Heimskringla - 02.07.1914, Blaðsíða 8

fiLS. 8
HE1MSÍCRIÍÍQ1.A
WINNIPE6, % JtfLí 1914.
Islenzkar sagnir.
Endurminningar úr Hjaltastaða-
þinghá frá 1851 til 1876.
Eftir þorl. (/óakimsson) Jackson
(Framhald).
llesla og kúa hirðing.
Hestum var á morgna gefið smá-
hsy; en á kveldin voru þeir oft
látnir sitja með moð undan heyi
frá sauðfé. Þeir, sem áttu góöa reið-
mesta, og brúkuðu þá að eins til
reiðar, létu þá njóta betra foðurs
en burðarhestana. Flest hesthus
voru bygð á klöpp. Ekki var mok-
að undan þeim nema á þriggja
vikna til mánaðarfresti.
Á sumum bæjum hafði einn mað-
ur að eins á hendi kúahirðing. —
Töðuna, sem kúnum var gefin, lét
hann í kláfa tvisvar eins marga og
kýrnar voru — kvelds og morgna
kláfar, — þeim hlóð hann upp við
fjósdyrnar. Vatnið handa kúnum
bar hann í stóran pott, sem stóð i
fjósinu og bar svo úr honum vatn-
ið til kúnna, þegar þær höfðu etið
fóður sitt. Sumir vógu fóðrið handa
kúnum þegar búið^var að láta það i
kláfana. Ekki þurfti að hafa fyrir,
að sinna eða hirða um kálfa, þvi
þeir voru ekki látnir lifa, nema ef
bónda skorti kú i stað gamallar,
eða ef hann vildi koma sér upp
nautbola. Mykjunni undan kúnum
ók fjósamaður í djúpum kassa-
sleða út á tún og dreifði henni þar
um á túnþúfurnar.
Utanbæjarverk önnur.
Á sumrum hlóðu bændur sumu af
heyjum sinum saman á engjum úti.
Þar sem flutningsvegur var erfið-
ur, þar óku menn á sjálfum sér
heim á vetrum; líka þurftu menn
að aka sauðataði heim frá beitar-
húsum og hrísvið til eldsneytis.
Akstur þessi var vond áreynsla, og
oft voru þeir, sem óku, misjafnir
að kröftum; ýtt var á eftir ækinu,
stundum af vinnukonum og ung-
lingum. Á siðustu árum mínum í
sveitinni, brugðu menn stundum
hesti fyrír æki og fundu auðvitað
mikinn mun á því, hvað það var
léttara. En þó var lítið gjört að þvi,
að nota hestaflið við vetrarak6tur.
Innanbxjarverk.
Fyrst má telja matrciðslu kvenna
í eldhúsum. Fyrst á morgna var
hituð mjólk i potti, sem hékk á
krók yfir eldstæðinu. Mjólkin var
gefin mönnum út á skyrhræring
fyrir morgunmat. Líka var oft eld-
aður mjólkurgrautur, eða sem
kallað var sáð, og gefinn fyrir morg-
unmat. Kjöt og baunir þurftu konur
oft að sjóða fyrir miðdagsmat, og
til kveldmatar að hita mjólk. Rúg-
brauðs flatkökur bökuðu konur
vanalega á morgnana yfir glóðum,
og blésu við og við að glóðinni með
ofurlitlum kringlóttum hlemmi.
Seinast á kveldin var eldurinn fal-
inn undir stórri hellu. Ef hann var
dauður að morgni, þurfti að sækja
eld á aðra bæi, og var hann þá bor-
inn í litlum potti og sauðataðsskán
var brotin upp "'og látin í pottinn,
svo eldurinn héldist lifandi á leið-
inni.
Baðstofuverkin voru ullarvinna
til klæðagjörðar. Konur spunnu og
prjónuðu, en karlmenn kembdu
ullina; börn voru oftast látin tægja
hana eða greiða f sundur, og líka
að aðskilja hana frá þvi grófa, er
svo var kallað að taka ofan af. Vefn-
aður var gjörður á sumum bæjum.
Að eins einstaka konur og menn
kunnu að vefa. Ekki er hægt annað
að segja, en áð vefstólarnir / voru
haganlega gjörðir, og vaðmálið,
sem unnið vac í þeim, var vel af
hendi leyst.
