Heimskringla - 06.04.1911, Blaðsíða 5

HBIMSKRINGLA
WINNIPEG, 6. APRÍL 1011. 9
Leirskálda-b ardaginn.
Höfi. tekur þaS ekki í reikning-
inn, að það eru tveir flokkar leir-
bullara. Annar ritar í bbndnu en
hinn í óbundnu máli. Og er hinn
síðarnefndi lult svo leiðinleguir.
]>að er alt útlit fyrir, að G.T.J,
sé að reyna að tylla sér á tær,
að hann megi bera höfuð og her'ð-
ar yíir þann flokkinn. Og viröist
það efal’tið, að honum auðnist
það hámark. því eftir rithættd
lians að dæma virðist hann gædd-
ur ölíum beim heefileikum, er tinn
leirbullara má prýða : örvit, sjálfs
álit, framhleipni og ókurteisi.
það virðist undrum sæta, að
hann ! Ö.T.J. skuli ekki ráðast á í
garðinn, þar sem hann er hærri.
Nei, ónei, heldur ræðst hann aðal-
lega á Svein Símonarson, fatlað-
an mann, er hefir verið rúmfastur
meiri part æfmnar. Og sem hefir
þarafleiöundi sér til dægrastytt-
ingar og hjálpar orkt nokkur smá-
kver og gefið út. þaö munu frekar
hafa verið kringumstæðurnar enn
sjálfsálit, sem hvntti Svein til að
vrkju. Ögn kurteisari gæti G.T.J.
verið í rithætti enn hann er. Ifkki
þyrítá hann endilega að vísa leir-
skáldunum til sæta á hnndaþúf-
um. eða til heimilis hjá villidýrum
i River Park. lég skil ekki í þvf,
að þessir menn hafi svo hrirgert
rétti sínum, aö það me.gi ekki
sýna þeim kurteisi.
Mér þykír Nikulás í meira lagi
greiðvikinn, þar .scm hann hefir
lofað G.T.J. ókeypis aðgang að
skepnunum í River Park.
Nú býst ég við, að ekki einungis
Miúist í G.T.J., heldur margsnúist
hann á hœl, baði út höndunum og
stami einhverjum ósköpum út úr
sér að vanda. En þó hann riti
eitthvað á móti þcssu, þá virði ég
hann ekki svars, þvf það hefir svo
óumræðikga litið gildi í mfntun
auignim, }xtð sem G.T.J. ritar. Og'
heldur mun éig verja mfnum cent-
um fyrir rit Sveins, en fyririlleims
krimglu, of húw cr svo fátæk, a'ð
hún getur ekkj flutt lesendum sín-
um eitthvað uppbyggilegra en rit- •
gerðir eftir G.T.J.
Jón Jónssön.
» *
III.
PROT ÚR RÍMU.
1. Tryggvi ringur teljast má
tál-yrðingur bef.ti!
hagyrðinguin hamast á,
heimsku byngur mesti.
2. Ileiður styttir sjálfum sér —
sést einmitt á skjali —
skatnmar .rittu aulinn er
æ hortitta smali!
3. þunnur sannast þankinn hans,
þegar spannar pennann ;
ritgerðanna rusla-fans
rýrir manninn þennan.
Uxa-par.
Svo köllum vér Vestur-Islend-
ingar tvo uxa, sem vinna saman.
Iin við og við háfa menn verið að
segja okkur, að það væri ekki rétt
góö ínlenzka og tilnefna svo ýmis-
legt annað. — F. J. Hergmann vill
kalla að “samak”, J. Einarsson
“samuieyti’’. Og svo er okkur bent
á, að biblían tali um “ak-neyti’’.—
Sumir gárungar geta ckki skilið,
því þiim sé ekki leyfilfcgt að kotna
með n.ifn líka, og kalla “blótneyti”
|>ossíir blessuðu saklausu vinnu-
skepnur.
En því er ekki “uxapar" góð ís-
lenzka ? Allstaðar i fornsögum
vorutn er talað ttm “uxa”, eagu
minna eða sjalílnar en “geldneyti”.
