Heimskringla - 13.08.1914, Blaðsíða 6

Bls. 6
HEIMSKBINGLA
WINNIPEG, 13. AGÚST 1914.
Ljósvörðurinn.
mundi cttir atburðunum daginn áður. brosti hún op
hugsaði til hins góða og gamla Trumans og nýja heim-
ilisins síns. Hún gekk að glugganum til að horfa út,
þó hana sundlaði og hún ætti bágt með að ganga. Nýr
og hvitur snjór lá á jörðunni, sein gjörði.hana næstum
blind.t(
datt.
hana sundlaði enn meir; hún reikaði og
Augnabliki síðar kom Truman inn og varð bilt
við, að sjá hana liggja á gólfinu, þó hann furðaði ekki,
að yfir hana hefði liðið af því að reyna að ganga.
Hann lagði hana í rúmið og gat vakið meðvitund
hennar undir eins; en í þrjár vikur gat hún ekki setið
uppi, nema þegar Truman hélt á henni í faðmi sín-
um. Þó að Truman væri að mörgu leyti stirður mað-
ur, þá var hann það ekki við þennan litla sjúkling.
Hann var brot af lækni og hjúkrunarkonu á sinn ein-
falda hátt, og þó hann væri óvanur að fást við börn,
sagði hans ljúfa lund honum, hvað nauðsynlegast væri
fyrtr vellíðan Gerti. •
Truman var oft neyddur til að skilja hana eina
eftir og fara til vinnu sinnar. Veikindi hennar versn-
uðu, svo hún fékk óráð og vissi ekki hver gætti sín.
Einn daginn vaknaði hún eftir langan svefn tii fullrar
meðvitundar, og sá konu sitja við rúmið sitt og sauma.
Hún settist upp til að horfa á konuna, sem ekki vissi,
að hún var vöknuð; en þegar konan sá það, varð
henni dálítið bilt við og sagði: “Legðu þig niður,
barnið mitt, legðu þig niður”.
“Eg þekki þig ekki”, sagði Gerti. “Hvar er Tru-
man frændi?”
“Hann er úti, góða mín, en kemur bráðum inn.
Nú, hvernig líður þér nú? Ertu nokkuð hressari?”
“Já, já; mikið betri. Hefi eg sofið lengi?”
“Stundarkorn.
dálitið að borða”.
“Veit Truman frændi að þú ert hér?”
“Já, eg kom inn til að líta eftir þér meðan hann
tr úti”. *
“Komstu inn? — Hvaðan koinstu?”
“Úr mínu herbergi. Eg á líka heima í þessu lnisi”.
“Eg held að þú sért góð kona”, sagði Gerti. “Mér
lizt vel á þig; það er skritið, að eg skyldi ekki sjá þig,
þegar þú komst inn”.
“Þú varst of veik til að geta það”.
Þegar Gerti var búin að borða, lagði hún höfuð
sitt á koddann og horfði á þessa nýju vinu, sem sat og
saumaði. Konan leit upp og sagði: “Hvað heldurðu
að eg sé að sauma?”
“Eg veit það ekki”, sagði Gerti, “hvað er það?”
Konan lyfti upp flikinni og Gerti sá, að það var
kjóil á litla stúlku.
“Þetta er falleg flík”, sagði Gerti. “Fyrir hvern
er hún? — I.itlu stúlkuna þína?”
“Nei”, sagði konan, “eg á enga stúlku, en eg á
áreng, sem heitir Willie”.
“Willie, það er fallegt nafn”, sagði Gerti, “er
hann góður drengur?”
“Góður? Hann er bezti drengurinn i heiminum
og hinn fallegasti líka”, svaraði konan.
Gerti sneri sér að veggnum með sorgarsvip. Kon-
an hélt, að hún væri þreytt, og Gerti lá kyr stundar-
korn, þangað til að Truman kom inn.
“Nei, frú Sullivan, þér eruð hér ennþá?” sagði
hann. “Þakka yður fyrir. Eg var lengur en eg ætlaði.
Hvernig líður barninu?”