Húsbændur þeir, sem kunnu að
vefa, tóku oft band til vefnaðar frá
nágrönnum sínum. Áður en farið
var að gjöra klæði úr vaðmálinu,
var það þæft þannig, að karlmenn
léttklæddu sig og tróðu það dyggi-
lega undir fótum sér; og að loknu
verki voru þeim stundum gefin þóf-
aralaun, — annaðhvort kaffi* eftir
að brúkun þess jókst, eða í þess
stað einhver góður biti.
Sumstaðar var sofnað í rökkrinu
og þegar vaknað var, fór einhver
vinnukonan ofan með vökukoluna
(ljósberann), tók felhelluna af eld-
inum og blés að glóðinni, þar til að
spratt upp logi; þá dró hún fram
fífukveikinn í kolunni og lagði kol-
una við logann, svo að kviknaði á;
því næst fór hún inn og hengdi kol-
una upp á hentugum stað í bað-
stofu. Að þessu loknu tóku allir til
verka sinna. Á þeim heimilum sem
húsbændur eða húsmæður höfðu
skemtun af sögum eða rímum, var
sá vinnumaður, sem bezt var fall-
inn til að kveða ríinur eða lesa sög-
ur, látinn hafa þann starfa á hendi.
Suðurlanda riddarasögur voru í
miklu áliti við kveldskemtanir, og
svo gömlu rímurnar, svo sem úlf-
ars, Andra, Jómsvikinga, Fertrams
og Platós o.s.rv. Einnig voru lesnar
Noregs konunga og íslendinga sög-
ur- — Þegar leið á vetur tóku bænd-
ur að búa til heybands-reipi fyrir
næstu sumarvinnu; reipin voru
gjörð úr hrosshári og ullartogi.
Um bijggingar.
Dyr á bæjum voru fyrir miðjuni
til beggja hliða þiljað með timbri,
og þar sem stofur voru, var stofu-
þilsstafninn á eina hlið við bæjar-
dyrnar, en á hina skeminuþilsstafn-
inn. Þegar kom inn úr dyrunum,
blöstu yið manni löng göng. En
skaint fyrir innann dyrnar á bænum
voru tvær dyr, sin á hvora hlið við
göngin; einar að stofunni, en hinar
að skemmunni. Þegar kom lengra
inn eftir göngunum, voru eldhúss-
dyr, og á hlið við eldhúsið var búr-
ið, og lágu dyr inn í það úr eldhús-
inu. Op mikið var fyrir miðjum
eldhúsmænir og þar utan að var
hlaðinn reykháfur úr torfi (eldhúss
strompur). Úr flestum eldhúsum
var innangcngt i fjós. — Þegar
kom lengra inn eftir göngunum,
komu til hliðar •önnur göng, sem
lágu til baðstofu. Flestar voru þær
uppi yfir lofti og voru kýr hafðar
undir suinuin baðstofu loftum til að
auka hlýindi fyrir fólkið. Það mun
þö hafa verið alveg hætt að liýsa
kýr undir baðstofuloftum, þegar eg
fór af íslandi. Sumstaðar man cg
eftir skænis- eða skjáglug^um á
baðstofum í fyrstu tíð minni í
svcitinni. En svo voru þeir fyrir
löngu lagðir niður, þegar eg fór.
Glergluggarnir voru með ; einni
rúðu, nálægt þvi átjáh þumlungar á
lengd, en tólf á breidd. Þegar snjó-
bylur var, þurfti oft að- fara út og
upp á baðstofuvegg að sópa snjón-
um af gluggunum.
Skemmur voru kölluð geymslu-
húsin, þar sem menn geymdu mat-
væli, bæði korn, skreið og kjöt og
ýms búsgögn. Sumstaðar voru
skemmur sérstakt hús úti á lilaði.
Matarhœfi og matmálstimi.
Á kveldin og morgnaná var fólki
gefið til fæðis þunnmeti, skyrhræra
og mjólk eða mjólkursáð. Þetta
kallaðist vökvun. Stundum, ef lítið
var af mjólk i búi, voru gjörðar
flautir, þeyttar með verkfæri til
þess gjörðu, sem kallaðist þyrill.
