Heimskringla - 24.12.1912, Blaðsíða 3

HEIMSKRIN GL A
WINNIPEG, 24. ÍIIÍS. I!)I2. 3. BLS.
CMPIRC
NAVY
PLUG
CHEWING
TCBACCO
A. B. HÁSETINN.
Hvað A. B. Hasetinn segir:
Æfi sjómannsins er frjáls og djarfmannleg, og lífið
einn langur nnaðssöngur svo lengi sem nóg er af
“Empire Navy Plug mnnntóbkai.”
Bókmentir.
Kvöldvökurnar eru ekki vanar
að skifta sér af bókum, sem þeim
ekki eru sendar til umsagnar,
nema því að eins, að þær annað-
hvort álíti einhverja bók svo
RÓöa með afbrigðum, að það þurfi
eða eigi sérs'taklega að mæia með
henni, eða greiða henni gang t:l
lesenda ; ellegar þá svo vonda, að
alla nauðsyn beri til að hefta fiir
hennar um landið ; — en öll lík-
mdi eru til þess, að af báðum teg-
'indum fljóti ýmislegt, sem þær
verða ekki varar við, og verður
þá við það að sitja. En tvö lítil
hver hafa þær rekið sig á nú þetta
ár ; annað í sumar, en hitt hérna
á dögunum, sem þær álíta skyldu
s'Ha að geta um, þó að ekki hafi
þau verið send í bókaskáp ]>eirra.
Annað er bæklingur eða fvrir-
lestur, sem séra Friðrik Bergmann
l'élt á prestafundi í Reykjavík i
sumar, og nefnist ‘‘ Viðreisnarvon
kirkjunnar. Oss er séra Fr. Berg-
'nann að góðit kunmtr ttm langt
skeið, bæði af “Aldamóttim” og
“Aramótum”, liinttm kristilegu
ársritum þeirra Vesturheimsprest-
anna. Og helir hann þar borið
langt af öllum að andríki, djtip-
settum la-rdómi og liprttm rit-
hætti ; — hann var lengi framanaf
all-einstrengingslegur setninga mað
"r og bókstafa dyrkari i trúmál-
"m, en nú á síðari árum hefir
f'ann brotið af sér alla þá fjötra,
°g verst eindreginn frjálsræðisboöi
' þeim efnum ; hefir hann fyrir
það orðið að sæta mörgum og
'nargvíslegum ofsóknum og fjand-
shap af strangtrúarmönnum þar
vestra. lín hann ltefir ekki látiö
það á sér festa ; hann hefir haft
l'rek trúmannsins til þess að
fv]rrja sannfæriugu sittni, og eigi
'átið bugast. En ltörð og gritiian
hefir sú deila orðið, einsog við er
að búast, begar tvær gagnstæðar
sannfæringar mætast, og báðar
er't hjarta og httgðar mál beggja
hltitaðeigenda, og báðtnn er vork-
ltegar svo er, og vandi að tv-
fella, á hverja hlið sem er.
Efni fyrirléstursius er það, aö
svna fram á, að hið garnla kirkjtt
o-r kenslu mál, í kristindómi, sé
"ú svo úrelt orðið, að það geti
ekki lcngttr verið ávaixtavon af
því, fyrir Itiö andlega líí þjóðar-
innar, og ávextirnií sýni sig líka,
fólkið sé hætt að trúa þessum
RÖmltt kenningitm, það fái aldrei
"eitt nýtt að hevra í kirkjunni.
T>að viti það fyrirfram, ef það
attnars fer til kirkjunuíir, hvað
það mttni hevra, og þess vegna sé
það hætt að koma. T’að efist um
alt, en þrái nýjan fróðleik í þeirn
efnum Kenningar prestanná séu
orðnar t mörgti gagnstæðar þvi,
spm kent sé í skólunum, og að
fólkið íinni, að það sé úrelt f-æða,
sem þvi sé boðin. Svona sé það
þár, og svotiíi sé það allstaðar,
því finnist fólki, að því f', sem
varið sé til prests og kirkju, sé á
irhe kastað, og réttast væri að
vcra laus við hvorttveggja, finnist
sumum. Og höf. verður að spyrja:
Svarar þetta kostnaði ? Síðan fer
hann að tala um, livort líkindi
ruundtt verða á, að þetta batnaði,
ef fríkirkja kæ-mi í stað þess, sem
nú er ; hann er efitis ttm það.
