Heimskringla - 16.02.1911, Qupperneq 4

4 WINNIPEG, 16. PEBR. 1911.
8 a I M S K SIK G C X
MARTYN F. SMITH,
TANNLÆKNIR.
Pairbaím Blk. Cor Maln & Selkfrk
Sórfræðingur í Gullfyllingu
og v5llum aðgerðum og tilbún
aði Tanna. Tennur dregnar
án sársauka. Engin veiki á
eftir eða gómbólga. —
Stofan opin kl. 7 til 9 á kveldin
Office Hei'milis
Pboae Mitiu 69 U. Phoue Muiu 6462
---THE--
Farmer’s Trafting
COMFANY.
(BLACK & BOLF,)
HAFA EINUNGIS
BESTU VÖRUTEGUNDTR.
Einu umboðsmer.n fyrir :—
“SLATER” Skóna góðu.
“FIT-RITE” Fatnaðinn.
“H. B. K.” prjónafélagið.
“HELENA” pils og ‘waist’
kvenfatnaði.
Bestu matvörutegundir.
“ DEERING ” akuryrkju
verkfæri o, s. frv.
Beztu vörur Lágt verð-
Fljót og nákvæm afgreiðsla.
Farmer’s Trading Co.,
TUB QUALITY STORE
Wynyard - Sask.
JIMMY’8 HOTEL
BEZTU VÍN OGVINDLAR.
VÍNVEITARI T.H.FRASER,
ÍSLENDINGUR. : :
James Thorpe, Eigandi
MARKET HOTEL
146 Princess St.
á móti markaöuon.
P. O'CONNELL. elgaadf. WINNIPEQ
Beztu tegundir af vínföngum
og vind um, aðhlynning góð,
húsið endui bætt
Woodbine Hotel
466 MAIN ST.
Sfcm:8ta Billiard Hall 1 Noröve.stnrlandinu
Tlu Pool-borö.—Alskonar vluog vindlar
Qlating og fæfli: $1.00 á dag og þar yfír
Lennon A ttebto,
Eigendnr.
JOHN DUFF
PLUMBER, GAS ANDSTEAM flTTER
Alt ve-k vel vandaö, og veröiö rétt
664 Notre DameAv. Phone Garry 2568
WINNIPEG
A. S.TORBERT 'S
RAKARASTOFA
Er 1 Jimmy’s Hófcel. Besta verk, ágæt
verkfæri; Rakstrur 15c en Hárskuröur
2Sc. — Öskar vif'skifta Islendinga. —
A. S. BAHDAI,
Selar ltkkistur og srrnast am útfarir.
Aiiur átbúuaOur sft bezti. Enfremur
selur hann al.skouar minnisvarea og
legsteina.
121 NenaSt. Phone Garry 2152
—
Æfiminnincr
ö
pann 19. d«s. 1910 andaöist eftir
lanjra sjúkdómslegu að heimili sínu
í Hamilton Township, Petnbina
County, merkisbóndinn M a g n ú s
Johnson, og var jarösettur
þanti 22. sama mánaöar, í Sand-
hæöa íjrafreitnum á Akra.
Magnús Johnson var fœddur á
IIóli í Öxnadal i Kyjafjarðarsýslu
þann 15. nóv. 1848, og ólst upp í
}>eirri sveit, þar til liann var 1C
ára aö aldri, þá flutti hann til
bræðra sinna norður á Melrakka-
sléttu, og var vinnumaður og síð
ustu árin ráðsmaður hjá Stefáni á
Skinnalóni, }>ar 'til árið 1874, að
hann flutti vestur um haf og sett-
ist fyrst að í Millbrook, Ontario.
