Heimskringla - 10.11.1910, Blaðsíða 3

íi'BU WINNIPEC, ÍÓ. 5ióV. 1910.
HBIMSKRINGIiA
ROBLIN HOTEl 1 j llð Adelaida St. Winnipe* % Bezta $1.50 á-daR hús f Veatur- • Canada. Keyrsla ÓKeypis milli • \ vagnstöóva o« hússins á nóttu oa X i detfi. Ai'hlynuinia hins bez’a. Við- Z 1 sfeifti Íslendiníra óskast. OLAFL’R § 1 a. ÓLAFSSON, lalendlngur, af- Z ' grelOir yOur. HeimsœkjlO bann. — S ; O. ROY, eigandi. S f

Farmer’s
Trading Co.
(BLACK & BOLB; HAFA EINDNGIS BE8TU VÖRUTEGUNDIR.
Einu umboðsmenn fyrir :— “8LATKR” Skóna góðu. “FIT-RITE” Fatnaðinn. . “H. B. K.” prjónaféiagið. “HELENA” pils og ‘waist’ kvenfatnaði. Bestu matvóruteguudir. “ DEERING ” akuryrkju verkfæri o, b. frv. Beztuvörur Lágtverð
Fljót og nákvætn afgreiðsla.
Farmer's Trading Co., TUB QUALITY STORB
Wynyard, Sask.

JIMMY’S H0TEL
BEZTU VÍN OQ VINDLAR. VÍNVEITARI t.h.fraseh, IBLENDINÖDB. : : : : James Thorpa, Elgandl
MARKET H0TEL 146 PRINCESS ST. P. O’CONNELL, elgandl, WINNIPEQ Bektu tegundir ai vínfönKUU og vind nm, aðhlynuing góð hósið endurbntt
Woodbine Hotel «86 MAIN ST. SAmi.ta Billlard Halt 1 NorOvastnrlandttio Tlu Pool-bor#.—Alakonar rluo* vlodlar Glatln„ og f»OI: $1.00 á dag og þar y flr Leunon A Hebb, Eiaendnr-
JOHN DUFF PLDMBER, OAS ANDSTEAM FITTER Alt » -k vel vendaö, og verölö rétt 664 No '9 Oame Ave. Phone 6813 Wlnnipeg

A. S.TORBERT’S 1 RAKARASTOFA | Kr 1 Jimmy's Hótel. Besta verk, Atfint P verkfæri; Rakstur I5c eu Hárakuröur K 25c. — Ó9kar viöskifta íslendin«a. — |§

A. H. BARDAL Belnr llkkistur or annast um útfarir. Allur útbóuaöur sA b«zti. Enfremur selur hanu al.skouar minnisvaröa of legsteina. 121 Nena «St. Phone BOH
Hákarlaveiðar við
Florida-skaga.
Bókleður ór hákarlsskráp,;|
H ákarlinum er sízt markaður
óás allra lifasdi íbúa sjávaxins.
Hauu er nær allstaöar í söltum
sa.-, þar sem svo er djúipt, aS hann
getur sundi viS komiS.
iUest er þó um hann í heitum
hoium og i tempxaOa beltanu. par
verour uann storvaxna.-stur ixg
graOugastur.
Bóitieöur (Shagreen, Chagrinj,
sem notao er tu iOnaöar, er ur
rooi nans eOa sarap, og itenr þao
margt til sins agætis, sem ekkert
aunao eiui henr. rtakariavexOarar
itaia pvi avart visaa markaO lyrir
sarapinn.
liakarlinum er um þaö ólikt
fanö oðrura iiskuin, aó roö nnns
er akaiiejna seigt. ríann heiir eaki
Jtreistur sér til hkfðar, erns og
trolr-inakniiinn, ne spik erns *»g
nvaitr. tvn rooió a honum liíanUi
er seágt sem sutaO leöur, og eins
og þaö se bednt tii þess gert aö
standast bit hvassra hvolta og
högg ferlegra vigtanna, þvi aú
hvorki er þvi hæit vio aO riitia
eöa sterast, tiema þvi iastara se
aftir fylgt, enda er nokkur teygja 1
því. itooio er að aferð likast stor-
geröum sandpappir, af smágódd-
um þeim, sem a því eru, og þarí
góðan kuta til ]>ess að haía itm ur
skráp á íullorðnum hákarli, án
þess að egg:n fari ur honum. Og
kjötið undir skrápnum er sv
seágt cg breyskio, að það er ti
einskis nýtt nema i áburö. íeiti
er engdn í hákarlinum, hversu búst-
inn setn er. ilann er allur vöðvar
og sinar, eins og alger eyðingar
vei allra hluta, er fyrir honum
verða, þvi fátt stenzt hinar hár-
hvössu tannaraðir, sem standa í
sexföldum hringröoum í gdná hans,
nema ýárn eða tré. Kokið er svo
vítt, að hann getur gleypt eiins og
snákur það, sem hann jær yftr gin-
ið, og þarf ekki stóran liákarl til
þess að svelgja í ednu kjötflikki,
sem er alt að 100 pundum.
