Heimskringla - 11.11.1915, Síða 3

Heimskringla - 11.11.1915, Síða 3
WINNIPEG, 11. NÓVEMBER, 1915 HEIMSKRINGLA. BLS. 3 f'- ............... - Mennirnir á undan Adam. EFTIR J AC K LO N D O N. (Höfundui að ‘The Call of the Wild’ og 'The Sea Wolf’ osfrvj. Loksins losnuðu tennur hans úr blóSugu og rifnu holdi mínu. Eg bar skrokkinn af honum upp berg- ið meS mér, og þessa nóttina hafSist eg viS í munn- anum á gamla hellinum mínum, þar sem þau voru fyrir innan Laf-eyra og systir mín. En áSur en eg legSist fyrir, varS eg aS hlusta á skammakviSu mikla frá kynflokk mínum fyrir þaS, aS eg hefSi veriS orsök í þessum óróa öllum. Eg hefndi mín samt á þeim. I hvert skifti, sem hávaSinn í hópn- um neSra minkaSi eitthvaS, lét eg stein falla niSur, og byrjaSi þá hávaSinn af nýju hvaSanæfa, því aS fólkiS varS æst af reiSi. Um morguninn skiftum viS Laf-eyra og kona hans hundinum á milli okkar og nokkra daga þar á eftir átum viS kjöt í staS ávaxta. Hjónaband Laf-eyra var fjarri því aS vera ham- ingjusamt eSa ánægjulegt, og eina huggunin viS þaS var sú, aS þaS stóS ekki lengi. ViS vorum hvor- ugur lukkulegur þann tíma. Mér leiddist mikiS. HafSi eg óhægS mikla af því, aS vera rekinn út úr litla, óhulta hellinum mínum, og einhvernveginn gat eg ekki haft nokkur samneyti viS hina aSra ung- linga flokksins. Þessi langvarandi félagsskapur okkar Laf-eyra var orSinn aS st'erkum vana. Eg hefSi reyndar getaS tekiS mér konu, og aS öllum líkindum hefSi eg gjört þaS, hefSi þaS ekki veriS fyrir þaS, aS kvenekla mikil var hjá kynflokki okkar. Er þaS sennilegt, aS hún hafi stafaS af yfirgangi RauS-auga, og sýnir þaS, hvílíkur voSa- gripur hann var fyrir allan hópinn. Og svo var hún HraSfætla, sem eg ekki var búinn aS gleyma. Þarna var eg þá á sífeldum flækingi meSan þau voru í hjónabandinu, Laf-eyra og syitir mín. Var eg í háska staddur hverja nótt, sem eg svaf, og aldrei gat mér liSiS vel. Einn úr hópi okkar dó um þær mundir, og tók svo annar maSur ekkju hans inn í helli sinn. Settist eg þá aS í auSa hellinum; en hann var víSur í opiS, og einu sinni var RauS-auga nærri búinn aS kvía mig inni í honum, svo eg fór aftur aS sofa í göngunum milli hellranna tveggja. Um sumariS var eg oft burtu frá bústaS okkar vik- um saman og svaf þá í trjábyrgi einu, sem eg hafSi gjört mér nærri síkisósinum okkar. Eg hefi getiS þess, aS Laf-eyra var ekki lukku- legur. Systir mín var dóttir hans Bullara, og hún gjörSi honum lífiS erfitt. 1 engum hellinum var annaS eins jag og rifrildi. RauS-auga tróS á kon- um sínum, en Laf-eyra lét konuna troSa á sér. Og þaS er ætlan mín aS RauS-auga hafi veriS hygijari en svo, aS hann færi aS girnast konuna hans Laf- eyra. En svo dó hún, til allrar hamingju fyrir Laf-eyra. ÞaS kom fyrir óvanalegur atburSur sumariS þaS. Seint um sumariS, eSa þegar því var næstum lokiS, fóru karrotin aS vaksa í annaS sinn. Þessi óvænti annar vökstur þeirra var góSur mjög. Þær voru ungar og gómsætar, róurnar, og um tíma var karrot- bletturinn aSalstaSurinn, þar sem fólkiS okkar leit- aSi sér næringar. Þá var þaS snemma morguns