Heimskringla - 03.03.1910, Side 4

BlS. 4 WINNffEGr, 3. MARZ 1910.
■1IMIIEIR8BI
THE DOMINION BANK
aORNI KOJBE BA.VTE AVEKL'E OG SHERBROOKE STBErET
Höfuðstóll uppborgaður : $4,000,000 00
Varasjóður - - - $5,400,000 00
SPARISJÓÐS DEILDIN:
Vér veitum sparisjóðs innleggjendum sérstakt athygli, og borg-
um hæztu vexti á sparisjóðs innleggjum af $1.00 og yfir. —
Barna innlegt: velkomin. — Seljuu peningaávfsanir á ÍSLAND.
II. A. UKMiHT RÁÐS.VIAÐUR.
Með þvl aö biöia œfinlega um
“T.L. CIOAR,’1 þé ertu »iaa aö
fá áfiraetan vindil.
(UWION MADE)
Weitero Utg*r Foetory
Thomos Loe, ei. ondi Winnnipon
I
Department of Agriculture and Immigraiion.
MANIT0BA
þetta fylki hefir 41,169,089 ekrur kunds, 6,019,300 eirnr *rn
votn, sem veáta kmdinu raka til akuryrkjuþaria. p »ss vegna
höfutn vér jafnan nœgau raka til uppskeru tryggiog* r.
Ennþá eiru 25 milióndr ekrur óteknar. sem íá tná ctueö bekn
ilisrébti efSa kaupum.
Ibúataja árið 1901 var 255,211, nu cr nú* orðúa 400,000
manns, hefir nálega tvöfaldast á 7 Arum.
Ibúatala Winoipeg borgar árdð 1901 var 42,2^0, «1 nú ntn
115 þúsufldir, hefir tneir eu tvöfaldast k 7 krurd.
Flutningstaeki eru nú sem naest fnllkotmn, 3516 milnr járn-
brauta eru í fylkimu, sem allar liggja út frá Winn*peg. þrjár
þverlandsbrauta. lestir fara daglega frá Wianipeg, og ianan
fárra mánaða verða þær 5 talsins, þegar Grsuid Trunk Pacific
og Canadian Nortbem bætast við.
Framför fylJtisins er sjájanleg hvar sem Utifl er. þér ættnð
að taka þar bólfestu. Ekkert annað Land getur sýnt ntnt vöxt
á sama tímabiU.
TIIi FFjRIIAH 4 !VW A :
Farið ekki framhjá Winnlpeg, án þess að grenslast um stjórn
ar og járnbrautarlönd til sölu, og útvega yður fullkomnar upp
Ifsingar um beimili&róttarl&ad og fjárgróða möguledka.
R F» ROBLIN
Stjórnarformaður og Akaryrkjumála Báðgjafi.
Skrifiö eftir npplýsinffnm til
.loseph Borke .Isc
178 LOGAN A VE., WINNIPEO. 77 YORK ST . TORONTO.

V_
V LDREI SKALTU geyma til
-“ T morguns sem hiegt er að gera
f dag. Pantið Heimskringln t dag.

Framtíð íslenzkrar
tungu fyrir vestan haf.
(Niðarlag).
Á þessum 19 eða 20 árum. síðan
ég kom til Canaöa, hafa beeði
blöð og tímarit fjölgiað, og sum
af þeim hala verið sómasamlega
vönduð, baeði að máli og búningi,
t. a. m. Sarueining, Aldamót, Vín-
land, og nú síðast Breáðablik.
Einnág má telja Dagskrá meðan
hún lifði, blað það var ritað á
góðu máli. Blöð og tímarit eru
mjög góð meðul til að viðhalda
tungunni, eða endurreisa bana, ef
svo vill verkast láta. Ég þarf ekki
annað en minna á Fjölnir og
Fjölnismenn, hvað þedr gerðu gott
til viðreisnar máHnu á íslandi.
