Heimskringla - 08.04.1915, Side 6

BLS. 6
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 8. APRÍL 1915.
Hin Leyndardómsfullu Skjöl.
Saga eftir
WALTEfí WOODS.
Terið er að raka kjálkana á mér. Eg nota tímann til
starfa.
Hann var kominn fram að dyrunum, en stansar
til þess að hlusta á ræðu mina og scgir svo:
“Það er ef til vill meira i þér af manndómi, en
sýnist vera svona í fljótu bragði, og eg get vel trúað,
að þú notir tímann allvel stundum og þér verði mik-
ið úr honum, ef ekki koma óhöpp fyrir”.
Mér fanst einhver sá keimur i róinnum, að mér
flaug í hug, hvort hér væri kominn annar Goodwin, er
snuðrað hefði uppi upplýsingar inér viðvíkjandi og
væri nú að gefa mér meiningar. En það gat naumast
verið. Eða hvar hefði hann átt að fá upplýsingar um
það, að eg hefði þessi skjöl og hvernig þau væru feng-
in? Þetta hlaut aðeins að stafa af einhvers konar sam-
vizkubiti hjá mér, eða þá að eg var að verða móður-
sjúkur.
Fyrir framan mig á veggnum hinumegin við borð-
ið var stór spegill, svo eg sá alt það, sem gjörðist að
baki mér. Eg sá vinnufólkið ganga út og inn um eld-
húsið, þó þær dyr, sem það gekk um, væru á bak við
mig.
Eg þekti andlitin ekkert, og gaf þeim því lítinn
gaum; en i þess stað var sokkinn niður í að hugsa
um þau síðustu orð, sem hann sagði þessi ókunni mað-
ur um leið og hann fór út úr borðsalnum.
Alt í einu sá eg bregða fyrir andliti, er kom mér
til að hrökkva upp af stólnum af undrun.
Eg sá i speglinum, að stúlka kom inn í salinn í
gegnum eldhússdyrnar.
Eg ávarpaði hana ósjálfrátt:
“Svo við hittumst þá hér aftur, ungfrú Ethel Reed”.
Eg hcld að henni hafi fyrst flogið í hug, að kann-
ast ekki við mig, en svo athugaði hún betur kringum-
stæðurnar og sagði:
“Já, — en fyrir guðs skuld, lát þú ekki á þvi bera,
að þú þekkir mig. Eg er hér aðeins sem rétt og slétt
vinnustúlka”.
“Eg heyri og skal hlýða”, sagði eg, um leið og eg
settist niður aftur, því eg hafði staðið alveg upp af
stólnum í fátinu, sem á mig kom af að sjá hana. “En
þú verður að lofa mér því, að vera vinstúlka mín samt
sem áður, og fráfælast ekki að tala við mig, þegar eng-
inn sér til”, bætti eg við.
“Það verður undir kringumstæðum og atvikum
komið”, svaraði hún.
“En þetta er ekkert loforð frá þér”, hélt eg áfram.
“Þú ert sannarlega búin að kynnast mér nógu lengi,
til þess að geta gjört þér grein fyrir, hvort eg er þess
verður, að við mig sé hafður kunningsskapur. Þar
að auki er eg eltur af samlanda þínum og þarf hjálp-
ar við. En eg er sannfærður um, að þú getur veitt
mér þá hjálp”.
“Undir þeim kringumstæðum skal eg gefa þér full-
komið loforð um það, að eg skal eiki hlaupa í burtu
héðan þér óafvitandi; fyrir utan það, að hér er gest-
um heimilt að tala við vinnuhjú á þeim tíma, sem þau
eru ekki við verk sitt. Þú þarft því ekki að kvíða því,
að þú getir ekki náð tali af mér svona hér um bil hve-
nær sem vill eða þú æskir”.
