Heimskringla - 12.11.1914, Síða 6

Bls. 6
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 12. NóV. 1914.
Ljósvörðurinn.
♦
þá kom Kitty og kallaði: “Hvaðan komuð þér, ungfrú
Pace?”
“Ungfrú Kathrine”, sagði Patty og greip báðar
hendur ungu stúlkunnar glaðlega, “þér þekkið mig þá?”
Svo bætti hún við: “Guð blessi yður fyrir það að hafa
ekki gieymt gamalli vinstúlku”.
“Eg þekti yður strax, yður er ekki svo auðgleymt.
Manstu ekki eftir ungfrú Pace, Bella? Eg kyntist henni
á þinu heimili”.
“ó, er það hún?” sagði Bella, sem reyndi að dylja
að hún hafði kynst henni, er oft kom á heimili for-
eldra hcnnar og naut mikillar virðingar hjá þeim.
“Eg er hrædd um að hún sé drambsöm”, sagði
'frú Pace lágt. Svo bætti hún við, án þess að taka
t ti! ungu mannanna, sem stóðu bak við hana: —
! sé, að hér eru ungir biðlar. Eru þeir til yðar,
frú Kathrine, eða til hennar?”
Kitty hló, því hún vissi að ungu mennirnir höfðu
heyrt til hennar og höfðu gaman af, og svaraði því um-
svifalaust: “ó, til mín, báðir”. Ungfrú Pace leit nú
1 kringum sig og saknaði Grahams, gekk svo til konu
hans og sagði: “Hvar er brúðguminn?”
Frú Graham svaraði vandræðalega, að hann kæmi
bráðum og bað hana að setjast.
“Þökk fyrir, frú; nei, eg er'forvitin og vil með
yðar leyfi skoða herbergið. Mér þykir gaman að öll-
um tízkumunum”. Svo fór hún að skoða myndirnar,
en var ekki komin langt, þegar hún sneri sér að Gerti
og spurði hátt: “Hvar er hin konan?” Gerti varð
Unnrpndi á svip, og ungfrú Pace leiðrétti því spurn-
ingu sína með því að segja: “Eg á auðvitað við mynd-
ina af fyrri konunni; hún hékk hér, ef eg man rétt, en
hvar er hún nú?”
Gerti hvislaði að henni svarinu, og segir þá ung-
frú Pace við sjálfa sig: “í ruslaklefanum; já, þannig
gengur það, það nýja vill jafnvel eyðileggja endur-
minnin^una um það gamla”.
Nú tók hún hendi Gerti, svo hún gæti leitt hana
um herbergið; að því loknu nam hún staðar frammi
fyrir ungu mönnunum, sem allir litu á hana með á-
nægju. Hún heilsaði Bruce, sem gömlum kunningja,
og bað svo að kynna sig meðlim hermálastjórnarinn-
ar, sem hún kallaði lautinant Osborne. Kitty kynti
hana með nákvæmum samkvæmisreglum, og kynti
lautinantinn um leið ungfrú Gerti, sem henni hafði
gramist, að frúin, frænka hennar, ekki gjörði. Nú var
ungfrú Pace fengið sæti og hún settist þar á meðal
unga fólksins og skemti því, unz að borði átti að ganga.
Gerti fór aftur upp til Emily.
Við borðið sat Gerti við hliðina á Emily, til þess
að hjálpa henni, og við hina hliðina sat Patty. Hún
hafði því svo mikið að gjöra, að hún gat engum öðrum
veitt eftirtekt, sem Bruce kom illa, því hann vildi að
hún sæi dekur sitt við Kitty, sem bar mosarósir í hári
sinu og brosti ánægjulega.
Bella var lika ánægð yfir aðdáun hins unga lautin-
ants, og enginn fann ástæðu til að trufla ánægju ungu
stúlknanna. Stundum komu þó athugasemdir ungfrú
Patty öllum ti) að hlæja.