Annaðhvort mtindti sumir enga
presta og kirkju vilja haf-a, að
minsta kosti fyrst tttn sinn, og
annað það, að f járspurstnálin
mtindti mikltt ráða, ef þ.ir vildtt
hafa sér prest, — sá mundi heb.t
tekinn, sem byöist fvrir lægst
katt]), þó að lítiö kvnni að v-erða,
að öðrtt, á honttm að græða :
mttndi svo seinni villan verða
verri ltinni fvrri. Antiað yrði og
að atlmga. Ómentaöir og ofstæk-
fttllir trúboðar mttndti sumstaðar
rittgla fólkið ; þeir mnndtt prédika
fvrir því úreltar ofstækiskenning-
ar — við höfum orðið attk heldnr
nóg af því dót-i sunjstaðar hér á
landi e-insog nti stendur — og
þjóna því fyrir lítið eða ekkert, en
verða kostaðir af útléndu-m fjlög-
tnn, að minsta kosti fyrst ttm
sinn. Iin slík uppþot intindu óvíða
ei"a lattgan aldur, það blossaöi
tttm ttm s£und og dæi svo út aftur.
Við þessttm raunalegu dauða-
meinttm, finnur hatin það ráð ei-tt,
til þess aö svala trúarþörf manns-
ins, að prestar brevti kenningar-
máta sínttm stórkostlega, og hyggi
lianii á hinum ný-justu raiinsókn-
mn og niðurstöðuin hinna ágæt-
ustu vísindamanna og guðfræð-
inga, og nú crtt taldar vísar og
fastar. þeir v-erði að hætta að
kenna tttn gttð eiusog einhvern
harðstjóra, langt úti í geimnum ;
þair verði að hætta að tala tt-m
reiöi hans, lieift og he-fnd yfir synd
ngum manni. Alt slíkt miðald-a-
tnyrkur vill hann hafa á burt. —
‘‘Gttð er í hverri mattnssál, hvort
sem hún er vökntið til meðvitund-
ar um hann eða eigi ; hann yfir-
gefttr haita aldrei, hj-á honu-m er
enginn þolinmæðis skortur”. þ-essa
guðsvitund i miann-inum eigi jtrest-
arnir að vekja og gfæöa, hlynna
að henni og Hfga hana. Ilann
kems-t þar itm á hiö sama og hin
fögrtt skáldins orð :
Trúðu’ á tvent í heimi,
tign s-t-m æðsta ber :
Gttð í alh?i.ms geitni,
guð i sjálfttm þ-ér.
Til þess að geta þett-a, svo nokk-
ur m.ynd sé á, Intrfi pr-estarnir að
fvlgj-ast með straumi víðindanna
vtra t stórti menningar löndttnum,
afla sér bóka og tímarita, þar
s-em þeir gati f-engið andleg-a nær-
ingtt starfa síns. Bendir hann á
uokktir algeng rit, sem þe-ir þurfi
að hafa, og engttm sé ofvaxið að
afla sér, ef viljinu er með, — aö
tninsta kosti ekji erfiðara en að
afla sér fornfræðisrita f-yrir þá
presta, setn hafa lagt stund á
hana. — Hltnn segir lausl-ega sögtt
þráð hiblíuraunsóknanna ytra, og
bendir á ávextina af þeim, og á
]>á s-tfifnubreytingu, sem hljóti að
leiöa af því, að fvlgja hinum nýju
kenningttm vísindanna.
þ-eitta eru ekki ne-ma deplar, ■—
aðalstefna fyrirlestrarins. — Kg
rgeð íastlega ajlum httgsandi mönn
ttin að lesa hann, og m-eð athygli.