einu sinni, aS töluverSur hópur okkar fór þangaS til aS fá sér morgunverS. Og öSrumegin viS mig var Hár- laus-maSur og svo út frá honum var faSir hans og sonur, gamli MergjaS-bein og Langa-vör. En hinu- megin var Laf-eyra og systir mín, og var hún nær mér. ÞaS skall yfir áSur en nokkurn varSi. Alt í einu stukku þau upp hljóSandi. Hárlaus-maSur og systir mín. Og á sama augnablikinu heyrSi eg þytinn af örvunum, er þær stungust í gegnum þau. Á næsta augnabliki lágu þau spriklandi og stynjandi á jörS- unni, 'en viS hinir vorum komnir á harSahlaup til trjánna. Ein örin skaust fram hjá mér og stóS í jörSunni; en fjaSurbúna skaftiS skalf og titraSi af árekstrinum. Eg man þaS svo vel, aS eg sveigSi út af á hlaupunum til aS fara fram hjá henni og fór þá óþarflega mikinn krók. Eg varS fælinn viS örina, rétt eins og þegar hestur fælist einhvern óvanalegan hlut. Svo steyptist Laf-eyra um koll, þar sem hann hljóp viS hliSina á mér. HafSi ör ein stungist í gegnum kálfann á honum og skelt honum. niSur — hann reyndi aS hlaupa, en örin rakst í hinn fót- inn og brá honum aftur. Settist hann þá upp á hækla sínú, skjálfandi af ótta og kallaSi aumkunarlega til mín, svo aS eg sneri aftur. Sýndi hann mér örina, og tók eg í hana, til þess aS draga hana út, eins og hann einu sinni hafSi gjört fyrir mig. En sársaukinn varS þá svo mikill, aS hann greip í hendina á mér, til þess aS láta mig hætta. I þessum svifunum þaut ör ein á milli okkar; önnur kom í stein rétt hjá, klofnaSi og féll til jarSar. Eg sá, aS þetta dugSi ekki og tók af alefli í örina. Lafeyra hljóSaSi, þeg- ar örin kiptist út og barSi mig högg í reiSi sinni. En á næsta augnabliki vorum viS komnir á flóttann á harSahlaupi. Eg leit þá aftur. Gamli MergjaS-bein drattaS- ist þar aleinn langt á eftir, þegjandi, skjögrandi og vanmegna á þessu kapphlaupi viS dauSann. Stund- um lá honum viS falli og einu sinni datt hann alveg; en örvarnar voru hættar aS fljúga. LasburSa hrökl- aSist hann á fætur. Ellin var þung á herSum hans; en þó vildi hann ekki deyja. Eldmennirnir þrír hlupu nú fram úr launsátri sínu í skógnum og hefSu hæglega getaS náS honum, en þeir leyndu ekki til þess. Þeir hafa líklega hugsaS, aS hann væri of gamall og seigur átu. Þeir vildu ná í Hárlausan- mann og systur mína, og þegar eg leit aftur frá tránum, þá sá eg þá mola höfuS þeirra meS stein- um. Einn Eldmannanna var gamli, skorpni og haltrandi veiSimaSurinn. ViS héldum áfram eftir trjánum til hellranna. Var þaS æstur og ófríSur hópur, og rákum viS öll smádýr skógarins inn i fylgsni sín, en krákurnar gullu hver sem betur gat. Þegar mesta hættan var um garS gengin, beiS Langa-vör eftir afa sínum Mergj- aS-bein. Og voru þeir seinastir allra, þessir tveir, hinn ungi og gamli, meS heilan ættliS á milli sín. Þannig stóS á því, aS Laf-eyra varS baslari aft- ur. Nóttina þá svaf eg hjá honum í gamla hellinum okkar, og lagsbræSra samvistir okkar byrjuSu aS nýju. Hann virtist ekki vera mjög sorgbitinn eftir konumissirinn. AS minsta kosti bar hann engin merki þess og sýndist geta veriS án hennar. ÞaS