Heimskringla - 08.07.1909, Síða 4

BlB. 4 WINNIPKG, ,8. rjfrnl 1000,
1' HEIMHKKINGU3Í

Hér og þar.
EFTIK
K. ÁSO. JtfENEDIKTSSON.
Alt er á íleygiferö í beiminum.
J>að vitum vér öll. Mannlífiö og
viöburðirnir fljúga áfram meö
hamslausum hraöa. Hver einasti
lífvakinn einstaklingur vill komast
fram fyrir annan. Náttúruöflunum
er att hvert móti ööru á verk-
sviði hraðans. Á móti gufuaflinu
er rafmagnsstraumum att, loft-
siglingum á móti lagarsiglingum.
Alt tekur breytingum, li'famli og
dautt. , Alt annar leikþáttur er
leikinn á þessari mínútu, enn
þeirri næstliðnu. Sullandi hringiða
breytinganná geysa og íossa fram
úr flóðgáttum hins fljúgandi tíma.
En hann þreytist aldroi, aldrei.
Knginn nœr sér niöur á honum, og
enginn kemst fram fyrir hann. Kn
alt og alt er honum háð. Viö
hann er alt bundiö meö Gleypni
náttúrulögmálsins. Og jafnvel guö
almáttugur sýnist ekki ra'Öa við
tímana stundum. — Oft kemur
hjálp hans í ótíma. — Von er þó
öðrum verði á handaskol viö og
viö. K.n þetta er ekki beint þaö,
sem ég ætlaöi að segja þér, frændi
góöur. Sagan eöa atburöurinn,
sem ég ætla að minnast á bér,
kemur þessu ekki við, nema hún
fer fram í timanum, og fer á aöra
hliöina fram meö feikna hraða, en
á hina meö langri biö, — ja, bið,
sem enn þá stendur yfir;
Eg get ekki verið eins fáoröur,
sem vildi. Fyrst á atburður þessi
tildrög, sem aörir, og þar næst er
förin ein af þeim lengstu, sem far-
in hefir verið á þessum kothnetti.
það var frostaveturinn mikla i
Manitoba og Vesturlandinu, aö
margt bar við. Eldiviöarskortur
þrengdi þá mjög aÖ Winnipegbú-
um. því þrátt fyrir “Manitoba
sólskinið” og sífeldar veöurblíöur,
leyföi frostiö sér aö stíga upp á
54. tröppu. Fönnin tók sér Bessa-
leyfi, og gerðist 32. feta há, þar
sem hún var mæld dýpst á járn-
brautum. þá frusu menn í hel og
mörg þúsund skepnur fentu, og
fluttu til Nástranda, saddar af sól-
skininu og blíÖviðrinu.
þegar allir voru þrotnir að elds-
neyti, og miljónamenn á nástrái,
þá setti séra Ashdown borgar-
stjóri neyzluvatniö hjá blásnauðu
fóíki, upp tim stífan þriöjung.
Hann hélt aö ræflarnir stælu því
til efdsneytis. Af þessu varö hann
stórfrægur suður í Rómaveldi. þá
geröu margir stórkaup í eldiviðar-
verzlun. þeir lofuðu öllum nógum
eldiviÖ eftir miöjan daginn. En sá
eftirmiðdagur kom aldrei. Sú verzl-
un þótti nýtizkusnið og nafnkend
er hún enn þá f dag. — Margt bar
þá við, sem undrum þótti sæta.
Enn annaö fleira kemur ekki þess-
um atburöi mannkynssögunnar við
1 þenna mund vann óg hjá hinni
nafnkendu Manitobastjórn. þá var
Roblin skólameistari í járnbranta-
biskiipsumdæmi, en Rogers bryti.
þaö bar við á laugardag, eftir
Mið-þorra, aö Flandri kom til mín
inn á skrifstofuna, digur sem naut
og blár sem Hel. Tilkynnir hann
mér, aö Rodgeir bryti vvlji tafar-
laust finna mig.. Skundaöi óg þá í
aðalhöllina og gekk fyrir brytann.
