Heimskringla - 09.09.1915, Blaðsíða 5

WINNIPEG, 9. SEPTEMBER, 1915
HEIMSKRINGLA.
BLS. 5.
Members of theCommercial Educators’ Association
E. J. O’Sullivan,
M- A. Pres.
ESTA BL/SHCD
Stærsti verzlunarskóii í Canada. Býr fólk
undir einkaskrifara stöðu, kennir bókhald, hrað-
ritun, vélritun og að selja vörur
Fékk hæstu verðlaun á heimssýningunni.
Einstaklingskensla. Gestir velkomnir, eink-
um kennarar. Öllum nemendum sem það eiga
skilið, hjálpað til að fá atvinnu. Skrifið, komið
eða fónið Main 45 eftir ókeypis verðlista með
myndum.
THE WINNIPEG BUSINESS COLLEGE
222 Portage Ave...Cor. Fort Street.
Enginn kandídat atvinnulaus.
að eins er borið fram fyrir alþýðu,
þá er ekki úr vegi að láta menn vita
það, að tvær þjóðir heimsins hafa
stærri flota en vér, og að floti Jap-
ana verður bráðlega stærri og öfl-
ugri en floti Bandarikja. Og auk
þess standa þeir betur að vígi en
vér, þar sem þeir geta haft öll sín
herskip á einu meginhafi. En vér
verðum að skifta flota vorum á tvö
höfin, að austan og vestan, og verja
báðar strendur og þær furðu lang-
ar. Einnig ætti mönnum að vera
það kunnugt, að hver einasta af hin-
um stærri þjóðum hefir þetta fimm
sínnum og sumar tuttugu sinnum
meiri landher en vér höfum, betur
æfðan og betri vopnum búinn.
Og svo er þessi draumur manna,
að peningamennirnir geti stöðvað
stríðið. Það var uppáhaldshugmynd
friðarpostulanna, að þjóðirnar gætu
hvergi fengið lán hjá peningamönn-
unum til að heyja striðin, og að
þjóðirnar væru fjárhagslega svo
liver upp á aðra komnar, að striðin
væru ómöguleg og óhugsandi.
En höfum vér þá gleymt Huerta,
hershöfðingja i Mexikó. Það var
einlægt verið að segja, að hann væri
gjaldþrota, og einlægt biðu her-
flokkar hans ósigur. Og mönnum
fanst það óhugsandi, að hann gæti
barist lengur en þenna og þenna
daginn. En Huerta hefði verið að
fcerjast enn þann dag i dag, ef að
England og Frakkland hefðu ekki
neytt hann til þess að leggja völdin
niður. En hverjir lánuðu honum?
Evrópa.
Þá eru Balkan þjóðirnar einhverj-
ai hinar fátækustu þjóðir i heimi.
En þær eru aldrei i vandræðum og
fá einlægt nóga peninga til að berj-
ast. En hefir nokkur heyrt, að hin
sináu og fátæku lýðveldi i Ameriku
liafi nokkru sinni vantað peninga
til að fara i stríð?
Peningaskortur getur aldrei komið
i veg fgrir stríð.
