Heimskringla - 08.07.1915, Side 6

BLS. 6
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 8. JÚLÍ 1915.
Hver var hún?—
‘Eg ætla af5 segja ykkur nokkuð, börnin min’,
sagSi hann. ‘Þegar eg er dáinn heimsækja ykkur sorg
ir og þjáningar. Eg vildi að eg mætt lifa ögn lengur.
Það er voðaleg hætta, sem yfir ykkur vofir’.
Þau héldu að bann talaði óráð. Helen kraup við
rúmið og tók aðra köidu hendina hans i sínar heitu
hendur.
‘Gjörðu þér engan kvíða okkar.vegna, kæri fóstri
minu. Guð vakir yfir okkur og veitir okkur Ronald
gæfu’, sagði hún blíðlega.
Jarlinn strauk hendinni um höfuð hennar og
sagði rólegur.
‘Eg á cnn eftir að lifa nokkrar stundir; en eg
verð að tala á meðan eg get það. Þegar eg er dáinn,
Helen, mun faðir þinn gjöra boð eftir þér og biðja þig
að koma til sín og vera hjá sér. Hann hefir samþykt
giftingu ykkar Ronalds, sem eg óska að fari fram að
ári liðnu. Þó eg geti ekki verið viðstaddur giftinguna,
skal blessun mín fylgja ykkur’.
‘Faðir ininn hefir aldrei sýnt að honum þykji hið
minsta vænt um mig’, sagði Helen. ‘Þegar móðir mín
dó og skildi mér eftir hinn mikla auð, urðuð þér fjár-
ráðamaður minn. Máske faðir minn sendi aldrei eftir
mér’.
Þá verður þú kyr hérna ásamt kenslukonu þinni,
og Ronald getur verið á ferðalagi eitt ár, eða hvar sem
hann vill’, sagði jarlinn. ‘En faðir þinn er fátækur
og þú rik. Eignir hans eru veðsettar. Það eru því
miklar likur til þgss, að hann kalli þig heim. En komi
eitthvað fyrir, sem sviftir Ronald jarlsnafninu og ætt-
aróðalinu, þá verður lávarður Clair einn af hans verstu
óvinum’.
Jarlinn settist svo snögglega upp i rúminu, að
Helen varð hrædd. ,
‘Hvað er nú að, lávarður minn?’ spurði hún.
‘Eg vildi að eg hefði samið erfðaskrá. Eg hefi ver-
ið flón að vera ekki búinn að því. Sendu strax eftir
löginanni mínum, Ronald. Augnabliks töf getur gjört
ykkur bæði ógæfusöm. Hringdu!’
Ronald hringdi og þjónn kom inn.
‘Sendu mann á bezta hestinuin eftir Hart lögmanni
minum. Ilann verður að koma strax’.
Þjónninn fór. Jarlinn sat upp við olnboga og
hlustaði, unz hann heyrði jódyninn, þá lagði hann sig
niður á koddann.
‘Eg lifi þangað til á morgun’, sagði hann. “Har-
ton kemur i seinasta lagi að þremur stundum liðnum,
svo eg get enn komið öllu í gott horf. En sú hætta,
sem eg hefi gleymt! En eg hefi nægan tíma enn! Guði
sé Iof!’
‘Ætlarðu að láta skrifa erfðaskrá?’ spurði Ronald
hissa.
‘Já — já’.
‘En ættaróðalið tilheyrir þeim, sem erfir nafnbót-
ina, er það ekki?’
‘Jú, það fylgir nafnbótinni. En eg á líka aðrar
eignir, sem eg má ráðstafa. Ég ætla að semja erfða-
skrá í kveld, svo þú hljótir þær eignir. Ef eitthvað
kæini fyrir, Ronald, þá hefðir þú engar tekjur, nema
af hinum litla arfi móður þinnar; þú yrðir þá fátæk-
ur og mistir Helenu líka. Lif tveggja persóna yrði þá
eyðilagt fyrir hirðuleysi mitt. En guð er miskunnsam-
ur. Erfðaskráin verður nógu snemma búin’.
