Heimskringla - 09.09.1915, Blaðsíða 2

Heimskringla - 09.09.1915, Blaðsíða 2
BLS. 2. HE IMSKRINGLA. WINNIPEG, 9. SEPTEMBER, 1915 MINNI ISLANDS. (Flutt 2. ágúst 1915 við Riverton, Man. fleill sé þér, Fjallkonan fríða, vor fósturjörð ústkæra’ og bliða; i dag minnumst blómans þíns bjarta, vort bljúgt er hvert einasta hjarta. Þú fegurðar, friðarins drotning, svo fagnandi veitum þér lotning. Þú barst oss á brjóstununi hlýju og býður oss faðminn að nýju. Við munum þær stundirnar mærar, sem mjög eru okkur svo kærar, uð jafnan vur glatt oss í geði hjá geislandi sóleyjar beði. Við munum þær hliðarnar háu með hjarðirnar stóru og smáu, litfögru döggina dala, dýgrænu rósinu bala. Við munum það skrúðgresið skæra, skínandi vatnsspreltu tœra; svipmiklu svanina friðu, syngjandi lóuna blíðu. Við munum þá sólgyltu sanda, þar sæbjörgin tignarleg standa; til himinsins háliðleg benda. úr holskeflum bátarnir lendu. Við munum þá fjallanna fossa, er fagrasta sendu oss kossa, og bunurnar lækjanna, er liðu með Ijúflingsins hljómfagri iðu. Við munum þinn klettanna ktasa og kórónur fjallanna blasa mót oss þar hækknadi i hylling í hafmóðu og sólroðans gylling. Heill sé þér, Fjallkonan friða, vor fósturjörð ástkæru’ og blíða. Lukkunnar geislar þér lýsi. Ljóðsnildin Braga þig prísi! Murgrét Sigurdson. Blue, RibboN G#fíE 1 BLUE RIBBON KAFFl OG BAKING POWDER Hinar hreinu ófölsuðu vörur Blue Ribbon eru fyrirmynd að gæðum og hreinleik.—Það er ekkert annað til sem er “nærri eins gott” eins og það sem best er. Blue Ribbon kaffi og Baking Powd- er er selt eins og allar aðrar Blue Ribbon vörur með ábyrgð á því að þær gjöri þig ánægða. mm Katrín í Ási kemur til himnaríkis. Eftir JOHAN BOJER. (Johan Bojer, f. 1872, er nú einna fremstur í flokk yngri rithöfunda i Noregi. “Et Folketog” (1896) var fyrsta sagan eftir hann, sem verulega var tekið eftir. Er það lýsing á sveitalífinu norska, en heldur ófögur og skuggaleg. Þá reit hann “Den evige Krig” og “Moder Lea”, og eru þær bækur í líkum anda. En svo kom skáld- sagan “En Pilgrimsgang” og hún heillaði hugi allra. Einhver bezta skáldsaga Bojers er “Troens Magt” (1903), og ári siðar (1904) reit hann flokk ævintýra, er hann nefndi “Hvide Fugle”. Úr þeim er þessi smásaga tekin). * ¥ ^ íl* Katrín í Ási var kona Péturs i Ási. Saman höfðu þau grætt upp litla kotið sitt. Og saman höfðu þau margt kveldið lagst lúin til hvíldar í stóra, breiða rúminu sínu. Þau höfðu stritað saman eins og tveir samvanir plóghestar, og þau höfðu dregið hlassið hvort við annars hlið, hvort sem það var þungt eða létt. Og þau gátu ekki hugsað sér, að neitt gæti komið fyrir annað þeirra, sem ekki kæmi jafnframt fyrir þau bæði. Vitaskuld var það, að þegar Pétur kom úr kaupstað, var hann fullur og barði konu sína; en morg- uninn eftir var hann svo iðrandi syndari, að hann barði sjálfan sig ujan. En svo kom það fyrir einn dag, að Katrín veiktist og komst ekki á fætur. Og Pétur sat á skemli fyrir framan rúmstokkinn hennar allan daginn og spurði einlægt við og við, hvort henni fyndist sér ekki hægja. Og hún svaraði í hvert sinn, að nú liði sér betur, guð’ sé lof. — Loks- ins skildist Pétri þó, að kona hans væri svo alvarlega veik, að bezt mundi að sækja prestinn. Sömu nóttina fór Katrínu að sýn- ast, að það væri ekki hann Pétur