Japan er þó ríkið, sem friðar-
postularnir vanalega vitna tii sinu
máli til sönnunar. Þegar Japan hóf
strðið við Rússa, þá voru Japanar
rniklu ver staddir fjárhagslega, en
Rússar. En þetta hið mikla stríð jók
þó ekki skuldir Japans meira en 22
prósent. Síðan hefir Japan varið
feiknamiklu fé á ári hverju til þess
að búa sig undir stríð, svo að hið
næsta strið þeirra verður létt á
þeim. — Það væri gaman að vita,
hvort allir peningamenn heimsins
eiska svo Bandaríkin, að þeir neit-
uðu Japönum lánum, þegar þeir
tengju gott veð og 30'ðar rentur af
peningum sínum. Þeir sjá að á og
umhverfis Kyrrahafi standa Japan-
ar betur að vigi. Her Japana er
margfalt stærri, margfalt æfðari og
margfalt betur vopnum búinn, eir
her Bandaríkjanna. Það eina, sem
Japan helzt vantar, eru peningar. —
Bjór fyrir kunningja
Bjór sem þér þykir góður
í merkur etia pott hylkjum. Fáan-
Iegt hjá þelm sem þú kaupir af eBa
hjá oss
E. L. Drewry, Ltd., Winnipeg.
Og svo er annað sem peningainaður-
inn tekur til greina, en það er þetta:
Að kaup og fæði japanskra .lier-
manna er miklu lægra og fæði
þeirra margfalt ódýrara en her-
manna Bandaríkjanna. Japanskur
hermaður kostar ekki me>ra en 240
dollara á ári, en Bandrríkja her-
maður 800 dollara.
Vér hittum einlægt menn, sein ó-
mögulega geta trúað því, að vér get-
um nokkurntíma lent í stríði við
Japan. Og þetta eru ástæðu'nar
fyrir því:
Japanar eru eina bardagaþjóðin
Austurlanda. Og jieir eru drembi-
legasta þjóðin allra þeirra. Þeir
finna til sin og eru ákaflega miklir
föðurlandsvinir og ætla þjóðflokki
sínum sæti ofar öllum öðrum þjóð-
um. Þeir eru mjög sviplíkir Þjóð-
verjum eftir hinar miklu sigurvinn-
ingar þeirra 1870, er þeir risu upp
sem endurbornir.
Vér höfum sama sem sagt þessari
framsóknarþjóð Austurlanda: “Þér
eruð ekki jafningar vorir, þér eruð
gulir”. Þetta er og hefir verið aðal-
atriðið í Californiu-deilunum við
Japana. Þær komu ekki út af því,
að Japanar byðust til að vinna fyrir
lægra kaup, en hvítir menn, og ekki
af því, að japanskir bændur boluðu
út innlendum bændum af jörðum
sinum, því að þeir hinir síðari gátu
ekki kept við þá. Þetta eru aðeins
auka-stoðir undir þjóðarliatrinu. —
Það var sjálfsvörn hjá Californiu-
mönnum, að útiloka Japana og
banna þem að eignast nokkurt land.
Þeir gátu ekki staðið gula litinn.
Þegar yfirheyrslur og vitnaleiðsl-
ur fóru fram í málum þessum árið
1913, kom bóndi einn amerikansk-
ur fram fyrir nefndina og mælti:—
“Uppi við Elk Grove, þar sem eg bý,
er stúlka ein, sem gengur um meðal
manna með ungbarn á örmum sin-
um. Barnið er hvorki hvítt eða gult.
En eg get sagt yður hvað það tákn-
ar: Þetta er uphafið á hinu mesta
vandamáli, sem nokkurntíma hefir
komið fyrir Bandaríkin. Og bóndi
þessi var sannarlega vitur maður.
Setjum nú svo, að vér hefðum lát-
ið undan .Tapönum þarna. Setjum
svo, að vér hefðum leyft þeim, að
hreiðast yfir Kyrrahafsströndina.
Og hugsum til þess, hvort vér ætl-
um, að nokkur höfðingi hinna fyrri
iandsbúa, Indiánanna, hefði játað
eða viðurkent möguleikana, að land-
ar hans, sem þá réðu allri Ameríku,
myndu verða svo ofurliði bornir og
upprættir að þeir fengju rétt fyrir
náð og miskunn, að lifa i smáhópum
hér og hvar, -— reknir saman í smá-
hópana sem sauðir eða fangar og
hafðir varðmenn til að gæta þeirra.
