Heimskringla - 28.01.1915, Blaðsíða 4

BLS. 4
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 28. JANÚAR 1915.
Heimskringla
(Stofnuð 1886)
C«mur út á hverjum fimtudegl.
trt^efendur og eigendur
THE VIKING PRESS, LTD.
VerT> blatislns í Canada og
Bandarikjunum $2.00 um árlo
(fyrirfram borga©).
Sent til íslands $2.00 (fyrirfram
borgaö).
Allar borganlr sendist ráös-
manni blabsins. Póst etJa banka
ávísanir stýlist til The Viking
Press. Ltd.
Ritstjóri
M. J. SKAPTASON
Rá bsmaöur
H B SKAPTASON
Skrlfstofa
729 Sherbrooke Slreet. WinDÍp*d
BOX 3171. Talsfmi Garry 4110
Spakmœ/i.
Þá fyrst ertu fxr um, að
elska aðra réttilega, þegar þú
elskar sjálfan þig með viti og
skynsemi.
Þegar þú be. > virðingu fyr-
ir sjálfum þér, þá ertu fyrst
fxr um, að bera virðingu fyr-.
ir guði.
Heimurinn er spegill af sjálf-
um þér. Haltu þcr hreinum og
þá muntii sjá hreina menn og
konur alt i kringum þig. —
Vertu glaður og kátur, og þá
munu allir brosa, sem á vegumt
þinum verða
Vcrtu óhrxddur við atburð-
ina og mennina, og þá munu
stjörnurnar á brautum him-
insins berjasl mcð þér.
Hvert sem þú ert dxmdut
fangi i dýflissu, eða kartxgur
aumingi, eða svikin eigin-
kona, eða yfirgefinn og svik-
inn af vinum þinum, eða ó-
höppin hafa xtlað að mala þig
i smátt,— þá skaltu leita bjarg-
ráðanna hja sjálfum þér, —
treysla sjálfum þér og vera
sjálfum þér trúr, og mun þér
vcl gefast.
Lofaðn öllum heiminum að
fyrirlita þig, — Það hefir litla
cða enga þýðingu, meðan þú
fyrirlítur ekki sjálfan þig.
Hvernig scm hin umliðna
xfi þin hefir verið, þá skaltu,
nú þegar, undireins — fara að
standa sjálfur og leggja fram
hið bezta i þér, alt það bezta,
sem þú veizt að í þér býr; alt
það bezta, sem þú finnur að
búi í huldum djúpum .huga
þíns og hjarta.
Stattu fast fyrir, og láttu
ekki þoka þér um þumlung.
Vertu sjálfum þér trúr og
dyggur. Upp frá því augna-
bliki fer att að snúast þér til
hamingju.
Dr. Frank Crane.
Út á land.
Nú er stríðið i Evrópu, þar sem
menn berast á banaspjótum; þar
sem borgirnar eru brendar, bygðirn
ar og framtið millióna manna eyði-
lögð, svo að þeir, sem áður voru
ríkir, eru nú á vonarvöl og ganga
betlandi um að biðia um bita
brauðs fyrir sig og börn sín. — Nú
er hér harkan og grimdin og at-
vinnuleysi, og má óefað margur
ganga svangur til hvilu og sitja
kaldur í héluðum, hálffreðnum hús-
um, sökum þess, að þeir geta ekki
keypt eldivið, til þess að hita þau
upp. Og framundan sjá menn hér i
Winnipeg ekki annað en atvinnu-
leysi fyrst um sinn.
Hvað aetti nú þetta að benda oss
á Hvað annað en sparnað. Það er í
hart komið og má búast við fram-
haldi á þvi fyrst um sinn. Vér verð-
um að taka hinum hörðu tímum, —
ekki einungis rólega og stillilega, án
þess að æðrast, eða þylja i sífellu
harmatölur, heldur með þreki og
staðfestu og einbeittum vilja, að
láta ekki yfirbugast, heldur sigra.