Eg hefði treint mér morgunmatinn, ef eg hefði
ekki verið of langt koininn með Iiann, þegar eg gjörði
þessa uppgötvun; og svo kom nú önnur stúlka inn til
þess að taka diska af borðinu, og gaf mér óljóst að
skilja, að eg yrði að fylgja dæmi borðbúnaðarins og
íara. “Eg gjöri ráð fyrir, að þú sért búinn að borða”,
sagði hún. “Og strax og við erum búnar að borða,
vinnustúlkurnar, þurfum við að setja strax á borðið
aftur fyrir miðdagsmatinn”.
Þetta var ung og lagleg stúlka. En hún leit til mín
á þann hátt, sein gaf mér til kynna, að hún hefði frem-
ur óbeit á nærveru minni. Mér flaug í hug, hvort hún
einnig væri búin að frétta um minn liðna lífsferil.
Eg stóð upp og gekk til dyranna á borðsalnum;
en hagaði ferð minni þannig, að eg skyldi ganga rétt
framhjá ungfrú Reed. “Mér er sama sem vísað út”,
sagði eg við hana í lágum róm. “Þetta er ekkert land
fyrir mig; hér nýt eg engra þæginda. Mér hefði lík-
að að mega tala við þig nokkur augnablik, en það er
ekki hægt, að koma því við. Myndir þú ekki geta og
vilja mæta mér í kveld úti á ferhyrningnum, þar sem
við gætum talað saman um stund í næði?”
Hún svaraði inér engu, fyrr en eg fullvissaði hana
um, að eg mundi ganga þvert og endilangt um allan
ferhyrninginn þar til eg sæi hana. Þá lofaði hún mér
að verða við bón minni, ef veður leyfði og éf hún
hefði ekki um of vant við komið. Hún kvað það stund-
um koma fyrir, að þær stúlkurnar þyrftu að vinna svo
lengi fram eftir á kveldin, að þær yrðu fegnar að fara
að hvíla sig, þegar þær loks væru búnar með verkin
sin.
Eg varð mjög glaður yfir að fá þetta loforð.
Ungfrú Ethel Reed hélt líka loforð sitt við mig.
VIII. KAPÍTULI.
Annar kuenmaður kemur i spilið.
Ef eg þyrfti að gjöra grein fyrir því unaðslegasta
kveldi, sem eg hefi lifað á æfi minni, þá myndi eg ó-
hikað segja, að þetta kveld, sem eg gekk í hægðum
minum við hliðina á Ethel Reed aftur og fram um fer-
hyrninginn, væri hið inndælasta og unaðsrikasta kveld,
sem eg hefi lifað.
Það var margt af fólki á gangi umhverfis okk-
ur það kveld, og virtist öllum líða vel og vera ánægð-
ir; en eg er sannfærður um, að eg var sá lang lukku-
legasti af þeim öllum. Hver og einn virtist vera sokk-
inn niður í sínar eigin hugsanir, og því ekki taka hið
minsta eftir því, sem fram fór í kring.
Margt af þeim körlum og koum, sem þar voru á
gangi er eg sannfærður um að voru elskendur, dreym-
andi sina ástardrauma. Og sumt sá eg að myndi vera
fólk nýlega komið frá Englandi, því útlit þess bar vott
um það. Eg óskaði þessu fólki til allrar hamingju og
blessunar í ástamálum sinum, svona með sjálfum mér;
þó í raun og veru að mér hefði sjálfum ekki veitt af
nokkrum lukkuóskum, einsog ástatt var fyrir mér inn-
anbrjóst. Eg verð að játa það, að eg var alveg gagntek-
jnn af ást til þessarar stúlku, sem eg þekti þó í raun
og veru svo lítil deili á; og hennar þurra og kalda
framkoma gagnvart mér, gjörði mig ennþá æstari og
áfjáðari, og eg einsetti mér að gefast ekki upp fyrr en
mér hefði hepnast að ná ástum hennar.
“Mér ríður mikið á, að eignast trúan vin”, sagði
eg, svo sem til að byrja sainræðurnar, er við hófum
göngu okkar.
“Það ætti sannarlega ekki að vera mikill vandi,
að fá vin hér i þessum stóra bæ; þar sem lika svo
margir virðast vera á sömu skipsfjöl í því efni”, sagði
hún.
