Heimskringla - 18.04.1912, Blaðsíða 6

6. BLS. WINNIPEG, 18. APRÍL’ 1912
HEIMSKRIKGtA
MARKET HOTEL
146 Princess St.
A móti markaOnnru
P. O’CONNELL, elgandl, WINNIPEQ
Bertu vlnfóng vindlar og aOhlynning
góð Islenzkur veitingamaóur P. S.
Anderson, leiöbeinir lslendingnm.
JIMMY’S HOTEL
BEZTU VÍN OQ VINDLAR.
VlNVEITARI T.H.FRA8ER,
ÍSLENDINGUR. : : : : :
Jamos Thorpo, Eigandl
Woodbine Hotel
466 MAIN ST.
< Stnrsta Billiard Hall 1 NorOvestnrlandinn
Tln Pool-borö.—Alskonar vfnog vindlar
Qtstlng og fœOI: $1.00 á dag og þar yfir
Leunon A llebb,
Eigendnr.
MARTYN F. SMITH,
TANNLÆKNIR.
Pafrbalrn Blk. Cor Maln & Selkirk
Sérfræðingur í Gullfyllingu
og 3llum aðgerðum og tilbún
aði Tanna. Tennur dregnar
&n sársauka. Engin veiki &
eftir eða gómbólga. —
Stofan opin kl. 7 til 9 á kveldin
Office Hoimilis
Phone Main 69 44. Phone Maiu 6462
A. S. TORBERT ’ S
RAKARASTOFA
Er 1 Jimmy’s Hótel. Besta verk, ágæt
verkfæri; Rakstnr |5c en 'Hárskurður
25c. — óskar viöskifta íslendinga. —
A. 8. BASDAL
Selnr llkkistnr og annast um átfarir.
Állnr átbáuaftur sé besti. Eufremur
selur haun allskouar miunisvaröa og
legsteina.
121 Nena St. Phone Garry 2152

Það er
alveg
víst
að það borg-
ar sig að aug-
Iý8a 1 Heim-
skringlu !

Sherwin - Williamsl
AINT
fyrir alskonar
húsmálningu.
Prýðingar-tfmi nálgast nú.
Dálftið af Sherwin-Williams
húsmáli getur prýtt húsið yð-
ar utan og innan. — B r ú k i ð
ekker annað mál en f>etta. -
S.-W. húsmálið málar mest,
endiöt lengur, og er áferðar-
fegurra en nokkurt annað hús
mál sem búið er til. — Komið
inn og skoðið litarspjaldið,—
CAMERON & CARSCADDEN
QUALITV UAKDWARE
Wynyard, - Sask.
Glæpamaður og hetja.
“Honum er óhætt, eu :nn meö
þijr, ekkert augnablik má missast”
Þráinn og Hrappur.
Robert var allslaus og gat
hvergi fengiö vinnu, svo hann á-
setti sér að stela til þess að deyja
ekki úr sulti.
Hann lá í þéttum skógarrunna
hungraður og kaldur, og beið þess
að íólkið í húsinu færi að hátta.
Hús þetta var stórt og langt frá
öðrum húsum. I því bjó gamall
maður með dóttur sinni og tveim
vinnukonum, og í þeesu húsi hafði
hann ákveðið, að ná einhverju sér
til bjargar,
Kl. sló 10, og þá huríu ljósin úr
daglegu stofunni, þar sem fólkið
hafði setið, en komu brátt í ljós
aftur, annað innan við glugga
uppi yfir dyrunum, en hitt uppi
undir þakskegginu, og hvarf það
ljós innan skamms.
Kl. sló 11, 12 og 1, og enn log-
aði ljósið yfir dyrunum.
Robert stóð upp og teygði úr
sér, kaldur og svangur. Síðan
læddist hann í nánd við húsið með
rvðgaða jámpípu í hendinni. I.jós-
ið logaði að sönnu ennþá. en hann
gat ekki beðið lengur, hann var
svo svangur. J>egar hann kom að
húsinu, var hann _í vandræðum,
hvernig hann ætti að baga sér.
