Heimskringla - 28.01.1915, Blaðsíða 6

BI8. «.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 28. JANÚAR 1914.
UÓSVÖRÐURINN.
ings gamla konan. Eg ætla a8 íara og finna hana eftir
dagver8inn i dag".
Gerti fór. Hún fann ungfrú Pace mjög þjáða af
gigt; hún var fátæklegar klædd, en hún var vön, og
sat kengbogin fyrir framan lélegan eld. Henni þótti
vænt um, að sjá Gerti, og spurði hana fjölda margra
spurninga.
“Og þér hafið enn ekki valið yður eiginmann?”
spurði hún að stundarkorni liðnu. ' Það er fremur
slæmt. Eg hafði vonað, að við mundum báðar giftast;
það veitir svo mikla vernd”.
“Eg vona, að það hafi ekki þjáð yður til muna”,
sagði GertL
“Jú, eg hefi liSið ósegjanlega mikið, ungfrú Gerti.
ó, eg vildi, að eg hefði vængi einsog dúfan, svo eg gæti
flogið frá ættingjum mínum. Eg hélt, að þeir væru
búnir að missa spor min, en á þessu siðasta ári hafa þeir
komist eftir verustað mínum, og eg get ekki sloppið'frá
þeim. Eg er naumast búin að jafna mig eftir geðshrær-
inguna, sem ein heimsókn framleiðir — gjörð í því
skyni, að sjá, hve mikið eg á og hve lengi eg geti lifað
— þegar annar af þessum ránfuglum fara hringinn í
kringum bústað minn. En”, hrópaði hún, “eg skal
leggja gildru fyrir þá alla. Eg skal gabba hvern einn
og einasta af þeim”.
“Eg vissi ekki, að þér áttuð ættingja”, sagði Gerti
"og liklega eru þeir fremur fáir”.
“Þeir eru margir, — alt of margir. En af þvi eg
er svo gigtvelk og stirð í fingrunum”, langar mig til að
biðja yður að skrifa fyrir mig erfðaskrá. Hér er papp-
ír, penni og blek. Eg skal lesa fyrir, það sem þér eig-
ið að skrifa”.
Gerti færði borðið nær ofninum, svo gamla konan
gæti verið kyr og notið hlýjindanna.
Til stórrar undrunar fyrir Gerti, var gamla konan
svo nákunuug lögunum, að erfðaskráin, sem hún skrif-
aði fyrir hana, einsog hún sagði fyrir, var að öllu leyti
rétt, og svo fullkomin, að þegar skiftaráðandinn las
hana nokkrum mánuðum seinna, «ð ungfrú Pace lát-
inni, dáðist hann að, hve vel hún var samin.
Þess er vert að geta, að maður sá, sem erfðaskrá-
in tileinkaði alla hina verðmiklu muni gömlu konunn-
ar, gjörði sér ekki önnur not af þeim, en að úthluta
þeim meðal erfingja hinnar látnu, og sá maður var
Willie Sullivan. Hin göfuga framkoma hans hafði náð
hylli gömlu konunnar; en hin sama göfgi bannaði hon-
um að þiggja jafn mikið endurgjald fyrir þann litla
greiða, sem hann hafði gjört henni.
Gerti var lengi að skrifa erfðaskrána, og þegar hún
loks var búin, kvaddi hún gömlu ungfrúna og helt
heimleiðis; en þá var komin þoka úti og ofurlitil súld,
svo föt hennar vöknuðu að utan. Strax og hún kom inn,
tók Emily eftir þessu og sagði: “Fötin þín eru dálitið
vot, held eg. Farðu ofan og sittu við ofninn. Eg kem
ekki ofan fyr en te er drukkið, en pabbi er niðri og hon-
um þykir vænt um, að þú sért þar honum til sken.tun-
ar. Hann hefir verið einsamall síðan eftir dagverðinn”.