Ilákarlar eru misgrimmir, verst-
ir þegar þeir eru hungraðir og inn-
anutn sjódýr, sem þedr ótrast ekki.
I íiskahóp er hann hinn grimmastt
og rífur alt í sig. En hann er lat-
ur og nennir sjaldan að elta bráð-
synda fiska, heldur dokar hann
við, þangað tdl einhver álpast í
feri vdð hann, og þarf sá hinn
sami ekki griða aft biftja. ILann er
étdmn upp til agna á svipstundu.
Hákarlinn svelgur í sig alt aö
hádfþunga sjálfs sín áður en hattn
leifir, og syndir svo letilega á
burt.
Margar ótrúlegar ýkjusögur
ganga um grimd hákarlsins, sem
ekki eru umtalsverftar. Hann er
úlfur hafsins og Jíkur úlfinum á
landi að því, hve luinn er huglaus.
Hann getur borift sig grimmúö-
lega í nánd við bát, of hann veit,
að ekki verður til hans náð. Ilann
tekur ekki beitta sókn, fvrr en
hann hefir athugað hana stundar-
korn, snuðrað í kring og nartað í
bedtuna scm varlegast og ekkert
fundið athugavert. þá loks svelgir
hann sóknina með öllu cg syndir
af stað tafarlaust. En er hann
kennir agtthaldsins um leið og það
hrífur, þá tekur hann viðbragð og
brýzt um ramlega litla stimd til
þess að losna. Brátt gefur hann
þó alveg upp vörndna og er svo
auðsveipur, að furðu gegnir. Hann
er afarsterkur og liíseigur, »porð-
tir og -uggar geystsoórir ‘’hildi*
brandar” og gináð sett svo ferleg-
um tanngörðum, að ijóns-gin
kemst í engau samjöfnuð, en þó
gefur hann sig oftast, er hann veit
sig fastan. Margir aðrir fiskar
brjótast um af allri orku meðan
:iokkur líftóra er í þedm og gera
sem allra torsóttast þeim, sem ná
vill lífi þeirra. En hákarlinn tekur
dauðanum með óviðkunnanlegri
undirgefni. •
Hákarlaveiðararnir eru oítast
hiuttakar í aflanum sjálfir, tveir
eða þrír á bát, og fá þeir þá jafn-
an hlut allir og báturinn eiun
hlut, jafnan hlut hvcrs þeirra.
iiátnum fylgir olía og veiðaríæri.
Beituna, borga allir. Stundum er
allur kostnaðurinu við útgerðma
tekinn aí óskiftu og afganginum
síðan skift jaínt. Sú aðferðdn er
bezt, og er hún ein höfð við aust-
urströnd Florida.
þegar kómið er á miðin beita
veiðimenh sóknir sinar. lieitan tr
eitthvert fiskæti, nægilega stórt til
þess að ginna hákarlinn. Sjóíerðin
er hafin í endalok útfalls og mið
valið á þeim stað/ sem fiskurinn
gengnr inn með ílóðinn. Sóknunum
er varpað fyrir borð með vaðnum
og hann síftan gefinn út þangað til
iiann liggur langt aftur af skutn-
um í tærum sjónum við rifin.
Senn ketnnr hákarl sveimandi cg
snuðrar upp a*tið, því fyrr eí farið
er að slá í það, og stingur snjáldr-
inu í hræið. Hákarlinn legst ekki
á hliðina, þogar hana bítur í, en
af því að augun standa framar-
lega í hausnum, þá teygir hann
tpp hausinn, þegar hann er að
horfa á eitthvað fyrir ofan sig, al-
veg eins og mentt gera, þegar þeir
líta upp fyrir^ig. Hitt er mesta
fjarsræða, að hákarlinn leggdst á
bakið, þegar hann ætlar að bíta
á. Gdn hans er svo stórt og vel
tent, að honum veitir létt að
grípa ætið.' Tennumar eru skörð-
óttar sem sög og hvassar sem hár-
járn.