var sáriS á fætinum, sem amaSi honum mest og þaS leiS full vika þangaS til hann var orSinn eins spræk- ur og áSur. MergjaS-bein var eini gamli maSurinn í hópnum. Stendur myndin af honum mjög skýr fyrir sjónum mínum, þegar eg lít aftur í tímann til hans. Hefi eg tfekiS eftir því, aS þeir eru sláandi líkir, hann og faSir garSyrkjumannsins hans föSur míns. Þessi faSir garSyrkjumannsins var fjarska gamall, hrukk- óttur og visinn; og þegar hann var aS stara meS smáu, rauSu, rennandi augunum, og umla meS tann- lausu gómunum, þá var hann svo nauSalíkur honum gamla MergjaS-bein. Þegar eg var barn, varS eg hræddur, er mér kom til hugar, hvaS líkir þeir voru. Eg tók æfinlega til fótanna, þegar eg sá gamla manninn koma skjögrandi meS stafina sína báSa. Hann gamli MergjaS-bein hafSi dálítinn hvítan skegg-strýung, sem var alveg eins á aS sjá eins og kamparnir á gamla manninum. Eins og eg þegar hefi getiS, var MergjaS-bein eini gamli maSurinn í hópnum. Hann var undan- tekning. Mennirnir af kynflokki okkar náSu aldrei háum aldri. Sjaldan urSu menn miSaldra. Þeir dóu tíSast eins og faSir minn hafSi dáiS, eins og Brotin-tönn hafSi dáiS eSa systir mín og Hárlaus- maSur, hastarlegum voSadauSa, í fullu fjöri og meS fullum kröftum, í blóma lífsins. Náttúrlegur dauSi? AS deyja voSalega var hinn eini náttúrlegi dauSi á þeim tímum. Eg vissi aldrei til þess, aS nokkur maSur af kyn- flokki okkar dæji af elli. Jafnvel MergjaS-bein dó ekki á þann hátt og hann var þó eini maSurinn af þeirri kynslóS, sem líkindi voru til aS kynni aS deyja þannig. Ef aS einhver lemstraSist eSa meidd- ist töluvert, eSa varS ekki sjálfbjarga á einhvern hátt, þá var skamt til dauSans. Vanalega vissi eng- inn af því, þegar dauSann bar þeim aS höndum. Þeir hurfu. Þeir fóru úr hellrunum aS morgni og komu aldrei aftur. Þeir hurfu ofan í hinn óseSjandi kviS rándýranna. Þetta áhlaup Eldmannanna á karrot-blettinum, var upphafiS á endirnum, þó aS viS vissum þá ekki um þaS. VeiSimenn Eldmannanna fóru aS koma oftar eftir því sem tímar liSu. Þeir komu tveir og þrír saman, og læddust þegjandi um skóginn, og meS hinum fljúgandi örvum sínum gátu þeir skotiS okkur efst uppi í toppum trjánna, hinna hæstu eika, svo aS þaS gat ekki hlíft okkur, þó aS viS værum fjarri skotmönnunum. Boginn og örvarnar voru þeim líkt og feykileg margföldun vöSvaaflsins, svo aS þeir gátu stokkiS og drepiS í hundraS feta fjar- lægS eSa meira. Þetta gjörSi þá enn voSalegri en sjálfan hann SverS-tanna. Og svo voru þeir ákaf- lega vitrir. Þeir kunnu mál, sem gjörSi þeim mögu- legta aS hugsa miklu skarpara, en okkur, og þar á ofan kunnu þeir aS vinna hver meS öSrum. ViS fólkiS þurftum aS líta býsna vel í kringum okkur, þegar viS vorum í skógnum. Vorum viS fremur vakandi og fljótir í snúningum, heldur en hræddir. Nú var ekki því aS treysta, aS viS vær- um óhultir uppi í trjánum. Nú gátum viS ekki lengur setiS á greinum uppi og sent ofan hláturinn til hinna kjötétandi óvina okkar á jörSu niSri. Eld- mennirnir voru kjötætur, meS klær og tennur, ----- hundraS feta langar. Þeir voru