þeirri stund e-r vel varið, sem var-
ið er til að lesa hann vel. Eg h-efði
j fcginn viljað prenta hann hérna í
I Kvöldvökununi, heföi ég mátt
j það, en læt mér nægja að geta
hans, og vekja athygli á homtm.—
Aftan við hann er prentuð prétlik-
j un : “Bjartsýni trúarinnar”,
ljómandi fögttr ræða út af dæmi-
sögu Krists um brúðkattp-sklæðin,
og er hún þar skýrð talsvert á
annan veg, en m-enn hafa átt að
venjast.
Hinn bæklingtirinn, st'.nt Kvöldv.
vildtt minnast á, er ‘‘Friðttr á
jörðu”, litið kvæðasafn eftir Guð-
mund Guðmundsson skáld á Isa-
firði. Allar þær mörgu aldir, sem
mannkynssagan hefir frá að segja
frá aldaöðli og til þessarar stund-
ar, ertt ftekkaðar blóð-i, — hlóði
saklausra manna. IlerkonungarnÍT
hafa vaðið vfir löndin, brent, bæl-t
og drenið alt sem fyrir varð. það
hafa þeir nú gert í valdsitts nafni.
Valdhafarnir hafa vaðið yfir lönd-
in, .se-m þeim heftr -ekki likað við,
og attsið út blóði í réttvíðinnar
ttafni. Og trúarbetjurnar’ haía
brent og pínt, myrt og drepið þá,
s-etn hafkt dirfst að hugsa öðruvísi
en þeir í trúarefnum, og drepið í
drott-ins nafni. Og enn gengttr það
svro, — og þó að ekki séu styrjald-
ir með fallbyssum og byssustingj-
ttm, ]>á ertt aðrar stvrjaldir. sem
sóttar eru meö ekki minna kappi,
— bað er baráttan um völdin,
baráttan um attðinn, og baráttan
ttm tnannviröingarnar og hégóm-
ítnn. Leúgi hafa ýmsir menn þráð
frið ; ein ága“t þýzk skáldkona,
Berta v. Suttner, hefir samið á-
gæta skáldsögit : “Niður mteð
vopnin! ”, stílaða gegn hernað og
blóðsúthellingu-m, og sjálfur keis-
ari Rússa gekst fvrir alþjóðafrið-
arfundi í Ilaag rétt fvrir aldamút-
in eð-a um þau ; hvaða alvara
honum hefir verið með það mál,
skal ég láta ósagt. Kn ékki leið á
löngu áður en hann lét fara að
herja á Tapönum, og sót.ti sér til
þeirra maklega ráöning.
Guðmundttr skáld ltefir nú telið
bettað friöarmál til meðferðar i
kveri þesstt í vndisfallegttm ljóö-
tim, einhverjum þeim fegurstn, er
út hafa komið á tslcnzka ttingu.
F'-rst snýr hann sér i formálanttm
til guðs og segir : “Friðarins guð,
in ha-sta ltugsjón mín, Höndunum
lvíti ég í hæn til þtn. Kraftan-n-a
faðir, kraftav-erk gjörðtt : gefðtt
mér dýrðar ]>innar sólarsýn, sigr-
andi mætti gæddtt orðin min, —
sendtt mér kraft að svngja frið á
jörðu”.
Svo hvrjar hann á hinni íögrtt
gttllöld mannkvnsins í vöggn þess
í l’aradís, einsog sagnir hihlíttnnar
O" annara forn-trú-arbragða lvsa
himi fvrsta saklevsis ústandi
mannanna og tilverunnar, þegær
ljóttið og lambið áttu kik sarnan,
og öll tilveran hvíldi róleg og tigg-
latts í e.iningtt kærleikans og faðmi
guðs. En þegar kærLeikttnn fer að
bresta, þá var og friðttrinn úti. —
“þegar mannssálin kærleiksþrot
kendi f-vrst, lnin kvað ttpp sinn
dóm, þá var Paradís nlist ; það-
an stafar alt jarðHísins strið,
| þessi stvrjöld frá ómun-a-tíð”O-g
| svö rekur hann þjóðirn-ar, eina eft-
ir aðra, tillar tneð blóðsins og
! stvrjaldanna bölvun í eftirdragi :
“Fornir söngvar lfa í lundu-m
! grænna pál-ma, lúðraþvtur, lie-r-
j gnýr á fögrttm Sarons-vöílttm ;
j breiminn ber ti-m löndin af liljóm-i
Davíðssálma, hörpu þeirri er
| snjöllust í fornöld h-ar af öllttm ;
j sár -'inir, svarrar í ltreimi, sorg-
í irnar dýpstu f heimi, — þrúðgar
dvnja í strencriunttm sem þrum-
hljóð í íjöllum.
