Heimskringla - 18.11.1909, Blaðsíða 4

Heimskringla - 18.11.1909, Blaðsíða 4
Utx 1. HEIMSKRINGLA U'INNIPEG, 18. NÓV. 1009. (Landsmödet), sem sízt veröur borin á brýn byltingagdrná í nokk- urri mynd, en tekur þó vel í þ>etta mál og samþykk.r tillogu um end- urskoöun játningarritanna. Síðan hefir málið veriö allítarlega raett frá báðum hliðum í höfuðmálgagni íhaldsstefnunnar í norsku kirkj- ’’nn,i (Huthersk Kirketidende). En því hefi ég bent á þebta, að ég vildi með því sýnt hafa þeim, sem á annað borð vilja sjá það, að kenningarfrelsiskrafan er ekki sprottin af neinni vantrú eða löng- un til að kcllvarpa, heldur af ein- lae.gri virðingu fyrir stöðu hins kirkjulega kennimanns og kenni- manniinum sjálfum sem siðíerðis- legum persónul'eika. þegar vér nú lítum til vorrar eigin kirkju, þá hefir lítið verið rætt u m þetta mál meöal vor fyr en núná allra síðustu árin og lítið tim það skrifað, enda skilningur ma.nni á m linu yfirleábt býsna ó- fullkominn. Fyrir 10 árum haíði prestastefna vor máldð á dagskrá, en síðan hefir því litið verið hreyít þangað til hin ágæta ritgerð séra Haraldar Níelssonar “um kienning- arírelsi presta” kom út í Skírni í fyrrra sumar, fyrsta tilraunin., sem y.erð hefir verið með oss til að sk’'ra m'lið. Meðnl landa vorra vestra he' r málið verið á dagskrá síðustu tvö árin. Séra Fr. J. Berg- mann hefir varið k.enningiarfr.el ið með miklum dugnaði í Breiðablik- um, en Samieiir.iingin hamast á /móti bví O’1 flutt hverja greinina arm ri furðrlegri um málið, að ó- 'leymdu k:rv jivbimrserindi séra Tóns um “srildi trúiarjátmnganna”, sem ’egnr hefir verið nefnt. Hér á la’ndi hefir að minsta kosii ver.jm lighelgað, auk hinna i.rigg a svanefndti ail.sh'erjar játn- inKa fornkdrkjunnar, tvær af sér- játningum hirnar evang.-lút.kirkju — Ágsb'orgar-játninguna og fræði Lúters. Eins og síðar mun sýnt verða, er lögfesting þessara játn- injarrita hjá oss mjög svo vafa- scm, nema ef svo mætti seigja, að hana Liðd ;jf sjálfri lögtekningu hirnor evang.-lút. kírkju, sem kirkju 1 indsins með lögtekning fedrkjuordin ntíu Kristjáns 3. árin 1541 og >551. Kn ongu að ‘síður h:fa 'slenzkir prestar verið eið- bundnir við “játningarrit hinna dönsku kirkna” frá því í lok 17. aldar til ársins 1-388, er presta-eið- urinn var með konnngsúrskurði numinn úr ildi og presta - h e i t i sett í staðinn. Samkvæmt því eru pnestar vorir á vígshidegi sínum l’ tni'r “lcfa því, i aiigsýn allsvit andi guðs að kappkosta að boða guðsorð hreint og óhlandið eins og það er kent í he.ilagri ritningu og triiarjátningabóktim vorrar kirkju”, eins oir 1. gr. pre.staheitis- ins hljóðar. Heitið tekur að vísu ekki eins diúpt í árinnd eins oe eiðiirit’.n rramli, en munitrin.n verð- ur minnd en húast héfv.i mátt við, þar sem heit ttnnið “í atigsýn alls- vitandd guðs” nálgast ónedtanlega allmjög það, sem venjulega er kallað eiður. Og hvað sjálfa játn- tn.’