“Það gef eg eftir”, mælti eg. “En það er ekki víst
nema það fólk verði ósamtaka með róðurinn; og eg
fyrir mitt leyti er mjög vandur að vinum, og sérstak-
lega nú, hefi eg sterka ástæðu til að vera varkár í vali
vinanna. Eg tek þig inn í leyndarmál mitt alveg hik-
laust. í raun og veru er eg nú í vandræðum. Þú mátt
nú ekki segja, að þú viljir ekki eða getir ekki hlustað
á mig. Þú mátt til með að gjöra það mín vegna”.
Eg hafði nú spilað út mínu trompi og beið nú eft-
ir að sjá, hvaða áhrif það hefði.
Félagi minn var hugsi og var sjáanlega að hugsa
sér upp eitthvert svar. En áður en hún tók til máls,
hélt eg áfram og sagði henni alla málavexti. “Eg hefi
lent inn á svo þröngan stíg, að eg get ekki snúið mér
við og verð því að halda áfram. En til þess að geta
það verð eg að fá góðan leiðsögumann”.
Eg sagi henni í eins fáum en skýrum orðum og eg
gat, hvað fyrir mig hefði komið, og að eg væri nú lagð-
ur í einelti af óvinuni mínum.
“Sá, sem mér er hættulegastur nú sem stendur, er
sá maður, sem þú sjálf þekkir og komst í kynni við á
skipinu á leiðinni til þcssa lands”.
“Hann er naumast þess virði, að hugsa um hann,
hvað þá að óttast hann, sá herra”, byrjaði hún. “Ef
að kvenfólk ætti að láta hugfallast í hvert sinn, sem
þvi er gjört gramt í geði af þess konar snáðum, þá
yrði líf þeirra ekkert annað en tóm vandræði og stríð.
Þú ættir ekki einu sinni að láta hann detta þér í hug,
hvað þá að leyfa þeirri hugsun að komast inn hjá þér
að hann megni að gjöra þér nokkurt tjón”.
“Það væri að grafa höfuð mitt í sandi”, mælti eg;
þar sem maðurinn er nú kominn hingað til borgarinn-
ar með sérstöku augnamiði, sem er það, að ná frá mér
á einhvern hátt — hann er ekki vandur að aðferðinni
— skjölunum, sem eg hefi nú þegar minst á. Honum
virðist standa það á mjög miklu, að ná þeim”.
“Virðist, segir þú”, svarar Ethel. “Ert þú ekki
viss um, hvort þau eru mikilsvirði? Eða kanske þau
séu líka einskisvirði?”
“Eg veit það ekki með vissu”, sagði eg.
“Hvernig stendur á þvi, að þú veizt það ekki?”
spurði hún.
“Það er þess vegna, ungfrú, að eg skil ekki eitt
einasta orð í Þýzku, en það er tungumálið, sem þau
eru skrifuð á”.
“Einmitt það!” sagði ungfrúin. “Ef það er alt,
sem gengur að, þá er ekki að vita, nema eg geti hjálp-
að þér. Það er að segja, ef þú kærir þig um, að hleypa
mér inn í leyndarmál þitt”.
“Aðaltilangur minn með því að fá þig til viðtals
í kveld, var að fá þína hjálp, ef hægt væri”, svaraði eg.
“Ef mér tekst að verð svo lánsamur, að fá hjálp þina,
þá er mér sigurinn vís”.
Eg hefi ef til vill orðið frekar áfergislegur og nær-
göngull við ungfrúna, við þessa siðustu samræðu; eg
jafnvel fann til þess sjálfur; en eg gat ekki gjört að
því. Eg tók eftir nú, eftir þessa litlu samveru okkar,
að hún hafði gott lag á því, að halda manni frá sér;
láta mann ekki gjörast of nærgöngulann við sig. Hið
kalda augnaráð hennar, er hún notaði í viðlögum, fór
alveg gegnum mann og setti í mann kuldahroll.