Hákarlinn sveimar kringum beit-
nna, lytttar al henai og gleisar
varibga i hana, pangað tii hann
tekur skjota aiyktun og. gieypir
ætiö. 1' iskimaður ryxkir ekki beint
i vaöinn, heldur lætur hákarlinn
lyrst kingja vel, þvi að húðin er
nærri þvi eins sterk á honum xnn-
an se-m utan. þegar hann iinnur,
aö hákarltnu heltr svifað sér, kipp-
tr hann i, í gagnstæöa stefnu við
þá, siem hákariinn syndir. Oftast
hrííur þá agnhaldið og maðurinn
tekur i af öllu aíli tii þess það
gangi sem bezt i. Hákarlinn tekur
ógnar-viðbragð, legst á vaðiun
með öllu megnd og punga og dreg-
ur fleytuiLa á eftir sér. þarf þá að
gefa út vaðinn annað vedfið, þegar
hann tekur mestu rykkina. — Eít-
ir litla stund sannfærist hákarlinn
um það, að ekki er undankomu
auðið, rykkirnir verða minni -’g
hann kemur upp undir borðið.
Hinn skipverjinn biður færis með
byssuna.
þegar mjög er glært í sjó, svo
að hákarlinn sér gtrla, hvað um
er að vera, er oft erfitt að fá hann
að bátnum. Ha:nt sveimar hægt í
nokkurra faðma fjarlægð, en streit-
ist af öllum mætti, ef reynt er að
draga hann nær borði. Veiðimað-
uritm iætur sér þá lynda, að hafa
hákarlinn rólegan og nærri ánægð-
an á fárra faðma færi. Með því að
smákjppa í vaðinn fœst hákarlinn
til þess að koma alveg upp i vatns
skx rpuna og jafnvei upp úr heuni.
Ö> ssan gellur, kúktn riður af ov
latnar mótspymuna.J öðru skeyti
er hleypt af, sjórinn litast blóði,
og hakarlinum er loíað að synda
með vaðinti á enda, meðan áverV-
inn er að dasa hann. því næst er
haJon dreginn að borði, færi brugð-
ið um hann framan við sporðinn,
hausinn dreginn upp úr, sóknin
skorin úr með skálm, beitt af nýju
og rent. Annar hákarl lœðist að,
og fer um hann sem hinn fyrri,
unz þrír eða fjórir dófgar eru
bundnir við borð. þá er halddð til
lands til þess að llá atf þeim skráp-
inn.
það er ekki sá haegðarleikur að
ná al stcrápnum, sem sumdr kunux
að ætla. Tol þess er hafður stor
nntfur, og þegar hann verður egg-
taus, er annar tekinn. F'iskurinn er
ristur á svioann og slægður. þvi
næst nst um þvert aftan viö
tálttnin. Einn maour togar i skráp
tnn og annar sker frá með hnils-
odddnum, þangað til alt er laust
aftur á ‘‘strabba” rétt við sporö-
inn. þá er sltorið frá og skrapur-
inu festur á grind til þerris. Eng-
itm ‘‘hákarl” má vera eftdr innan
í skinninu, og er mestur vandinu,
að ná burt megrunni, sem næst er
skrápnum. Holdrosan er hvít sem
skjaJl, og skrápur af fuilorðnum
hakarli er á þykt við hrossha.
Uthverfan er gra og er hennd snn-
ið niður, em holdrosunni upp og
núdn með salti. Skrápurinn þornar
á íám dögutn og verður nálega
harður sem stokkur. — Stundum
eru skoitarnir skorndr úr hákarlin-
um eða hryggurinn og hafður íyr-
tr merkisstöng, eti veiðimennirnir
tleygja venjulega öllum fiskinutn
nema skráftnum. Sumdr blámenn,
sem veiðar stunda, braða iifrina,
og £á úr henni ágætt lýsd. það er
eana feitin, sem vart verður á
skepnunni, hitt er ait bein, sinar
og tnegrutrefjar.