-'arskiildbindin.guna snertir, þá er h’’n að þvi leyti ónákvæmari í he'tdnu en pdðnum, að edðurinn nefnir “játningarrit hinna dönsku feir’ na ”, sem vér vitum áreiðan- le>«a hver ern (shr. Dönsku lög Kr. V. 2. bók 1. kap.), en heitið að ei”s “triiariátnineahækur vorr- ar kirfeju”, sem óvíst er, hverndg her að skilja, sérstaklega þó, ef svo skyldi revnnst, að enginn laga stafur v-ærí fyrir því, h v a ð a —— - tiann 1 játndngar gdltu liér, svo að vér oft- ir ilt sainan værum bundnir við j all, r J.aer játningar lútersku kirkj- tint ar, sem út voru komnar þá er kirkjuordinantian var gefin út 1637. — F,n hvað ssxn þsssu líð.ux, þá gerir bæði eiðurinn og heitið játningarnar að eins konar kirkju- legum lagabálkum, sem prestun- um er gert að skyldu að kenna samkvæmt og öll fráviknin.g frá varðar vdð lög. En hvað er við þetta að at- huga ? Frá því er þetta kenningarfrels- ismál komst fyrst á dagskrá hefir það sérstaklega verið tvent, sem menn hafa fundið þessari skuld- siúdingu við játndngarritin til for- áttu. Annað er þetta : Slík skuld- LÍucling er ótilhlýðilegt band á persónulegu frelsi kennimannsins, hlýtur að draga úr andlegum vexti hans og framþróun, og getur jafnvel ledtt til yfirdrepsskapar og nræsni í boðun fagnaðar.erindísins. Hitt er þetta : Sú trygging, sem dík, sktildbdnding vedtir söínuðin- um fyrir sannleika vitnisburðar- ins, sem fram er fluttur, er ímynd- uð. Með henn.i er hann miklu írem- ur óbei.nlínis sviftur allri trygg- in.gu hvað þetta snertir. Játninga- haftið getur einmitt, ef ekki er annað, sem hið gagnstæða verði byg.t á, vakið grun tim, að prest- arinn tali það, sem hann talar af ví, að hann sé bundinn hedti, sem |iað geti kostað hann emhicittdð að víkja frá. Á bæði þessi atriði hefir 11 höfuðáherzlan verið lögð í bar- áttunrf fvrir kenninyar.ire.lsd presta eins og hún hefir verið háð í Dan- mörku megdnhluta 19. aldarinnar. þegar ég nú í dag hefi ecið að mér að innledða imræðurnar um kenuing- arfrelsismálið, eru það þó ekki svo mjög þessi tvö atrdði, sem vrir mér hafa vakaö. það, sem ég vildi hafa bent á og rökstutt með röfum um kenningarfrelsd prest- iinum til handa er aðallega sögu- e ■« eðlis, þ. e. stendur í sambandi ið það, sem kunnngt er orðið um íppruna þeirra rita sjálfra, eðli og narkmið. Að irengdð helir verið ram hjá því atriði hingað tdl að miklu leyti, orsakast eðlilega al' pví, að hin sögulega ra.nnsókn rdt- dnna má heita verk síöasta manns- aidursins. Hins vegar liv-gur það í ..lutarins eðli, að ekki' ber síður á j./otta atriði að líta en hdn tvö. pvi eigi slík rit að geta gil't, sem regda og mælisnúra fyrir oss, þá aettu þaú að minsta kosti 1) að hafa upphaflega verið samin í p.eim tilgangd, 2) að hafa verið vdðurkend sem slík rit af kirkju vorri, . 