Heimskringla - 09.09.1915, Blaðsíða 4

Heimskringla - 09.09.1915, Blaðsíða 4
BLS. 4 HEIMSKRINGIA. AVINNIPEG, 9. SEPTENIBER, 1915 HEIMSKBINGLA. (Stofnn^ 1S86) Kemur út á hverjum fimtudegi. Útgefendur og eigendur: THE VIKING PRESS, LTD. Verð bla'ðslns í Canada og Bandaríkjunum $2.00 um árib (fyrirfram borgab). Sent til íslands $2.00 (fyrirfram borgab). Allar borganir sendist rábsmanni blabsins. Póst eba banka ávís- anir stýlist til The Viking Press, Ltd. M. J. SKAPTASON, Ritstjóri H. B. SKAPTASON, Rábsmabur. Skrifstofa: 720 SHEKBROOKE STREET, WINNIPEG. P. O. Box 3171 Talwlmi Garry 4110 Landráð. hennar og leið þar sumum all-vel, en sumum illa, og allir fóru þeir að fá sér nýja móður, sem gæfi þeim betri og fleíri tækifæri; sem hefði þetra borð og meira á því, en hin gamla. Mikill fjöldi eða allur þorr inn fékk margföld tækifæri hj hinni nýju móður sinni; borð henn ar svignar undir krásum og dýrum íéttum, hún breiðir faðminn út móti sonum þeirra og dætrum. Er það rétt og fagurt af þeim, að van þakka henni og sparka’ í hana? — Aldrei hafa þeir lifað betra lífi, en síðan þeir hölluðust að brjósti hennar og settust að borði hennar, Vér viljum nú spyrja yður, vinir livaða tegund manna það sé, sem fúsir eru til að selja þessa móður sína; svíkja hana í trygðum, ofur selja hana ofbeldismönnum; sjá klæðin slitin af henni, sjá hana sundurtætta og flakandi í sárum svívirta og að höggstokki leidda? Þelta eru landráðamennirnir! Og nú á hún í striði og synir henn ar og dætur eru ,öll í stríði; en þeir eru í tölu barnanna hennar Þeir eru heitum bundnir og eiðum ruannfélagi því, sem þeir lifa í, heitum þeim að verja land og bræð ur sína. Ef að þeir vinna á móti því, — þá eru þeir níðingar! Þeir eru landráðamenn! Vér segjum ekki eitt orð á móti því, að þeir, sem lifðu á íslandi ein 20—30 eða 40 ár. áður en þeir komu hingað, — elski hina öldnu móður ísland; þeir fæddust og nærðust brjóstum hennar þessi ár, sem þei háski er á ferðum. Fyrir þetta elska lifðu þar. En nú nærast þeir lómbin móður sína. I brjóstum og sitja að borði nýrrar Eins er um manninn. Ungbarnið móður> sem Þeir ættu þó að láta teygar lífskraftinn úr brjósti móður- j sann8irni njóta. innar. Hún vefur barnið sitt unga! En börnin þeirra öll, sem borin að hjarta sínu og það hvílist þar svo og barnfædd eru í landi þessu, þau Það er oft talað um landráð og landráðamenn. En fyrir mörgum er þetta í einhverri þoku. Menn vita, að þjóðirnar leggja þunga hegningu við landráðum. f sögu mannkyns- ins bætist fyrirlitning við hegning- una, Landráðamennirnir eru fyrir- litnir af allri þjóðinni, — ekki ein- ungis þeirri kynslóð, sem þeir sviku heldur börnum þeirra og barnabörnum og öllum afkomend- um þeirra um margar aldir. Allir sögulesnir menn muna Efi- altes, sem vísaði Persum leið yfir Grikklands fjöll, svo að þeir gátu komið að baki Leonidas i Lauga- skarði. Ameríkumenn muna Arnold, og íslendingar mættu muna Gissur jarl. og flestar eru þjóðir þær, sem hafa sína Efialtesa, Arnolda og Giss- ura — sumar heila hópa þeirra. En hvað er nú þetta? — Til þess að skýra þetta, skulum vér hugsa oss móðurina. Hvers vegna elska lömbin mæður sínar, folöldin, dgr- in öll, og vér mennirnir? Hungrið kvelur hin ungu, ósjálfbjarga dýr, folöldin, lömbin, nema þau drekki i tcygum hinn nærandi, lífgandi straum af brjóstum mæðra sinna; strauinurinn rennur styrkjandi og hressandi um allan líkama þeirra; hann færir þeim fjör og líf og vöxt og viðgang; og þó að þau skilji þetta ekki —- dýrin — þá finna þau það, og fyrir þetta elska þau móður sína. Hún er þeirra lifandi kraftur; hún er þeirra styrkur og athvarf, þegar rólega og notalega við heitan móður barminn. Hún ver það allri hættu, og í arma hennar flýr það, þegar það ætlar sér einhverja hættu búna. Hún þerrar tárin af hvörmum þess og sefar ekkann, sem stundum ætlar að sprengja brjóstið unga. — Hví skyldi ekki barnið elska hana? Því er líkt varið með hinn full- vaxna mann og barnið, — og í viss- um skilningi erum vér allir börn, eldri sem yngri. — Vér liggjum á brjósti móður vorrar, ungir sem gamlir, alt rtil þess vér göngum í eiga land þetta fyrir móður. Og má telja þau og þá alla, sem hafa al ið meginhluta aldurs síns hér, börn þessarar móður. Hér er móðir þeirra og hér eru bræður þeirra og systur, sem þeir alast upp með, sem þeir leika barnaleika við; sem þeir fræðast upp með, sem þeir mynda mannfélag með. Það litur svo út, sem mörgum hafi ekki verið þetta fyllilega ljóst. Þeir álíta einhvernveginn, að landið og mannfélagið hafi ótal skyldur við sig, en þeim sjálfum þar á móti gröf vora. — En móðir vor er land- ijggi engin skylda á herðum, hvorki ið, sem vér lifum í. Af gnægtum vjg ian(j né mannfélag. þeirrar móður þiggjum vér hvern einasta vatnsdrykk, hvern einasta bita brauðs eða annarar fæðu, — hverju nafni sem nefnist. Það er Af þessu kemur það — ekki ein ungis hjá íslendingum, heldur fjÖTHa hinna mörgu þjóðflokka i landi landið og tækifærin og uppsprettan I l essu ~> að menn lc8«jast á brezku að viðurværi því, sem vér nærumst,;1 t,jóðina> sem vér erum e»“n hlutí af; það er þetta alt saman, sem gjörirj oss mögulegt að lifa. Og með þessu fylgir mannfélag það, sem vér lif- um í; sem vér höfuin svarið að lifa með undir sömu lögum, svarið að styðja og efla, því að vér þurfum þeirra með til að viðhalda mannfé- lagsskipun þeirri, sem vér búum við. En landráð eru það, að svíkja þetta, — að vinna með óvinum móð- urinnar og mannfélags þess, sem alt eru hennar börn og því einn hluti hennar. Allir, sem það gjöra, að vinna þannig á móti móður sinni og börnum hennar eða mann- félagi því, sem þeir búa í, þeir eru landráðamenn. Þegar vér sitjum að þessu nægta- borði móður vorrar dag eftir dag og ár eftir ár, þá ættu þó einhverjar þakklætis tilfinningar að vakna i hjörtum vorum. Vér vitum það, að margir vilja kalla þessa móður vora stjúpu — í niðurlægingarskyni. Og þeir finna ekki til þess, að þeir eigi henni nokkuð gott upp að inna. — Þeir segjast hafa átt aðra móður fyrir 30—40 árum. Það ber enginn