Heimskringla - 25.02.1915, Blaðsíða 3

WINNIPEG, 25. FEBRÚAR 1915.
HEIMSKRINGLA
BLS. 3.
HÚSMÓÐIRIN FINNUR
að PTJRITY FLOUR er hennar matar tilbúnings hæfi-
leikum samboðiS. Afleiðingin: smekklegra brauð,
betur hefaðar kökur, og fínna sætabrauð.
Þessi sérstaki bökunarkraftur PURITY FLOUR er
afleiðing af, fyrst, vandlega valið efni (Western Hard
Spring Wheat), og, annað, nákvæmt eftirlit á vörunni
4 meðan á mölun stendur.
Margar húsmæður í ríkinu segja að það sé sparnaður að brúka
PURITY FLOUR vegna bökunnar krafti þess. Þessvegna segjum
við
PURIT9 FLOUR
^Mare Bread and Better Bread
Hugarhvarfl um vestur-
íslenzka menning.
Erindi flutt af hr. Stefáni Tlxorson
á fundi Menningarfélagsins
þann 11. febr. 1915.
í seinni tið hefir menn greint á
um það, hvað væri menning. Ekki
svo fáir halda því fram, að menn-
ing í einu landi geti verið gegn-
striðandi menning í öðru landi. —
Þegar ein þjóð beitir öllum kröft-
um sínum til eflingar einni hug-
sjón — hver sem hún er —, þá er
sá mentaðastur, sem næst stendur
þeirri hugsjón; t. d. mætti segja, að
mentuðustu mennirnir hjá Þjóðverj-
um séu Vilhjálmur keisari og þeir,
sem honum fylgja, í þvi sem við
köllum Militarismus, — Militaris-
mus sé æðsta hugsjón og menning
Þjóðverja.
Hjá Norður-Ameríku mönnum
mætti segja, að aðalmenningin sé i
því falin, að safna auð, og að sá sé
bezt mentaður, sem aflað hefir sér
þeirra vitsmuna, er mesta auðlegð
veita; — ofurmenni hjá hverri þjóð
sé bezt mentuðu mennirnir, og að
likjast þeim sé mentun. Ofurmenni
Þjóðverja séu keisarinn, Von Molt-
ke, Von Hindenburg, og þeirra lík-
ar. Ofurmenni Norður-Ameríku séu
Rockefeller, Astorarnir, Vander-
biltarnir, Carnegie og aðrir auðkýf-
ingar.
Þegar vér förum glögglega að i-
huga þetta, þá verðum vér — þrátt
fyrir það, þótt vér ekki getum fallist
á þessar skoðanir —, að viðurkenna
að þær hafa undurmikið til sins
máls. Mentunarstofnanirnar bera
þann blæ á sér og andrúmsloftið er
þrungið af stefnum þessara ofur-
menna. En þetta er ekki mín skoð-
un á menning, og þar sem eg ætlaði
lítilsháttar að tala um íslenzka
menning hér vestan hafs, og naum-
ast hægt að gjöra það, nema bera
hana saman við íslenzka menning
heima á Fróni, og það gæti kannske
vakið misskilning, og ef eg færi að
bera saman suma okkar auðugustu
Vestur-íslendinga og þá, sem við
köllum mentamenn heima á íslendi.
Eg ætla þvi að halda mér að þeirri
skoðun, að kalla alt það menning,
sem upphefur manninn og gjörir
hann meiri og betri mann.
Það er margt, sem þarf að athuga,
til að gjöra svona efni skil. Eg ætla
að eins að gjöra yfirlit.
Menning er ekki endilega innifal-
in í lærdómi, — ólærður maður get-
ur verið mentaðri, en sá, er lær-
dóm hefir, ef lærdómurinn er not-
aður til ómenningar. Það má lesa
og hugsa sér til ómenningar, og
þannig hugsanir eru svo stundum
látnar ganga út á þrykk; svo lesa
aðrir þetta sér til ómenningar.