þrem árum síðar flurtist hann til
Winnipcg, Man, og kvongaðist þar
árið 1878 Rósu Ouðlaugsdóttur
frá Steinkirkju í Fnjósícadal í þing
eyjarsýslu. SariLa ár fluttu þau
hjón ofan í Víðirnesbygð í Nýja
íslandi, og dvöldu þar 2 ár. J>au
tvö ár var Magnús bygðarstjóri í
Víðirnesbygð. — Árið 1880 fluttu
þau suður til Ifakota og settust
að í Ilamilton Township ; nam
hann land þar og bjó þar góSu
bui alt til dauSadags. Nú heflr Jón
Eirikur, sonur þeirra hjóna, tekið
við landareigniiini og býr þar með
konu sinni, og móðir. Jón er grft-
ur Ouðrúnu, dóttur Mr. og Mrs.
S. S. ísfeld á Gardar, N.D.
Magnús Johnson var að voru á-
liti meðal hinna merkustu manna,
er fluttu vestur um haf frá Is-
landi á 19. öld. Hann var vel
greindur og hafði mjög skýra þekk
ingu á öllu, sem hann lagði fyrir
sig, og veitti nákvæma eftirtekt
öllu því, sem var í framfaraáttina
bæði hvað búskap snerti og einnig
í stjórnar- og trúmálum. jHann
fylgdist með anda nútímans, og
tók mikinn þátt i sveitar- fylkis-
og ríkiskosningum. Oij til sönnun-
ar um það, aö hann var í sinni
bygð álitinn vel hæfur til opin-
berra starfa, má raeta þess, að
næstum allan þann tíma (30 ár),
sem liann bjó í Hamilton 'fown-
ship, var hann í sveitarstjórn, og
fýkk ætíð lofsorð fyrir skyldurækm
og ráðvendni og dupjnað.
Magnús var trúr og .einlægur
vinur vina sinna og- hjálpsamur
öllum, sem til hans leituðu, rétt-
látur í íillum viöskiftum og alúð-
legur og skeintinn i viðræðum.
Hann hafði mjög heilbrigðar skoð-
anir á manulifmu og hlutunum í
heiminum yfirleitt. Hann elskaði
saonkikann í öllum greinum og
þræddi nákvæmlega þá götu, sem
rcttlætistilfinninjjin vísaði hontim.
Iíann lifði í anda ni'itímans og-
hafði í hávegum alfar menningar,
siðferðis, stjórnar o g andlegar
fratnfarir. Hann var fyrir löngtt
hættur að trúa miðalda-kreddum
kirkjunnar eða tinveldi konunjja og
keisara ; hann trúði fastlega á
frjálsa stjórn og- frjálsa kirkju, og
alfar frjálsar hreyfinjrar voru hon-
um mjöjr kærar.
Hann haíði þjáðst af innvortis
krabbameini í fle ri ár ojr verið al-
vejr rúmfastur í eitt ár. Ilann var
skorinn upp tvisvar á spítalanum
í Orafton, en fékk engan bata.
Ifann bar sjúkleik sinn með mestu
þolinmæði og stillingu.
Séra Friörik J. IVergtnann hélt
húskveðju á ensku áðttr en líkið
var flutt að heiman. 1 þeirri ræðu
mintist hann nákvæmlega þess
látna, haus mörgu mannkosta og
hans miklu verka. Hann mæltá
mörg og fögur liuggunarorð til
hinnar eftirlifandi ekkju og einka-
sonarins og konu hans, sem öll
þrjtt höfðu stundað hann i bana-
lejrunni löngu. Hann mintist þess,
hversu tengdadóttir hins látna
htjEði stundiið hann bæði á spítal-
anum og heima með fádæma um-
önnun, dugnaði og þolinmæði. —
Við jarðarförina flutti séra Friðrik
ræðu á íslenzku og voru }>ar við-
staddir allur fjöldi af vinum og
vandaanönnum. þá mintist séra
Friðrik nákvæmlega á mannlifið,
á stríðið fyrir tilverunni, hreysti
oji mannúð hins látna, og gat þess
hvað vel hinn íramliðni hefði leyst
da'rsverk sitt af héndi.