En svo eru blöðin eigi einhlýt,
nema með svo feldu móti, að rit-
stjórarnir séu vel færir menn í
móðurmálinu, sem sagt, kunni það
til hlýtar, og séu þá svo sann-
hugsandi menn, að þeir gefi al-
menningi góðar og gagnlegar hug-
vekjur, viðvíkjandi viðbaldi máls-
ins og meðferð á því. Ég verð að
játa það, að að því hafa vestur-
islenzku ritstjórarnir unnið alt of
lítið, enda sumir alls eigi færir til
þess. En samt sem áður eru blöð-
in og tímaritin okkar hér vestan
hafs góðra gjalda verð fytir þátt
þann, sem þau hafa átt og eiga að
viðhaldi íslenzkunnar hér vestan-
hafs. Og ég á von á því, að áður
en mjög langt líður fcerist blöð
vor og tímarit í ásmegin, og komi
því í framkvæmd, sem þarf, til
þess að hreánsa íslenzkuna af öll-
um sora, sem hún er orðin grugg-
ng af hcrna megin hafsins. Eink-
um munu tímaritin gera það, því
þau eru betur til þess fallin, því
alt það eini, sem þau flytja,
geymist betur hjá almenndngi,
heldur enn það, sem vikublöðin
hafa m.eðferðis.
Nú á hér um bil 20 árum hafa
Yestur-Islendingar auðgað hinar
íslenzku bókmentdr að töluverðum
mun. En á fyrstu árum þeirra
hér, gerðu þeir það lítið eða ekk-
ert. Við eigum skáld og hagyrð-
inga á meðal vor, og eftir marga
af þeim hafa komið út sögur og
ljóðabækur. Og þó sumt af því sé
lélegt og ófullkomið, þá er sumt
aftur býsna gott og fullkomið, og
hefir fengið góðan dóm hjá okkar
beztu mönnum hjá heimaþjóðinni.
Ef til vill er enginn hlutur betri
til viðhalds tungunni, heldur enn
skáldskaparverkin, því engir rnenn
þurfa jafndjúpa þekkingu á móður-
máli sínu, eins og skáldin, og að
öllum jafnaði eru það mennirnir,
sem bez.t vald hafa á málinu, og
mennárnir, sem mest elska málið.
Einnig er það takandi til greina,
að almenningur hefir unun af að
lesa og nema góðan skáldskap.
Og þegar sannledkurinn er sagður
hlutdrægnislaust, þá eiga Vestur-
Islendingar skájd, sem þeim mun
þykja vænt um, og þeir munu
nema ljóðin þeirra og sögurnar,
og frá þeim munu þedr fá allra
sterkustu hvötina til þess að
kunna að elska og virða sitt göf-
uga og fagra feðranna mál. 1 þeir
munu í því tilliti taka undir með
skáldinu, með hjartanlegri .ánægju,
og segja og breyta eftir :
"Ylleppar í enskum skóm
aldrei skulum vera”.
það eru sumir, sem halda fram,
að i mentalegu tillitá séu kirkjurn-
ar lítils eða einskis virði. En
samt sem áður er engum blöðutn
um það að lletta, að kirkjulega J
staiisemin meðal Vestur-lsleffd- |
inga hefir verið fram undir þennan j
tíma rauði þráðurinn, sem befur j
haldið þeim saman hér á dreifing-
unni, og viðhaldið móðurmáli
þeirra beinlínis og óbednlínis. —
Enda hafa sumir prestarnir verið
þess vel megnugdr, að láta gott af
sér leiða í þá átt, að viðhalda
móðurmál voru, eins og t.d. séra
Jón Bjarnason, séra Hafsteinn Pét-
ursson og séra Friðrik Ðergmann.
Enda var það í upphafi tilgangur
‘‘Hins evangelisk lúterska kirkju-
félags Islendinga í Vesturheimi”,
að viðhalda íslenzkri tungu. Ivnda
ættu þeir að vita það og skilja,
aUir hinir leiðandi menn í þedrn fé-
lagsskap, að það er edtt aðallifs-
skilyrði félagsins að íslenzkan Idfi.
En þó kirkjufélagiö beri kannske
ekki gæfu til að verða þar aðal-
kraíturinn, þá mun sagan sýna
það, að hjá því eru upptökin að
því, að íslenzk tunga deyr hér
seint eða aldrei. í gegn um starf-
semi þess er það, að íslenzk
tunga var viðurkend af háskóla-
ráði Manitoba, og að íslenzku-
kennari var ráðdnn við Wesley
College og Gustav Adolph College,
og framtíðin ein verður að sýna,
hvort það verður ekki allra þýð-
ingarmesta sporið, sem Vestur-
íslendingar hafa stigið í barátt-
unni fyrir því, að viðhalda móður-
málinu. En það er von mín og
trú, að lit frá ednhverjum háskól-
anum, annaðhvort í Canada eða
Bandaríkjunum, komi einhver eða
einhverjir, sem fæddir eru ai vest-
ur-íslenzkri móður, éinhv^rjir, sem
verði jafnokar Jónasar og Kon-
ráðs, og að þeir hreinsi riðbJett-
ina, sem fallnir verða á málið, og
komi því í það horf, að það deyi
aldrei meðal Vestur-íslendinga.