“Við getum ef til vill” hélt hún áfram, “lesið
skjölin hérna”. Og hún staðnæmdist undir einu raf-
magnsljósinu.
“Það gæfi' sannarlega einhverjum fingralöngum,
ef hann væri hér í kring, hentugt tækifæri til að hrifsa
þau úr höndum okkar, þegar við færum að fletta þeim
í sundur og lesa þau hér úti á víðavangi”, sagði eg, al-
veg hissa á tillögu hennar.
“Fyrst þú ert svona varkár”, sagði hún; “þá verð
eg að biðja þig að ljá mér skjölin til morguns”.
Eg varð nú alveg ráðþrota. Eg hafði ásett mér að
sleppa ekki hendi minni af skjölunum undir neinum
kringumstæðum fyrr en þau væru seld.
Ungfrú Reed sá hvað mér leið.
“Gott og vel”, segir hún. “Segjum þá svo, að eg
lesi þau hér, en þú haldir vörð á meðan. Eg skal lofa
því, að halda fast um þau á meðan eg les þau”.
Eg hafði engin fleiri orð um þetta, heldur dró
upp úr vasa mínum umslagio, sem þessi dýrmætu skjöl
voru i, og fékk henni það; en hún færði sig nær ljós-
inu og fór að rýna í blöðin. Hún hniklaði brýrnar.
í fullar tvær mínútur starði eg undrandi á ungfrú
Reed; en eg gleymdi alveg mínu verkefni, sem var að
halda vörð. Margir gengu rétt fram hjá okkur, og eng-
inn hlutur hefði verið auðveldari fyrir þá, en að grípa
blöðin úr hendi Ethel og hlaupa burt með þau. En
eg var svo gagntekinn af fegurð stúlkunnar, að eg al-
veg gleymdi þesari hættu, og rankaði aldrei við mér
til fulls, fyrr en hún braut þau saman aftur og lét þau
í umslagið.
“Jæja”, sagði eg “er það ofurefli þitt?”
“Já, það er það”, sagði hún. “Það er líkingamál á
skjölunum, sem gjörir þau að erfiðustu gátu. En eg er
ekki góð að ráða gátur’”
Án þess að segja citt orð, tók eg við skjölunum og
stakk þeim í vasa minn. Eg hafði orðið fyrir von-
brigðum.
“Ef þú ert ákveðinn í því að fá þessa gátu ráðna,
held eg að eg geti áreiðanlega fengið hana ráðna fyrir
þig”, sagði hún svo.
“Eg er vissulega ákveðinn i því”, sagði eg; “en eg
skil ekki, hvernig þú hugsar þér, að finna lykilnn að
gátunni”.
Ungfrú Reed hló hálf hæðnislega að mér fanst um
leið og hún gekk burt frá ljósinu. “Þú yrðir i fyrsta
lagi að trúa mér fyrir skjölunum”.
“En þú ert kannske ákveðinn í því, að skilja þau
ekki við þig?’, bætti hún við.
“Ef þú gefur mér loforð þitt um það, að láta ekki
nokkurn lifandi mann sjá þau hjá þér, eða komast að
þvi, að þú hafir þau undir höndum, þá skal eg láta þau
af hendi við þig”, sagði eg með ákafa.
“En eg hefi nú þegar sagt, að líkingamálið á þeim
þessum skjölum sé fyrir ofan minn skilning og þess
vegna útheimtist þriðja persónan.”
“Þá —”, sagði eg, “held eg að eg hafi þess gátu
óráðna ögn lengur. Eg var að vona, að við tvö gætum
komist fram úr þvi”.
“Þú skilur ekki þýzku”, sagði hún; “en eg er
klaufi í þvi máli, þó eg skilji ofurlitið. Þú getur ati
visu lært málið; en eg er hrædd um, að æfi þín yrði
aldrei nógu löng fyrir þig til þess að læra það nógu
fullkomlega til þess að það gæti komið þér að notum í
þessu efni. Menn verða að læra tungumál á unga aldri,
svo lærdómurinn geti komið þeim að fullum notum.