Andlegt atgerfi fæst ekki ein-
göngu með því, að lesa mikið; —
það gjörir engan mun, hvort menn
lesa mikið eða lítið, ef menn lesa
einsog sagt er að Kölski lesi “Faðir
vor”.
Auðvitað fæst andlegt atgerfi með
því að lesa; en því aðeins fæst það,
að men nskilji það sem þeir lesa, og
kunni að beita hugsun sinni að þvi,
og séu ekki tjóðraðir við neinn
hleypidóma hæl. Hlcypidómar geta
stundum farið með greind i menn í
gönur, i sérstökum atriðum, og er
þeim hættast við þvi, sem engrar
skólamentunar hafa notið, en eru
sem menn kalla sálfmentaðir menn.
Slíkum mönnum, ef þeir eru athug-
ulir, tekst samt oft að losa sig við
hleypidómana á fullorðinsárunum.
Aftur á móti þeir menn, sem engrar
mentunar hafa notið, hvorki skóla-
né sjálfsmentunar, eru næstum und-
antekningarlaust háðir hleypidóm-
um, eru fanatiskir. Það orð er oft-
ast brúkað yfir ofstækis trúmenn;
en það eru líka til menn, sem eru
fanatics i vantrú, og eru jafn öfga-
fullir i sinni vantrú og hinir i sinni
trú. Hvoruga er auðvelt að sansa,
og venjulega ekki ómaksins vert, að
þrátta' við þá. Að bera fram sann-
gjörn rök við slíka menn, er einsog
að bera sólskin i hattinum sínum
inn í myrkraklefa. Slikur fanatism
hendir stundum sæmilega vitiborna
menn; stundum lærða menn, en ör-
sjaldan mentaða menn.
Þótt það sé ekki með afnaði kall-
að mentun, sem lýtur að iðnaði, þá
er samt sumu af því þannig varið,
að mikla hugsun þarf til þess að
læra það til fulls. Eg vil að eins i
þessu sambandi benda á hornmát-
ann (square), er timbursmiðir nota
og hin margvíslegu not hans, sem
ekki verða numin nema af þeim,
sem töluverðum þroska hafa náð í
reikningi, og allir, sem nokkuð
þekkja til reiknings, vita, að tölvísi
er sú bezta æfing, sem menn geta
fengið í því að hugsa rökfræðislega.
íslendingar heima hafa sumt af
sini menning sem séreign og sumt
sem sameign við aðrar þjóðir.
Það, sem er séreign einnar þjóð-
ar, er oftast það, sem hún er stolt-
ust af. Hún hugsar og segir: “Þenn-
an dýrgrip á enginn nema eg”. —
Stundum er þessum dýrgrip svo var-
ið, að aðrar þjóðir geta ekki eign-
ast hann; er þá um leið orðið vafa-
mál, hvort slíkur gripur, enda þótt
kjörgripur sé, geti heyrt því til, sem
vér köllum “mentun”. Það, sem er
sameign þjóða í mentunaráttina, er
all-oftast þes eðlis, að geta vaxið.
Þvi, sem er algjörð séreign, er hætt
við að standa í stað. Mætti t.d. nefna
málið. Ef tungan er algjörlega sér-
eign i heimsmenningunni, mvndast
ný hugtök, sem málið á ekki orð
yfir. Liggur þá að eins tvent fyrir:
annaðhvort að mynda nýyrði, eða
taka upp útlend orð; að rígbindu
sig við annaðhvort er óheppilegt.
Ýms nýyrði hafa verið mynduð á
síðari árum af íslendingum; sum
af þeim eru afbragðsgóð, einsog t.
d. breytiþróun yfir evolution og
fjarhrif yfir telcpathy; aftur á móti
eru gagnrýni og sími leiðinleg orð,
og riðilstjóri og náriðill alveg óþol-
andi. Fóstruð orð ættu ekkl að vera
forboðin.
