Heimskringla - 08.04.1915, Síða 1
RENNIE’S SEEDS
HEADQUARTERS FOR SEEDS, PLANTS.
, BULBS AND SHRUBS
PHONE MAIN 3514 FOR CATALOGUE
Wm. RENNIE Co., Limited
394 PORTAGE AVE, - - WINNIPEG
Flowers telegrraphed to all parts of
the world.
THE ROSERY
FLORISTS
Phone* Maln 194. Nlsht and Snn-
day Sher. 2667
289 DONALD STREET, WINNIPEG.
XXIX. AR.
WINNIPEG, MANITOBA, FIMTUDAGINN 8. APRlL 1915.
Nr. 28
Hon. Dr. W. H. Montague segir sögu
þinghúss-byggingar malsins frá byrjun
Ráðgjafinn hrekur hinar ósvífnu ákærur Liberala með ómótmælanlegum
framburði beztu verkfræðinga þessarar heimsálfu. Liberalar
bera ábyrgð jafnt og Konservatívar á öllum undirbúningi og
vali uppdráttar til bygginganna.
Liklegast sú skýrasta og mest sannfærandi ræÖa sem*
nokkru sinni hefur flutt veriS á þingi
fylkis þessa.
Þcgar Hon. Dr. Montaguc reis á fætur, kvað salur-
inn við af heillaópum. I.iberalar höfðu reynt að fa
orðið handa Mr. Hudson, en það tókst ekki, og drap
Mr. Montague á það nokkrum orðum, og hóf svo ræðu
sina með þvi að geta þess, að hann tæki til máls sem
stuðningsmaður uppástungu þeirrar, að samþykkja
skýrslu nefndarinnar um hina opinberu reikninga.
Kvaðst hann fyrst vilja nota tækifærið til að gjöra
yfirlýsingu fyrir hönd stjórnardeildar þeirrar, er hnnn
væri formaður fyrir og svo stjórnarinnar i heild sinni,
áhrærandi verkefni það, sem fyrir nefnd þessa væri
lagt. Kvað hann deilur hafa komið fram í þingi þessu,
seinustu viku eða meira, sem snertu málefni þetta. En
hann kvaðst af ásettu ráði ekki hafa tekið til máls i
hreðum þessum; bæði sökum þess, að hann hefði ekki
viljað leggja á sig meira verk og erfiði, en nauðsynlegt
hefði verið, og svo af þvi, að hann vrssi, að það kæmi
til sinna kasta að segja álit sitt, þegar nefndin væri bu
in að fullgjöra verk sitt.
Sanngirni sýnd andstæðingum.
“Mér þótti það tilhlýðilegt og sanngjarnt við hina
heiðruðu þingmenn andstæðingaflokksins, að lýsa yfir
skoðun minni við hið f.vrsta tækifæri, eftir að nefndin
hefði gefið skýrslu sina, svo aS inálið gæti komið fram
fyrir þingið frá hlið stjórnardeildar minnar og stjórn-
ar fylkisins, og menn gætu séð og skilið báðar hliðar
og lagt þar dóm á. En auðskilið er mér hik andstæð-
inga minna eða kvíði, að láta mig fá orðið að þessu
sinni í máli þcssu.
Efnið, seni cg ætla að tala um, er ákaflega mikið og
margbrcytt og leiðir viða um, og cg vcrð að biðja þing-
raenn, að sýna mér þolinmæði. Eg vil reyna að fara sem
minst inn i smáatriði, sem lögð hafa vcrið fram fyrir
ncfndina, sem sett var til að rannsaka mál þcssi.
Ekki vil eg heldur reyna að svara rangfærslum og
ákærum þeim, sem breiddar hafa verið út meðal al-
mennings um hin ýrasu atriði máls þessa. Þessar rang-
færslur (misreprcsentations) cru svo margar og breyti-
legar og svo lítilsvirði, að það væri hlægilegt, að fara
að eltast við að hrckja þær (lófaklapp).
Aðeins eina rangfærslu vil eg minnast á nú. Og er
það sú, að fréttablað eitt i borginni liefir borið fram
þá staðhæfingu, að þcim Thomas Kelly & Sons hafi ver.
ið veittur kontrakt fyrir $2,959,750. En svo hafi annar
niaður fengið kontrakt upp á $119,000 fyrir hitun, ven-
tilating and plumbing. Það er margt rangt við þessa
staðhæfingu. Fyrst og fremst hefir engum manni verið
veittur kontrakl fyrir plumbing, heating and lighting.