Graham var aðdáanlega kurteis við ungfrú Patty,
og frú Graham, sem gat verið mjög alúðleg, þegar hún
vildi, sparaði ekkcrt til að koma gömlu konunni til að
spjalla. Hún varð þess lika vör, að Patty þekti næst-
um allar manneskjur, og kom með viðeigandi og skemti-
legar athugasemdir um hvern, sem á var minst.
Þegar staðið var upp frá borðum, fylgdu karl-
fllClllIII áil .• kvenfólkinu út í forstofuna rúmgóðu, þar sem
’™r svo svalt og Ioftgott heitustu dagsins stundir. Patty
; Fanny Brucc þvinguðu Gerti til að vera þar hjá þeim,
d að engan vantaði af fjölskyldunni nema frú Graham,
n ekki vildi missa af miðdegislúr sínum.
Áhuginn, sem að Patty vakti, var svo almennur, að
allar samræður um annað hættu, og athyglinni var ein-
nngis beint að þeim efnum, sem hún vakti máls á.
Bella setti á sig fyrirlitningarsvip og reyndi að
leiða hugsanir hr. Osbornes i aðrar áttir; enda tókst
henni það að nokkru leyti. Kitty hafði gaman af Patty
og reyndi ekki að tala um neitt, enda sat Bruce við hlið
hennar og studdi það ánægju hennar ekki all-lítið.
Nú fór ungfrú Pace að tala um tvö efni, sem henni
sérstök ánægja að, nefnilega tizkuna og klæðnaðinn
;ekk nú til Bellu og fór að skoða efnið í fatnaði henn
»g bað hana loks að standa upp, svo hún gæti séð
ið á fotuniun hennar.
Bella ýtti hendi gömlu konunnar frá sér, einsog
hún væri sýkjandi og vildi ekki standa upp.
“Stattu upp, Bella”, sagði Kitty lágt, “vertu ekki
svona þver”.
“Því stendur þú ekki upp sjálf”, sagði Bella, "og
sýnir henni þinn eigin fatnað?”
“Hún bað þig, en ekki mig”, svaraði Kitty, “en eg
skal gjöra það með mestu ánægju, ef hún vill sjá minn
fatnað. Ungfrú Pace”, sagði hún glaðlega um leið og
hún tók sér stöðu frammi fyrir henni, “viljið þér ekki
líta á kjólinn minn, og hafa hann til fyrirmyndar, ef
yður líkar hann. Mér þykir heiður að því”.
Af tilviljun var klæðnaður Kitty snotur í þetta sinn,
og gamla konan skoðaði hann nákvæmlega og gjörði
ýmsar athugasemdir, og gekk svo aftur til sætis síns.
Fanny hélt i bakið á stólnum, sem Patty ætl-
aði að setjast á, einsog hún ætlaði að draga hann burtu,
og af þvi Bella gaf henni bendirfgu brosandi, dró hún
hann ögn til hliðar, í þvi skyni að gamla konan dytti
á gólfið.
Þegar hún ætlaði að setjast, hefði hún eflaust dott-
ið, ef Gerti hefði ekki komið og hjálpað henni. Gerti
Ieit ásakandi augum á Fanny, sem vaið sneypuleg og
ætlaði að draga sig i hlé; en um leið sté hún ofan á gigt-
veika fótinn hans Grahams, sem rak upp hljóð af sárri
tilfinningu.
“F'anny”, sagði Bruce, sem aðeins sá síðara tilfell-
ið, “eg vildi þú gætir lært kurtisi”.
“Af hverjum á eg að læra hana?” spurði Panny
stygg. “Afþér?”
Bruce varð gremjulegur, en svaraði engu. Gamla
Patty var nú búin að jafna sig og sagði: “Kurteisi er
elskuleg en sjaldgæf dygð, sem þó er svo þroskuð hjá
Gerti, vinu minni, að hún væri sönn prýði fyrir prins-
essu”.