Hann mælti allsnúðugt : þér hefi
ég sendiför búna. Nú er galdra og
gerninga hrið hin hamremdasta, og
kotsveinum mínum tifært út að
ganga. Kn þú ert íslendingur, og j
oss ósár, þó í mannraunir komir. j
þiö ískmlingarnir eruð uppaldir í
öskustó og við hrossagöngur fram.
við Heröibreið, sem mér er sögö
smalaþúfa ein á Islandi, o.g ekki
hærri enn meöalmanni í kné. Nú
skalt þú fara ofan undir C.P.R.
hella- með boð þessi, og senda þau
m«ð hnoöþræöi til réttvísinnar í
Nýja íslandi : Brestur oss nú
brennikefii fyrir langelda og soö-
katla í höll vorri. Réttvísin ,skal
þegar láta tröll og fjölkyngisliö
færa oss nokkurar dræsur og skíöi
úr mörkinni, ella missa ármensku
og jarlsnafn. Leys sendiför þessa
riisklega af hendi og fylg málum
vorum fast fram.
Rétt var tneðfariö. Allar vinda
og galdradísir góltl galdra sína í
algleymingi. Óstandandi stórhríð
af hánoröri, með 50 stiga frosti,
fönnin ókkyf og rokrenningur hátt
i loft upp. Strætisvagnar fastir í
fönn eða foknir af sporum. þá var
á mannlegan mátt að treysta, en
ekki á rafmagnsfleytnr þeirra Mc-
Kenzie og Mann. Vart hefi ég kom-
ið út í slíkt tryllings fannafok og
heljarfrost, þótt stórhríöarnár á
íslandi séu í hærsta máta, eru
þær smámunir móti þessum fá-
da'mum. Ég náði loks hellinum C.
I’.R. og rak þar erindi, sem fyrir
mig var lagt. Beið ég til kvelds og
vonaði eftir, aö galdrahríö þessa
lægði. En það vildi ekki þann veg
ganga. Hún fór æ versnandf. ViÖ
hana bættist líka náttmyrkur, og
mannaferötim fækkaöi, þá á kveld-
iö leið. Síðasti áfangastaður minn
var frá höll einni, sem Lúdent
heitir. Aö vísu er höll sú skírö af
okkur Jóni Thorsteinssyni því
nafni. þá drukku þjóömálamenn
þar tvímenning, og börðust eins
og franskir duggarar. — —
Ekki bjóst ég v'iö, að komast
lifs af úr þessari forsendingarför.
f?g átti rótt á hlið við óveðrið
mest alla leiöina. Veöurhæ’ðin
hrakti og íleygði mér eánum tvis-
var sinnum aö vild sinni upp að
múrveggjum. Loks komst ég heim
til mín. þótti öllnm, sem ég væri
úr Helju heimtur. Kalinn var ég á
eyrum og andliti. F.n þá þótti það
smámunir einir, þó menn mistu
tær og fingur, aö eins ef menn
héldu líftórunni.
þegar ég var genginn til rekkju,
var ég að hugsa, hvort ég hefði
ekki dáiö á íslandi og það væri
annað líf, sem ég byggi nú við.
Vel gat það samrýmst við sumar
prestakenningarnar og tröllasögur
um. annaö líf. Tvg hætti fljótlega
aö hugsa um þaö. Jxiö rann þá
upp nýr atbtirður fyrir mór. Hann
er sem fylgir : —
% mætti kunningja mínum
þenna dag, sem ég hefi nefnt hér
að framan. Hann var skrafhreifinn,
og dável greindur talinn af þeim,
sem þykjast vrega mannvitiö rétt-
ast og næmast. Aðal cinkenni
hans að minni þekkingu var á-
girnd og trúrækni. Hann haföi
fengið! dálitla fjósamentun, eöa
hvað fólk vill kalla það. Vegna
hagsmunafýkni, var hann þægileg-
ur við alla. En kirkjutrúar skýlan
hans var mér óbærileg, og þótti
næstum fyrir að mæta honum hve
nær og hvar setti var. En það var
eins og hann sæktist eftir, aö tala
sem oftast og lengst við mig. Viö
vorum sinn úr hverjum landsfjórö-
ungi á íslandi, og höfðum ekki
lengi kynst í þcssari álfu. Hann
Ijar sjtikdóm, sem auðséö var að
leddfli hann til bana. Ifvaö hann
heíir htigsað um það sjálfur, veit
ég ckki. Ilann talaði aldrei þar um
við mig. —
þenna dag talaði hann mikið um
annað líf, eða áframhald eftir það
stig, sem menn kalla dauða. Mér
leiddist umræðuefnið. Ég veit svo
lítið jtm annað líf, að ég er þar
ekki aflögufær, og vil helzt eiga
það sjálfur, sem ég held þar .um.