Gerti fann Graham að hálfu leyti sofandi og að
hálfu leyti lcsandi fyrir framan ofninn. Hún tók sér
bók í hönd og settist á lágan stól við hlið hans, en af þvi
þar var svo heitt, stóð hún upp aftur, gekk að legu-
bekknum og settist þar. 1 sama bili var hringt dyra-
böllunni, og ein af þernunum, sem þar var á ferð, opn-
aði dyrnar og fylgdi gestinum inn í daglegu stofuna.
Það var Willie.
Gerti stóð upp og skalf frá hvirfli tu ilja, svo hún
treýsti sér ekki að stiga eitt spor áfram. Willie gekk
inn á mitt gólfið, nam þar staðar hálf hissa og sagði:
“Ungfrú Flint — er hún hér?” Roðinn streymdi fram
i kinnarnar á Gerti. Hún reyndi að tala, en gat ekki.
Það var heldur ekki nauðsynlegt, -- roðinn nægði. —
Wilie þekti hana, gekk til hennar og greip hendi
hennar.
“Gertil Er þetta mögulegt?”
Hin frálsmannlega framkoma hans og það, hve hlý-
lega hann tók hendi hennar og hélt henni, gjörði hina
feimnu stúlku ögn rólegri. Nokkur augnablik var hann
fyrir hennar sjónum hinn gamli Willie, vinur hennar,
leikbróðir hennar, svo henni tókst að segja: “Willie,
þú ert þá loksins kominn. Mér þykir svo vænt um að
sjá þig”. IHjómurinn af orðum þeirra vakti Graham,
sem hafði sofnað. Hann stóð upp og sneri sér við. —
Willie slepti hendi Gerti og gekk til hans. “Herra Sulli-
van”, sagði Gerti, í því skyni að kynna þá, en átti þó
bágt með að tala.
Þeir tóku höndum saman og svo settust þau niður
öll þrjú.
En nú greip feimnin Gerti aftur. Það er altítt, að
þegar beztu.vinir finnast eftir langan aðskilnað, heils-
ast þeir innilega; en þrátt fyrir það, að þeir hafa margt
áríðandi að sega hvor öðrum, finna þeir ekki á sömu
stundu neitt viðeigandi til að segja, og eftir fyrstu þögn-
ina koma óákveðnar spurningar um ferðina, líðanina og
því um líkt. Hún hafði séð Willie áður; hún vissi jafn-
vc’ ”: ð hvaða skipi hann kom, en hún vildi dylja þetta
fvrir honum. Hún gat ekki fengið sig til að segja hon-
um, að hún hefði séð hann áður, þar eð hann virtist
ekkert um það vita, — og hún vissi ekki, hvað hún átti
að segja. Feimni hennar og vandræði virtust nú að
hafa sýkt bæði Wilie og Graham, sem báðir þögðu. —
Willie rauf þögnina.
“Eg hefði naumast þekt þig, Gerti. Eg þekki þig
ekki. Hvernlg —”.
“Hvernig komuð þér hingað?” spurði Graham alt
i einu, sjáanlega óafvitandi að hann tók fram í fyrir
Willie.
“Með ‘Evrópu’,” sagði Willie. “Skipið kom til New
York fyrir hér um bil viku síðan”.
“Eg átti við hingað út”, sagði Graham nokkuð þyrk-
ing-íega. “Komuð þér með fólksvagninum?”
“Ó, afsakið, herra, eg misskildi yður. Nei, eg ók í
smávagni hingað frá Boston”.
“Hefir nokkur tekið hestinn yðar?”
“Eg batt hann við girðingarhliðið”.
Willie leit út um gluggann, til að sjá, hvort hestur-
inn stæði kyr, þar sem.hann skildi við hann. Graham
hagræddi sér í hwgindastólnum og horfði á eldinn i
ofninum. Nú varð ný þögn, ennþá leiðinlegri en hin
fyrri.
“Þú hefir lika breyzt”, sagði Gerti, sem svar upp
á hina hálfsögðu setningu Willies. En svo kom henni
til hugar, að þessi orð kynnu að særa hann, sem voru
sönn í meira en einu tilliti, og hún blóðroðnaði aftur.