‘En, afi, hvað er það, sem getur svift mig Helenu
og nafnbótinni?’
‘Heimkoma Odos’, hvíslaði jarlinn.
Lávarður Ronald hrökk við.
‘En hann er dauður og kemur aldrei aftur’.
Gamli maðurinn hristi höfuðið.
‘Þú trúir því að hann sé dauður, og eg hefi líka
trúað því þangað til núna. En setjuin svo að hann lifi
og komi aftur?’
‘Ómögulegt —’.
‘Eg hefi líka haldið það þangað til núna. Og þó,
Ronald, — ef hann lifir enn?’
Geðshræringin, sem jarlinn nú var í, eyddi kröft-
um hans. Ronald bað hann að vera rólegan, og sömu-
leiðis Helen. '
‘Lávarður minn’, sagði hún huggandi, ‘verið þér
rólegur; geðshræringin veikir yður’.
‘Ronald’, sagði jarlinn; ‘ef að Odo Charlton lifir,
þá rekur hann þig i burtu af þessu heimili, sem þú hef-
ir skoðað sem þitt eigið; hann mun hata þig einsog
hann hataði föður þinn, og reyna að eyðileggja þig.
QJÖF
Fyrir óákveðinn tíma á fólk völ á að fá
einn árgang af Heimskringlu fyrir $2.00, og
eitt eintak af stríðskorti norðuráifunnar, og
þrjár Heimskringlu sögur gefins með.
StrítSskortUS er nautSsynlegt hverjum sem vtll
fylgjast metS vitSburt5um í þeim stórkostlega bar-
daga sem nú stendur yfir í Evrópu. Elnnig er
prentati aftan 4 hvert kort upplýsingar um hlnar
ýmsu þjótSir sem þar eiga hlut atS máll, svo sem
stært5 og fólksfjöldi landanna, herstyrkur þjótSanna
samanburt5ur 4 herflotum og loftsklpaflotum, og
ýmlslegt annatS.
Stríðskortið fæst nú til kaups á skrif-
stofu félagsins fyrir 35 cent
SKRA YPIR HEIMSKRISCLII PREMÍTJR.
Bró?5urdóttlr Amtmannslns_ 275c.
ÆttareinkennltS ___________ 35c.
Dolores ................ 3,%c.
Sylvia.................. 25c.
Lára _____________________25 c.
Jón og Lára................ 25c.
LJósavört5urinn __________ 35c.
StrlÓskort Noróurálfunnpr-35c.
The Viking Press,
729 Sherbrooke St. Lfd.
Talsími Garry 4110 P.O.Box 3171
Hann er jafn undirförull og höggormur og eins grimm-
ur og tígrisdýr. Sendu boð eftir Harton; máske eitt-
hvað hafi tafið fyrir hinum boðberanum. Ef Harton
væri hér nú —’.
Ilann þagnaði því fyrir utan dyrnar heyrðist há-
vær^ samtal og þektist rödd þjónsins glögglega; dyrn-
ar að svefnherberginu voru opnaðar og i þeim stóð
maður og horfði inn.
Jarlinn, Ronald og Ilelen litu öll á hann.
Það var hár, fremur magur en þreklegur maður,
miðaldra; hörundsdökkur, með hrafnsvart hár, dökk
og griinm augu og afarstóran munn, sem brosti háðs-
lega. Útlit hans var viðbjóðslegt.
Helen varð hrædd og hopaði á hæl, en Ronald
benti honum að fara.
Jarlinn opnaði augun, hljóðaði og hrópaði:
‘Odo! Það er Odo!’
Gesturinn gekk hægt inn í herbergið, hneigði sig
og brosti ilskulcga.
‘Já, eg er Odo’, sagði hann kuldalega; en í rómn-
um fólst sigurhrós. ‘Kominn heim aftur eftir 20 ár.
