Heimskringla - 28.07.1910, Blaðsíða 3

HEIMSKEINGLA
WINNIPEG, 28. JÚfí! 1910. 1*1»."5*
Fimmtíu og sjö ára.
J>>e$rar ég kom helm úr vinnu
miiinni föstudagskveldiö 24. júní,
sem er fæðingiard'agur minn fyrir
57 árum liönum, eða árið 1853, þá
átti ég enga von á því, að ró
•mánni yrði að nokkru raskað. Ég
er orðinn. hvíldræikur og værugjarn
eftir erfiði dag.'íins og neyti allrar
rósemi, sem hægt er að hafa við
heimili initt. F.n ekki leið á
löngu áður en vinir mínir og
venzlamienn fóru að smátinast inn
í hús mitt, og um kl. 9 var orðinn
húsfyllir, og hvervetna kvað við
gleði, ánægja og velvildarhugur til
inín.
Við þetta tækifæri voru mér
giefnir fagrir og verömœtir munir,
og skáldið Mr. Markússon talaði
til mín mjög góÖ og hlý orð og
ílutti erindin, sem hér fylgja með.
lýirj var eitthvaö að myndast við
að' J>akka öllu þessu góða fólki
f.yrir hjartanlega velvild til mín og
allar þessar gjafir. Og ég. endurtek
það hér, að ég óska og vona og
bið drottinn, að leiða sem flesta
geisla inn í hugskot og á lífs-
braut þessa fólks, eins o_g það fylti
hús initt og tilfinningar moð ljósi,
yl og ánæigju jwitta kveld.
• í sambandi við þetta langar
mig til að gera ofurlitla athuga,
senid við þetta 57 ára ferðalag.
Eg er fæddur og að nokkru leyti
uppalinn á Klliiða i Staðarsveit í
Snæfiells'nessýslil. þar, á bessari
orðlögðu veðra og hættu jörð, en
samt sem áður mestu farsældar og
fegurðar jörð, — á ég mínar ó-
gloymanlegn endurminningar.
þar, .eins og víðar á gamla Fróni
er sam.blatid af ægilegum risa-
myndum í útsýn íslen/.krar nátt-
úru og landslags og skínandi ó-
viðjaviðjafnanlegrar feguröar.
það er ekki að uiulra, þó íslend-
ingar hafi verið og séu jxmn dag í
dag skáld og hugsjónamenn. þetta
fjölbreytt'a haglendi i ríki náttvir-
nnnar, sein hefir alið þá, gefur
anda og hugsnn, stálþrótt o.g um
leið viðkvæma blíðu og yndislega
fegurð. Myndirnar eru svo marg-
ar og breytilegar, að enginn getur
framlijá þessum drottins meistara-
verkum gengið, án þess að verða
partur af náttúrunni, ef svo mætti
að orði komast. Og þá um leið
auðugur af hugsjónum og skáld-
legri fegurð.
Fyrir mina skoöun : Fyrir öll
þau hundruð og þúsundir inílna,
sem éig liefi farið yfir í álíu þess-
ari, þá er ]xið kraftaverk, að geta
eignast hér góðskáid, reglul-ega
auðug af hugsjónum, sem geta
framleitt hæstu og sterkustu tóna
og um leið angurbilíða og fagra.
Hér geta þeir orðið sterkir sem
fílar, eða sem stóru eikurnar, stm
ekkert getnr sveigt eða beygt,
nema voðalegu fellibyljirnir, og
þeir geta ort rétt og slétt í lík-
ingu við endalausu slétturnar, sem
hviergi gofa atigamt hvíld. Og sann-
leikurinn er þaö, hvað sem hver
segir, aö skáldin okkar hér vestra
sem að heiman komu, hafa ekkctt
fiardð hér fram. ííg held að þau
t<ipi í hngsjónum og yndisleik. —
‘‘Sæla vorblómið” tapast eða
hverfur úr sál ]»irra og hugsun.