Eins og spádómarnir um fall og
dauða íslenzkrar tungu eru lítil-
fjörlegdr, að sama skapi eru þeir
lúalegir, því þeir lýsa svo átakan-
lega lágum hugsunarhætti um
þjóðitta. En þar eð íslenzka þjóðin
er af svo ágætu bergi brotin, að
miklum meiri hluta, og hún yfir-
leitt er sér þess vel meðvitandi,
þá dettur mér ekki í hug, að einn
þriðji partur af þjóðinni, sem nú
eru hér fyrir vestan haf, fari nokk-
urntima að gerast þeir ættlerar,
að tapa þjóðtungunni. Og eitt er
enn, sem ég leyfi mér að ben<ia á,
að eftir þennan tíma eru öll lík-
indi til, að satngöngur tnilli heima-
þjóðarinnar og Vestur-íslendinga
fari mjög va,xandi, bæðf með
skemtiferðum og jafnvel í við-
skiftalegu tilliti, og verður það
góður styrkur til viðhalds ísleozk-
unnar hér hjá oss.
því hefir verið hreyft, að minsta
kosti í daglegu tali, að íslenzku
konurnar hér vestan við hafið séu
kæringarminni með viðhald þjóð-
ernis síns og f,eðra/tungu heldur
enn vér karlmenn, og styðst sá
orðrómur aðallega við það, að
það eru meira en þrjú tilfelli á
móti ednu þannig, að íslenzkar
konur giftast útlendum mönnum,
beldur enn að íslenzkir menn giít-
ist útlendum konum. Ég viður-
kenni það, að þetta er býsna slá-
andi dæmi. En ég er þá illa svik-
inn, ef blessuð islenzka konan sæk-
ir ekki í sig veðrið með vaxandi
mentun og vaxandi sjálfstæði, og
að íslenzka kvenþjóðin sjái sóma
sinn í því, að viðhalda hinu hreim-
fegursta tungumáli, sem nokkur
móðir heflr orðið aðnjótandi að
kunna, til þess að kenna börnum
sínum.
Já, heiðruðu lesendur. Með gleðí
og ánðcgjn sé ég það framundan
mér, sem í bjartri og hreinni
skuggsjá, hvar hinar íríðu og sál-
arhraustu íslenzku konur sitja, með
ánægju-glitrandi bj-arma í augum
sér, yfir starfinu, sem þœr eru að
gera, þegar þær eru með eldlegum
áhuga að kenna börnunum sínum
og barnabörnum “móðurmálið
mæta og blíða, sem máltnd öllum
er fegitrra og skærra”.
Já, íslenzka móðirin fyrir vestan
haf, mun rísa úr dvala og hugsun-
arleysi um skyldu sína. Hún mun
finna ættleraskapinn, sein í því
er, að glata hinu forna og fræga
feðramáíi, — hún mun verða und-
irstaðan, sem aldrei bilar, hún
mun verða sterkasti þátturinn til
viðhalds hinni íslenz.ku tungu fyrir
vestan haf.
Eg held, að ég hafi nú bent á
meginþáttu þá, sem mér virðast
vera líklegir til viðhalds hinu ís-
lenzka máli hér fyrir vestan haf.
Ég ætla því að enddngu að draga
þá saman í edna heild til bægðar-
auka fyrir mína hedðruðu lesendur,
sem munu hafa löngun til að slá
strykj yfir ályktanir mínar.
Fyrsti þátturinn er þá þjóðernds
meðvitundin. Annar þáttur : feg-
urð og söguleg frægð tungumáls-
ins. — þriðji þáttur : Utgáfa
blaða og tímarita og annara bók-
menta. — Fjórðd þáttur : Hin
kirkjulega starfsemi meðal Vestur-
Islendinga. — Fitnti þáttur : Við-
urkenning íslenzkunnar í háskól-
um ríkjanna. — Sjötti þáttur :
Samgöngur og viðskdftaiif mdlli
Austur- og Vestur-íslendinga. Og
sjöundi þáttur : Uppvakning hinna
vestur-íslenzku mœðra, til að
kenna og viðbalda íslenzkunni hjá
börnum sínum.