Vér verðum liispurslaust og hik-
laust, að kasta frá oss gjálifinu og
glysinu og prjálinu. Vér stöndum
frammi fyrir alvöru lífsins á alvar-
legum þrautatímum.
Nú skal það prófast, hvaða efni
eru i karli og konu. Hingað til hafa
menn leikið sér hér i bæ, oft einsog
ærðir væru, bæði karl og kona.
Menn hafa ekki hugsað um annað en
skcmtanir og eyðslu. Hver vill lifa
sem bezt, éta sem finast, klæðast
sem finast, búa i hir.um fegurstu og
dýrustu húsum, og njóta allra þcirra
skemtana, sem mögulegt er að fá.
En til þess að geta haft þetta, hafa
menn margar skrítnar aðferðir. Ein
er sú, að taka alt “upp á tima”, sem
kallað er. Þeir kaupa t. d. 30 doll-
ara gólfteppi, 40 dollara stól, 30^
dollara píanó, 30 dollara legubekk
kannske zOO til 300 dollara uusbún-
að annan, og meira eða minna af
fötum, — alt “upp á tima”, eða með
vikulegri eða mánaðarlegri afborg
un. Svo skulda þeir náttúrlcga í
húsinu, sem þeir keyptu til að lifa i.
Og nú hrekkur kaupið stundum tæp
lega og stundum alls ekki til þess
ara afborgana; en þeir hafa þá ef til
vill gleymt því, að þeir þurfa að
borða, og hússkuldin, náttúrlega,
verður að eiga sig. Og hvernig fcr
svo, ef að þeir tapa vinnunni, eins
og þúsundir hafa tapað henni nú?
Þetta dugar ekki; það er vit-
skertra manna brjálæði. Eina ráðið
við þessu er þetta: líauptu aldrei
neitt, nema þú gelir borgað það út
í hönd. t stað þess að græða á þess-
um tímakaupum, verða menn oft að
borga þriðjungi meira en hlutirnir
eru virði. Og þeir eru oft æfilangir
þrælar, sem þetta gjöra, hvort sem
það er karl eða kona. Og svo er
þetta: að þegar menn verða sam-
vizkulausir, að borga skuldir sínar,
þá er kynslóðin orðin spilt, siðferð-
islcga eyðilögð; og fyrri eða siðar
hlýtur það grimmilcga að hefna sín.
Hvað eigum vér þá að gjöra? Eig-
um vér að liggja upp á öðruin og
éta út þeirra síðasta bita? Finst oss
það vcra sómasamlegt, og steypa
þeim svo í volæði og vesæld, sem
hafa verið að halda í oss lifinu,
langt fram yfir þann tíma sem sann-
gjarnt var eða skynsamlegt var?
Hvar er nú mannskapurinn og
mcntunin?
Það er enginn efi á því, að hin
yngri kynslóð, sem nú er að vaxa
upp, hefir náð meiri almennri
mentun en feður þeirra og mæður,
frumbyggjarnir, sem hingað komu;
þeir kunna málið, kunna verkin,
þeir hafa gengið i skólana; þeir eða
þær eru nú á bezta aldri; þeir hefðu
þvi nú átt að hafa fullar hendur
fjár, ef að þeir hefðu notað timann
og tækifærin. Og mentunin ætti að
styrkja þá og gjöra þá öflugri i bar-
áttunni. En er það svo? Eg efast
um að það sé alment. Þá eða þær
vantar kjarkinn, þrekið, þolgæðið,
sjálfsafneitunina hinna eldri,
ruddu brautina, sem unnu og stri -
uðu dag eftir dag, til þess að eftir-
komendur þeirra gætu mentast og
liðið vel.
En því er nú ver og miður, að það
lítur svo út, að við þessa svokölluðu
mentun, sem í rauninni er sáralítil
oft og tíðum, þa hefir ýmislegt ann-
að tapast. Sjálfsafneitunin hefir
stórlcga rýrnað, þrekið og þolgæðið
hefir rýrnað, sparsemin er horfin,
dugurinn og áræðið er orðið svo, að ,
áttu. Alt er nú svo miklu léttara, að
þetta væri leikur einn hjá æfi frum-
byggjanna.