Búnaðarhættir þjóðanna eru sér-
eign þeirra; en þeim er hætt við að
standa í stað, ef þeir eru algjörð
séreign þeirra. Bókinentir þjóðanna
eru séreign; en þær geta vaxið, þó
þær séu algjörð séreign.
“Verður sá, er víða fer, vísari en
sá, er heima er”, segir íslenzkur
málsháttur, og er óefað sannur, þó
það gagnstæða eigi sér stundum
stað. Flakkarinn er ekki æfinlega
vitrari, en sá, sem ekkert ferðast.
Það er eins með að ferðast og að
lesa: menn verða að taka eftir. —
Sumir ferðasl sér til ómenningar,
aðrir til menningar. Einn sér ang-
andi blómin á rósrunnanum og nýt-
ur þeirra, en annar sér ekki nema
þyrnana.
Vér Vestur-lslendingar erum brot
af þjóð, sem tekið hefir sér bólfestu
í öðru landi — hefir ferðast —, og
ættum því samkvæmt málshættinum
að vera tiltölulega mentaðri, en
þjóðarheildin heima fyrir, sem brot-
ið er af, — ef að brotið er að and-
legu atgerfi á svipuðu stigi og stofn-
inn. En sérstaklega ætti þetta brot
að verða mentaðra í hinum nýju
heimkynnum sínum, ef það er brot
af smáþjóð, sem vegna hnattstöðu
sinnar er afskekt frá menningar-
stöðvum heimsins, einsog ættjörð
vor.
Flestir hygg eg að álíti, að jafn-
vel einungis í því að flytja búferl-
um hingað vestur um haf, sé að
nokkru leyti mentunarauki. Ekki
munu margir kannast við, að hing-
að hafi mestmegnis flutt fólk, sem
að þekkingu og vitsmunum standi
á baki þeim, sem eftir sátu heima.
Ennþá færri myndu kannast við, að
þeir framkvæmdarminstu og óá-
ræðnustu hafi flutt vestur.
Vér verðum þvi að álykta, að
hvað vitsmuni, áræðni og framsókn
snertir, þá höfum vér Vestur-ísl.
ekki staðið neitt á baki landa vorra
heima, svona til liópa. En taka verð-
ur þó það i reikninginn, að allra
mentuðustp mennirnir voru því
nasst allir eftir.
Þegar vér svo komum hingað og
kyntumst fólkinu, sem hér var fyrir,
og sem er, hvað svo sem vér segjum
um menningarástand þess, fram-
kvæmdarsamt og dugandi fólk. —
Þeir af oss, er hafa numið svo hér-
lent mál, að þeir geti lesið það sér
til gagns — og það mun vera meiri-
hlutinn, að minsta kosti i borgun-
um —■, hafa með því getað aflað sér
þess fróðleiks, sem þeir hefðu
naumast getað, hefðu þeir verið
kyrrir heima á íslandi. Við þetta
bætist líka — eftir því sem skýrsl-
urnar í Hkr. sýna —, að efnahagur
manna hér er stórum betri, en
heima á íslandi. Húsakynni miklu
betri, rúmmeiri, hlýrri og bjartari.
Tækin til að afla sér menningar
virðast því miklu betri hér en þau
voru og eru heima. — Þegar á þetta
er litið, mætti ætla, að Vestur-ísl.
stæðu á talsvert hærra mentunar-
stigi, en þeir er heima sátu.
Spurningin, sem liggur fyrir, er
því bessi: Höfum vér haft ábata af
vesturförinni? Er menning vor
Vestur-íslendinga á hærra stigi en á
ættjörðinni? — Vér gjörum ekki
ráð fyrir, að gefa fullnægjandi svör
.ípp á þessar spurningar, —- til þess
þyrfti að gjöra samanburð á svo
mörgu. Þetta, sem vér segjum hé/
í kveld, verður að eins “hughvarfl”
um mentunarástandið hér.
Þegar vér heimsækjum einhvern,
sem vér ekki þekkjum, getum vér
oftast ráðið í, af ýmsu, er fyrir aug-
un ber, til hvers hann er hneigður.