“Il-eyrið þér, hvað itttdir hljó-mi
! þessum lætur, hvað er það, sent
skelfur und feikn o^g vopn-a-braki?
j Ilamstoía andvarjia hjörtu, hljóð
ttndir stjörnunum b-jörtu, leita
guðs síns ósjálfrátt í angurværu
! kvaki”.
kjómandi fagurlega minnist hcf.
Krists, þó ekki sé það i ströngum
| kirkjustíl eða inttri missionsand-a :
“Af skilningsleysi og kærl.iks-
j skorti er lífið kalt, — hann skild-i
ilt og þess vegna fvrirgaf hann
I alt. Og lifspekin æðsta, hans orð
; og líf var þetita : að elska guð
' og m-ennina, leita ins sanna og
— — — h-eimsins friðar-
var hæddtir, sm-áður,
og því fór svo að sag-
varö sorgarleikttr kær-
! rétta. En
i höfðin-ginn
! misskilinn,
an hans,
i leikans”.
Og — það er ilt að verða að
i játa það, fyrir kristinn m-atm, og
kristnar þjóðir, — hú-n er það enn
í dag, og jafnvel ekki sízt i anda
og aðgerðum þeirra, er mest bera
! liann og orð hans á vörtim sér.
j það er efni kvæðanna á eftir, áð
sýna það, ltvað mikið vantar enn
á friðinn á jörðu, — friðinn, s-em
boðaður var á jörðtt hin fyrstu
i jól. En þráin og vonin lifir samt :
‘‘Sjá, í fjarsýn brosir við blið
| hin blessaða ókomn-a tíð : þegar
kærl-eikur gruudvallar gttðsríki á
! jörð, þegar grædd ertt og bætt fyr-
ir alþjóða mein, ])egar elskan um
! heimsfriðinn heldur vörð, þegar
j hljóðnar ið sárbitra kveitt : hró-p-
1 ið aldanna’ um frið, drottins ei-
j lífa frið, er aö síðus-tu opnar hin
harðlæstu hlið”.
J. J-
kögberg er vinsamlega beðið að
taka þetta til birtingar e-f-tir Hkr.
J. B.
Or bréfi frá Nýja íslandi
Fr miliald.
Atvnað gott dæmi er það, hv-e j
það gekk vel, að kotna á vínbanni j
hér, og fyrir það eiga þeir, sem j
mest að því unnu, beiðttr skilinn,
því það er ég viss ttm, að hv-ergi
hefir verið meiri þörf á því en ein-
mitt hér í Bifröst sv-eit. En sam-t
er það ekki nrxg, að við höfum
vínbann að naíninu til, ef vín er
flu-tt inn í bvgðina og menn drekka
lyst sítva tvf því, þeir, sem hneigðir
eru til þess, og það virðist vera,
að etvgir skifti sér af þvi. það er
útli-t fyrir að lögin séu tak-
tnörkttö.
Annaðhvort æ-ttuð við að gera,
að útiloka hér allan drykkjttskap,
eða ]>á að leyfa hótelum að koma
hér inn með vínsölufeyfi og af-
nema þetta vínbann ; því hótid
mundu þó verða að gjalda sveit-
inni góðan skatt á hverju ári, og
það gæti orðið næg upphæð til að
lá-ta vinna einhvern brautarspotta
þar s-em ekki er liægt að ko-mast
tim jörðina.
En hvort verður affarasælla ?
Eg held, að fyrst við vorum einu
sinni svo hygnir, að fá vínbann,
o? það hefir þó orðið til þess að
tefja fyrir hóte-li, að við ættum nú
heldur aö stemma stigu fvrir vín-
nautn. Kn hvað getum við gertv?