Ef að mentunin, sem þeir hafa
notið fram yfir hina, er nokkurs
virði, þá ætti það nú að sýna sig, —
annars er hún verri en ekkert.
Dálítill misskilningur.
1 fréttabréfi frá Markervillc, Alla.,
sem út koin í seinasta blaði Hkr.,
21. janúar, kemur vinur vor með'
aðfinningar til ritstjóra blaðsins,
þess efnis, að vér neitum því, að
gamla Island sé móðir vor. öðrum
lesendum blaðsins viljum vér benda
á grein þá, sem var tilefni þessa.
Hún er í Heimskringlu 12. nóv. sl.,
og svarar sér sjálf. — ísland var
móðir vor. Án þess vér gætum um
það kosið, vorum vér bornir þar og
barnfæddir, — þeir, scm þaðan
korau, og því neitar enginn og ekki
heldur hin umrædda grein. En ó-
neyddir og af frjálsum vilja skift-
um vér þessari móður vorri við
aðra, og helguðum þessari nýju
móður vorri nlla vora krafta, ást og
virðingu og trúnað, og trygðum það
og. fastbundum með hinum ströng-
ustu svardögum og dýrustu eiðum.
Þessu má Iíkja við það, er maður
einn fær skilnað frá konu sinni,
með lögum, eða selur hest sinn eða
uxa eða hveiti; eg tala nú ekki um,
þegar vér höfum bundið kaupin
svardögum, einsog vér allir höfum
gjört, sem borgarar í þessu landi;
og þá einnig fréttaritarinn frá Mar-
kerville, sem skrifaði greinina það-
an, — þá er ekki gott að sjá, hvern-
ig vér getum haldið hvorttvcggju:
hestinum, sem vér crum búnir að
selja, og peningunum, sem vér tók-
um fyrir hann, móðurinni gömlu,
sem vér skildum við og sögðum oss
afhcnda, og hinni nýju móður, sem
vér sórum að skvldi ein vera móðii-
vor framvegis. Ef að menn hugsa út
í það, þá geta menn ekki átt tvö
föðurlönd á saina tima. Nú sem
stendur geta menn t. d. ekki haft
fyrir móðurland Bretland og Þýzka
Iand eða Belgíu og Þýzkaland.
Þetta er þvi misskilningur. — En
hitt er það, að vér getum geymt í
hjörtum vorum minningu móður
þeirrar, sem vér einu sinni áttum
— geymt hana þar sem annan helg-
an dóm. Því hefir ritstjori Heims-
kringlu haldið fram í ræðum og
ritum; skrifað um það í Fróða, flutt
um það fyrirlestra og ræður, hvað
eftir annað; tvisvar sinnum á þjað-
hátíðardögum og vanalega vikið
eitthvað að því, hvenær sem tæki
færi var.— En nú nægir, að benda
á ritstjórnargreinina 12. nóvember
sl., sem fréttaritarinn, af ást til
hinnar fyrri móður sinnar, hefir
verið að fetta fingur út i.— En geta
vil eg þess, að þetta er ekki ritað af
neinum illum huga, enda sýnir
fréttaritarinn það í grein sinni, að
hann vill gegna skyldum sínum við
hina nýju móður sína, sem hann
situr til borðs hjá á degi hverjum.
Glæpastríðið og voða-
valdið.
Það er ekki fyrir það, að eg sé
að finna að grein herra Árna Sveins-
sonar, sem hér sézt í blaðinu, að eg
_ _ , . . rita eftirfylgandi athugasemdir —
menn geta brosað að þvi. Mentunin j ^rni er vej rjtfær maður og ritar
hefir einhvernvegin kent mönnum,! skýrt og greinilega —, heldur til
að hið bezta og farsælasta líf sé i þess, að reyna að koma í veg fyrir
það, að hafa sem minst fyrir lífinu, niisskilning.
að koma svo ár sinni fyrir borð, að , *rni ta,ar u,n. “fcpasjrið'• og
., ; pao er enginn efi a þvi, að þetta er
njota sem mestra gæða fyrir sem , sannnefnt glæpastríð;
PÉTUR BJÖRNSS0N.