á móti því. Þeir fæddust á brjóstum þjóðina, sem er að verja allan sinn kynflokk, og öll hans réttindi: mannfrelsi og stjórnarskipun alla, og meira, — verja heimilin, konur og systur, feður og mæður; eignir vorar allar, og rétt til þess að lifa, sem frjálsir menn í frjálsu landi. Blöðin, bæði ensk og íslenzk, hafa liaft langar greinar, hvað eftir ann- að, til að niðra hinni ensku þjóð, en lyfta óvinum vorum upp til skýj- anna. Þau hafa dregið dár að þeim, sem leggja lífið í sölurnar til þess, að oss, sem heima sitjum, megi vel líða og sitja óhræddir að borði voru. Þetta glymur við á mannfundum. Þessu er hvíslað sem landráðum eyru manna. Það má segja, að margir séu ljóst og leynt, að berjast á móti einingu þjóður þessarar, sem hér er að mgndast, og þannig veikji bana og dragi úr henni allan kraft. — Þetta eru landráð llka, þó að með dul sé. Því að sé þjóðin tví- skift eða margskift, t. d. eftir þjóð- flokki hverjum, sem hún er af kom- in, — þá ^ru fyrirsjáanleg illindi og deilur, og beri stríð að höndum, þá er voðinn vís. En róstur áreiðan- legar, þegar fram í sækir. Þessir inenn virðast ánægðir, að sitja að nægtaborði móðurinnar og njóta þar margra góðra hluta; en vilja henni samt í hel koma. Þetta er ákaflega leiðinlegt fyrir hvern þann, sem hef- ir augun opin. Og tvimælalaust er það, að móti þessu verður hver ær- legur drengur öndverður að rísa. Vér vitum það, að hér i Canada hefir verið öflugur flokkur, sem ein- lægt hefir meira og minna verið andvígur Bretum og öllum jieim, er mæla á tungu Breta. Þeir hafa vilj- að mynda ríki sér innan vébanda Canada. Þetta eru franskir. — Vér viljurn ekki segja, að það sé ekki fjöldi til af ágætum frönskum mönn- um, heldur hins vegna, að foringi flokks þessa — og um leið foringi Liberala — er Sir Wilfrid Laurier, sem allir þekkja að minsta kosti. Og hann hefir verið foringi stefnu þeirrar hjá Frökkum hér, að vinna all á móti Bretum og veldi þeirra og yfirráðum, sem þeim var mögulegt. Þeir hafa heimtað uppfræðingu á kaþólska vísu; þeir eru kunnir að þvi, Frakkarnir, að þeir vilja ekki þýðast enska tungu; og því, að vilja láta kyrkju sína ráða, hvað kent sé á hinum almennu barnaskólum Þegar til orða kom fyrir nokkr um árum að Canada styrkti Breta með því að leggja fram herskip nokkur til Bretaflotans, þá reis Sir Wilfrid Laurier upp á afturfótun um, og með honum allir Frakkar og allur þorri Liberala, og töldu það óhæfu mestu. Það væri engin hætta ú nokkru stríði. Þetta flaug um land ið sem eldur í sinu. Þegar postul inn Laurier sagði það, þá dugði ekki r.ð rengja. Og nú mega að likindum j.