Heimskringla - 24.03.1910, Síða 4

■aiMiaiiKBBi
Bls. 4 VTINNTPEG, 24. MARZ 1910-
I. i ' . ■ •!*
KÖLLUN KONUNNAR.
(NiSurlag frá 3. bJs.).
brátt veröur þetta aö opiuberu
kvendjákna-embaetti, oins og sjá
má af fyrra Tímóteusar-bréfi (3,
11).
Kenning Páls postula um kon-
una og köllun hennar, er annars
íremur torskilin, eins og t.d. staÖ-
urinn í 7. kap. fyrra Korintu-bréfs
sýnir, stórmerkilegur þó hann sé.
J>essu sinni yrÖi of-langt mál að
athuga hann. En tvent veröuro
vér aö haía í huga, er vér reynum
aö skilja orö postulans og hugsun-
arhátt um hjónabandið. Annars
vegar á hann von á dómsdegi þá
og þegar. J>ess vegna álítur hann,
aö um enn alvarlegri hluti sé aö
hugsa en hjónaband. Tíminn er
takmarkaöur, segir liann. þess
vegna eigi hér títir þeir, sem
kvæntir eru, að vera eins og þeir
væri það ekki (1. Kor. 7, 29). þá
standa líka ofsóknartímar yfir.
'Vegna yfirstandandi neyðar, er iaf
þeim ris, álítur hann manni og
meyju heppilegast, að lifa án
hjónabands. 1 Efesus-bréfinu, sem
fært er í letur töluvert síöar, er
hiónabandiö látiö jartegna samfé-
lag Krists og kirkjunnar (5, 22—
33).
En á einum stað í fyrra Kor-
intu-bréfi (14, 34nn) virðist postul-
inn takmarka all-tilfinnanlega
frelsi það, sem konur sýnast hafa
haft á fyrstu tímum eftir hvíta-
sunnu viðburðinn. þar bannar
liann þeim að tala á safnaðar-
samkomum, segir blátt áfram, að
þar skuli þær þegja. Vilji þœr eán-
hvers spyrja, geti þær spurt menn
sina heima. (’t af þessu banni
postulans, sem virðist svo óeðli-
legt og ranglátt, hafa deilur all-
miklar átt sér stað með kristnum
mönnum. þrátt fyrir alt hefir nið-
urstaðan orðið sú, að gengiö hefir
verið beint á móti þessu banni,
konum verði leyift að kenna
í skólum og tala á safn-
aðar-samkomum, og þetta
orðið til mdkillar blesstmar.
Er Jvað ljóst dæmi þess, hvernig
menn breyta ávalt eftir þvi, sem
þeim skilst réttast muni, þó það
sé þvert á móti einhverjum ritn-
ingar-stað, þrátt fyrir allan rétt-
trúnaö og bókstafs-trú. þeir halda
þá postulanum Páli hafi getað
skjátlað, eða hverjum öðrum, sem
í hlut á.
En líkur all-sterkar eru til þess,
að hér sé Páli eignað eitthvað,
sem hann á ekki. þó ummæli þessi
standi á þessum staö í flestum
handritum, er þó heill handrita-
flokkur, sem laetur þessi vers (34
35) standa síðast í kapítulanutn
(á eftir 40. versi). þar standa þau
ekki í ndinu hugsana sambandi.
híkur eru því til, að einhver afrit-
ari hafi ritað þau upphaflega á
spázíuna frá eigin brjósti, af því
þetta var kenning, sem honum var
ant tim, og á þann hátt hafi hún
komist inn í textann. Upphaflega
hafa konur tekið fjörugan þátt í
safnaðarlífi, eins og ávalt hefir átt
aér stað, þar sem nýtt trúarlíf
hefir vaknað. Síöar, þegar fram
liðtt stundir, fóru menn að hafa
ímugust á því af þroskaleysi og
vegna umheim«ins, sem leit það
hornauga og lagöi illa út. þá rís
ttpp mótspyrna og menn leitast
vdð að styðja þá mótspyrnu með
postullegu banni.