Hefir þú nokkurntíma tekið eftir útlendum ferðamönn-
um, hvað þeir eiga bágt með að gjöra sig skiljanlega,
þó þeir jafnvel kunni bókmálið nokkurn veginn. Eg
hefi orðið þess vör”.
“Já”, svaraði eg dauflega. Þetta var í fyrsta skifti,
sem eg tók eftir því verulega, að Etliel bar fult traust
til mín. Eg varð svo glaður. Tilfinningar mínar voru
þær sömu, >>em eg get ímyndað mér að lýsi sér hjá
þeim, sem hefir beðið sér stúlku og fengið jáyrði.
Mig langaði til að heyra meira; en alt sem hún
bætti við var: “Og nú er eg komin yfir hafið, hingað
til þessa mikla lands, til þess að rcyna að hafa ofan af
fyrir mér á einhvern hátt. Eg get það auðveldara hér
en eg myndi hafa getað það á Englandi, jafnvel við
það, að þvo diska og bera á borð, eða jafnvel að þvo
gólf. En fyrirgefið þér, eg er að fara töluvert út frá
efninu”.
“Ekki hið allra minsta; haltu bara áfram. Mér
jiykir unun að heyra j)ig tala. Veizt þú af nokkrum,
sem þú gætir fengið, til þess að finna lykilinn með þér
að þessari gátu?” spurði eg.
“Já”, svaraði hún.
“Þekkir þú hann eða hana svo vel?” spurði eg
efablandinn.
‘Mæta vel”, sagði hún.
“Hver er staða þessarar persónu?” spurði eg.
“Njósnari”, var svarið.
Eg varð hugsi. Eg efaðist um karaktér þessarar
persónu og fékk strax hálfgerða óbeit á henni. “Eg
hata alla njósnara”, sagði eg, “og eg er því mjög mót-
fallinn, að þeir stingi nefinu inn í þetta mál. En samt
sem áður mættir þú segja mér nafnið á þessari mann-
eskju”.
“Francis Megson”, svaraði hún hiklaust.
Það komst strax inn hjá mér hatur til þessa Meg-
sons, og eg furðaði mig á, hvaða samband gæti verið
á milli félaga iníns og hans. Það var náttúrlega fram-
úrskarandi heimskulegt, en eg varð afbrýðisfullur nú
þegar, og ungfrúin tók eftir þvi. Því við ljósglamp-
ann frá rafmagnsljósinu tók eg eftir því að það var
glettnisbros á andlitinu á henni.
“Eg gjöri ráð fyrir, að þessi Megson sé virkilegur
njósnari”, hélt eg áfram; “en ekki einn af þessum,
sem maður heyrir svo mikið um og les svo mikið um
i sögum; — þessuin mönnum, sem eru látnir gjöra
alla mögulega og ómögulega hluti; en eru svo í raun
réttri ekki til, eða þá einskisvirði sem njósnarar eða
ef til vill neitt annað?”
“Þessi Megson er í þjónustu eins hins stærsta og
mikilfenglegasta starfandi njósnarafélags í heimin-
um”, sagði ungfrú Reed; “og er að verða fræg fyrir
starfa sinn. Þessi pcrsóna Megson — svo eg brúki þin
eigin orð um hana, en sem eru frekar vanvirðuleg um
vin minn. — Sussu nei, vert þú ekki neitt að afsaka
þig, — er orðin þjóðflokk til verulegs sóma”.
“Og mjög svo persónulega til sumra”, sagði eg en
fann um leið, að slíkt var heimskulegt af mér, og eg
fyrirvarð mig fyrir, að hafa ekki þagað eða þá sagt
eitthvað af viti. En ástin gjörir mann svo oft að fá-
bjána. Eg clskaði ungfrú Iteed og varð einhvernveg-
inn, ástæðulaust og heimskulega, afbrýðissamur af þess-
ari persónu.