“Miklu betur, hr. Flint; hún hefir nú fulla með-
vitund og verður bráðuin albata. Ó, hún er vakandi”,
bætti hún við, þegar hún sá Gerti liggja með opin
augu.
Truman gekk að rúminu, strauk hár hennar, þreif-
aði á slagæðinni og kinkaði kolli ánægjulega. Gerti
gt"eip hendi hans og hélt henrii fast. Iíann settist nið-
ur á rúmstokkinn og sagði: “Mig skyldi ekki furða,
þó hún þyrfti nýjan klæðnað, áður en við bjuggumst
við. Hún verður alhress að nokkrum dögum liðnum”.
"Eg held ]>að líka”, sagði frú Sullivan. “En —
hafið þér séð ungfrú Graham i dag?”
“Já, eg sá hana, vesalinginn. Guð blessi hana.
Hún spurði mig ótal spurninga um Gerti, og hér er lyf,
sem hún sendir henni.
Næstu dagana kom frú Sullivan oft inn til henn-
ar, og Gerti, sem ekki var vön við annað en ilsku, fór
að þykja mjög vænt um þessa vingjarnlegu konu. Eitt
kveld sat Gerti á hnjám Trumans við ofninn. Hún
hafði sagt honum frá þessari nýju vinkonu sinni og
spurði alt í einu: “Truman, frændi, — veiztu fyrir
hvern hún saumar jiessi föt?”
Fyrir litla stúáku”, sagði Truinan, “sem þarf nýj-
an kjól og margt annað; J>ví hún á ekki nema gömul
og rifin og óhrein föt. Þekkir þú slika stúlku, Gerti?”
“Já, Það lield eg”, sagði Gertie.
“Jæja, — hvar er hún?”
“Er hún ekki í faðmi þínum?’”
“Hvað er þetta? Heldur þú að frú Sullivan eyði
Vma til að sauma föt handa þér?”
Gerti varð niðurlút.
“Eg gat naumast baidið það, en þú sagðir —”
“Hvað sagði eg?”
“Eitthvað um nýjan fatnað handa mér”.
“Já, það er satt”, sagði Trumait, “þau eru handa
þér, — tveir nýir fatnaðir og sokkar og skór”.
Gerti varð himinglöð og klappaði saman hönd-
anurn, svo Trumaa hlé líka.
“Keypti hún fataefnið? Er hún rík?” spurði
•erti.
“Fró Sullivaa? Nei, síður ea svo”, sagði Tru-
■nan. “Ungfrú Graham keypti þau og ætlar líka að
borga fyrir vinnuna”.
“Hver er þessi ungfrú Graiiwn?”
“Það er stúllta, sea er ait of gói fyrir þenna
heim, — það er áreiðanlegt. Eg skal segja þér frá
henni seinna”.
“Hjá Nan Grant”, sagði Truman. “Munið þér ekki
eftir henni? Það er móðir drengsins, sem þér urðuð | JT
að vitná á móti, Jiegar kyrkjugluggarnir voru brotnir
nóttina fyrir 4. júlí. Þér getið ekki hafa gleymt henni, i
Cooper, því hún var alveg vitstola af reiði við yður
við réttarhaldið, og dómarinn fékk lika sinn skerf.
Hún var í sama skapi gagnvart þessu barni, þegar
ég sá hana fyrst, og i annað skifti fleygði hún því út
úr húsinu”.
“Já, eg man nú eftir henni. Eg get ekki ímyndað
mér, að hún gæti verið góð við sitt eigið barn, og því
síður við annara; en hvað ætlið J>ér að gjöra við þá
litlu, Flint?”
t “Annast hana og ala hana upp”.
Cooper hló dálitið háðslega.
“Já, góði nágranni, yður finst J>að auðvitað heimsku
iegt af mér á minum aldri, að taka að mér kjördóttur,
og máske það sé lika; en eg skal segja yður, hvernig
J>að atvikaðist. Ef eg hefði ekki fundið liana þessa
nótt og tekið hana heim með mér, þá hefði hún ef-
lau^t dáið, og sömuleiðis seinna, ef eg hefði ekki með
aðstoð dóttur yðar hjúkrað henni vel. Fyrstu nótt-
ina lét hún svo illa í svefni, og gaf ástæðu til að ætla,
að hún ætti mjög bágt, að eg afréð, að lofa Uenni að
vera, og að skifta mínum litlu matfönguin milli okkar.