Og svo lögSum við Itann til síð-
ustu hvíjdar, sorgbitin að þurfa að
skálja við hann, cn glöð að hafa
haft hann fyrir samferðamann á
lífsleiðinni. — Svo þakka ég þér,
elsku vinur, fyrir 50 ára samferð-
ina, ojr alt gott, er þú sýndir mér
á þeirri leið, og minnist þín með
elsktt og virðingu alt til minnar
síðustu stundar.
Vinur hins látna.
Fréttabréf.
i .—- -1 i
CIIURCHBRIDGE.
Fróðá, 7. jan. 1911.
Hciðraði ritstj.
J>að er svo langt síðan óg hefi
skrifað fréttabréf, að það verSur
viðvaningsbragur á því, en frétt-
irnar varða mestu, ov það eru
víst eins miklar fréttir úr þessttm
bæ oj; bygöarlagi oj; hvar annars-
staðar, ojr jafnvel enjru síður, því
eins ojj þú hefir ef til vill heyit
getið, fór hér fram landmjclinjr til
að fá hnattstöðu af bæjarstæðinti
okkar, og stóð (að líkindum) bæj-
arráðið fyrir því. En mt eftir ný-
útkominni skýrslu kemur það í
ljós, að bærinn okkar er lagður af
stað eitthvað suður í heim, hefir
nýiega færst titn 80 míltir til suð-
austurs, eða nákvæmlega 79)/j
mílur, og er ekki ólíklejrt, að þú
sjáir eiíthvað til ferðtt okkar áSur
en Jangt líðttr, því þó við séum
ekki búnir ftillkomlejfa að ákveða,
hvaða leið við förutn eða hvar við
staðnæmumst, þá er vafalítið, að
við stönsum citthvað í Winnipejr.
Jafnframt mælingunni fór fram
manntal, og að sjálfsögðu í sam-
bandi við það tekin skýrsla yfir
framfarir bæjarins á liðntt tíma-
bili, — stórbyjfjrinjrar taldar upp,
svo setn ráðhús, verzlanir, korn-
peymsluhús, bankar, skólar ojr
kirkjtir. Einnijr voru taldar upp
hinar vmsu verksmiöjur, ásamt af-
armiklu af framlciddum iðnaði bæj-
arins, þar á meðal útfluttur og
innfluttur varninjrur, o.s.frv.
þar sem éj; veit, herra ritst., að
þú jretur samglaðst okkttr yflr
þesstim miklu framíörum, eins veit
ég að þú getiir ímyndað þér hvaöa
felmtri sló yfir okkur alla, }>egar
við urðum þcss áskynja núna um
daginn, að réttur helmingurinn af
bœ jarbúum var t ý n d u r og
finst, hvcrgi, Við getutn ekki gert
okkur neina grein fyrir þcssti
hvarfi, tietrta ef þcir skyldu hafa
orðið eítir á gömlu stöðvunum.
Eins ojr gefur að skilja, gerf5i
þetta allra mcsta glundroða, sér-
staklega á iðnaði bæjarins, sem er
margbrotinn og haldið hefir venð
úti aí miklu starfsfjöri. |>ess vegna
hefir það ráö þótt vænst, að sam-
eina verksmiðjurnar, og má geta
þess meðal annars, að bæjarstjór-
inn hefir tekið að sér skóverkstæð-
ið, blikkverkstíeðið og sláturstörf-
in, og þar sem við hér virðum
mikils háar stöður, erum við ekk-
ert að fárast um það, þó bæturn-
ar á skónum séu misþykkar, eða
þó sólinn standi eins og kvart-
þuml. meira út af öðru megin, —
eða þó seitli lítið eitt með lögig-
intti á blikkílátunum ; eins er það
þó slitni langi, þegar verið er að
taka intianúr við sláturstörf, —
við fáumst ekkert um bað. 1 stað-
inn fyrir þessa framúrskarandi ó-
sérhliíni bæjarstjórans, hafa hinir
kaupmetitiirnir góðfúslega tekið að
sér viðskiftamenn þá, or hann áð-
ur hafði að verzlun þsirri, er hann
liefir haft með höndum. Sama er
að segja um aðrar verksmiðjur, —
þær hafa verið sameinaðar á likan
hátt.