Hkoðun hans á öðru lífi var svip-
uð og prestar kenna yfirleitt, að
þaö skiftist í tvö horn, ilt og gott,
sem alt er miðað á þessa lífs vísu.
Hann hélt því fram, að sálir
manna færu til annara himin-
hnatta. Annaöhvort þeirra, sem
sýnilegir eru af jörðunni, eöa enn
mi annara, sem héðan eru ósýni-
legir.
Ég hélt því fram, að lifandi
menn vissu meira um aöra hnetti,
af eigin þekkingu, en af fræðslu
framliöinna. Vildi hann lítiÖ
hrekja mig i því atriði. Að siö-
ustu gerðum við veðmál um,hvort
lifandi maður eöa dauður maöur
gæti sagt meira um aðra hnetti,
eöa flogið á sálar og andansvængj-
um víðfeömara. Ekki verður þess
getiö strax, hvert veöféð var. þaö
bíður síns tíma. Ilann átti aö sjá
um fréttirnar frá þeim dauða, en
ég frá þeim lifanda. Ferðasaga
þess lifanda, er þessi : —
Hugi heitir sendisveinn. Hann
er vikaliðugur piltur hjá miirgum.
Oft og tíðum sístarfandi, einkum
ef hann á björt heimkynni. Hjá-
sumum er hann seinn og fálátur,
latur og óáreiöanlegur. þá á hann
all-ill heimkynni, og húsfrú Speki
hefir hann út undan.
Hugi, sem ég haföi ráöið til far-
arinnar, var frekar ednþykkur, dul-
ur, en sístarfandi. þessar óraleiöir
væru honum ókunntigar. Já, en
hvert át'ti hann að fara. Hann átti
að edns að skreppa til Júpdters. Og
fljótur átti hann að vera í ferðum.
Ilann var seinn og dutlungaiull-
ur aö búa sig af staö. Ilann gerði
allra handa barnslegar uppástung-
ur í byrjun, — alveg eins og heitn-
farar gera. Hann vildi fyrst fara
til Baldwinson, og láta hann fá
farstyrk hjá Roblin. Hélt hann
gæti verið túlkur, ef einhverjir
Júppdterbúar vildu flytja til Mani-
toba, í sólskinið þar og kaupa
stjórnarlönd. En þegar hann
heyrði ég var á móti því, þá vild;
hann fara til Sigtryggs, og fá
styrk hjá Laurier. En þegar ég
sagði honum, aö Mangi Markússon
væri heima, og það kæmu ekki
svo margir, að hann kæmi ekki
einn tölu á þá, þá fór hann ofan
af því. En hann var ekki dottinn
af baki enn þá. Vildi þá endilega
fara til séra Jóns og fá hjá hon-
um meðmæli til himnaríkis. Ilann
staöhæfði, ,og þaö "staffírugur” aö
séra Jón væri Drottins “agent”
hér á jörðunni, og tilheyrði þeirri
stjórnardeild, sem séra Lúter væri
innílutninga deildarstjóri í. Nú fór
mér ekki að lítast á blikuna. Ég
hélt því fram, að þaö væri ekki
öldungis áreiðanlegt, aö himnaríki
væri á leiöinni til Júppiters. ViÖ
hefðum engin landabréf aí því, og
menn vissu lítið meira um það en
heimsskautiö. Svo væri öll “emi-
gration” úr Ameríku til himnarík-
is og hins staöarins, en öldungis
engin frá himnaríki til Ameríku.
æir mundti ekki vilja byrja að
vasast í flutningum þaðan, 'Pétur
og I.iúter, pVmeríka heíði ekki verið
ækt á þedrra dögum. En Guð al-
máttugur heföi ei ætlaö hvítum,
góðum mönnum aö búa þar, þaö-
an af síöur útvöldum sálum, dýru
blóði keyptar. þó fékk ég hann
ekki ofan af þessu, að fá farbréf
frá Jóni til himnaríkis, fyrr enn
ég leiddi honum fyrir sjónir, aö
séra Jón mundi aldrei gefa honum
meðmæli, nema hann settist að til
fulls og alls hjá Lúter. þar yrði
hann að dúsa, og kæmist aldrei
lengra, og sæi aldrei fólkiö á Júpi-
ter né löndin þar.