Stundum er gerð veiðdkvi fyrir
hákaria í lónum, þar sem lítil um-
ferð er og vel hagar tfl. Oft eru
djúpar dokkir i kóral-skerjum, íull-
ar af tærum sjó. Með háflæði er
dýpið nóg fyrir stærstu hákarla til
þess að synda inn í þessa polla,
sem fleygt er í ýmsutn úrgangi til
að hæna þá að. þegar fjarar veró-
ur svc grunt á rifinu milli pollsins
og sjávar, aö enginn fiskur kemst
yfir nema hann komi eitthvað upp
úr vatninu. Maður fer þá með
byssu og skutul að rifinu, en anu-
ar fælir hákarlana úr pollintiin
Ef ertgin stygð hefir komið að
þeim áður, þá haía þeir unað vel
við ætið, en taka nú á sprett út í
rúmsævið og keppast með busii og
umbrotum að komast yfir grynu-
inguna. Maðurinn er í bezta íæri,
stöðvar þá með skotunum, festir
skutulinn, fjötrar þá saman, og
því næst eru þeir rónir burt þegar
flæðir.
Náttveiðar eru stundum licztar,
ef fisktirinn hefir verið stygður, ,og
að áliðnu sumri. En um tnitt
sumar er bezt að veiða um háflag
jægar hiti er mestur og hreint veð-
ur. því hetra, sem lvgnara er, þvi
að hákarlinn leitar dýpisms þegar
hriessir, en í logni kemtir hann
næst landi og yfirborðin'i.
Skráparnir eru misdýrir, citir
stærð og gæðum. En það cr vafa-
laust, að verð skrápsins verðui
mikiu hærra, þegar hann verður
víðkunnari. Hann hlýtur fyrr eða
sednna að komast í úckugetigi ekkj
síður en krókadilaskinn.n vestrænu
og gnóttin er svo mikil, að hauc
þrýtur miklu seinna eo þau. Hin'
stærstu krókótiílaskinn kosra nú
15 dollana, en eftdrsparnin er að
hverfa, af því að henni hetir ekki
orðið fullnægt. það er engiu á-
stæ-ða til þess, að hákarl -iskrápar
komist ekki í jaínhátt verð. þar
sem þeir eru miklu r.eigari, eru
lausir við hredsturförin og hafa
því ýmsa kosti umfram öil önnur
sk:nn. í töskur og ferðjsekki eru
beir betri en nokkurt annað leður
Fiskimenn eru oftast fátækir og
svo er um hákarlaveiðarana. þeir
búa við lítil efni 4 litskögum og
eyðieyjum, en eru í.r íust:7- og
venjulega inægðir, ef þeir vciða
fyrír fleski og mjöli xil þe-ss aS
lifa á í bitanum.
Ofanrituð grein er tekin úr blað
inu Fjallkonan, þýdd úr ritinu
“The índejændent”. Blaðið álitur
þess vert fyrir Islendinga heima,
að veíta grein þessari athygli og
reyna að gera sér meira úr há-
karlsskrápnum en áður með því
að selja hann til þeirra, er verzit
meí5 bókleður.
Hnnitolia Elcvator Comniission
D. W. McCUAIG.
ComfnÍHSÍoner
Aðal skrifatofa:
W. C, GRAHAM.
Comroiíssioner
227 Garry Sf
P. O. Brtl 2971
F. H. MACLKNNAX,
Comruissioiirtr
WINNIPEG
CommÍ8SÍoners tillrynnii hé’með M nitoba bændnm að þsir haf* 'pngid
f a ntiðar gkrifstofn td st.ufsnot» n% að öll b éf skyldu snndast Comuiis
siontvs á ofsn nefnda áríti n. Baiðuiform og ailar npplýsingar aem
b. ndur þarfnsst. t.il þess fá kortiblöður 1 niareiini s n ., verða sendar
hve j-im sem öskai.
Coniraissiouers óaka efiir samvi nu Manitoba bænda i þvf að koma á
fót fijóðeit nar kornbli.iðum í fylk.nu.
SUCCESS IBUSINESS COLLEGE
MORNI PORTAQE AVE. & EOMONTON ST. WINNIPEO.
Kennir samhv. nýjust.u aðferðum alskyns verzlunar frseði og
Bánkast/irf. Einnig hraðritun og stylritun. Betri verz-
lunarskðli ekki til t Vestur-Canacla. Kenslu stof-
ur |>ar finst 1 borginni. Nemendnr geta
byrjað hvenar sem þeir öska.
——I———.
Skrifið eftir upplýsingum eða símið MAIN 1 6 64
Selur sérhverja gðða tegund af Whisky, vfnum og
bjór o.fl. o.tl. Við gefnm sérstaklega ganm
eJB w familfu pðntunum og afgreiðum þær
fmf bæði fljðtt og vel til hvaða hluta
__ borgarinnar sem er— tjreflð
v 1 ^ okkur tækifæri að aýna
óskuni jafn ykkurað svo aé.
framt eftir sveita
pöutunnm—Afgreiðsht
hin bezta.
