Heimskringla - 13.06.1912, Síða 5

HEIMSKRINGLA
WINNIPEG..13. JtJNÍ 1912.
5. BLS,
Fréttabréf og smá
athugasemd.
Quill Lake, Sask., 5. júní ’12.
Kær Heimskringla, heill og heiÖ-
■ur hlotnist þér ætíö!!
Fáar fréttir færi ég þér héðan úr
bygð aðrar en gott heilsufar fólks
Ojr nokkurn vegirin hagstætt veð-
urlag fyrir ungjurtirnar, sem farn-
ar eru að láta sjá framan í sig.
Um miðjan apríl byrjaði hag-
stæð tíð, svo margir gátu komið
hveiti í jörð nójru snemma. 1. maí
komu nokkuð sterkar þrumur með
eldin^um, sem vöruðu alt að 2 kl,-
st., ásamt hagli og stórrigning í
5 til 6 kl.st. Eeftir það linaði úr-
fellið, en hélst þó svo við alls 5
dajra, að menn jrátu ekki unnið á
ökrum það sem teljandi var. Síð-
an komu hagstæð veður fyrir ak-
urvinnu til síðasta maí ; gekk þá
í stórrijrniiiff ásamt þrumum, og
er vætutíð nú daglega, sem kemur
að góðum notum fyrir sáninguna,
sem er víst alment aflokið hér.
hefi mi íengið nýjan ná-
granná í Quill Lake bæ, sem er
líka íslendingur ; það er hr. þór-
oddur Halldórsson'frá Hallson, N.
D.; hanu flutti' hingað í vor með
fjölskyldu sina, og selur bæði hús-
næði. og- fæði ásamt víni á greiða-
söluhúsi, því stærsta siem hér er.
Kæra þökk fyrir margt, sem þú
fluttir til min síðastl. viðskiftaár,
sem nú mun fvllilega á enda ; því
sendi ég þér nú gjald fyrir næstu
ársviðskifti, með öflugri von og
ósk, að þú, sem að undanförnu,
af alefli styðjir og leiðir alt fagurt
og þarflegt, satt og rétt.
Herra ritstj. Hkr.! Heiður og
þökk átt þú ætíð sannarlega skil-
ið fyrir þínar viturlegu og góð-
gjörnu tillögur í hvaða málurn,
sem rædd eru. Síðasta svar þitt
til ungmeyjunar stórlátu, las ég
með áhuga og virðing ; þar af leið
andi rita ég fáar linur því efni við-
vikjandi.
þar ég er nú búinn að vera í 7
ár samfle}^tt meðal enskrar þjóðr,
álít ég mér skylt og er einnig ljúft
að bera sannleikanum vitni í því,
hvernig hún hefir re}'nst mér vel
undir kringumstæðum mínum, sem
hafa verið nokkuð erfiðar að sumu
ley.ti, eins og margir þekkja af eig-
in reynslu, hvernig menn eigna-
lausir og lítt færir að tala ensku
eru staddir fyrstu árin eftir land-
töku í óbygðum hér vestra. það
er ekki tilgangur minn með þess-
um línum, að veikja né rýra hæfi-
,leika þjóðar vorrar hér vestan
hafs ; þvf bið ég lesendurna góð-
fúslega að skilja það sem vangá
og athugaleysi mitt, ef nokkuð
það felst í þessum línum, sem get-
ur kastað minsta sktigga eða blett
á þ.jóð vora í heild sinni begg.ja
megin hafsins. í þvi trausti læt ég
þá lauslega skoðun mina í ljósi,
hvernig mér finst .við standa með-
al ensku þjóðarinnar.,
Fyrst er þá að athuga, ef ég ber
nokkuð saman við ensku þjóðina:
Strax og við stígum á land hér,
erum vér margir ósjálfbjarga,
hvað málið snertir, ef við hittum
ekki á landa vora ; já, svo við er-
um eins og fanginn, sem ekki veit,
hvernig dómurinn fellur. þetta er
rétt lýsing af hingaðkomu minni
Og annara, sem með mér komu til
Winnipeg. þegar túlkur okkar
við • ferðamannahúsið, sagði hann
blátt áfram : ‘‘Nú er ég búinn að
lúka skyldu minni, þið verðið að
sjá fyrir ykkur sjálf héðan af”.