— “sá er beztur sálargróður,
sem að vesq í skauti móður,
en ré>tarslitinn visnar visir,
þó vefjist hlýrri morgundögg".
Nú bið ég auðmjúklega fyrirgeía
ingar á jiessum útúrdúr.
Til Lárusar Guðmundssonar.
24. Júní 1910.
Nú fimmtíu og sjö eru svifin árin lijA
og sölnuð fögur blómin æsku daga,
jA liaustið er köimð með bleika kirm og brá
og brj'óstið mædda það, er gömul saga.
Enn samt ertu glaður f góðra vina lióp
með gullin þfn, sem enginn burtu tekur,
þitt viðkvasma eðli, sem heyrir drottins hróp
og hæsta tóna mannsleg anda vekur.
Sem liugur skammsýnn, en drottins náðar djúp,
sein dögum ræður gleði lffs og tárum;
að markinu síðsta í haustsins geisla hjúp
j>ig hylli von á svölum tímans bárum.
M. Marlcússon
Æjfissaga mín og fjölda margra
aunara er í stxittu máli á j>essa
leið : — Eg mun hafa verið um 8
ára gamall, þcgiar ég iékk að fara
með fiíður mínum sáluga frá Ell-
iða og inn í Stykkishólm. Trá fyrst
lá vegurinn með brattri hlíð,_ eft-
ir sléttum grundum, og víða skár-
ust grasgedrar hátt upp í hlíöina,
m©ð fjölgr.esi og hlómskriauti. Fvr-
ir neðan var næstum óslitið star-
eliigi niður að sjó, og var j>ar á
stangli önnur hæjaröð sveitarinn-
ar, næstum fasb við Faxafléiann,
en hin efra með íjallgarðinum. Út-
sýni alt er ljómandi fagurt, og
sveitin æfinloga kölluð fögur, en
því miöur líka mögur. j>essi
spottinn eftdr sléttu grundunum,
augunum, er bariweskan okkar
með blómgresiö og fegurðdna fyrir
ílestra. En nú lá vegurinn að
IJjttpagili, sem skertst ákaflega
djúpt niður, j>ar sem }>að kemur
ofan úr fjallinu, o,g vegurinn ligg-
ur fyrst í bugðum upp hæðina að
sunnan og síöan í tæpri sand og
malargötu skáhalt með ‘dlinu, sem
nú rennur langt niðri í <öiúfra-
þröng, og slys eöa dauði vís, ef
götuna missir. — þetta er vegur-
inn í lífi okkar, þogar við eritm að
skilja við foreldra áminningar og
föðurhúsin, — jnegar við erum að
skilja við bamæskuna með allri
sinni hliðu, fegurð, eitifaldleik, og
eriim að taka á'byr.gðina í lífi voru
á okkar eigin herðar. — þá H-mrur
strax, vegurinn oítir tæpri <rötu í
snarbrattri hlið, og Djúpagil er
gínandi fvrir n.eðan, og sb's eða
dauði vis, ef götuna missir.
og merkilegt að standa á bak við.
Og þráin til að vita þaö varö mi
margfalt stierkari em fyrr.
J>etta cr sá fyrstdi markverði við-
burður í lífl mínu : Ferðin yfir
Kerlin.garskarð. Og j>etta íerðalag
er lífs eða æfisaga mín ov margra
annara. þegar Djúpagili sleppur,
þá kemur þráin að komast á ]>essa
liæðina, og svo þá nœstu, og j>ann-
ig áirain á meðan orkan og áræð-
ið endist. Ett svo þegar farið er
að halla unclan fæti, og kveld-
gedslar æfidagsins eru farnir að
gvlla fjallaskörðin og dalaihrúnirn-
ar, og jireytti ferðamaðurinn er
fardnn að hugsa um hvíld O" nátt-
stað, þ'á er sáralítið unnið eftir
alt stritið. Aldrei fengust jx'ssar
]>rár og ráðgátur uppfyltar og
ráðnar, jtví jiegar þrekiö var farið
og ferðiu á enda, j>á stóðu heilir
fjallgarðar í blóma framundan,
sem skygðu á alt, sem þar er á
bak við.