í öðru lagi er ekki búið að ákveða, hvað þurfi af þess-
um hlutum og þess vegna ekkert búið að tiltaka imi það.
En þegar þetta cr alt frádregið, þá er framburður blaðs-
ins rettur. , ,
En fyrst eg fór að tala um missagnir blaðanna, þá
vil eg vekja athygli liins heiðarlcga þingmanns frá Suð-
ur-Winnipeg A. að þvi, að blaðið, sem styður hann, seg-
ir að Union bankinn hallist 22 fet fram yfir Williain
Avenue. Eg tek þetta sem eitt dæmi þess, hvað frétta-
blöðin i Winnipeg eru nákvæm og áreiðanleg, er þau
ræða um málefni þetta.
Mjög sorglegt.
Það er sorglegt að vita til þess, hve rangt hefir verið
farið með málefni þetta, og þvi sorglegra, að nokkrir
blaðamenn skuli hafa farið að ráðast á meðlimi nefnd-
ar þessarar. Vér vitum það reyndar, að oft hrjóta óþæg
orð og óvinveitt á þingi þessu. Og það er ekki nema
«ðlilegt, að hinir heiðruðu þingmenn á andstæðinga-
Eekkjunum láti stundum hnútur fljúga yfir til okkar.
Fimtán ára tími er iangur timi fyrir þá, sem úti liggja
á skógum og cyðimörkum og verða að ráfa þar um
þurra og hrjóstruga staði. Það mýkir ekkert skapið
hjá nokkrum manni, og þvi siður, þegar útlit er fyrir,
að útivistin verði önnur fimtán árin ennþá. Hinir heið-
arlegu vinir mínir, andstæðingarnir, hafa séð rofa fyr-
ir hinu fyrirheitna Iandi. Þeir sáu grasið græna, hina
sólríku dali og skuggafullu, kælandi lunda. Alt þetta
sáu þeir; en svo hvarf það sjónum þeirra á hinu sama
augnabliki, og siðan hafa þeir borið harm sinn i brjósti,
og verið að reyna að halda heitum glóðunum i hjört-
um sinum. En að þessu getum vér ekki gjört.
Þegar eg nú ber þetta málefni fram fyrir þingið,
tek eg málið sem business mál og tala um það frá þeirri
hlið, einsog væri eg að leggja fram skýrslu á fundi verk-
fræðinga eða business manna.
Nýjar stjórnarbyggingar óhjákvæmilega nauðsynlegar
Fyrsta spurningin er þá þessi: Voru stjórnarbygg-
ingarnar virkilega nauðsynlegar? Eg myndi ekki fara
út i þcssar spurningar, ef það væri ekki fyrir það, að
á þingi eru nú margir nýjir þingmenn, sein kannskc
þekkja ekki nógu vel sögu máls þessa; og svo bar einn
hinna heiðruðu þingmanna það fram, að vér hefðum
getað komist af með gömlu byggingarnar, i staðinn fyr-
ir að kosta miklu fé til þcss, að byggja þessar hinar nýju.
Það væri mjög óheppilegt, ef hinir nýju þingmenn færu
eftir þessu og héldu því fram á ræðupöllum úti um fylki
þetta.
Eg vil að eins drepa á hinn augljósa sannleika, að
fylkisbúar ættu að taka tillit til heilsu þjóna fylkisins
og löggjafa, og eg er viss um það, að ekki þarf að benda
þingmönnum fylkisins á það, að þeir gæta ekki þessar-
ar skyldu sinnar, er þeir láta það viðgangast, að þessir
fulltrúar þjóðarinnar vinni vcrk sín i byggingu einsog
þesíii er. sem skortir öll þægindi nútimans, að því er
snertir lireina loftstrauma oghreinlæti, samkvæmt beztu
reglum heilsufræðinnar.
Og svo eru byggingar þessar langt frá þvi að vera
nógu stórar, og vóru ekki nógu stórar fyrir árum siðan,
hvorki fyrir löggjafarþing, né stjórnadeildir Manitoba-
fylkis. Hinir háttvirtu þingmenn á andstæðingabekkj-
unum vita það vel, hvað byggingarnar eru ónógar með-
an þingið situr, og eg býst við þvi, að flestir þeirra
viti einnig, að þær eru ónógar fyrir hinar ýmsu deildir
stjórnarinnar og opinber störf þau, sem hér þurfa fram
að fara yfir árið. Vér þurfum nú að taka til leigu bygg-
ingar i borginni með árlegri leigu, sem svarar $21,000;
og af þvi leiðir, að hinar ýmsu deildir stjórnarinnar
eru á við og dreif, svo að rnikil óþægindi eru að.