Páll bannar líka konum að
taka þátt í opinberri baenagjörð
án þess að hafa höfuðblæju, af því
þetta þótti brot gegn háttprýði
siðlátra kvenna í Korintu-borg (1.
Kor. 11, 3—15). Jafnréttis-krafan
reis upp með kristindóminum, þeg-
ar í fyrstu byrjan, og fékk að vera
óáreitt um stund. En mannfélagið
er enn eigi nógu þroskað til að
skilja ; jafnréttis-hreyfingin rekur
sig fljótt á, og postulinn Páll var
uógu vitur til að kotna í veg fyrir
að slíkir smámunir hefti framför
og útbreiðslu kristindómsins. Hann
segir kristnum konum blátt áíram
í þessu efni, að beygja sig fyrir al-
menningsálitinu. Og ..vér efumst
ekki um, að hann hafi gert öld-
ungis rétt og verið leiddur af
æðra vísdómi.
En þegar postulinn íer að styðja
þetta bann með stöðum úr 1.
Móse-bók, finnnm vér ósjálfrátt,
að það er gyðinglegur guðfrœði-
h-edfaspuni og ekkert annað. Hann
9egir til dæmis, að konur veröi að
hylja höfuð sín vegn-a englanna.
Hann hefir þar í hu-ga söguna um
englana, sem ástfang-nir urðu í
dætrum mannanna, og fléttuð er
inn í 1. Móse-bófk (6, 2nn). En hún
er \4tanlega ekkert ann-að e.n æfin-
týr utan úr heiðingja heiminum,
sem borist hefir Gyðingum og þeir
reynt að nota, án þess þó það
hafi aukið trúar-auðl-egð þeirra
sýnilega. H-elzt v-ildum vér mega
hugsa, að hér sé ekki postulanum
sjálfum heldur um að kenna, en
að einhver annar hafi bætt þessu
inn.
Einu orði postulans megum vér
ekki gleyma, af því það er svo
dýrlegt : Hér er ekki Gyðingur né
grískur, hér er ekkd þræll né frels-
ingd, hér er ekki karl né kona, því
að þér eruð allir einn maður í
Kristi Jesú (Gal. 3, 28). Han-n hef-
ir sannarlega haft fyllingu guðs-
andans í hjarta, er þessi dýrlega
og frjálsmannlega hugsan fœdd-ist í
sálu hans. Hann hugsar um alt
þjóðahatrið, sem átti sér stað.
Hann hugsar ttm stærilætið og
stéttariginn, er öllum kærleika
manna á milli var hinn versti
þrándur í götu. Hann hugsar um
óréttlæti mannanna gagnvart kon-
ttnr-i og án-auðarhlekkina, setn
helmingur mannkynsins var hnept-
ur i. Og hann hróp-ar guðlegttm
móði : Niður með þetta alt! All-
ur þessi rangláti mannamunur og
manngreinarálit skal hverfa. Allir
menn e-iga að verðæ bræður og
systur, jafn-in-gjar hver í áliti anti-
ars, eins og þeir ertt jafningjar
framm-i fyrir guði.
Smám saman hefir kj-istninni
þokað áfram síðan á dögum Páls
postula. Míkill munur er orðinn á
kjörum kvenna og stöðu þeirra í
mannféla-ginu. Byltdngin, er frclsar-
inn hó-f, hefir haldið áfram. A
miðöldunum var konan dýrkttð
eins og yfirnáttúrleg vera. Sú
kvendýrkan komst í algleyming
eða náöi h-æsta stigi í Maríti dýrk-
aninni. Annars vegar er þessi
furðul-ega tilbeiðsla og g _t ð s -
m ó ð u r - dýrkan fram komin í
hugum manna vegna ófttllkotninn-
ar guðshugmyndar. Menn geta eigi
tilednkað sér kenningu frelsarans
um föðttr-kærleik guðs og fúsleik
hans að fyrirgtifa. Menn fá sig ei-gi
til að skilja, að hann heyri banir
syndugra manna. Að sönnu er
Jesús árnaðarmaður vor hjá gttði.