J>að er hér þó cin starfsgrcin,
sem engan hnekkir hefir beðið við
fólkstýnsluna. J>að er vínsalan, því
fólkið, sem horfið er, cr mest Good
Temi ltrar. J>eir máttu líka tnissa
sig, því það var alt versta fólkið.
En svo höfum við ttú gert góða
gangskör að því að hre:nsa bæinn
aif þcitn óíögntiði, að þar er ekki
einn einasti eftir.
J>ó fólkstýnslan hafi, ei'.ts og þú
sérð gert fcikna glundroða, heíir
færsla bæjarins gert það cngit síð-
ur, og kom það berlega í ljós við
sveitarkosningarnar, þegar bæjar-
stjórninn, sem á eignir iiti ét lands
bygðinni, ætlaði þangað til að
gr.eiða atkvæði, gat ekki liitt á
rétta kjörstaðinn og varö svo rugl
aðtir, aö hann greiddi atkvæði á
röngutn kjörstað. Og þó svona
lagaðar villur séu ekki vanalega
látnar hlutlausar, þá varð að gera
það undir þessum kringumstæðum
— Fleiri atvik, setn valdið liafa
tnisskilningi, hafa átt sér stað. I.ú
nærri, að einn þeirra lenti ét þeim
manni, sem fyrir að minsta kosti
samvizkunni hefir tekið aö scr að
setja ekkert fram, nema það, sem
hann hefir einlæga samifæringu fvr-
ir að sé satt og rétt, — sent sé
prestintim okkar. 1 ritgerð, sem
hann samdi nýlega til varitar kirkj-
unni og söfnuðinum, neitaði hann
þvi, að kirkjan hefði nokktirntíma
notað pcninga i.tnkomna af dans-
samkomtt, til trúboðsstarfa. Jietta
gcrði okkur mjög forviða, því á
gömlu stöðvunum hafði fólkið
dansaö sig lúið og borgað söfnuð-
inttm pcninga fyrir það (að dansa)
og söfnuðurinn svo Ixtrgað |)ét til
prestsins fvrir aö prédika. En nú
sjátim viö, hvernig í ölltt liggttr,
að klerkttr, scm er spnenglæröur í
mælingafræði, víssi hvað év seiði
var, nefnilega, að við vorum
komnir á nýjar stöðvar.
En nú, lægar færslan er um garð
gcngin og við höfttm tekið okkur
bólfestu, vonumst við að allur
mis.skilu.ngur hveríi, og nú erttm
við að fara þcss á leit við bæjar-
ráðsskrifarann, með aðstoð helztu
manna, svo sem safnaðarforsetans
og yfirprestsins, að þeir geri sitt
til að fyrirbyggja hann framvegis.
II a 1 1 ti r f r á II o r n i.
Herra Jón Hólm, gullsmiður að
770 Simcoe St., biður þess getið,
að hann selji löndum sínum gull-
óg silfur-muni og gigtarbelti. —
Belti þessi eru óbrigðttl við gigt,
ef þau eru notuð samkvæmt fyrir-
skipunum Jóns. Kosta að eins
dollar og kvart.
THE DOMINION BANK
HORNI NOTRE DAME AVENUE OG SHERBROOKESTREET
Höfuðstóll uppborgaður : §4,000,000.00
Varasjóður - - - §5,400,000 00
V'ér ósbum eftir viðskiftun verzlunar manna og ábyrgumst »15 gefa þeim
fullnægju. Á’parisjóðsdeild vor er sú stæista sem uoksur b,.nki helir i
borgmni.
Ibúendur þessa hluta borgarÍHnar óska aö skifta við stofnun sera
þeir vita að er algerlega trygg. Nafu vort er fullirygging óhlut-
leika, Byrjið spari ínulegg fyrir sjálfa yðar, komuyðarog börn.
IMioiic Garrj' 3líO Mc»tt Barlotv. Réðsmaður.