úsundir Canada manna láta lífið fyrir og gjalda millíónir dollara, og margur mun sá, sem tapar bróður eða syni eða vin, sem hann aldrei sér framar, fyrir þetta einmitt því að mjög er það óvíst, að Þýzkir hefðu í stríð þetta farið, ef að þeir hefðu vitað, að nýlendurnar mundu standa með Bretum eins og raun varð á. Það er óhrekjandi, að þarna voru Liberalar með foringja sínum land ráðamenn — fyrir flónsku sína; því ekki ætlum vér þeim svo ilt, að þeir hafi séð fyrir það, sem fram myndi koma. Sir Wilfrid Laurier hefir hvað eftir annað sagt, að hann vildi koma Canada undan Bretum. Mynda nýtt ríki náttúrlega, þar sem franskir menn yrðu öllu ráðandi. Og fylgis- menn hans í þingi eru að gjöra Bretum sem mesta skömm og svívirð ingu. Einn aðalmaður þeirra, Car well, þingmaður frá New Brunswick — réðist, rétt áður en stríðið byrj- aði, á suma hina beztu herforingja Breta. Um French hershöfðingja, sem stýrt hefir her Breta á Frakk- andi síðan stríðið byrjaði, sagði hann á þingi, að hann hefði komið til lands þessa þá nýlega, og það taldi Carwell hið mesta óhapp, sem r.okkurntíma hefði fyrir Canada lcomið. Og sama vitnisburð gaf hann á sama stað og tíma Sir Ian Hamilton, sem nú stýrir öllu liði Breta við Hellusund, og er af öllum skynberandi mönnum talinn ágætur herforingi eins og Sir John French. Þetta alt: að svivirða hina heið- arlegustu menn Breta; að vekja sundrung milli Canada veldis og Bretlands; að efla sundrung í Can ada sjálfu, með því að reisa upp einn þjóðflokkinn á móti öðrum, svo að hver vilji troða annan undir; að halda fram málstað morðingj- anna og eiðrofanna og griðníðing- anna, óvina lands og þjóðar og erfðafénda Breta, — þetta köllum \ér landráð, og vér vonum að land- ar vorir láti sig ekki slíkt henda, og styrki ekki þá menn, sem þvílíkt vilja fremja, og gæti tungu sinnar cins og framkvæmda og penna, að þessa átt falli engin orð af vörum reirra eða renni úr penna þeirra. lega reynt á bandið, sem tengdi I segir þar sjálfur frá endurvninning- dæturnar við móðurlandið. Margir um æsku sinnar, og eru með grein- efuðust um, að það myndi halda. linni myndir foreldra hans. Jón á Óvinir vorir hlógu að því og fyrir-'marga vini hér enn og munu þeir ó- litu það. Afríkustríðið, hvað var efað fúsir á að sjá og lesa æfisögu hans, og frásögnin er létt og lipur, það meira en smáæfintýri. En véi^ vissum, að ef að tíminn kæmi, þeg- ar nýlendurnar yrðu að kjósa um, hvort þær skyldu bregða sverðinu eða ekki, — bregða þvf til hjálpar Bretaveldi í baráttu upp á líf og dauða, með algjörðri eyðileggingu í vændum fyrir alla — móðurina og dætur hennar allar —, þá vissum vér að allur heimur myndi sjá, hver þróttur væri Bretaveldis, og hvers virði það væri. Nú slóg stundin fyrir ári síðan, og heimurinn hefit séð, að böndin héldu og mun sjá það miklu betur f hinum dásamlegu annálum Breta- veldis á þessum voðatímum. Nú þegar er heimurinn búinn að sjá og farinn að dást að afreks- verkum allra nýlendanna: Can- adamanna, Ástralíumanna, Nýju 8jálendinga og Suður-Afríkumanna, — hreystiverkum, sem þeir hafa unn ið í nafni alríkisins og aldrei hafa fremri eða meiri unnin verið í allri sögu mannkynsins, síðan menn fóru vopn að bera. Alt þetta er óhrekj- andi, það er hrein og óaukin frá- sögn verka þeirra, sem unnin voru af mönnum úr öllum nýlendunum, við Ypres, við Hellusund og í Suð- vestur-Afríku. Nýtt skemtirit. Rétt nýlega er komið til vor hið nýa skemtirit Iðunn, frá ísiandi. — Þeir eru ritstjórar: Ágúst H. Bjarna- son, Einar Hjörleifsson og Jón Ólafsson. Innihald ritsins er:— Gleðilegt sumar! — Ljóðleikur eftir Guðm. Guðmundsson. Lausavisa. Katrín í Ási kemur til himnaríkis.