sinn, er sæti við rúmstokkinn, held- ur væri það maður i hvitum klæð- um og væri hann kominn til þess að sækja hana. Þá fór hún að gráta og stundi við; “Æ-nei-nei — eg vil heldur vera hjá honum Pétri”. “Hvað ertu að segja?” sagði mað- urinn hennar, sem sat þarna og vakti yfir henni. Loks þóttist Katrín sjá, að hvít- klæddi maðurfnn breiddi út vængi og henni heyrðist hann segja: “Jæja Katrín mín, nú verður þú að koma með mér.” Og Katrín gat ekki annað. Gest- urinn hafði tekið hana í fang sér. Og nú svifu þau út úr herberginu, upp loftið, og bæjarhúsin í Ási sýnd- ust sífelt minni og minni — fram hjá sólu og stjörnum, og mikið, mik- ið lengra. Þá fór Katrín aftur að nöldra og snökta, en ókunni maður- inn þerraði af henni tárin og sagði: “Vertu nú hughraust, því að nú er öllum áhyggjum þínum lokið”. “Æ, mér leið svo vel þar sem eg var”, sagði Katrín. “Og hann Pétur minn — á hann nú að vera þarna einsamall, gamall og farinn eins og hann er orðinn?’ “Guð mun sjálfsagt sjá honum borgið”, sagði sá ókunnugi. “Láttu þér nú þykja vænt um, að þú ert bráðum komin til himnaríkis”. Katrín fór nú að reyna að láta sér þykja vænt um þetta, því hún hafði jafnan ásett sér að hegða sér svo, að hún fengi að koma til guðs. Fin jafnframt þessu gat hún þó ekki að sér gjört, að hugsa um, hvort hann Pétur myndi nú eftir að gjöra við tjóðrið af kálfinum. Loksins námu þau staðar við stórt gull-hlið, sem var mikið stærra en hiiðið á sýslumannssetrinu. Þau svifu því næst inn í garð, þar sem inörg börn voru að leika sér, og meðal þeirra sá Katrín nágranna barn, er dáið hafði úr skarlatssótt. Þá hugsaði hún með sér: “Svo framarlega, sem eg kem til jarðar aftur, þá skal eg segja móðurinni, hvað litla barninu hennar líður vel” En um leið mintist hún ósjálfrátt litlu drengjanna sinna, sem nú lík- legast voru alstaðar að leita og spyrja að móður sinni, Alt í einu tóku þau að líða upp fjall með smáhjöllum á; gat þar að lita lítil hvít hús hér og þar — rétt eins og hún hafði einu sinni séð á mynd einni. Og var það ekki hann bróðir hennar, sem stóð þarna fyrir utan eitt húsið, vesalingurinn, sem hafði átt svo bágt og var svo fátækur á jörðunni? Nú var hann svo glað- legur á svipinn, að Katrin gat ekki varist því að kalla til hans: — “Góð- an daginn óli!” “Nei, ert það’ nú þú, Katrín?’ sagði hann. “Já, þetta hús á nú eg, og nú eru ekki lengur skuldirnar að kvelja mig og drepa. Nú á eg, guð’ sé lof, bæði til hnífs og skeiðar og nú þarf eg ekki lengur að slita mér út á þvi, að hafa fyrir lífinu. Þegar þú ert búin að vera hjá guði, máttu ekki gleyma að líta inn til min líka”. Katrin komst við, er hún heyrði þetta; en aftur varð henni á að hugsa: — “Aumingja Pétur — þarna á hann nú að vera einn eftir á jarð- riki og strita þetta og stríða eins og áður”. Loks voru þau komin upp á há- hnjúkinn, og þar var nú bústaður drottins, mikið stærri en dómkirkj- an, sem hún sá, þegar hún var i kaupstaðnum. Og drottinn stóð fyr- ir utan húsið í biskupsskrúða og ætlaði að fara inn; en þá kom hann auga á hana og nam staðar. Kata gamla tók nú að titra á bein- um, því að hún hafði jafnan heyrt, að drottinn væri strangur, og oft hafði hún nú hagað sér öðruvísi en vera bar, það vissi sá eini, — því nam hún nú staðar, leit til jarðar og fórnaði höndum. “Nei, góðan