Ef vér sjáum gnægð bóka, ráðum
vér af því, að húsráðandi eða hús-
freyja séu hneigð til lesturs, og af
bókunum má ráða í hvaða átt. Ef
vér sjáum í einu húsi að eins Tete-
gram og Heimskringlu, ráðum vér
af þvi, að hér sé Conservative; ef
Free Press og Lögberg, þá Liberal;
— ef vér sjáum Sameininguna í
skrautbandi, þá lúterskur; ef Heim-
ir, Únítar; ef Breiðáblik, gjörum
vér ráð fyrir, að þar sé maður með
opnum þuga. — Ef vér sjáum vönd-
uð hljóðfæri, ráðum vér af þvi, að
heimilisfólkið sé hneigt til hljóm-
listar. Ef heimilið er snyrtilegt og
vel um gengið, eða i óreglu og um-
gengni sóðaleg, dæmum vér húsráð-
endur eftir því.
Á svipuðum grundvelli verðum
vér að byggja skoðun vora á menn-
ingarástandi þjóðarbrots vors hér.
Vér verðum að skygnast eftir, hvað
helzt hún les, og hverjir þeir höf-
undar séu, sem hún hefir mestar
mætur á. Hvort hún ann listuin;
hvaða skáld eru í mestu afhaldi hjá
henni. — Raunar er erfitt, að segja
um þetta með vissu.
Hvert er þá uppáhaldsskáld Vest-
ur-íslendinga? Líklega búast marg-
ir við, að eg muni svara: Stephán
G. Stephánsson; óefað er hann
stærsta skáldið meðal Vestur-íslend-
inga, ef han ner mældur sem skáld
á móti skáldi og mældur á skálda-
mælikvarða. En ef vér mælum hann
á þann mælikvarða, sem þjóðin
mælir hann á, þá er hann með
smærri skáldum. Kvæði hans hafa
verið keypt af fáum hér vestan hafs
og lesin af færri. Allir ljúka upp
sama munni um það, að kvæði hans
séu þrungin af viti, — að þau séu
mjög frumleg; að skáldið sé auðugt
bæði að hugsun og orðfæri; — en
hann yrkir ekki fyrir þjóðina. Eg
hygg, að kvæði hans hafi haft lítil
áhrif, enn sem komið er; þjóðin er
ekki næm fyrir svoleiðis skáldskap
enn. Hún skilur ekki þann boðskap,
sem þau flytja, og er henni nokkur
vorkunn. Vér getum því naumast á-
litið, að hann hafi skapað eða mót-
að menningarástand vort, — þótt
vafalaust megi benda á ljóðmæli
hans, sem stærsta bókmentalegt af-
reksverk Vestur-íslendinga, enn
sem komið er.
Þá munu líka sumir ímynda sér,
að eg telji fyrstan Kristinn Stefáns-
son. En hann er heldur ekki fyrsta
skáld íslendinga hér vestan hafs.
Kvæði hans eru minna lesin, en
kvæði margra annara skálda hér
vestra. Kristinn er ekki þektur eins
vel og hann hefir unnið til. Hann er
ógjarn, að ota sér fram. Hann yrkir
fremur lítið. Til þess eru orsakir:
Skáldskapur hans er fágaður og
laus við glamur, og málið á ljóðum
hans er undur þýtt; og ef Kristinn
Stefánsson væri eins afkastamikill
og Stephán G. Stephánsson, hygg
eg, að hann væri ekki í minna af-
haldi.
Þorsteinn Þ. Þqvsteinsson hefir
verið að sumu leyti skáld fólksins,
en er nú hættur að vera það.