Loks hafði ég strákinn ofan af
þessu. Hann lagöi af stað upp á
eigdn spýtur. Á einu hendángskasti
var hann kominn upp í Júppítet-.
þar var þá sólbjartur sumarmorg-
unn og sunnanvindur, ^ýður og
angandi. Ilann stansaði þar niðtu
við höfnina. Særinn var eldhrann-
aður geislaglóð árdagssólarinnai,
og yfirborðiö lék í hægum, mjúk-
tim og gulltyptum öldtim, meö sæ-
grænku töfralit neðst í hlíðtim.
Malarkamburinn var allur úr guli-
hnullungiim og risavaxnir dcm-
antsdrangar fleygött ljósöldtinum
báöu megin fram á höfnina. Ofan
viö höfnina var iöafagur völlm,
alla leið upp að fjalldyngju mikilit,
sem lá þvertsum austanmegin
vallarins. þau voru öll úr kristalls
björgum gagnsæ, og himingnæf-
andi, svo sólskinið náöi eigi upp á
þau, aö eins í miðjar hlíöar. En
geislaleiptrin, sem stafa frá þeim,
er öllitm mönnum ofraun, nema
þeim, sem eru rauðeygbir af á-
girnd eöa fæddir steinblinrtir. .
Neðst við fjallaræturnar ertt
gulltrén, þar sem gulleplin yaxa,
og gaukarnir hvítu gala fyrir árs-
komu. Milli trjánna eru ótæmis-
lindir, en lindir þessar eru guöa-
veigar, og ljúffengart á bragðið
enn danskt ‘‘extrakt”, og sætari
enn geitaöl f Kanacla, sem Klem-
ens segir aö Góðtemplarar drekki
mest um vorinngöngu-leytið.
þar á vellinum er afarstór tjörn.
Tjarnstæðið er steypt í sitíurhellu.
Hún er stærrt enn öll Winnipeg-
borg, innan bæjar takmarka. 1
benni er spegiltœrt Hamborgar-
brennivfn. Á'tta mil. beykirabúðir
eru kring um tjörnina, og 10 þús.
beykirar í hverri búö, og hafa þeir
varla tindan að slá botninn í tunn-
urnar, sem fyltar eru á dag, og
Júppítcrbúar drekka á fastandi
maga. ]>eir drekka það alt með
ncfinu. þaö þykir fínna enn væta
varirnar. það hefir þórir Ilólm-
griðarkappi vitað, er hann kvað
um Skaptaflæsu. Fátt er samt líkt
með Júppítersbúum og jarðarbú-
tim.
þá leit hattn til hásuöurs. þar
stóð höll mikil. Svo voru há ræf-
ur, að hann eygði þau ekki. Hún
er forkunnarfögur á að líta, og
ber talsvert af bæjarráðhúsinu í
Winnipeg, sem kúrir undir Union
bankanum.
Snýr nú sendisveinn heim til
hallarinnar. Hyggur þar búi fram-
aöur lýður enn engir kotungar.
Gengtir hann að borgarhliði hintt
mikla. það er 3 mílur á hæð og
60 á breidd. Yfir því stendur oröiö
“Alamatia-ragita”, og þýðir hjá
borgarbúum : meykongur ríkir.
Hallargarðurinn allur er hlaðinn
tir skygðum marmarabjörgum, og
krystalsbergssúlur fagurlega görv-
ar þar ofan á. t hallarhliðinu eru
skygöar krystalshuröir á gtillhjör-
um. Eru þær undnar upp á silfur-
festum, með sólarljóssafli. Við
hverja hurö stendur varðmey. þær
eru klæddar í gullbrynjur, með
fléttaöa kórallahatta á höfðum og
perlu-demanta belti tim mitti.
Skór þeirra eru úr silkipappír.
þeir eru meistaralega gerðir og ó-
slítandi, og gæti enginn á jarðriki
gert þá utan Vilhjálmsson.