daginn, Kata min”, heyrði hún sagt, og það var þá drottinn sjálfur, sem ávarpaði hana svona blíðlega. ‘Vertu velkomin í himnaríki! Komdu nú og taktu í hendina á mér, eins og venja er til”. Kata gamla smámjakaði sér þang- að sem hann stóð, féil svo á kné og íór að gráta. Því henni virtist drottinn svo alt of góður við svo auman syndara sem hún væri. “Stattu upp, barnið mitt!” sagði drottinn, og svo strauk hann tárin af kinnunum á henni og sagði, að nú ætti hún að reyna að vera í góðu skapi, því að nú ættu allar hennar raunir að snúast upp í gleði og gæfu hér i himnariki. Þá herti Katrín upp hugann og sagði: “Góði guð, þú mátt ómögu- lega halda, að eg hafi nú átt svo bágt áður. Það eru ekki nema vondir inenn, sem segja að hann Pétur hafi barið mig, og ekki get eg nú minst þess, að hann hafi nokkru sinni bragðað brennivín, þegar hann kom i kaupstaðinn. Hann var svo góður og ljúfur við mig og okkur leið svo vel saman, að eg man ekki til, að nokkru sinni hafi farið stygðaryrði, hvað þá heldur meira á milli okk- ar”. “Það er ekki nema fallegt, að þú skulir tala svo vel um manninn þinn”, sagði drottinn. “En nú skalt þú fylgja englinum þarna og litast um hér í himnaríki, og svo verður þú að ráða það við þig, hvað þú vilt hafa fyrir stafni, og hvað þú ætlar þér að vera hérna hjá okkur. Það er nú einu sinni siður hérna á himnum, að hver fái að vera það, sem hann langar til”. “Og það er nú víst ekki mikið, sem eg er fær um nú orðið” — hugs- aði Katrín. En engillinn, sem hafði sótt hana, fór nú með hana, og aftur liðu þau niður eftir fjallinu, en í þetta skifti hinu megin við fjallið. Þau svifu yfir smá vötn og brá á þau rauðum bjarma af himnaríkis- ljómanum. En á vatninu syntu hóp- ar af hvítuin svönum og sungu þeir svo fagurlega, að hún hafði aldrei heyrt neitt því líkt áður. Engillinn sagði henni, að svanir þessir hefðu cinu sinni verið menn á jörðu niðri. Állir hefðu þeir verið ákaflega söng- gefnir, en ekki haft nein ráð til þess að kosta sig til menta, og því hefði nú drottinn aumkvast yfir þá og gjört þá að svönum, svo að þeir gætu sungið eins vel og fagurlega eins og þeir bara vildu. Með fram vatnsbökkunum var fjöldinn allur af vatnaliljum, sem vögguðu sér á bárunum og sneru skálum sínum til himna. Engillinn sagði, að þetta væru einkum konur, sem verið hefðu skáldlega sinnaðar; en á jörðu niðri hefðu þær aldrei getað orðið að jiví, sem jiær vildu verða. Því hefði nú drottinn gjört þær sæl- ar á sína vísu. Fiðrildin, sem hún sæi flögra yfir blómunum, væru hugsanir guðs, og tyltu þau sér við og við á liljurnar og létu þær vagga sér stundarkorn. Því næst spurði engillinn Katr- íru, hvort hana langaði til að verða að álft eða vatnalilju. “Eg ætti nú ekki annað eftir!” sagði hún, — því að nú fór hún aft- ur að hugsa um Pétur. Setjuin nú svo, að hann kæmi hingað ein- hverju sinni, þá væri alls ekki vist, að hann þekti hana aftur, ef hún væri orðin að vatnalilju. Engillinn sýndi henni önnur vötn þar sem hvítar og rauðar skemtiskútur svifu fram og aftur, og á skipunum var skrautbúið fólk, er lék á hljóðpípur og önnur hljóð- færi. Og Katrín sá stóran aldin- garð, þar sem sveinar og meyjar stigu dans og litu hvort annað ást- araugum. Þeir, sem ekki höfðu fengið að njótast á jarðríki, hittust nú aftur