Fyrsta skáld fólksins hér vestan
hafs er Magnús Markússon. Han í
yrkir létt og þýtt; rímar vel; hugs-
unin ætið fögur, *þótt hún sé ör-
sjaldan djúp, og orðmyndir ekki
fjölbreyttari en við alþýðuhæfi. —
Ekkert skáld hér vestra er fengið
eins oft til að yrkja, við ýms tæki-
færi: giftingar, silfurbrúðkaup, gull-
brúðkaup, kveðjusamkomur, einsog
Magnús Markússon; og fjöldinn hér
vestra les kvæði M. Markússonar í
blöðunum, þó þeir hlaupi yfir kvæði
Stepháns G. Stephánssonar eða Rr.
Stefánssonar. — Magnús Markússon
er það skáld Vestur-íslendinga, sem
mest er lesið. Hvort það sé sérstakt
menningarmerki á oss Vestur-lslend
ingum, að taka hann fram yfir önn-
ur skáld, geta verið deildar mein-
ingar um. Tvent finst mér einkenna
ljóð Magnúsar Markússonar. Annað
er hlýjar tilfinningar og hitt er til-
gjörðarleysi. Þótt hann noti upp
aftur og aftur sum orð, sem honum
þykja fögur, þá er það ekki vegna
liégómadýrðar, einsog svo berlega
sýnir sig á kvæðum sumra annara
skálda. — Victor Hugo segir á ein-
um stað, að ef hægt væri að upp-
leysa kvæði sumra skálda, myndi
það koma í ljós, að í þeim væri einn
tíundi "interest”, en niu tíundu hé-
gómagirnd.
Kvæði “Þorskabits” lesa margir;
en í þeim væri helzt til mikið af
Emile Zola.
Menningarrit í vissum skilningi
mætti kalla hin þrjú kyrkjulegu
timarit.
“Sameiningin”, sem hefir ef til
verið beát rituð af þeim; fjallar ein-
göngu um lútersk trúmól, og er að
eins sóknar- og varnarrit fyrir þau
málefni, og er því nokkuð vafamál,
hvort hún getur talist menningar-
rit.
“Heimir” er málgagn únitara, og
samkvæmt þeirra skoðun er að
sjálfsögðu “iconoclast”, og ætti
þess vegna að flytja ritgjörðir á
rökum bygðar, eins og hann líka
gjörir. En gallinn á honum er sá, að
hann er svo þur; ritgjörðirnar hafa
oft verið svo heimspekilegar, að al-
menningi hafa leiðst þær. — Þrátt
fyrir það, að ritið er ekki aðgengi-
legt til lesturs, þá eru í því mjög
svo fræðandi ritgjörðir.
“Breiðablik” var um tíma vin-
sælasta ritið af þessum þremur, og
mest lesið. Það fylgdi nýju guðfræð-
inni, en var miklu fjölbreyttara en
hin kyrkjuritin. Var ekki eins ein-
strengingslegt og “Sameiningin” né
heldur eins þurt og “Heimir”.
Ef það rit hefði hætt að koma,
þegar 7. órgangur þess byrjaði, —
hefði maður saknað þess meira, en
þegar það hætti.
Ekki má gleyma “Fróða”. Það
blað tók til umræðu það, sem ekk-
ert hinna blaðanna ræddi, nfl. fæðu-
tegundir. Aðallega hefir það ráðist
á kjötnautn. Hvort alt, sem ritið
færir á móti kjötnautn sé á rökum
bygt, skal eg láta ósagt; en hitt veit
eg, að Islendingar eta jafnmikið
kjöt síðan “Fróði” hóf göngu sína
einsog áður, að minsta kosti þeir,
sem geta veitt sér það.
Almanak ólafs S. Þorgeirssonar
er ef til vill helzta rit, sem út er gef-
ið af Ve&tur-íslendingum.
Af bókum gefnum út vestan hafs
mætti nefna: Ljóðabækur St. G.
Stephánssonar, Magnúsar Markús-
soriar, Sigurbjörns Jóhannssonar,
Sigurðar Sölvasónar, Bjarna Lyng-
holts (“Fölvar rósir”). í óbundnu
móli mætti nefna: “Æfisögu Sigurð-
ar Ingjaldssonar”; og skáldsögur:
‘Valið’ (Kr. Á. Ben.), ‘Eiríkur’ og
“Brazilíufararnir”, eftir M.J.Bjarna-
son, “Elenora” og “Tíundin”, eftir
Gunnstein Eyjólfsson.