Og guð hefir verið mér góður, Cooper, mjög góður,
að hann hefir gefið mér vini, þegar eg Jiurfti þeirra.
Eg veit, hvað það er ervitt, að vera foreldralans, og
eg áleit hana ver stadda, en flcsta aðra, og að eg gæti
ekki gjört guði neitt þóknanlegra en að annast um
þenna litla vesaling og skifta milli okkar 'þeirrj bless-
un, sem guð hefir veitt mér. Þér lítið í kringum yð-
ur, granni, einsog þér vilduð segja, að þetta væri frem-
ur lítið til að skifta á milli okkar, og það er satt, en
það er heimili, — já, sannarlega er það heimili, og
það er mikilsvert fyrir hana, sem aldrei liefir átt það
áður. Eg hefi vinnu ennþá, og með guðs hjálp vona
eg að geta reynst henni sem faðir; þá munu og vissu-
lega þeir tímar koma, að hún verður mér til bless-
unar”.
Cooper hristi höfuðið og tautaði eitthvað um það,
Legðu þig nú út af, þá skaltu fá ag börn yrðu sjaldan til lblessunar, og það þó maður
ætti J>au sjálfur. «
En hann gat ekki fengið sig til að veikja þá skoð-
un Trumans, að hann hefði breytt rétt og hyggilega í
þessu tilfelli. Truman hafði staðið upp meðan hann
talaði og gengið hröðum fetum fram og aftur um her-
bergið. Svo settist hann aftur og sagði: “Auk þessa
hefði eg ekki viljað senda Gerti í burtu, þó eg hefði
ekki strengt þess heit fyrstu nóttina, að annast hana,
því guð hefir ávarpað mig i gegnum einn af sínum
FOAM LAKE, SASK.
//r. rilstjóri Hcimskringlu.
Ef eg væri þess fullviss, að eg
lifði til eilífðar á þessari jörð, þá
myndi eg slá slöku við annríkið við
og við og rita J>ér línur. En J>að er
nú öðru nær, en við bændamyndirn-
ar getum búist við að verða langlífir,
J>egar hitinn stígur i hundrað gráð-
ur um heyannatimann, og þar við
bætist innanbrjóstshiti frá okkar
holdlega hjarta, sem stafar af kvíða
fyrir því, að nú sé alt að fara í
hundana. Og svo þegar við höfum
ekki annað til svölunar við öllum
þessum hita, en háifvolga mysu og
súrar áfir. — Nei, nei, við getum
ekki búist við því, að verða langlíf-
ir, og megum þvi ekki eyða tíman-
um í skriftir.
Þá er það munur með ykkur
þarna í Winnipeg. Þið hafið etigar
heyannir að hugsa um, og svo er
svalt hjá ykkur á skrifstofunum, að
þið getið kynt af kappi undir stjórn-
málagrautnum, og bakað “kringlur”
og “bita” á glæðunum um leið, án
þess að það sé sýnilegt, að ykkur
volni undir uggum. Þið hafið lika
einlægt við hendina gnægtir af lem-
onaði og ísrjóma til svölunar. Já,
þið getið búist við að lifa og lifa, og
hafa nægan tíma til að skrifa og
skrifa. — Gott er að vera i Winni-
peg!