Matarilátin voru leirskálar, fjögra
merka til þriggja handa karlmönn-
uin, en tvcggja handa kvenfólki. —
Lengi frainan af árum voru matar-
ilátin trégskar, rendir haganlega i
rennihjóli af þeiip, sem rennismíði
kunnu. — Um miðjan dag var gcf-
inn átmatur, sem kallaður var, sem
samanstóð annaðhvort af kjöti eða
slátri og rúgbrauðs flatkökuin, og
var karlmönnum gefin heil kaka, en
kvenfólki og börnum hálf kaka og
stundum hálf og fjórði partur úr
köku. Á ölhim bæjum var me(ra og
minna brúkað til fæðis sjávarmatur
— liarður fiskur og ísa, skata, há-
karl o.s.frv. Bændur höfðu árlcga
viðskifti við bændur í fjörðunum;
Iétu þá hafa sauðkindur fyrir
skreið, eða tóku af jieiin lömb til
fóðurs vetrarlangt. Fiskurinn var
barinn rækilega á börðtisteini, sem
grafinn var ofan í bæjarhlaðið, áð-
ur en skamtaður var. Á sumrum við
heyannir neytti fólk piatar á engj-
um úti. Iljá sumum bændum var
matmálstími, þegar átmatar var
neytt.^um miðdegi, klukkan hálf-
tvö; hjá sumum á nóni, klukkan
þrjú. Stundum bar fólk með sér
vökvun sína á engjar, og greip til
hennar, þegar það var búið að
vinna stundarkorn.
Ilornspæni úr hrútshornum brúk-v
aði fólk við vökvunina, því sumir
voru lægnir á að smíða spami, og
fægðu þá svo að gljáði á og greiptú
nafn eigandans á skaftið. Vasa-
hnífa sína briikuðu menn þegar
þeir neyttu átmatar, og sumir, sem
hætti við að týnu hnífum, boruðu
gat á skaftendann, drógu þar í
spotta og bundu svo i hnezln á vesti
sínu, svo hnífurinn var þá bundinn
við mann og gat ekki týnst.
Um ijmislegt.
í skó á fæturnar var mest brúiað
sauðskinn. En í fjallgöngur og
lan^ferðir voru menh búnir út með
skó ur nautsléðri. Á sumrum fórif
menn .auðvitað riðandi í langferðir.
Skrápskinn eða hákarlsleður fengu
menn stundum hjá sjávarbændum,
og brúkuðu í skó. Brydda skó úr
sauðskinni brúkaði fólk þegar það
for til kyrkju. Konur saumuðu
skinnsokka handa karlmönnuin,
sem þeir Jirúkuðu í göngur til að
verjast vaðli.
Eitt, sein héraðsbændur þurftu
að fá hjá sjávarbændum, var há-
karlslýsi, sem brúkað var til Ijós-
matar. Stundum, þegar þraut Ijós-
meti á vetrum, sendi bóndi mann í
fjörðu mcð poka og sauðskinns-
bjór. Lýsið var látið í bjórinn, líkt
og sortan, sem áður er getið, bund-
ið rammlega fyrir og lagt svo á bak-
ð á ferðamanninum.
Á kr'ossmessu á vorin, sem bar
upp á þriðja maí, sóttu bændur lijú
sín, sem þeir höfðu ráðjð til árs-
vistar. -Oft sóttu inenn Iljúin daginn
fyrir krossmessu. Hinu nýja hjúi
var, þegar það var komið í nýju
vistina, sagt í hvaða rúmi það ætti
að sofa; og ef það var karlmaður,
var honum sagt, hvaða vinnukona
skyldi þjóna honum. Þjónustan var
því innifalin, að hirða um fötin,
og oft drógu þjónustur föt af þjón-
ustumönnuníi sínum og leystu skó
af þeim.
Ef gestur kom á bæ, drap hann
þrjú högg á dyr, vanalega með
göngustaf sínum, eða þá með hnef-
anum, ef hann var staflaus. Oftast
var gesti boðið inn og veitt góð-
gjöpð. Eg heyrði sagt, að þjóðtrú
hefði það "verið, að ef drepið var
högg á dyr eftir dagsetur, gæti gest-
urinn ekki verið náttúrlegur mað-
ur, og var því bannað að ganga til
dyra. En svo var aldrei siður, að
drepa högg á dyr, þegar myrkur
var komið og búið var að kveikja
ljós í baðstofu, þvi ]iá fór komu-
maður upp á baðstofuvegg, lagðist
niður við glugga og kallaði inn:
‘Hér sé guð!” Svarað var inni af
bónda eða konu hans: “Gtið blessi
þigl” Þar eftir spurt: “Hyer guð-
ar?” Gestur sagði til sín og beidd-
ist gistingar, cf hann var langt að
kominn. Einhver fór út og fylgdi
gesti inn til baðstofu. Hann heilsaði
ölluin með kossi, og var þcgar vísað
til sætis á eitthvert rúm, og ef hann
var votur i fætur, tók einhver vinnu-
kona af honum skó og dróg sokka
af honum og léði honum þur fóta-
plögg. Svo ‘fór húsfreyja fram i búr
með disk og sótti gesti mat, setti
diskinn í kjöltu^ hans og spurði,
hvort hann hefði hníf. Gestur bað
að gefa sér í guðsfriði, og var hann
beðinn að vera velkominn til matar.