Japanar eru þeim í engu líkir; þeir
eu kænir og slægir, ötulir, duglegir,
sparsamir og fjörmiklir starfsmenn
og dugnaðarmenn, staðfastir og þol-
inmóðir og hugrakkir, svo að þeir
láta ekkert fyrir brjósti brenna. Og
víða í Californíu eru þeir farnir að
útbola hvítum mönnum. Hvitir
menn geta ekki kept. við þá. Og það
er sem enginn hvitur maður hafi get
uð séð það fyrir, að svo myndi geta
farið á komandi tímum, að hinn guli
mannflokkur yrði hér ráðandi og
ríkjandi, i stað hvítra manna; engu
fremur en Indiánar gátu séð fyrir,
að landið yrði tekið úr höndum
rauðu mannanna og þeir gjörðir að
hornrekum og niðursetum, sem
aumingja ræfiar. Þetta er að vísu ó-
hugsandi meðan vér getum boðið
þeim byrginn og varnað þeim að
setjast hér að, en — ekki lengur.
Vestan við Klettafjöllin búa sjö til
átta millíónir hvítra manna. En við
strendur Kyrrahafsins búa tveir
þriðju hlutar alls mannkynsins. —
Þarna eru þá hvitir menn um 714 á
móti einu þúsundi. Við poll þenna
hinn mikla mætast mannflokkarnir,
hinn guli og hinn hvíti. Japanar
hafa nú náð fótfestu á meginlandi
Asiu. Þeir hafa öll umráð Kóreu og
Suður-Manchúríu, svo þau lönd
verða japönsk á mjög stuttum tima.
Þeir eru að fá fótfestu i Kina og
gjöra Kínverja óefað að bandamönn-
um sínum. Og þá geta jieir áður en
nokkurn varir haft 80 millíónir her-
manna, ef i stríð skal fara. Japanar
vaxa og vaxa með ári hverju. Og
hver getur huga leitt þenna feikna
grúa? En aðaltakmark Japana, tak-
markið sem hinir framsýnu stjórn-
málamenn og vitringar þeirra hugsa
sér, er alt Kyrrahafið og öll löndin
í kringum það. Þar í verður öll vest-
urströnd Ameríku, til fjalla upp, frá
einu heimsskauti til annars.
Nú hafa hvítir menn það mest á
móti Japönum, að jieir lifi svo spar-
lega, að ómögulegt sé við þá að
keppa, — hvítir menn geti ekki lif-
að á því, sem Japanar lifi á. Og
sem annar kynflokkur eru þeir mest
á móti öllu því, sem menn hér telja
mest varðandi. En einmitt fyrir það,
hvað þeir geta lifað á litlu og hvað
þeir fjölga fijótt, þá eru þeir voði
fyrir menningu Og tilveru manna,
fyrst og fremst á vesturströndum
álfu þessarar.
Vér vitum að menn enskir hafa
sent handrit frá London til Japan,
til að fá þau prentuð þar, — það
var svo miklu ódýrara og svo var
með alt annað. Þó er t. d. prentun
ódýrari miklu á Englandi, en hér í
Ameríku.
Þetta kynflokkaliatur er sílogandi
hjá Japönum, þó að þeir reyni að
breiða yfir það; þó að þeir kaupi
blöðin og fyrirlesara, og stjórnmála-
menn með silkitungum, til að leyna
jivi. En saman við hatrið er hungr-
ið og sulturinn. Asía er soltin. Og
hungraðir menn eru illir viðureign-
ar. Japan þarf líka að berjast við
suitinn — einar 60 millíónir Jap-
ana. Þeir hafa 50 sinnum meiri her-
afla en vér. Og eyjarnar þeirra eru
klettóttar og hrjóstrugar og alt land
þeirra er aðeins 1-250. hluti lands-
ins á jörðunni. Hvað lengi ætlið þér
að Japan muni láta sér þetta nægja,
þar sem vér höldum varnarlausu
nærri hálfu yfirborði jarðar? Fil-
ipseyjar eru miklu frjósamari en Jap
an, með fyrirtaks hrísgrjónaökrum,
með stórmiklum kolalögum og olíu,
sem enn þá er ekki farið að nota. Og
r.æðu þeir eyjum jiessum, hefðu
þeir vigstöðvar einhverjar hinar
beztu við Kyrrahafið.