3) að vera í fullkominm samhljóðan við ritndnguna sjálía, jg 4) skuldibdndingdn viö þau að vera í fullu samræmi við anda og hugsjón vorrar evangeliskti kirkju. En því betur sem ég athuga málið frá þessari hlið, þess sann- færðari verð ég um, að rangt sé að heitbinda prestana í kenningu sinni við þessi rit, og að tími sé til þess kominn að breyta presta- heitinu hvað þetta snertir. Ég mun nú leitast við að fyera rök fyrir máli mínu. 1. Játningarritin eru — að minsta kosti suin þeirra — alls ekk.i upphaflega samin í þeim til- gangi að vera bindandi regla og mælisnúra fyrir kirkjuna á öllum tímum. J;ess vegna er rangt að hedttdnda l:restana við þau í kenn- ingu sinnd. Menn tala yfirleitt svo sem játn- ingarritin hafi upphaflega verfð satrun í þeim ákveðEa tálgaingi að verá það sem þau hafa ox4ið fyrir tniður lieppilega rás tímanna, að þau séu í raun réttri verk hinnar hedl. alménnu kirkju, sem eítir fyTÍr heiti drottins leiðist af guðs anda, og að þau þess vegna hljóti að á- Utast engu síður óskeikul rit en sjálf ritningdn. Menn skoða því al- ment játningarritin svo sem helga dóma kirkjunnar, sem ekka megi snerta, heilagan og ókrenkjanJiegan arf, sem oss só skylt að varðveita og bevg.ja oss fyrir í mikilli auð- mýkt og lotningu. Afleiðingin af þessu hefir þá líka orðið sú, að játningarritin hafa í reyndinnd orð- ið slíkir helgdr dómar, sem menn töluðu um með aHri lotningu, en snertu ekki, létu sér ekki ednu sinni til hugar koma, að kynna sér ílest þcirra. því að sannlaikur- inn er þessi, að einungis örlítill hluti þeirra manna, sem játa al- gildi þsssara rita, hefir nokkurn tíma augum Htið önnur þeárra en íraeði Lúters, sem einnig hafa að geyma postullegu trúarjátninguna, og þá oftast án þess að haia hug- mynd um, að þeim bæri sHk tign, sem hér ræðir um. |>að væri fróð- legx að vita, hve margir menn hér á landi hafa lesið hin játningarrit- in, sein talin eru að gdlda í vorri kirkju, t.a.m. Ags.borgar-já'tning- una, sem þó svo oft er talað um í bókum og blöðutn, að ég nú okki n-ifnt Nikeu- og Atanasíusar-játn- ingarnar svonefndu. ’Eg vil auð- vitað ekki gera stéttarbræðrum mínum í kirkju Islands rangt tdl, en mér liggur þó vdð að efast um, að þeir hafi allir lesið þessar játn- ingar allar, sem þeir eru hedt- bundnir við samkvæmt þedrri skuldbindingu, sem þeir ha-fa und- irskrifað á vígsludegd sínum. * ) En svo m-ikla og verðskuldaða lotnd.ng-11, sem almenningur ber fyrir ritum þessum, — þá ber því sízt að neita, að mjög mikill vafi Leikur á því, hvort nokkurt þeirra er uppluifiega samið í þeim t-il- gangd, sem menn alment ætla nú. Jjiegar, siðbótarhöfundarnir sömdu þau játningarriitanna, sem taUn eru sérjátn-ingar hinnar -evangel- isku kirkju, gerðu þeir það engan veg-inn í þeám tilgan-gi að setja með þeim lög eða réttarreglu fyr- ir því, hvernig k-enningin s k u 1 i vera um a-llar ókomn-ar alddr í kirkjunnd. þeir brutu ekki af kirkj- unni ok liins rómverska páfa, til þess svo í staðimi að setja yfir hana {jaiipírspáfa. I.