Talsímar Main 1673-6744
215 MAEKET ST.
Ef auglýsing fáaíerðuírlhlmístD.gh,
458 SÖGUSAFN HEIMSKRINGI.U
fratndregur sitt vesæla líf án nckkurs tillits til and-
legra þarfa eða veltexðar”.
“Ég veit þetta, en haltu áfram”.
‘‘Jæja, ,það á aÖ fórna mér hairda þessum manni,
eins og beiðiugjarnir fómuðu börnum sínum handa
Moloch”.
“ómögulegt ! ” kaliaði Móritz. “það getur, það
skal aldred koma fyrir’’.
Og þó eru þeir að verzla með mig þarna inni.
Faðir minn býður honum 200,000 dali og þiljudal til
þess að taka mig”.
“En þa.ð hefir verið sagt, að gredfinn hefði við-
bjóð á hjónaibandi”.
“Jiá, en nú langar han.n til að giftast. 0, guð
minn, guð minn góður! Hver ætli bjargi mér?”
“Ég”, svaraði Móritz einbe'ttlega.
“þú?”
“Já, vertu alveg róleg. þú skalt ekki verða
kcna þessa viðbjóðslega manns”.
“ö, má ég trúa þér ? þú yrðir þá i annað sinn
lífgjafi minn, En hvernig ferðu að korna í v.eg tyrir
það ?”
“Hefirðh lesið leikrit, sem hedtið .Ffiþættir djöf-
ulsins ? ” spurði Móritz skyndilega.
“J.á, svaraði ísabella undrandi. “En hvað kcm-
ur þæð minni giftingu við?’J
“Mjög mikið. Setjum nú svo, til dœmis, að ég,
eina og Róbert í franska sjónleiknum, þekti ýtns
leyndarmál, sem gætu haft nægjani-eg áhrif á þá, sem
vj'Jja ráþa forlogum þínum".
“þú ert að spauga”.
“Setjum svo, að ég þekti vissa atburði og sögur,
sem, ef það yrðd opinibert, g*ti gert þeim smán. svc>
mikla smán, að þedr vildu kaupa þögnina hvaða
verðd sem væri”.
“Hamdngjan góða, hvað áttu viS ? Fö§ur miuu?”
FORLAGALEIKURINN 459
*‘>0, það er minna að segja um föður þinn, held-
ur en um Stjernekrans gredfa”, svaraði Móritz, sem
var hræddur við, að særa tilfinningar Isabellu, tf
han,n létd heyra á sér, að faðir hennar hefði nokkuð
að dylja, fyrir heiminum. “En hér er ekki hentugt
pláss til að tala um þetta efni. Við pætum mætt
truflun á hverju augnabliki. Ég ætla að eins að
biðja þdg að hryggjast ekki eða kviða án þaría.
Ég vaki yfir velferð þinni”.
“þú segir þetta með svo öruggum og fullvissandi
svip”, sagði lsabella, sem fanst eins og þungri byrði
væri af sér létt, “að ég má til að trúa þér. Ég cr
viss um, að þú getur ekki svikið mig. þú átt —”
Móritz lagði skyndilega fingurinn á varirnar.
Salsdvrnar voru opnaðar og inn kom Georg, ásamt
hinum tveimur vinum sínum.
"Nú — mi”, sagði Georg, “ert þú lærða systir
m:n í bókmentalegum kappræðum við lífgjafa þinn ?
II\ert er umtalsefnið ? Söngvar Pindars, sorgarleik-
ur Sophocles eða myndbreytingarnar eftir Ovidii ?
þú skalt vita það, Móritz, að fsabella er Wenrlela
Skytte nítjándu aldarinnar. IIún katin rit griskra
og rómverskra rithöfunda utanbókar. Ivf hún væri
karlmaður, þá gætd hún fengið doktors nafnbót nær
sem væri”.
“Ég hefi Iieyrt”, sagði Móritz alvarlegur, ‘‘að
ungfrúin hafi varið miklum tíma til náms. það
starf er miklu heiðarlegra, ánægjulegra og betur fuil-
næ> jmdi, heldur en þessar dreifðu skemtanir og tryll-
ingslega gleði, sem heimurinn hefir að bjóða”.
