Heimskringla - 08.04.1915, Síða 1

Heimskringla - 08.04.1915, Síða 1
RENNIE’S SEEDS HEADQUARTERS FOR SEEDS, PLANTS. , BULBS AND SHRUBS PHONE MAIN 3514 FOR CATALOGUE Wm. RENNIE Co., Limited 394 PORTAGE AVE, - - WINNIPEG Flowers telegrraphed to all parts of the world. THE ROSERY FLORISTS Phone* Maln 194. Nlsht and Snn- day Sher. 2667 289 DONALD STREET, WINNIPEG. XXIX. AR. WINNIPEG, MANITOBA, FIMTUDAGINN 8. APRlL 1915. Nr. 28 Hon. Dr. W. H. Montague segir sögu þinghúss-byggingar malsins frá byrjun Ráðgjafinn hrekur hinar ósvífnu ákærur Liberala með ómótmælanlegum framburði beztu verkfræðinga þessarar heimsálfu. Liberalar bera ábyrgð jafnt og Konservatívar á öllum undirbúningi og vali uppdráttar til bygginganna. Liklegast sú skýrasta og mest sannfærandi ræÖa sem* nokkru sinni hefur flutt veriS á þingi fylkis þessa. Þcgar Hon. Dr. Montaguc reis á fætur, kvað salur- inn við af heillaópum. I.iberalar höfðu reynt að fa orðið handa Mr. Hudson, en það tókst ekki, og drap Mr. Montague á það nokkrum orðum, og hóf svo ræðu sina með þvi að geta þess, að hann tæki til máls sem stuðningsmaður uppástungu þeirrar, að samþykkja skýrslu nefndarinnar um hina opinberu reikninga. Kvaðst hann fyrst vilja nota tækifærið til að gjöra yfirlýsingu fyrir hönd stjórnardeildar þeirrar, er hnnn væri formaður fyrir og svo stjórnarinnar i heild sinni, áhrærandi verkefni það, sem fyrir nefnd þessa væri lagt. Kvað hann deilur hafa komið fram í þingi þessu, seinustu viku eða meira, sem snertu málefni þetta. En hann kvaðst af ásettu ráði ekki hafa tekið til máls i hreðum þessum; bæði sökum þess, að hann hefði ekki viljað leggja á sig meira verk og erfiði, en nauðsynlegt hefði verið, og svo af þvi, að hann vrssi, að það kæmi til sinna kasta að segja álit sitt, þegar nefndin væri bu in að fullgjöra verk sitt. Sanngirni sýnd andstæðingum. “Mér þótti það tilhlýðilegt og sanngjarnt við hina heiðruðu þingmenn andstæðingaflokksins, að lýsa yfir skoðun minni við hið f.vrsta tækifæri, eftir að nefndin hefði gefið skýrslu sina, svo aS inálið gæti komið fram fyrir þingið frá hlið stjórnardeildar minnar og stjórn- ar fylkisins, og menn gætu séð og skilið báðar hliðar og lagt þar dóm á. En auðskilið er mér hik andstæð- inga minna eða kvíði, að láta mig fá orðið að þessu sinni í máli þcssu. Efnið, seni cg ætla að tala um, er ákaflega mikið og margbrcytt og leiðir viða um, og cg vcrð að biðja þing- raenn, að sýna mér þolinmæði. Eg vil reyna að fara sem minst inn i smáatriði, sem lögð hafa vcrið fram fyrir ncfndina, sem sett var til að rannsaka mál þcssi. Ekki vil eg heldur reyna að svara rangfærslum og ákærum þeim, sem breiddar hafa verið út meðal al- mennings um hin ýrasu atriði máls þessa. Þessar rang- færslur (misreprcsentations) cru svo margar og breyti- legar og svo lítilsvirði, að það væri hlægilegt, að fara að eltast við að hrckja þær (lófaklapp). Aðeins eina rangfærslu vil eg minnast á nú. Og er það sú, að fréttablað eitt i borginni liefir borið fram þá staðhæfingu, að þcim Thomas Kelly & Sons hafi ver. ið veittur kontrakt fyrir $2,959,750. En svo hafi annar niaður fengið kontrakt upp á $119,000 fyrir hitun, ven- tilating and plumbing. Það er margt rangt við þessa staðhæfingu. Fyrst og fremst hefir engum manni verið veittur