hér, og stúlkur, sem höfðu verið ófríðar og jafnvel vanskapað- ar á jörðu niðri, voru nú orðnar langfegurstar, svo að þær sátu ekki nokkurn dans. Engillinn spurði Katrínu, hvort hún vildi nú ekki eyða tímanum þarna um borð í einni skemtiskút- unni og verða ung og fögur eins og þær, sem stigu dansinn. En ekki vildi Katrín það; — hún mundi nú alt í einu eftir því, að slátturinn var um það leyti að byrja í Ási, og hvernig átti hann Pétur auminginn að bjarga inn öllu heyinu svona al- einn. Þá sá Katrín, hvar menn sátu að átveizlu við fagurlega og vel búið borð. Og mennirnir, sem við það sátu, voru búnir pelli og purpura og höfðu blóm í hári, og þeir lutu hver að öðrum, hringdu skáum, drukku tvímenning og hlógu, svo að það heyrðist langar leiðir. Eng- illinn sagði að margir þessara manna hefðu verið fátækir á jörð- unni og varla haft málungi matar; en slíkar veizlur hefðu staðið þeim fyrir hugskotssjónum, sem hin mesta sæla og þvi fengju þeir nú þannig óskir sínar uppfyltar. Því næst sá Katrín annan aldin- garð, þar sem íturvaxnar konur gengu við arm riddara sinna, og gckk þar tvent og tvent á grasivöxn- um götum inni á milli trjáa og runna, sem skýldu þeim hverju fyr- ir öðru, því að þannig kusu þau helzt að vera. Og þau hvísluðust á ástarorðum og föðmuðust, kystust og andvörpuðu og hétu hvort öðru eilifri trygð. Og þau voru svo sæl. að þau gleymdu öllu öðru í himna- riki. Engillinn spurði Katrínu, hvort hún kysi nokkuð af þessu í sitt hlutskifti, en Katrin sagði: — “Eg á nú ekki annað eftirt Eg er sannarlega orðin of gömul fyrir slíkan barnaskap!” Hún var nærri því farin að segja, að ætti hún að hafa nokkuð fyrir stafni, væri sér nær að fá nokkrar merkur af ull og setjast við að spinna. En hún var hálfhrædd um, að slíkt þætti nú ekki nógu fínt á himnum uppi. Engillinn sýndi Katrínu mikla samkomu karla og kvenna, sem voru að ræða með sér ýmis vandamál; gjörðu ályktanir og kusu hvert ann- að i nefndir; og engillinn sagði henni, að þetta væri nú sú æðsta sæla, sem þessar manneskjur hefðu getað hugsað sér á jörðunni, og því fengju þær nú að skemta sér við þetta fram á efsta dag. Enda væru þau svo ánægjuleg á svipinn, að það Ijómaði af andlitum þeirra eins og smásólum. En Katrín hristi höfuðið og sagði, að hún hefði aldrei botnað neitt í þessu. Loks sýndi engillinn henni barna- garð, þar sem fjöldi kvenna var önnum kafinn í því, að hirða smá- króga. Engillinn sagði henni, að sumar af konum þessum hefðu mist börnin sín í lifanda lífi, cn fundið þau hér aftur. Og sumar þeirra hefðu óskað sér að eignast börn, en aldrei átt barn, oftast nær af því að iær höfðu ekki gifst. En nú hefðu lær eignast barn það, er þær hefðu óskað sér svo heitt, og nú væru þær að gefa þeim að sjúga og vagga þeim í svefn og skifta blæjum á þeim og ivo þeim á hverju kveldi, og aldrei höfðu konur þessar haldið, að þær ættu eftir að lifa slíka sælu i himna- ríki. En Katrín hugsaði, að úr því að drengirnir hennar væru móðurlaus- ir þarna niðri á jörðunni, gæti hún ekki fengið það af sér, að fara að hirða annara manna börn. — Og er engillinn kom aftur með hana til drottins, urðu þau að segja eins og satt var, að Katrín hefði ekki getað felt sig við neitt. “Hvað er þetta!” sagði drottinn, “er þá ekkert það til i gjörvöllu himnaríki, er