þessu lík verður æfisaga okkar
flestra, vinir mínir.
“Komið er haust,
kv©ða við hrannir með nákaldri
raust”.
I.iofaður og vegsamaður sértu,
drottinn minn, fyrir alt hlítt og
strítt. Og lofaður sértu fvrir hylli
allra góðra manna og v.inarj>el,
sein ig hefi náö. Fátt er dvrmæt-
ara og ]>yngra á metunum fyrir
mínar tilfin.ningar, en mannhvlli og
lilýtt viðmót.
Lárus Guðmundsson.
* * *
Svo ]>ogar ]>essi spottinn endar,
sem allur er á fótinn, æði örðug-
ur, ininhar hœttan, e.n þá sjást
fra.mundan hæðir og hálsar. ííg
gleymi aldrei }>e.irri þrá, sem
greip mig, að komast sem fvrst
upp á ]>essa hæð framundan, því
þá hlvti óg að sjá svo margt nýtt
}>at á hak vifS, sem hún skvpiði á.
Kn eftdr að sii þraut var unnin,
kom önnur hæð, og svona koll af
kolli, með sléttum köílum og dal-
verputn á milli, ]>ar til loks að
sást viestur úr skaröinu Jlelgafells-
sveitin og Breiðifjörður, með allri
simti dýrð og eyja-auðlegð. En ekki
gat jiessi litli hevmttr, sem ttú opn-
aðist fvrir attgttm mínttm, g.ert
mig ánægðan, því mi sá ég að
vestaíiveröu Fiellsstrandar fjöllin,
og í blátna •Barðastrandar fjall-
garðinm. ]>ar hlaut efalaust margt
i P.S. — Ég leiddist tit í skáld-
skapar og * hugsjónarugi í ofaurit-
aöri grein. í sambandi við jiað get
ég ekki annað en mint á Heims-
kringlti hlað 30. júní. |>ar eru tvö
kvæði, sem vciktu sérstaklepa eft-
irbekt mína. Annað kvæðið er
blaðinu til prýöi og okkttr Vestur-
íslendingum til sóma, að eiga
jxtnn mann í okkar hóp, sem er
jafnauðugur og einvaldur í orðum
I ög hugsjónum, sem sá höfundur.—
: ]>e.tta kvæði er ‘ Ilal' eys hala-
stjarna”, ort af “þorskaibít”. Ég
■efast mn, að til sé eitt einasta
kvæði eftir skiálddn okkar hér, setn
tekur j>essu kvæði íratn. það er i
fylsta máta frumlegt og ekki eyris
I virði að láni tekiö frá nokkrmn
| ínanni til ]>ess smiðis. Jxtð gevmir
; mikið af lífss];eki og göfgi tál al-
Iföðursins, sem öllu stjórnar og er
höfundur að prýði og meistara-
verkum, sem auga voru mæta
hæði á himni og jörðu. Ef jtessi
“þorskabítui”, sem. dregur sitt
rébta nafn í hlé, á mikið í fórum
sínum af kvæðum líkum þessu, þá
er hann skáld, og ef hiann fágaði
sín niátitúrukvæöi með angurblíð-
unni hans Steingríms og Jónasar,
þá gæti liann átt meistaralega
fagra kvæðaibók, sem é.g tæki fram
ylir allar aðrar liér.
Hitt kvæðið í sama blaðinu er
“Til Jóoasar Ballar”, undir gervi-
naifnin.u “Styrkárr Vésteinn Ilelga-
son”. það er blaðdnu til stórlýta,
og ölluin okkar flokk til svívirðti
að láta annað eins brællyndis-
hnoð berast út á prenti meðal
j>jóðar vorrar. þaö er ekki von að
vel far.i. það eru engar líkttr til,
að við Vestur-Í slendingar fáum
sanngjarnan og réttlátan dóm, sem
skáld og rithöfundar, á meðan
þebta rusl og óþverri slæðist í
aðra hvora ltntt. Og þeir, sem
vel geta gert, þykir smán og lít-
ilsvirðing í, að eiga verkin sin. á
sömu opnunni og þessir Mökktir-
kálfar.