/.
(Sent með blómhnýti á kistuna hans).
Far vel í friSi
framliðni vinur!
Signi þig jólanna sólin skær. —
ÁSur þá aleinn
átti eg sorgir
mér hlúSi mund þín hjartakær.
Þér nú eg þakka —
þér nú er sendi’ eg
blómgrein, sem minsta minjavott. —
Stutt eru árin
stopullar æfi,
en minning löng, þeim’s gjörSu gott.
HjartaS þitt hreina —
HjartaS þitt sanna —
drengskaparhjartaS og hugljúf sál,
búi’ oss í brjósti
barnglatt og fagurt,
svo lengi sem vort lifir mál.
II.
KveSja nú óSum
kyn sinnar þjóSar
Ipndnámsmenn þeir, sem þorSu alt:
BygSirnar bygSu,
brautirnar ruddu
og hræddust hvorki heitt né kalt.
— KalliS var komiS —
komin var nóttin —
Iífsnóttin hinsta á langri braut.
Hækkandi dagar
hækkandi sólar
þinn anda fluttu, í friSarskaut.
Verk þitt er unniS —
verk þitt er búiS. —
Hve var þér, Pétur, ei sælt aS sjá:
synina fjóra —
synina merku,
sem frægja nafn þitt íramtíS- hjá.
Starfinu" er lokiS —
starfinu hérna.
Hver veit þó samt hvert vor Iífsbraut nær?
eiIífS vor allra
ein.fær þaS lesiS
í stöfum þeim, sem standa fjær.
Þ. Þ. Þ.
þeir fast með frelsinu og mannrétt-
indunum. Báðir hafa þeir og þjóðir
þeirra bjargað heiminum frá svo
miklum voða, ef sigurinn verður
þeirra megin, að tiltölulega fáir hafa
ennþá hugmynd um hann, — því að
það eru hugmyndir og hugsjónir,
sem hér er veriö að berjast um, en
ekki völd.
minsta peninga. Þeir vilja fá alla j allir á það. En hvoru megin eru
hluti helzt fyrir ekkert, — láta mata glæpirnir og hver er valdur að
sig fyrir ekkert. Og hvað gagnar, Engínn efast um, hver er
. - N. Snædal, ísafold PO... 200
ver follumst verð fynr lin sm, en nokkur önnur Arður af sarnkomu sem var hald; ’
þjoð um langan aldur. Nú er iðn-j in af Mikleyar stúlkum 56 00
aður þessi enginn í Belgíu; verk
mentunin, ef menn
hluta ónýtir?
eru til allra
En nú eru harðir tímar, — timar,
valdur að glæpunum í Belgíu. En
eg veit það vel, að þeir eru margir
sem segja, að stríðið sé nokkuð
jafnt báðum að kenna; það eru hin-
ir þýzku menn, eða þeirra sinnar,
sem það a við, er Páll sagði um, að sem svo tala; þeir segjai að þjóðirn.
hver, sem ekki vildi vinna, ætti ekki
mat að fá. Og þegar enga vinnu og
þar af leiðandi cngan mat er að fá
í borginni, þá er að leita annars-
staðar. Hvað er á móti því, að leita
út á land?