þá kemur nú næst til álita,
hvað vér erum færir um að starfa,
fyrsta sprettinn, þegar vér leitum
atvinnu (þeir sem kunna málið,
eru auðvitað þolanlega staddir í
samanburði við þá, sem ekki skilja
neitt í því). Við kunnum þá sára-
lítið að þeirri vinnu, sem á þarf
að Iialda hér, svo við erum nokk-
uð líkt staddir þar að vígi eins
og 'með málið. Ég hefði nú spurt
yngisstúlkuna, hvernig hún færi að
gera úr okkur, sem komum hing-
að í svona ástandi, sem að fram-
an er sagt, að meiri og göfugri
þ.jóð en þeirri ensku. Er það vafa-
mál, að enska þjóðin hafi gengið á
undan, eti við fetað á eftir þá
braut, sean hún gekk ? Við skulum
segja, að við höfum náð henni, —
en hún fór á undan. Og ættum við
þá héðan áf að vera óánægðir, að
hafa hana við lilið vora ? Mér
finst það ekki ; ég vil með ánaegju
hafa liana sem leiðtoga minn og
ganga áfram sömu braut, sem hún
fetar.
fi;g vil ekki þreyta lesendur á
meirti af þessum — máske van-
hugsuðu o<r lítið rökstuddu skoð-
unum, sem að eins eru settar hér
til að sýna afstöðu vora gagnvart
ensku þjóðinni eins og mér finst
hún vera.
Móðurmálið! það ættum við að
heiðra og halda við sem lengst að
unt verður. það, sem að minni
hyggju væri öflug stytta til þess,
er, að við höldum syo lengi sem
við getum fróðlegum ritum um
þjóð vora, á prenti, se.m fræði og
vek ji hugi barna vorra að læra að
lesa og skrifa rétt móðurmál sitt
og tala það í heimahúsum. Osið
spillandi og vel valdar skáldsögur
mundu aö mínu áliti geta stutt að
því, að uppvaxandi kynslóðin vildi
læra að lesa málið, — og ekki það
sí/.ta þar til.
Hörmultgt er til þess að vita,
hvernig sumir láta sig engu skifta,
þó þeir hrúgi enskum orðum hér
og þar innan um íslenzkuna, al-
veg að óþörfu ; því margar rit-
gerðir frá þeim hinum sömu sýni
fullkomlega, að þeir eru nógei
greindir og mentaðir til að láta
ekki sjást þvílík axarsköft í nokk-
uru blaði, Og með því líka, að
sumir, sem rita^ svrona bjagað mál,
látast vera að hrúga að því í
orði, en fara þó svona með það í
verkinu.
Kins og ég drap lauslega á hér
að framan, líkaði mér mjög vel
greinin með fvrirsögninni “þjóð-
rækni”, eins og alt, sem kemur úr
þeirri á11. þó hefði brún mín lyfst
hærra, ef ég hefði séð á fagurri ís-
lenzku þýðingu ensku orðanna þar.
það virðist dálitið, afundið, að
þurfa að taka orðabók við islenzk
hlöð, og þá ekki sízt, þegar hún
er ekki til á heimilinu.
Hvað viðvíkur öllu, sem hér að
framan er ritað í heild sinni, er
mér ekkert áhugamál að komist á
prent ; hins vegar má Kringlan
nota af því, ef henni sýnist nokk-
uð þess vert.
August Frímannsson.
STOLKU vantar
VANTAR STRAX góða vinnti-
konu á gott heimili ; létt verk,
gott kaup, stöðug atvinna. Upp-
lvsingar gefa Thorvardson ík Bild-
fell, horni Ellice og Langside sts.
Ofurlitil athugasemd.
Lögberg frá 30. maí sl. hefir
meðferðis ofurlítið en þó athuga-
vert innlegg eftir A. S. þar segir
svo : ‘‘Mér virðist ekkert á móti
því, að taka ensk ljóð eða ritgerð-
ir í íslenzku blöðin, því fjöldi af
lesendunum les og skrifar ensku
eins vel og íslenzku”.