Mér er vel við Heimskringlu og
mér þykir vænt ttm ritstjóra henn
THE DOMINION BANK
HOKNI NOTRE DAME AVENUE 06 SHERBRCX1KE STREET
Höfuðstóll uppborgaður : #4,000,000 oO
Varasjóður - - - #9,400,000.00
SPARISJÓÐS DEILDTN:
Vér veitum sparisjóðs innleggjendum s< rstakt Ht.bygli, og borg-
um hæztu vexti á sparisjóðs innleggjum af §1.01 og yfir. —
Barna innlegg velkomin. — Seljun peningaávisanir á ÍSLAND.
1«. A. Hltl4.Hr RÁÐ.SMAÐUIi.
Meö þvt aö biöja æfinlega um
“T.L. CIGAK," þAertu viss aö
fA ágætau viudil.
(IMON MADE)
Western Oigar l'acfnry
Thomas Lee, eigandi WinnnipeR
Vitur maður
er varkár með að drekka ein-
göngu HREINT ÖL. þér getið
jafna reitt yður á
ar, herra B. I,. Baldwiuson, sem
með hygni og dugnaði hefir stjé>rn-
að henni í mörg ár, sem alþvðleg-
asta og frjálslyndasta blaði. En
jjað vierður að hafa gát á kvæða-
ruslinu ; bundið mál er ljótara og
skaðlegra en }>að óbundna, ef á
því eru stór lýti.
Lárus Guðmundsson.
DREWRY’S
REDWOOD LAGER.
það er léttur, freyðandi bjór, gerður eingöngu
úr Malt og Hops. Biðjið ætíð um hann.
E. L. DREWRY, Manufacturer, Winnipeg
SMÆLKI.
Mér er sagt, læknir róður, að
Jón vimir minn, sem bú hetir
stundað svo kngi og sa.gt að lifr-
arveiki gengi að, hafi dáið úr
magaveiki. Ilvernig víkur bví vtð ?
Trúðu ekki öllu, sem j>ér er
sagt. þogar ég stunda sjúkling,
sem lifrarveiki gengur að, bá deyr
hann úr If.frarveáki.
* * *
Hann : V'ertu sæl, elskan min,
ég vona jni reynist mér trygg
mieðan ég ér í burtu. i
irúti (gegn um tárin) : Eg votu
það líka.
* * *
Alexander Hutna var eitt siun i
satnkvætni beðinti af heíðark.onu
einni, að'gefa lítinn skerf 1il útfar-
ar féitæks emlxettismanns.
Jlver er sá, sem á að grafa ?
sptirði Dumas.
Böðullinn, svaraði komut.
Hvað mikið kostar tarSiríörin5
Tuttugu og fimm dollara, hijóð-
aði svarið.
álín kæra írú, svaraði Dutuas,
hérna hafiö j>ér 50 dollara, en gcr-
ið-mér þá þénustu, að sjá til jiess
að tveir böðlar verði jarðseittir.
* * *
Skáldið Kipling kom eitt sinn í
sjtvarþorp eitt á Engl.andi, og
meðan hann var að bíða eftir
dögurð á gistihúsinit, hevrði hann
tvo aí jtjó’imnum verá að tala um
sig.
jx'ttu er hinn fræui Kipling,
sagði atinar þjónninn.
Kipling? Ilver er bað, og fyrir
hvað er hann frægur ? spurði hiun.
Fari það kolað, ef ég veit með
vissu, en líklegt þætti mér að
hann væri fiskikaupmaður.
STRAX
í DAG er BEZT ad GERAST KAUP-
ANDI AD HEIMSKRINGLU. —
ÚAÐ ER EIvKI SEINNA VÆNNA.