það er nóg af landi ennþá, og
þessir menn í borgunum og bæjun-
um hafa setið hér inni ár eftir ár,
og horft á útlendinga koma úr Ev-
rópu og taka bezta landið frá sér,
velja úr því beztu blettina ár eftir ár
en alt fyrir það þykist eg viss um,
að enn geta þrjú til fimm hundruð
heimilisfeður islenzkir fengið land
til að lifa á hér í Manitoba ein-
göngu, — annaðhvort keypt með
góðum kjörum, eða fyrir ekki neitt,
sem heimilisrcttarland; og scu þeir
gæddir hinum sama mannskap og
sparneytni og þolgæði, sem hinir
fyrri frumbyggjar, þá eiga þeir nú
hálfu lcttara að bjargast og hafa nóg
til að fæðast og klæðast, en þeir
ar séu að berjast um völdin. Og að
vissu leyti er það satt. En af grein,
sem nú er að koma i Heimskringlu:
"Griman af Vilhjálmi’’, sézt það svo
glögglcga, hver eða hvcrjir eru vald-
ir að stríðinu, að menn verða ekki
í efa um, hvar sökin liggur. Það er
bezti vinurinn, sem Vilhjálmur keis-
ari á, sem segir söguna, og lætur
seinast lífið fyrir.
Árni óskar að öll konungstjórn
og hervald og harðstjórn verði út-
læg gjörð úr heiminum. Það er lítill
efi á því, að þetta er ósk alls þorra
manna, og þetta verður afleiðing
stríðsins, að það verður gjört ó-
mögulegt, að einn maður, eða jafn-
vel fáeinir menn geti með einræði
cða valdboði bakað heiminuin alla
þcssa skelfing og kvöl. Það er vald-
ið til að gjöra bölvun þessa, sem
Árni ásakar, en ekki t. d. konung
Breta eða konung Belga. Englands-
konungur hefir ekki þetta vald eða
neytir þess ekki. Það er þingið, sem
ræður; sama er að segja um konung
Bclga, sem er augasteinn þjóðar
sinnar. og berst með hermönnun-
um i skotgröfunum. Báðir standa
Linspuni og hörrækt
í Canada.
Eitt ráðið til þess að hjálpa
þeim, sem atvinnulausir eru nú og
verða framvegis i Belgiu, er nú að
komast í hreyfingu. En það er að
stofna hér í Canada, í Vcsturfylkj-
unum náttúrlega, línspuna og hör-
rækt. f þcim erindum fór Belgiu-
prestur einn héðan að vestan rétt
núna heim í Belgíu, og var hann
nokkra daga í Winnipeg, og talaði
um málið við Northern Canadian
félagið. Vestur-Canada er viða hið
bezta land fyrir flax. En Belgir eru
heimsfrægir fyrir hörrækt sína og
línspuna. Hvergi í heimi fást önnur
eins lín og þar. Þúsundum saman
j vinnur kvenfólk á Iínverksmiðum
þar; og fyrir það, hve varan
vönduð, hafa Belgir fengið hærra
ir, að Thorstcinsson sc erfiður mót-
stöðumönnuin sínum; hann sé ein-
lægt á svellinu og sjaldan sektaður
fyrir harðleikni; hann juðar við
það si og æ, ög þnð er æfinlega far-
sælt, þó að sprettir séu minni.
Sjáanlegt var það, að Fredriks-
son var nú ekki einn og lítt studd-
ur, því að Joe Olson fylgdi honum
einlægt, þó að hann hafi ekki æft
leik þenna síðan hann slasaðist í
vetur. Þó að Fredriksson sé bæði
fljotur og fimur, þá þurfti hann
einmitt stuðning með til að geta
sýnt það bezta, sem í honum var.
Nú fara P’álkarnir til Portage la
Prairie á fimtudaginn, og svo leika
þcir aftur á móti Strathconas þann
8. febrúar hér í bænum, og þá verð-
um við öll að koma og sjá þá.
En nú óskum vér þeim til lukku og
þökkum þeim fyrir framkomuna í
gærkveldi.
Áður auglýst.......$2,500.50
O. G. Johnson, ísafold P.0....2.00
J. A. Magnússon, Isafold P. O...3.00
crÍG. Goodman, ísafold P.0........5.00
siniðjurnar brotnar og akrarnir al-
veg eyðilagðir, og fólkið tvistrað
eða deytt og engin von, að þar verði
neitt um iðnað þenna næstu árin.
Þetta myndi gjöra tvcnt, ef fram-
kvæmd yrði: fyrst að bæta við
nýrri iðnaðargrein, og annað, að
koma á fót nýjum markaði fyrir hör
hjá bændum.