J. P. ísdal■
UPPHRÓPUN.
þegar ég á sl. sumri gekk inn í
hinn lúterska söfnuð íslendinga í
Pembdna, vissi ég ekki annað en
ég þar samednaðdst sannkristáleg-
um félagsskap, en síðan hefi ég
komist að raun um hið gagnstæða
— ef hafa má fyrir mælikvarða
hina gömlu og góðu setningu :
“Af ávöxtunum skuluð þér þekkja
þá”, osfrv.
Af þeim parti safnaðardns, sem
mestu hefir ráðið til skams tíma,
hefi ég haft þá kynningu síðan ég
sameinaðist honum, að ég álít
betra, að standa utan við ailan fé-
lagsskap en að fylla þann flokk.
Og til að gera grein íyrir þessu,
set ég eftirfarandd niðurlagsorð :
Kristur sagði : “Meiri gleði er á
himnum yfir einum svndara, sem
iðrun gerir, en yfir níu og níutíu
réttlátum, sem ekki þurfa bóta
við”.
En ég segi : Meiri redði er í
Pembdna yfir ednum “heiðingja” er
gemgur inn í kristinn söfnuð, en
yfir níu og níutíu, sem það e k k i
gera.
Margrét Svednsdóttir.
!•••<
S08UN HOTEL
llð Adelaide St. Winnipeg
Bezta $1.50 A dag: bús i Vestnr-
Canada. Keyrsla ÓKeypis milli
vagnstöúva ok hússiris d uóttn oe,
desd. A’’h1ynniui« hiosb»z «. Viiv
skifii fsie di""» Öskftsr. ÓLAFUR
a. ÓI.AFSSON, íslendlngur, af-
greifUr yöur. HeíoisæfcjiÖ hann. —
O. ROY, eigandi.
ÍMMNtMmHt
Cor. Portaae Are and Fort St.
28. AR.
FÉKK FTRSTTJ VEKBLADN i 3AINT
JL.OOIS StNINGONNL
Dag og kveldkensla. iTeleíón 45.
Haustkens/a byrjar 1 Scpt.
Bæklingur með myndum ókeypi*.
SkrlfiBtil: The Senretary, Winnipcg
Businett C'oUege, /Vinnipeg, Man.
A. B. BABDAl.
0U»lar lfkkUtnr off %nna«t nm útfarir.
Allnr Afcbúnaftar sA bMt.i. Knfremur
walnr hftuu al.Hkoaar minnisvarða off
leffsfceina.
121 Nena 8t. Phone 806
Heminkuijvoh; o« tvæb
skemtile«ar aÖRor fá nýtr kanp-
etidnr fvrir aó nin« OO
Giftmgaleyfisbréf
$elnr: Kr. Ásg. Benediktsson
538 SimCOe *t. Winnipeg.
--TllK---
“Arena”
Þessi vinsœli skautMkáli
hér t veetarbsentun er nö
opinn. Isinn er fc«œtur.
18da Mounted Rifles
Band Spilab & Arena.
KAKLM. 25c.—KONUR 15c.
Chas. L. Trabllcock, Manater.
WMI————■IIIIIIIM
JIMMY’S H0TEL
BEZTO VÍN OG VINDLAR.
VÍNVETFARI T.H.FRASIR,
ÍSLKNDINGOR. : : : : :
damcs Thorpo, Eígandl
A. S.TORBERT’S
RAKARASTOFA
Xr 1 Jimmy's Hótol. Beet* verk. Acœt
Terkfarl) Rakstnr llo en Hirakarönr
2Sc. — Óikar riftskifta Islandinaa. —
MAfíKET H0TEL
14« PRINCBSS ST if.'Sfc..
P. O'CONNELL. elgandl, WlNNLPEO
ttezui takiuidir af vli /Osignm og riad
icti. afthlyri' Ina róö hó«‘' andnrb«tt

Woodbine Hotel
4fl6 HAIN ST.
SvMotta HUliard Hall í NorOve»fcurlRDdii*o
Tia Poni-boré,—Alnkonar vfnoff vindlnr
Qistin* og f»0t: $1.00 á dng off þar yfir
LeniiMi A Moktb
Haendur.