Eftir að hafa neytt matar, buðust
sumir gestir til að vinna eitthvert
verk, annaðhvort að kemba ull eða
tægja, eða að tvinna band. Ef fólk
komst að því, að gestur var fróður,
var hoiium ekki fengið verk, var
látið nægja, að hann segði frá ýmsu,
sem hann hafði heyrt.
i Þegar fundum fólks bar sanian,
var sdmtalíð eftir þvi i hvaða stöðu
það var. Á vetrum töluðu bændur
um fjárhöld sín og heybirgðir; kon-
ur um, hvað þeim yrði ágengt með
ullarvinnu og klæðagjörð. Samtal
vinnufólks laut nokkuð að því
sama og húsbænda. Á' sumrum var
talað um, hvernig heyskapur gengi
og afnot af búsmala; á haustin um
fjárheimtur af afrétt og hvað á-
leiðis væri komið með verkin, sem
þurfti að vera lokið fyrir veturinn.
Drengjatal laut að fjárhölduin, og
hvað margar kindur hver ætti; og
stundum kom þeimm ásamt um, að
hafa vasahnífa kaup og það stund-
um að óséðu, með því að þeir
læddu hnífunum hver í aiinars lófa,
og varð' þá oft annarhvor fyrir
halla. — Um glímur var talað, og
oft reynt með sér, og ef margir
voru saman komnir, var oft haldin
bændaglíma; bændur voru tveir,
og var hnöppunum á vesti annars
fieirra skift á milli þeirúa (bænd-
anna), og var svo hver drengur lát-
inn kjósa sér bnapp, og skiftist lið-
ið eftir því, hvernig hnappavalið
féll. — Á skautum og skiðum
skerntu sveinar sér oft, og hafði cg
ásamt öðrurn sveinum marga
skemtistund á skautum. Skiðin vpru
meira brúkuð, þegar nauðsyn
krafði, heldur en til skemtunar. Ef
að unglingar voru bókhneigðir, töl-
uðu þeir um bóklegt, um'fornsögur
og rímur, og hvað langt þeir væru
komnir að læra kverið sitt undir
fermingu, o.s.frv.
(Framliald).
ur þvi mikið af þvi rúmi, sem
sparað er, orðið notað fyrir farang-
ur og farþega. Stórum er og ininni
kostnaður við að brenna olíunni en
kolunum; miklu léttara að taka
farm af olíu eri kolum i skipin, og
auk þess verða skipin örskreiðari.
Þá eru og kolin að þverra og ganga
til þurðar og fyrirsjáanlegt, hvað
England snertir, að minsta kosti,
hvenær þar verður loku fyrir skot-
ið.
Það hefir nú um tíma eiginlega
staðið i veginum, að Englcndirigar
hafa verið kvíðandi fyrir því, að fá
ekki nóga olíuna. Þeir hafa liaft dá-
lítið i Mexicp, og nú í vetur reyndu
þcir að fá olíu í Suður-Ameríku, en
fengu ekki brunnana. En nú kom
olían í Alberta gjósandi, fyrst úr
einum brunni og svo úr öðrum, og
svo búast þeir við meiru úr Peace
River dalnum, og ætla riiargir jarð-
fræðingar að þar muni verða citt-
hvert bezta olíuland í heimi.