Kominn heim til að taka við stöðu minni sem erfingi
þinn, lávarður. Kominn heim að lokum’.
Þegar jarlnn heyrði röddina, hvarf efi hans um
hver gesturinn var; hann stökk á fætur ineð háværu
orgi og datt svo niður — dauður.
2. KAPITULI.
A torveldum vegi.
Vestur í Yorkshire, á stórri, skóglausri sléttu, stóð
og stendur enn skuggalcgt, veðurbitið hús. Það er
býsna stórt, bygt úr rauðum múrsteini, með hátt, bratt
þak, sem er sjaldséð utan Frakklands; með 3 kvist-
gluggum hvern upp af öðrum.
Hús þetta var bygt snemma á þessari öld af frönsk-
um flóttamanni, Raquet að nafni. Þegar stjórnarskifti
urðu á ættlandi hans, fór hann heim aftur; en húsið,
sem hann seldi enskum manni, var ávalt kallað Racket
Hali.
Morguninn eftir að Odo Charlton kom heim, sat
maður í bókaherberginu i Racket Hall og horfði ýmist
á sléttuna úti fyrir eða unga stúlku, sem var á gangi í
jurtagarðinum.
Maðurinn hét Nesbit, hafði búið þarna í 20 ár og
gætt eignarinnar.
Hann var orðinn gamall og ósjálfbjarga, þrætukær,
sjálfselskur og ávalt i illu skapi.
‘Edda, heyrðu Edda!’ kallaði hann.
Þcgar stúlkan í garðinum heyrði hann kalla, sneri
hún sér við og valhoppaði heim að húsinu.
Hún var yfirburða fríð sýnum og fallega vaxin,
með dökt hár: augun fögur og viðmótið aðlaðandi.
Hún hljóp glaðlega inn um opnar dyrnar og kall
aði með hreimfagurri rödd:
‘Nú, hvað er að‘ frændi? Klæjar þig í stórutánni
þinni? Hefurðu sting í síðunni eða verk í bakinu? Á
eg að færa þér te eða plástur?’
‘ó, taugarnar mínar’, tautaði Nesbit. ‘Þetta er öll
sú meðaumkvun, sem þú hefir með þjáningum minum,
óþakkláta stúlka’.
‘Ef þér líður illa, frændi, þá þykir mér það slæmt’
sagði hún hreinskilnislega. ‘En þú veizt, að þú hefir
svo oft gjört mér óróa með ímynduðum veikindum. —
Hvað get eg gjört fyrir þig, frændi?’
‘Ekkert!’ hvæsti Nesbitt. ‘Talaðu lægra; tauga-
kerfi niitt er svo smágjört, að enginn vanalegur maður
skilur það. Talaðu nú fallega, Edda; eg kallaði á þig
til að segja þér nokkuð.' Seztu’.
Edda settist og horfði fast á hann.
‘Horfðu ekki á mig, Edda; mér fellur það ekki.
Hlustaðu á það, sem eg ætla að segja, og gakk þú svo
hæg og róleg inn i þitt herbergi. ó, vesalings höfuðið
mitt! Gefðu mér ilmflöskuna mína’.
Edda fékk honuin hana. Hann eins og hrestist, en
stundi eins og píslarvottur.
‘Eg er við því búin að heyra frásögu þína’, sagði
Edda. ‘Máske eg geti gizkað á, hver hún er og sparað
þér ómak. Þér hefir ef til vill ekki líkað morgunverð-
urinn’.
Nesbit leit til hennar í vondu skapi og sagði svo:
‘Eg ætla ekk oftar að gefa þér tækifæri til að hæð-
ast að mér, af því eg er veikur. Enginn skilur mig og
enginn hefir nokkru sinni skilið mig. Sittu kyr, Edda,
og vertu ekki óróleg’.
‘Hverjir eru þessir ljótu menn frammi í eldhús-
inu?’ spurði Edda. ‘Þeir sitja við gluggann og reykja
svörtu pípurnar sínar og eitra loftið. Einn af þeim tal-
aði við mig eins og við værum gamalkunnug, þegar
hann kom’.