þér geðjast að?” “Æ, guð minn góður!” varð Kat- rínu að orði; hún féll á kné og fór að gráta; “— það er víst alt fremur of gott handa mér. En —, en —”, og svo kom hún ekki neinu upp fyr- ir gráti. “Hertu upp hugann og segðu það”, sagði drottinn. “Hér fá allir óskir sínar uppfyltar”. Orð þessi höfðu þau áhrif á Katr- ínu, að hún sagði: “Ef svo er, þá vildi eg lang-helzt hverfa aftur til jarðar. Því eg get ekki séð, hvern- ig hann Pétur á að komast fram úr þessu einsamall”. Allir englarnir, sem stóðu þarna umhverfis, litu hálf-hissa á drott- inn. Því að aldrei höfðu þeir heyrt neinn vilja afsala sér himnavist- inni til þess að snúa aftur til jarðar. En drottinn brosti við og sagði: “Viltu, að eg láti sækja manninn þinn hingað þegar í stað?” ‘Lof og þökk fyrir það”, sagði Katrín. “En þá yrðu þeir báðir, hann Kristján og hann Simon, föð- urlausir og móðurlausir”. “Já, eg verð enn að hafa dreng- ina þína nokkra stund á jarðríki”, sagði rdottinn. “En hvað viltu þá?” “Gæti eg ekki fengið, að hverfa aftur heim að Ási?” spurði Katrín með hálfum huga. “Eg'verð líklegast að láta þetta eftir þér”, sagði drottinn. “En nú er búið að grafa líkama þinn, svo að þú verður öllum ósýnileg og get- ur Iíklegast ekki heldur orðið að miklu gagni héðan af’. “En þá gæti eg fengið að fylgja honum Pétri eftir, hvert sem hann færi, og drengjunum mínum líka”, sagði Katrín. “Og fengi eg það, teldi eg mig jafn sæla englunum á himnum”. “Eg verð þá, held eg, að leyfa þér þetta”, sagði drottinn góðlátlega. Og svo klappaði hann henni á koll- inn og lét engilinn flytja hana til jarðarinnar aftur. * * * Katrín varð alveg frá sér numin af fögnuði, þegar hún kom svo langt niður úr skýjunum, að hún gat séð heim að Ási. Hún kannaðist við húskofann, fjósið og girðinguna langar leiðir i burtu. Það var far- ið að rjúka á bænum, svo að eitt- hvað átti nú að fara að matselda. — Eftir það kvaddi engillinn hana, því að nú gat hún ratað heim. Þá er Katrín nálgaðist jörðina, sá hún að það mundi vera árla dags, því að það rauk upp af engjunum af náttfallinu og fólkið var að fara út á engjar með ljá og hrífu um öxl. Pétur kom út úr fjósinu með þá rauðskjöldóttu á eftir sér til þess að tjóðra hana í túninu, og svo fór hann að bera inn mjólkina. Aum- inginn, hann hafði líklegast sjálfur verið að mjólka og var víst ekki mjög vanur þeirri búsýslunni. Katrín komst brátt á snoðir um, að hann gjörði hvorki að heyra hana né sjá; en hún fór þó á eftir honum inn í eldhúsið og settist á hlóðarsteininn og horfði á hann, á meðan hann síaði mjólkina. Það fór nú svo og svo og sízt eins og skyldi. Sáldið var óþvegið og sumt af mjólkinni fór niður, um leið og hann helti henni í trogið, og trogið var ekki heldur hreint. — Vissi hann ekki, kjáninn sá arna, að mjólkin mundi fljótt súrna með þessu lagi? Því næst fór hún með honum inn í baðstofu, er hann fór að vekja drengina og hjálpa þeim til að finna fötin sín. Sá yngri, Símon, spurði hann, hvort hún mamma væri ekki komin heim núna; en faðir hans svaraði, að hann yrði nú að fara að hætta að staglast á þessu og spyrja um þetta, — hún mamma kæmi lík- legast hvort sem væri undir eins og hún gæti komið jiví við. Katrín klappaði bæði Símoni og Kristjáni á vangann; en hvorugur þeirra virt- ist taka eftir þessu, — þótt