En án spaugs að tala, þá hefir
verið helzt til þurrviðra-samt hér i
sumar, svo jarðargróður hefir ekki
náð þeim þroska, sem vanalegt er,
einkanlega á hálendi og þar sem
jörð er sendin. Það leit út fyrir um
tíma, sem við ættuin ekki regn að
fá, því þótt skúrir kæmu, þá voru
| þær á víð og dreif, og fóru alt i
kringum þetta pláss; voru því sum-
ir farnir að hugsa, að guð léti ekki
rigna lengur jafnt yfir réttláta sem
góðu englum, og heðið mig að breyta ekki áformi
mínu. Þér hafið séð ungfrú Graham; hún gengur
jafnaðarlega í kyrkjuna yðar, ásamt sínum gamla,
elskuverða föður. Eg var hjá þeim að moka snjó eft-
ir mikla storminn fyrir þrem vikum síðan, og þá , , ,
gjiirði hún mér boð, að koma inn í eldhúsið. — Guð!1,1'1^'1 a’ >a sas sja * arl s .' a
blessi hennar engilbjarta andlit! Þó heimurinn sé >0«*> 0f.s0,in heltl brennandi geisla-
dimmur fyrir hana, gjörir lnm hann bjartan fyrir Aoði yfir akur og engi dag eft.r dag,
aðra. Hún getur ekki séð sólina úti, en henni líður ; Þ»n^» ™ ,veslin8s
samt betur en flestum öðrum, því eg lield hún hafi
hana í hjarta sínu, og þegar hún brosir, sendir hún
geisla sína út *ieð brosinu, svo það er einsog maður
sjái regnbogann í skýunum. Hún hefir gjört mér
margan greiða, síðan eg meiddi mig í þjónustu föður
hennar fyrir hér um bil fimm árum; — og i þetta
skifti spurði hún mig, hvernig mér liði og hvort mig
vantaði ekkert, sem hún gæti útvegað mér hjá föður
sínum. Svo sagði eg henni frá öllu viðvikjandi Gerti
kollunum kiknuðu í liðúnum og
bliknuðu upp. Þú getur ímyndað
þér, að það hafi verið líkt ásig-
komið með okkur bændurna, að við
höfum kiknað og bliknað með strá-
unum, því þau eru okkar lifibrauð.
En svo breyttist alt þetta í einu
vetfangi og á einu augabragði, því
fyrir skömmu síðan fengum við
litlu, og eg verð að segja þér það, að við grétum bæði jynjandi rigningu, — sunnan úr
áður en eg hafði lokið sögu minni. Svo gaf hún mér
peninga til að kaupa fataefni, og sagði mér að fá frú
Bandarikjum, að eg held. Stóð hún
yfir i tvo klukkutíma og flóði jörð-
Sullivan til að sauma fötin handa Gerti, og þegar eg j íjj j yatni á eftir. Þó var það galli
IHHtíJl KAPITULl.
Nijr kimningsskaptir.
Þegar Gerti var orðin nærri heilbrigð aftur, var
það á sunnudag, að hún þreyttist að sitja og lagði sig
út af og sofnaði áður en dimt var orðið. Hún svaf
tvo eða þrjá klukkutíma, og þegar hún vaknaði, sá
bún, að einhver var hjá Truxnan, að tala við hann,
og heyrði, að þau voru að tala um sig. Hana grunaði
þegar, að þetta vajri bringjarinn, Paul Cooper, faðir
fi i Sullivan.
“Hvar sögðust þér hafa fundið hana?” spurði
C'>oper.
ætlaði að fara, sagði hún: “Eg er sannfærð um, að
þér hafið gjört alveg rétt, Truman, og guð mun blessa
yður og endurgjalda fyrir umhyggju yðar og ást á hinu
fátæka barni”.
Truman hafði hugann svo fastan við frásögu
sína, að hann tók ekki eftir þvi, sem hringjarinn hafði
séð, én ekki viljað minnast á, til þess að trufla ekki;
því, nefnilega, að Gerti var koinin fram úr rúminu og
stóð við hliðina á Truman, horfði á andlit hans og
hlustaði á orð hans með nákvæmri eftirtekt. Loks
snerti hún öxl hans, svo hann sneri sér við, sá hana
og rétti fram hendur sínar. Hún greip þær og stökk
upp í fang hans, huldi andlitið við brjóst hans, grét 1
af gleði og sagði: “Fæ eg alt af að vera lijá þér?”
“Já, meðan eg lifi skalt þú vera mitt barn”, sagði
Truinan.
