota, en ég verð að viðurkenna
það, að mig furðaði stórum það sem hann sagði
mér. því meir, sem ég hugsa um, hvaða ástæður
Sir Arthur hafi haft til að deyða skyttuna sína, sem
unnið hafði hjá honum i mörg ár og var vinur hans,
þvi óljósari verða mér þær. En það er þé) enn
meiri gáta, hvað Fatheringham lávarði gengur til að
skifta sér af þessu. Hvaða samband getur verið
milli hans og Sir Arthur, sem hvetur hann til að
LÁRA 25
vilja eyða þúsundum punda, til að sanna að hann sé
morðingi ? þetta langar mig til að þekkja, en get
ekki að svo komnu.
Eg hefi ihugað þetta málefni ítarlega, síðan ég
talaði við jarlinn, og komiist að þeirri niðurstöðu,
að ég hafi þrjár staðreyndir að halda mér að. 1
fyrsta lagi, að Sir Arthur hafi viðurkent að hann
hafi skotið manninn. 1 öðru lagi, að hann var í fé-
lagi með hr. Grosse, þegar þetta skeði, náfrænda
jarlsins, en ekki kunningja. í þriðja lagi, að herra
Grosse var honum samdóma um, að skotfærið hefði
verið 39 álnir, en ekki 6, þegar hann var skotinn.
En svo er eitt atriði enn, sem getur haft mikla
þýðingu og líka enga, það, að húsfrú Burlstone var
hjúkrunarkona jarlssonarins í banalegu hans. Ég
efast um, að nokkur njósnari hafi nokkru sinpi byrj-
að á jaín erfiðu hlutverki jafn áhaldalaus. <
En, nú er að skýra frá störfum mínum : þegar
ég yfirgaf Fatheringham lávarð, fór ég beina leið til
Haughton, tdl að fá tnér upplýsingar um þann mann,
sem grunaður var um morð. Að ég lézt vera prest-
ur, fanst mér eiga vel viðt og ætlaði að láta það líta
svo út, sem ég vildi stofna til evangelisks fundar í
umboði Fatheringhams lávarðar. Ég komst að því,
að presturinn var evangeliskrar skoðunar og fór því
á fund hans. Mr. Brown — það var nafn hans —
var gamall maður, grannur og hrörlegur, en viðfeld-
inn og þægilegur. þegar ég var búinn að segja hon-
um frá fyrirætlun minni með fundinn, bœtti ég við :
“Eg vonast eftir, að njóta aöstoðar þinnar sem
sóknarprests”.
“Já, áreiðanlega, — þó það væri ekki nema til
að veita Fatheringham lávarði virðingu mína, mundi
ég koma”.
“þ'á gerirðu máske svo vel og segja mér nöfn
26 SÖGUSAFN IIEIMSKRINGLU
sjálfseignarbændanna hér í kring, sem hugsandi er að
fáist til að koma”.
“Velkomið. Fyrst er nú hr. Grosse, frændi jarls-
ins. Eg efast ekki um, að hann komi”.
“Hr. Grosse”, sagði ég og lézt ekkert vita. “Ó,
það er maðurinn, sem var til staðar, þegar skyttan
var deydd”.
Presturinn hneigði sig.en sagði ekkert.
“það er harla undarl-egur viðburður það”, sagði
ég, ákveðinn í því, að fá hann til að tala. ‘i'Hvers-
konar maður er -þessi hr. Grosse? Er hann styrktar
maður kirkjunnar og safnaðarins ?”
“Já, hann er einn af leiðandi mönnunum hér í
sókninni. Hinir aðalsmennirnir hér í kring eru
ílestir trúlátlir”.
“É'g skil. það er líklega ekki til neins, að fara
til Sir Arthurs, þess manns, sem deyddi skyttuna ?'"
“N-ei, ,það held ég ekki — nei, hreint ekki”.
“Mér er sagt, að hann drekki, mikið — er það
ekki ?”
“Sir Arthur er tengdasonur minn”, sagði prest-
urinn sorgbitinn injög.
Auðvitað kom ég með sæg af afsökunum, en
fann jafníramt, að gagnslaust mtindi vera að leita
fleiri upplýsinga þarna, svo kvaddi ég og fór. Oft-
ast nær getur maður fengið læztar upplýsingar hjá
sóknarprestinuin um aðalsmenn og auðmenn i hans
héraði, — en bregðist hann, er hyggilegast að fara til
gestgjafans. Eg fór beina ledð til Pólstjörnunnar,
en af því að ég var prestur þessa stundina, tjáði
ekki að ég færi þangað til að drekka. Eg bað tim
að finna gestgjafann, og lézt ætla að leigja leiksalinn
til fundarhalds. það var strax velkomið, og sam-
ræður okkar urðu brátt óþvingaðar, hann var mál-
gefinn og hreinskilinn, og íékk ég því margt að vita
hjá honum.