Yitur maður er. vark“D”*USAidríka
mn—■mMKfftiWriAIMi TIREINl OL. I>er jyetið
jafna reitt yður á
DREWRY’S
Redwood Lager.
pað er léttur, freyðandi bjór, gerður eingöngu
úr Malt og Hops. Biðjið æ.tíð uiii hanu.
E. L. DREWRY, Manufacturer, Winnipeg
STRAX
í DAG er bezt að GERASTKAUP-
ANDI AÐ HEIMSKRINGLU. —
ÞAÐ ER EKKl SEINNA VÆNNA.

Manitoba á undan.
Manitoba hefir viðáttumikla vatnsfleti til uppgufunar og úr-
fellis. petta, hið nauðsynlegasta frjógunarskilyrði, er því trygt.
Enniþá eru 25 rnilión ekrur óbygðar.
Ibi'tatal fylkisins árið 1901 var 225,211, en. er nú orðdð ’am
500,000, sem má teljast áuægjuleg aukning. Arið 1991 var hveiti
og hafra og bygg íramleiðslan 90,367,985 bushela ; á 5 árum
heíir hún aukist upp í 120,475,943 bushel.
Winnipeg borg hafði árið 1901 42,240 íbúa, en hefir nú um
150,990 ; heiir nálega fjórfaldast á 8 árum. Skattskildar eignir
Winnipegborgar árið 1991 voru $26,400,770, en árið 1998 voru
þær orðnar $116,196,390. Höfðu meir en þrefaldast á 7 árum.
Flutningstæki eru óviðjafnankg,— í einu orði sagt, eru í
fremsta flokki nútíöartækja ; Fjórar þverlandsbrautir liggja
um fylkiö, fullgcrðar og i smíðum, og með miðstöðvar í Wia-
uipeg. í fylkinu eru nú nálega 4 þúsund mílur aí fullj^rðum
járnbrautum.
Manitoba hefir tekið meiri landbúnaðarlegum og efnalegum
framförum en nokkurt annað land í heimi, og er þess vegna á-
kjósanlegasti aðsetursstaður fyrir alla, af þvi þetta fylki býður
beztan arð af vinnu og fjárileggi.
Skrifið eftir upplýsingum til : —
JOS. IIARTNEY, 77 York Street, Toronto, Ont.
JOS. BURKE, 178 I>ogan Avemte, Winnipeg, Man.
A. A. C. LælRIVIERE, 22 Alliiance Bldg., Montreal, QuebeCj
J. F. TENNANT, Gretna, Manitoba.
J. J. UOLDEN,
Deputy Minister af Agriculture and Immigration, Winnipeg.
■ ^**************************************** i
574 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
FORLAGALEIKURINN
575 576 SÖGUSAFN IIEIMSKRINGI.U
FORBAGAI.EIKURINN 577
að ég lteft orðið að þola margt og mikið, og að þú
ert orsök í æskurattnum mínum”.
“Ég”, kallaði hún. “I>að er þá satt, aö þtt hefir
elskað mig ?”
“Nei, ekki með þeirri ást, sem þú átt við. Rg
elskað þig sem bróðir, og þú launaðir ást inína með
vanþakklæti. þú sveikst mig skammarlega, og
fleygðir þér í faðminn á níðingnum, sem tældi þig”.
“Tæja þá”,<sagði Ilelen og reyndi að tempra geðs-
hrxringu sína,* “fyrst þú ekki elskaðir mig, hvernig
jr.atu þa brot mín gert þig gæfulatisan ? Menn eru
vaualega fljótir að glevma ylirsjónum systra sinna
“Eg gerði þaö lika og gleymdi þér. En það var
skiifað í oók forlagannu, að afbrot þin skyldu fella
höivtm yfir mig, og steypa mér í þá ógæfu, stm þig
grunar ekkert tim”.
“ílg skil þig ckki, — talaðu —”
“Jét, ég skal tala ljósar”, svaraði Móritz gramni
o- sé nokkur iðrun til í þér, þá mun skýring mín
gcra út af við þig.— En segðu mér fyrst, hvort móð-
ii þín lifir”.