Tvo staði hefir Canadian North-
ern félagið fyrir augum, að stofna a
þenna iðnað, og eru báðir i Saskat-
chewan. En það er svo viða, sem
hör vex, er menn komast upp á að
rækta hann rétt, að það hlyti að
vera miklu víðar, sem hörrækt gæti
borgað sig kanske betur en flest
annað.
Margrét Baldwinson, Beckville 1.00
Norman Oliver, Beckvillc........1.00
Vilborg Einarson, Vestfold......2 00
Árnes skólanum, Árnes..........45.75
B. Walterson, Brú.............20.00
M ólafson, Insinger, Sask.......5.00
Fálkarnir vinna sigur
7 vinninga á móti 5.
Það hafði verið gaman að sjá
drengina okkar á Auditorium Rink
á mánudagskveldið var, þann 25.
þ.m.Þeir voru þó harðir viðureign
ar, Strathcona piltarnir, og léku af
list mikilli. Sérstaklega vörðu þeir
netið sitt snildarlega, og hefði það
ekki verið betur en vanalega gjör-
ist, þá hefðu Fálkarnir vaðið yfir
þá. En þo að vörnin væri svona góð
hjá andstæðingum þcirra, þá höfðu
fálkarnir stóran sigur. Segja raarg-
Samtals.......$2,643.25
í Rauða Kross Sjóð:
Safnað af Mrs. Kr. Tomasson
Hecla P.O., Man.
Mrs. ó. Helgason..........$1.00
ónefndur.................... 50
Mr. og Mrs. Amundason......1.00
Jón W. Guðmundson..........2.00
Mrs. V. J. Tliorlacius.....1.00
Mrs. J. G. Johnson...........50
Jóhann Jóhannsson..........í.oo
Hildur Johnson.............j.oo
Mrs. I. Pálsson............i.oo
Mrs. B. W Benson........... 50
Thorgeir Bjarnason...........50
Ingi Jóhannsson.............1.00.
Ónefndur.....................25
E. Cooney....................50
Mrs. H. Tómasson.............50
Thorunn Sgurgcirsson.........25
Thorlákur Jónsson..........1.00
Ben Halldór^son............1.00
Mrs. Thorkell Gfslason.......50
Mrs. M. J. Doll..............50
Mrs. B. K. Benson..........1.00
Bessi Tómasson...............50
Eggert Thordarson............25
Mr. og Mrs. Kr. Tómasson....3.00
Bessi Pétursson.............L00
E. ísfeld....................1.00
Jónas Björnsson...............1.00
Vilhj. Ásbjörnsson.............50
Jón Sigurgeirsson..............50
Helgi Ásbjörnsson.............1.00
Mrs. I. E. Jóhannsson..........50
S. K. Johnson................1.00
V. K. Johnson..................25
Kristin Johnson................50
Stefán Helgason..............1.00
Ólöf Ólafsson................1.00
Kristín örnólfsdóttir..........25
Thorleifur Danielsson..........50
Kristinn J. Doll...............50
Valgerður Sigurðsson...........50
Helgi Sigurðsson.............1.00
Mr. og Mrs. Th. Jones........1.00
Beggi Ilelgason..............3.00
Mrs. G. Guðmundsson..........1.00
Samtals.......$37.25
Sent af N. Snædal
Isafold P. O., Man.
Frá Samkomuhúss nefnd.....$9.65
Frá G. Árnason.............5.00
Samtals ...........$14.65
Áður auglýst.......$98.80
Nú alls...........$140.70
í Rau'ða Kross Sjóð.
Áður auglýst .................$98.80
Nú (sjá listana).............37.25
Nú (sjá listana).............14.65
Samtals..........$140.70
DÁNARFREGN
Þann 12. janúar sl. andaðist i
Mouse River bygðinni konan Sig-
riður Goodman, eftir stutta legu-
Dauðamein liennar var afleiðing af
heilablóðfalli.