EMstoÖí.
Þá vil eg benda á það, að i byggingu þessari er æf-
inlega mikil hætta fyrir eldsvoða. Vér höfum reyndar
ekki mjög stórt bókasafn. En það scin það er, þá er það
mjög svo áriðandi fyrir löggjöf fylkis þessa, og ef að
það skyldi cyðileggjast, þá yrði mjög torvelt, ef ekki ó-
mögulegt, að bæta það upp. Og svo hefir fylkið hér
skjöl þau mörg i byggingum þessum, sem eru ómetan-
leg til verðs; og yrði hér bruni, væru þau gjörsamlega
töpuð.
Byggingarnar óhentugar.
Þá má geta þess, að þetta er það eina fylki i Can-
ada, sem ekki hefir byggingar, er hæfar sé eða fullnægj-
andi fyrir störf þau, er gjörast þurfa. Og í sambandi
við það vil eg geta þess, að fylki þetta er áfangastaður-
inn á leiðinni þvert yfir Canada ríki. Winnipeg stend-
ur á þröskuldinum að hinum gullnu sléttulöndum Vest-
urlandsins. Og hingað koma fleiri og inarkverðari
gestir a hverju ári, en i nokkra aðra borg í Canada; og
það er ckki sá Manitoba-búi til, sem blygðast sín ekki
fyrir það, að sýna þeim þinghús og stjórnarsetur fylkis-
ins. Og eg er svo djarfur að halda þvi fram, að enginn
maður sækir oss svo heim, að hann furði sig ekki á þvi,
er hann sér stjörnarbyggingu þessa, hvort það sé fyrir
fátækt í.vlkisbúa eða fyiir skort á framtaksanda, að vi r
höfurn ekki aðr.-ir betri. Og eg hika mér ekki við að
halda því fron:, að fylkið geti ekki hagfræðislega varið
peningum sinum betur, aða haft meiri áhrif á þá, er
heimsækja oss, eða sýnt þeim betur framtaksanda vorn
og auðmagn landsins, en með því, að reisa hyggingar
þessar, sem nú er byrjað á, handa löggjafarvaldi voru.
ÁlyktaÓ í einu hljóði.
En það þarf ekki að fara um þetta mörgum orðum,
því að löggjafarvaldið hefir svarað öllum þessum spurn-
ingum fyrir nokkrum árum og svarað þeim skýrt og
greinilega. Hinn 23. marz árið 1911 bar Sir Rodmond
P. Roblin fram uppástungu eina, studda af Mr. Winklar,
þingmanni fyrir Morden og Rhineland, þáverandi for-
maður Liberala, og er hún i fáum orðuin þessi:
“Að, þar eð þingið er alt á einu máli um það, að
nýjar þinghússbyggingar skuli reistar i fvlki þessu, svo
fljótt, sem mögulegt sé, o. s. frv.
Þessi ályktun var samþykt af þinginu i einu hljóði,
og nefnd kosin, er i voru: Ráðgjafi opinberra verka og
þeir þingniennirnir Lyons, Ferguson, Norris og Wink-
ler. Skyldi nefnd þessi leita tii við Dominion stjórnina
að komast að frekari samningum um þetta efni. Ræði
þá og einlægt siðan hafa þingin verið á einu máli um
þetta, og hlöðin og alþýðan í fylki þessu hafa verið ein-
huga samþykk gjörðum þinganna.
(Ftamhald á 2. bls.).
Fréttir frá Stríðinu.
Striðið gengur seigt og fast. Á
Frakklandi þokar þó ofurhægt; en
það sem það er, hafa Bandamcnn
heldur betur: en það er svo lítið,
að á venjulegu landabréfi sést það
ekki. Þjóðverjar sprengja einlægt
upp kaupför Breta og við og við fyr-
ir Hollendinguin, Svium og Norð-
niðnnum og Dönum. Er Vilhelmina
drotning Hollendinga orðin leið og
reið yfir þessu og eins þegnar henn-
ar, svo að nærri liggur, að þeir fari
á stað með Bretum og Frökkum.