/ Bella ylgdi sig og brosti fyrirlitlega. “Lautinant
Osborne”, sagði hún, “finst yður ekki ungfrú Devereux
hafa fagra hegðun?”
“Jú, áreiðanlega”, svaraði lautinantinn; “þegai hun
tekur á móti gestum til dæmis, er hún sannarlega yndis-
leg”.
“Um hverja talið þið?” spurði Kitty. “Um frú
Harry Nabel?”
“Nei, við töluðum um ungfrú Devercux”, svaraði
Bella, “en sama má segja um frú Nabel”.
“Það finst mér líka”, sagði Bruce. “Heyrirðu,
Fanny? Við höfuin fundið fyrirmynd handa þér. Hag-
aðu þér eftir frú Nabel”.
“Eg þekki ekki frú Nabel”, svaraði Fanny; “eg vil
heldur taka ungfrú F'lint mér til fyrirmyndar. Ungfrú
Gerti”, sagði hún ineð angrandi alvöru, “hvernig á ej
að læra kurteisi?”
“Manstu hvernig söngkennarinn þinn sagði að þú
ættir að læra að leika með svipfagurri viðfeldni?” svar-
aði Gerti, og leit þýðingarmiklum augum til Fanny.
“Eg vil ráða þér til hins sama, þegar þú ætlar að læra
kurteisi”.
F’anny roðnaði mikið.
“Hvað er það?” spurði Graham. “Láttu okkur
heyra, hvaða rcglur Gerti fyrirskipar til að læra kur-
teisi, Fanny”.
“Hún segir að þær séu hinar sömu og söngkennar-.
inn gaf mér i fyrra”.
“Hvað sagði hann?” spurði Bruce.
“Eg spurði hr. Hermann, hvernig eg ætti að fara
að læra að spila með tilfinningu”, sagði I'anny, “og
hann svaraði: ‘Þér verðið að tileinka yður mentun
hjartans, ungfrú Bruce’.”
Þessi nýja leiðbeining til að ná svo stóru tak-
marki, framleiddi jafn niargar svipbreytingar og mis-
munandi eðliseinkunnir voru til hjá tilheyrendum
Fannyar. Graham beit á vörina og fór, — hann vissi
að kurteisi sín hvildi ekki á slíkum grunni, en að hjá
Gerti gjörði hún það. Bella var ímynd fyrirlitningar-
innar; Bruce og Kitty voru yfirlætisleg og þó að nokk-
uru leyti glaðleg; en Osborne lautinant virtist skilja
sannleikann i þessu, og leit aðdáandi angum til Gerti.
Svipurinn á andliti Emily sýndi greinilega, að hún var
þessu samþykk, og gamla konan lét hiklaust i ljósi á-
nægju sína yfir þessu,
*‘Athugasemdir ungfrú Gerti eru án efa sannar”,
sagði hún; “hin eina kurteisi, sem er nokkurs verð,
kemur frá mentuðu hjarta. Máske gestirnir vilji vera
svo lítillátir að hlusta á gamla konu, þegar hún segir
frá sjaldgæfu dæmi um sanna kurteisi og hvernig hún
öðlaðist endurgjald”.
Allir létu i ljósi einlæga ósk til að fá að heyra
sögu gömlu konunnar, og hún byrjaði:
“Einn vetrardag fyrir nokkrum árum gekk gömul
kona, hrörleg og á afturfararskeiði, en sem hafði góða
sjón og talsverða heimsþekkingu — nafn hennar var
ungfrú Patty Pace — beina leið og eftir sérstöku heim-
boði til húss herra Clintons, föður ísabellu, fallegu,
ungu stúlkunnar þarna. Öll trén í gamla og góða bæn-
um okkar voru þá þakin með hrími, og gangtraðirnar
voru hreint og beint snörur fyrir fætur þeirra gömlu
og óvarkáru.