þegar sendisvein bar að dyrum,
var hann að hugsa um, hvort held-
ur hann ætti að mæla á íslenzku
eða ensku við varðmeyna. En það
ski'fti engu sem hann var í vafa
þar um, því hún ávarpaði hann á
Hornstranda-máli. Kvaðst bjóra
úr göddum levsa fvrir horskum
sveini. Sagðist lengi hafa þráð, að
sjá íslending og tala íslenzku, síö-
an til tals heföi komið, að það
mál yröi aðal-mál í Fyrstu lút-
ersku kirkjunni í Winnipeg. Kvaöst
vera komin af heilladísum fram í
ættir, og langa-langa amma sín
hefði, eitt sinn svifið til Islands og
lært islenzku af Magnúsi Stephen-
sen og Jörtindi Iliindadagakon-
ungi. Hún heföi ætlaö aö styðja
ísland til sjálfstjórnar, en Eng-
lendingar komit tiL bölvunar, svo
úr því gat ekkert oröiö. Hugi
baðst inngöngu og þóttist eiga all
brýnt erindi aö reka við konung-
inn. Hún tók því glaölega, lauk
upp borgarhliðinu og leiddi hann
inn. Ilún bnð hann afsaka, þótt
hún J’rði að láta hann vita, að
enginn fengi að sjá drotninguna,
fyrr enn hann hefði dvalið þrjá
sólarhringa innan hallarveggja. En
alt væri [xir heimilt gestum, sem
heima ættu á einhverri rcikistjörn-
unni. Kvaö gesti þaöan vera fá-
i séöa. Og eigi myndi hún eftir jarð-
arbúum þar fyrri. En konum í
Júppiter litist vel á karlmennina,
þegar þær litu ofan á jörðina. þeir
væru bæði drykkju- og kvenna-
menn, eins og þeir ættu líka aö
vera. Biblían kendi það bókstaf-
lega. þeir færu líka mikið eftir
henni þar neðra. Tvent ’kvaðst hún
ekki skilja, sem hún heföi heyrt
hjá jarðarbúum. En þaö v«>ru ásta-
kvæði og dansmeyjagrátur.
Hugi hafði allan huga á höllinni
vænu, og því, sem var innandyra.
Hann var þó hálffeiminn og stutt-
ur í sptina samtalsins. Grunnur
hallarinnar var alltir hlaðinn úr
smaragösbjörgum. Fyrsta lyfting
af grunni var úr krystöllum, önn-
ur úr silfri, þriðja úr rauðagitlli,
fjóröa úr lýsigulli, fimta úr særafi,
sjötta úr samanþrýstu morgun-
roða lofti. I<engra sú hatin ekkij
því hver lyfting var dönsk míla á
hæð.
Hún bauð honum að sýna hon-
um neðstu lyftingu. Meira fengi
hann ekki að sjá með sinni forsjá.
Stigu þau þá á rafmagnsvagn.
Hann var gerður úr næfurþunnu
fílabeini,, og fannhvítu. Rann hann
upp á fyrsta loft á vafningsbraut.'
Kjall'araveggir hallarinnar ofan-
jarðar eru % úr mílu á hæð. Hann
gekk fyrir sólarljósskrafti á dag-
inn, en stjörnuljóssafli á nó'ttunni.
Fór hann sjálfur af stað og sjálf-
krafa stansaði hann. —.
Upp um miðja höllina gekk bákn
mikiö. þaö stóð undir turni mikl-
um, sem var oían á miðri höllinni.
Utan um bákn þetta gengu vafn-
ingsbrautir. Eftir þeim runnu flutn
ingsvagnar upp í efri lyftingar í
höllinni. ]>eir flutningsvagnar fóru
eins fljótt og augað rendi. Mann-
flutningur var þar afar mikill eins
og gefur aö skilja. En þar urðu
ekki slys, eins og á strætisvögnun-
um í Winnipeg, og víðar í þessum
heimi.
Iluga þótti leitt, að bíða svo
dögum skifti eftir fundi drotning-
arinnar. Hér var ekki iir góðu að
ráða. Varðmærin hafði sagt hon-
um gestalögin, sem drotning hafði
í ríki sínti. Honum hugkvæmdist
þá, að biöja hana að eins að lofa
sér að sjá höllina. Láta í veöri
vaka, að hann hefði eiginlega ekk-
ert erindi viö drotninguna. En
væri svona fer'öamaður en ekki
járnbrautarnefnd frá Nýja Islandi.
Ilann minnist á þetta við varð-
meyna. Hún kvaðst þar engti ráða
rnega, nema þau næðu fundum
drotmngarinnar. Vildi ei taka ann-
að í mál, en hann biöi eftir fundi
hennar. Ilún kvaðst aö vísu ekki
skilja, hvað hann meinti meö járn-
brautarnefnd úr Nýja íslandi, og
sagði hann henni það iit í æsar.