úter og Mel- ankton þektu altof vel hættuna, sem slík pappírsgögn ge-ta hatt í för með sér fyrir satnvizku og sannfæringarfrelsi einstaklinganina, * ) Broslegur gerist séra J. B. í Sameiningunni (jan. 1909, bls.325), er Itann fer að véfengja það scm “lít't hugsanlegt” að Atatiasíusar- játningin “muná með öllu ókunn alm-enningi á íslandi", af því að í Grallaranum gamla hafi þó staðiö nálegia orðrétt þýðing hinnar um- r-æddu já-tningar. það er rótt eins og hann álítá, að Grallarinn sé enn í hvers tnanns hendi á Landá hér. Hann á þar við sálminn : “Hvör sem vildá a-ð hólpinn sé”, einhvern aumasta kárburðarsamsetn-ing-.sem nokkurn tíma hefir pren-taður ver- ið í kristninná. til þess að þeim gæ-ti 'til hugar komið, að semja rit sín í slikum tilgangd. Hv-e fjarri það var hugs- un siðbótarmanna sýna meðal annaxs orð Lúters í riti, sem hann geíur út sama árið sem ríkásþing- ið í Ágsborg er haldáð : “Kristi- leg kirkja h-efix ekkert yald tál þess að setja neinar trúar-greinar, h-ef- ir aldrei gert það og mun heldur aldreá gera það. AJlar greánar trú- arinnar eru ^ svo nægilega fram- set-tar í heil. ritnin-gu, að engin þörf er á að framsetja fleirá...... Kristileg kirkja staðfestdr evangel- íið og hedl. ritningu svo nem þegn, bendir á það og viðurkennir það, eins og þjónninn liti og vopn hús- t>ónda stns”.*) Ennfr-emur sést þetta berlega á því, hversu Mel ankton leyfir sér blátt áfram að gera þær breytingar á Ágsborgar- játningu, sem honum þóttá ástæða til, — og þaö voru eins og kunn- ugt- er allverulegar efnisbreytingar, — er hann g-a-f hana ú-t að nýju 1540 (Confessio Atigustana vari- ata). það hefði MieJankton ekkí gjört, ef hann hefði litiö svo á ritið, sem þeir afhentu keisaran- um í Ágsborg 1-530, að það »t-td að vera bindandi regla og mœli- snúra fyrir kenningu kirkjunnar um allar ókomnar aldir. Og þegar Lúiter amaðist vdð hiiwii breyttu Ágsborgar-játningu, gerðd hann það engan vegdnn af því, að hann eignaði ritinu nokkra slíka fram- tíðar-þýðingu, heldur hlátt áfram af því, a-ð hann áleát þær skoðan- ir réttari, sem haldið hafðd verið fram í hinni fyrri ú-tgáfu. það voru kringum.stœðtirnar, sem knúðu siðbótar-höíundana tdl þess að semja þessi ri-t, — þarfir safn- aðanna, sem í mörgu tillitd áttu erfitt með að átta sig á þessu nýja í kennáng og helgisiðum, er sdðbótin hafði hrundið á stað. Og hvað snertdr Ágsborgar-játning sérstaklega, þá átti bein krafa keisarans mikinn — ef ekki mest- an — þáfct í íramkomu hennar, eins og ráða má af sjálfum for- j málanum fyrir því riti. þar er svo j að orði komist : “Yðar keisara- j Lega há-tign hefir frá^ -byrjun i þessa ríkdsdags í Ágsborg látið ; bdrta það kjörfurstum, höifðingjum j og rikisstéttum, að sérhver ríkis- j stétt ^skuH samkvæmt boð- íum vðar keisaralegu i h á t i g n a r, bæði á þýzkri og latneskri tungn, skýra frá og gera gredn fyrir meiningnm sínum og á- Hti..... Til þess að sýna þegn- lega hlýðni vilji yðar há-tignar, leggjum vér h-ér íram í þessu trú- armáJi játn-in-gu vorra kenniinanna og vora eigin til sönntinar um það, hversti þeir h a f a -bio ð a ð og .prédikað lærdóm- inn söfnuöunum í lönd- u m v o r u m, hertogadœmum, þegnskyldum héruðum og borg-um J samkvæmt heila-gri ritningu og j hranu guðsorði” * * ).. þanndg verð- tir