raunar Kristján liti hvað eftir annað þang- að, sem hún stóð. Nú hófst alveg nýtt lif fyrir Katr- inu þarna í Ási. Þá er piltarnir fóru á skóg eftir eldsneyti, fór hún í hámót á eftir þeim, til þess að verja þá öllu grandi. Og er Pétur var að bisa heim heyinu, heitustu dagana á sumrinu, fylgdi hún hon- um og var að reyna að létta honum byrðina. Á næturnar gekk hún á milli rúmanna til þess að varna því, að þá dreymdi illa. Og er Pétur fór á fætur á helgum, reyndi hún að smjúga hugskot hans til þess, að fá hann til að fara í kyrkju. í fjósið koin hún á hverjum degi, til þess að tauta eitthvað gott yfir gripun- um. Og á haustin, þá er frostin fóru að koma, fór hún út á akra til þess að reyna að varna þvi, að frostið skemdi kornið hans Péturs. En svo bar það við einn dag að á- liðnum vetri, að Pétur þóttist eiga erindi í kaupstaðinn og þá vissi Katrín engin sköpuð ráð. Átti hún að fara með honum, eða átti hún að vera heima og gæta bús og barna? Hún réð það loks við sig að vera heima, og meðan drengirnir voru að bjástra við að elda og annast fjósverkin, fylgdi hún þeim út og inn og reyndi að sýna þeim, hvernig jieir ættu að fara að. En er Pétur kom heim aftur, var hann fullur og hann harði dreng- ina eins og hann hafði barið hana áður margoft. En daginn eftir iðr- aði hann þess eins og endrar nær, og guð’ sé lof fyrir það, hugsaði Katrín, að hann var ekki enn búinn að bíða tjón á samvizkunni. Svo kom dag nokkurn ókunnug kvensnift á bæinn með böggul undir hendinni og hún settist nú að þarna og tók að ráðsmenskast bæði í eld- húsi og fjósi. Og skömmu síðar þóttist Katrín sjá, að Pétur sinn væri farinn að hugsa til kvonfangs að nýju. “Aumingja hróið”, hugsaði hún, “er hann nú ekki að asnast til að leggja hug á aðra konu!” En hún varð nú samt að horfa upp á þetta, að sú aðkomna tæki pils hennar og klæðnað, yzt sem inst. Og að vorinu stóð brúðkaup- ið. Nábúarnir komu þangað einn góðan veðurdag og settust þar að veizlu. Drengirnir drógu sig í hlé og horfðu hálfhissa hvor til annars; þeir voru líklegast ekki alveg búnir að gleyma móður sinni. En Katrin hafði nú samt fylgt fólkinu til kyrkj- unnar og tekið sér sæti í kórnum og horft á, að Pétur gekk að eiga aðra konu. “Mér þykir nú orðið nóg um”, hugsaði Katrín, “og ekki hefir hún (Framhald á 7. bls.). THE CANADA STANDARD LOAN CO, ASal Skrifstofa, Wlnnlpog:. $100 SKULDABRÉF SELD TIl þæglnda þelm sem hafa smá upp hæftir til þess at5 kaupa, sér í hag. Upplýsingar og vaxtahlutfall fst á skrifstofunni. J. C. KYLE, rAtSsmntJur 42S Main Street. WINNIPEG Brúka?5ar saumavélar me?5 hæfi- legu ver?5i; nýjar Singer vélar, fyrir peninga út í hönd e?5a til leigu. Partar í allar tegundir af vélum; a?5gjör?5 á öllum tegundum af Phon- ographs á mjög lágu ver?5i. J. E. BRYANS 531 SARGENT AVE. Okkur vantar duglega “agentaM og verksmala. Þegar þú þarfnast bygginga efni eía eldiviS D. D. Wood & Sons. -------------------Limited-------------------- Verzla með sand, möl, mulin stein, kalk, stein, lime, “Hardwall and Wood Fibre” plastur, brendir tígulsteinar, eldaðar pípur, sand steypu steinar, “Gips” rennustókkar, “Drain tile,” harÖ og lin kol, eldivið og fl. Talsími: Garry 2620 eða 3842 Skrifstofa: Horni Ross og Arlington St.

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.