Hann virtist þó ekki hið minsta móðgaður og svar-
aði: “Já, Austurlanda loftið framlelðir miklar breyt-
ingar; en eg held þó naumast, að eg hafi breyzt meira
en þú. Þú varst aðeins barn, þegar eg fór, og eg hefði
átt að vita, að eg fyndi þig aftur sem unga stúlku, en
eg held, að eg hafi aldrei hugsað um það”.
“Nær fórstu frá Kalkútta?”
“í lok febrúar. Um vortímann dvaldi eg í Paris”.
“Þú skrifaðir ekki?” sagði Gerti skjálfrödduð.
“Nei, eg bjost ávalt við að fá að fara með fyrstu
gufuskipsferð, og ætlaði að koma þér á óvart”.
“Mér voru vonbrigði að því, að fá ekkert bréf”,
sagði hún, “en nú þykir mér vænt um, að sjá þig aftur,
Willie”,
“Þú getur ekki verið eins glöð og eg er”, sagði
hann lágt og leit til hennar með unaðslegri blíðu. —
“Hverja mínútu, sem eg er hjá þér, líkist þú sjálfri þér
meir og meir. En eg fer að halda, að eg hefði átt að
skrifa þér og segja þér, að eg ætlaði að koma”.
Gerti brosti. Framkoma Willie var svo óbreytt og
orð hans svo ástrik, að það væri rangt að efast um hinn
vingjarnlega hugsunarhátt hans, enda þótt hún fyndi,
að hún mátti enga von gjöra sér um hans einlægu ó-
skiftu ást.
Nei, mér þykir vænt um öll viðbrigði”, sagði hún
"Manstu ekki eftir þvi, að mér hefir ávalt þott vænt um
þau?”
“Man? — Jú, áreiðanlega. Eg hefi engu gleymt,
sem eg vissi, að þér var geðþekt”.
Nú fóru litlu fuglarnir hennar ungfrú Gerti a» tísta
i búrinu sinu, sem hékk i glugganum rétt hjá Willie.
Hann leit upp.
“Þetta eru fuglarnir þinir”, sagði Gerti. “Fuglarn-
ir, sem þú sendir mér”.
“Lifa þeir allir enn og eru heilbrigðir?” sagði hann.
“Já, allir”.
“Þú hefir verið góð húsmóðir fyrir þessar litlu
verur”.
“Mér þykir injög vænt um þá”.
“Þú stundar svo vel alla, sem þér þykir vænt um,
Gerti, að þú heldur við lífi þeirra á meðan það er mögu-
legt”.
Hreimur orðanna, sem hann talaði* lýsti enn betur
hinni djúpu þýðingu þeirra en orðin sjálf. Gerti þagði.
“Er ungfrú Graham frísk?”
Gerti sagði, að taugar hennar væru mjög veikar
síðan hún hefði lent í þessari voðalegu hættu við skips-
brunann, og nú snerist talið að slysinu, án þess Gerti
segði honum, að hún hefði verið ein á meðal þeirra,
sem dauðanum voru næstir.
Willie talaði með mikilli hluttekningu um hinn
voðalega viðburð, og ásakaði harðlega ónærgætnina,
sem Var orsök hans, og lét þess getið að síðustu, að hanit
hefði átt góða kunningja á skipinu; en að hann hefði
ekki vitað, að ungfrú Graharn var á meðal farþeganna,
sem honum þótti svo vænt um vegna Gerti.
Samtalið á milli Villie og Gerti var nú orðið frjáls
legt og hafði fengið nokkuð af sínum gamla alú'sarblæ.
Hann var nú seztur á legubekkinn við hlið hennar, svo
þau gætu talað óþvingaðra; því enda þótt Graham væri
sofnaður, gleymdu þau ekki algjörlega nærveru hans.
Ýms efni voru til, sem þeim hefði verið eðlilegt að tala
um, ef Gerti hefði ekki af ásettu ráði forðast þau. Or-
sökin til hinnar skyndilegu komu hans, áform hans fyr-
iFokomna tímann og orsakirnar til þess, að hann heim-
sótti hana ekki fyr — voru spurningar, sem almennur
áhugi og vanaleg forvitni hefðu afsakað; en hjá Gerti
voru þær i læstum hugarklefa. Hún áleit sig ekki við því
búna, að taka á móti trausti hans, allra sízt að því er
snerti trúlofun hans með ungfrú Clinton. Vegna þess
forðaðist hún allar slíkar spúrningar, og Willie, sem
likaði illa þessi samhygðarskortur, forðaðist þvi að
minnast á þetta.