‘Það eru lögreglumenn, sem hafa tekið húsið í sitt
vald’, svaraði Nesbit.
‘Því hafa þeir gjört það, frændi?’
‘Af því að eg hefi ekki borgað leiguna í tvö ár,
og þeir ætla að vcra hér og neyta míns^ matar, þangað
til eg hefi borgað eða mér verður fleygt út. Þeir eru
hér til að líta eftir, að eg taki engan húsbúnað burt’.
‘Erum við þá svo fátæk, frændi?’
‘Eg hefi 20 pund eftir, það er alt. Meðan þú varst
úti kom ráðskonan inn og sagði lausri vistinni. Eg
sagði henni að hún gæti farið i dag, en um borgun á
kaupi hennar væri ekki að tala. Eg á nú engar eignir
nema óteljandi kvilla’.
‘Á eg að skilja þetta svo, að við verðum að yfir-
gefa Raeket Hall?’
‘Ó, ó, hoppaðu ekki svona; höfuð mitt, lungun
mín, hjartað mitt! Þú mátt ekki gjöra mig taugaveik-
an. Þcy, þey. Lávarður Charlewick i Devonshire á
þetta hús, og ráðsmaður hans vill ekki leyfa mér að
vera hér lengur, svo eg verð að fara. Eg á frænku í
London og hún mun skjóta skjóli yfir mig og láta mig
ekki fara á Aldurshælið. í dag fer eg og næstu nótt sef
eg í Hebden Bridge, svo fer eg til London i fyrra-
málið’.
Hann þefaði úr ilmvatnsfiöskunni sinni og leit ó-
rólegur til stúlkunnar, sein horfði róleg á hann og
sagði:
‘Frænka þin hefir aldrei komið hingað að heim-
sækja okkur, og henni geðjast líklega ekki að komu
okkar þangað; en það mun hún segja okkur. Nær á
eg að taka saman farangur þinn og koina honum fyrir í
koffortunum?’
‘Ráðskonan sér um mín koffort’, sagði Nesbit; en
þú getur ekki komið með mér til frænku minnar’.
‘Einmitt það! Á eg að vera hér?’
‘Nei, nei, — ef þú vilt vita saíinleikann, Edda—’. ,
‘Hvað á þá að verða af mér?’ spurði hún
'pú — þú verður að annast þig sjálf’.
‘Þú átt lík)«ga við, að eg verði að vinna fyrir þðrf-
um mínum. Eg hefi haft kenslukonu alla æfi mina.
Eg er 19 ára gömul og hefi kyenlegan kjark; en að ná
kenslukonu stöðu er enginn liægðarleikur. Og hvað
annað get eg gjört?’
‘Eins og eg sagði, þá hefi eg 20 pund, Edda. Her
eru 5 handa þér; taktu þau. Það er alt, sem eg get gef-
ið þér, svo þú mátt ekki biðja um meira’.
Edda tók við peningunum og stakk þeim í vasa
sinn.
‘Þú ert ekki frænka min, sagði Nesbit. ‘Mér hefir
verið vel borgað fyrir að annast þig; en fyrir ári síð-
an er sú borgun hætt, og það er ástæðan til þess, hve
illa eg er staddur nú’.
‘Eg hefi lengi vitað, að eg var ekki frænka þin;
kona þín sagði mér það þegar hún lá banaleguna. En
meira sagði hún mér ekki. Hver er eg þá? Hefi eg
nokkra heimild til nafnsins Edda Brend?’
‘Eg veit það ekki’, svaraði Nesbit. ‘Móðir þín gaf
þér þetta nafn; líklega til að þekkja þig á því, ef þið
skylduð nokkurntíma mætast’.
Edda var nú í allmikilli geðsliræringu.
‘Hvað þá!’ hrópaði hún. ‘Lifir móðir mín? Eg
hélt hún væri dáin. Frænka vildi ekkert segja mér.