kontrakl fyrir plumbing, heating and lighting. í öðru lagi er ekki búið að ákveða, hvað þurfi af þess- um hlutum og þess vegna ekkert búið að tiltaka imi það. En þegar þetta cr alt frádregið, þá er framburður blaðs- ins rettur. , , En fyrst eg fór að tala um missagnir blaðanna, þá vil eg vekja athygli liins heiðarlcga þingmanns frá Suð- ur-Winnipeg A. að þvi, að blaðið, sem styður hann, seg- ir að Union bankinn hallist 22 fet fram yfir Williain Avenue. Eg tek þetta sem eitt dæmi þess, hvað frétta- blöðin i Winnipeg eru nákvæm og áreiðanleg, er þau ræða um málefni þetta. Mjög sorglegt. Það er sorglegt að vita til þess, hve rangt hefir verið farið með málefni þetta, og þvi sorglegra, að nokkrir blaðamenn skuli hafa farið að ráðast á meðlimi nefnd- ar þessarar. Vér vitum það reyndar, að oft hrjóta óþæg orð og óvinveitt á þingi þessu. Og það er ekki nema «ðlilegt, að hinir heiðruðu þingmenn á andstæðinga- Eekkjunum láti stundum hnútur fljúga yfir til okkar. Fimtán ára tími er iangur timi fyrir þá, sem úti liggja á skógum og cyðimörkum og verða að ráfa þar um þurra og hrjóstruga staði. Það mýkir ekkert skapið hjá nokkrum manni, og þvi siður, þegar útlit er fyrir, að útivistin verði önnur fimtán árin ennþá. Hinir heið- arlegu vinir mínir, andstæðingarnir, hafa séð rofa fyr- ir hinu fyrirheitna Iandi. Þeir sáu grasið græna, hina sólríku dali og skuggafullu, kælandi lunda. Alt þetta sáu þeir; en svo hvarf það sjónum þeirra á hinu sama augnabliki, og siðan hafa þeir borið harm sinn i brjósti, og verið að reyna að halda heitum glóðunum i hjört- um sinum. En að þessu getum vér ekki gjört. Þegar eg nú ber þetta málefni fram fyrir þingið, tek eg málið sem business mál og tala um það frá þeirri hlið, einsog væri eg að leggja fram skýrslu á fundi verk- fræðinga eða business manna. Nýjar stjórnarbyggingar óhjákvæmilega nauðsynlegar Fyrsta spurningin er þá þessi: Voru stjórnarbygg- ingarnar virkilega nauðsynlegar? Eg myndi ekki fara út i þcssar spurningar, ef það væri ekki fyrir það, að á þingi eru nú margir nýjir þingmenn, sein kannskc þekkja ekki nógu vel sögu máls þessa; og svo bar einn hinna heiðruðu þingmanna það fram, að vér hefðum getað komist af með gömlu byggingarnar, i staðinn fyr- ir að kosta miklu fé til þcss, að byggja þessar hinar nýju. Það væri mjög óheppilegt, ef hinir nýju þingmenn færu eftir þessu og héldu því fram á ræðupöllum úti um fylki þetta. Eg vil að eins drepa á hinn augljósa sannleika, að fylkisbúar ættu að taka tillit til heilsu þjóna fylkisins og löggjafa, og eg er viss um það, að ekki þarf að benda þingmönnum fylkisins á það, að þeir gæta ekki þessar- ar skyldu sinnar, er þeir láta það viðgangast, að þessir fulltrúar þjóðarinnar vinni vcrk sín i byggingu einsog þesíii er. sem skortir öll þægindi nútimans, að því er snertir lireina loftstrauma oghreinlæti, samkvæmt beztu reglum heilsufræðinnar. Og svo eru byggingar þessar langt frá þvi að vera nógu stórar, og vóru ekki nógu stórar fyrir árum siðan, hvorki fyrir löggjafarþing, né stjórnadeildir Manitoba- fylkis. Hinir háttvirtu þingmenn á andstæðingabekkj- unum vita það vel, hvað byggingarnar eru ónógar með- an þingið situr, og eg býst við þvi, að flestir þeirra viti einnig, að þær eru ónógar fyrir hinar ýmsu deildir stjórnarinnar