Þau töluðu um lífið í París, um skóla Gerti og
margt annað, en ekki eitt orð um það, sem efst var í
huga þeirra. Loksins sagði þjónninn, að teið væri til-
búið. Graham stóð upp og sneri baki að ofninum.
Willie stóð lika upp til að fara. Graham bauð honum
með kuldalegri kurteisi, að dvelja lengur, og Gerti bað
hann alvarlega hins sama; en hann afþakkaði það svo
ákveðið, að Gerti skildi að honum sárnaði kuldi Gra-
hams. Gamli maðurinn var lítið hlyntur ungum
mönnum, og hann hafði heldur ekki gleymt því, að
það var Willie að kenna, að Gerti neitaði að taka þátt
í ferð hans og Emily.
Gerti fylgdi Willie til dyra. Rigningin var hætt,
en kaldur vindur blés úti. Willie hnepti að sér frakk-
anum, og lofaði að koma og finna Gerti daginn eftir.
“Þú hefir enga kápu”, sagði Gerti; “það kólnar og
þú ert vanur heitu loftslagi. Taktu þetta sjal með þér
og notaðu það um hálsinn.
Ilann þakkaði henni og lagði sjalið yfir handlegg
sinn. Svo tók hann báðar hendur hennar, horfði fast
á andlit hennar, einsog hann ætlaði að segja eitthvað.
En þegar hann sá, að hún forðaðist að lita á hann,
slepti hann höndum hennar og kvaddi hana með sorg-
þrungnum svip.
Gerti studdi hendi..ni á skráarhúninn meðan hún
heyrði jódyninn; svo gekk hún til herbergis síns
hugsandi um það, að þar eð hún yrði að sjá hann á
Lverjum degi, væri þyngsta raunin að byrja.
Var framkoma hans breytt gagnvart henni? Nei,
hann kom aftur jafn hreinskilinn, myndarlegur og
elskuverður. Hann var hinn sami Willie, s'em hún
hafði hugsað um, dreymt og elskað.
Hugsanir hennar trufl iðust við það, að Jane færði
henni böggul. Hún gat ekki skilið, hvernig á honum
stóð. Hún bjóst ekki við, að geta fengið bréf frá Phil-
ipp svona fljót'; en þegar hún gekk að ljósinu, sá hún
að það var hans skrift á áritaninni; hún settist þvi
niður, og las bréfið með mesta áfergi.
ÞRITUGASTI OG SJÖUNDI KAPITULl.
Frásögn föðursins.
BréfiÖ hljóðaði þannig: —
“Dóttir min! Mitt elskulega, góða barn!
“Nú, þegar þin eigin orð hafa sannfært mig um,
að hræðsla mín var ástæðulaus, nefnilega kvíðinn fgr-
ir því, að nafn mitl mundi láta illa i egrum þlnum,
og að þú l huga þínum mgndir álila mig glæpami nn.
Nú skal eg segja þér æfisögu mina, og um leið og eg
sanna þér, að þií sérl dóttir mín, vona eg að mitt barn
trúi föður sinum, elski hann og tregsti honum, þrátt
fgrir ranglæli heimsins.
“Eg ætla ekkert að dglja; eg ætla strax að bgrja
á þeim afhjúpunum, sem eg er hræddastur við að gjöra,
og fela það á vald minna seinni skgringa, að dreifa úr
mgrkrinu í frá sögu minni.