Hvar er hún?’
‘Þey, þey!’ sagði hann. ’Eg skal segja þér alt, sem
eg veit, ef þú vilt hlusta á niig þegjandi’.
Hann þagnaði snöggvast, tók ilmvatnsflöskuna og
þefaði úr henni. Svo sagði hann:
‘Eg hefði átt að skrifa alt sein eg veit, svo þú hefð-
ir getað lesið það i þinu herbergi. Ákafi þinn er svo
hættulegur fyrir taugar niínar’.
‘Móður mín!’ hropaði Edda skipandi. ‘Segðu mér
frá henni!’
‘Við höfum verið hér í 22 ár’, sagði Nesbit, ‘og
þegar við komum hingaði fyrst auglýsti kona mín, að
hún tæki á móti örvasa mönnum til að selja þeim fæði,
þjónustu og íbúð. En húsið var svo einmanalcgt, að
einn fatlaði maðurinn varð brjálaður; annar yfirgaf
rúm sitt og gekk 5 mílur til næsta bæjar, heldur en að
vera kyr. Sá, sem síðast var hjá okkur, var ung kona
á aldur við þig; hún kom hingað með þernu sinni.
Hún sagðist heita frú Brend; leigði öll tómu herberg-
in okkar og borgaði vel fyrir þau og dvaldi hér i tvo
mánuði. Að Racket Hall var svo langt frá öðrum heim-
ilum, þótti henni kostur en ekki galli. Um sjálfa sig
sagði hún ekki annað, en að hún væri ekkja. Þerna
hennar var jafn þögul. En frú Brend hafði nóg af pen-
ingum og borgaði okkur vel, svo við álitum réttast að
halda forvitni okkar i skefjum. Barnið hennar fæddist
hér. Læknir frá Moor End var hjá henni; en hann
fékk ekki meira að vita en við. Þú varst barn hennar.
Hún fór burt, þegar þú varst mánaðargömul og skildi
þig eftir í umsjá konu minnar, og siðan hefir þú verið
hér’.
‘Þessi tilfinningarlausa manneskja!’ þrumaði Edda.
‘Því skildi hún mig eftir hjá ókunnugum, sem hún þekti
ekkert?’
‘Hún hefir haft sínar ástæður’, sagði Nesbit. ‘Það
var í samræmi við dulleik hennar að hún skildi þig hér
eftir. Hún var ekki algeng kona og átti enga almenna
sögu. Hún skildi eftir álitlega upphæð, sem meðgjöf
með þér. Síðan hefir þernan komið hingað árlega á
sama degi. Hún kom að næturlagi með pyngju af gulli
til þess að borga fyrir uppeldi þitt og umönnun. Það
var hún, sem útvegaði þér kenslukonu og borgaði henni.
Hún horfði á þig meðan þú svafst, með talsverðri á-
hyggju, en enga ást sýndi hún þér’.
Edda var sjáanlega rcið og sagði með ákafa:
‘Svo þessi kona — móðir mín — hvarf með jafn
mikilli leynd og hún kom, og skildi eftir barn, sem
hún elskaði ekki! Hefir hún aldrei komið síðan?’
Hún kom einu sinni í sorgarbúningi, lélega klædd,
með þykka blæju fyrir andltiinu. Ilún horfði á þig,
þar sem þú lást sofandi; en hún lokaði dyrunum, svo
við sáum ekki, hvort hún veitti þér nokkur ástaratlot;
en ekki vakti hún þig. Eg sá deniant á hendi hennar í
gegnum bómullarvetlingana; svo eg vissi, að hún vpr
dulklædd’. *
‘Ágæt móðir!’ sagði Edda með bitru háði. ‘Mint-
ist hún eða þernan nokkurn tíma á framtíð mína?’
‘Aldrei’.