Að herra A.S. virðist ekkert á
móti því, að íslenzku blöðin taki
ensk ljóð og ritgerðir, getur víst
mörgum sýnst svo undarlegt, og
ekki sízt, þegar þess er gætt, að
margir af lesendum íslenzku blað-
anna hvorki lesa eða .skilja orð í
enskri tungu, svo nokkru netni, og
sumir alls ekki neitt. það er auð-
sætt, að fyrir þá af kaupendum
blaðanna, sem ekki hafa enskunn-
ar nein not, hækkuðu íslenzku
blöðin í verði að sama skapi, sem
þau minkuðu íslenzkt lesmál. Og
j>eir eru æriö margir, sem ekki
hafa enskunnar full not. Sumum
mun líka þykja íslenzku blöðin
okkar nógu dýr, þó ekki væru þau
jjannig hækknð í verði að óþörfu.
þó er hins ekki siður að gæta, að
allir j>eir hér í álfu, sem enskrar
tungu hafa not, eiga Jtess nægan
kost, að ná i urmul af enskum
blöðum, fvrir tvöfalt og i sumum
tilfellum jafndel tifalt lægra endur-
gjald, en vér verðum að greiða
fvrir islenzku blöðin.
Að fjöl.di af lesendum íslenzku
blaðanna lesi Og skrifa ensku, vita
vist nákvæmlega jafn margir sem
áöur, eftir þetta innlegg A. S. í
Lögbergi. — Margar fleiri ástæður
mætti tilfæra, ef þurfa þætti, og
sumar jafnvel þvngri á metunum,
en þær, sem hér hafa taldar verið.
M. Ingimarsson.
SJALDAN KEMUR SÉR VEL
ÓBEÐIN ÞÉNUSTA.
Ileimskringla 23. tnaf þ.á. Flyt-
ur grein . með fyrirsögninni : —
‘‘Sannleikanum verður hver sár-
reiðastur”, eftir A. I?. ísfeld.
Grein þessi virðist \vera rituð af
góðsemi mikilli(! ! ) við kvenfél.
Iðunn, en vegna ókunnugleika höf-
undarins (sem auðvitað aldrei hef-
ir verið í kvenfélaginu), hefir hon-
um ekki tekist, að segja sögu fé-
lagsins svo vel, að öllum,, sem
kunnugir eru, geðjist vel að ; aðal-
ástæðan fvrir því er sú, að kven-
félagið Iðunn hefir aldrei beðið Mr.
ísfeld, að skrifa neina skýrslu um
myndun og starfsemi þess. Hefði
svo verið, mundi skýrslan hafa
vcrið dálítið nákvæmari og snert
einungis starfsemi félagsins Iðunn,
en ekki verið saga neins annars fé-
lagsskapar, eins Og orðið hefir hjá
Mr. ísfeld.
því þó við konur, sem tilheyr-
um félaginu Iðunn, þekkjum hvern-
ig félag það myndaðist, Sem nefn-
ist ‘‘þjóðernið”, og ef til vill
jjekkjum það betur en Mr. ísfeld,
þá höfum við aldrei álitið það í
okkar verkahring, að skrifa neina
söcru um það, annars hefðum við
vcrið búnar að því.
En svo ég viki aftur að þvi,
sem sérstaklega snertir kvenfél.
Iðunn, þá þótti mér slæmt, þegar
ég |las greinina, að sjá það, að höf.
hefir alv.eg gleymt að geta þess,
að mjög margir af bygðarmönn-
um gáfu dagsverk í að byggja
samkomuhús það, er höf. getur
umj að kvenfél. liafi látið byggja.
þetta atriði hélt ég þó að hann
hefði getað munað, fyrst hann
mundi, hvaða mánaðardag félagið
var stofnað ; en það, hvað margir
gáfu 23 og jafnvel fleiri dagsverk,
í að bvggja samkomuhúsið, sýnir
ljóslega, að brýn þörf var á sam-
komuhúsi í bygðinni, eins og Mr.
ísfeld líka tekur fram.