En “samak” og “'samneyti" sést
hvergi. Og “jxar” var í mínu ung-
dæmi skilið sem eitthvað t v e n t,
er síiman va-ri eða saman ætti að
vera. Svo sem “sokka-par”, “bolla
par”, '‘hnífapar”, o.s.frv. Eg álít
þess vegna, að við nefnum rétt,
þegar við höfum orðið “uxapar”
tim tvo uxa. Og nokkuð er það,
að það skilja allir, livað átt er
vi'ð, bæði hér og heima.
Tdl dæmis : Ef nú svo óliklega
skyldi ske, að ég færi til íslands,
og ráðherrann vissi, að mín væri
von og mætti mér á brúarsporö-
inum, og ég spyrði hann að —
svona í grannleysi — hvort hann
gæti selt mér “sainak”, ]>á bj'st
ég eins vel við, að haitn sperti upp
eyrun og segði ”ha”. Og þó ég
lierti upp hugann og reyndi að
betra málið og beiddi hann að
selja mér “samneyti”, þá býst ég
við að fœri á sömu leið eða ver.—
En ef ég skyldi veröa óvarkár
með málið, og talai það, sem J.E.
segir að sé hvorki í s 1. n é
e tt s k a , nfl., segja ráöherranum
hreinskilnislega, að erindi mitt til
íslands væri, að kaupa að hontim
eða einhverjum góökunningja hans
“ttxapar”, þá býst ég við að ltann
tnundi kalppa niér á öxlina og
segja : ~
“þegar þú talaðir fyrst, þá hélt
ég þti værir útleiidingur. þegar þú
talaðir næst, þá hélt ég þú værir
yitfirringur. Kn nú heyri ýg að
það er Islendíngur, sem óg hefi þá
æru að tala við. — Komdu. sæll! •
Mikil ánæy ja er mér að heyra,
hvað ykkur tekst að halda málinu
hr-einu þar vestur frá. Ég hefði vel
skiliö, þó þti hefðir sagt “uxatím”
En uxapar, uxapar, — gott — jú,
þú munt geta feiigið eitt eöa tíu ;
ísland á nóg af itxum og ég vil
eins vel, að þti flytjir þá til Can-
ada eins og nokkuð annað”.
Orðið 'uxapar’ er að minu áliti
eins íslenzkt og. nokkuð annað í
nútíðartnáli voru, svo að þeir, sem
ný orð vilja mynda, ættu að geta
snúið sér þangiað, setn þörfin er
meiri. J Ó N.
Bardaginn er hafinn. Leirskáldin
vaða beljandi fram á ritvöllinn,—
ekki til að neita, aö þau séu leir-
skáld, ónei, það bera |>au ekki við
—, heldttr til þess að hríg.sla mér
um heimsku, — það er alt og
sumt. Verði þeim að góðu.— það
mun sýna sig þá lýkur, hvort
meira má sín heimska mín eða
leirspeki þeirra.
það er ekki rúm í þessu blaði,
aíS taka í hnakkadrambið á þeiíit,
sem hér eru að spúa galli sínu, en
í næsta tolaði mun ég taka þá og
aðra fleiri, sem mér hafa haútur
sendar, til bæna.
Gunnl. Tr. Jónsson
• * *
I.
“FYRIRMYNDAR ENDEMIS -
BLKSSU Ð MANNESKJAN”,
Gunnl. Tr. Jónsson hefir ritað
greinarstúf í síöasta tölublaö
Hedmskringlu, scm hann nefnir
f‘L«irskáldin”. líkkí er það til
svars því skrifi hams, aö ég sendi
Hkr. Jx'ssar línttr. Ilöfundurinn
hefir aldrei sýnt ]>css neinn vott,
að hann beri skyn á kveðskap eða
íslenzkt mál, en það eru nauðsyn-
leg skilyrði ]>ess, að vera hantt
svaraverðan nm þetta málefni. —•
Ég vil því að eins leiðrétta eina
ai missögnttm hans. það er ám-
mæli hans utn "Hagyrðingafélag-
iðí’, sem hann segir löngn dautt.