Einhver var á ferli, ef til vill liús-:
bóndinn sjálfur, sem gat eyðilagt
áform hans, þegar minst von um
varði. Hann þreifaði á gluggunum,
þeir yoru læstir, svo gekk hann að
dyrunum og reyndi þær, en honum
til undrunar voru þær opnar og
innan mínútu var hann kominn
inn.
Ilann þreifaði sig nú áfram, unz
hann fann aðrar dyr og lauk þeim
upp ; hann læddist inn í herbergið,
og viö tunglsljósið sá hann, að
veggirnir voru allir þaktir bókum.
1 skrifborðsskúffunum var heldur
ekkert gagnlegt fyrir hann.
Hann fór frarn, í anddyrið aftur
Og hlustaði, en ekkert heyrðist.
þegar hann sté fætinum á neðstu
stig>arimina, heyrði hann opnaðar
dyr uppi á loftinu og sá ljósglætu
leggja ofan í stigann efst.
Ilann flýtti sér að komast út í
eitt hornið á anddyrinu.
“Ég hefi líklega gleymt því í
bókaherberginu”, sagði einhver
uppi, og þegar Robert leit upp, sá
haun roskinn mann með lampa í
hendinni stíga ofan í stigann, en
svo varð manninum fótaskortur
svo hann datt ofan stigann og
misti lampann. Lampinn brotnaði
og eldur kviknaði í olíunni, svo á
næstu sekúndu logaði eldur um
allan stigann.
Robert þaut til og dró gamla
manninn frá eldinum, sem stóð svo
upp og studdist við Robert, en alt
í einu var sean hann vaknaði af
svefni ; hann æpti hátt og ætlaði
að hlaupa inn í eldinn og kallaði :
“Ethel, Ethel”, og féll svo í ó-
megin.
Nú sá Robert, hvernig hann var
staddur ; faðirinn lá meðvitundar-
laus við fætur hans, og dótturinni
voru allir útvegir bannaðir af eld-
inum.
Voðahljóð heyrðist uppi í hús-
inu. Robert huldi andlitið með
höndum sínum og æddi í gegnum
eldinn, sem sveið fatnað hans og
skegg. Uppi mætti hann ungri
stúiku, sem kallaði í örvæntingu :
“Faðir minn, faðir minn! ”
Hann þreif í handlegg stúlkur.n-
ar og dró hana með s:r inn i her-
bergið, sem hún kom tit úr.
“í mjóar lengjur”, kailaði Jtaim,
um leiö og hann fleygði til iiennar
annari rekkjuvoðinni, en greip
liina sjálfur, sem hann reif niður í
þrjár lengjur, svo hnýtti hann sín-
um lengjum við hennar, batt ann-
an enda reipis þessa í rúmstólpann
en hinn undir höndur stúlkunuar.
“Vertu óhrædd”, kallaði hann,
“haltu þér fast í reipið og treystu
mér”.
Ilanti lyfti henni út um glugg-
ann, sem var 40 fet frá jörðu, og
lét hana síga með varkárni, en
ltún var naumast ko'min miðja
leið, þegar eldurinn kom inn í her-
bergið. Hann ætlaði að kafna í
reyk og eldurinn var farinn að
leika um hendur hans, þegar hún
kallaöi upp til hans, að sér væri
óhætt.
Ilann þaut út um gluggann í
ofboði og lét sig síga niður, en
hann var ekki kominn langt, þeg-
ar reipið slitnaði og hann datt
niður. Eldurinn hafði brent það.
þegar Robert kom aítur til með-
vitundar, lá hann í rúmf, og tvö
andlit, sem hann mundi óglögt eft-
ir, lutu niður að honum, — gam-
als manns og ungrar stúlku.
Unga stúlkan vildi tala.
“þey”, sagði faðirinn. “Mundu
eftirj að læknirinn fyrirskipaði al-
gerða kyrð. Vesalings ungi maður-
inn liefir orðið að þola miklar
kvalir”.