Kitthvað verðum við til bragðs
að taka. Eg held að ef við tökuin
okkur til og íhugum þetta vel, að
við finnmn ráð og það ráð sem
dugar, en þó bezt fyrír það, að
hér er vinbann.
Við skulum nú stofn-a Good
Templara stúkur, bæði í Árborg
og víðar. Margur, sem ekki er
drykkjumaður, mun hugsa sem
svo : Kkki fer ég að ganga í
stúkit. Eg fæ mér ekki svo oft
llösktt, og mér gerir ekki svo mik-
ið til, þó ég veröi stöku s-inmtm
svo lítið hýr. — lín við megum
ekki bttgsa sem svo. Við, sem er-
ttm fullorðnir, ættum að ltafa
næga skynsemd og fvrirhyggjtt til
að ganga á undan með góðu eftir-
da>rni. Kkki að eins fyrir okkttr
sjálfa, heldttr einnig fvrir u-ppvaoo-
andi kvnslóð.
Sé- því komið inn hjá nnglingtin-
tttn, hve vínið er hættulegur óvin-
ttr, þá eru meiri líkttr til, að það
kotni í veg fyrir það, að hann
verði óregltimaður.
Ekki ér ég hissa, þó drykkju-
mönnuin þvki gott vtn, og að einn
sopi geri annan lvstugan. En þeir
sjá hað aldrei, hvað þeir ættu að
fvrirverða sig fyrir það, að hafa
verið anefin skynsemi og f.jálsræði
og nota þaö síðan svcle-iðis að
beir líkist ekki tömdum dvrum,
hehltir óarga villidýrum, og ég
hald verr en þaö ; því þó dýr eða
skepnur komist i fæðu eða æti og
éti syo mikiö, að ]>au annaðhvort
veikist eða d-eyi a-f þvi, þá er það
ekki tiltöoumál, því þe-im hefir
ckki verið gefin skvnsem-i. Sér-
hver drvkkjumaðttr, bæði drttkk-
inn og ódrukkinn, mundi reiðast
af því, ef einhver segði við ltann,
að hann va-ri skepna, hvað þá að
hann va-ri langt fvrir beðan s’'eiin-
úrnar. En hvað er liann í rattn og
vertt ? Svo m-ikið er vist, að hon-
ttnt finst hann vera maður og að
hann eigi ekki sinn jafningja í ná-
grenninu. Og þetta e-r eðlifegt, þvf
rínið æsir blóðið, og þess meira,
sem maðurinn nevtir af þv’, þess
dvpra sekkttr hann niður í örb-irgð
iw anmiitgjaskap.
Nóg getur verið að samt, þó að
tnaöur forðist ofd-rykkju, sem -eyöi-
le,r'rttr bæði manninn sj'ilftn og
g-erir marga góða kotnt að aum-
ingþt. þetta skttlum við ihitga, og
bví meir og þess betur s©m við
skoðttm það frá réttu sjónarmiþi,
þvi fljótar komumst við að þeirri
niðurstöðu, hvað við eigum að
gera. þetta er áriðandi, og ég
vona, að einhverjir finni hvöt hjá
sér að byrja á þesstt, því hálfn-að
er verk þá hafið er. Enda er ég
viss uM, að það er svo mikið hér
af rétthugsandi fólki, aö það mun
vera með því, að Good Templar
stiikur v-erði stofnsettar hér. —
Menn geta vel ‘spanað þann tíma,
að kotna á fttttd stöku sinnum. —
það v-eit ég lika með vissu, að það
vrði ánægjuiefni fyrir bæði Good
Templara stúkurnar í Winnipeg og
fleiri stúkur ltér í nágrenninu, að
við gætiim boðið þeim að koma
og hafa hér einti góðan dag að
skemta sér og sjá okkar fallegtt
bygð.
Stígatidi.
♦ ♦-
Það er
alveg
víst
að þa* borg-
ar sisí að atig-
lýsa i Heim-
skringlu !