Og það er ekki einungis þetta,
sem æsir þá á móti oss, heldur er
það verzlun vor við Kína, eða “the
open door in China”. Þar kemur
dollarinn til sögunnar og vér stönd-
um þar í vegi fyrir þeim, að þeir
nái haldi á þjóðflokkum Kinaveldis.
Þeir elska land sitt ákaflega heitt,
— miklu heitara en þetta samsafn
þjóðanna hér elskar Ameríku.
Þegar Japan tók Manchuriu töp-
uðum vér 20 millíón dollara mark-
aði fyrir bómullarvörur, og svo er
um margt annað. Annaðhvort verð-
um vér að sleppa þessum opna
roarkaði fyrir oss og aðrar þjóðir í
Kína eða horfa á Kína fara í ginið á
Japönum, eins og Kórea og Man-
churia eða þá — að vér verðum að
berjast.
Nú í dag ráða japanskir verka-
menn vinnu allri á Hawaii-eyjum.
Nálægt % af öllum verkamönnum
þar eru japanskir. Og útlitið þar er
mjög iskyggilegt. Hinir ríku land-
eignamenn þar fara mjög illa með
þá og beita við þá hörku mikilli, ef
að þeir láta nokkuð á ser bera.
f Honolulu er farið ver með þá en
Kínverja eða Kóreu-búa. Þeir vilja
liggja á þessum “gulu negrum”. En
Japanar eru sú þjóð Asiu, sein mest
finnur til sin. Vér höfum misboðið
þeim og svivirt þá og gjörum það á
degi hverjum. En Austurlanda-mað-
urinn gleymir aldrei og fyrirgefur
aldrei!
Vér erum að reyna að ná verzlun,
þar sem þeir vilja komast að, og
einlægt rekum við hornin saman.
Aður en Japanar fóru í stríðið
við Rússa, voru blöð þeirra búin að
úthúða þeim á allar iundir’, — fara
reglulega krossferð á hendur þeirm
og breiða út um þá allar vammir og
skammir. Þau gjörðu alt til þess,
að vekja hatur Japana á Rússum og
iukkaðist það mæta vel. En nú hafa
japönsku blöðin snúið móti Banda-
rikjunum, og beita hinu sama við
oss, sem þeir beittu við Rússa. Þeir
segja að Bandarikin vilji fá her-
skipahöfn á Asíu-ströndum, og að
vér séum að grafa undan verzlun
Japana; og þá gleyma þeir ekki að
lýsa því, hvað illa sé farið með jap-
anska þegna í Californiu.
Það er þegar orðið biturt þetta
hatur, og sem dæmi má geta þess,
að þegar japönsku hermennirnir
voru sendir á móti Khiaouchau, þá
voru þeir svo kátir yfir þessu; þvi
að þeir héldu fyrst að þeir væru að
fara á móti Ameríku.
Vér hljótum að reka oss á Japana
aftur og aftur. Arið f913 mátti engu
muna, að oss lenti saman. En hve-
nær kemur stundin, þegar vér verð-
um neyddir til að fara á stað, eða
taka á móti?
Maðurinn (á lciðinni heim fró leik
húsinu): “Hvernig líkaði þér leik-
urinn?”
Konan: “Ágætlega. Það er bara
eitt i honum, sem er óeðlilegt. Milli
fyrsta og annars þátts líða 2 ár og
þó hafa hjónin sömu vinnukonuna.
Móðirin: “Haltu ekki kjólnum
þínum svona hátt upp, Marsa mín,
það er svo ljótt”.
Marsa (17 ára): "Því keyptirðu
mér svona fallega sokka?”
Kennarinn: “Það er málsháttur,
sem segir: “Ekki er alt gull sem gló-
ir Nefndu dæmi”.
Lærisveinninn: “Nefið á yður”.
Loftbelgir til að sjá frá aSfarir óvinanna.