“þið þurfið ekki að þegja”, sagði
hinn veiki, sem nti mundi eftir
hvernig alt atvikaðist. “E'g man
nú alt, — alt. Hvernig ég brauzt
inti í húsið, — hvernig eldurinn
kviknaði — alt”.
“þarna sérðu, Ethel, við höfum
gert honttm óró”, sagði gatnli
maðurinn ásakandi.
“Nei, nei”, sagði Robert, “þið
trufiið mig alls ekki — ég verð að
segja það — einmitt núna. Ég get
ekki legið hér og þegið aðhjúkrun
j’kkar og góðsemd, því þó ég sé
varmenni, þá er ég enginn hræsn-
ari. Hvern álítið þið migtvera?”
Mjög undrandi yfir ákafa hans
þögðu þau.
“Máske hetju?” endurtók hann.
“þið álítið mig hetju, og þó er ég
vanalegur innbrotsþjófur”.
“í þeim skilningi, já, að brjót-
ast inn, þegar þú sást eldinn”.
“Nei, þú skilur mig ekki”, svar-
aði Robert, og sagði þeim nú
greinilega frá öllu saman. “þegar
þú dazt, ætlaði ég upp stigann, og
hefði ég mætt mótspyrnu, þá hefði
ég- orðið meira en þjófur”.
“Fall mitt hefir þá gert þig að
hetjulegum manni, sem vogaði lífi
sínu til þess að bjarga lífi annars”
svaraði gamli maðurinn rólega.
“ITver af okkur mönnunum veit,
hvað fyrir sér liggur, ef forsjónin
ekki gætti okkar. En vertu rólieg-
ur, ungi maður, neyð og fátækt
skal ekki oftar koma þér til að
þreyta gagnstætt hinu betra eðli
þínu. Viltu ekki, Ethel, að við sjá-
um um það?”
Sem svar þrýstt stúlkan hendi
hins unga manns.
í öllum löndum, og á öllum öld-
um, næstum frá upphafi veraldar,
og alt niður á vora daga, hafa til
verið, og eru enn, þráinn og
Hrappur. Allir íslendingar, sem
lesið hafa Jiina ágætu Njálssögu,
kannast við þá íslenzku þráinn og
Hrapp. Hinn íslenzki þráinn var
höfðingi mikill, og talinn valmenni
En Hirappur var bæði lyginn og
svikull ; samt var hann talsverður
vigatnaður og lét ekki alt fyrir
brjósti brenna.
þráinn veitti þessum Hrappi
mikla liðveizlu, með þvi að dylja
hann í skipi sínu, en fiytja síðan
frá Noregi til Islands. En hver
urðu launin ? þráinn misti lífið
íyrir uppáhjálp s:na.
þannig hefir því allajafna verið
varið, þar sem veglyndur þráinn
liefir komist í of náin kunnings-
skap við lyga Hrapp, að hann hef-
j ir ilt eitt af honum hlotið, en ald-
rei neitt gott. Hrappar vorra daga
eru samt ,ekki eins miklir víga-
menn eins og þeir voru á fyrri
j dögum. þeir brúka nú alt önnur
I vopn, en sama verður þó niður-
1 staðan : þráinn missir mannorð
sitt, og fiður oft fjármunalegan
skaða fyrir Hrapp, þó hann verði
máske afdr.ei með vopnum veginn,
j þá fellur hann samt í valinn, og
[ er það hryggilegt. það er sárt til
i þess að vita, að göfugmennið þrá-
inn skuli ætíð hafa ilt af vesal-
menninu Hrapp.
Vér viljum því ráðleggja öllum
góðum drengjum, sem telja má að
mannkostum og eðlisfari líka
þráni, að hafa sem minst mök við
Ilrapp. þráinn og Hrappur lifa
enn. Skál allra, sem líkjast þráni,
drekkum vér með ánægju, en segj-
um um leið : niður með alla
Il'rappa.