voSalegastir allra rándýranna, sem reikuSu um hinn forna, frumleg heim. Þá var þaS einn morgu, áSur en fólkiS mitt var fariS aS dreifast út um skóginn, aS ótti mikill kom yfir vatnsberana og þá, sem fariS höfSu niSur aS fljótinu, til þess aS fá sér aS drekka. Allur hópur- inn flúSi inn í hellrana. Á þeim tímum var þaS vani okkar, aS flýja fyrst og rannsaka svo á eftir. ViS biSum viS opin á hellrum okkar og horfSum út. Eftir nokkra stund kom EldmaSur einn gangandi varlega fram á bera svæSiS. ÞaS var litli, visni veiSimaSurinn gamli. Hann stóS þar lengi og horfSi á okkur og hellrana og upp og niSur kletta- vegginn. Hann gekk niSur götutroSningana ofan aS vatnsbólinu, og kom til baka aS fáeinum mínút- um liSnum eftir öSrum götutroSningi. Aftur stóS hann kyr og horfSi vandlega á okkur um stund. Svo snerist hann á hæli og haltraSi inn í skóginn. En viS sátum*þar eftir og kölluSum aumkvunarlega og sorg- fullir hver til annars úr hellra-opunum. XVI. KAPÍTULI. G fann hana á gamla staSnum, í grend viS blá berjamýrina, þar sem móSir mín bjó, og þar sem viS Laf-eyra höfSum bygt hiS fyrsta skýli okk- ar í trjánum uppi. Mér kom þaS alveg óvænt. Þeg- ar eg kom undir tréS, þá heyrSi eg þýSa hljóSiS, sem eg þekti svo vel, og leit upp. Þarna var hún, hún HraSfætla, og sat þar á grein einni og dinglaSi fótunum fram og aftur á meSan hún var aS horfa á mig. Eg stóS kyr stundarkorn. Eg varS ákaflega feg- inn aS sjá hana aftur. En svo fór eg aS finna til einhvers óróleika og sárinda saknaSar. Eg fór aS klifrast upp í tréS til hennar og færSi hún sig þá hægt og hægt utar á greinina. Og rétt í því, aS eg seildist til hennar, þá henti hún sér af greininni, og kom niSur í greinarnar á öSru tré. ÞaSan gægSist hún til mín í gegnum skrjáfandi laufin og kvakaSi til mín meS hinum þýSu hljóSum sínum. Eg stökk í tréS til hennar; en á augnabragSi var hún komin í annaS tré og farin aS gægjast og kvaka til mín aft- ur í gegnum laufin á þriSja trénu. Einhvernveginn var þaS svo, aS mér fanst þessu öllu vera öSruvísi variS en áSur fyrri, áSur en viS Laf-eyra lögSum upp í æfintýra-ferS okkar. Eg vildi eignast hana og vissi þaS. Hún vissi þaS líka. Þess vegna vildi hún ekki láta mig koma nærri sér. Eg gleymdi því, aS hún bar nafniS HraSfætla meS rentu, og aS hún hafSi kent mér, hvernig eg skildi klifrast um trjátoppana. Eg elti hana úr einu trénu í annaS; en einlægt smaug hún úr höndum mér, og gægSist svo til mín viS og viS meS vingjörnu tilliti og sendi mér þýSu hljóSin, og dansaSi og hoppaSi og vaggaSi sér á greinunum, rétt svo aS eg gat ekki náS í hana. En því oftar, sem hún rann úr greip- um mér, því meira langaSi mig til aS ná henni; en hinir vaksandi skuggar kveldsins voru vitni þess, hve árangurslausar voru tilraunir mínar. Á meSan eg var aS elta hana eSa hvíldi mig viS og viS í næsta tré og horfSi á hana, þá tók eg eftir því, hvaS breytt hún var orSin. Hún var nú stærri, þyngri og öll vaksnari. Limir hennar voru orSnir ávalir og vöSvar hennar fyllri, og þaS var yfir henni einhver ósegjanlegur þroskablær, sem henni var