Manitoba á undan.
Manitoba hefir víðáttumikla vatnsfleti til uppgufunar og úr-
íellis. þetta, hið nauðsjmlegasta frjógunarskilyrði, er því trygt.
Ennþá eru 25 milíón ekrur óbygðar.
tbúatal fylkisins árið 1901 var 225,211, en er nú orðið um
500,000, sem má teljast ánægjuleg aukning. Arið 1901 var hvedti
og hafra og bygg framleiðslan 90,367,085 bushela ; á 5 árum
hefir liún aukist upp í 129,475,943 bushel.
Vi’inuipeg borg hafði árið 1901 42,240 íbúa, en hefir nú um
150,000 ; hefir nálega fjórfaidast á 8 árum. Skattskildar eignir
Winnipegborgar árið 1901 voru $26,405,770, en árið 1908 voru
þær orðnar $116,106,390. Höfðu meir en þrefaldast á 7 árum.
Flutningstæki eru óviðjaínanleg,— í einu orði sagt, eru í
fremsta flokki nútíðartækja : Fjórar þverlandsbrautir liggja
um fylkið, fullgerðar og í smíðum, og með miðstöðvar í Win-
nipeg. I fylkinu eru nú nálega 4 þúsund mílur aí fullgerðum
járnbrautum.
Manitoba hefir tekið meiri landbúnaðarlegum og efnalegum
framförum en nokkurt annað land í heimi, og er jx>ss vegna á-
kjósíinlegasti aðsetursstaður fyrir alla, af því j>etta fylki býður
beztan arð af vinnu og fjáríleggi.
Skrifið eftir upplýsingum til: —
JOS. HARTNEY, 77 York Street, Toronto, Ont.
JOS. BURKE, 178 Logan Avenue, Winnipeg, Man.
A. A. C. LaRIVIERE, 22 Alliiance Bldg., Montreal, Quebec.
J. F. TENNANT, Gretna, Mauitoba.
j. .). <fOiii)i:\,
Deputy Minister af Agriculture and Immigration, Winnipeg.
338 SÖGUSAFN IIEIMSKRINGLU
FOK LAGA’LEIK URINN
339
340
SÖGUSAFN IIEIMSKRINGLU
FORLAGALEIKURINN 341
hafði Jfengið jætta deyfðar útlit, sem ávalt ier afleið-
ing af stia.ríslausu aUsnægta lífi. Hún loit út fyrir
\ era utn fertugt.
]>egar sá, sem iijá Mórkz sat, ýtti við hontim,
vaknaði ann frá draaimum sítitim.
“Eg sé j>að á þér”, saigði hati.n, “að j>ig langar
til að vi'ta, hvaða fólk það er, selit í stúkunni situr”.
“Nieá, ég j>ek,ki það”, svaraði Móritz utan við sig.
“Nú, jtvja, þá skal ég lík-a segja ]>ér að hinn ungi
I.arúin Ivhreustam íin.nast um Ileknu, og liclir að
sögn látið keuiiu hentii að verða leikmœr. Ilún kvað
viara bóndaœittíir og helir bariuninn kynst henni i
Uppsöltnn”.
“það er þá fyrvierandi lærisveánn minn”, sagði
Móritz við sjálfan si.g, “sem á að Leika ]>ennan leik
minn. — Haming.jan góða, j>að er harla undarliegt”.
“Ilvaö ætli Móri'tiz httfði s;igt, ef liann hefði vitað
að Helen var dóttir j>ess manns, hvers íorlög gáfu
honum hugmyndina til leikritsins?
þiettn vissi liann nú ekki ennj>á, og þess vrgtta
svieimuðu hugsanir hajts frá leikmeyjunni til liinnar
blæjukltt'ddu meyjar í stúkunni, seiu hann grunaði að
værf Isabella..
Hann stieri sér aftur að sætisfélaga sínum.