því fjyrr, sem þráinn vorra daga
opnar augu sín og varar sig á
Ilrappi, því betra.
það er hyggilegra, að bæta
Njálssonum hrakningana, en líða
sjálfur mannorðs og muna skip-
brót fyrir einhvern Hrapp.
Ég tala hér af eigin reynslu og
gef þessi ráð af héilum huga.
“Nellie”^
C.P.R. Lðnd til söln, í town-
ships 25 til 62, Rangcs 10 til 17,
að báðum rneðtöldum, vestur af
2 hádgisbaug. Þessi lönd fást
keypt með 6 eða 10 ára borguu-
ar tfma. Vextir 6 per cent.
Kaupendum er tilkynt að A. H.
Abbott, að Foam Lake, S. D. B.
Stephanson að Leslie; Arni
Kristinsson að Elfros; Backland
að Mozart og Kerr Bros. aðal
sölu nmboðsmenn.alls heraðsins
að Wynyard, Sask., eru þeir
einu skipaðir umboðsmenn til
að selja C.P.R. lönd. Þeir sem
borga peninga fyrir C.P.R. lönd
til annara en þessara framan-
greindu manna, bera sjálfir
ábyrgð á þvf.
Kciupiö pessi lönd nú. Verð
þeirra verður brdðlega sett upp
KERR BROTHERS
GENERAL SALBS AGBNTS
WVNYARD SASK.

í T0MSTUNDUNUM
Ityð er sagt, AÐ MARGT
megi gera sér og sfnum til góðs
og nytsemds, f tómstundunum. Og
pað er rétt. Sumir eyða öllum
sínum tómstundum til að skemta
sér; en aftur aðrir til hins betra;
að læra ýmislegt sjálfum sér til
gagns í lffinu. Með þvf að eyða
fáum mfnútum, 1 tómstundum, til
að skrifa til HEIMSKRINGLU
og gerast kaupandi hennar, gerið
þér ómetanlegt gagn, — þess fleiri
sem kaupa þess lengur lifir fs-
lenzkan Vestanhafs.
MANITOBA
TÆKIFÆRANNA LAND,
Hér skulu taldir að eins fáir þelrra miklu )Tfir-
burða, sem Manitoba fylki býður, og sýnt, hvers-
vegna allir þeir, sem óska að bæta lífskjör sín, ættu
að taka sér bólfestu innan takmarka þessa fylkis.
TIL BCNDANS.
Frjósemi jarðvegsins og loftslagið hafa gert Mani-
toba heimsfræga, sem gróðrarstöð No. 1 hard hveitis.
Manitoba býður bændasonum ókeypis búnaðar-
mentun á búnaðarskóla, sem jafngildir þeim beztu
sinnar tegundar á ameríkanska meginlandinu.
TIL IÐNAÐAR- OG VERKAMANNA.
Blómgiandi framleiðslustofnanir í vorum óðfluga
stækkandi borgum, sækjast eftir allskyns handverks-
mönnum, og borga þeim hæztu gildandi vinnulaun.
Algengir verkamenn geta^og fengið næga atvinnu með
beztu launum. Hér eru yfirgmæfandi atvinnutæki-
færi fyrir alla.
TIL FJARHYGOTENDA.
Manitoba býður gnægð rafafls til framleiðslu og
allskyns iðnaðar og verkstæða, með lágu verði ; —
Frjósamt land ; — margvíslegar og ótæmandi auðs-
uppsprettur frá náttúrunnar hendi ; — Ágæt sam-
göngu og flutningatæki ; — Ungir og óðfluga vaxandi
bæir og borgir. — Alt þetta býður vitsmunum, auð-
æfum og framtakssemi óviðjafnankg tækifœri og
starfsarð um fram fylstu vonir. Vér bjóðum öllum
að koma og öðlast hluttöku í velsæld vorri og þrosk-
un. — Til frekari upplýsinga, skrifið :
JOS. HARTNEY, 77 York Street, Toronto, Ont.