Eitthvað mun hafa verið samið
af leikritum; en um þau er mér lítt
kunnugt.
Þegar vér nú berum þetta ofan-
greinda saman við það, sem gefið
er út heima á íslandi, hvers verð-
um vér þá vísari? ,
Er nokkurt okkar timarita, sem
kemst í námunda við Eimreiðina
eða Skírnir? Jafnast Ijóð vestur-
islenzku skáldanna við ljóð Einars
Benediktssonar eða Guðmundar
Guðmundssonar? Eða jafnast skáld-
sögur vorar á við sögur JónsTrausta
— að eg ekki nefni Einar Hjörleifs-
son? — Vitaskuld bætir það dálítið
úr skák 'fyrir okkur, að á móti æfi-
sögu Sigurðar Ingjaldssonar hafa
Austur-íslendingar ekki neitt. En
létt held eg hún verði á metunum á
móti því, sem Dr. Ágúst Bjarnason
hefir ritað, Jón Jónsson sagnfræð-
ingur, Guðm. Friðjónsson o. fl.
Þetta er alt saman mjög eðli-
legt. Hér i álfu hefir sú skoðun rikt
og rikir allstaðar, þar sem ný lönd
byggjast, nfl., að það sé meiri nauð-
syn á því, að afkasta miklu, en að
gjöra það vel. Þessi skoðun hefir
ríkt í búnaðarháttum, viðskiftalíf-
inu og mentamálum líka. Við heyr-
um oft talað um, að námsmenn geti
altend bætt þessari eða hinni náms-
grein við sig. En sannleikurinn er
sá, að það fæðast ekki mörg jötun-
menni á hverri öld, sem bæði geta
gjört mikið og vel.
Sum skáld okkar keppast við að
yrkja sem mest, en virðast kæra sig
minna um, hvernig það er af hendi
leyst. (Niðurlag i næsta bl.').
ÍCreseentI
MJÓLK OG RJÓMI
er svo gott fyrir börnin að
mæðurnar gerðu vel i
að nota meira af þvi
Engín Bakteria
lifir á mjólkinni eftir að við
höfum sótthreinsað hana.
Þér fáið áreiðanlega
hreina vöru hjá oss.
TALSIMI MAIN 1400
:: H.JOHNSON
' Bicyle & Machine Works ;;
Gjörir við vélar og verkfæri
reiðhjól og mótora, skerpir
skauta og smíðar hluti í bif-
reiðar. Látið hann sitja fyrir
viðskiftum ykkar. Alt vel af
hendi leyst, og ódýrara en hjá
öðrum.
651 SARGENT AVE.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦+♦♦♦+♦♦♦♦
Hvenær ætlarðu aí
spara ef þú gerir
þa8 ekki núna?
Þau laun þín eða tekj-
ur aukist án efa, aukast
útgjöld þín einnig og
mörgum finst öllu meira
um það. Nú er því tíminn að byrja sparisjóð, og er
sparisjóðsdeild UNION BANK OF CANADA staðurinn
að geyma hann.
Byrjið með því aukafé sem þið nú hafið með höndum,
hvaða upphæð niður í einn dollar gefur vexti.
LOGAN AVE. OG SARGENT AVE., OTIBO
A. A. WALCOT, Bankastjóri
Sextfu manns geta fengið aðgang
að læra rakaraiðn undir eins. Til
þess að verða fullnuma þarf aðeins
8 vikur. Áhöld ókeypis og kaup
borgað meðan verið er að læra.
Nemendur fá staði að enduðu námi
fyrir $15 til $20 á viku. Vér höfum
hundruð af stöðum þar sem þér
getið byrjað á eigin reikning. Eftir-
spurn eftir rökurum er æfinlega
mikil. Til þess að verða góður rak-
arar verðið þér að skrifast út frá
Alþjóða rakarafélaginu.