þetta er ekki ré'tt. T>að félag er
enn við líði, og befir sömu með-
limi og áður. “Hagyrðingafél.”
hefir hvorki gert G.T.J. gott -eða
ilt, og hann þekkir hvorki það eða
starfsemi þess minstu vitund,
hefði því vel mátt láta |>að hlut-
laust, enda eru ummæli ha:ts um
það markleysa tóm.
Eitt heilræði vil ég gefa Gttnnl.
Tr. Jónssyni. það er : að hann
hætti að skrifa í blöð, þangað til
að hann hefir eitthvað nytsamara
fram að bera, en strákskap og
gleiðgosohátt, borinn fram á bjög-
uðu máli. Ilann á frálejtt tilkall
til hærra sætis tneðal ritíærra
tnanna, heltlitr ett Sveinn Símonar-
son ttteðal ljóðskálda eða ltagyrð-
jtlga. Ivn ef hann lattgar til að
skriáa, þjáist af skrifsýki, ætti
nann, að velja sér aðra áheyrendur
en ksendur Heimskringlu, sem eru
vaxnir langt ttpp úr.hjali hans.—
ÍBetnr væri viðeigandi, að hann
tæki sér. sæti meðal "ötustráka,
eða einhverra annara sinna jafn-
ingja, helti þar út sinni hnjáskjóla
visku (sbr. ritgerð hans: "Kvc:i-
fólkið á btixum”) og öðru því, er
hoJHim liggur á hjaxta, þar á það
heima. Ritstjóri llkr. mætti etnu-
dg ihtLga }>að, hvort hann ekkí ger-
ir blaði síntt æma háðttng með þvi
að hreykja slíku skrípi í öndvegi
skrifstofunnar, þegar hann sjálfur
er fjarvcrandi, þ<> ekkj hampi hann
því úti á almannafæri, jafnvel þó
hann vœri grátbeðinn. H.G.
• * *
II.
LKIRBULLARAR.
t síðustu Hedmskringlu birtist
greán um leirskáldin vestan haís,
eítir G.T.J.
4! Ælir sulli aumur han.t —
ilsku fullur brokkur ;
sá út bulla Kringlu kann,
kjafta btillu strokkur.
5. Á spjátrungsvegi tals ef tótt
Trvggva eigi þegir,
Kringlu greyi aulinn ótt
í heltneyju smej’gir.
Gráhærður hagyrðingur.
Sendið Heimskringflu til
vina yðar á Islandi
Gandreiða hug-
leiðingar.
f loftferða huigleiðingttm sínutn í
blaði þessu nýlega gerir herra S.
J. Austmann málfræðislega grein
fyrir réttnefni, sem hann vill hafa
á flugvélum, það er ‘gandbeið'. —
þair við ætla ég engu að bœta. lén
sem lesandi ihlaðsins get ég ekkj
íatið mannitm þeytast svo fraim
hjá mér með hverri þeirri reið,
sem honum þóknast, að ég ekki
kalli til hans og bdðji hann á ný
um málfræðislega útsVýringu.
S.J.A. tfcVur í sama spottann og
Jón Einarsson, og spyrnir í “Eft-
irmæla fargundð”. Um þetta mál-
efni hainast Austmann og notar
heldur enn ekki fagurt islenzkt
mál ! — Ilann segir tneðttl ann-
ars : “Iíljöin eru 'nú hvað eftir
annað fylt með þessari viðbjóðs-
legu loflvgi um hvern g o 1 -
þorskinn, er frá fellur”. —
þetta er þá atriöið, sem ég vil
spyrja málfræðinginn ttm.— Ilvað
merkir orðið golþorskur ?