og opinber störf þau, sem hér þurfa fram að fara yfir árið. Vér þurfum nú að taka til leigu bygg- ingar i borginni með árlegri leigu, sem svarar $21,000; og af þvi leiðir, að hinar ýmsu deildir stjórnarinnar eru á við og dreif, svo að rnikil óþægindi eru að. EMstoÖí. Þá vil eg benda á það, að i byggingu þessari er æf- inlega mikil hætta fyrir eldsvoða. Vér höfum reyndar ekki mjög stórt bókasafn. En það scin það er, þá er það mjög svo áriðandi fyrir löggjöf fylkis þessa, og ef að það skyldi cyðileggjast, þá yrði mjög torvelt, ef ekki ó- mögulegt, að bæta það upp. Og svo hefir fylkið hér skjöl þau mörg i byggingum þessum, sem eru ómetan- leg til verðs; og yrði hér bruni, væru þau gjörsamlega töpuð. Byggingarnar óhentugar. Þá má geta þess, að þetta er það eina fylki i Can- ada, sem ekki hefir byggingar, er hæfar sé eða fullnægj- andi fyrir störf þau, er gjörast þurfa. Og í sambandi við það vil eg geta þess, að fylki þetta er áfangastaður- inn á leiðinni þvert yfir Canada ríki. Winnipeg stend- ur á þröskuldinum að hinum gullnu sléttulöndum Vest- urlandsins. Og hingað koma fleiri og inarkverðari gestir a hverju ári, en i nokkra aðra borg í Canada; og það er ckki sá Manitoba-búi til, sem blygðast sín ekki fyrir það, að sýna þeim þinghús og stjórnarsetur fylkis- ins. Og eg er svo djarfur að halda þvi fram, að enginn maður sækir oss svo heim, að hann furði sig ekki á þvi, er hann sér stjörnarbyggingu þessa, hvort það sé fyrir fátækt í.vlkisbúa eða fyiir skort á framtaksanda, að vi r höfurn ekki aðr.-ir betri. Og eg hika mér ekki við að halda því fron:, að fylkið geti ekki hagfræðislega varið peningum sinum betur, aða haft meiri áhrif á þá, er heimsækja oss, eða sýnt þeim betur framtaksanda vorn og auðmagn landsins, en með því, að reisa hyggingar þessar, sem nú er byrjað á, handa löggjafarvaldi voru. ÁlyktaÓ í einu hljóði. En það þarf ekki að fara um þetta mörgum orðum, því að löggjafarvaldið hefir svarað öllum þessum spurn- ingum fyrir nokkrum árum og svarað þeim skýrt og greinilega. Hinn 23. marz árið 1911 bar Sir Rodmond P. Roblin fram uppástungu eina, studda af Mr. Winklar, þingmanni fyrir Morden og Rhineland, þáverandi for- maður Liberala, og er hún i fáum orðuin þessi: “Að, þar eð þingið er alt á einu máli um það, að nýjar þinghússbyggingar skuli reistar i fvlki þessu, svo fljótt, sem mögulegt sé, o. s. frv. Þessi ályktun var samþykt af þinginu i einu hljóði, og nefnd kosin, er i voru: Ráðgjafi opinberra verka og þeir þingniennirnir Lyons, Ferguson, Norris og Wink- ler. Skyldi nefnd þessi leita tii við Dominion stjórnina að komast að frekari samningum um þetta efni. Ræði þá og einlægt siðan hafa þingin verið á einu máli um þetta, og hlöðin og alþýðan í fylki þessu hafa verið ein- huga samþykk gjörðum þinganna. (Ftamhald á 2. bls.). Fréttir frá Stríðinu. Striðið gengur seigt og fast. Á Frakklandi þokar þó ofurhægt; en það sem það er, hafa Bandamcnn heldur betur: en það er svo lítið, að á venjulegu landabréfi sést það ekki. Þjóðverjar sprengja einlægt upp kaupför Breta og við og við fyr- ir Hollendinguin, Svium og Norð- niðnnum og Dönum. Er Vilhelmina drotning Hollendinga orðin leið og reið yfir þessu og eins þegnar henn- ar, svo að nærri liggur, að þeir fari á stað með Bretum og Frökkum. En það er i landeignum Rússa, sem einlægt er að verið. Á allri lin- unni norðan frá sjó og suður i mið Karpatha fjöll er barist. Norðan við Warshau, á 200 mílna svæði, halda Þýzkir nú undan og eru Rússar á hælum þeirra. 