“Til mín vissulega”, svaraði ungfrúin mjög ró-
lega. “Eg væri skammarlega vanþakklát, ef eg ekki
viðurkendi þá miklu hjálp, sem Megson hefir veitt mér
hér i þessum mikla og stóra bæ; þar sem maður þarfn-
ast svo mikið, að eiga góðan vin; en það hefir hún
sannarlega reynst mér síðan eg kom hingað”.
Eg ypti öxlum og leit tortrygnisaúgum til ungfrú
Reed. Það fór hrollur um mig, er eg hugsaði um nafn-
ið Megson. Eg var utan við mig og eg vissi, að eg var
með ósanngjarnar ásakanir í brjósti mínu til Ethel;
og eg er sannfærður um, að eg hefði talað eitthvað af
mér, ef hún hefði ekki orðið fyrri til að taka til
máls:
“Þarna kemur þá persónan Megson, rétt þegar við
erum að tala um hana”, mælti hún í háum róm; auð-
vitað til þess, að Megson gæti heyrt hvað hún segði.
Eg stansaði og starði hálf kjánalega fram undan
mér; því eg sá engan nálægt okkur, nema ungan, háan
velklæddan kvenmann og laglegan, sem nú stansaði
hjá okkur. Hún rétti ungfrú Reed hendina og heilsaði
henni virðulega, um leið og hún sagði: “Hvað kemur
þér til þess, að vera hér í kveld? Eg hélt að þú værir
við eldhússtörf þín, einsog þú ert vön að vera á þess-
um tíma sólarhringsins”.
“Hið hreina og ferska kveldloft og herra Bolton
Bryce”, svaraði ungfrúin, sem eg hafði nú sagt mitt
rétta skírnarnafn. Ethel brosti svo blíðlega framan í
Megson, að mér nær því vöknaði um augu og hefði
sjálfsagt grátið fögrum tárum, ef karlmaður hefði átt
i hlut, — svo mikið sárnaði mér, að verða ekki sjálf-
ur aðnjótandi þessa fagra og blíða bross.
“Enskur og frá London”, inælti hinn nýji félagi
okkar. Mér fór ekki að lítast á blikuna. Var þessi ó-
kunna kona einnig búin að grafa upp alt um mína
liðnu æfi? Gat það verið? Eða varð cg að verða rugl-
aður? Eg þagði ennþá.
“Látið mig gjöra ykkur kunnug”, sagði ungfrú
Reed: “Herra Bolton Bryce og ungfrú Francis Meg-
son”.
Eg er sannfærður um, að eg roðnaði í andliti um
leið og eg heilsaði ungfrú Megson. Eg hafði verið af-
brýðisfullur. Þessi Megson var þá kvenmaður! Hvaða
flón eg hafði verið! Og eg vissi, að Ethel vissi það,
og fann sárt til meðaumkvunar með mér. Eg ætlaði
að fara að gjöra einhverja málamyndar afsökun. En
til allrar guðs lukku fríaði Ethel mig við það, með þvi
að taka til máls:
“Eg held nú það bezta, sem við getum gjört sé að
fara til baka til gistihússins, — eg inn i mitt eldhús,
en þið, sem maður og kona, til einhvers þess staðar,
sem ykkur þóknast bezt. Eg hefi gjört ykkur kunnug
og svo getið þið tvö ein gjört það sem eftir er”.
“Þú kemur bara rakleiðis upp í mitt herbergi,
ungfrú Reed og þú líka, herra Bolton Bryce”, sagði
ungfrú Megson í róm, sem benti til þess, að hún myndi
vön því að sér váeri hlýtt. Við héldum svo öll af stað
til gistihússins; og þar sem enginn varð til þess að
sjá okkur, fór eg með þeim inn í þeirra herbergi.
“Nú, nú!” sagði ungfrú Megson, þegar við vorum
öll búin að taka okkur sæti upp í herbergjum hennar,
og eftir að hún hafði lokað dyrunum vandlega og gætt
inn í klæðaskápinn og undir rúmið til þess að fullvissa
sig um, að þar væri enginn, sem ætti þar ekki að vera.
“Nú, nú, hvað er það, sem þið viljið a ð eg gjöri fyrir
ykkur?”