“Eg misti jafnvægið og datt. Tveir glaðlyndir
ungir menn hálpuðu mér og fóru með mig til næstu
lyfjabúðar, og þar kom eg aftur til meðvitundar. Eg
hélt áfram, kvíðandi fyrir óhöppum, og hefði naumast
komist alla leið, ef ungur maður, rjóður í kinnum,
hefði ekki komið og lagt gamla handlegginn minn á
unga og sterka handlegginn sinn og fylgt mér alla leið
til hins ákveðna staðar. Þessi eðallyndi fylgdarmað-
ur minn þurfti á mikilli djörfung og stillingu að halda
til þess að framkvæma það, sem hann hafði ráðist í.
Hugsið ykkur ungling, fjörugan og fagran einsog sól-
argeislann, beinan einsog ör — já, sannan Apollo —
með vesalings litlu, gömlu Patty Pace hangandi á hand-
leggnum! Eg ætla ekki að hlífa sjálfri mér, stúlkur
mínar, en ef þið hefðuð séð mig þá, munduð þið skoða
mig sem mikið endurbætta útgáfu núna, að ytra áliti.
Höndum mínum hafði eg stungið i vasana, hnakka-
hárvöndullinn hafði allur aflagast um leið og eg datt,
og gleraugun mín — þau sömu, sem faðir minn hafði
notað— þöktu nærri alt andlitið á mér, og voru í sjálfu
sér nægileg til að vekja athygli og forvitni. En hann
gekk rólegur af stað með mig, og þrátt fyrir aðlaðandi
augnatillit margra fagurra unglingsstúlkna, og háðsleg
bros frá ungum mönnum á hans aldri, sem við mætt-í
um við og við, studdi hann minn veika likama með ■
jafn mikilli umhyggjusemi einsog eg hefði verið keis-^
arainna, og tempraði fjöruga göngulagið sitt eftir seina
ganginum mínuin. Það var sannarlega eðallyndur
hugsunarháttur, sem hann lét i ljósi, fylgdarmaðurinn
minn. Hefðuð þér getað séð hann, ungfrú Katharine,!
eða þér, ungfrú F’anny, þá hefði hjarta ykkar tilheyrt
honum frá þeirri stundu. Hann var sönn fyrirmynd. I
“Hvert hann ætlaði sjálfur, veit eg ekki, þvi hann
yfirgaf mig ekki fyrr en við dyrnar á húsi Clintons. |
Eg get naumast haldið, að honum hafi verið nein þægð
i, að eiga mitt gamla hjarta, en eg held stundum, að
það hafi fylgt honum; því enn í dag hugsa eg oft til
hans”.
“Og það hafa verið launin hans”, sagði Kitty.
“Nei, ungfrú Kitty, getið þér aftur”.
“Eg get ekki hugsað mér annað æskilegra, ungfrú
Pace”.
“Laun hans voru gæfa lífsins, ungfrú Katharine.
Þó er líklegt, að hann sé ekki enn fær um að meta
þýðingu þeirra launa”.
“Hvers vegna?” spurði Fanny.
“Nú skal eg með fám orðum segja frá endir sög-
unnar. Frú Clinton hvatti mig ætíð til að tala mikið,
þegar eg var hjá henni. Hún þekti smekk minn og
lét mig rausa og mér þótti vænt um nærgætni hennar.
Eg sagði henni frá fylgdarmanni minum og lýsti kost-
um hans og útliti. Hr. Clinton var til staðar og heyrði
alt; hann var maður, sem kunni að ineta kurteisi og
varð hrifinn af þessu eðallyndi drengsins, og lofaði
mér að gefa honum vinnu og efndi það. Hinir e15al-
lyndu andlitsdrættir hans og svipur mæltu með sér
sjálfir og útveguðu honum skrifarastöðu. En síðan
hefir hann ávalt komist hærra og hærra, og nú er hann |
orðinn verzlunarfélagi og umboðsmaður fyrir mikils-í
vert og auðugt verzlunarhús. Ungfrú fsabella, mér
þætti gaman að heyra síðustu fregnirnar af hr. Willi-
am Sullivan”.