nýr, en sem æsti mig til þess aS sækjast eftir henni. Eg hafSi ekki séS hana í fjögur ár, -- sjálfsagt þaS, og breytingin á henni var átakanleg. Eg hefi enga hugmynd um þaS, hvert hún fór, eSa hvers vegna hún fór, eSa hvaS fyrir hana kom á þeim tíma. ÞaS var enginn vegur fyrir hana aS segja mér þaS, — engu fremur en viS Laf-eyra gát- um sagt fólkinu okkar frá því, sem viS höfSum séS meSan viS vorum á ferSalaginu. ÞaS eru líkindi til þess, aS hún, eins og viS, hafi lagt upp í æfintýra- ferS alein. En hins vegar er þaS mögulegt, aS RauS-auga hafi veriS orsökin til burtferSar henn- ar. En af atburSum þeim, sem seinna komu fyrir, hefi eg leiSst á þá skoSun, aS hún hafi hlotiS aS fara langt til suSurs, yfir fjallahryggi mikla og niS- ur bakkana á ókunnu fljóti, í burtu frá öllum mönn- um af hennar kynflokki. Þar bjó fjöldi mikill af Trémönnum, og þaS er ætlun mín, aS þeir hafi hrakiS hana aftur til kynflokks okkar og mín. Skal eg seinna skýra ástæSurnar fyrir þessari skoSun minni. ^ Einlægt urSu skuggarnir lengri og lengri, og einlægt varS eg ákafari og ákafari aS elta hana; en þó gat eg ekki náS henni. Hún lét mig halda þaS, aS hún væri aS reyna aS sleppa frá mér alt hvaS hún gæti; en þó var hún «Ilan tímann aldrei lengra frá mér, en rétt svo, aS eg náSi henni ekki. Eg gleymdi öllu, — tímanum, hinni áfallandi nóttu og hinum kjötétandi óvinum mínum. Eg var viti mínu fjær af ást til hennar og af reiSi líka, af því aS hún vildi ekki láta mig ná sér. ÞaS var nokkuS undar- legt, hvernig þessi reiSi mín til hennar virtist vera einn þátturinn af löngun minni aS ná henni. Eg gleymdi öllu, eins og eg þegar hefi sagt. — Þegar eg hljóp sem harSast yfir eitt bera svæSiS, þá hljóp eg mitt inn í stóran höggormahóp. En þeir gátu ekki skelft mig, því aS eg var óSur. Þeir hjuggu til mín hvoptunum, en eg skaust undan þeim og hélt áfram. Svo var þar og voSastór slanga, sem vanalega hefSi sent mig æpandi á harSa hlaupi upp toppinn á einhverju trénu. En nú rak hún mig ekki upp í neitt tréS. Hún HraSfætla var aS hverfa mér sjónum, og eg stökk niSur á jörSina aftur og hélt áfram. ÞaS var meS naumindum, aS eg slapp hjá slöngunni. Svo var þar og hýenan, hinn gamli óvinur minn. Af því, hvernig eg hagaSi mér, héh hún aS nú væri veiSi í vændum, og elti mig í fulla klukkustund. Einu sinni hleyptum viS á staS heil- um hóp af viltum göltum og fóru þeir aS elta okk- ur líka. Hún HraSfætla hljóp einu sinni stökk mik- iS milli trjáa tveggja, sem eg gat ekki stokkiS. Eg varS aS fara á jörSu niSur. Geltirnir voru þar niSri; en eg sinti því ekki. Eg kom niSur rétt viS hliSina á einum þeirra. Þeir hlupu svo jafnframt mér á báSar hliSar og eltu mig upp í tvö tré, hvort af öSru, og út úr stefnu þeirri, sem HraSfætla hélt í. Eg hætti á þaS, aS fara niSur á jörSina aftur, og hljóp til baka spölkorn og, yfir bera svæSiS eitt meS allan galtahópinn á eftir mér, úfinn, rýtandi og nístandi tönnum í bræSi sinni. Ef aS eg hefSi hrasaS eSa dottiS ú þessu bera svæSi, þá hefSi veriS úti um mig meS öllu. En þaS kom ekki fyrir. Og þó hirti eg ekkert