JOS. BURKE, 178 Logan Avenue, Winnipeg, Man.
A. A. C. LaRIVIERE, 22 Alliance Bldg., Montreal,
J. F. TENNANT, Gretna, Manitoba,
J. J. WOLDEN,
Deputy Minister of Agriculture and Immigration.’.Winnipeg
Auglýsing í Heimskringlu
borgar sig.
S y 1 ú í a 215
XXXIV. KAPlTULL
Vinstúlkurnar.
Hygginn maður hefir sagt, að engin ástrík vin-
átta geti átt sér stað milli tveggja ungra og fallegra
stúikna, en hygnum mönnum skjptlar stundum, og
það var tilfellið með Andrey og Sylvíu.
Sylvia hafði átt við sama mótlætið að búa eins
og nú þjáði Andrey.
Enda þött Sylvía sæi, að eitthvað væri að hjá
Andrey, spurði hún ekki um það, og Andrey sagði
benni heldur ekki írá því.
Daginn eitir að Andrey heimsðtti Sylvíu, ók
hún til Berry Street og tók Sylvíu með sér til Gros-
venor Square.
Áður en margar mínútur voru liðnar, voru þau
hjónin, lafði Marlow og maður hennar, algerlega
hrifin af Sylvíu, sem var alveg tilgerðarlaus.
þau buðu henni að njóta dagverðar með sér, og
að honum loknum, sat lávarðurinn kyr og talaði við
Sylvíu, í stað þess að fara á gildisskálann eins og
hann var vanur.
þegar Sylvía kvaðst verða að fara, bauð Andrey
henni ,að aka með sér, og svo gengu þær út úr her-
berginu. þegar lafðin sá þær ganga saman, rak hún
upp undrunaróp.
‘Fegursta stúlkan, sem ég hefi séð, síðan ég
mætti þér í tyrsta sinni, vina mín”, sagði lávarður-
inn. ‘Mig furðar ekki, þó Andrey sé hrifin af henni.
Hún hefir eflaust átt viðburðaríka ævi’.
216 Sögusafn Heimskringlu
þaíöi Marlow stundi.
‘Minstu ekki á það, Marlow. það er einmitt
það, sem ég er hrædd um. Leikhúss söngmær —’
Lávarðurinn hristi höfuðið. /
‘þér skjátlar, góða min. Ég er sannfærður um,
að ekkert í ævisögu hennar gefur henni ástseöu til
að roðna’.
‘Ó, þú ert bara karlmaður’, sagði lafðin. ‘Gagn-
vart Jordan ber Andrey ábyrgð á sér, og sé hann
fús —’
‘Éig held Jordan Síimþj'kki alt, sem Andrev gerir
— að minsta kosti áður en þau giftast’, sagði lá-
varðurinn. ‘En hvar er þessi snillingur núna?’
‘A Lynne’, sagði lafðin. ‘Ég tel víst, að hann
ætli að breyta gamla húsinu í fagra skrauthöil, áður
en hann giftist’.
‘Gott’, sagði lávarðurinn, 'hann ætti líka að
gera það, þar eð hann ætlar að giftast fegurstu og
beztu stúlku heimsins'.
‘Að undanskilinní Öignoru Stefiu líklega’.
Yibstúlkurnar óku um listigarðinn, og þeir, seln
þar voru, störðu undrandi á þær, enda fékk Sylvía
mörg heimboð dag'inn eftir, sem gerðu hana undrandi
op* komu Andrey tíl að hlæja.
‘Eins og þér sjáið’, sagði Andrey, ‘heimurinn
stendur o.pinn fyrir yður, ef þér viljið’.
‘Mig langar ekki tíl að sjá hatin’, sagði Sylvía.
‘það eina, sem gæti freistað mín til þess, er að sjá
yður þar’.
‘það er ágætt’, sagði Andrey, ‘við skulum þá
verða samterða tíl greifainnu Landons í kvold’.