1 3 inánuði hafa þeir setið við kastalann Rússa við Nar- ew ána. Ossowets (Ossowieh eða Ossowúets), og höfðu þar skothylki sín hin stóru og vildu brjóta kastal- ann. En aldrei komust þeir að hon- uni nema á einn veg. Rússar vörðust svo beggja megin kastalans. En þarna skutu þeir úr hinum stóru kastalabrjótum sinum dag eftir dag, en einhvernvcginn unnu þeir ekki á. Kastalinn brotnaði reyndar all- mikið og Rússár féllu þar einlægt; en þó gátu Rússar ávalt sent þeim kveðju móti kveðju. Þeir eyddu skotfærum sinuin Þjóðverjarnir og töpuðu mönnum einsog Rússinn, og loksins sáu þeir, að þeir töpuðu meira en þeir græddu og héldu burt þaðan heim á Icið.' En suður frá i Karpatha fjöllun- uin er farin að verða alvara úr spauginu. Rússar sækja inn i Ung- arn suður um skiirðin á hverjum degi og berjast á hverjum degi. — Austurríkismenn eru fyrir í syðri skörðunum og beggja megin fjall- anna og i Bukowina. Þeir höfðu gjört áhlaup úr Bukowina austur i Ressarabíu; en það er næsta land Rússa fyrir austan. Rússar sendu Kósakka, sem )>ar voru fyrir, á móti þeiiu, og fóru þcir svo svaðalega að ABsturrikisrtiönnum, að þeir lögðu á flótta, og er þeir komu neim til manna sinna, ætluðu þeir að búast uin og taka á inóti þeim; en Kós- akkar sóttu svo fast á eftir, að hinir fengu engan fima til undirbúnings, og varð allur herinn að halda und- an. Þetta var i Bukowina. En beggja megin fjallanna norður i Uszok-skarð, og jiar skamt fyrir norðan, eru Austurríkismenn. Fjöll- in eru 5000 til 9000 feta há, og er alt einn gaddur þar hið efra, breða- fannir. Skörðin lægstu þetta 2000 til 3000 fet yfir sjávarmál og fannfergja á þeim, þvi að vetur hefir harður verið. Þarna koma nú Rússar að norð- an beggja megin fjallanna og ýta Austurríkismönnum einlægt undan sér; reyndar ekki mikið á hverjum degi, en einlægt þétt og stöðugf. Á- kaflega er þar seinfært, þvi að snjó- ar taka stöðugt í klof og mitti, og þarna berjast þeir i sköflunum og skjóta og stinga hver annan. Á þriðjudaginn réttu Rússar við sóknarlinu sinu milli Volia, Mur- kova og Lutoviska, en það er á 24. niilna svæði. Herinennirnir óðu snjóinn i mitti ofan i sinádali og upp í snarbrattar hlíðar, glerharðar af svelli og áfreða; en sumstaðar urðu þeir að brjótast gegnum þétta skóga, gegnuin þéttar flækjur af gaddavir, er hinir höfðu fléttað, en óvinir þeirra stóðu á bak við og’ skutu á þá. En samt héldu þeir á- fram, og þegar brekkurnar voru svo brattar sem veggur, hjuggu þeir spor í svellharða fönnina, og er upp kom, tóku við skotgrafir Austurrík- ismamia. En skotgrafir þeirra voru ekki nema leikfang hjá öilu hinu, sem |ieir höfðu gengið í gegnuin, og ráku þeir Austurríkismenn úr þeim einni af annari, og loks tóku þeir hrygg einn mikinn, ramlega vig- girtan; en Austurrikismenn hrukku undan ofaii á slétturnar. Þetta var seinasti hrygguri'nn ofan við sléttur Ungarns, og halda Rússar nú stöðv- um þessunt á 65 milna breiðu svæði. En ekki eru Rússar alveg tryggir þarna fyrri en þeir eru búnir að ná Uszog-skarði; en á það sækja þeir nú begga megin