Og nú er C.P.R. að láta byggja
mikið skip (tó stórt — Missenable
— 13,000 tonVia og með 58,000
licsta afli, og annað til — Meta-
goma —, bæði með , hinni nýju,
nafnfrægu Diesel vél sem þykir hin
bezta í heimi. Einnig eru Englend-
ingar að búa út mörg sín skip á
þennan veg. Og allar klær hafa þeir
nú úti að ná olirinni. Ætla þcir að
hafa gröft mikinn og bora víða íí
Peace RiVer dalnum, þvi að þar
þykir þeim vænst til fanga. Og oliu-
stöðvar ætla þeir að byggja i British
Columbia, en leiða oluna í ‘pipum
-þangað alla leið úr Alberta eða
Peace River dal, ef hún finst þar,
yfir skörðin í fjöllunum og niður
að sjó. Þar ætla þeir að geyma hana
og hafa forðabúr á óhultum stöð-
um með víggirðingum og vörnum
og setuliði, svo a þerr geti haft að-
gang að henni, ef i hart fer og
slagur verður.
TOLSTOY FURÐULEGUR
MAÐUR
✓
Æfisaga Tolstoys sýnir betur en
nokkuð annannað, hve feykilegar
mótsetningar geta búið i hinum
rússnesku aðalsmönnum og gáfu-
mönnum. Tolstoy ólst um tíma upp
ýmist í búðum hermannanna, eða í
höllum keisarans og aðalsmann-
anna. Hann var ýmist í hinum
skreyttu danssölum aðalsfrúnna
eða í svallsölum hermannanna qg
aðalsmeyjanna. Hann lifði hinu
vilta lífi í Kákasus og lífi hinna
fornu ættfeðra í Yasnaya Polyana.
Hann hafði stjórnlausar ástríður og
drýgði flestar ]iær syndir, sein
menn í hans stöðu voru vanir að
drýgja. Ilann sóaði föðurleifð sinni
i spilum og eyddi eigum sínum í
veízlum með öðrum yfirmönnum
og gipsy stúlkum og dansmeyjum.
Og þó beindist hugur hans mjög
snemma til hins háleita og heilaga
Hann var í hermannastöðu, cn varð
þó snemma postuli friðarins. Hann
var ljón bókmentanna i hópum vís-
indanianna og aðalsmanna í Mos-
cow, og hélt hann fram einföldu og
óbreyttu líferni. Hann var aðals-
maður frá hvirfli til ilja, en prédik-
aði þó lýðveldið.
Tolstoy var stórlandeignainaður,
—þó lauk því svö, að hann varð á-
kafur fylgismaður Henry George og
kenningar hans. Hann var kristinn
meinlætingamaður, en átti þó 10
barna með konu sinni.
OLÍA í STAÐ KOLA
Hafskipin miklu, sem um úthöfin
fara, eiga nú að hafa olíu í stað
kola til að knýjasj áfram. Þykir
Það í öllu betra, því að bæði tekur
olían minnaa rúm en kolin, og get-
HINDÚAR í VANCOUVER
Það er farið að líta illa út þar.
Ennþá situr japanska skipið Koma-
guta Marn þar með Hindúana, þessi
nær 400 manna, og ekki fá þeir að
koma í land. En borgin full af Hind-
úum og Asíumönnum fyrir; þeir
buðu áður fram hálfa milíón doll-
ara að veði, ef landar sínir fengju
að koma í land, en þvi var ekki
tekið. Hvítir menn vilja þvertaka
fypir, að þeir fái landgöngu fleiri,
og viklu gjarnan losast við þá, sem
fyrir eru. Þeir sjá, að voði getur af
þeim staðið.
Við þetta situr, cn nú cr svo far-
ið að hitna þar, að beiðni hefir
komið þaðan til stjórnarinnar, að
senda þangað herlið, ef að upp-
hlaup yrðk og róstur kynnu að
verða.
Það er farið að halda þvi fram,
að þeim sé ólöglega haldið þarna.
Þeir hafi ekki verið prófaðir nægi-
lega af innflytjenda stjóranum. Og
eru menn hræddir um, að ef það
komi fyrir rétt,.þá muni dómarinn
ef til vill leyfa þeim landgöngu. En
|iá er upphlaupið áreiðanlegt.
í þessu stendur ftú og er biiist við
hersveit verði send þangað.
Menn áttu von á herskipum Jap-
ana þangað og bjuggust við, að þau
niundu taka að sér að fylgja skipinu
með Hindiiana heim til Japan þar
sem þeir voru þarna á japönsku
skipi, og hinn japanski skipstjóri á
Komagata Maru þorði ekki að snúa
við, því hann vissi að hvenær sem
liann færi að kveikja nndir kötlun-
um, þá mundu Hindúar á skipinu
gjora upphlaup og ráðast á bann
og skipsmenn hans.