“Að glíma við þetta”, mælti eg um leið og eg tók
skjölin upp úr vasa mínum og fékk ungfrú Megson
þau. “Þau eru skrifuð á líkingamáli einungis og rósa-
máli og svo þýzku þar ofan í kaupið, sem gjörir þau
alveg óviðráðanleg fyrir mig”.
“Þú virðist bera mikið traust til mín”, mælti ung-
frú Megson og brosti blíðlega til mín um leið. Mér
fanst brosið fara henni mæta vel.
“Ungfrú Reed hefir sagt mér frá þér”, svaraði eg.
Nú opnaði njósnarinn skjölin og rendi augunum
fljótlega yfir alt innihald þeirra. Fyrir nokkrar min-
útur athugaði hún þau og sá eg glögt vandræðasvipinn
á andliti hennar. Eg varð enn fyrir vonbrigðum. Eg
hafði verið þess fullviss, að hún myndi fyrirhafnar-
lítið geta ráðið gátuna; en nú sá eg að það var fjarri
því að svo væri.
“Já, já!” sagði cg.
“Ó, láttu þér ekkert óðslega. Þú getur naumast bú-
ist við, að eg lcsi þessar rúnir reiprennandi einsog
prentaða bók”, svaraði hún í fyrirlitningarróm, sem ef-
laust hefir átt að gefa mér til kynna, að eg væri alt of
fljótur á mér og bráðlátur.
“Þú mátt til að gefa ungfrú Megson lengri tima til
þess að komast að efninu i þessum skjölum, en þetta”,
tók ungfrú Reed fram í, og mér fanst eg verða hálf-
hrifinn af kurteisinni og prúðmenskunni, sem lýsti
sér í orðum samlanda míns.
Eg rétti út hendina í þvi skyni að taka á móti
skjölunum, en njósnarinn virtist ekki veita þvi neina
eftirtekt, heldur tók stækkunargler upp úr vasa sínum
og fór að yfirfara þau að nýju. Hún velti þeim fyrir sér
á alla kanta. Hún bar þau upp að Ijósinu og það svo
nálægt því, að eg stökk á fætur og gjörði mig liklegan
til að hrifsa þau af henni, frá hættunni, sem mér fanst
þau vera í af ljósinu.
“Ha, ha!” sagði ungfrú Megson og ánægja lýsti sér
i rómnum.
“Svo þú liefir þá fundið lykilinn að leyndardómn-
um?” spurði eg með ákafa.
“Eg skil ekki eitt einasta orð af því, sem á þau er
skrifað”, svaraði hún. “En eg hefi held eg fengið ó-
ljósa hugmynd um verðmæti þeirra. Ert þú virkilega
ei^andi þessara skjala?”
“Já, vissulega er eg réttur eigandi þeirra”, fullviss-
aði eg hana um.
“Segðu mér, hvernig þú fékst þau”, sagði hún í
skipandi róm.
Eg hikaði um stund og leit á ungfrú Reed, og sýnd-
ist mér augnaráð hehnar gefa mér visbendingu um, að
mér væri óhætt að segja söguna. Sagði eg því ungfrú
Megson lítinn hluta af því, hvernig eg varð eigandi
skjalanna, en það var ekki nema sáralitill hluti af
þeirri sögu, sem eg sagði.
Ungfrú Megson, með sem eg kalla ergjandi sein-
leika, braut skjölin saman og setti þau í umslagið. Sið-
an lét hún þau í vasa sinn, sem var innanklæða á
treyju hennar.
“Meinar þú að taka skjölin með þér?” spurði eg
hana.
“Já, til herra Johnsons sjálfs”, svaraði hún.