En það er i landeignum Rússa,
sem einlægt er að verið. Á allri lin-
unni norðan frá sjó og suður i mið
Karpatha fjöll er barist. Norðan við
Warshau, á 200 mílna svæði, halda
Þýzkir nú undan og eru Rússar á
hælum þeirra. 1 3 inánuði hafa þeir
setið við kastalann Rússa við Nar-
ew ána. Ossowets (Ossowieh eða
Ossowúets), og höfðu þar skothylki
sín hin stóru og vildu brjóta kastal-
ann. En aldrei komust þeir að hon-
uni nema á einn veg. Rússar vörðust
svo beggja megin kastalans. En
þarna skutu þeir úr hinum stóru
kastalabrjótum sinum dag eftir dag,
en einhvernvcginn unnu þeir ekki
á. Kastalinn brotnaði reyndar all-
mikið og Rússár féllu þar einlægt;
en þó gátu Rússar ávalt sent þeim
kveðju móti kveðju. Þeir eyddu
skotfærum sinuin Þjóðverjarnir og
töpuðu mönnum einsog Rússinn, og
loksins sáu þeir, að þeir töpuðu
meira en þeir græddu og héldu burt
þaðan heim á Icið.'
En suður frá i Karpatha fjöllun-
uin er farin að verða alvara úr
spauginu. Rússar sækja inn i Ung-
arn suður um skiirðin á hverjum
degi og berjast á hverjum degi. —
Austurríkismenn eru fyrir í syðri
skörðunum og beggja megin fjall-
anna og i Bukowina. Þeir höfðu
gjört áhlaup úr Bukowina austur i
Ressarabíu; en það er næsta land
Rússa fyrir austan. Rússar sendu
Kósakka, sem )>ar voru fyrir, á móti
þeiiu, og fóru þcir svo svaðalega að
ABsturrikisrtiönnum, að þeir lögðu
á flótta, og er þeir komu neim til
manna sinna, ætluðu þeir að búast
uin og taka á inóti þeim; en Kós-
akkar sóttu svo fast á eftir, að hinir
fengu engan fima til undirbúnings,
og varð allur herinn að halda und-
an. Þetta var i Bukowina. En
beggja megin fjallanna norður i
Uszok-skarð, og jiar skamt fyrir
norðan, eru Austurríkismenn. Fjöll-
in eru 5000 til 9000 feta há, og er
alt einn gaddur þar hið efra, breða-
fannir. Skörðin lægstu þetta 2000 til
3000 fet yfir sjávarmál og fannfergja
á þeim, þvi að vetur hefir harður
verið.
Þarna koma nú Rússar að norð-
an beggja megin fjallanna og ýta
Austurríkismönnum einlægt undan
sér; reyndar ekki mikið á hverjum
degi, en einlægt þétt og stöðugf. Á-
kaflega er þar seinfært, þvi að snjó-
ar taka stöðugt í klof og mitti, og
þarna berjast þeir i sköflunum og
skjóta og stinga hver annan.
Á þriðjudaginn réttu Rússar við
sóknarlinu sinu milli Volia, Mur-
kova og Lutoviska, en það er á 24.
niilna svæði. Herinennirnir óðu
snjóinn i mitti ofan i sinádali og
upp í snarbrattar hlíðar, glerharðar
af svelli og áfreða; en sumstaðar
urðu þeir að brjótast gegnum þétta
skóga, gegnuin þéttar flækjur af
gaddavir, er hinir höfðu fléttað, en
óvinir þeirra stóðu á bak við og’
skutu á þá. En samt héldu þeir á-
fram, og þegar brekkurnar voru svo
brattar sem veggur, hjuggu þeir spor
í svellharða fönnina, og er upp
kom, tóku við skotgrafir Austurrík-
ismamia. En skotgrafir þeirra voru
ekki nema leikfang hjá öilu hinu,
sem |ieir höfðu gengið í gegnuin, og
ráku þeir Austurríkismenn úr þeim
einni af annari, og loks tóku þeir
hrygg einn mikinn, ramlega vig-
girtan; en Austurrikismenn hrukku
undan ofaii á slétturnar. Þetta var
seinasti hrygguri'nn ofan við sléttur
Ungarns, og halda Rússar nú stöðv-
um þessunt á 65 milna breiðu svæði.