En í dýrð sinni situr hann föðurn-
um til hæ-gri han-dar. Kvenlundin
er enn viðkvæmatí. Hún kemst
mest við a-f neyð mannanna, hún,
guðs móðir, með konu hjartað
viðkvæma og b-líða, og sálu sund-
urnísta af sorgarsverðinu -beitta.
Hún bar mennin-a fram á bæn-ar-
örmum við sondnn og hefir á hann
tneiri áhrif en nokkur a-nnar. Hann
flytur að síðustu mál manmanna
fyrir föðurnum, og þá er bœn-
heyrsl-an fen-gdn. En þér sjáiÖ, hve
vegurinn er lan-gur og ledðdn tor-
sót-t. Og það er vegna þess, að
e-itthvað er eftir af hugmyndinni
um r-tíðan guð, sem þurfi að hafa
mikla eftirgangsmuni við, áður
hann fáist til að fyrirgefa. Öllum
ætti að geta skilist, hve. ólíkt
þetta er þeirri guðshugmynd, er
frelsar-inn gaf oss í dæm-issögunni
ttm glataöa soninn.
Hins vegar er Maríu-dýrkanin
ljós vottur þess, hvernig hugsjón,
sem er lítdlsvirt og vanrækt, hefnir
sín, ef ég má svo að orði komast.
Ifugmyndin um jafnrétti konunn-ar,
sem felst í kristindómin-um og
Jesús hafði hrundið út meöal
mannann-a með svo miklum mætti,
var litilsvirt og réttur konunnar
margvíslega fyrir borð bordnn.
Oss fttrðar, hve skamt er komið
þann dag í dag, Jafn aðgangur að
skólum og mentastofnunum fyrst
vedttur í þeirra minni, sem. nú eru
ttppá. Eignarréttur kvenna enn i
ólagi víðast hvrar. Og réttur til að
ráða fram úr málum, er almenn-
ingsheill varða, sama sem engdnn.
Áhrifin bednu á löggjöf landanna
engdn. O-g hvöt satna sem engin til
að httgsa ttm alm-enn m-ái, sem þó
snerta velferð kvenna engti síður
en karla. Alt þetta stendur sálar-
þroska konunnar í vegi. Hæfileikar
hennar fá því að edns að njóta sín,
að öllum hömlttm sé hrundið og
hún fái að gegna hv-erju því starfi,
er hún finnur hjá sér g-uðlega köll-
un til.
það er hdilagt mál, þetta köll-
unar-mál. það er mál milli guðs
og hverrar ednstakrar mannssálar.
En-ginn gettir sagt mér, hver sé
köllun mín, nema guð. líattn einn
skipar þar til verka, hvort hellttr
konum eða körlum. Hvötin, sem
einstaklingarnir finna með sér til
að velja eitt ætlunarverk öðru
fremur, er írá honttrn. það er
hann, sem þrýstir h-enni fram og
lætur hana verða að brcnnandi
löngun í mannshjartanu. Bæöi kari
og kona haf-a þá tilfiniiingn, að öll
velfierð lífsins sé í veði, ef sú köll-
un er virt vettugi.
Látum fagnaðar-erindi J-es-ú
Kr-ists n-á til allra ja-fint. Lát-
um það fá svo fullkonnð vald vfir
hugsunarhætti vorutn, að v’ér sé-
ttm sífelt að leiðrétta ranglætið,
ja-fna ójöfnuðinn og láta alla mcnu
njóta sama réttar. Konan er ljós
heimilisins. Hún á í sama skiin-
ingi að verða ljós mannf-élags<ins.