fjallanna. Eru lik- lega engin dæmi til þess í sögu mannkynsins, að menn nokkurn- tima hafi átt við aðra eins örðug- leika að stríða og sigrað þá, þrátt fyrir alt. En herfróðir inenn ætla, að" það taki þá heilan mánuð þarna, þangað til þeir eru vel komnir i skarðið; þeir þurfa að ná járn- brautinni upp frá Ungvar og i gegn- um fjöllin og hrekja Austurríkis- menn nógu langt frá henni og frá Mynd af skotmannahóp í 90th Rifles. AUir frá Winnipeg. Jóel Petursson (sonur Björns Péturssonar hér i bæ) er við hraöskeytlu (Maxímbyssu), og til vinstri handar út frá honum á horninu, krjúpandf é vinstra hné er annar landi Pétur ivarsson. skarðinu sjálfu. Og marga víggröf- ina og margt virkið verða þeir að taka ennþá áður en vel er; en þá geta þer hæglega dregið að sér bæði menn og vistir. Przemysl. óþokka framkoma foringja Austur- rikismanna þar. Fréttaritari Times blaðsins i Lon- on, Stanley Washburn, hefir verið með herflokkum Rússa, og var með hinuin fyrstu, er komu inn i Prze- mysl, er kastali sá gafst upp. Segir hann ljótar sögur þaðan. Það hafði verið álitið, að kastál- inn væri óvinnandi, með 50 þúsund ir hermanna i virkjunum. En nú voru þar alls 200 þúsundir manna. Og var þá setuliðið í fyrstunni fjöl- mennara, en her Rússa, sem um kast alann sat. Þctta olli því, að mat- væli urðu þar af skornum skamti, en það voru dátarnir, sem það var látið koma niður á. Foringjarnir lifðu allan timann i sukki og svalli. Þegar fór að sverfa að, var hestum öllum slátrað, nema reiðhestum for- ingjanna og hermennirnir látnir eta; en er það var búið, voru tekn- ir hundar, kettir og rottur. Voru kettir seldir fyrir 8 shillings, en meðalhundar fyrir pund sterling. Smátt og smátt fór að sjá á her- mönnunum; en yfirmennirnir lifðu sama gleðilífinu og áður, i sukki og svalli og við dýrustu krásir. Þeir spiluðu allan daginn og léku billi- ard á klúbbunum .einsog þeir höfðu gjört í höfuðborginni Vínarborg. — Og ekki kom þeim til hugar, að líta eftir hermönnunum, eða hirða um, hvort þeir væru hungraðir eða ekki. Þeir foringjarnir átu/sinar 3 inál- tíðir á dag alt fram á seinasta dag- inn; lifðu á steikum og kræsingum, vindlum, vínum og góðgæti öðru, þó að undirmenn þeirra og þjón- ustumenn yrðu að ganga betlandi brauðsneið cina. Það mátti oft sjá hermennina hniga niður á strætunum af sulti og magnleysi; en foringjarnir vildu ekki einu sinni leggja hesta sina til bjargar þeim. Og daginn áður en kastalinn gafst upp, var 2000 hest- um yfirmannanna slátrað lil þess að þeir skyldu ekki falla ihendur Rússa. Sagði háttstandandi foringi einn við Washburn, að þegar hest- unuin var slátrað, hefði hann séð hálftrylta Ungverja og Austurrikis- inenn rifa stykkin úr hestskrokkun- um nieð höndum og tönnum og éta hrátt, svo hefði hungrið verið mik- ið orðið. Voru þeir þá ekki friðir sýnum: allir rauðir af hrossablóð- inu. Þegar Rússar komu inn i kastal- ann, komu þeir með fullar hendur; enda voru hermennirnir þeiin injög fegnir og hinir fáu borgar bæjarins. Rússar fóru óðara að útbýta mat- vælum handa fólkinu. — Ekki virt- ust foringjarnir vera mjög niður- lútir af því að gefast upp. , Svo fóru Rússar að senda fang- ana burtu og gekk það nokkuð greiðlega. Þeir sendu burtu 10 þús- und þeirra á dag. En svo voru Aust- urrikismenn viljugir að fara i fanga- vistina, að Rússar höfðu aðeins einn hermann til að passa hverja hundr- að menn. Þeir voru svo fegnir, að losna þaðan, að þeir hlýddu Rúss- um einsog auðsveip börn. Óöld enn í Mexico. 