“Og þegar slík andleg ræktun, þegar svo sjaldgæí
þekking sameinast jafn yndislegri lítilþægní ens og
hjá ungfrú . Isa.bellu, þá verður slíkt að vekja virð-
ingu og aðdáun. hjá hverjum eðallyndum og mentuð-
um manni, á jafn háu stigi, eins og það vekur upp-
460 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
gerðar fvrirlitningu hjá þeim léttúðugu og óment-
uðu”. ____
Georg beit á jaxl af ilsku, en systir hans leit
þakklátum augum til Móritz.
Að lítilld stundu liðinni, þegar Georg var búina
að jafna sig, sagði hann :
“þú verður þó að viðurkenna, Móritz, að þú
vaxst í meira lagi dulur í Uppsölum, þar eð þú mint-
ist aldrei á það atvik, sem veitti þér svo sterka
kröíu til þakklætis okkar”.
“0”, sagði Móritz og horfði fast á hann. “þér
er víst kunnugt um, að seinna kom fyrir annað at-
vik, sem vedtir mér ennþá stærri þakklætiskröfu til
þín. En, við skulum ekki tala um það”.
Georg svaraði engu. Hann roðnaði og leit
undan.
En þessi .feimni var ekki sprottin af þvi, að hann
skammaðist sín. Georg ‘var ekki sá maður, sem
bar kinnroða sökum breytni sinnar, þvert á móti
hrósaði hann sér fyrir hana, og hafði oít sagt kunn-
ingjum sínum frá þeim grikk, er hann gerði hinum
bóklærða stúclent í Uppsölum, sem hafði verið nóg't
einfaldur tii að trúa þvi, að hann, barún Georg Ehr-
enstam, tækj að sér uppeldi ungrar stúlku án annara
f t
hvata en meðliðnnar.
Fedmnin, sem á þessu augnabliki greip Goorg,
stalfaði að eias af þvf, oins og hvern anuan svikara
hendir, að hann stóð frammi fyrir þeim, sem hann
hafði svikið.
Hún stóð heldur ekki fengi yfir. Georg leit upp
og saeði kuldalega :
“Ef þú hefir eitthvað að ásaka mig fyrir, þá er
hér hvorki títni né staður til þess. Viltu spila viö
okkur einn hring?”
‘ Nei, þakka þér fyrir", sagði Móritz, "ég spila
FORLAGALEIKURINN 461
ekki. Ég ætla að ganga út í aldingarðinn og skoða
fclómaræktunarhúsið”.
“Ég fer ttM'ð þér”, sa.gði Isabelia. ;‘Hér er svo
þungt loft og heitt”.
Við göngum inní prívatherbergi barúns Ehren-
stams, sern voru við annan etida salsins. Við hinn
endann voru marg:r forsalir, svefnherbergd og klefar.
ICberharð hafði tekið sér sæti á legubekkntim í
innra berbergi barúnsins, sem stóð með krosslagðar
hend/iir fyrir frama.n hann.
“Ég skal segja þér það, greifi minn góður”,
sagði hann, “þú verður að h jálpa mér til að koma i
veg fyrir þessa óhæfu. Ég get ekki beinlinis bann-
að Hólm að kenna ungunum, en þegar við, sem erum
ríkustu mennirndr hér í nágrenninu, höldum saman,
mun okkur brátt takast, að eyðileggja þenuan skóla..
jiú rnátt ekki líta kæruleysislega á þetta málefni, því
það ex mjög mikilsvert. Meðan bændurnir eru fá-
visir, getum við stjórnað þeim og þrælkað þá eins
og skiépnur, en lengur ekki. Hugsaðu þér að eins,
hve óþægdlegt það yrði að eiga við þær persónur,
sem sökum náms síns ímynduðu sér, að bær gætu
sjálfar hugsað. þú verður þess vegna að koma i
veg fyrir, að börn þeirra manna, sem þcr eru undir-
gefnir, geti gengið á þenna skóla".
“Ég skal segja ráðsmanni mínum frá því”, sagðt
Eberharð. “Hantt finnur einhver ráð til að halda
börnunum frá skólanum”.
“:það er gott”, sagði barúninn, ‘‘‘auk þess hefir
prófasturinn lofað að aðstoða okkur. Að þvi ex
mig snertir, þá er ég þegar búinn að gefa mítium
undirsátum bend ngu um, að ég hafi i hyggju að
byggp þedm út af kotunum og ljá þau öðrum til á-