Hlnar langskeytu fallbyssur og skotgrafabardagarnir eru orsök til þess
aö loftbelgir þessir eru ómissandi. Maöurinn i körfunni er á gægjum og
segir skotmönnunum hvar skotin þeirra komi niöur og hvaö langt frá marki.
Fyrir hverju eru Bretar
og Bandamenn að
berjast ?
Eftir Jarhnn af Cromer.
Fyrst af öllu erum vér að berjast
fyrir að halda við Bretaveldi um
Iveim alian, — að berjast fyrir til-
verunni sem þjóð. Það er vonandi,
að menn séu alment farnir að viður-
kenna og játa þetta hvar sem Bretar
búa og brezkar stofnanir standa, og
stjórnarfyrirkomulag það er við-
tekið, sem Bretum er svo kært. Og
nú bendir alt til þess, að þetta sé
fyllilega viðurkent og augljóst orð-
ið um alt hið meira Bretland —
Greater Britain — í hinum fjariægu
heimsálfum hinu megin úthafanna:
í Canada, Ástralíu, Nýja Sjálandi og
í Suður-Afríku. — En samt hafa
stjórnmálamenn ýmsir, og þó frem-
ur iítt kunnir, verið að reyna að
sannfæra enska og enskumæiandi
verkamenn, að þeir eigi engan þátt
í þessu strfði; það snerti þá ekki,
og þó að Þjóðverjar bæru hærra
hlut í stríði þessu, þá myndi það
ekki spilla hag þeirra eða breyta lffi
og ástandi þeirra til hins verra.
En meiri villu og meiri fjarstæðu
,r ekki hægt að bera fram. Það er
svo langt frá, að það sé orðum auk-
ið að segja, að fulikominn sigur
Þjóðverja myndi gjöra stórkostlega
breytingu á stjórnarfarslegu á-
standi, öllum efnahag, borgaralegu
félagi og öllum siðgæðishugmynd-
um hjá hverjum einasta manni, sem
11Ú lýtur hinni brezku krúnu, eða
er borgari innan Bretaveldis. Og þó
að sigur þeirra yrði ekki fullkom-
inn, þá mundi breytingm til hins
verra samt verða feykilcga mikil.
Enginn maður skyldi iáta sér til
hugar koma, að nokkurt veglyndi
yrði sýnt hinum yfirunnu. Eng-
lendingar hafa verið sljófir og sein-
ir að sjá og skilja, að hið gamla
Þýzkaland er horfið óg undir lok
liðið, með sínum göfugu og háleitu
hugmyndum um mannréttindi og
siðgæði. Og í staðinn er komið alt
annað Þýzkaland, með feykilegri
hefnigirni, sem þjóðareinkenni, og
öseðjanlegu, óhemjulegu hatri til
allra annara þjóða. Eftir vitnis-
burði mesta fjölda hinna heiðar-
legustu manna, hefir hatrið, sein
þeir áður báru tii Englands fyrir
stríð þetta, nú aukist og margfald-
ast langt fram yfir það, sem nokkur
maður getur hugsað sér.
Tlinn þýzki rithöfundur Heine
segir um þá: Þjóðverjar eru miklu
hefnigjarnari en rómversku (lat-
ínsku) þjóðflokkarnir. Þeirra æðsta
liugsjón er að hata. Og hann bætti
því við, að Þjóðverjar hati ekki ein-
ungis gjörðir óvina sinna, heldur
allar þeirra hugsanir. Þetta er ekki
svo furðulegt, sem það í fyrstu sýn-
ist, því að allur hugsunarháttur og
hugsanagangur Breta, er svo gjör-
samlega andstæður hugsanagangi
Þjóðverja, hvort heldur sem hann
kemur fram hjá heimspekingum,
stjórnmálamönnum eða blaðamönn-
um. Annar ber í sér bróðurástina,
en hinn sjálfselskuna í sinni verstu
og djöfullegustu mynd.