“Eg held honum liði vel”, svaraði fsabella fýluleg;
“eg hefi að minsta kosti ekki heyrt annað”.
“Ó, Gerti veit það”, sagði Far.ny; “Gerti veit um
alt, sem snertir hr. Sullivan; hún getur sagt yður frá
honum”.
Nú litu allir á Gerti, sem með ólýsanlegri ánægju
hafði hlustað á sögu gömlu konunnar. Ungfrú Pace
sneri sér nú að henni, og varð hissa á því að hevra að
hún þekti unga fylgdarmanninn hennar. Gerti svar-
iði öllum spurningum hennar undir eins og feimnis-1
'aust; en svo lágt, að hitt fólkið, sem ekki hugsaði um
Willie, fór að tala saman um annað efni.
Gerti sagði nú ungfrú Pace, hve forvitinn Willie
og ættingjar hans hefðu verið um það, að vita hver or-
sökin hefði verið til gæfu hans, og gamla konan hafði
svo mikið gaman af að heyra um tilgáturnar um það
efni, að hún hló eins glaðlega og unga fólkið við
dyrnar.
Ungfrú Pace bað nú Gerti að flvtja Willie marg-
ar og kærar kveðjur frá sér í næsta bréfi, sem hún skrif-
aði honum. En nú kom frú Graham til þeirra og
hrópaðj:
“Hamingjan góða! Þið sitjið hér öll ennþá; eg
hélt þið ætluðuð að ganga ykkur til skemtunar i skóg-
inum. Kitty, hvað er orðið af þeirri fyrirætlun þinni,
a fara upp á fjallið til þess að sjá sólsetrið þaðan?”
“Eg mintist á það fyrir klukkustundu síðan, en
Bella sagði, að það væri of heitt; mér sýnist veðrið
hentugt fyrir slíkt ferðalag”.
“Það kólnar bráðuin”, sagði frú Graham, “svo þið
ættuð að fara af stað; vegurinn er býsna langur”.
“Hver ratar þangað?” spurði Kitty.
Enginn svaraði spurningunni, og furðaði Gerti á
því, þar eð hún hélt að Bruce væri kunnugur. En nú
fór Emily að finna til höfuðverkjar, svo Gerti fór með
henni upp í herbergi hennar. Þegar hún var að loka
dyrunum, koin Fanny og spurði: “Komið þér ekki
með okkur, ungfrú Gerti?”
“Nei”, svaraði Gerti, “ekki i dag”.
“Þá fer eg ekki heldur”, sagði Fanny. “Þvi viljið
þér ekki koma með okkur, ungfrú Gerti?”
“Eg ætla bráðum að ganga út með Emily, ef hún
er svo frísk að geta það; þú mátt vera með okkur, ef
þú vilt, en eg held þú hafir meiri ánægju af að fylgja
hinum og sjá sólsetrið”.
Niðri var talað um, að fá Gerti til að fylgja þeim,
en Bella var þvi mótfallin. Loks varð það þó niður-
staðan, að Kitty var send upp til að biðja hana að
verða samferða.
TUTTUGASTI OG FYfíSTI KAPITULI.
Fyrirlitning.
Gerti vildi helzt ekki fara; en þegar Emily hvatti
hana til þess, samþykti hún það loksins. Hún lét nú
á sig þykka skó og fór svo að leita að hattinum sínum
i skápnum, þar sem hún var vön að geyma hann.
“Að hverju leitarðu?” spurði Emily, þegar hún
heyrði Gerti ljúka upp skápnum aftur og aftur.
“Að hattinum mínum; eg get ekki fundið hann.
Eg má biðja þig að lána mér hattinn þinn”. Hún lét
nú á sig hatt Emily, sem lá á rúminu, um leið og Emily
sagði:
“Gjörðu svo vel, góða mín”.