En ekki eru Rússar alveg tryggir
þarna fyrri en þeir eru búnir að ná
Uszog-skarði; en á það sækja þeir
nú begga megin fjallanna. Eru lik-
lega engin dæmi til þess í sögu
mannkynsins, að menn nokkurn-
tima hafi átt við aðra eins örðug-
leika að stríða og sigrað þá, þrátt
fyrir alt. En herfróðir inenn ætla,
að" það taki þá heilan mánuð þarna,
þangað til þeir eru vel komnir i
skarðið; þeir þurfa að ná járn-
brautinni upp frá Ungvar og i gegn-
um fjöllin og hrekja Austurríkis-
menn nógu langt frá henni og frá
Mynd af skotmannahóp í 90th Rifles. AUir frá Winnipeg.
Jóel Petursson (sonur Björns Péturssonar hér i bæ) er við hraöskeytlu
(Maxímbyssu), og til vinstri handar út frá honum á horninu, krjúpandf é
vinstra hné er annar landi Pétur ivarsson.
skarðinu sjálfu. Og marga víggröf-
ina og margt virkið verða þeir að
taka ennþá áður en vel er; en þá
geta þer hæglega dregið að sér bæði
menn og vistir.
Przemysl.
óþokka framkoma foringja Austur-
rikismanna þar.
Fréttaritari Times blaðsins i Lon-
on, Stanley Washburn, hefir verið
með herflokkum Rússa, og var með
hinuin fyrstu, er komu inn i Prze-
mysl, er kastali sá gafst upp. Segir
hann ljótar sögur þaðan.
Það hafði verið álitið, að kastál-
inn væri óvinnandi, með 50 þúsund
ir hermanna i virkjunum. En nú
voru þar alls 200 þúsundir manna.
Og var þá setuliðið í fyrstunni fjöl-
mennara, en her Rússa, sem um kast
alann sat. Þctta olli því, að mat-
væli urðu þar af skornum skamti,
en það voru dátarnir, sem það var
látið koma niður á. Foringjarnir
lifðu allan timann i sukki og svalli.
Þegar fór að sverfa að, var hestum
öllum slátrað, nema reiðhestum for-
ingjanna og hermennirnir látnir
eta; en er það var búið, voru tekn-
ir hundar, kettir og rottur. Voru
kettir seldir fyrir 8 shillings, en
meðalhundar fyrir pund sterling.
Smátt og smátt fór að sjá á her-
mönnunum; en yfirmennirnir lifðu
sama gleðilífinu og áður, i sukki og
svalli og við dýrustu krásir. Þeir
spiluðu allan daginn og léku billi-
ard á klúbbunum .einsog þeir höfðu
gjört í höfuðborginni Vínarborg. —
Og ekki kom þeim til hugar, að líta
eftir hermönnunum, eða hirða um,
hvort þeir væru hungraðir eða ekki.
Þeir foringjarnir átu/sinar 3 inál-
tíðir á dag alt fram á seinasta dag-
inn; lifðu á steikum og kræsingum,
vindlum, vínum og góðgæti öðru,
þó að undirmenn þeirra og þjón-
ustumenn yrðu að ganga betlandi
brauðsneið cina.
Það mátti oft sjá hermennina
hniga niður á strætunum af sulti og
magnleysi; en foringjarnir vildu
ekki einu sinni leggja hesta sina til
bjargar þeim. Og daginn áður en
kastalinn gafst upp, var 2000 hest-
um yfirmannanna slátrað lil þess að
þeir skyldu ekki falla ihendur
Rússa. Sagði háttstandandi foringi
einn við Washburn, að þegar hest-
unuin var slátrað, hefði hann séð
hálftrylta Ungverja og Austurrikis-
inenn rifa stykkin úr hestskrokkun-
um nieð höndum og tönnum og éta
hrátt, svo hefði hungrið verið mik-
ið orðið. Voru þeir þá ekki friðir
sýnum: allir rauðir af hrossablóð-
inu.
Þegar Rússar komu inn i kastal-
ann, komu þeir með fullar hendur;
enda voru hermennirnir þeiin injög
fegnir og hinir fáu borgar bæjarins.
Rússar fóru óðara að útbýta mat-
vælum handa fólkinu. — Ekki virt-
ust foringjarnir vera mjög niður-
lútir af því að gefast upp. ,
Svo fóru Rússar að senda fang-
ana burtu og gekk það nokkuð
greiðlega. Þeir sendu burtu 10 þús-
und þeirra á dag. En svo voru Aust-
urrikismenn viljugir að fara i fanga-
vistina, að Rússar höfðu aðeins einn
hermann til að passa hverja hundr-
að menn. Þeir voru svo fegnir, að
losna þaðan, að þeir hlýddu Rúss-
um einsog auðsveip börn.