Eitt af því fyrsta, sem Mr. ís-
feld getur um í þessari grein, er
skemtisamkoma, sem félagið Ið-
unn hélt þann 19. apríl, og getur
liann jæss um leið, að að eins 2
meðlimir félagsins “þjóðernið”
hafi sótt samkomuna, og ástæðan
til þess muni vera greinarkorn
eitt, sem var í Lögbergi fyrir
nokkru síðan með fvriesögninni :
“þjóðerni og brennivín”. En
vegna þess, að við félagskonur í
félaginu Iðunn vitum ekki til, að
grein sú væri frá okkur, eða á
nokkurn liátt af okkar völdum
skrifuð, þá þykir okkur þetta
nokkuð undarleg ágiskun. Og þó
jrað væri ekki nema tveir menn af
meðlimum félagsins þjóðernið á
þessari samkomu, þá datt okkur
ekki í hug, að fara að senda kvein-
stafi út um allar bvgðir, eins vítt
Oít 'breitt og Heimskringla fer. —
Okkur,g.etur ekki skilist, að það
muni verða til að knýja neina til
að koma frekar á samkomur okk-
ar framvegis. Eða ætli Mr. ísfeld
virkilega hugsi það
það, sem Mr. ísfeld hefir að
segja um starf félagsins þjóðernið
°g kúgunar-lagagreinar hr. Jóns
Kiernesteds, kemur mér eða kven-
félaginu Iðunn ekkert við. Að eins
ætla ég að biðja Mr. ísfeld allra
vinsamlegast, þegar hann fer næst
af stað að segja fólki til synd-
anna og svala gremju sinni á óvin-
um sínutn, að hafa eitthvað ann-
að f.vrir hirtingarvönd, en kvenfél.
Iðunn.
Járngerður Sigurðsson.
(forseti kvenfél. Iðunn).
Dánarfregn.
þann 16. maí sl. andaðist við
Whitesand River, Sask., æskumað-
tirinn Guðmundur Jón Árnason
Johnson. Hann var að vinnu við
gasólin bifvél, festist i henni og
var örendur að fáum mínútum
liðnum.
Guðmundur sál. var að eins 23.
ára gamall, fæddur í þingvalla ný-
lendu, Sask., 1. nóv. 1888. Ólst
hann þar upp hjá foreldrum sin-
um, Margréti og Árna Johnson ;
fluttist með þeim til Whitesand
River 1895, og dvaldist þar bjá
jteim til dauðadags.
Guðmundur sál. var að dómi
þeirra, sem þektu hann, liinn
mesti ágætismaður. Hann var einn
jteirra ungmenna, er láta sér skilj-
ast, að til þess að geta orðið
framtiðarmenn þarf þroska í starfi
og vilja til framkvæmda. 1 sinttm
verkahring var hann nytsemdar-
maðttr ; lét sér mjög ant um bygð-
arlag það, sem hann lifði og starf-
aöi i, og tók, þótt ungUr væri,
öflugan þátt í þeim málttm, cr
lutu að menningu og framförum
bygðarinnar. Hann átti marga
vini meðal nágranna sinna þar, en
það eru mest Svíar, Danir og Gal-
izíu-menn. Talaði hann mál hintta
síðastnefndu engtt siðttr en ensku
og íslenzku. Ilann var eina barnið,
se,m foreldrarnir áttu á lífi, góðttr
Og hlýðittn sonur. Hann var þeim
eins og nokkurskonar fyrirheit um
bjarta framtíð í sambúð við hann
á .efri árunum. þess vegna er sorg-
in Svo þungbær og missirinn mik-
ill. En það er jjeim huggun í tár-
um að vita, að hann var líka einn
þeirra lireinhjötruðu, er frelsarinn
sagði, að myndtt sjá guð. Og
minningarnar, setn hann lætur eft-
ir sig, eru ljttfar og fagrar.
Guðmundur sál. var jarðsunginn
þann 21. maí af cand. theol. Jak-
obi Ó. Lárussyni. Fjöldi vina ltans
bæði vestan úr vatnabygðunum
og úr grendinni fylgdu honum til
grafar, ásamt sorgbitnum foreldr-
tim hans. — Friðttr Guðs sé með
jteim og ttieð moldum hins látna
unga manns.
J. ó. L.
DÁNARFREGN.
Mánudaginn 22. apríl 1912 lézt
að heimili síntt ísWinnipeg Mar-
teinn ólafttr Jóhannesson. Hafði
hann verið veikur í fjögur ár og
fjóra mánttði af tæringu. Allan
þann tíma haföi han.n búið um sig
í t.jaldi óg þar hafðist hann við
AaíC °JC nótt, sttmar og vetur.
Geta menn nærri, hvílíka stillingu
Oít sálarjtrek til þess þarf fvrir
veikan mann, enda er til þess tek-
ið aí öllum, er jtektu. Marteinn
heitinn var fæddttr 26. nóv. 1868
að Dunustöðum í Laxiárdal í Dala-
sýslu. Ilétu foreldrar ltans Jó-
hanttes Jónsson og Margrét Björn-
dóttir. Ilann fluttist til Ameríku
21 árs gamall. Hann giftist 11.
sept. 1899 eftirlifandi ekkju, Jón-
ínu Kristínu Kristjánsdóttur Jóns-
sonar, frá Stóra-Langadal á Skóg-
arströnd og Valgerðar Jónsdótt-
ur. Marteinn heitinn var maður
stiltur f lund og háttnrúður og
skirleiksmaður í öllu. Hann skilur
eftir tvö börn, stúlku 10 ára og
dreng, 6 ára gamlan.