‘Jæja, mér finst þú líkjast móður minni’, sagði
Edda. ‘Þú þværð hendur þínar; færð mér fimm pund
til að leggja af stað með út í heiminn. Það er myndar-
leg eign fyrir barn, sem er fætt af auðugri móður! —
Hvað á eg að gjöra? Hvert á eg að fara?’
‘Eg ræð þér til að finna móður þina’.
‘Ekki held eg að eg vilji það. Það eru litlar likur
til að eg finni frú Brend; og þó eg fyndi hana vildi
eg ekki troða mér inn til þeirrar móður, sem fleygði
mér burt eins og slitnum glófa’.
‘Þú ert flón’, sagði Nesbit. ‘Ef þú ferð ekki til
móður þinnar, hvert ætlarðu þá að fara? Eg get ekki
annast um þig lengur’.
‘Þú talar eins og þú vitir, hvar móðir mín sé. —
Hvar er hún?’
‘Þernan kom æfinlega síðustu nóttina í mai’, sagði
Nesbit. ‘Síðustu tvö árin kom hún ekki. Eg og kona
mín vorum forvitin eftir að vita, hvar hún ætti heima
og einu sinnijiomst eg að þvi. Kveld eitt, þegar hún
kom, var eg ekki heima. Kona mín sagði henni, að eg
væri i rúminu; en í raun réttri var eg á járnbrautar-
stöðinni í Hebden Bridge vel dulklæddur og beið henn-
ar. Hún kom þangað og fór með inorgunlestinni til
London og eg með henni, án þess hún þekti mig. Eg
elti hana til West End í London—- til Cavendish Square.
Eg var nú ekki viss um, að græða meira á þögnnni, en
á því að segja konunni, að eg vissi hver hún væri.’
‘Síðasta atriðið hefir eflaust verið sterkara’, sagði
Edda háðslega.
Nesbit varð rjóður í íandliti af að hugsa um þetta.
‘Eg dvaldi í London einn eða tvo daga og hélt á-
fram njósnum mínum’, sagði Nesbit, ‘og komst að ýmsu.
Síðan frú Brend heimsótti okkur voru liðin tíu ár. Eg
fékk að vita, að húsið, sem þernan hvarf inn í, var eign
Sebastian Powys, auðugs bankara af aðalsættum; heið-
arlegur og ráðvandur maður, en drambsamur og harð-
ur, sem þó þótti undur vænt um sitt eina barn, ungfrú
Agnace Powys; sem, þegar eg sá hana, áleit strax að
væri móðir þín; en hún var fögur og drambsöm, svo
eg sá strax, að gagnslaust var fyrir mig að ljósta upp
leyndarmáli hennar’.
‘Þessu trúi eg ekki’, sagði Edda. ‘Eg er of bráð-
lynd og fjörug til þess að vera fædd af slíkum jökulís,
— en eg vil samt sjá ungfrú Powys’.
‘Auðvitað. Eg fer til London í dag’, sagði Nesbit.
‘Við verðum samferða. Þú ferð til Cavendish Square,
og vilji ungfrú Porwys ekki kannast við þig, spurðu þá
eftir þernunni; hún kallaði sig frú Cathrine. Ef þær
neita að annast þig, þá verðurðu að sjá um þig sjálf’.
‘ó, þú þarft ekki að vera hræddur um það, að eg
fari að biðja þig um lijálp’, svaraði Edda drembin. —
‘Eg ætla að sjá þessa ungfrú Powys, en móður mína vil
eg ekki sjá því mér finst að eg mundi hata hana. Hvort
eg þigg nokkra hjálp af henni, ef hún býður hana, er
undir kringumstæðum komið. Eg er engin ósjálfbjarga
brúða, þó eg hafi lifað hér alla mína æfi og ekki séð
annað af heiminum en það, sem sé<5 verður í Moore
End. Eg vil ekki, að þú fylgir mér til London. ViÉS
-
skiljum hér. Eg er þér auðvitað skuldbundin fyrir að
hafa annast niig öll þessi ár — fyrir góða borgun —
og þar eð engin ást hefir átt sér stað milli okkar, vil
eg ekki látast gráta við skilnaðinn. Jíeja, góðan morg-
un. Vertu sæll!’