Mér finst þaö ekki réttnefni, þegar
átt er viö karl- og kvenpersónur,
— því “eftirmæla-farganið” nær til
beggja kynjajina nokkurnveginn
jafnt. — í þessu tilliti fmst mér
ég hafa siöferðislegan rétt til að
vera vandlátur með réttnefni, alt
eins og S.J.A. hvað snertir nöfn á
loftförum.
l?g, sem þetta rita, hefi aldrei
gert mig sekan í þedrri stóru ó-
lræfu, að biöja tim rúm í blöðun-
um fyrir eftdrmæli, hvorki í ó-
bundnu né bundnu máli. Kinars-
svih og Austmann til armæðu, svo
]xtð er ekkj .þess vegna, að ég íinni
það beinlínis snerta mig persónu-
lega — þessi tilþrii vandlætingar-
mannanna ; en ituutnúðar111 íinning
mín var svo miVil, að óg fann til
ktildans í niðurlagsorðum Aust-
tnanns í síðustu gandreiðar-grein
hans, eins og fvrir hönd allra
]>eirra, setn slíkt þurfa að aðhaf-
ast.
lig ]>arf ekki í Snorra Eddu til
að sækja þtngað staðhæfmgar
máli mínu til stuðnings,’ —?.ð eins
benda á þann sannleik, að flestum
tekur sárt' til sinna. Og mér finst
að ég geti að vissu leyti þreifað
hendi í sjálfs míns barm, ]>egar um
ástvina mássi eða ættingja er að
rœðai, og ég er þá ein sérstök tind-
antekning, ef Atistmann getur þa'ð
ekki líka. Og með allri virðingu
til hans, vil ég að endingu kveða
þessa stöku í ‘‘Eftirmæla-fargans”
anda : —
þá dynur á Austmann dauðans él,
sá -drengur busrt má sveima. —
]\Ieð gandreið honum gængi vel
giognum æðrj heima.
G. H. Hjaltalin.
Dánarfregn.
Fimtudagsmorguninn 22. marz
dó hjá foreldrum sínum sttðtir í
Watertown, S. Dak., í Bandarikj-
unum, SESEL.JA STEFÁNS
DÖiTTIR, rúmlega tvítug, tir inn-
vortis veiki, eftir eins árs veik-
indi. Hafði ferðast víða eftir ráð-
leggingum, reynt marga lækna,
mi.smunandi loftslag og fleira, —
batinn fjkkst eWi.
Foreldrar henni.tr eru Stefánjóns
son, Stefánssonar frá Torfastöð-
um í Vopnafxrði í Norður-Múl-a-
sýslu ; og Sigurbjörg Stefánsdótt-
ir, Jónassonar, frá þorvaldsstöð-
um í sömu sveit. Bjuggu þau
hjón lengi farsælu búi á Leifsst'öð-
utn í Vopnafiröi, og var 9 barna
auðið.
Seselj i sál. var eftirke.ti foreldra
sinna og systkina, mjög íalleg og
skýr. HeJtnar verður sárt saknað
af öllum, sem kyntust henni.
Norskur lúterskur prcstur jarð- .
söng hina dántt, að viðstöddu fjöl- j
■ mrntii.
Bróðir liinnar látnu.
Blaðið Austri er vinsamlega beð-
: ið aö hirta þessa dáuarfregn.
Fréttir.
— Victoria Spánardrotning hefir
hafi baráttu gegn kossum, sérstak-
lega }>ó. að fttllorðið fólk kyssi
börn. Telur hún slíkt a£ar hættu-
legt fyrir heilstt barnanna. — Nú
fást um gjörvalt Spánarveldi ýms
merki, sem bera áletrað : “Kyssið
; mig ekki”, og eiga allir tnótstöðu-
tnenn kossanna, að bera slík merki
■ á sér. — Hveraig liz.t kvenfólki I
voru á þetta ?
— Sáðning mun altnent lieíjast í
Alberta í næstu viku, otr sumstað-
ar er þcgar byrjað. Jarðvegurinn
er talinn í bez.ta ástandi og gera
meitn sér hinar beztu vonir um
framtíöina. Hdð sama gildir víð-
ast hvar í Saskatchewan og Mani-
toba. — Segja fregnir frá Bran-
don, að útlit hafi sjaldan veriið
■betra þar ttmhverfis en nú. Má
því fastlega gera ráð fyrir, að
komandi sumar rcynist eitt liið
mesta hagsældar sumar, ef alt
verður ineð feldu.