“Eg fer nú bráðuin að halda, að eg eigi hann”,
sagði Gerti glaðlega, “eg brúka hann svo miklu oftar
en þú”.
Niðri stóð Fanny og beið hennar; hitt fólkið var
farið fyrir stundarkorni. Emily kallaði nú á eftir
þeim: “Gerti, þú hefir liklega látið á þig þykka skó?
Það er alt af svo blautt hjá Tomtons girðingunni”. -—
Gerti kvaðst hafa þykka skó; en datt nú í hug, að
hinar hefðu ekki verið svo varkárar, og spurði því frú
Graham, hvort Bella og Kitty hefðu búið sig undir að
verða að vaða í bleytu.
Frú Graham kvað þær ekki hafa gjört það, og þar
eð þær væru komnar svo langt, vissi hún ekki hvað
ætti að gjöra.
“Eg hefi létta utanhafnarskó og þá skal eg hafa
með mér, og við Fanny skulum ná þeim áður en þær
eru komnar að bleytunni”.
Það var auðvelt að ná Bellu og lantinantinum, sem
gengu mjög hægt, líklega af ásettu ráði. En Kitty og
Bruce voru langt á undan þeim.
Þau voru nú komin að blautu mýrinni; en Gerti
og F’anny áttu enn drjúgan spöl til þeirra og voru orðn-
ar all-móðar af hlaupunum. Þegar þær gengu fram
hjá heimili Tomtons, kom frúin út í dyrnar og á-
varpaði Gerti, sem nú bjóst við töf og bað því Fanny
að hlaupa á undan og segja Kitty og bróður sínum frá
bleytunni og biðja þau að biða þangað til Bella og
lautinantinn kæmu. Fanny varð of sein, því Bruce
var kominn yfir torfæruna með Kitty eftir þeirri einu
leið, sem var fær. Gerti náði nú F’anny.
Bella og lautinantinn nálguðust svo hægt, að Fanny
leiddist að bíða og bað Gerti að halda áfram og láta
þau eiga sig. Loksins komu þau fyrir girðingarhorn-
ið; en Bella gekk jafn hægt og aður, þó hún sæi að beð-
ið væri eftir þeim.
“Eruð þér orðnar . máttvana, ungfrú Clinton?”
hrópaði Fanny.
“Máttvana? Við hvað áttu?” spurði Bella.
“Þér gangið svo hægt”, sagði Fanny, “að eg hétt
að eitthvað gengi að fótunum yðar”.
Bella fann það ekki viðeigandi að svara og gekk
áfram, án þess að lita við Gerti; en hún lét sem hún
sæi ekki ókurteisi Bellu, tók í hendi Fanny og sneri
inn á annan veg og sagði róleg og kurteis: “Þessa
leið, ef þér viljið gjöra svo vel, ungfrú Clinton. Við
höfum beðið eftir yður til þess að leiðbeina yður yfir
þessa blautu mýri”.
“Er blautt hérna?” spurði Bella og leit á þunn*
skóna sína, cn bætti svo við í gremjuróm: “Eg hélt
að þér þektuð veginn betur en svo, að fara með okkur
hingað. Eg fer ekki yfir þessa for”.
“Þá verðið þér að fara heim aftur”, sagði Fanny;
“það sér enginn eftir því”.
“Það var ekki mín uppástunga”, svaraði Gerti
stillilega, en roðnaði þó ögn; “eg held samt að eg getí
hálpað yður út úr þessum vandræðum. Frú Graham
hélt, að þér hefðuð of þunna skó og tók eg því þessa
utanhafnarskó með mér”.
Bella tók við þeim, án þess að þakka fyrir, og þeg-
ar hún opnaði umbúðapappírinn, spurði hún: “Hver
á þá?”
“Eg”, svaraði Gerti.
“Eg held eg geti ekki hamið þá á fótunum”, taut-
aðði Bella, “þeir eru líklega alt of stórir”.