INTERNATIONAL BARBER
COLLEGE.
Alexander Ave. Fyrstu dyr vestan
við Main St., Winnipeg.
lslenzkur Ráðsmaður hér.
NÝ VERKSTOFA
Vér erum nú faerir um að taka á
móti öllum fatnaði frá yður til að
hreinsa fötin þín án þess að væta
þau fyrir lágt verð:
Suits Steamed and Pressed..60e
Pants Steamed and Pressed. .25c
Suits Dry Cleaned.........$2.00
Pants Dry Cleaned.........50c
Fáið yður verðlista vorn á öllum
aðgjörðum skófatnaðar.
Empress LanndryCo.Ltd.
Phone St. John 300
COR. AIKENS AND DUFFERIN
Gimli School Distríct
NO. 585
Receipts ^nd Expenditures from July 15th. 1912
to July 15th. 1913.
RECEIPTS
Recieved Legislative Grant. .$ 151.45
Received Municipal Taxes .. 1,426.00
Sundry Cash................16.25
$1,593.70
EXPENDITU RES
Paid Teachers Salary.$1,320.00
Paid for Fuel....................20.70
Paid for Repair, cleaning, etc. 102.50
Paid Secretary-Treas.............16.44
Paid Sundry Expenses.............29.40
Cash in Bank.....................88.41
Cash on hand.................... 16.25
$1,593.70
BANK RECONCILLIATION OUTSTANDING CHEQUES
Cash Book Balance Outstanding Cheques.... $88.41 89.50 No. 22 No. 26 No. 27 No. 28 No. 29 Overdaft Inrterest $60.0* 5.00 10.00 1.00 13.0« -.50
Bank Pass Book ....$177.91 . $89.50
Oertified Correct, .
A. G. F. McKENZIE,
Prov. Mun. Auditor
From July 15th., 1913 to July 15th., 1914
School District No. 585
RECEIPTS
Cash on Hand...............$16.25
Cash in Bank................88.41
Received Legislative grant... .735.18
Received Municipal Taxes... .2,723.00
Received Sundry Cash.......94.35
$3,657.19
EXPENDITURES
Paid Teachers Salary..........$2,820.00
Paid Building and Furnish’gs 209.55
Paid for fuel....................99.20
Paid Repair and Cleaning... .225.90
Paid Sec.-Treas..................60.00
Paid Sundry Expense.............150.59
Cash in Bank.....................45.10
Cash on Hand.....................46.85
$3,657.19
From Juiy 15th., 1913 to July 15th., 1914
RECEIPTS
Cash on hand.................$46.85
Cash in Bank..................45.10
Received Legislative Grant....760.91
Received Municipal Taxes.. .4,485.00
Received Sundry Cash..........72.50
EXPENDITU RES
Paid Teachers Salary.......$3,000.00
Paid Building and furnis’gs 1,572.77
Paid for fuel..................82.90
Paid for Repair and Cleaning 249.60
Paid Sec.-Treas................50.00
Paid Sundry expense............76.57
Cash in Bank..................295.77
Cash on hand...................82.75
$5,410.36
$5,410.36
July 15th., 1914 to December 31st., 1914
RECEIPTS EXPENDITURES
Cash on hand......................$82.75
Cash in Bank......................295.77
Received Legislative grant... .409.40
Received Municipal taxes... .1,280.00
Received Sundry.....................1.00
$2,068.92
Paid Teachers Salary..........$1,285.00
Building and Furnishings.... 174.47
Paid for fuel....................28.75
Paid Repair, Cleaning, Care.. 135.10
Paid Sec.-Treas..................25.00
Paid Sundry Expenses............258.06
Cash in Bank....................124.94
Cash on Hand.....................37.60
$2,068.92
Certified Correct
A. G. F. McKENZIE,
Prov. Mun. Auditor