“Geturðu sagt mér”, spurði hann, “liv-er j>essi
vngri kem.a er, setn si'tur í stúku barúns Ehrenstam,
blæjítn hylur aiidlit hennar”.
“það ier dóttir barúiiiíins”, svaraði litli maöurinn,
“tin meðal ríkustu erfingja 'í Svíþjóð”.
“þek,kirðu ættina ?”
‘Já, að nokkru layti ; ég he.fi átt ýnts viðskifiti
við barúninn. í rauninni er dóttirin sú eána af fjöl-
sky.ldunni, seitt éig fellii mig viið. ítún er blíð og
góð, hítt er hégóinagjarmt, drainblátt og tilfinniinigar-
lausí”.
‘ Er húu heithundin?” spurði Móritz.
“Nei, en faðir hemnar vill giftn hana unga ntann-
inum, .sem situr eiusamall í þriðju stúku á fyrsta
lofti, bein.t á móti Ehrenslams stúku. Sérðu hann?”
Mórit/ leit upp og sá bróðtir sintt.
Eherharð greifi sat einsamall í sinni stúku. Hið
broslausa andlit ltans með dimmu dráttunum var
fölt og magurt, attgttn látt langt inni í höföinu og
ennið var orðið lirukkótt af sorgutn og svalli.
Enda }>é>tt að haustið væri að eins að byrja
hafði greifin.n satnt svoipaö um sig kostbiærum safala-
feldi. Hann krosslagði hendurnar og sat í djtipttm
hugsuntint, án þess aö heyra eða gefa gatiin j>eiiti
þúsundum radtla, sem ómuðu í kring um, hann.
“þessi u.ngi maður”, sagði sætisfélagi Móritz,
“er —”
“Stjernekrans greifi”, greip Móritz framí íyrir
honurn. l,‘Eg j>ekki hann”.
“þú þekkir allan heiminn, tingi niaður”, sagði
litli sæitisfclagi'tin. “Afsaikaðu forvitná tnína : Mú-
skc j>ú sért skyldtir greifanutn’?”
“Nei, af hvierju diettur j>ér }>að í hug?”
“Af því þtt ert svo líkttr honum. Sama enni,
sömu atip’tt, sama nef, með þeint mistntr.t að eins, að
j>ú ert tmgk’gri og ekki cins úittaugaður. J>að er i
santiilieika ftirða., hve likir j>iö eruð”.
“Ó', slík forl agabrögð eru ekki óalmenn”, sagði
Móritz.
Hinn svaraði engtt, svo Móritz tók upp kíkirinn
sinn og fé>r að horfa í kring ttm sig.
Kommglega stúkatt var ennþá tóm, eu jxtr eð
menn vissu, að krónprinsinn og krónprinsessan
mttndu koma, ]>á var frestað aö byrja leikinn j>attg-
að til þau kítmu.
Móritz leit yllr hllar stúkuraðirnrtr, unz hann
náði efsta lofti tneð aug.um síntim, en j>á liriikk
bann lílca við. A fyrstai bt'kknnm í stúku á ofsta
lofti, intian um opin.ber kvendi og slæpingja, varð
hann var við andlit, sem var svo rótgróið fyrir hug-
skotssjónum hans, aö hann gat aldrei gleymt J>ví.
það var andlit Jakobs Kron, — betlarans, stiga-
mannsins, hróðurmorðingjans.
'Jtegar Móritz leit af þessum viðbjóslega manni,
varð honum ósjálfrátt litið á hinn skrautlega hóp i
lihrensitams stúkunni.
“Faðirinn hér og sonurinn jxtr”, hugsaði Móritz
með bryllingi. “Guð clæmir jieirra á milli”.
Nú voru tlyrnar að konunglegu stúkunni opnaSar,
og imt í liana gekk li nn mikilsvirti krónprins við
hliðina á fallegu konunni sinni.
Allir áhorfendurnir stóðu upp og hneigðu sig, svo
var tjaldinu lyft og leikuninn byrjaði.