“Með leyfi yðar?” sagði lautinantinn, og um leið
og hann tók annan skóinn, laut hann niður til að hjálpa
henni að láta þá á sig; en það var all-erfitt því þeir
voru of litlir. Þegar Bella varð þess vör, vildi hún
sálf láta þá á sig, og í reiði sinni sleit hún mjóu bönd-
. in, sem láu yfir ristina, en samt kom hún ekki öllum
| fætinum i skóinn.
Meðan þær héldu áfram varð Fanny vör við lag-
legan, barðabreiðan hatt, sem Bella bar öðrumegin i
höfðinu, og þekti undir eins að það var hattur Gerti.
Hatturinn var nokkuð einkennilegur, svo Gerti hefði
naumast keypt hann sjálf; en svo stóð á, að Graham
eyðilagði hattinn hennar af ógáti og keypti svo þenna
handa henni í staðinn. Hattinn geymdi Gerti í skáp
i nokkrum og þar fann Bella hann og tók hann. Þegar
Fanny ásamt Gerti gengu á eftir Bellu og lautinantin-
um, benti hún á hattinn til að vekja athygli Gerti,
gretti sig og gjörði óteljandi fettur, brettur og bend-
ingar, sem allar áttu að þýða, að hana langaði til að
rífa hattinn af Bellu og setja hann á Gerti.
Gerti gat varla varist hlátri. Hún hristi höfuðið,
gaf Fanny hótandi fíngurbendingar og merki til þess
að hætta, og að síðustu hraðaði hún sér á undan Bellu,
ásamt Fanny, svo að hún sæi ekki fetturnar og brett-
urnar hjá henni”.
“Þú mátt ekki koma mér til að hlæja, Fanny",
sagði hún; “ef ungfrú Clinton hefði séð til þin, hefðl
hún orðið mjög gröm”.
Fríir
ABYRGÐSTIR
Amerikanskir
SILKISOKKAR
OSS VANTAR AÐ ÞÉR
KINNIST ÞESSUM SOKKUM
Þeir hafa staðist raunina
þegar allir aðrir brugðust.
Þeir gefa manni veruleg fóta
þægindi. Þeir hafa enga
sauina sem hætt er við að
rifni upp úr. Þeir fara ekki
úr lagi því það er prjónað en
ekki straugjað í þá. Þeir eru
Ábyrgstir að fínleika. að tísku
fyrir yfirburði að efni og frá-
gangi, aigjörlega flekkleysi. og
til að endast í sex uiánuði
gata lausir, annars er annað
par sent í staðinn.
ÓKEYPIS
Hver sem sendir 50c til að
borga flutningsgjaldið send-
um við ókeypis að undan-
teknu tollgjaldi, þrjú pör af
okkar nafnfrægu karlmanna
AMERICAN SII.K HOSE með
skrifaðri ábyrgð og af hvaða
lit sein er, eða, þrjú pör ut
okkar Ladies’ Hose, anriað-
hvort svarta. brúna eða iivfta
að liti með skrifaðri ábyrgð.
LÁTTU EKKl BÍÐA—Þetta
tilboð verður tékið til baka
þegar verzlunannaðurinn í
þínu héraði fer að höndla |>á.
Nafngreinið bæði lit og stærð.
The International Hosiery Co.
21 Bittner Street
Dayton, Ohio, U.S.A.
DOMINION BANK
tlornl Notre Dnme og Sherbrooke
Str.
tfnfuítntAU uppb...
VflrHNjAflur........
Allur eignlr........
. .. .$.6,000.000
.....$. 7,000.000
.....$7S,000,000
Vér óskum eftlr vitSskiftum verz-
lunarmanna og ábyrgumst aó gefa
þeim fullnægju. Sparisjóðsdeild vor
er sú stærsta sem nokkur banki hef-
ir í borginni.
lbúendur þessa hluta borgarinnar
óska aó skifta vió stofnun sem þeir
vita aó er algerlega trygg. Nafn
vort er fulltrygging óhlutleika.