1 mexikó gengur alt á tréfótum. Carranza rekur á burtu sendihcrra þjóðanna i Yukatan fylkinu, bæði sendiherra Breta, Arthur Pierce, og sendiherra Krakka, Estaban Aillond. Sendiherra Breta kom til Galveston i Texas 22. marz; en sagt að fransk: sendiherrann hafi komist til Hav- ana. Hershöfðingjar Carranza fara um landið harðri hendi og ræna og drepa saklausa menn. 1 Mexikó borg myrtu Zapatha- menn Bandarikjamanninn John B. McManus, og fleiri hafa þeir af líf: tekið. Bandaríkin horfa á þetta og þegja, og þykir mörgum það lítil- niannlegt af þeim, að láta drepa borgara sína og svifta þá eignum oj. slengja hverri svivirðingunni eftii aðra i nasir þeim, en gjöra ekki að Fer það að verða litilvirði, að heitr Bandaríkja borgari úr þessu. Kennaraskólaprófin í Saskatchewan. Eftirfylgjandi neinendur af ís- lenzkum ættum stóðust þriðja flokks kennarapróf við kennaraskólam (Normal School) i Saskatoon siðast liðinn febrúar: Jónína Sturluson, frá Dafoe. Soffia Magnússon, fra Kandahnr. Elizabeth Uerdis Josephson og Salborg Sðlvason, frá Wynyard. Elizabeth Hogan og María Nordal, frá Leslie. Anna Narfason, frá Foam Lake. Einnig stóðst Soffia E. Vatnsdalr frá Wynyard, þetta sama próf í síð- astliðnum október. Búnaðarskólaprófin í Saskatoon. Við vorpróf Búnaðarskólans við Háskólann i Saskatoon útskrifaðist þann 26. f. m., úr þriggja ára náras- skeiði skólans, Vigfús Sœmundur Ásmundsson. frá Tantallon, Sask., með beztu einkunn. Herra Ásmundsson innritaðist við skólann, þegar hann var opnaður haustið 1912. Þar sem Ásniundm hafði þá undirbúningsmentun a i J skornum skamti, þurfti hann ao j keppa við marga, er lengra voru á veg komnir. En þau vandræði hurfu skjótt og stóð hann sá þriðji i bek!-. sínum yfir tvö siðustu árin til sam ans, en annar i röðinni við burt fararprófin i vor, og mintist for maður Búnaðarskólans hans sér staklega i ræðu sinni við uppsögi skólans. Hr. Ásmundsson býst við að halda áfram með frekara búnað arnám við Háskóla Saskati hewai. I fylkis. AtkvæðagreiÖsIa um vínbann í rikinu lllinois i Bandarikjununi fór þann 6. þ.ni. fram atkvæða greiðsla um vínbann, er hafði á- hrif á 400 salóna. Var bardagi s< sóttur af miklu kappi á báðar hlið ar; en vínbannsmcnn treystu þvi að þeir myndu sigra, þar sem kon urnar höfðu atkvæðisrétt jafnt vio karlmenn. En þvi miður varð ekk sú raunin á allstaðar, t. d. i Mur freesboro voru 1059 konur ino< vinbanninu, en 1009 á móti þvi, <>;. unnu brennivínsmenn þar. Aftu var það konum að þakka, að Bakk us féll í Stanton héraði. En yfirhöt uð, segja fregnir, að atkv. kvenn. hafi skifzt nokkuð jafnt með og mót Bakkusi. Fra Detroit, Mich., fréttist, að a sextán sveitahéruðum, sem hrenni vin seldu, urðu 14 “þur”, en tv< héldu Bakkusi sínuin. Bærinn Centralia, sein hefir veri< brennivinshola í 60 ár, varð nú þu: með 300 atkv. umfram. Frá Wisconsin fréttist, að brenni- vinsmenn hafi tapað 13 borgum, c. unnið eina. Yfir höfuð eru bindindismenn all staðar að sigra meira og minna, o., er það vel.

x

Heimskringla

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.