Ágsborgar-játning til. H-ér er alls ekki að ræða ttm neinar skip- anir eða fyrirmæli um það, hvcrn- ig kenna skuli á prédikunar- stólunuin á ókomnum tímum, held ur að eins um lýaing, á því, hvern- ig kent s é þ á í evangeliskum * ) Sbr. "Etliche Artikel, so M j L-uther erhalten will wider die 1 ganzc Satansscbule" (1530) Er- ; langen-útgáía Lúters rita 31. bindi, j bls. 122. * * ) Sbr. þýðingu Sigurðar Mel- I steðs bls. 4 (Rvik 1861). at söfnuðum, og að tilgangurinn með ! þ-eirri yfirlýsingu væri sá aðallega, j að hrekja og berja niður ýmsar j lj'gar og heilasptma um hin-a nýju kenningu, sem haldið Var á lofti af mótstððumömtum s-iðbóitarinn.- ar, (Meira). SMJÖR cr ágætt gegn tærdngti, að borða sem mest af -því, og miklu betra en þorsk-alýsi eða olí- ur. það eykur starfsþrekið. í smjörinu er kolefni ásamt öðrum efnum, sem er líkamanum mjög holt. Smjör er samsett af 7 efnum. THE FT0R0NT0 BANK 01 INNLEOG $30,853,000 VJER OSKUH VIDSKIFTA YDAR WINNIPEG DEILD: 456 MAIN ST. Joiin R. Lamb, RAnSMABlIR, I Meö því nö biftja æflnlega um “T.L. CIGAR,” þá ertu viss aö fá ágætau vindil. (UNION MADE) Wentem C’igar Factory Thomas Lee, eieandi WinnnipeK Department of Agriculture and Immigration. MANITOBA þe-tta f-ylki hefir 41,169,089 ekrur lan-ds, 6,019,200 ekrur eru votn, sem ved-ta iándinu raka til akuryrkju-þarfa. þ «s vegna höfum vér jafnan nægiati raka tdl uppskeru tryigginiga r. Ennþá eru 25 milíónir ekrur Otieknar, seœ ta má meS beim- iUsré'tti eða kaupum. íbúata;a árið 1901 var 255,211, nn er ntm orðin 400,000 manns, hefir nálega tvöfaldast á 7 árum. Ibúatal-a Winnipeg borgar árið 1901 var 42,240, en nú um 115 þúsundir, hefir meir en tvöfaJdast á 7 árum. Flu-tningstæki eru nú sem næst fuHkomin, 3516 mílur járn- fcrauta eru í fvlkinu, sem allar liggja út frá WiiMi'vpeg. þrjár þverlandsbrauta lest-ir fara ilaglega frá Winmipeg, og tn-nan fárra má-niaða verða þær 5 taisins, þegiar Grand Trunk Pacific og Canadian Northern bæta-st við. F'ramför fylkisins er sjáanleg hvar sem liti-ð er. þér ættuð að taka þar bólfestu. Ekkert annað land getur sýn-t sama vöxt á sama tí-ma-bili. TIIi FFRDAH % A : Farið ekki fra-mhjá Winnipeg, án þeps að grenslast um stjórn ar og járn-brautarlönd til sölu, og útvega yður fullkomnar upp- lýsingar um heknilisréttarlcud og fjárgróða möguleika. ytjdrnarformaður og Akuryrkjumála Káðgjafi. SkrifiO eftir upplfsingum til JoMt-pli Bni’ke. .1 n« Hmtney 178 LOGAN AVE., WINNIPEG. 77 YOftK ST., TORONTO, 54 SÖGUSAFN HRIMSKRINGLU fara yfir straumharða á, sem rann í Venern, eí-tir trú, sem bygð var yfir ána. “M rdts, Mórits ! ” h-evrði hann kallað um leið óg hai n s-té upp á brúna, og leit því þangað, sem h nn heyr'.i að kallið kom frá. þar sá hann dreng á refe-i vdð sdg, sem hafði bundið langt snæri í lítdnn báit, -er hann ljt berast með straumnum. “Ert Jað þú, Ós'car?” ka-llaði Mórits af brúnni. “Að hv.r u ertu að Leifea þír?” “Ég er að reyna nýja bátin-n m-inn”, svarði -ósk- ar P'erghclm fjör’.ega. “Komdu hi-ngað, þá geturðu s , hv - f Il-egi 1 h n-n fiýtur á vatninu, alveg edns og :t rt s’i.p”. 