Herra Johnson þekti eg aðeins að nafninu til og
vissi, að hann var orðlagður frá hafi til hafs fyrir að
vera hinn allra snjallasti og færasti njósnari allra, sem
þá voru uppi, og taldi eg sjálfsagt að ungfrú Megson
væri í hans þjónustu. “Gott og vel”, sagði eg; “eg
ætla að treysta þínu nafntogaða njósnarafélagi fyrir
skjölunum”. *
“Hvort sem þú gjörir það eða ekki”, sagði ung-
frú Megson, “það gjörir lítinn mismun. Skjölin eru nú
í minum vörzlum og til þess að auka frægð mina ætla
eg ekki að láta þau af hendi fyrr en eg hefi ráðið gát-
una. Þau eru óhult hjá mér. Vertu óhræddur”.
“Eg tek orð þín trúanleg í þessu efni”, svaraði eg.
“Eg ætla aðeins að ónáða þig með einni spurningu:
Hvað hyggur þú að skjöln séu mikils virði?”
“Ef þau eru þess efnis, sem eg hygg þau vera”,
svaraði hún, “þá eru þau virði frægðar og frama tíl
mín fyrir að hafa náð þeim, og svo eitthvað kringum
hálfa millíón dollara til þín. Eg gjöri mér hugmynd
um, að sá rétti eigandi væri viljugur að borga það fyr-
ir þau, hvenær sem er, ef hann ætti kost á, að fá þau í
sína hendur aftur fyrir þá upphæð”.
IX. KAPÍTULI. « 1
, Hið flugbeittasta eggjárn.
Eg stóð uppi gjörsandega ráðþrota yfir framkomu
þessa njósnara í kvenmannsfötum, er nefndi sig Fran-
cis Megson, og gaf mér til kynna, að hún væri í þjón-
ustu eins hins orðlagðasta njósnarafélags í Vesturheimi.
Mér fanst samt sem áður, að eg í raun og veru hefði
enga ástæðu til, að spyrja hana neitt frekar, og þó að
eg hefði gjört það, þá hefði alt orðið að engu fyrir
mér, með það á meðvitundinni, að hún var trúnaðar-
vinur ungfrú Reed; og það var svo strangt í huga mín-
um, að þeim, sem hún trúði og treysti og kæmi mér í
kunningsskap við, þeim væri mér óhætt að trúa og
treysta einnig. Eg gat ekki hugsað mér, að neitt ilt gæti
í raun og veru búið undir orðum ungfrú Megsons, þó
að þau væru nokkuð sjálfbyrgingsleg. Mér fanst ekki
hugsanlegt, að ungfrú Reed gjörði nokkur mistök, —
svo mikið traust hafði eg á henni; dómgreind hennar
var óskeikul og ráðleggingarnar þær einu réttu, —
ekki sízt til þessa manns, er gjörði sér svo fagra og góða
von um, að verða síðar meir svo heppinn að fá að
standa við lilið hennar í veröldinni, sein sá kærasti
til hennar af öllum mönnum.
GJÖF
Fyrir óákveðinn tíma á fólk vöi á að fá
einn árgang af Heimskringlu fyrir $2.00, og
eitt eintak af stríðskorti norðurálfunnar, og
þrjár Heimskringlu sögur gefins með.
Strít5skortit5 er naut5synlegt hverjum sem vill
fylgjast met5 vitSburt5um í þeim stórkostlega bar-
daga sem nú stendur yfir 1 Evrópu. Einnlg er
prentat5 aftan á hvert kort upplýsingar um hinar
ýmsu þjótSir sem þar eiga hlut at5 máli, svo sem
stœrt5 og fólksfjöldi landanna, herstyrkur þjótSanna
samanburt5ur á herflotum og loftskipaflotum, og
ýmislegt annat5.
Stríðskortið fæst nú til kaups á skrif-
stofu félagsins fyrir 35 cent
SKRÁ YFIR HEIHSKRINCUJ PREMHJR.
Brót5urdóttir Amtmannsins..... 25c.
Ættareinkennit5 ............. 39«.
Dolores ..................... 35c.
Sylvia ...................... 25c.
Lára ........................ 25c.
Jón og Lára ................. 25o.
Ljósavört5urinn ............. 35c.
Strít5skort Nort5urálfunnar . 35c.
TheVikingPress,
729 Sherbrooke St. Ltd.
Talsími Garry 4110 P.O.Box 3171