"Graham er stjúpi minn, og móðir mín, sem er
dáin fgrir löngu síðan, var í öltu öðru en fæðingunni
sönn móðir fgrir Emilg. Þó eg stæði þannig i nánu
sambandi við þá, sem þú elskar innilegast, er eg þó
skilinn frá þeim með áhrifamiklum bölbænum; því
það er ekki eingöngu mín ógæfusama hendi — ó, ha -
aðu mig ekki, Gerti — sem huldi vesalings Emilg í
eilífu L.grkri; en auk þessa voðalega verks var eg
einnig sakaður um annan 'glæp í augum meðbræðra
minna, Ijótan og viðbjóðslegan glæp. Og samt tr eg,
þó eg hafi lifað sem Lannsunginn maður og flækst um
heiminn ógæfusamur og raunamæddur, alveg saklaus
af þcirri ásökun, scm þú munt sktlja, ef þú getur trú-
að sannleikanum i þeirri skf/rslu, sem eg æJIa nú að
gefu þér.
“Eg var að eðlisfari bráðlgndur og það fór vax-
andi af uppeldinu, scm mrr hlolnaðist. Eg var átrún-
aðargoð móður minnar, scm þrátt fgrir það, að hún
clskaði mig innilega sem eg blessa minningu hennar
fyrir, hafði hún ckki þrek til uð temja og bæla niður
geðofsa minn. .Þrátt fgrir þetta óstjórnlega lundarfar
hafði eg hvorki grimmar né glæpsamlegar tilhneig-
ingar, og þó að ráðríki mitt væri ósigrandi bæði heima
og á meðal skólabræðra minna, eignaðist eg þó marga
vini, cn engan óvin. En skyndilega var cg sviflur þessu
frjálsræði minu. Móðir mín gifti sig aftur, og eg varð
þess brált var, hverja þvinggn stjúpi minn lagði á
sjálfstæði mitt. Ef htuin hefði brcytl við mig sem vin-
ur, hefði hann strax náð ást minni, og það var hon-
um innan handar, þar eð eðlisákafi minn balt mig
strax við þá, sem sýndu rnér ást og alúð, — og þá
hefði hann haft hin æskilegustu áhrif á lundarfar mitt.
“En það gagnstæða átti sér stað. Hann sýndi mér
afarkalt viðmót, og þegar eg, samkvæmt ósk móður
minnar, kallaði hann “pabba”, afþakkaði hann það
með svo mikili fyrirlitningu, að eg kallaði hann það
aldrei oftar. En enda þótt hann ekki vildi kannast við
föðurnafnið, briíkaði hann þó öll þau réttindi, sem
þvi fylgja, og með því særði hann tilfinningar mínar
og velsæmi, og kveikti hjá mér þráa gagnvart skipun-
um hans.
“Það var einkum tvent, sem særði tilfinningar
mínar og jók ógeð rnitt til stjúpa mins. Fyrst og
fremst meðvitundin urn, að eg var háður góðvild hans,
og i öðru lagi, að illvilji hans til mín, stafaði af gam-
alli óvináttu milli hans og föður mins, — eftir því sem
einti af þjónunum sagði mér. Faðir mirui var góður
og göfugur maður, og það var sagt, að eg væri mjög
líkur honum, sem mér þólti mjög mikill sómi að.
“Enda þótt hugarstríð mitt væri hart, var þó vald-
ið Grahams megin, þvi eg var aðeins barn og þurfti
leiðbeiningar. Svo höfðu líka bænir móður minnar
áhrif á rnig, þegar hún sagði, að sín vegna grði eg að
hlýða. Það var því aðeins, þegar mér fanst eg vera
beittur of miklum rangindum, að eg sýndi mótþróa.
Þannig liðu nokkur ár, og þó eg gæti ekki vanið mig á,
að þykja vænt um Graham, gjörði þó vaninn og áhug-
inn, sem eg hafði á námsgreinum mínum, lif mitt þol-
anlegra, en það hafði verið.
“Það, sem aðallega gaf mér þolinmæði til að bera
raunir mínar, var ástin, sem eg bar til Emily, og sem
hún endurgált i rikum mæli. Það var ekki af því að
hún reyndi að stilla til friðar milli min og föður síns,
heldur ekki af þvi, að hún lét að vilja mínum og hjálp-
aði mér með öll min áform; en það var einsog við
værum sköpuð hvort fyrir annað, og samdráttur okk-
ar var svo sterkur, að aðeins ofsafullur ójöfnuður var
fær um að skilja okkur.