Yér erum einnig að berjast fyrir
frjálsum leiðum um sjóinn og óhult-
um. Þjóðverjar segja hið sama með
tungu sinni. En hvað segja verk
þeirra? Og hvernig yrði frelsið á
sjónum, ef að þeir réðu? Það yrði
þýzkt frelsi til þess að sökkva skip-
um og saklausum mönnum.
Yér erum að berjast til þess að
hinar smærri þjóðir heimsins megi
um frjálst höfuð strjúka, og eigi
frjálst “að njóta geisla sólarinnar”,
sem Þjóðverjar þykjast einir hafa
rétt til. — Vér erum að berjast til
þess fyrst og fremst að Holland.
Belgía og Danmörk verði ekki inn-
linmð í hið þýzka rfki.
Vér erúm að berjast fyrir, að þeg-
ar breytt verður landamærum ríkj-
anna í Norðurálfu, sem bráðlega
lilýtur að ske, þá skuli þeim hagað
þannig, að engin þjóð liafi aðra til
að kúga og undiroka. En þær verði
sér, sem saman eiga, eftir kynflokk-
um, tungumálum og trú.
Vér erum að berjast tii þess, að
löndin Elass og Lothringen skuli
komast undir rétta eigendur, í félag
bræðra sinna. Vér erum að berjast
til þess að varna því, að hin mikla
menning og siðfágun Frakka verði
ekki troðin undir fótum hinna
þýzku barbara, sem standa á miklu
lægra siðgæðis- og menningarstigi.
Vér erum að berjast til þess, að
Slava-kynflokkarnir skuli ekki
verða marðir undir miskunnarlaus-
um hælum Þjóðverjanna. — Vér
viljum getaþess hér, að þó að oft sé
skoðun almennings blind og gagn-
stæð því sem rétt er, þá hefir þó ald-
»fi hér f landi verið jafn fáránleg og
f.iarstæð skoðun manna eins og sú,
sem nokkrir illa uppfræddir Eng-
lendingar hafa verið að breiða út,
að mentun Þjóðverja væri æðri en
mentun Rússa.
Vér erum að berjast til þess, að
vagga hinnar fornu menningar,
heimili frjálsra liugmynda, föður-
lend Garibaldi, ítalía, geti safnað
saman liinum smáu brotuin liinnar
itölsku þjóðar, sein langar svo heitt
:il að vera í félagi með bræðrum sin-
um, en eru nú þrælkaðir og undir
ánauð hinna suðlægari þjóðversku
landa, — Austurríkis.
Vér erum að berjast til að reyna
uð bæta úr liinum verstu stjórn-
máiaglæpum hinnar blóöi roðnu
átjándu aldar: skiftingu Póllands.
sem vinur Holienzollern-ættarinn-
ar, rithöfundurinn Sybel, verður þð
aö játa, að fram hafi farið með svik-’
um og níðingslegu ráðabruggi
Prússa.
Vér erum að berjast til þess að
riki hinna hraustu og hugjirúðu
Belga verði ekki strikað út af landa-
bréfum Evrópu, og til þess að Belg-
a; fái hæfilegar skaðabætur fyrir
ránin og eiðrofin, morðin og brenn-
urnar og allar þær kvalir, sem þeir
hafa orðið að þola af Þjóðverjum.
Vér erum að berjast til þess, að
Serbía fái að njóta réttar síns, og
sjá henni borgið úr böðulshöndum
Austurríkis og Þjóðverja.
Vér erum að berjast til þess, að
samband og samkomulag ríkjanna
á Balkanskaganum innbyrðis verði
þannig, að Norðuiált'unni standi
ekki eilíf ógn styrjalda og blóðs-
úthellinga þaðan.
Vér erum að berjast til þess, a®
Grikkland og ftalía geti náð undir
vængi stjórnar sinnar mörgum sona
sinna og dætra, sem nú eru kúgað-
ir af Tyrkjum.