Eitt kveldið var mikill stormur, og þá beið Gerti
óþreyjufull eftir Truman. Hún var búin að fá nýjan
fatnað, og frú Sullivan og önnur kona höfðu lagað alt
í herbergi Trumans, svo það var næstum óþekkjan-
legt. Þegar hún heyrði hann koma, fól hún sig bak
við hurðina. Truman hengdi upp stigann sinn og
ljósberann úti í skúrnum; en þegar hann kom inn,
varð hann hissa á þvi, að Gerti kom ekki á móti hon-
um. Þegar hann lokaði dyrunum, sá hann hana. Hún
hljóp út á gólfið og hló hátt af gleði. Fyrst leit hún
á fötin sín og svo framan í Truman, til þess að sjá,
hvernig honuin litist á sig.
“Nei, eg hefi aldrei séð annað eins”, hrópaði
hann, tók hana upp og bar hana nær ljósinu. “Nýr
kjóll, ný svunta og nýir skór. Og hver hefir greitt
þér? Nei, hvað þú ert falleg!”
“Frú Sullivan hefir bæði klætt mig og greitt mér.
Hún gjörði líka fleira. Sérðu það ekki?”
Truman fylgdi augnaráði Gerti, sem sveimaði um
herbergið. Hann var hissa, og það var ekki að undra,
því herbergið leit alt öðruvisi út. Það var auðséð, að
kvenhöndur höfðu unnið þar.
Hún leiddi nú Truman um herbergið og sýndi hon-
um, hve snoturlega og skynsamlega frú Sullivan hafði
komið öllu fyrir, og að hún hafði flutt rúmið inn í
skot, sem var mátulega stórt fyrir það, svo herbergið
varð rúmbetra. Stundarkornn hélt Truman, að helm-
ingurinn af húsmununum hefði verið látinn út, svo
mikið hafði rýmkað; en svo sá hann þá alla og furðaði
sig á, hver umbreyting gat átt sér stað af smekklegu
fyrirkomulagi.
En undrun hans og gleði varð ósegjanleg, þegar
hún fór með hann inn í ruslaherbergið, sem nú var
orðið að nettu og viðfeldnu svefnherbergi.
“Nei, nú er cg hissa, nú er eg hissa”, var alt, sem
hann sagði. Hann settist hjá ofninum, sem var fágaður
— og eins fallegur og ofn frú Sullivan, einsog Gerti
sagði — nuggaði saman höndum sínum, sein voru kald-
ar, af því hann hafði verið úti allan síðari hluta dags,
og leit yfir herbergið. Gerti stóð upp á stól og tók
nokkur á þessari vætu, að henni
fylgdi hagl töluvert, sem braut rúð-
ur í húsum sumstaðar og gjörði þar
að auki nokkrar skemdir á ökrum.
Síðan hafa komið hæggjörðir smá-
skúrir og get eg ekki betur séð, en
uppskeran muni verða í meðallagi
yfirleitt. Og þá má gott heita.
Það er ekki að sjá, að þið í stór-
borgunum takið mikið mark á því,
sem Fróði kennir með kjötátið. —
Kaupmenn hafa aldrei boðið betur
i nautgripi en nú og nærri rifast um
að fá þá. Þeir bjóða $70.00 fyrir
hausinn í þriggja ára gripum, að
þeir segja. En bændunum mun skilj-
ast, að skrokkurinn eigi að fylgja
hausnum, og vilja þvi fá nokkru
meira, því það eru fleiri sálir, en
sálir prestanna sem seint fyllast. —
Gripina ætla svo þessir kaupmenn
að flytja til ykkar þarna i Winni-
peg, svo þið getið bakað “steikar”-
bita á glæðunum ykkar um leið og
þið sjóðið stjórnmála-grautinn. —
Ja, gott er að vera í Winnipeg!