Og hversu gullfagrar bókmentir
hefðu sprottið upp af því sáði hjá
stórskáldunum í Nýja tslandi. En
henni fanst fátt utn, kinkaði kolli,
svona til málamyndar, af því hún
vildi ekki styggja hann. Ókurteisi
er á móti landslögum á Júppiter.
•Meira).
Heimskringla er útbreiddasta blaí í Vesturheimi.— Kaupið Hkr. 5

r ■ W (UNION MADE) 1 . Weatern tllgar Faetnry ® • Thomas Lee, eigandi Winnnipeg
I L.\RA 71
“Nfi — nei, þú veizt það auðvitað ekki. Hún
dó í gær”.
“Dáin ?i Fallega, unga konan — dáin?” sagði
Haworthy, frá sér numin af undrun.
“Ég sé, að forlög hennar hafa áhrif á þig, herra”.
“Já, h.ver skyldi geta veriö laus við þau, sem
hefir þekt hana sem úáru Brown. Ilún var það feg-
ursta, sem guð hefir skapaö á þessari jörð. það
kom okkur öllum saman um”.
“það var hún enn þá fyrir 6 vikum síðan, þegar
ég sá hana”, sagði Wright.
“Níi, svo þú hefir séð hana, herra?”
“Já”, og nú sagði njósnarinn honum ágrip af
ferðasögu sinni til Auchertown.
“Nú, jæja”, sagöi hinn, þegar njósnarinn þagnaði,
“en hvers vegna ætlarðu nú að fara þangað?”
“það skal ég segja þér. það voru athugaveröar
kringumstæður, sem vöktu athvgli mitt þenna stutta
tíma, sem ég dvaldi þar, og þær voru þessar : Hr.
Graham, sem sýndi mér stofnanina og hélt mig vera
vin f>ir Arthurs — eða hr. Robins, sem hann lét kalla
sig þar — sagði um lafði Rerlleigh, pö það væri
merkilegt, að líkami* hennar væri, og heföi verið,
óvanalcga hratistur. En eigandi stofnunarinn-
ar, hr. Raebell, sem auövitaö þekkir Sir Arthur
undir sínu rétta nafni, og þess utan vissi, aö ég var
honum ókunnur, sagði viö mig — eftir að hann hafði
talað viö Sir Arthur í einrúmi, vel að merkja — að
hún þjáöist af hættulegum sjúkdómi, og gæti dáið
án augnabliks fyrirvara nær sem væri”.
“Nú, þctta voru athugaverðar mótsagnir”, sagöi
Haworthy.
‘;Já, mjög athugaveröar, og gættu svo að einu :
Mín eigin eftirtekt var samhljóða umsögn hr. Gra-
hams, sem auðvitað hefir títla þýöingu af því ég er
ekki inni í lækningafræði — en aðstoðarlæknirinn
72 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
hafði enga ástæðu til að táldraga mig og segja ó-
satt”.
“Jæja, en hvaða ástæðu gat hinn haft?”
“það skal ég segja þér. Ég lézt koma að sjá
stofnanina í því skyni, að koma þar fyrir œttingja
mínum. þar af leiðandi gat dr. Raebell búist við,
að sjá mig aftur, og það oftar en einu sinni, ,ef til
vildi. Ef hann því — ég segi að eins ef — hefir
hugsað það mögulegt, — ég vil ekki kaíla það klók-
indi — að hann vildi búa mig undir það, að ég sæi
hana ekki lifandi, þegar ég kæmi nœst”.
Ilaworthy veitti þessari skoöanakeöju minni
glögt athygli, og gatjekki fundiö neinn galla ,á henni.
“það er þá meining þín, að dauði lafði Redleigh sé,
— sé —”.
“Ég hefi enn enga fasta meiningu, herra, en álít,
aö málefni þetta þiirfi nánari rannsókna, og það var
alvarleg ósk Fatheringham lávaröar, að þú hjálpaðir
mér eftir megni”. Svo sagöi hann honum frá til-
liögun áforms síns.
“Nú”, sagði liinn hikandi, “eins og þii sérð, er
ég að fara af staö til Danmerkur”.