1 -tt, ágatt”, svaraði Móri-ts, ‘‘nú k-em ég”. Au n 1’ li d sífar var har-n hjá stallbróður sinum. kigning v >r hætt cg délítið farið að b-irta fcil í lofti, svo að s. lin g"t endrum og sitinum seut goisla sína til j rðar á milli skýjuma. “N-ci, sjáöu sóli-na”, kallaði Óskar og klappaði sntn; n l fum af feæti. “Nú verður ellaust gott veð- ur. F.d.:-um vdð ekki að fá lánaðan bát hjá gamlf mal ran-um? ]> ð er svo rairan að róa”. “] leymir J ví”, sagöd Mórits, “að við eiguin að Lvrj nárrið 1 fek; n 9. Við verðum að flýt; okl ur, ar.nars verðum við of seindr”. “ÆJ, það er alveg s tt”, ■ sagði Óskar ergile-gur. “maður fær aldrei leyfi til að leika sér, alt af er J ] essd 1 d inF gi Icstur. Kant þú þína lexíu?” “ ’-á K.art þú þínu ?” “I‘r. m-r illa. Pai’ •’ d saf’ð-i raunar \’ið mig í| m r un, að ég skyldi lesa hana yfir, og ef ég kynni hana e’:l i, yrði ég að fara í háðungarkimann, en það er ómö'-ulegt, að skilja þá reglu i málfræðinni, sem v;ð ig m að s’ila í dag. Ég 1-s stundarkorn, en svo ’ed d. st mér og cg hljóp út rneð bátdnn minn til að leika mér. Hvernig á ég nú að fara að?” FORLAGALKIKURINN 55 “Ég skal skýra regluna fyrdr þér, Óskar minn", sagði Mórits góðlátlega. “Ég skdl hana vel og skal kenna þér hana á ledðdnni". “Ég þakka þér fyrir það, en mér þættd þó miklu betra, að sleppa við að lesa í dag. Ég. skal segja þér, ég held ég verði að stökkva út í ána í öllum fötunum, og segja svo að ég hafi dottið í hana af óhöppum, J>á slepp ég við að lesa, að líkindum”. “J.á”, sagði Mórits og hló að þessari hugmynd, “en þá vcrður þú í stað þess að hátta o>fan í rt'nn, svo þér hitni, og það er ekki skemtilegra. Komdu uú með mér, J>á ertu góður drengur. Vdð skulum vera iðndr og hlýðndr". ”C., ef ég. bara slyppd við latínuna”, sagöd Óskar og stundd. "Hún cr þó svo skemtileg”. N “Já, fyrir þd,g, sem átt svo hægt með að læra alt”, sagði Óskar, um Leið og hann gekk frá ánni. “það er annað mál með mig, sem ekkert get lært”. “Mdig furðar það, Óskar, að þú skulir ekki hafa lóngun tdl að læra, scm átt svo lærðan föður”. j Drengdriidr voru nú komndr að bæjartorginu, og J sáu þar mikinni fjölda fólks, meirihlutann kvenfólk \ og -börn. það leið ekki á löngu, þangað til þoir heyrðu ledkdð á líru. Iirifinn af ánægju þaut Óskar á undin og tróð sér í gcgn um þyrpinguiua, en Már- its hélt áfram í hægðiun sínutn. “Mórd-ts, Mórits”, kallaði Óskar, “hann hefir apa, apa, sem kikur ýinsar íþróttir. Komdu h-ingað, þá geturðu séð hann”. þetta var alvt-g nýtt. Mórits mundi ekki eftir þvi, að hann hefði nokkurntíma séð apa, og að þessu sinni náðd forvitndn yfirráðum hjá honum. “Ég v.srð þó að mdnsta kosti að sjá, hvernig hann lítnr út”, hugsaði hann, “ég verð líka að ná 56 SÖGUSAFN IIEIMSKRINGLU Óskar ú-t úr mannþröngdn-ni, annars gleymir hann að koma á réttum tíma”. Hann hraðaði sér því gegn um hópinn, þangað sem hann sá Óskar, er