Nytízka.
Frum-mynd manns er fólki týni&e;
— Finst þnð viti meira —*
KarLir bera kon’-ásýnd,
Kannske skafa * ) fleira.
j Margar ahlir mönntim tít£
MisJynd þóttu goðin.
Ksaú þau tinntt lítt ;
ÖlDvar húðin loðin.
Kákasar á hvítleitt kys
Kaltipkin óþarft settu.
Indtána andlitin
Álitast hin róttu.
H
-----------— }
* ) Skafa fleiri loðna blettL j
Nýjar bækur.
N. Ottenson, bóksati i R.i'tter
Park, hefir nýskeð iVngið þesssffí
bækur: —
Eldraunin oOc.
Vallyes sögur 55c.
Valdemar mtmktir 60c.
Kynlegur þjófur 55c.
Sagan af Pétri Píslarkrák Kkx.
Saga-n af Starkaði Stórvirkssym
í bandi 50c, (ábtmdin 35c-
Rimur af Sörla sterka —
í bandi 40c, óburdin 30c.
Myndin ai fiskiskipinn $1.10.
Ómótmælanlegur sannleild
HEIMSKRINGLA
er frétta flest.
HEIMSKRINGLA
er lesin mest.
HEIMSKRINGLA
er blaða bezt.
Kaupið, borgið og lesið
HEIMSKRIIVGLU
SENDIÐ Heimskringlu til viná yðar og ættingja á Próni. ;
Engin seniling verður Ixn’m kærari. ,
Ef þú ert kaupandi blaðsins hér, fatrðu það'sent til íslands , ,t
fyrir
$1.50 I
• ■ i
og tvær sðgubækur f kaupbæti, svo að réttu lægi FÆRDU I
BLAÐIÐ GEFINS.
Ekkert íslenzkt bhið býður önnur ein6 kostakjör.
Látið ekki tækifærið fram
hjá fara.
JAIV LITLL
Vegurinn, sem lá heim að búgarðinum hans Bttg-
fords bónda, var skrældttr og skráfþttr af sólarhitan-
um, en smá vindhviður þeyttu' þykkuin rykskýum á
alt, sem fyrir var. þyrnagirðingin kringutn aldin-
garðimt' var grá af rvki ; trén í garðinum og stór-
þvotturinn bennar ;'móðir Bugfords”, sem hengdtir
var til þerris, var undarlega dökk'ur og óþrifalegur.
Drenghnokti var á leiðinni heim að húsinu, og fór
ntjög hæigt ; hann vor á bættutn fötum, með riíinn
strábatt á höfðinu, lítinn böggtil innan í gömlum
vasaklút, 'lxtr hann undir hcndinni, sem alt var ryk-
ugt, eins og annað sem úti var.
Móðir Bugford kom í þessutn svifum út í dyrnar,
en var ckki búih að koma amga á drenginn á göt-
unni ; hún sá einungis rykmökkinn, setn stefndi á
þvottinn hennar, og var í illu skapi út al ýmstt, tn
einkum rykimt. það var því óheppilagt og óárennd-
legt fyrir hinn rykuga o,g ræfilslega Jan litla, aö
koma, þegar svona stóð á sökum. En það vissi
hann ckki, auminginn.
Jan litli var 8 ára og mjög smar vexti eftir aldri,
auk }>ess feiminn og óframfærinn, svo allir á fátækra-
heimiliim, þar sem hann hafði dvalið síðastliðið hálft
ár, íurðnðu sig yfir því, sérstakleg?. forstö'ðukonan.
iHún var því óvön, að íólkið hikaði við að bdðja um
medra en einn bolla af mjólk, en það hafði vesalings
Jan aldrei komið sór að.
Ilvernig skyldi honum þá vegna lijá hinni harð-
lyndu "móður Bugford” ?