“þú varst búinn aö ákveða að ferðast til Dan-
merkur, af því þú hélt að alt væri úti milli þín og
ung'frti Grosse”, sagði njósnarinn djarflega. “Fylgdu
mér til Skotlands, og ég skal lofa þér því, að alt
skal lagast aftur, og þti verða eins ánægður og þú
áður varst”.
~-í
• i- *
LÁRA
. i t: i .
73
k tu.;...
*t i
13. KAPlTULI.
: ii
Úr dagbók hins brjálaða.
— “Ég sé með undrun, að ég hefi ekki skrifaö
eitt orö i dagbókina mína síðan ég endaöi frásögnina
um síðustu heimsókn mína hjá dr. Raebell. það er
einkennilegt, að ég skuli nú byrja á því aftur, eftir
að é>g er kominn undir hans eftirlit. Ég nenni samt
ekki, að byrja aftur þar, sem ég hætti síðast. Heppi-
leg ósvífni útvegaði mér fararleyfi frá Sir Arthur.
Katrínu kvaddi ég innilega, og þar eð ekki tjáði að
yfirgefa hana fyrir fult og alt, afréðum við að skift-
ast á bréfum í gegn um pósthúsið í Stolne. Ég
sagðist koma aítur og sækja hana, undir eins og ég
hefði fundið veitingahús, sem viö gætum fengið og
sezt að í. þegar hr. Haworthy og ég ftindumst í
eimreiöarvögnumim, komum við okkur saman um
hernaðaraðferð okkar. Ég átti að vera elzti bróðir
hans, og heimili okkar vera í Glnsgow.
“þar verðum viö að ná í læknisvottorð”, sagði
éff. “og þess vegna verðum við aö leágja þar nokkur
herbergi strax og viö komum þangað. Viö verðum
líka að fara í búðirnar til að kaupa kvenfatnað”.
“Til hvers?” spurði hann, alveg hissa.
“Af því ég vil fá að vera í kvennadeildiinni"
sagði ég, “þar fæ ég bezvt tækifæri tii að gera rann-
sóknir mínar”.
“Já, en þú ímyndar þér þó ekki, að þú getir
74 SÖGUSAFN IIEIMSKRINGLU
narrað eigandann tneð tilliti til kynferðis þíns ? Sem
læknir sér hann auðvitað strax að þú ert karlmaö-
ttr”, sagöi Iíaworthy.
“Efunarlaust, og því má heldur ekki hylja dular-
btining fyrir honum. Áform mitt er mjög einfalt.
Brjálsemi mín er innifalin í vitlausri hugsan, þeirri,
að ég sé kvenmaðtir, alveg saltia hvaða kvenmaður,
við getum sagt, María S'tuart Skotadrotning. þú
verður því að flytja mig til stofnanarinnar sem konu,
og segja dr. Raebell að ég verði bandóður undir eins
°g ég heyri það, aö einhver álíti mig karlmann. Af
þessari ástæðu gerirðu það að skilyrði fyrir veru
minni þar, að ég sé látin í kvennadeildina, og að öll-
um sé sagt, að ég sé kvenmaöur”
Bann hlustaði á mig með eftirtekt og samþykti
ráöabrugg þetta. Ég sagði hontim svo frá öllum
ætluntim mínum, smáum og stórum, og alla leiðina
til Glasgow töluðum við ekki tim annað. Ööru-
hvoru varð ég þess var, að fylgdarmaður minn var
þungt httgsandi. H-ann hefir efalaust veriö að
hugsa um það, sem fyrir hann hafði komið síðtistu
dagana, og svo um loforð mitt viðvíkjandi unnustu
hans. Við komum til Glasgow um miðja nótt, og
fórttm á það hótel, sem ég hafði verið á, þegar ég
var þar síðast. Undir eins og sölubúðir voru opn-
áðar, fórum við út í bæinn. Fyrst litum við á her-
bergi þau, sem auglýst voru til leigu í skrautlegri
hluta bæjarins, síðan fórum við þangað, sem leik-
hússbúningar eru seldir, til þess að fá míitulegan
kvenklæðnað handa mér. þegar við vornm búnir að
fá hann, fórum við þangað, sem nærfatnaður kvenna
var seldur, keyptum nokkuð af honum og fórum svo
til herbergja þeirra, sem við höfðum tekið á leigu.
Aö því búnu fór Haworthy að leita læknis. Hálfri
stundu síöar kom hann með tvo myndarlega menn,