Konan, með sína glöggu sjón inn
í andans beim, sína næntu siðferð-
istilfinning, sdna heitu trú og
brennand-i bænarmál, er mórgum
köldum og sinnulitlum manni lif-
vöröur og leiðtogi á lciðinni til
eilífðarinnar. Slíktim lífveröi og
1-eiðtoga er konunni ef tdl vill ætl-
að að verða mannkyndinu öllu á
koman-di tímum íyrir sannleiksvald
faignaðar-erindisins, til að gera
manninn frjálsan.
Guð gefi náð til þess, í Jesú
nafni. Amen.
Ef auglýsing yðar er í
Hkr. þá verður hún lesin
Hujisað heim,
Vestur greiðist vonin sér —
vina leiðum sínum,
vorsins breiðist þrá að þér —
þúfina heiðum mínum.
þó að bœja og borga líf
búi í hagdnn sínum,
samt mér ægir undir hlíf,
yndis blæjum mínum.
Tíminn liður, tung-an m-áls —
treinir lýðum stundu,
mín því biða. í bænum frjáls
börnin þýð í lttndu.
Skal að vanda vefja þá
vina bandi trygða sinna.
Má í anda síðar sjá
sælulandið vona minna.
K.J.B.
Glímu-hugvekja.
Kæru Vestur-lslendingar, — að
eins fáein orð. — Ég h-efi beðið ó-
þreyjufullur eftir að sjá einhvern
taka til máls, helzt gamlan glímu-
mann. Eins og við vitum hérna-
m-egin hafsins, hefir vaknað áhugi
heima á föðurlandinu fyrir að æfa
þá fögru 1-ist og þjóðlegu, se-m við
köllum á íslenzku glímu. Áran-gur-
inn aif þessu hefir orðið sá, að
nokkr-ir Islendingar haf-a ráðist í,
að sýna téöa list í útlöndum, og
ef taka má mark á því, sem blöð-
in segja, þá hefir þetta vakið ekki
ednusinni eftirtekt heldur aðdáun
hvarvetna.
Vi-ð að athtiga þetta, kemur sú
spurming upp í huga mínum : Eiga
Viestur-lslendingar að tapa þessari
list og verða með þvi eftdrbátar
jaif-naldra sinna á íslandi ? Ég býst
við, að margir hugsi sem svo, að
hér séi ekki mikið að missa, og
v-ildi ég vinsamlega benda þedm á,
að íhuga þetta mál, áður en þeir
slá því föstu. það má telja ís-
Lenzkri glímu margt til gildis, og
eitt er, að hún mun vera einhver
sú bezta likamsæfing, sem hugsast
getur. Og hver, sem kann vel að
glíma, er ekki upptækur f-yrir
hverjum lúðulaka.
Til að hrinda þessu í íramkvæmd
ætti hdnir ungu íslending-ar í hin-
ttm mannflestu bygðum og borg-
um, af þeim þjóðflokki, að mynda
félagsskap, sem einun-gis setti sér
það markmið, að æfa sig í ís-
lenzkri glímu. Tdlsögn ætti að
geta fengdst, fyrst hjá þeim, sem
hafa kunnað að glíma, þegar þeir
komu að heiman. En best væri að
fá einn eða tvo góða glímumenn
heiman af Islandi til að kenn-a. —
þegar svo töluverð æfing væri
fengin, þá kæmu glímu-samkomttr
með góðum verðlaunum fyrir þá,
sem mesta list sýndu.
þau eru að fjölga hjá okkur,
þorrablótin., og er það sízt að
lasta. En lítið er þar af ísl-enzkri
list, þegar sum-t af ræðttm og
kvæðttm -er _frá dregið. því að éta
sig saddan af alls kon-ar góðgæti
og f-ara svo að da-nsa, getur trauð-
lega kallast sérstaklega íslenzkt,
því það munu flestar þjóðdr gera.
Mér finst að íslenzk glíma ætti vel
við ei-nmitt á svona samko-mum,
ásamt fledru íslenzku, því ef þær
eru ekk-i þjóðlegar, verður fátt
sem með þeim mælir.