Sigriður var fædd í Dalhúsum í
Eyðaþinghá á íslandi hinn 3. febr-
úar 1877. Skorti hana þvi að eins 3
vikur á 38 ár, er hún lézt.
F’oreldrar hennar voru liin góð-
kunnu sæmdarhjón Þórður Bcne-
diktsson, síðast bóndi í Dalhúsum,
og kona hans Marja Svcinsdóttir,
Sæbjarnarsonar frá Bæjarstæði i
Seyðisfirði.
Árið 1883 fluttist Sigríður með
forcldrum sínum, þá C ára gömul,
vestur um haf; dvaldi hún með
þeim á heimili þeirra i Pembina-
héraði um allmörg ár; en árið
1894 flutti hún með þeim vestur til
Mouse River bygðarinnar.
Þann 16. inarz 1896 gekk Sigrið-
ur að eiga Jónas Goodman, Helga-
son Guðnnindssonar, frá ölvalds-
stöðum i Mýrasýslu; kom hún úr
föíSurhtfKvmi örsrt««<> att-fö. en r4k
af kærleik og dygðum, sem var henn
ar eini heimanmundur og erfð.
Nú tregar sárt maðurinn hennar
sina elskulegu eiginkonu, eftir nærri
19 ára ástúðlega sambúð, ásamt
einkadóttur þeirra hjóna. En það
eru ekki þau ein, sem harma frá-
fall hinnar goðu konu; það eru
einnig sorginædd móðir og tiu syst-
kini.
Sigríður var hin mesta búsýslu
og atorkukona, starfsöm, tápmikil
og dugleg í stöðu sinni; sivinnandi
að heill og velferð heimilismanna
sinna, að þeim gæti á allan hátt lið-
ið sem bezt. Hún var einkar vel
skapi farin, glaðlynd, skemtileg og
aðlaðandi. Mátti svo að orði kveða,
að hún væri óvenjulega góð kona;
var leitun á meiri mannkærleika, en
hún liafði lil að bera; þá eðlisein-
kunn hafði hún að erfðum tekið.
Þessi góðkunnu hjón, Jónas og
Sigríður, lifðu ekki, einsog margra
er siður, aðeins fyrir sjálfa sig. Þau
voru samhuga um,.að vinna að sama
takmarkinu, því takmarki, sem þau
höfðu í fyrstu sett sér: að láta sem
mest gott af sér lciða. Á heimili
þcirra, sem var í útjaðri bygðarinn-
ar, var alla stuhd húsfýllir af að-
komufólki; þar var alt gjört sem
mögulegt var, til að gjöra gestunum
sein bezta og ánægjulegasta kom-
una; án tillits til þess, hverjir gest-
irnir væru, og þangað leitaði alt
fólkið til að fá sér skemtun.
Hvar sem veikindi báru að hönd-
urn í bygðinni, var Sigriður þangað
komin á svipstundu, með þcim á-
setningi, ef hún á einn eða annan
hátt gæti greitt fram úr þeiin erfið-
leikum, sem þar áttu sér stað; spar-
aði hún hvorki til þess tima né efni.
Vegria hennar dæmafáu mannúðar
°g eðallyndis er hennar sárt saknað
af öllu fólki bygðarinnar. Jafnan, er
eg heyri góðrar konu getið, dettur
mér hún í hug.
Sigríður sál. var jarðsett í grafreit
Melanktons-safnaðar, að viðstöddu
nálega öllu fólki bygðarinnar. Síra
Kristinn K. ólafsson flutti tvær á-
gætar ræður við það tækifæri og jós
hina látnu konu moldu.
Blessuð veri minning hennar vin-
urn og vandainönnum!
S. J.
Heimskringla sainhryggist eftir-
lifandi vinum Sigríðar sál Goodman
Hún var að vorri ætlan alt það scm
um hana er sagt f dánarfregninni.
Það er hálfsárt að sjá á bak slíkum
konum og körlum meðan vér gátum
búist við að hafa þá lengur hjá oss,
en hú er huggunin ein og þó ekki
lítil, að við finnumst aftur þó sfðar
verði. Ititstj.