Byrjió spari innlegg fyrir sjálfa
yóur, konu og börn.
W. M. HAMILTON, Ráðsmaður
PIIONK GAKItV 34.*»0
ICreseent!
— Uppákald
Vesturlandsins
E. L. Drewry, Ltd., Winnipeg.
MJÓLK OG RJóMI
er svo gott fyrir börnin að
mæðtirnar gerðu vel i
að nota meira af þvi
Engin Bakteria
lifir á mjólkinni eftir að við
höfum sótthreinxað hana.
Þér fáið áreiðanlega
hreina vöru hjá oss.
TALSIMl MAIN 1400
Kaupið Heimskringlu.
ÁGRIP AF REGLUGJÖRÐ
um heimilisréttarlönd í Canada
Norðvesturlandinu.
Hver, sem hefur fyrlr fjölskyldu aB
sjá eöa karlmaCur eJdrt en 18 ára. g«t-
ur tekiö heimllisrétt á fjóröung úr
section af óteknu stjórnarlandl I Man-
ttoba, Saskatchewan og Alberta. Um-
sækjandi verCur sjálfur að koma A
landskrlfstofu stjórnarinnar, eöa und-
trskrifstofu hennar t þvi héraöt. Sam-
kvæmt umboöi má land taka á öllum
landskrifstofum stjórnarinnar (en ekkl
á undir skrifstofum) með vtssura skil-
yrt5um.
SKYLDUK—Sex mánaöa ábúTi og
ræktun landsins á hverju af þremur
árum. Landnemi má búa með vissum
skilyröum innan 9 milna frá heimllta-
réttarlandi sinu, á landi sem ekkl mr
minna en 80 ekrur.
1 vissum hérööum getur gófiur og
efnilegur latidnemi fengiö forkaupa-
rétt á fjóröungi sectiónar mebfrani
landi sinu VerÖ $3.00 fyrir ekru hverja.
SKYLDUH—Sex mánaða ábúb &
hverju hinna næstu þrlggja ára eftlt
að hann hefur unnið sér Inn eignar-
bréf fyrir heimlllsréttarlandi sinu, og
auk þess ræktaö 50 ekrur á hlnu selnnt
landi. Forkaupsréttarbréf getur land-
nemi fengiö um leiÓ og hann tekur
heimilisréttarbréfiö, en þó meö vtssum
skilyrbum.
Landnemi sem eytt hefur helmilia*
rétti sínum, getur fengiö helmllisrétt*
arland keypt i vtssum héröðum VerM
$3.00 fyrir ekru hverja. SK VLDI It—.
Verður að sltja á landinu 6 mánuftl af
hverju af þremur næstu árum, rækta
50 ekrur og reisa hús i landtnu, sem mr
$300.00 viröi.
Færa má nitiur ekrutal. er ræktant
skal, sé landlö ósiétt, skógl vaxlh eha
grýtt. Búþening má hafa á landlnu I
stað ræktunar undir vlssum skilyrhum.
Blö’ö, sem flytja þessa auglýsluga
teyfislaust fá enga borgun fyrlr.—
U. W. ( OltY.
Deputy Mlnlster or the Interlor.
f
i
TICO

Hið sterkasta gjöreyðingar lyf fyrir skordýr.
Bráðil repiil nll skorkvlkhKlÍ svn seill. ve(r(;jHlý8,
knkkerlak. maiir. fló. nielflö(Mir. <>(> alsknnai smá-
kvikimli Það eyðile(r(rui efrkln ng lirfuua. og keiuur
jiaunit; f veg fyrír frekari óþægitidi.

Búið til 8f
r / F KIN CHFMICAL CO.
400 McDermot Avenue
i
Phone Garry 4254
s,.|t f öIIiitíi hetrl lyfjabúðum.
WINNIPEO