Ungu Yestur-íslendingar, mynd-
ið fiélagsskap til að læra íslenzka
glímu. Hún gerir ykkur að hraust-
um, djörfum dr-engjum, og það er
það, sem íslendingar eiga að vera,
hvar í heimi sem eru.
Vestur-Í slendinigur.
THE DOMINION BANK
BORNI NOTR£ DAME AVENCE OG RHERBROOKE STREET
Höfuðstóll uppborgaður : $4,000,000.00
Varasjóður - - - $5,400,000 00
SPARISJÓÐS DEILDIN:
Vér veitum sparisjóðs innleggjendum sérstakt athygli, og borg-
um hæztu vexti á sparisjóðs innleggjum af $1.00 og yfir. —
Barna innlegg velkomin. — Seljuu peningaávfsanir á ÍSLAND.
»1, A. KltMJHT KÁÐSMAÐUIi.

^LÞCI(aAbÍÖ,Í,a æ^n*0Ka urn fá Agætaa vindil. EjjSfl
f W ^ M (DNION MADE) | Western (Ilg*r Faetory “ ® ™ ** ™ Tbo’iiM Lee, eÍKandi Winnnipeg

Reðwööfl Lager
nExlia Pork
Styrkið
taugarnar með þvf að
drekka eitt staup af
öðrum hvorum þess-
um ágæta heimilis
bjór, á undan hverri
máltfð. — Reynið !!
EDWARD l DREWRY
Manufacturer A Impr-ter
Winnipeg, Canada.
Uepartment of Agriculture and Immigration.
MANIT0BA
þetta fylki hefir 41,169,089 ekrur lan-ds, 6,019,200 ekrur eru
vötn, sem veita landinu raka til akuryrkju-þarfa. þvss vegna
höfum vér jaf-nan nægan raka tdl uppskeru try-ggin-ga r.
Ennþá ecru 25 milíónir ekrur ótieknar. sem fá má með heim-
ilisrénti eöa kanpum.
íbúata;a árið 1901 var 255,211, nn er nún orðin 400,000
manns, hefi-r nálega tvöfaldast á 7 árum.
íbúatala Winnipeg borgar árið 1901 var 42,240, en nú nm
115 þúaundir, hefir meir en tvöíaldast á 7 árum.
Flu-tningstæki eru nú sem næst fullkomin, 3516 mílur járn-
brauta eru í fylkinu, sem allar liggja út frá Winnapeg. þrjár
þverlandsbra-uta lestir fara daglega frá Winnápeg, og innan
fárra mánaða v-eröa þær 5 talsins, þegar Grand Trunk Pacific
og Canadian Northiern bætast við.
Framför fylkisins er sjáanleg hvar sem liti-6 er. þér ættuð
að taka þar bólfestu. Ekkert annað Lutd getur sýn-t sama vöxt
á sama tí-mabili.
TIL FFiRDAlTI A HÍNA :
Farið ekki fra-mhjá Winnipeg, án þess að grenslast um stjórn
ar og járnbrautarlön-d til sölu, og útvega yður fullkomnar upp
lýsingar um heá-milisréttarlöad og fjárgróöa möguledka.
Stjórnarformaður og Akaryrkjumála Ráðgjafi
SkrifiO eftir npplýsingrum til
Josopl* HurliO Jhn oy
178 LOGAN A VE WINNIPEO 77 YORK ST TOHONTO
I mpMpnm n—m wrw—n
198 SÖGUSAFN IIEIMSKRINGLU
mitt er ekki þannig ...... ég hefi ekki þessi þolgæöi
...... vil ekki h-afia þau . ég vil berjast .. ég vil
ekki vera fórnarlamb........ Ó, þessi gr-eifi”.
‘‘Móritz, Móritz”, sa-gÖi móöir hans, ‘‘minstu
þess, að greifinn hefir heimild ti-1 að reka okkur
burt-u, og að hann vildi gefa okkur peninga í þv'i
skyni að hjilpa okkur. Ó, hann er fráleitt eins
harður og hann er er sagður. Máske hann sé í
naunin-ni hjartagóöur, þó auðurinn hafi truflað hann.