“Eg ætla ekki að dvelja við styrkleik ástar minn-
ar, en aðeins segja það sem satt er, að hún var mér
sama og lifið.
“Svo dó móðir min, — eg var þá gagnstætt vilja
mínum á skrifstofu Grahams og átti heima í húsi hans.
En nú byrjaði stjúpi minn á jafn heimskulegu og vondu
háttalagi við mig, og særði velsæmhtilfinningu mina
svo mjög, að mér lá við æði. Hann reyndi að svifta
mig því eina, sem eg mat nokkurs, nefnilega ást Em-
ily. Eg skal ekki minnast á ástæðurnar, sem eg eign-
aði honum til að gjöra þetta, né aðferðina, sem hann
notaði. Það er nóg að segja, að nú breyttist ógeð mitt
á honum í beiskt hatur, min viljalausa hlgðni i auM-
sæja ásetnings mótstöðu.
“I stað þess að htýðnast þvl, sem eg áleit grimd-
arleg afskifti af hans hálfu, reyndi eg við hvert tækl-
færi að njóta félagsskapar Emily, og fékk hana til að
styðja þau áform mín, að fara i kringum skipanir föð-
ur hennar. Eg talaðj ekki til hennar um ást; eg reyndt
ekki að binda hana með loforðum; eg mintist aldrei
á giftingu, því velsæmistilfinning min leyfði ekki slikt;
en með vanalegu ihugunarleysi unglinga reyndi eg við
hvert tækifæri, jafnvel í nærveru föður hennar, ai
láta i Ijósi þann ásetning minn, að viðhalda gamla frels-
inu og alúðinni í umgengni okkar.
Loks varð Emily veik og í sex vikur fékk eg ekki
að tala við hana. Þegar henni fór áð skána, svo at
hún gat yfirgcfið herbergi sitt, leitaði eg tækifæris tU
að finna hana, og lok’s hepnaðist það. Við höfðuns
verið lengur en eina klukkustund i bókaherberginu.
þegar Graham att i einu kom inn. Hann gekk til mtm
með þeirri hörku og reiði í svip sínum, sem eg áldrei
gleymi. Eg var ekki hræddur við, að hann kom mér
á óvart, þvi eg var við öllu búinn, en annað eins og
þetta kom mér óvænt.
“Eg hafði búist við, að hann myndi finna að é-
hlýðni minni, og var tilbúinn að svara; en þegar hanm
helti yfir mig óheyranlegum skömmum og brigslum;
sakaði mig um óheiðarlegan tilgang og hamaðist sem
óður væri, þá varð eg mállaus af reiði.
“En þetta var ekki alt. I nærveru hinnar eðal-
lyndu stúlku ásakaði hann mig um hinn svivirðilcg-
asta glæp — fölsun —, og sagði að afbrol mitt væri
nýlega komið í lós; en að eg væri sá seki, kvaðst hanm
alls ekki efa. Nú varð eg sem næst óður, krepti hnef-
ann og lyfti upp hendinni. Eg veit ekki, hvað eg
myndi hafa gjört, annaðhvort að reyna að afsaka mig,
eða, þar eð reiðin hafði svift mig málinu, slegið Gra-
ham i rot; en hávært Ongistaróp frá Emily vakti mig
til meðvitundar aftur og um leið og eg sneri mér við,
sá cg hana falla i öngvit á legubekknum.
“Þá gleymdi eg öllu og sá aðeins hana, sem oar
að deyja af hræðslu yfir því sem hún sá. Eg þaut til
hennar i því skyni að hjálpa; á litlu borði rétl hjé
stóðu nokkrar flöskur, og greip eg eina þeirra og helti
þvi, sem i henni var, í andlit hennar; eg hélt að inni-
hald flöskunnar væri aðeins styrkjandi lyf; en þai
reyndist á annan veg, þvi hin voðalegu áhrif þets
komu strax í Ijós.