DALITIL SKÝRING.
t tilefni af Jieirri skvringu í
Hkr. dags. 30. maí sl., að það
hefði gert dálitla skýringu á um-
mælum A. E. ísfelds í Hkr. 23.
maí, að jrið, er gengum úr félag-
inu “Jjjóöernið”, hefðum öll verið
frá sama húsinu, — tengdalið ís-
felds, — skal þess getið, að þó
þetta hefði verið satt, þá hefði
það ekki brevtt sannleikanum. því
gð umrnæli hr. ísfelds um “þjóð-
ernisfélagið erit sönn og rétt, og
skal þeirri skýring hér viö bætt,
að í Jæssu eina húsi voru haldnir
flestir fundir félagsins og margar
satnkomur.
Ef sá, er skýringuna sendi Hkr.,
óskar fleiri skýringa “Jtjóðerninu”
viðkomandi, skulu jiær í té látnar
W'peg Beach, 3. júni 1912.
S. J. Reykdal,
A. S. Ilalldórsson.
Bréf á skrífstofu Hkr. eiga:
Miss R. J. Davidson,
Miss Rósa Jóhannsson,
Sveinbjörn Kjartansson,
G. S. Snædal.
Skemtiferð
Goodtemp!ara tilLundar
4. júlí.
Stúkurnar Skuld og Hekla fara
sína árlegu skemtiferð til Lundar
í Álptavatnsby.gð í þetta sinn, 4.
júlí. Lagt verður af stað frá C.
N. R. járnbrautarstöðvunum kl.
8.30 að morgni, og 15 mínútum:
seinna verður lestin á biðstöðinni
í St. James (Corner of Portage
ave. og City Limits), og stansar
jiar snöggvast fyrir þá, er J)ægi-
legra væri að komast þangað. —
Fargjald fvrir fullorðna fram og
til baka verður ftíi eins $1.55,
og 80c fyrir börn. Hvergi verður
stansað nema á Oak Point, þvf
þar er von á mörgum í viðbót ;
fargjald þaðan fram og til baka
er : fullorðnir 45c, börn 25c.
Prógram skemtiferðarnefndarirtn-
ar fyrir daginn er fjölbreytt og að-
laðandi ; svo sem alls konar
hlaup og stökk, glímnr og dans,
og að sjálfsögðu ræður og musik.
þessi ferð er farin til I.undar
sainkvæmt bciðni ’slenzku stúkn-
anná J)ar ytra, og hafa þær mik'-
inn undirbúning til að taka sera
bezt á móti okkur, og þarf þess
tæplega að get.a, þar sem tslend-
ingar eiga hlut að máli.
' Einnig ætlar kvenfélag þar að
sjá um, að nógur verði matur til
fyrir okkur Winnipeg búa, og pilt-
arnir þar ætla ekki að skerast úr
leik ; jreir ætla að undirbúa fim-
leikasvæði og setja upp nýjan
danspall, og stúlkurnar Jæirra veit
ég að verða þar allar ; með öðr-
nm orðum, það verður þar hvert
mannsbarn úr Shoal Lake og
Álptavatns 'mýlendum.
Fargjaldið, sem nefndin hefir
saniið um, er svo lágt, að ekkert
minna en 1,000 manns ættu að
fara héðan frá Winnipeg. Auk þess
er tih nokkurs að vinna fvrir þá,
er taka þátt í íþróttum ; öll verð-
laun verða borguð í peningum.
í umboði nefndarinnar,
R. Th. Newlan d.
Hvað er að ?
Þ irftu að hafa eitt-
hvað til að lesa?
- ♦—
Hver -á som vill fá sér
eitthvné Dýtt. nft lesa 1
hverri viku.æt i að gerast
kavpHndi Heimskrirjf
— Hón færir leser um
slnum ýmisk'»nar nýjap
fróhieik 52 sinnum á ári
fyrir aö ins t-.OO. Viltu
ekki verA meö!