Hún hneigði sig drembilega og fór.
Það lá við, að yfir Nesbit liði af þessari ókurteisu
kveðju; en að hálfri stundu liðinni var hann orðinn
svo hress, að hann gat litið út um gluggann og sá hana
ganga hratt yfir heiðina áleiðis til Moor End.
“Hamingjan góða!’ hvæsti hann. ‘Stelpan er farin.
Hún ætlar með fyrstu lest til London. Jæja, hún verð-
ur mér ekki lengur til þyngsla. F.f ungfrú Powys er
nióðir hennar, seni eg held hún sé, þá er ekki víst að
hún vilji kannast við hana sem dóttur. Og ef hún neit-
ar að kannast við hana, og Eddu grunar að hún sé
móður sín, býst eg við, að hún verði lienni all-erfið.
Og ef hún er ekki móðir hennar, hvað verður þá af
Eddu?’
3. KAPITULI.
//án er heimtufrek.
Nesbit átti kollgátuna; Edda var á leið til Lond-
on, einsömul og vinalasu, án þess að þekkja heiminn
ineð öllum hans vélabrögðum og hættum, hugsandi að
eins uni það, að komast að uppruna tilveru sinnar, sem
hlaut að hafa áhrif á ókomna æfidaga hennar.
Hún var hvorki hrædd né kvíðandi. Hana hafði
mánuðum og jafnvel árum saman langað til að yfirgefa
þetta einmanalega heimili, og nú bauðst tækifærið, sem
hún þáði með ánægju. Hún var farin af stað til að
leita gæfu sinnar.
Hún kom til Moor End löngu fyrir hádegi, og gekk
inn i hótelið, það eina, sem þar var.
Það var Htið og gamaldags sveitahótel, sem var
nefnt ‘The Moor Hen’. Húsið var óhreint og hrörlegt,
en fult af fjöri og lífi. Hænsni, endur og gæsir voru í
stórum hópum hringinn í kringum það. Um þetta leyti
dags var aðsókn að hótelinu litil; en á kveldin komu
verkamenn bænda þangað, reyktu pipur sínar og
drukku eitt eða tvö staup.
Edda var kunnug í hótelinu. Hún var vön að koma
þar inn einu sinni í viku hverri, þegar hún var að sækja
'eina blaðið, seni Nesbit keypti. Hún gekk inn i veit-
ingastofuna, og bað um að láta aka sér til Hibden
Bridge.
Gestgjafinn starði á hana undrandi.
‘Nú eruð þér að gjöra að gamni yðar, ungfrú Edda’,
sagði hann. ‘Þér eruð ávalt svo spaugsamar’.
‘Þér skiljið þó líklega, að eg er að biðja um flutn-
ing?’ spurði hún róleg. ‘Eg er á leið til Hebden Bridge.
Viljið þér láta flytja mig þangað, eða ekki?’
‘Ef þér ætlið þangað, þá verð eg að láta flytja yð-
ur; en komist Nesbit að þvi, þá verður hann afar-
reiður’.
Nesbit veit að eg er að fara. Hann skuldar tveggja
ára leigu; svo að við erum rekin út, og eg hefi
fulla ástæðu til að fara. Eg vil ná kveldlestinni til
London, svo cg þarf að flýta mér’.
Gestgjafnn sagði, að vagninn yrði til að hálfri
stundu liðinni, svo Edda gekk inn í gcstastofuna og
settist.
Húsfreyjan kom inn til hennar og spurði hana að
ýmsu um ferð hennar, en Edda var þögul og kurteis,
svo forvitni fjasgjörnu könunnar varð árangurslaus.
Gamli vagninn kom að dyrunum á ákveðnum tima,
og roskinn ökumaður sat í framsætinu og hélt taum-
um hestanna. Edda sté upp i vagninn og svo var ekið
af stað.