Móritz sneri sér að leiksviðinu, til j>ess að sjá sín-
ar eigin hugsanir í persónugervi.
það væri til of mikils mælst, að ætlast til að
við kætnum hér með innihald leiksins. Iluginynd-
ina, sem til grundvallar lá, hafði Móritz tekið úr sínu
eigin líli og úr æfisögiu Jakobs, samt setn áður voru
brag'ðaflækjurar og úrlattsnin iireinn skálcEknp'ir.
Tilgangur loikritsins var að sýna, hve undrunarvii ð-
ur leikur forlaganna oft og tíðum er, c g að íorsjónin
ræður ]>ó fram úr öllu á. hagaiilíg.ts-a hátt. — Mörg
áltrifamikil atvik komtt fvrir í þáttur.im:, sem fóru
fram á mismunandi ttmum jg slóð’.tm. iit“.|an i
leiknum var ungur maður, sein jók.mt sinna eigin og
ástmeyjar sinnar, Ísahellu-Helen tr, éihappá og fc'rl iga
slepti trúnni á guð, en tileinkaði sér fotl-.gatrtiarinr.-
ar myrku og heiftræknu kenningir.......... Barattmini í
huga hans, milli hinna góðu tilfmuinga, setn koina
að oían frá liimnum, og hinna illu anda, sem áhrif
jarðlífsins vekja, hafði Móeitz lýst’ me'S nndrttnar-
verðri nákvæmn.i og. sannreynd. — Setn ratinar var
ekki undarlegt, jxcr eð hann sjálfur hafði orðið fyrir
slíku hugarstríði.
Ilinn vondi andi leiksins, — sú uppspreUa, fcem
olli allri óigæfu elskenclanaa, var lundarfar, setn var
tnjög líkt luttdarfari barúns Ehrenstams, eins og Mc>r-
itz skildt iþað. ítns atvik úr lífi barúnsins kotntt
fyrir í leiknutn, t d. jxið, J>egar hann greip rafhjartað
af syni sínum og fleygði honum út úr húst sínu, og
það, jiegiar sonurinn af örvilnan og hatri legsfileyni
í skcVginum, og var nær því að .myrða föðurinn.
Barún Ehrenstam sat í stúku sinni og sá við-
buröi úr lífi sínu sýncla á leiksviðinu. 1 fyrsta sinni
á æíinni fölnaði hann og skalf af ótta.
j>egar Helen kom fratn á leiksviðið, gall við lófa-
■ klapp og blómarigning, sem Georg og vinir hans vortt
I upphaísmenn acð. í fyrstitnni varð Helenu hverft
! viö þettia, en hún áttaði sig brátt og lék svo aðdá-
anleiga vel, að allir undruðust. Hún var brjóstum-
j kennanleg í sorg sinni, atkvæöamikil í reiði sintti og
j lirvilnan, og stundum var varla nokkurt auga þurt i
Leikhúsinu. J>að komtt fyrr samræður, }>ar setn mál-
J ið var mjög skáLdiegt og fagurt, en Laust við ýkjur
! og ákítfa.. Enda bar létf.iklappið og samhygðarópiö
! j>ess Ljósan vott, a-ð allfr voru ánægðir tneð höfund-
inn og leikmeyjunai..
MeöaL áhorfendanna voru að eins 3 persónur, sem
veit'-u sérhverju orði og sérhverri hreyfingtt leikend-
attna nákvætna eftirtekt, án j>ess að Láta í ljósi ltros
j eða vanþóknnn, og án }>ess að svipur þeirra lýsti
! nokkttrri geöshræring.
Jtessar 3 persónur voru : gamli harún Ehrenstam,
Móritz og Jakob Kron.
J>að þarf ekki að segja le-saranum, hvers vegna
jtessir 3 tmnn, einn á innhekkjuntuii, annar á neðsta
lofti og hinn þriðji á efsta lofti, þögulir og hreyfing-
(arlausir störðu óttaslegnum angum á leiksviðiö.