um þaS, hvort eg dytti eSa ekki. Eg var í því skapi, aS eg hefSi ekki hikaS viS, aS mæta honum SverS-tanna sjálfum, eSa heilum hóp af örvum skjótandi Eld- mönnum. Svo var eg gagntekinn af trylling ástar- innar. Alt öSruvísi var HraSfætlu variS. Hún var svo vitur. Hún átti aldrei neitt á hættu. Og nú man eg þaS, er eg lít yfir aldirnar aftur á þenna æsta, ástþrungna eltingaleik, aS hún fór ekki hart, þegar geltirnir voru aS elta mig, en beiS þess, aS eg kæmi á eftir sér. Og svo beindi hún einlægt eftirför minni meS því aS halda í sömu stefnu og í fyrstu. Loksins fór aS rökkva. Hún fór á undan mér í kringum mosgróna ökslina á gilbarmi nokkrum. sem reis þar upp á milli trjánna. Þar á eftir fórum viS í gegnum þéttan undirskóg, sem rispaSi og reif mig, er eg fór í gegnum hann. En aldrei rótaSist hár á höfSi hennar. Hún rataSi leiSina. 1 miSj- unni á þessum þétta smáskóg stóS eik ein mikil. Eg vár rétt á eftir henni, þegar hún klifraSist upp í hana, og í eikarklofanum náSi eg henni, í hreiSur- byrginu, sem eg var kominn svo langa leiS til aS finna. Enn um loftskeyta- sendingar. Einlægt verða fleiri og fleiri, sem geta talað við menn i öðrum álfum, rétt eins og væru þeir sinn hvoru megin við borð i stofu einni; og þó annar sé í Paris t. d. eða Reykjavik ,og hinn í Winipeg, þá heyrir þú röddina vinar þíns og hún virðist ekki vera lengur á leiöinni allan ]>enna óraveg, mörg þúsund mílur, en ef að maðurinn stæði nokkur fet frá þér. Maðurinn hér í Ameríku var B. B. Webb, rafurmagnsfræðingur, og hann talaoi frá Arlington i Virginia rikinu í Bandaríkjúnum, rétt sunn- an við Potomac-fljótið, þar sem höf- uðborgin Washington stendur að norðan. Hann kallaði upp Parísar- horg; þar var stóri Eiffel turninn hafður fyrir loftskeytastöð, eða jarð- skeyta, því menn vita ekki gjörla, hvort inannsröddin flýgur í gegnum loftið eða jörðina eða hvorutveggja. — Já, hann kallaði upp Parisarborg og óðara kom svarið, að alt væri til. Viðstaddir á Parísar-stöðvunum voru þeir H. E. Shruve og A. McCur- tis og aðrir fleiri, franskir vélfræð- ingar og herforingjar, og allir hlust- uðu. En hinumegin á hnettinum, í miðju Kyrrahafinu, i Honolulu — 4,800 mílur frá Arlington — voru þeir Espenchiel og vélfræðingar fleiri — og hlustuðu. En á báðum þessum stöðum, i Parísarborg og í Honolulu, gátu þeir tekið á móti sendingunni; þeir gátu heyrt, hvað liann sagði, maðurinn sem talaði; en þeir gátu ekki sent til hans, fekki talað við hann, af þvi þeir höfðu ekki tilfærurnar eða útbúnaðinn. Þeir urðu þvi að senda lionum svör- in með vanalegum rafskeytum, og segja honum orðin sem hann sagði. — Þvi að enn er það ekki kotnið Jengra; áhöldin réttu eru ekki til nema þarna i Arlington. Svo um kveldið, þegar kyrð var mest i Arlington, rétt eftir miðnætti, settist Webb niður með fóninn og talaði í hann. Þá gat hann ekki vit- að neitt, því þeir höfðu engin tæki á að tala við hann, hvorki i París eða Honolulu; en þeir sendu hon- um telegram með hafþræðinum, og sögðu honum, hvað hann hefði sagt; þeir heyrðu það skýrt og greini- lega. Og tilgreindu