174 SÖGUSAFN HKIMSKRINGDU
Hann sagði nú móður sinni frá öllum þessum
ráðagerðum, og til þess að hryggja ekki son smn,
lét hún sem það gleddi sig mikið, enda þótt hún
með sjálfri sér teldi víst, að hún lifði ekki til vors-
ins.
Morguninn eltir var Móritz kominn til öðinsvík-
ur áður en bjart var orðið, hann gekk inn í hlöðuna,
þar sem vinnumennirndr voru að þreskja, og krafðist
þess af verkstjóranum að hann mættli byrja á viún-
unnd. Verkstjórinn var hrotti og drambsamur, og
sérstaklega þrælslegur við alla þá, sem hann átti
yfir að segja. Hann studdd höndunum á mjaðmird-
ar og glápti á drengdnn.
“Hvern fjandann viltu hmgað, slæpdngurinn
þinn?” sagði hann. “Heldurðu að þessi vinna sé
hentug börnum ? Farðu norður og niður".
“Ráðsmaðurinn heíir loíað mér vinnu”, sagði
Móritz ól.Skað, “og það liggur því fyrir mér að
þreskja, hvort sem þér líkar betur eða ver”.
‘‘Ráðsmaðurinn hefir ekki minst á það einu orði”
svaraði verkstjórinn. “þ’angað til hann skdpar það,
iærðu enga vinnu”.
“Ég verð þá að bíða á meðan”, svaraði drengur-
inn rólegur.
Móritz b?ið nú fyrir utan dyrnar, þó kalt væri,
því verkstjórinn vildi ekki leyfa honum að vera Snni.
Loksins kom ráðsmaðurinn til að líta eítdr verk-
inu. Móritz gekk til hans og sagði honum edns og
var.
“Hvað á þetta að þýða, Andrés Pétur”, sagði
ráðsmaðurinn við verkstjórann, sem tók ofan húfuna
sína auðmjúkur, -‘vilt þú ekki láta drenginn þreskja,
þegar ég hefi leyft ]>að?”
l“Ée vissi ekki, aö þú hefðir leyft það”, svaraöi
verkstjórinn, ‘‘og svo hélt ég að ungl ngur þessi væri
of kraltalítill fyrir shka vinnu”.
FORLAGALEIKURINN 175
“Hann er nógu sterkur”, sagði ráðsmaðurinn,
"láttu nú sjá, að þú breytir vel viö hann, því hann
er undir minni vernd. Farðu nú inn í hlöðuna,
Móritz, og taktu þreskibareflið. Verkstjórinn segir
þér, hvar þú átt að vera”.
Móritz var nú vísað á sitt pláss í hlöðunni, en
hann varð þess bráðlega vís, að verkstjórinn hataði
hanti'. Ýmist fann hann að því, að Móritz þreskti
of hart eða of hægt. Vinnumennirnir hlóu að þess-
um nýja verkamanni, og hrintu honum stundum.
þannig gekk það allan daginn, en Móritz umbar
þetta alt með þolinmæði, og hélt áfram að þreskja
aí öllu megni.
Loksins fór að skyggja, vinnunni var hætt. —
Vinnumenmrnir fóru til herbergja sinna, en Móritz
gekk í hægðum sínum heim á leið.
Móriitz var hryggur yfir meðferðinni, sem hann
halði mætt þenna dag, þess utan var hann þreyttur,
og settist því á stedn við veginn og fór að gráta.
“Ó, guð mdnn góður, hve sælt væri ekki að mega
deyja”, sagði hann. I þessum heimi er ekki annað en
mótlætd”.
Á sama augnabliki var stutt á herðar honum og
sagt : “Af hverju græturðu, vesalings drengur ?’’
Hann kannaðist við málróminn, ledt upp og
sagði : "Jakob Kron! ”
“þú jækk.r mig þá, Móritz Sterner?” sagðd Jak-
ob. “þú befir ekki gleymt samræðum okkar íyrir
[jórum árum?"
“Ntli, þedm gleymi ég aldrei".
“Ertu búinn að sannfærast um, að hedmurinn sé
edns og ég lýstd honum?”