Nú ertu hættur, hr. ritstjóri, að
koma hingað út og prédika fyrir
okkur í “Bræðraborg”. Það var þó
oft ánægjulegt að hlusta á þig; en
mest þótti mér varið í þig fyrir ein-
uröina, að biðja okkur að halda
kyrru fyrir meðan þú fluttir prédik-
unina. Það er svo margt af fólki,
bæði ungu og gömlu, sem kann bezt
við sig á -einlægu rápi við messu-
gjörðir, og það sýnast vera svo
margir af prestunum, sem ekki hafa
einurð á, að nefna við það að sitja
kyrt. — Já, þú ert hættur að koma;
þú veizt þó, að fólk hér er að berjast
við að halda uppi trúarlegu félagslífi
Þvi til styrktar höfum við fastan
prest, sem prédikar einu / sinni i
mánuði, og má það varla minna
vera, því þó fjöldinn af fólkinu sé
ákaflega gott, þá eru þó sumir inn-
anum (eg pg mínir líkar), sem ekki
veitir af, að fá andlega áminningu
við og við. Það þarf ekki prest til
að skilja það, að hinn andlegi trú-
arlífsakur þarf vökvunar við og við,
ef hið góða sæði á að geta dafnað og
þroskast, —. engu síður en þeir akr-
arnir, sem við bændurnir erum að
bolla og diska út úr skápnum; hún ætlaði að bera I berjast við að rækta. Þú getur því í-
kveldmatinn á borðið. Frú Sullivan hafði sagt henni,
hvernig hún ætti að fara að þvi. Truman horfði á
hana um stund, fór svo að tala við sjálfan sig og
sagði: “Frú Sullivan er dugleg kona, hún hefir gjört
gamla heimilið mitt mjög viðfeldið; mér þykir vænna
um Gerti, og eg er eins glaður og------”,
inyndað þér, að það hafi verið farið
að skrælna i trúar-akrinum hjá okk-
ur hér, þcgar Ásmundur okkar var
búinn að vera fjarverandi um
tveggja mánaða tíma, og veslings-
samkomuhúsið “Bræðraborg” stóð
hnípið og autt sunnudag eftir sunnu-
dag, og hefir víst hugsað, að það
sæi aldrei prest framar.
En það fór nú á annan veg, því
sunnudaginn þann 26. júli dreif fólk
að húsinu úr öllum áttum með öll-
um háttum; kom þá saman sá mann-
fjöldi, að það lá við rúmskorti. —
Þeir prestarnir, H. Sigmar og Fr.
Friðriksson, fluttu svo prédikun, og
að henni lokinni talaði sá síðar-
nefndi til ungmennanna sérstak-
lega; tók þetta alt nokkurn tíma, en
allir sýndust ánægðir með komuna
og dvölina. -— En það var ekki alt
búið enn því nú var von á Jóni
Ilelgasyni prófessor, og var ákveð-
ið, að hann prédikaði kl. 7 síðd.
Nú var úr vöndu að ráða hjá okkur
bændafólkinu; að vísu höfðum við
löngun til að sjá og heyra prófessor
Helgason; en á hinn bóginn byrja
nauðsynjaverk heimilanna eftir
þann tíma á kveldin, sunnudaga
sem aðra daga. Flestir munu þó hafa
afráðið að bíða, og var sú bið ekki
til einskis, því með prófessor Helga-
syni komu síra .F. J. Bergmann og
Ásmundur okkar.*)
Þegar öllum messum var lokið,
síðasti sálmurinn sunginn og síð-
asta amenið sagt, þá fór hver heim
til sín með fúsum vilja og frið i
hjarta, endurnærðir andlega, eins-
og akrarnir eftir regnið. Og mér
sýndist ég sjá lyftast brúnina á sam-
komuhúsinu “Bræðraborg”, og fanst
*) Candidat Ásmundur, sem hefir
þjónað hér sl. 2 ár, en mun nú á
förum til lslands. J. J.
sem það segði við sjálft sig: “ó,
þið miklu mannahendur, sem mig
hafið skapað, eg þakka ykkur af
grunni undirstöðu minnar fyrir
þenna dag, því nú er mér það fylli-
lega ljóst, að eg er ekki til einskis
i heiininn komin”.**)
Eg hefi líkt messunum þenna dag
við góðu regnskúrina, eftir lang-
vinna hitann og þerririnn; en þú
manst, að eg gat þess, að regnskúr-
inni hefði fylgt nokkurt hagl, og
haglinu skemdir nokkrar á eignum
inanna og ökrum. Þér mun skiljast,
að ekkert slíkt hafi átt sér stað í
sambandi við messurnar, og er það
rétt, ef beinlínis er skoðað; en ó-
beinlínis má líkja yfirlýsing Ásm.