— Eftir Johan Boyer. Ágúst H. Bjarnason þýddi. Eldabuskan, — 4 vsur, eftir Jakob Thorarénsen. A-hal—Skrítla eftir Christian Krogh E. H. þýddi. Lífið og líðandi stund. — Eftir Ág. H. Bjarnason. Heimsmyndin nýja. — Eftir Ág. H. Bjarnason. Staka. Endurminningar. — Jón ólafsson. Rústir. — Sigurður Gutimundsson.. Peningum fleygt i sjóinn. — Jón ólafsson. Ritsjá. Vér munum allir eftir Iðunni, eldri mennirnir. Hún var einhver kærasti gestur á heimilum manna, bæði fróðleg og skemtileg, og viða hefi eg séð hana bundna i bókahill um íslendinga í bygðum þeirra hér í Ameríku. Menn söknuðu hennar og lásu hana svo aftur og aftur, þeg- ar þeir náðu í hana hér. Nú kemur Iðunn hin unga, sem mær blómleg í skrúða æsku sinnar, Vér getum ekki annað en lokið lofs- orði á hana. Málið er lipurt og fag- urt. "Gleðilegt sumar’’ mun margur með stórri ánægju lesa. Vér tökum eina stöku úr því af handahófi: - Glaða, glaða; unga, unga æskulífsins sumar þrá hrindir gömlum dauðadrunga dalablómum tjósum frá! Staðist enginn, enginn getur ungra strauma sigurþrótt! Éljagrímur, gamli vetur, gakk þú heim og sofðu rótt! i:,eð bezta máli, eins og æfinlega hjá Jóni. "Rústir”, eftir Sigurð Guðmunds- son kennara, er lagleg hugvekja um rústir mannlífsins. "Peningum fleygt i sjóinn”, eftir Jón ólafsson. — Hann sýnir fram á, að landið fleygi stórfé í sjóinn með þvi, að láta öll gjöld fyrir vátrygg- ing fyrir sjávarháska fara út úr landinu — í stað þess að hafa sitt eigið íslenzkt vátryggingarfélag. Seinast er ritsjá. Ritið jafnast á við góð “Magazin” á ensku máli. Hvar eru nú þeir, sem vilja hafa það bezta, sem kemur frá íslandi? í auglýsingu um ritið frá útgef- endunum er meðal annars þetta: “Næsta hefti “Iðunnar” kemur út 1. okt., og mun jafnan séð um, að hún komi út í byrjun hvers ársfjórð- ur.gs. Hverjum kaupanda verður sent ritið undir eins og það er út komið; — þetta fyrsta hefti jafnóð- um og boðsbréfin koma oss í hend- ur. — Þeim, sem vér ekki höfum fengið borgun frá fyrir 1. okt. þ. á., verður sent annað hefti með póst- kröfu fyrir andvirði árgangsins, og eru kaupendur vinsamlega beðnir, að vera við því búnir, að leysa til sin sendinguna með fyrstu póstferð í október. Að líkindum verður meira af sög- um í næsta hefti. Þar verður í End- urminningum lýsing af skólalífinu í Reykjavík; þar ver.ður og áfram- hald af ritgjörðinni um Heims- myndina nýju. Þeir, sem eiga góðar smásögur, þýddar eða frumsamdar, eru vin- samlega beðnir að senda oss þær til yfirlits, og verða einhver ritlaun greidd fyrir það, sem notað verð- ur”. Friðurinn í Bandaríkjunum í voða. Glæpsamlegt að vera óviðbúinn. Blekkingar friðarpostulanna eru falskur draumur. (Höfund að: Eftir EDWARD LYELL FOX. “Bakvið tjöldin bardaganna á Þýzkalandi). Bretaveldi. tJr “London Telegraph. Aldrei