“Mér finst það óþolandi, að vita til þess, að
nokkur af minni œtt sé á sveitinni”, sagði hún ein:i
dag við forstöðukonunna. “Ilann Salömon minn og
óg höfrnn því ákvarðað, að taka Jan litla til okk'ar,
og veit ég þó, að það er engin smávegis ábyrgð, ■—
slfkur óreglumaður, sesm faðir hans var”.
“það er ekkert að óttast með Jan litla, aumingj-
2 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
ann", sagði forstöðukonan. ;-það skyldi þá helzt
vera, hvað hann er ístöðulítill, því það er reglulega
samvizkusök, a'ð þurfa að finna að við hann, aum-
ingja barnið”.
•‘ó, það a>tti að vera auðvelt, að venja hann af
því”, sagði “móðir Bugford”. “það hefir verið dekr-
að of mikið við drenginn, það er meiningin. Sendu
hann bara til mía, þegar honum eru batnaðir misl-
ingarnir”.
Fátækraheimilið lá hér um bil hálfa mílu frá Bug-
fords. Daginn, sem Jan átti aö fara b.ingað, fylgdi
forstööukonan honum á leið, þangað til hann sá
heim. þar stansaði hún og horfði á eftir drengnum,
sem ofttr hægfara hélt áfram einsamall. það kom
mieðatiimkunarsvipur á hið einarðlega andlit hennar,
og hrifin af eðallyndi og viðkvæmni hljóp hún á eftir
honum, faðmaði hann og kysti hina fölu vanga hans.
Jan þrýsti sér að heiini, skjálfandi og undrandi yfir
þessurrt óvæntu blíðu-atlotum, en tárin rttnnu haegt
niðttr rykuga audlitið. Síðan hélt hami áfram heim
að hitsinti.
Jægar hann var nær því kominn heim að dvrurf-
ttm á girðingunni, stansaði hann ráðþrota undir
stórri eik rétt hjá veginum. Honum reis hugur við
að fara lieitn að húsinu og spyrja eftir frænku sinri.
þyrtiigiarðurinn hindraði hann að sjá hana þar fvrir
innan. Ham lagði frá sér böggulintt og leit áhyggjit-
fullur yfir skógiitin. í akurbrúnánni skamt þar frá,
kom ha>na vappandi liægt og varlega, með hóp af
tmgiim kring tim stg. Ó, hve fallegir þtir voru og
anæigjulegir. J>að hlaut líka að vera eitt af því inn-
dælasta í heiminttm, að geta þannig leiktð sér eins orr
þessir litlu tmigar. Og hann óskaði með siálfum scr
að hann maetti eyða æfinni liti í skógi, mtlli ilmandi
bilóma og laufskrýddna trjáima, og incð heiðbláan
heimdnin.n yfir sér.
þá heyrðist þytur í loftí, svo Jam lirökk upp úr
hugsunum sínum ; hann sá citthvað dökkleitt þjóta
JAN IJTLI 3
hjá sér, og steyipa sér ofiain í nnigaflokkinn, taka liina
litlu hænsa-móður og fljúga með hana burtu í blóð-
ugum klónum. þetta var haukur, sem á einu vet-
faitigi, ineð' grimd og miskunnarleysi, eyðilagði sald-
arlíf unigamma, sem Jan hafði öfundað nýlcga.
Jan litli stóð alveg hissa og skjálfandi af hræðslu
— hann var að hugsa umi vesalimgs ungana, hvað nú
muiwii verða um þá, — hvort nokkur mundi aumkva
sig ylir þá, og taka þá intn á heámili Ivrir móður-
lausa fugíauniga. Og aftur runnu tártn ’.iiður hið
föla og skelfda amdJit hans.
þá heyrðist bvinandii rödd frá garðsdyrunum, og
móðir Bugford kom áleiðis til hams, og kallaðd um
leið og hún leit höirkulega á dremiginn : “Hvað hefir
þotta að þýða ? Ert það þú, Jan Skinner? Hvað
svo sem ertu að ge>ra á þessum slóðum ? J>ú ert
J>ó líkloga ekki strokínn frá fátaekraheimilinu ? ”
“Ég huigsa liann sé kominn til að vera hjá okk-
ur”, sagði Salómon Bugford, sem hafði verið með
konu si'imi tit að garðshliðinu. ‘YÍg talaði við for-
stöðttkdii'Unia í gær, J>egar ég fór ]>ar hjá, og hún
kvaðst mundi senda dremgiitm hingað í dag”.