Sagan af Naton persneska 9
mfnir menn skyldir þér að hlýða, sem mér sjálfnm’.
‘Nú kemur að þvf, er éo» sagði í morgun, að góð-
ir drengir launa oít verðugleikum fremtir, og haf Ju’t
mikla þökk fyrir örlæti þitt ogv ummæli’. — Síðatt
bundu þeir sár manna sinna og skiftu herfangi ;
héldu síðan þaðan, herjuðu víða og fengu ætið sigur.
Eitt sintt mælti Naton við Salander : 'Leiðast
taka mér þessi smáræöi, — eða veiztu engan þann
víking, er frægð og fengur væri í að sigra?’
‘Veit ég að visu’, mælti Salander, ‘en þó þann,
sem hvorki þér né öðrum verðttr auðið að sigra’.
‘Heyra má ég þó nnfn hans og hæfi, segir Naton.
‘Ekki er það of gott’, kvað Salander. ‘Sá vík-
ingur heitir Hundólfur, er ég verstan veit’.
V. KAFLI.
Nú hað Naton Salander, að segja sér. fieira af
viking þessttm. Hann ælti J)á : ‘Hundólfur er ætt-
aðnr norðan úr Rússfa, stór sem mesti jötunn.
Hann hefir aldrei meira en tvö langskip, og hundr-
að berserki á ftverju fyrir sig. Stýrir öðru fóst-
bróðir hans, sem Hrani heitir, honum líkur að
grimd og ljarðfengi. Liggja J>eir úti vetur og sumar
Om herja á ýmsar þjóðir. Er það allra manna mein-
ing, að Hundólfur sé hreint óvinnandi. í hendi sér
hefir hann járnklumbu til að vega með, og stendur
ekkert fyrir haþs þungu höggum. — Eitt sinn hitt-
utnst vér við Blálandseyjar ; hafði ég sex skip og
fjórar þúsundir manna. Latfði é,g þá til orustu við
hann. En á stuttum tíma höfðu }>eir lamið i sjó
fimm af skipum minum og drepið flest lið mitt. —
10 Sögusafn Heimskringlu
Flýði ég þá einskipa undan. — Hvgg ég því engum
menskum manni verði auðið hann yfir að stíga’.
‘Illa er farið’, mælti Naton, ‘ef þinnar svaðilfar-
ar verður eigi hefnt á fóli Jiessu. Og vil ég víst
halda til fundar við hann. Eða hvar mun hann
vera að finna?’
‘Við Grikklands-eyjar er hans bæli tíöast’, segir
Salander ; ‘en ófært er okkur við hann að revna, og
vil ég letja Jiess’.
‘Ekki tjáir mér að aftra’, mælti Naton, *>g skal
ég víst til fundar við hann’.
‘Nú mun feigð að þé^ kalla’, mælti Salander ;
‘en eigi mun ég við þig skilja, þótt ég sjái mér vís-
an bana’.
Eftir það búast J>eir, og sigla suður undir Grikk-
land. þar sjá þeir tvö skip gevsistór, liggja á mill-
um tveggja eyja. þá mælti Salander :
‘þar mtin Ilundólfur vera. Og hvað skal nií til
ráða ?’
Naton mælti : ‘Lið vort skal fara til evjar þeirr-
ar, er næst ‘oss er, og skal hver maður hoggva sér
kylfu, því óvíst er, að sverðin ditvi einsöm’.. Svo var
gert. — Síðan mælti Naton : ‘Nú skal skifta liði
voru. Skal Salander með þremur skipum leggja að
Hundólfi, svo að eins dttgi til að hindra hann frá, að
koma Hrana að liði. En eigi leggja tU orustu, fyr
éo> kem til liðs. Skal ég svo leggja að Hrana, o.g
fái ég hann sigraðan, skulum við leggja á bæði
borð að ITundólfi ; — og sjáum við nú hvað gerist’.
Nú greiða þeir atróður. Hundólfur kallar þá til
þeirra og spyr, hverjir fari þar svo flaslega'. Saland-
er segir til sín. — Hundólfur mælti : ‘‘V'elkominn, fé-
lagi! Munt þú nú ætla þér að sækja það, er þú átt-
ir ófengið, þá við fundumst siðast. — Bað hann svo
menn sína að taka til vopna og drepa þessar mann-
Sagan af Naton' persneska 11
leysur. Taka þeir nú að berjast með grjótkasti og
skothriö, en leggja ei hvor að öðrttm að sinni.