Þau komu til Hebden Bridge nógu snemma, og
biðu þar i stöðvarskálanum þangað til lestin kom. Ald-
rei hafði Edda séð járnbrautarlest áður; en ekki var
hún hrædd. Gamli Nesbit átti mikið af gömlum bók-
um, sem Edda hafði lesið og af þéim fræðst um heim-
inn og lífið.
Hún fór nú inn i fólksvagninn og kom nægilega
snenmia til Sheffield, svo hún náði í kveldlestina til
London og kom þangað snemma næsta morgun.
Hún fór af lcstinni; gekk þangað sem vagnar
stóðu og bað um einn þeirra.
‘Hvert skal halda?’ spurði ökumaður um leið og
hann lokaði vagndyrununi.
Edda var efandi. Hún var i beztu fötunum sinum
og leit ágætlega vcl út.
‘Það er líklega heldur snemt fyrir heldri stúlku,
að vera á fótum ennþá’, hugsaði hún. ‘Hér þekki eg
ekki neitt hótel og ætla hvergi að koma fyr en cg hefi
fundið ungfrú Powys. Hvar gat hún verið næstu tvær
stundirnar?’
Ilún áttaði sig fljótt.
‘Eg vil ekki heimsækja neitt hótel’, sagði hún blátt
áfrani; ‘og eg er hrædd um, að heldri stúlkan, sem eg
ætla að finna, sé ekki á fótum ennþá. En eg gæti setið
og beðið í cinhverjuin listigarðinum, er það ekki?’
‘Jú, jú; það getið þér ungfrú’, svaraði ökumaður-
inn þægilega. ‘En eg held að þér ættuð heldur að fara
inn í eitthvert brauðgjörðarhús og fá yður kaffi’.
‘Jæja, það er gott’, sagði Edda; ‘akið þér með
mig til einhvers þokkalegs brauðgjörðarhúss. En heyr-
ið þér nú, ökumaður, ef þér akið inn í nokkra óhreina
og vonda götu, þá kalla eg á lögregluna. Eg hefi lesið
um ásigkomulagið í London og veit hvernig það er.
‘Nú hefi eg aldrei!’ tautaði ökumaður um leið og
hann sté upp í sæti sitt og ók burt frá stöðinni. ‘Held-
ur hún að litli böggullinn hennar freisti nokkurs til að
ræna hana eða myrða. Hún er ljómandi falleg. Hún
passar sig. Móðir hennar þarf ekki að vera hrædd um
liana’.
Leiðin til brauðgjðrðarhússins var svo löng, að
grunur Eddu vaknaði og hún fór að horfa út um glugg-
ann, en þá nam vagninn staðar í Oxford götunni hjá
ásjálegri bakarabúð; ökumaður stökk ofan úr sæti
sínu til þess að hjálpa henni út úr vagninum.
Hún stökk ofan án þess að taka á móti hjálp og
gekk inn í búðina.
Búðarstúlkurnar stóðu masandi og gáfu henni lít-
inn gaum.
Edda settist við borð þar sem hún sá vagninn
sinn og út á götuna, barði svo í borðið og bað um kaffi
og hveitibrauð.
Ein af búðarstúlkunum sótti það, sem hún bað um.
Edda neytti kaffisins og brauðsins með hægð. Fáein-
ir verkamenn komu þangað inn líka, drukku kaffi með
brauði og fóru svo. Edda aðgætti þá alla nákvæmlega.
Þegar hún var búin með kaffið sitt, var liðin full kl,-
stund frá því hún kom inn. Loks stóð hún upp, borg-
aði kaffið og brauðið og fór út í vagninn sinn.
‘Cavendish Square’, sagði hún. ‘Farðu hægt’.
Klukkan var nærri tiu, þegar vagninn nam staðar
fyrir utan hús aufluga bankarans, Sebastian Powys.
Hún borgði ökumanni og lét hann fara, gekk svo éö
framdyrunum og hringdi.
>