Vér erum að berjast, — þó að
Bandaríkjamenn hafi ekki viður-
kent það —, til þess að halda ó-
skertum meginatriðum þjóðlegrar
stjórnar um heim allan, og þar til
telst Monroe-kenningin, sem Banda-
ríkjamenn halda fram með lífi og
sál. Ef að Þýzkir ynnu fullan sig-
ur, þá mundi kenning sú í tætlur
rifin.
Vér erum að berjast til þess að
halda á lofti og varðveita siðferðis-
lega, efnalega og stjórnarfarslega
framför og þroska Indlands, — sem
heimur allur starir undrandi á. —
Með hinum sterkustu böndum sam-
eiginlegra liagsmuna og æru erum
vér Indum tengdir og skuldbundn-
ir, að standa mcð þeim. Enda hafa
þeir nú svo glæsilega sýnt trygð
sína við Bretaveidi.
Vér erum að berjast tii þess að
Egyptaland geti haldið áfram leið
sinni til menningar, þroska og sjálf-
stæðis, stutt vinarhendi Breta, svo
að lýður Egypta verði ekki troðinn
undir hælum hinna þýzku ridd-
ara eða Tyrkjanna, sem gengið hafa
í skóla hjá Vilhjálmi blóð, og hin-
um materíalistisku heimsspeking-
um Þjóðverja.
Vér erum að berjast til þess, að
Armenía skuli ekki vera lengur
sláturshús Tyrkja og að hinir
kristnu íbúar lands þess, skuli nú
loksins fá lífsgrið og lima, með öðr-
um orðum: réttinn til að lifa.
Vér erum að berjast tii þess, að
geta lokið hinu göfuga starfi, sem
England af frjálsum vilja tókst á
hendur, — að aínema þrælahaid.—
Og þegar friður verður gjörður, þá
má telja það áreiðánlegt — svo
framarlega, sem vér sigrum, — að
Tyrkir verði að gcl'a upi> þrælahald.
En þeir eru nú hin eina þjóð í Ev-
rópu, sem þrælahald leyfir með lög-
um.
Vér erum að berjast til þess, að
þjóðir Mið-Afrfku verði þess vísari,
að einvaldsstjórn Prússa sé alt ann-
að en fyrirmynd sannrar menning-
ar.
Vér erum að berjast til þess, að
Búar og Brctar f Suður-Afríku geti
búið sér til frjálsa stjórnarskipun
I ettir sínu eigin höfði, án Jiess að
haía Prússa eða Þióðverja lyrir
la'iifeður. Þeir voru búnii að lýsa
því yfir í blöðunum sfnum, Þjóð-
verjarnir, að öll hin enska menning
þar og allar stofnanir ltreta yrðu
að eyðileggjast (Die Dcutsehe /eit-
ung).
Vér erum að berjast til þess, að
hrekja Hundtyrkjann, sem í fimm
hundruð ár hefir í Evrópu setiö,
burtu þaðan til grenja sinna í Asíu.
Listinn er langur, — eiginlega
miklu lengri, því að liann innibind-
ur öll þau spursmál, sem mannsand
inn hefir verið að berjast fyrir, —
öll þau stórmál, sein þungt hafa
legið á herðum hinna mestu stjórn-
málamanna og frægustu vlsinda-
manna um seinustu aldir, bæði á
Bretlandi og hjá öðrum liinum
mentuðustu þjóðum heimsins. Fyr-
ir þessu eru Bretar að berjast, að
það framgang fái, og réttlætið og
frelsið aukist í heiminum, en kúg-
unin og harðstjórnin minki, og að
hver smáþjóðin megi vera ein um
hitu sína og óhindruð þroskast og
mennast.
Sérstök kostaboö á lnnanbúss
munum. Komlö til okkar fyrst, þltJ
1 munlö ekkl þurfa at) fara lengra.
Starlight New and Second Hand
Furniture Co.
803—505 NOTRE DAME AVENUK.
Talsfml Garry 3884.