Nú leggur Naton að skipi Iltana og leggtir borð
við borö, og tekst þar skörp orusta og verðttr brátt
mannfall hjá hvorutveggja,. Naton sagði þá við
menn sína : ‘Nú mttn ég ráða til ttppgöngtt á skipið,
en þér fylgið mér drengilega og verjist á tvær hend-
itr’. — Hann hleypur nú upp á skipið og hans menn
á'eftir honum og varö nú áköf orusta. Stekkur
J^'t Flrani fram úr lvítingunni og leggttr til Natons
með exi mikilli, en Naton vék sér undan högginu,
en slær um leið sverðinu til Ilrana, svo aftók ann-
an fót hans ; við það lirattt Hrani nær útbvrðis.
Naton hjó J>á til hans í annað sinrt og tók þá af
höfuðið. — KSa þeir síðan um alt skipið og léttu
eigi fyrr en hvert miannsbarn var drepið.
VI. KAFI.I.
Eftir þetta fer Naton til liðs við Salander, og
le<Tgja þeir öllum skipumtm að skipi Ilundólfs. Tekst
þar snörp orusta á ný Og fellitr þar m(argt manna.
Finna þeir þá, að þetta eru berserkir, harðir og illir
viðureignar. Naton segir þá til Salanders : ‘Ekki
mun oss svo þúið hlýða og skulum við leita upp-
göngu á skipið, ojt lið vort skal oss fylgja sem
traustast má’. ‘Nú gera þeir svo, og komast upp á
skipið með 80 manna. Verðttr nú sóknin hin
grimmasta, og taka berserkir ttndan að hrökkva og'
falla. — Sér nú Hundólfur lið sitt falla ; æðir hann
þá fratn eftir skipinu, móti Salander, og slær til
hans með járklumbunni. Kom höggið á hjálminn og
svignaði hann að höfðinu, en kongsson misti heyrn
12 Sögusafn Ileimskringlu
og ræntt og íéll út af skipittu í sjó niðttr og sökk,
sem steinn værj. Jtetta scr Naton ; — stekkur
hann þá sem elding á sitt skip, kastar sverðinu,
hjálminum, skildinum og brynjunni. Steypir sér síð-
an í sjóinn og nær Salatider, er örvita var Og að
dauða kominn ; na^r honum innhvrðis, og biður
menn sína að hjúkra honum sean hezt J>eir mættu.
Vopnast hann gíðan og litast um. Sér hann þá, að
Uttndólftir hefir drepið maugt manna sinna, en rek-
ið hina niður af skipintt. Velur hann nú með sér 60
menn, er færastir voru, og ræður enn til uppgöngu
á skip Hundólfs. Verður þar enn að nýjtt harðtir
bardagi. Naton kastar þá skildinivm á bak sér, en
tvíhendir sverðið og klýfttr hvern af öðrum. Jtykir
nú IInijdólíi ætla að grána leikurinn. Stekkur litinn
þá fram móti Naton, og slær til hans meö é sinni
þtmgu klumbu. Naton vék sér undan högginu og
brá um leið sverði sínu á vinstri handlegg Hund-
ólfs, svo aftók í olnbogastað. Ilttndólfttr leit í farið
og mælti : ‘þú hefir hvast sverð i hendi’. Naton
svarar engu og reiðir aftur sverðið. Hundólfur slær
þá klumbunni svo snögt undir sverðið, að það
hrökk úr hendi Natons fram á Jtiljur. Reiðir Ilund-
ólfttr þá aftttr upp klumbuna. Sér þá Naton eigi
annað ráð, en lilaupa undir risann, og takast þeir
þá fangbrögðum og sviftast til og frá. Og finnur
Naton, að hann hefir eigi afl við }>essum ófögnuði.
Sækjast J>eir þó lengi, þangað til Hundólfur tektir
að mæðast og vanmegnast af blóðmissi. Verður þá
Naton laus hægri höndin, og getur þá náð tígul-
hnífnum af linda sér ; — rekur hann þá hnífinn í
kvið Hundólfs, svo að við skefti stóð, og hrindir
honum með síiitrua frá sér, svo hann fellur aftur á
bak ttm siglubitann. Naton gripu þá klumbuna og
setnr í haus hans, svo hann klofnaði. Lét þar
, Ilundólfur líf sitt.