Hann var vingjarnleg.ur viö okkur í gœr”.
‘‘Já, til þess að reka okkur út úr kofanum í
dag”.
Móritz var í vondu skapi, en þegar reiöi hans
rén-aði, settist hann við hlið móður sinnar og» sagði :
“Mamma, nú vci-t ég, hvað við skttlum gera”.
“Hvað þá, barnið m-itt?”
^Ég hefi dr-egið ögn saman a-f daglaunum minum,
og þennau mánuð, sem eftir er, vinn ég sem áður,
en þegar hann er liðinn, förum við til Gautaborgar
að fin-na augnalæknirinn, sem Óskar sagði okkur frá.
Han-n mun geta hjálpað þér, þú færð sjóninít aftur,
svo dveljum við þar í borginni, og ég ætla að ken-na
börnum að lesa. Á þann hátt vinn ég fyrir okkur,
Heldurðu það ekki?”
“Jú, barnið mitt, þetta áform er ekki slæmt”,
svaraði móðir hans. “Én samt skulttm við leita
ráða prestsins”.
“þarna ke-mur hann”, sagði Móritz, um leið og
ha-nn leit út um gluggann. “Hinn eðallyndi mann-
vinttr”.
“‘-Góðan daginn, vesalings vin-ir mínir” sagði
pr-esturinn, um leið og hann kom inn. “Hvernig
líður ykkur ? Ég varð að líta inn og sjá ykkttr um
leið og ég gekk hér fr-a-m hjá. þú komst ekki til
FORGLAGALÉIKURINN 199
mín í gærkvöldi, Móritz, ég vonaðist þó eftir þér,
og ætlaði að lesa með þér nokkuð af Tacitt annal-is”.
‘■‘Jtakka -þér fyri-r, herra prestur”, sagðd húsfrú
Sterner, þú ert ávalt svo góður og eða-llyndur gagn-
vart mér og drengnum mínum, en v-i-ð höfum nú orð-
ið fyrir erfiðum áhyggjum”.
“Hvaða áhyggjur eru það?”
Húsfrú Sterner sag-ði honum frá áformi greiíans.
“það -er heimska”, sagði, presturinn argur, -“mdkil
hei-msk-a. Skemtlihús ? Hvað ætli hann ætli að
gera við fleiri en hann hefir, sá góði herra-? Mig
langar til að segja honum, hve ónauðsynlegt þet-ta
er”.
Prtesturinn var ergilegtir mjög og tautaði eitt-
hvað við sjálfan si-g. Loks gekk hann til blindu
konunnar og sagð-i :
“Kona, ég skal reyna a-ð útvega þér an-nan veru-
stað, ©f tdl vill betri en þennan. Látum svo greif-
ann tS-ra sig”.
“Ó', herra prestur”, sagði Móritz, “þú ert svo
góður, en ég var búinn að hugsa mér annað áform,
og sagði mömmu J>að nétt í því þú komst”.
“Hvaða áform var það, drengur minn ?”
Móritz sagði honum, hvað sér hefði komið til
Iiu-gar.
“J>að -er ekki vitlaust”, svaraði presturinn, “í
ÖIlu falli verðið þið að fara til Gautaborgar. Ég
fékk bréf frá Oskar í dag”.
“Ó, hvernig líðtir honum?” spurði Móritz.
“Vel, hann er við góða hedlsu. Hann segist hafa
verið í samkvæmi með au-gn-alækn-inum, og að hann
hafi lofað, að gera al-t, sem í sínu valdd stæðd, til að
gera við sjónleysi mömmu þinnar. Eru -þetta góð-
ar n-ýungar?”
“Ágæitar”, svaraði Móritz. “Sá góði 'Óskar,
en hvað ég skal elska hann”.