“Sökum hins óþolandi sársauka, fékk hún með-
vitundina undir eins aftur, stökk á fætur og hljóp
einsog brjáluð manneskja um herbergið, og að slðusta
hnipraði hún sig saman l einu horninu. Eg elti hana,
jafn hræddur og hún, en hún hrinti mér frá sér, og
um leið rak hún upp ógurlegt org. Graham hafði
staðið kyr nokkur augnablik, alveg ulan við sig af
skelfingu; en nú þaut hann til mín og jós yfir mig
þeim viðbjóðslegustu skömmum, blótsyrðum og for-
mælingum, og sagði, að eg hefði drepið barnið sitt,
Rak mig svo út úr herberginu og húsinu, sem eg hafði
hvorki vilja né þrék til að veita mótstöðu.
“En hve voðaleg nóttin og næsti dagur var og
hvernig sá sólarhringur leið, get eg ekki .sagt. Eg
flæktist fram og aftur um engjarnar og beitilandið allt
nóttina, og reyndi að átta mig á kringumstæðunum, em
gat það ekki. Þegar birti af degi, sá eg þó, að eg vart
að taka einhverja stefnu fyrir ókomna timann.
Hið sorglega ásigkomulag Emily og afleiðingin af
þessum voðalega viðburði, hvatti mig til að koniast
inn l hús Grahams snemma morguns, annaðhvort op-
COLUMBIA GRAIN GO. Ltd.
140-144 Grain Exchange Bldg. Phone M. 3508
WINNIPEG
'I’i |7'ir\ CCTfP. V'ð kaupum hveiti og aðra kornvöru, gefutn
I Alvltl IjF 1 il\. hæsta prís og ábyrgjumst áreiöanleg viðskiíti.
Sknfaðu eftir upplýsingum.
*-----------------------------*
FRÉTTABRÉF
*-----------------------------*
(Fr4 Foam Lake, Sask.)
Sira M. J. Skaptason, Winnipeg.
Háttvirti vinurl — Eg hefi fyrir
löngu síðan ásett mér, að senda þér
nokkrar línur, og láta þér i ljósi
hluttekningu mína í sorg þinni, er
andlát okkar heittelskandi Fróða
hefir ollað þér. Eg get það líka vel
þess vegna, að eg sé sjálfur eftir að
hafa tapað af framhaldi þess rits,
þótt eg ætli ekki að skjalla þig með
neinu oflofi fyrir faðerni piltsins.
En Fróði var eftir því sem eg bezt
veit, eina ritið af sinni tegund, er
Islendingar hafa átt á tungu sinni,
og víst venju fremur vel þokkað til-
tölulega við önnur rit, sem flytja
efni af nýrri tegund, — efni, sem
brýtur bág við aldnar venjur. Samt
vildi eg óska, að ef Fróði rís upp
aftur úr ösku sinni, sem fuglinn
Foenix, þá verði hann svo “fram-
þróaður”, að hann neyðist ekki til,
ÁGRIP AF REGLUGJÖRÐ
am heimilisréttarlönd í Canada
Norðvesturlandinu.
Hver, nem heflr fyrlr fjölskytdu at>
ejá eða karlmaöur eldrt en 18 ára. get-
ur teklð heimlllsrétt á fjórðunfr úr
sectlon af óteknu stjórnarlandl 1 Man-
sækjandl verður sjálfur að koma á
Itoba, Saskatchewan og Alberta Um-
landskrlfstofu stjórnarinnar, eðá und-
Irskrlfstofu hennar í þvl héraði Sam-
kvæmt umboði má land laka á öllum
landskrlfstofum stjórnarlnnar (en ekkt
á undir skrifstofum) með vissum skll-
yrðum.
SKYLDUR—Sex mánaða ábúð og’
ræktun landsins á hverju af þremur
árum. Landnemi má búa með vissuro
skllyrðum innan 9 mílna trá helmllls-
réttarlandi sinu, á landi ssm ekki er
minna en 80 ekrur.
f vlssum héruðum getur góður og
efnilegur landnemi fengið forkaups-
rétt á fjórðungi sectiónar meðfram
landl sínu. Verð $3.00 fyrlr ekru hverja
SKYLDDR—Sex mánaða ábúð á
hverju hinna hæstu þrlggja ára eftlr
að hann hefir unnið sér inn eignar-
bréf fyrir helmlllsréttarlandi sínu, og
auk þess ræktað 50 ekrur á hinu seínna
landi. Forkaupsréttarbréf getur land-
nemi fengið um leið og hann tekur
heimilisréttarbréfið, en þó með vlssum
skilyrðum.