‘Nei, hún er détin fvrir tveim mánuðum”.
“Sagði hún þér ekki frá neinu leyndarmáli áður
•en ht'in dó? Sagði hún þér ekkert um hina fyrri æfi
sír.a — um föður þinn?”
“Nei, hún var ávalt þögul um það cfni. Satnt
leit t'it fvrir, að hún ætlaöi að segjít mé-r eitthvað,
j>egar hú:t lá banaleguna, en datiðitin varnaði henni
jiess”.
‘•Hún hcfir ef til vill ekki vitað það, setn ég ætla
nú að segja þér”.
“Hvað er það ? Jni gerir mig lirædda”.
“Hvað er það?” emlurtók Móritz.. “Jiað er að
eins einn þáttur úr stóra sorgarleiknum, sem fram
Icr á leiksviði heimsins, og nefndur er leikur forlag-
anna”.
“Viðhvað áttu?”
“Veiztu hvcr var faðir þinn, Ilelen?”
“Nei, ég hefi. s»gt þér það”.
“Tæja, ég er £ær utn að segja þér það”, sagði
Móritz, sem hafði ánægju af að kvelja liana. “Faðir
| þinn var, til að byrja með, skólanemandi, síðar betl- j
ari, }>;: r næst þjófur og seinast morðingd. .Efifcrii
hans var skift á milli fanjfelstinna og þjóðbrautanna.
Faðir þinn var tnaður, sem margt hefir revnt. það,
| setn img furðar mest, er, að hann skuli ekki fyrir
! löngu vera hálshögginn cða settur í æfilangt fangelsi”
TT«-ar Ilelen heyrði þessi voðalcgu orð, hné hún
niður ét stólinn, sem stóð við borðið.
“þú ert kveljandi, Móritz”, stamaði hún, ‘sár- |
kveljardi. Ætlarðu að segja mér meira?”
“Já, þú hefir onn ekki fcngið að heyra alt”, sagði
j Mórit/. með tryltri kaeti. “J>að cr mikiö eftir enn j
j þá. Kg gleymdi að segja þér, að }>egar faðir þinn !
j giftist, þá stundaði han:t akuryrkju og bjó við góð i
, kjör o« ánægður á litla landintt sinu, sem hann fékk
að erfðum. Hann liefir sjálfur sagt mér, að hanu
I tlskaði konu sína tttjög heitt. Jæja, eitt kvöld, þcg-
j .<r hann kom heim úr ferðaltgi, án þcss að hún ætti
von á honum, varð honum litið inn um gltiggann og ,
J sá konu sína i faðmi annars manns”.
"Vægð”, kallaði Hclen. “Ó, Móritz., þú kvclur
mig voðalega”
“Getnr þú gizkað á, hvað hann hét, þessi niaður.
scm taldi móötir þína-?” spurðd Móritz.
Ilekn svaraði e:tgtt.
“það skal ég segja þér : Ilann hét Axcl Ehren- f
stam”.
J>e«ar Ilelen hevrði þctta naín, þaut hún á fættir 1
eins og hún hefði verið bitin af höggormi, cn varð
I rátt róleg aftur og stóð hreyfingar'íaus sem fyr.
“Já”, sagði Móritz, sem gremjan hafði svift valdi j
yfir hngsunum og orðum. ,“Hann hót Axel Eltren-
stam <>«■ var bróðir Georg. Annar tældi móðurina
og hinn dótturirui. — Er það ekki einkennilegt ?"
Helen, sem hulið hafði andlitið með höndum sín-
um, leit nú upp og horfði á Móritz með tryllin,gslegu
augnatilliti, sem vart gat kallast mannlegt.
“Ómögulegt”, lirópaði hún vitfirringslega. “J>ú
ert að spauga, voðalegt spítug líka, -- þetta er ekki
satt”.