með mestu ánægju horfði á íþró-ttir þær, er apinn lék. þetta litla, skrítna dýr, dansaðd eíitir hljóðíalH lírunnar, sem snúið var af gömlutn mannd með sítt skegg. “óskar”, sagðd Mórdts, þegar hann var búdnn að horf-a stundarkorn á þessi skringilætd, “nú verð- utn við að fara, faðdr þdn-n bíður". “Fara, núna ?" sagði Óskar, “nei, ég held ekki, ég verð að horfa^ leng-ur á apann. Sjáðu, hvernig hann stekkur. Ég hefi aldrci scð neitt edns skemti- legt. Hefir þú?” “Vd-ð getum séð það, þegar við erum bú-mr”. “Juegar við crum búndr ? Nei, þá verður hann farinn. Sko, nú gengur hann með hattinn, bara að ég ætiti nú skilding að gefa honum". “Hérna er eiinn”, sagði gamall bóndi um 1-eið og hann rétti skilddng að Óskar, “þú borgar mér hann stinna”. “Kœra þökk, góði An-dsrs”, sagði Oskar himdn- gla-ður. ‘'lig skal bc-rga þér hann í kvöld”. Líruleikarinn kom nú til drengjan.na, sem stóðu saman, og _ rétti ha-ttinn að þeim. óskar kastaði skiJd-ingnum kæruleysisLega í hattinn, en Mórits horí-Si með eítirtekt á þennan gamla mann, sem honum íanst hann hafa séð áður, en mundi okbi nær eða hvar. A meðan leit maðurinn hvatlega á Mór- its og- rétti honum hattinn. “Góðd maður”, sa-g-ði Mórits hálffeiminn, “það er leiðdnlegt, að ég á enga pe-ninga”. “Mundu eftir að koma að dvsinni á íöstudaginn kemur kl. 5”, tautaði maðurin-n um Leið og liann gekk fram hji. “það er hann, það er sá rauðhærði, sem bar FORLÁGALEIKURINN 57 eldivdðdnn minn”, sagðd Mórits við sjálfan sdg. “En hvernig hefir hann getað elzt svona síðan í gær?” Dnengurinn gat ekk-ert skildð í þessum undarlega viðburðd. Nú var líruleikarinn búinn að ganga lirLniginn með hattinin sin-n, og lék nú fjörugan vals, svo sem í þakklætisskynd fyrir skildin-gana, sem hon- um voru gefuir. “óskar”, sagði Mórits og kipti í handlegg hans, “nú fer ég. Æytlarðu að verða samferða?” “Niei, ekki straix. Farðu á undan, ég kem bráðum”. “Hvað á ég að scg-ja föður þínum, þegar hann spyr um iþdg ?" “Segðu, að óg hafi dot-tið og medtt inig”. “Svei — svei, þú vedzt að ég lýg aldred”. “Nú — segðu þá það sem þér sýnist, cn láttu mig í friðd”, sagði Óskar ergdlegur. Juegar Mórits sá, að staUbróðir hans vildi ekki verða hon-utn samferða, íór han-n af stað einsamall. “Góðan daginn, mi f i 11 i ”, sag&i Rergholm p-restur, þegar drengurinn kom inti í lestr-arkleta bans, o-g sá kennara si-nn vera a-ð lesa í bók í arkar- broti, “hvernig líður mömmu þinni?” “Ég -þokka, mamma er skárri í dag”. “Mér þykir vænt um það, drengur minn. Hef- irðu lesið reglurnar um orðskipunarfræði, edus og ég sagðd þér ?” “Já, hr. prestur”. “Gott ! Dilig,enta cst m-at.er doc- trdnæ, eins og Lucrets tekur fram með réttu. En veiztu ekki, hv-ar Oscarus ininn er?” “Jú, hr. prestur, hann er niðri á torgdnu að horfa á l:ruleikara". “Ldruleikara-? Eru þá slíkar landevður í okkar bæ? Hann eltir alt ednskisvert, þessi drengur”. “En liruleikarinn”, sagði Mórits, “hafðd apa,

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.