Landnemi sera eytt hefur helmills-
rétti sínum, getur fenglð helmlllsrétt-
arland keypt I vlssum héruðum. Verð
$3.00 fyrir ekru hverja SKVI.nl'II—
Verður að sltja á landiriu mánuðl af
hverju af þremur næstu árum, rækta
50 ekrur og reisa hús á landinu, sem er
$300.00 virði.
Bera má niður ekrutal, er ræktast
skal, sé landið óslétt, skógi vaxið eða
grýtt. Búþening má hafa á landtnu I
stað ræktunar undir vlssum skilyrðum
Blöð, sem flytja þessa auglýslngu
leyfislaust fá enga borgun fyrir.
IV. W. COItV,
Deputy Minister of the Interlor.
að flytja neinar fasteigna- eða heiin-
ilisréttar ritgjörðir þá, svipaðar
“Peace River héraðið”, sem ælti
ekki að vera í riti af því tagi. —
Sem sagt, hafðu þökk fyrir Fróða,
og lífi eg fram yfir upjirisudag hans
myndi mig langa til að sjá í andlit
hans aftur.
Það ætti að vera meinlaust, að
óska þér til langvinnrar lukku við
ritstjórn Heimskringlu. Eg haiði á-
kveðiö, að segja blaðinu upp um
þessi sl. áramót, en hætti við það,
þegar cg sá, að þú hafðir tekið við
útgjörðinni, og þér er það að kenna
að eigendur blaðsins líklega fá
borgun fyrir það frá mér, einu
sinni enn. Eg verð að segja, að það
sem af er, likar mér blaðið vel, —
nema pólitikina læt eg ódæmda i
þetta sinn. Málið, þótt það ef til vill
sé ekki “klassiskt” (því miðurl),
fellur mér vel; það er svo látæðis-
laust, hversdagslegt, og gorgeirs-
laust. Og andinn í blaðinu svo 6-
þvingaður og rússnesku snauður,
sem mest má verða. Þótt eg sé ekki
“smurður”, sem fjölkunnugur at
fornum sið, ætla eg að spá því, að
Heimskringla verði vinsæl undir
penna þínum; eigendur blaðsins
iðri þess eigi, að þeir létu þig haf»
“jobbið”, og þú farir jafn “hvítur”
frá blaðinu sem til þess. Fari þetta
öfugt fram við getu mina, er það af
því, að eg er ekki ekta spámaður.
Með beztu óskum, beztu kveðju
og þökkum fyrir hin litlu viðkynni
og vinsamlegan rithátt.
Þinn einl.
J. Einarsson.
Hvor er sæll, sá maður, sem á
eina millíon króna, eða sá, sem i
sjö börn?
Sá, sem á sjö börn. Þvi sá, sem
á milliónina vill eignast. meira, e®
hinn ekki.
VIÐ VÍXLUM
GRAMAPHONE RECORDS
FYRIR 15c. HVERT
Skrlfitt e?5a sími9 eftlr bók No. 4 sem útskýrir okkar fyrirkomulac.
ViZ sendum Records hvert sem er i Canada.
The Talking Machine Record Exchange
3, GLINES nisOCK, PORTAGE AVE. WINNIPEG, MAN.
Glines Block er beint á mótl Monarch Theatre.
Phone Main 2119
EINA ÍSLENZKA HUÐABUÐIN I WINNIPEG
Kaupa OR verzla meö húötr, gærur. og allar tegundir af dýranklimun.
markaös gengum. Lika með ull og Seneca Roots, m.fl. Borg-
ar hæðsta verð. Fljót afgrelðsla.
J. Hender?on & Co. Phone G. 2590 239 King St.