“Haltu nefinu frá ]>essu, Salómon”, sagði inóðir
Bugford hranalega, “þú hefir ekki.minsta \it á harna
uppeldi. Nú, Jan”, sagði hún síöam og ieit á dreng-
inn, “þú ert þá kominn til að vera hjá fraenku þinni,
og óg vona þú metir eins og verðugt er bann vanda
sem ég te.k upp á niig með þvi”.
Hann svaraði : “Já, þakk”, en svo lágt að varla
heyrðist.
“Já, þti verður að mttna, hve mikið ég og frændi
þinm leggjum í sölurnnr, að ala þig upp tneðal okkar
eicrin barttia, sl’kur dirykkjuhundur, sem hann faðir
þinn var”.
Jan horfði á hana, dauðhræddur og forviða. —
“Bara hún berji mig ekki”, httgsaði honn með sjálf-
um sét\f Saiómon fékk sér væma tóbakstölu og gekk
í hœgðum sínum heim að húsinu.
4 SÓGUSAFN HKIMSKRINGLU
Móðir Bugford og Jan komtt á eftir, og er símx
haffti vísað honum til sætis í útidyragangintim, AÁk
hún aí honum iHÍggttlitin, til að sjá, hvað í hotnm-
vari. Kn það var hvorki mikdð né merkilegit, ^en-
geymt var í þessum upplitaða vasaklút :. citt par
bættinn fötum, gömul skopparakringla og glerk.túíi..
og er hún var viss um, að það var ekki meira, &úk
hún J>að með sér i:ttt í eldhítsið.
J>ogar hún kom fratn aitnr, sat Salómon. hjrfe
drengnum, liaíði lagt handlegginn um liáls honum s*{
strank dökku, hrokknu hárlokkana hans frá epnÍBna.
“Salómon Bugford, ég segi þér Jiað afJráitar-
laust!’, sagði hún fokreið, ”ef þú ætLtr að gera. j>ij-
að J>ví flóni, að venja drenginn á allskouar brck,
sendi óg Jtamn á fátækrahiimiHð aftur, pað geturðB
verið viss uni. Komdu hintgað strax, Jan, bvaíj
stendur Jxirtta upp úr vasa þínwm?” llú;i fór ratefc
hendina ofan í vasann, og kom með guttajw'rkafcolt^,
gatnlan vasahníf og — tóbiaksmola.
Hu:i bneig niður á bekkinn ctg leit til Jans
ógnandi, að hann sktilf eins o,g hrísli í hvösstn*
vindi. Hún veifaði tóbaksbdtanum og stnndi npp
“Salómon, viltu ltara sjá, hvað piltunnn helix zne&-
fejrðis?" ,
“Já, ég só það. F.r það ekki sprengivél?”
“Hu, Salómon, þetta er ekkj til að henda gamawt
að. Gáðu að því, ég far.n tóbakið í vasa drengsius.
Mjanstu, að hattn er svo að kalla kjöltu.bxna, baia' F
ara. og j>ó hneigður fyrir tóbak. J>et1a sagð; ér
þér, ]>og'ar þú vildir taka barn Jakobs Skimiers, því
'sjaldan fellur cplið langt frá eikónni’. það cr eintmgj?.
■eitt fótmál frá því að brúka tóbak og að drekka
brennivín, og þar írá er ekki langt til gídgans. J-am
Skinner, hefurðu nokkuð af þesstt ódæði uop i‘þcr?^
“Ég — ég vedt ekki”, stamaði drengurinn, ut«œ
við sig af hræðslu.
“Ég veit ekki, segir þú, — ég. spyr, bvart þú sérk.
' með tóbak upp í þér”.