Guðmundssonar um það, að hann
ætlaði að hafa trúmálafund eftir
messu næst þá hann messaði, við
hagl í enda góðrar regnskúrar; því
það er mín skoðun, að trúmálastagl
geti ekki leitt til neins nema sundr-
ungar. Með trúmálafundum (stagli)
hefir fólki verið splundrað.sem rúð-
um af hagli, svo það hefir ekki get-
að unnið saman að sameiginlegura
velferðarmálum. Til þess eru nóg
dæmi og nægar sannanir. — En tím-
inn leyfir mér ekki, að rita meira
að sinni, svo eg slæ botninn í þessar
línur og bið þig vel að virða.
J. Janusson.
**) Þegar húsið var bygt, voru
sumir á þeirri skoðun, að þörf væri
engin fyrir ^unkomuhús. J. J.
EINA ÍSLENZKA HOÐABÚÐIN I WINNIPEG
Kaupa og verzla með húðir, gærur, og allar teguodir af dýraskinnum, mark
aðs gengum. Líka með ull og Seweea Roots, m.fl. Borgar hæðsta verð»
fljót afgreiðsla.
J. Henderson & Co.. . Phone Garry 2590. .236 King St., Winnipeg
Hiíí sterkasta gjöreySingar Iyf fyrir skordýr.
Bráðdrepur öll skorkvikindi svo sem, veggjalýs,
kokkerlak, maur, fló, melflögur, og alskonar smá-
kvikindi. Það eyðileggur eggin og lirfuna, og kemur
þannig í veg fyrir frekari óþægindi.
Búið til af
PARKIN CHEMICAL CO.
400 McDermot Avenue
Phone Garry 4254 WINNIPEG
Selt í öllum betri lyfjabúðum.
4 oe
amananw .
» «
♦ VITUR MAÐUR er varkár meS að drekka eingöngu hreint öl,
t
♦
»
»
Þér getið jafna reitt yður á
OREWRY’S REDWOOD LAGER
Það er léttur, freyðandi bjór, gerður eingöngu
úr Malt og Hops. Biðjið ætíð um hann.
t E. L. DREWRY, Manufacturer
WINNIPEG, CAN.
|
I
«
!
i
9999999999499999999999
MANITOBA.
Mjög vaxandi athygli er
þessu fylki nú veitt af ný-
komendum, sem flytja til bú-
festu í Vestur-Canada.
þetta sýna skýrslur akur-
yrkju og innflutninga defldar
fylkisins og skýrslur innan-
ríkisdeildar rikisins.
Skýrslur frá járnbrautafé-
lögunum sýna einnig, að
margir flytja nú á áður 6-
tekin lönd með fram brant-
um þeirra.
Sannleikurinn er, að yfir-
burðir Manitoba eru einlægt
að ná viðtækari viðurkenn«
ingu.
Hin ágætu lönd tylkisina,
óviðjafnanlegar járnbrauta-
samgöngur, nálægð þess við
beztu markaði, þess ágtetu
mentaskilyrði og lækkandi
flutningskostnaður — eru hin
eðlilegu aödráttaröfl, sem ár«
lega hvetja tnikinn fjölda
fólks tfl að setjast að hér I
fylkinu ; og þegar fólkfð aezt
að á búlöndum, þá aukast
og þroskast aðrir atvinnu-
vegir I tilsvarandi hlutföllum
Skrifið kunningjum yðar — segið þeim að taka sér bólfests •
Happasælu Manitoba.
Skrifið eítir frekari upplýsingum tfl :
JOS. RURKK, Industrial Bureau, Winnipeg, Uanitoba.
JAS. IIARTNKY, 77 York Streel, Toronto, Ontarío
./. F. TKNNANT Qretna, ManUoba,
W. W. UNS WORTH. Kmerson, M an itoba;
S. A. BEDFORD,
Deputy Minnister of Agricullare,
Winnipeg, Mnnitoba.