“Já, þú sagðir satt”, svaraði Móritz, “það eru
til forlög —”
“Sem við verðnm að stríða við”, gredp Jakob
fmm í, “«« ekki tneð vopnum ráðvendninnar og *ak-
176 SÖGUSAFN IiEIMSKRINGLU
leysdsins, því eAgingirnin tekur þau frá okkur, beldur
með vopnum aílsíns, framkvæmdanna ......... afbrot-
anna, sem menu kalla svo ..... Önnur úrræðd eru
ekki til”.
“Nei, ned, afbrotamaður verð ég aldrei”, sagði
Móritz, “það mundi deyða móður mína, sem er orð-
in b'lind”.
‘"Er móðir þín orðin blind?”
“Já, svaraðd Móritz grátandi.
“Af hverju lifið þið þá?”
“Ég vinn fyrir daglaunum á þessu höfuðbóli
þarna. Mér eru borgaðir tuttugu og fjórir skild-
ingar fyrir daginn”.
“Eö námið þitt?”
“Eg er neyddur til að hætta við það um stund,
til þess að vinna íyrir mcr og móður minni”.
“’Og þeir segja, að til sé guð, sem hjálpi þedm
ráðvöndu”, kallaði Jakob afarreiður. “Bölvaður sé
þessd heimur”.
Jakob þagnaði. Nú mundi Móritz eftdr rafhjart-
anu, sem hamn bar á brjósti sínu. Ilann vildi vita,
hvort það væri það sama og Jakob hafði sagt hon-
um frá, tók það upp og sagði :
“þekkirðu þetta?”
“Hver skrattinn”, sagði Jakob, “það er það
sama og móðir mín átti. IIv.ernig fékst þú það?"
Móritz sagði honum söguna um atburð þtinn,
sem kom rafhjartanu í hans hendur.
“Hann hefir þá hengt þenna menjagrip um háls
dóttur sinnar”, tautaðd Jakob, ‘‘þenna menjagrip,
sem hann gaf hinni tældu konu, og sem hann síðar
rændi frá henni og syni hennar....... það er voða-
legt”.
“Hefirðu séð föður þinn síðan þú sagðir mér
frá honum ?” spurði Móritz.
“Já, ég hefi séð hann einu sinni síðan, þaö var
FORLAGALEIKURINN 177
á aðfangadagskvöld jóla. Ég hélt máske, að tím-
inn hefði mýkt skap hans, og kom til hans svangur
og tötrum klæddur, bað hann að gefa mér að borða
og lofa mér að vera þar yfir nóttina. Hann var
verri en tígrisdýr, hann fleygðd mér út eins og áður,
og ég sór að hefna mín, og það skal ég gera”.
“Hvað heitdr faðir þinn, og hvar á hann hedma?”
“Mórdtz”, sagði Jakob, “seinna meir geta kring-
umstæðumar lagast svo, að þú kynnist þessan tjöl-
skyldu, og það ef til vill fyrr en þig varir. Ef ég
segði þér nafn hans, mundir þú skila honum rafhjart-
anu, en það vil ég ekki, og því segi ég þér ekki nafn
hans. Geymdu því rafhjartað og geymdu það vel”.
“því vilt þú ekki fá það?"
“Af því það gettir síðar meir orðið mér til
gagns vdð heínd mína, og þessi menja.gripur hjálpað
þér til þess. Að fáum árum liðnum getur tdlviljan-
in látið 'þdg kynnast þessaií bölvuðu fjölskyldu —
minni fjölskyldu, og þá verður þú að hugsa tdl hins
forsmáða sonar, sem sofnar svangur á sama tíma
og systkini hans ldfa við allsnaegtir. Geymdu það
þess vegna, það er betur geymt hjá þér en mér”.
“þaö liggur illa á þér, hatur þitt er enn heisk-
ara, en þegar ég sá þdg síðast”, sagði Móritz.
“Já, þvi nú hefi ég kvalist íjögur ár rdl við-
bótar”.
“Af hverju hefirðu lifað þessi fjögur ár?”
‘‘Ef þd’g langar til að vdta það, komdu þá með
mér”, sagði Jakob fijótloga og rétti honum hendi
sína.
Eðlisledðslan skaut Móritz, skelk í 'bringu, svo
hann svaraði :
“Nei. ég fer ekki með þér, ég ætla að ganga
mina götu einn, hve óslétt sem hún er”.
“Jaeja, goktui hæna þangað til þú geíst upp”*