“A, er það ekki satt?” sagði ÍVIóritz með heiftar-
háði. .“Vesalings tarn. Jui ert enn ekki búin að
heyra alt”.
“Ef þú hefir meira af eitri, gefð'u mér það þá alt
í ei:tu”.
“Nei, þii fivrð }>að að eins í smáskömtttm”, svar-
aði Mé.ritz og stappaði fótunum ét góllið. “J>að er
gagnslaiist að vonast eftir hlífð af mér. Eg á enga
nieðaumkua til nti sem stendur”.
“Ilaltu þá áfram”, tautaði Ilelcn. “Eg heyri”.
“Jæja þá. Axel Ehrenstatn, sent toeldi ntóður
i'.ita, var rnyrtur nokkrtt síðar. Getur þig grttnað,
hver morðinginn var?”
Helen skalf sem skógarlauf í vindi.
“það var hann faðir þinn”, kallaði Móritz hátt.
“Ertu nú biiinn ?■” spurði Ilelett,' sem var nær
|/ví aö tapu meðvitundinni.
“Nei, ekki enn”, sagöi Móritz, þatit á fa'tur og
tók i handkgg hennar. “það versta er enn eftir, ég
hcfi geymt ]>ítð,til síðustu stundar./ J>egar faðir þinn
nyrti A’xel Ehrenstam, framdi ltann ekki vanalegt
tnorð,. heldur bróöurmorð, því hann er lífca sonur
sama manns og Axel og Georg. Ógæfusama sttilka,
pú hcfir verið frilla föðurbróður þíns”.
“Guð minn góður”, kallaði Ilden í ofboði.
“ITann á enga meðautnkun til.-------E:t það hlýt-
ur að vera gaman, — ógeðslegt gaman, — — ó,
Móritz, segðu að þú sért að gera að gamni þíntt —”
Hú:i skreið til hans á hnjánum og horfði á bann
bænaraugum.
“Gatnan”, sagði Móritz og hló háðslega. "Eg
geri aldrei að gamni mínu. (Heldurðu að J>etta sé
spattg, Hele:t ? það, sem ég hefi sagt, er hreinn
sannleiki. En hvað ætli þú þurftr að kæra þig um
það ? þú ert ung, falleg og frseg lcikmær. Blómin,
setit tirval áhorfendanna eys yfir þig á morgttn, munti
fé< þig til að gleyma öllu”.
"Ilelditrðu það?” spurði Ilelen um leið og hún
stóð ttpp. “J>ú crt ekki sá maður, sem óg áleit þig
vera. Jui ert cins og vilt dýr”.
“I>að er satt”, svaraði Móritz, “ég cr vilt dýr.
f.n það er þcr að kenna, Hclen”.
“Ilvað snerta þá þcssar ógeðslegu ættarkringnm-
stæður þig, sem þú hefir opinberað mér svo vægðar-
laust? Að hverju leyti standa þær i satnbiyuli við
forlöir þín?”
“Scztu niöttr, Ilelen”, sagði Móritz, sem nú var
orðinn afreiður, “þá skal ég segja þér æfisögu föður
Juns, sem stendur í santbamli við mína eigitt”.
Ilelen setrist skjétlfandi niðtir.
Móritz sagði henni nú frá forlögtim og óliöppum
Jakobs Kron, að svo miklu leyti, settt hann þekti
’pau, og ltann duldi heldttr ekki síðustu viöburöina,
ást sína til ísabellu Khrenstam, hina grimdarftillu
heind Jakobs, og að síðustu dauða ísabellu; sem
itanit sá sjáifur.
“þú skilur það mi”, bætti Móritz við, “að ég
tc'ilaði satt, þegar ég sagði, að |>ú værir orsök að
þjétn'ngum minum, því hefði faöir þinn ckki fundið
þi« setn frillu Georgis, þá hefði ekki kviknað hjá hon-
:tm þetta trylta hatur, sem kom ltonttm til að eyði-
ie-fja þá saklausu”.
“Ó, guð minn góður, vesalings ógæfusami faðir