nokkru sinni síðan nýlend- ur Breta komust á legg og réðu sjálfar málum sínum, hefir alrfkið verið í nokkurri verulegri hættu fyrri en nú. Aldrei fyrri hefir veru- “Katrín i Ási’’” er eftir einhvern fremsta rithöfund Norðmanna i seinni tíð. Sagan kemur í Heims- kringlu, ög geta menn dæmt um hana. En bak við spaugið liggur jar heill heimur hugmynda. ’A-ha!” er skrýtla nokkuð sam- kynja, en snýst á annan veg. “Lífið og líðandi stund’’ er ljóm andi fögur en stutt hugvekja eftir Á. H. B. “Heimsmyndin nýja”, eftir Á. H. B., er ritgjörð um uppruna og þró- un efnisins og himinhnattanna eftir nýjustu rannsóknum vísindanna. — I>ar kennir sama fróðleiks og sömu snildarmeðferðar efnisins, sem vér áður höfum kynst hjá höfundi þess- um. "Endurminningar”, eftir Jón ól- afsson. — Það er gamli Jón ólafs- son, sem vér þekkjum allir. Hann (Framhald) Meðan Cleveland var forseti, þá þurftu Bretar að ganga hart eftir skuldum í Venezuela og Iág nærri að í hart færi og þeir tækju þar hafn- arborgir, þvert á móti vilja og ósk- um Bandaríkjastjórnar. En loksins sinnaðist Cleveland svo, að hann sendi skeyti og þó fáort til Breta- stjórnar, og var skeytið þetta: “Ar- bitrate with Venezuela or fight” (‘Leggið málin við Venezuela i gjörð eða berjistl’). Bretar lögðu málin í gjörð. Þegar Roosevelt var forseti, tóku þýzkir upp á hinu sama, og gekk' það svo langt, að þeir drógu þýzka fánann upp yfir tollhúsinu í Venez- uela. Roosevelt kallaði óðara saman flota Bandaríkjanna, bjó hann til orustu og sendi suður til Guantan amo á Cuba, og var þar vigbúinn en sendi boð til Þjóðverja og bað þá draga niður flaggið þýzka i Ven- ezuela. Fáninn var óðara dreginn niður. — Nú er alt þveröfugt; vér förum bónarveg að Þjóðverjum og án þess að hafa nokkurn hnefa sem reiða megi. Ef vér höldum við Monroe-kenn inguna, þá lendum við í stríði við eina eða aðra Evrópu þjóðina. Skoðum afstöðu Þýzkalands. í Ar- gentínu og Brazilíu hafa Þjóðverjar haft feikna mikinn uppgang. Bæði þessi lönd eru orðin svo þýzk, sem hugsanlegt er. Og svo náið sam- band er á milli Argentínu og Þýzka- lands, að í þessu stríði buðu Þjóð- verjar 20 foringjum úr Argentínu- hernum, að vera með þýzku her- flokkunum og læra hernaðaraðferð þeirra. Og hinn núverandi utanrik isráðgjafi Brazilíu er af þýzku for- eldri. Og er hann talinn hinn næsti forseti Brazilíu. En lýðveldi þessi bæði, Argentína og Brazliía, hafa mestalla verzlun sina við Þýzka land, og þegar þar við bætist hinn mikli fjöldi Þjóðverja í báðum þess- um löndum, þá geta menn séð, hvoð Þjóðverjar standa þar föstum fót- um. Og það er mest fyrir stöðugt ráðabrugg, einkum Þjóðverja í þess- um löndum, eiginlega bæði í Suður- og Mið-Ameríku, að menn þar líta hornauga til Bandaríkjanna, scm þó samkvæmt Monroe-kenningunni eru verndarar allra þessara ríkja. Þessi Evrópu-riki, eitt eða fíeiri, sem völdum vilja ná i Suður-Ame ríku og mynda þar ríki af og með sínum þjóðflokki, uóa að því öilum árum, að koma hinum rómversku lýðveldum til að trúa því, að vér