Sylvia hló og roðnaði.
‘þér vitið, að ég á engan dansbúning og enga
skrautmuni, nema þá, sem ég nota á leiksviðinu, og
þeir duga ekki’.
‘Og jú’, sagði Andrey. ‘þeir munu naumast
S y 1 v í a 217
verða einu fölsuðu skrautmunirnir heldur. Segið
mér nú að þér komið’.
‘Já, ég skal kama’, sagði Sylvía, ‘ef Mercy er
nokkuð betri’.
Mercy vildi endilega að Sylvía færi, svo hún
gerði að ósk hennar og fór með Andrey, klædd dökk-
um kjól og alveg skrautlaus.
Sylvía dansaöi nokkrum sinnum við nafnkunna
menn, — en hún var ekkert upp ineð sér af því.
þegar þær óku lieim um kvöldið, sagði Andrey
‘Nú Sylvía?’
‘Ó, það var mikilfenglegt og mjög skemtilegt’,
sagði Sylvía, ‘en —’
‘En hvað?’ sagð lafði Marlow.
‘En, ég lield ég vildi heldur dvelja eitt kvöld hjá
Andrey’, sagði Sylvía, ‘við tvær saman. það er
alt annað með ykkur, þið tilheyrið heldri manna
flokknum, og þetta er hlutur af ykkar lífi. En ég
— mér datt í hug, hvað þessir herrar mundu hafa
saet, ef ég hefði sagt þeim, að fyrir fáum mánuðum
hefði ég flakkað um Ástralíu því sem næst berfætt.
þeir hefðu orðið hræddir’.
‘Ekki held ég það’, sagði laíðin, ‘ef þér hefðuð
sagt þeim það jafn tilgerðarlaust og nú’j
‘Komið þér í leikhúsið á morgun, Andrey ?’ spur'ði
Sjfivía.
‘Auðvitað kem ég’, sagði Andrey, ‘og ef þér vilj-
ið það, ætla ég að koma til yðar og borða kvöld-
mat þar, og svo ökum við saman til leikhússins’.
Mercy var vakandi, þegar Sylvia kom heim, en
ekki var hún neitt hressari.
Síðari hluta dags daginn eftir kom Andrey, og
þær sátu við dagverðinn og voru að tala saman.
Andrey var skrautbúin og Sylvía hélt á litlum
spegli fyrir framan hana, svo hún sæi sig. 1 því
kom vinnukonan inn.
218 Sögusafa Heimskringlu
Sylvía gaf stúlkunni engan gaum, .en Ándrey,
sem var að horfa í spegilinn og hlæja, hljóðaði alt í
einu Oe stóð upp til hálfs,
Sylvía sneri sér við, og sá háan mann standa í
dyrunum.
Hún slepti speglinum, rétti fiáðar hendurnar frara
og kallaði :
‘Lávarður Lorrimore! ,r
Hann tók hendur hennar, hélt þeim fast, en leit
á Andrey, sem sat niðurlút.
XXXV- KAPÍTULI.
Lorrimore og Andrey.
‘Andrey — ungírú Hope — þér hérna’, kallaði
Lorrimore innilega glaður.
Sylvía horfði á þau á víxl.
‘því skrifuðuð þér ekki, og létuð mig vita, að
þér ætluðuð að koma?’ sagði hún.
‘Af því ég vissi ekki fiyr en í gærkvöldi, að ég
myndi fara til Englands svo bráðlega’.
Lávarðurinn horfði á Andrey með einskærri ást
Og aðdáun, og þegar hann eitt sinn leit af henni,
stalst hún til að líta á hann.
‘É'g vona, að lafði Marlow líði vel?’ sagði
hann. ,
‘É'g þakka. Henni líður vel’, sagði Andrey.
Sylvía talaði meira Og var fjörugri en Lorrimore
haiði vanist.
‘það liggur vel á yður í dág’, sagði hann.
‘Já, ég hefi fundið og kynst þeirri beztu vin-