En nú, þegar herskip Japaria
konm, þá vilja foringjar þeirra ekk-
ert eiga við mál þessi .
LOFTSKEYTI 600 MÍLUR
Marconi talaði þann 8. júní í
loftfóni sínum frá Lundúnum til
Berlínar borgar á Þýzkalandi; og
er það um 600 mílur. Sagði hann á
eftir, a<B þó hann hefði ekki heyrt
livert orð, þá liefði tilraun þessi
verið mjög fullnægjandi, — yrði
betra síðar.
TRÖLLIN KALLAST A
Núna nýlega náði Villa haldi á
fréttaþræðinum til Mexico. Undi-
eins fór hann að kalla upp fjand-
mann sinn Huerta. Spurði, hvort
hann væri heima. Sagðist þurfa að
finna hann, hengja hann á hæsta
gálga og kasta liræi hans fyrir svín
og hunda. Og fyrir alla muni bað
hann Huerta að bíða sín og hlaupa
nú ekki í'felur.
Iluerta var sagt frá skeyti þessu,
og bað hann þá að svara Villa hið
bráðasta og segja, að hann mundi
biða hans og biðja hann að koma
sem fyrst, — hann skyldi taka á
móti honum.
Síðan er sagt þeir liafi kallast á
hverjum degi, og sé nokkuð blend-
ið samtal þeirra.
Vér ábyrgjumst að gera yður-
-í besta lagi ánægðan
Prófið BLUE RIBBON TE. Vér vitum að þér
verðið hrifnir af því. Kaupmaðurinn yðar selur það
og ábyrgist að það sé áreiðanlega af bestu tegund
BLUE MBBON
Sendu þessa auglýsingu með 25 centum til Blue
Ribbon’Limited, Winnipeg, og fáið BLUE
RIBBON MATREIÐSLUBÓKINA. Það er
besta matreiðslubdkin í Vestur
Canada.
Skrifið nafn og utanáskrift greinilega.
Gróðinn af mjólkubúinu
fæst með skilvindunni,—ef kýrnar eru í lagi. Engin
skilvinda getur latið menn græða í kúnum, ef þær eru
'ónýtar til mjólkur, en séu þær góðar þá getur þú fengið
meiri gróða en nokkrar skýrslur sýna með því að hafa
“MAGMET”
Cream Seperator
■það er einmitt skilvindan, sein hvorki
hefur krók né gálur, sem er til óhæginda
við hreinsun eða notkun hennar. Kostir
hennar erq allir svo áreiðanlegir því þeiir
eru'einmitt sýnishorn af því hvað hún er
dásamlega einföld og rennur léttilega af
því að hún er aigjörlega rétt smíðuð hver
ein einasti partur heennar. Ifún er
stöðug sem kletturinn fremur öllum
öðrum vélum. Hjólasambandið er svo
einfalt og snígilkenda ruggið í hinum
vélunum og
Mannlegt hugvil hefur ekki ennþá fundið upp jafn áreiðandi og
fullnægjandi aðferð, að ná seinuslu smáögn smjöfetunnar úr
mjólkinni.
Heróp vort er “AÐ FULLNÆíiJA’ og að gjörum vér, hvað
sem það kostar. Vér getum sannað að livert einasta atriði
yfirburði “Magnet” vindunnar yfir aðrar vindur í búgarði þínum
upp á vorn eigin kostnað.
The Petrie Manufacturing Co., Ltd.
Verksiniðja og aðalskrifstofa Hamilton, Ont.
Vancouver, Calgary, Regina, Winnipeg, Hamilton, Montreal, St. John
fslenzkar
Avísanir
Union Banki Canada gefur sérslaka athygli og
lætur sér ant um íslenzkar ávísanir. Það er hinn,
léttasti og besti vegur að borga gjöld yðar. Komið
inn og talið við bankastjórann um þær.
LOGAN AVE. OG SARGENT AVE., ÚTIBO
A. A. WALCOT, Bankastjóri

FA R B R E F
ALEX. CALDER & SON
/ General Steamship Agents
Ef þér hafið í hyggju að fara til gamla landsins, þá talið við oss
, eða skrifið til yox.
Vér höfum hinn fullkomnasta útbúnað í Canada
I
633 MAIN STREET
PHONE MAIN 3260 WINNIPEG, MAN.