sé- um ekki vinir þeirra, og höfum hug- ann allan að ná landinu frá þeim og gjöra þá undirgefna. Og þeir eru búnir að koma þeirri trú inn hjá fólkinu í öllum þessum ríkjum. Um það vottar hver einasti ferðamaður, sem þangað hefir komið. öll be ;«i lýðveldi geyma í fersku minni brall Roosevelts við Columbíu-lýðveldið, er hann réri undir stjórnarbyltingu þeirri, sem lauk með því, að vér fengum landið undir Panamaskurð- inn. Þessu láta Þjóðverjar lýðveld- in ekki gleyma. Og sú spurning, sem einlægt liggur á tungu þeirra, er þessi: Hvað ætli Bandaríkin heimti nú næst? Og aðalsökin, sem á oss liggur, er ekki sú, að vér tókum Pan- amaskurðinn heldur hitt, að vér höf- um hvorki nægan her manna eða flota til þcss að standa með ægis- hjálmi og brugðnum brandi við Panama-skurðinn og ógna öllum, sem á hann kynnu að leita. Guli háskinn. En hvað sem Evrópu þjóðunum líður, og hversu miklum skuggum, sem þær slá á ókomnar leiðir vor- ar, þá er þó hættan mest að vestan. Hið næsta heimsstrið verður um það, hverjir skuli mestu ráða á Kyrrahafinu. Það verður stríð milli Japana og Bandaríkjanna.” ( Og það er eins óumflýjanlegt eins og stríðið þetta milli Breta og Þjóð- verja. Menn búast við því i höfuð- borgum Evrópu. Menn búast við þvi bæði í landher og sjóflotaliði Banda ríkjanna. Það hlýtur að koma, því orsakir þess eru ekki á yfirborðinu, heldur felast djúpt í eðli og liferni þjóðanna. Þær stafa af fjárhags- legu ástandi og ólíku kynferði þjóð- flokkanna, sem aldrei verður hægt að samrýma. Friðarpostularnir hafa sagt oss, að stríð við Japan sé ó- mögulegt af þeirri ástæðu, að fjár- hsgur Japana sé í svo vondu lagi, síðan þeir áttu í stríðinu við Rússa, og svo að megin-verzlun þeirra sé við Bandaríkin eða % hennar. En friðarpostularnir gleyma því, að þó að Þjóðverjar hafi nú alls enga verzl un við aðrar þjóðir, þá halda þeir samt áfram að berjast. Friðarpost- ularnir geta aldrei skilið það, að þegar mönnum er heitt um hjarta, þá ræður ástin til ættjarðar og frænda meira en dollarinn. Á móti þessu segir Dr. Jordan: “Það er engin sú þjóð til, sem myndi berjast við oss, þó að hún gæti það; engin þjóð, sem gæti bar- ist við oss, þó að hún vildi það, — því að aflsinar striðsins eru ekki hermenn eða herskip, heldur byrgð- ir peninga, verzlunar og vináttu.— Vér einir höfum þetta og engin þjóð önnur”. En Dr. Jordan virðist ekki gæta þess, eða vita af því, að allir her- nálaráðgjafar vorir i mörg ár hafa liaft alveg gagnstæða skoðun, og ckki einungis þeir, heldur allir sér- l'ræðingarnir (experts) i hermála- deildinni; allir sjóforingjarnir, og allir mentaðir menn utan embætta, sem hafa hugsað og kynt sér mál þessi. En þessir friðarpostular hafa máske þá skoðun, að menn geti ekki búist við, að herforingjar á sjó eða landi hafi nokkurt vit á þessum mál- uml En þeir um það. Og þegar ann- *) Hér um bil sjálfsagt, að Ástral- ía verði þar öðru hvoru megin, og )á með Bandaríkjum, ef alt fer með feldi. Ritstj.

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.