Óöld enn í Mexico.
1 mexikó gengur alt á tréfótum.
Carranza rekur á burtu sendihcrra
þjóðanna i Yukatan fylkinu, bæði
sendiherra Breta, Arthur Pierce, og
sendiherra Krakka, Estaban Aillond.
Sendiherra Breta kom til Galveston
i Texas 22. marz; en sagt að fransk:
sendiherrann hafi komist til Hav-
ana. Hershöfðingjar Carranza fara
um landið harðri hendi og ræna og
drepa saklausa menn.
1 Mexikó borg myrtu Zapatha-
menn Bandarikjamanninn John B.
McManus, og fleiri hafa þeir af líf:
tekið. Bandaríkin horfa á þetta og
þegja, og þykir mörgum það lítil-
niannlegt af þeim, að láta drepa
borgara sína og svifta þá eignum oj.
slengja hverri svivirðingunni eftii
aðra i nasir þeim, en gjöra ekki að
Fer það að verða litilvirði, að heitr
Bandaríkja borgari úr þessu.
Kennaraskólaprófin í
Saskatchewan.
Eftirfylgjandi neinendur af ís-
lenzkum ættum stóðust þriðja flokks
kennarapróf við kennaraskólam
(Normal School) i Saskatoon siðast
liðinn febrúar:
Jónína Sturluson, frá Dafoe.
Soffia Magnússon, fra Kandahnr.
Elizabeth Uerdis Josephson og
Salborg Sðlvason, frá Wynyard.
Elizabeth Hogan og
María Nordal, frá Leslie.
Anna Narfason, frá Foam Lake.
Einnig stóðst Soffia E. Vatnsdalr
frá Wynyard, þetta sama próf í síð-
astliðnum október.
Búnaðarskólaprófin í Saskatoon.
Við vorpróf Búnaðarskólans við
Háskólann i Saskatoon útskrifaðist
þann 26. f. m., úr þriggja ára náras-
skeiði skólans, Vigfús Sœmundur
Ásmundsson. frá Tantallon, Sask.,
með beztu einkunn.
Herra Ásmundsson innritaðist við
skólann, þegar hann var opnaður
haustið 1912. Þar sem Ásniundm
hafði þá undirbúningsmentun a i
J skornum skamti, þurfti hann ao
j keppa við marga, er lengra voru á
veg komnir. En þau vandræði hurfu
skjótt og stóð hann sá þriðji i bek!-.
sínum yfir tvö siðustu árin til sam
ans, en annar i röðinni við burt
fararprófin i vor, og mintist for
maður Búnaðarskólans hans sér
staklega i ræðu sinni við uppsögi
skólans. Hr. Ásmundsson býst við
að halda áfram með frekara búnað
arnám við Háskóla Saskati hewai.
I fylkis.
AtkvæðagreiÖsIa um vínbann
í rikinu lllinois i Bandarikjununi
fór þann 6. þ.ni. fram atkvæða
greiðsla um vínbann, er hafði á-
hrif á 400 salóna. Var bardagi s<
sóttur af miklu kappi á báðar hlið
ar; en vínbannsmcnn treystu þvi
að þeir myndu sigra, þar sem kon
urnar höfðu atkvæðisrétt jafnt vio
karlmenn. En þvi miður varð ekk
sú raunin á allstaðar, t. d. i Mur
freesboro voru 1059 konur ino<
vinbanninu, en 1009 á móti þvi, <>;.
unnu brennivínsmenn þar. Aftu
var það konum að þakka, að Bakk
us féll í Stanton héraði. En yfirhöt
uð, segja fregnir, að atkv. kvenn.
hafi skifzt nokkuð jafnt með og mót
Bakkusi.
Fra Detroit, Mich., fréttist, að a
sextán sveitahéruðum, sem hrenni
vin seldu, urðu 14 “þur”, en tv<
héldu Bakkusi sínuin.
Bærinn Centralia, sein hefir veri<
brennivinshola í 60 ár, varð nú þu:
með 300 atkv. umfram.
Frá Wisconsin fréttist, að brenni-
vinsmenn hafi tapað 13 borgum, c.
unnið eina.
Yfir höfuð eru bindindismenn all
staðar að sigra meira og minna, o.,
er það vel.