H. S. Bardal
hefir til sölu eftirtaldar bækttr í
bókaverzlun sinni :
Set af íslendingasögum, sem intti-
heldur íslendingasögur 1—38, ís-
fendingaþætti 1—40, Srtorraeddu,
Sæmundareddu og Sturlungu, —
innbundnar í vandað band
fvrir .................... $20.00
Sama í skrautbandi ......... $25.00
Fornaldarsögur Norðurlanda,
32 sögur í 3 bd., innb. ....... $5.00
Draumar, Hermann Jónasson 60c
Bóluhjálmarssaga .............. 60c
Saga Natans og Rósu, ib. ... 75c
Einfalt líf, í skrautb........ 1.00
fvesbók I., II., III., innb. hv. 40c
Bernskan, S. Sveinsson, rb. ... 35c
Reimleikinn á skipinu ......... lOc
þjóðsögur Öl. Davíðss., ib. ... 60c
Passiusálmar í gyltu bandi ... 40c
Bók æskunnar, ib............. $1.10
10 Sönglög, safnað af F.
Bjarnason ................... 20c
Söngbók (kvæðasafn), ib. ... 75c
Hm stefnu ungra rnanna....... lOe
Öðinn frá bj-rjun, árg. ...v. $1.00
Ben Ifcur, III bindi, ib..... $1.75
Einnig fjöldann allan af eldri
bókum.
Húðir og Loðskinn.
Eg borga hæsta markaðs-
verð fyrir húðir og allskonar
loðskinn.
Sendið bréfspjald eftir frí-
um verðlista.
F. W. KUHN
262-264 Ingersoll St., W’peg
JÓLASVEINA RAFMAGNSKERTÍ.
Hið heppilegasta fyrir JÓLA-
TRÉ og BORÐSKRAUT.
! Fullkomið kerta kerti sem bægt
I er að skrúfa á hvað “Socket” sem
! er, laroparnir með mismunamii
i íjósalít—að eins H5«0
Ef þér hafið ekki rafmagns-
. leiðsln í húsinu þá seljum við
| ljÓBakerti sem lýsiet af rafvirkjum
(Batteries) verð $5 50
Pantanir afgreidtlar um hæl.
Komið eg finnið okkar viðvfkj-
andi jólaskrauti og þarflegnro
gjflfum.
H. P. ELECTRIC,
73* Nherbrooke WI!f!iIPE£
TALS. G 4108
MAIL C0NTRACT.
T IkBOÐ í lokuðum umstögum,
J árituð til Postmaster General,
j verða meðtekin í Ottawa til há-
! degis á föstudaginn þann 17. janú-
| ar 1913, ttm póstflutning um fjögra
| ára tírna, tvisvar á viktt hvora
leið, milli Queeus Valley og Winni-
peg, gegnum Richland, Millbrook,
Dundee, Dugald og Plympton póst
húsin, hvora leið, og byrjar ]>egar
Postmaster General skipar fyrir
ttm það.
Pr.entaðar tilkynningar, sem inni
halda frekari upplýsingar um póst-
llutninga skilyröin, f-ást til yfirlits,
og ej'ðuhlöð til samninga eru fá-
anleg á pósthúsumim að Qu-eens
Valfev, Richland, Ilillbrook, Dun-
dee, Dugald, Plympton og Winni-
peg, og á skrifstofu I’ostoffice In-
s])ectors
Postoffiee Insepectors Offiee,
Winnipeg, Manitoba, 6. des. 1912.
H. H. PHINNEY,
Postoffice Inspector.

HEIMILI BYGÐ,
Fyrir fólk með takmðrkuð-
um efnum.
Blessun fyrir manninn,
sem borgar húsaleigu.
$1000 Cottagt' hús $13.80
á m’nuði borgar fyrir það-
500 HÚS VERÐA BYGÐ j
Á NÆSTA ÁRI.
Skritið eftir upplýsinga-
bæklirtgi. — Skril'stofan
opin hvert tníltuidags-
kveld.
CANADIAN SYKDICATE
INVESTMENT Lld.
Sími M. 77
f2' SOMEESIT BLK.