200 SÖGUSAFN HEUISKRINGLU
“Gerðu það”, sagði presturinn klökkur. “þið
vierðskuldið hver an-nars vináttu . En nú verð ég
að fiara ...... Verið þið nú ekki hnugg-in . en leitið
ykkur huggunar í trúnni....... Alt g-etur enn orðið
gott. þ-á von verðið þdð að ala. Um J>etta áform
ykkar skulum við tal-a seinna.
Svo fór Jæssi eðallynd-i maður í burtu, þeg-ar
hann var búinn að kveikja huggun í huga þessara
sorgmæddu mæ-ðgina. Mór-its sv-araði ekki, hann
studdii hönd undir ki-nn í þungum hugsunum.
III.
II i n mikla veiðiför.
Eberharð greifi hafðd- ætlað, eins og áður er sagt,
að halda stórkostleg-a v-eiðiför í ma-ímánuði, og ferð-
ast ríðandi aftur og fram um skógi-nn. þessi mark-
verði dagur var nú runn-inn upp, en þar eð ýmsar til-
viljan-ir, sem cru mikilsverðar fyrir aðalpersónurnar
í }>essari sög-u, komu fyrir þenn-a dag á ýimsum stöð-
um og undir mismunandi kringumstæðitm, er nauð-
synlegt að skiíta sögunni niður í kafla svo hún verði
skiljanlegri, og skal þá hver kafii nefndur atv&k, og
byrjttm því á
Fyrsta atviki.
það var sn-emma um morguninn, klukkuna í Óð-
insvíkur-salnum vantaði 15 mínútur í fjögur, sólin
var nýlega komin upp, svo geislar ltennar vorui magn-
litlir.
FORLAGALEIKURINN 201
Allir í húsinu virtust vera sofandi, ekkert lt-eyrö-
ist, þar rík-ti íullkomin grafarkyrð.
Ált í einu opnuðust tivær dyr, sem voru hvor »
móti annari í salnum. Leiðin um aðrar dyrnar la
í gegn um herhergi að svefnklefa Angelu, -en um hin-
ar dyrnar að herbergjttm Eberhards, og notaði Cris-
pin eins og þá stóð -eitt þeirra. Tvær persónur hröð-
uðu sír hver á móti ann-ari, karlmað-ur og kvenmað-
ur. Kvenmaðurin-n var tæplega hálfkl-æddur, hand'
leggir hennar og fœtur voru berar, og háls og herðar
huldttst að edns a-f svörtn og síðu hári.
“Angela”, sagði karlmaðurinn, “getum við talaÖ
saman hættulaust? Stfur hann?”
“Eins oig- stieinn”, svarað-i Angela hlæjandi..
gerði þó nokkurn hávaða, þegar ég læddist burt, etl
hann vaknaði samt ekkí ’.
það er gott. Við skulum þá koma öllu í go-tt
lag. Að tveim stundum liðnum verða gestiiWir
komnir. Við skulnm flýta okkur”.
‘-‘Ég hefi bundið mína mtind saman í ein-n bag’R3'
og falið hann undir leguhekknum í bún-ingsklefauum.
Nú skal ég sækja hann”.
“Já, flýttu þér nú”.
Angela gekk burt, en að tve-im mínútum líðnum
kom hún aftur með stóran bagga.
“það er ekki vert, að við séum hér”, sagði CrtS'
pin. ‘‘Komdu með mér inn í niitt herhergi”.
“Bráðum, en seg-ðu tn.'r f.yrst frá ráðstöfunutn
þínum ?”
“Ég sendi farangur okkar til Carlst-að með bónú'1
nokkrum, sem bíður hér úti í garðinum. 1 kvolo
komum við þan-gað á ef.Sr honum, og í nótt för"11'
við með skipi til Gautaborgar. Um alt er satn'*
fyrirf-ram við skipstjórann-. Peninga okkar og gtn>'
stein-a verðum við að bera á okkur, en ferðapokatin
með f-arangri okkar afhendir bóndinn skipstjórantim.