sömu orðin, sem hann talaði i fóninn. Og alveg eins var það i Honolulu; en fréttin kom seinna þaðdn, ]>ví að rafskeytin þurfa að koma á svo margar stöðv- ar. En þegar skeytið kom, ])á var það alveg hið sama. Rödd hans og orðin, sem hann talaði, hvorttveggja lieyrðist skýrt og glögt. Það vant- aði ekki annað en að útbúa báða þessa staði með verkfærum til þess að senda mannsröddina frá sér. En því voru mennirnir þarna á þess- um stöðvum báðum, i Parisarborg og Honolulu, að það var undirbúið, að þeir skyldu vera þar á vissum klukkutima og vissri minútu til að hlusta. Og röddin kom og orðin, ó- brotin og óskæld, og mennirnir, sem þektu þann scm var að tala, þektu lika að þetta var röddin hans. Fyrir 10—15 árum hefði þetta verið sögð liaugalýgi, — fyrir 100 árum hefðu þeir verið brendir, sem galdramenn, sem dirfst hefðu að gjöra þetta. En nú — nú telja menn þetta alt saman sjálfsagt og náttúr- legt. En samt efumst vér um það, að nokkur geti skýrt það, hvernig þetta verður; menn vita, að þetta er svona, að menn geta treyst því að það bregðist ekki, — en hvernig það verður — það er annað mál. Borgið Heimskringlu og hjálp- iS henni til að standa í skilum eins og vera ber. DANIR VEITA KONUM JAFN- RÉTTI. Hinn 5. júni 1915 samþykti þing Dana lög um að veita konum at- kvæðisrétt. Konungur hefir staðfest lögin, og safnaðist þá saman mikill múgur kvenna og gengu þær fyrir konung í höll hans og vottuðu hon- um þakklæti fyrir réttarbótina. — Annar hópur kvenna hélt á fund ráð- gjafanna og þakkaði þeim fyrir til- lögur þeirra. Lögin ganga í gildi 5. júní 1916, og eiga þá almennar kosn- ingar að verða i næsta tnánuði á eftir. Isabel Cleaning and Pressing Establishment J. W. ftlJINJÍ, eleandl Kunna manna bezt að fara með LOÐSKINNA FATNAÐ Viðgerðir og breytingar á fatnaði. Phone Garry 1098 83 Isabel St. horni McDermot ÞAÐ VANTAR MENN TIL Að Iæra Automobile, Gas Tractor It5n t bezta Gas-véla skóla t Canada. ÞatS tekur ekkl nema fáar vlkur aS lœra. Okkar nemendum er fullkomlega kent at5 höndla og gjöra viö, Automoblle, — Auto Trucks, Gas Tractors, Stationary og Marine vélar. Okkar ókeypis verk veitandi skrifstofa hjálpar þér aö fá atvinnu fyrir frá $50 til $125 á mánu'ði sem Chauffeur Jitney Driver, Tractor Engineer eða mechanic. Komið eða skrif- ið eftir ókeypis Catalogue. Hemphills Motor School (M3 Mnin St. Wlnnipes: A6 læra rakara iSn Gott kaup bor^að yfir allan ken- slu tímann. Ahöld ókeypis, að- eins fáar vikur nauðsynlegar til að læra. Atvinna útveguð þegar nemandi útskrifast á $15 upp i $30 á viku eða við hjálpum þér að byrja rakara stofu sjálfum og gefum þér tækifæri til að borga fyrir áhöld og þess háttar fyrir lítið eitt á mánuði. Það eru svo hundruðum skiftir af plássum þar sem þörf er fyrir rakara. Komdu og sjáðu elsta og stæðsta rakara skóla í Can- ada. Varaðu þig fölsurum.---- Skrifaðu eftir ljómandl fallegrl ókeypis skrá. Hemphills Barber College Cor. KlngSt. nnd Pacltlc Avenue WINNIPEG. ■útlbú í Reglna Saskatche wan.

x

Heimskringla

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.