Kornyrkjumenn!
orn}-rkjendur Vesttirlands
♦- >
«í
t
«5
4}
«
«
4i
41
«
«
«
«
4
«
«
«
«
«
1
«
«
«
♦
«
«
«
«
I
«
«
KENNARA VANTAR
viö Siglunesskól-a No. 1399, frá 15.
febr. 1913 til 15. apr. s. á. Um-
sóknir sendist til undirskrifaðs
fyrir 20. jan. 1913, og verður um-
sækjandi að skýra frá námsstigi
sínu, æfingit í kensltt og kaupi því,
er hantt óskar eftir.
Siglunes P.O., 3. des. 1912.
Jón Jónsson,
Sec’y-Treas.
i
4
4 i
«
«
1
4
«
«
«
«
«
«
4
«
«
4i
l
«
4
4$
t
l
«
I
«
i
4f
«
♦
4
4
ar gagnvart GRAIN GROW-
KRS GRAIN COMPANY ?
Vér höfum nú í varasjóði
260,520.50 með uppborguðum
$600,000 höfuðstól, og auk
]>ess sem vér borgum hluthöí-
ium vorurn viöunanlega árs-
vexti, þá höfum vér á sl. 6
árum gefið um $40,000 t 1
Western Grain Growers Asso-
ciation, og attnara mentalegra
starfa meðal bændanna.
Ef kornið, sem veitt hefir
þennan gróöa, lteföi verið sent
til annara félaga eða itmboðs-
söluntanna, )>á lteföi hagnað-
urinn, sem hluthafarnir hafa
fengið, og gjaíirnar til korn-
yrkjufélaganna, gengiö til ]>ess
að attðga privat umboðssala
og kornverzlttnarmenn.
Attk þessa höfttm vér skap-
að samkepni í kornverzlan-
inrti, sem ekki hefði fengist á
neinn annan liát’t. Útflutning-
ttr vor á korni hefir gefist vel
í að halda Winnipeg prísttm á
korni i hámarki þvi, sem
framhoð og eftirspurn veitti
hændxtm rétt til að njóta.
C.ætið þess, að á þessu ári
hefir fjöldi ttmboðssölufélaga
og annara lagt sérstaka á-
herzlu á, að halda fjölda korn-
kaupettda á öllum sölutorgiim
i bvgðum landsins. Alt þetta
kostar peninga og bændttr
borga það i timboðssöltilattn-
um. Ef þér sendið kornvörn
yðar til yðar eigin íélags, þá
borgið þér sölulaunin til yðar
eigin umboðssala og alt setn
er umíram nauðsynlegan
starfskostnað Grain Growers
Grain félagsins, er lagt í vara
sjóðinn, til að borga libtthöf-
unum ársvexti, og til að halda
ttppi mentastarfi til heilla fyrir
korny-rkjendur.
Vér starfrækjum kornhlöður
Manitoba st jórnarinnar, og
starfsménn vorír taka korn
yðar til geymslu, kattpa þaö
úr vögnurri á götunni yðar,
eða í vagnfermi á járnbraut-
arsporinu.
Bændur hafa jafnan álitið,
að Grain Growers Grain k-
lagið ætti að eiga hafnstaða
kornhlöður til þess að tryggja
hámark kornverðs, og til þess
að koma korni Jieirra óblönd-
ttðti á aðalbeimsmarkaðinn.
þér hafið nú yðar eigin
kornhlöður, og vér skorum
því á vðttr. að lijálpa ttú til
þess, að þessi starfsemi megi
verða happasæl, með þvi að
])ér sendið kornvöru yðar til
Grain Growers Grain Com-
pany kornhlöðttnnar í Fort
William. Einnig, að þér kaup-
ið hluti í i félaginu. Aukinn
höfuðstóll er mjög nauðsym-
legur, ef vér eigum að geta
orkað strangri samkepni. Og
þess utan ertt lilutakaupin
trygt gróðafvrirtæki.
KORNYRKJUMENN D Alt
þetta er i vðar umsjá. Hvað
ætlið þér að gera ?
►
The GRAIN GROWERS GRAIN C0., Ltd.
WINNIPEG
CALGARY
MANITOBA
ALBERTA