Heimskringla - 16.12.1915, Qupperneq 6

BLS. 14
H E I M S K R I X G L A.
WINNIPEG, 16. DESEMBER 1911.
— Hver var hún?—
‘Þ-Eik fyrir. Flýtið þcr yður nú með matinn; eg
er mjiig svangur’.
Þjónustustúlka kom inn og lét mataráhðld handa
tveimur á borðið.
‘Jlver skyldi eiga að borða með mér ’ hugsaði bar-
úninn.
Þessari spurningu var svarað með því, að lávarð-
ur ltonald koin inn.
Barúninn stóð upp og þeir horfðu undrandi hvor
á annan. Barúninn áttaði sig fyrst og sagði:
‘Lávarður Ronald, þér og Ilelen hafið víst álitið,
að þið væruð alveg laus við mig?’
‘Það vonaði eg að minsta kosti’.
Auðvitað. Þér vitið vel, að það má setja yður i
fangelsi fyrir að hafa rænt dóttur minni. Eruð þið
gift?’
‘Nei. Eg vil ekki nota hjálparleysi liennar til
sliks. F’yrir að bjarga henni úr sultar-fangelsi er mér
engin hætta búin’.
Barúninn varð liissa á slíku svari.
‘Er jarlinn með yður?’ spurði Ronald.
‘Nei, við erum skildir. Það er eitthvað dularfult
í fari lians, sem eg kann ekki við’.
‘Þér hafið þá skift um skoðanir’.
‘Já, það liefi eg gjort; ckki í því skyni sami, að
hún giftist yður. Eg er fátækur og skuldugur, og jarl-
inn bauð mér stórfé til að fá Helenu, og eg samþykti
tilboð hans’.
‘Eg bjóst við þvi, að þér munduð vilja selja Hel-
enu’.
Barúninn settist nú niður.
‘Setjist þér, lávarður Ronald’, sagði Clair; ‘við
skulum tala um þetta cfni. Eg verð að játa, að mér
þykir ekkert vænt um Helenu. Hún er sjálfgóð og
hugsar ekkert um gæ.fu sína. Þar eð hún vill ekki gift:
ast jarlinum, þá er eg kominn til að vita, hvort við get-
um ekki komið okkur saman um samninga’.
Ronald horfði forvitnislega á hann.
‘Að einni stundu liðinni fer eg til dóttur minnar;
ef hún vill gefa mér helmingnn af tekjum sínum, —
mnnist eg ekki framar á jarlinn við hana.
‘Hvernig á hún að vita, hvort þér eruð ekki að
svíkja hana og tæla i gildru eins og áður?’
Hún veit það af því, að eg gæti ekkert grætt á því
að svíkja hana’.
Húsmóðirin kom nú með matinn og barúninn át
með græðgi mikilli, eins og vani hans var.
Að loknum dagverði var honum sagt, að vagninn
hans biði við dyrnar.
‘Eg verð þá að yfirgefa yður, lávarður Ronald’,
sagði barúninn.
‘FJg verð yður sainferða’, sagði Ronald. ‘Fæ eg
sæti í vagninum, eða á eg að riða?’
‘Ef þér eriið ákvéðinn i því að fara, þá getið þér
setið i vagninum hjá mér’.
Vagninn ók nú af stað með hraða, meðan vegur-
inn var sléttur.
‘Leiðinlegt veður og vondur vegur’, sagði barún-
inn. ‘Eg vona að ökumaðurinn sé ódrukkinn og eng-
in hætta á ferðum’.
42. KAPÍTULI.
Dugcild fer.
Dauði frú Vavasour breiddist út meðal vinnu-
fólksins með eldingarhraða. Allir höfðu elskað gömlu
frúna og urðu nú afar-sorgbitnir.
Enginn var þó jafn hryggur og Dugald; hann hafði
nálgast rekkju hennar, fullur vonar og ástar, en héðan
af gat hann ekki heyrt hana tala vingjarnlega til sín.
Hann hopaði á hæl frá banabeði hennar; en þeg-
ar Margery talaði til hans sem ‘húsbónda hallarinnar’,
sýndi hann strax dugnað sinn, og sendi menn í allar
áttir: til prestsins, lögmannsins og læknisins, og til
allra í nágrenninu.
Presturinn kom fyrstur; tók Dugald tali og reyndi
að hugga hann. Edda bauðst til að hjálpa Margery,
en hún sneri sér að Fiddu illskulega og sagði:
‘Yðar þarf ekki hér. Eg hefi klætt frúna í 40 ár,
og ætla líka að gjöra það í síðasta sinn. Þér eruð
naðra í þessu húsi, ungfrú Brend; þér hafið troðið
yður inn í pláss herra Dugalds hjá frúnni. Guð fyrir-
gefi yður, — það get eg ekki’.
Edda varð alveg hissa.
‘Eg skil yður ekki, Margery. Eg er engin naðra,
og að því, er frú Vavasour snertir, þá er ekki viðeig-
andi timi að tala um þetta nú. Eg vona að giftast Dug-
ahl, og því hefi eg heimild til að gjiira það sem eg get
fyrir hina framliðnu’.
‘Þér — þér vonið að giftast honum’, hrópaði Mar-
gery. ‘Yður skjátlar, hann getur ekki gengið að eiga
vinnukonu; liann getur kvongast hverri hefðarmey
sem vera skal, þó hann sé fátækur. Farið þér til her-
bergis vðar. Eg get ekki horft á hið svikalega andlit
yðar!’
Edda fór til herbergis síns.
Hiin sá ekki Dugald fyrri en um kveldið, og þá var
prcsturiiin að tala við hann, svo þau gátu ekkert talað
saman. Um miðnaitti kom læknirinn. Lögmaðurinn
var farinn til Inverness, þegar sendimaður Dugalds
kom til heiinilis hans.
Þriðja daginn var líkið lagt í kistuna og skreytt,
en jarðarförin átti fram að fara að tveim dögum liðn-
um.
Algjörð kyrð var í höllinni; þeir, sem töluðu,
hvísluðu orðunum hver að öðrum.
Að kveldi þriðja dagsins kom Ronald, Helen, frú
Bliss og Letty. Þeim var strax boðið inn, og sáu þeg-
ar að veggir hcrbergjanna voru tjaldaðir svörtum dúk-
um.
‘Er frú Vavasour dáin ’ spurði Ronald.
‘Hún dó fyrir þremur dögum og jarðarförin á fram
að fara daginn eftir morgundaginn. Eg skal láta lir.
Vavasour vita, að þið séuð komin. Hvaða nöfn á eg
að nefna?’ spurði kjallaravörðurinn.
‘Það er nóð að segja, að ungfrú Clair, afkomandi
frú Vavasour, sé hér ásamt nokkrum vinum sínuin’.
Kjallaravörðurinn hneigði sig og fylgdi gestunum
inn í rauða salinn, sem ekki var sorgbúinn.
‘Frú Vavasour er dáin’, sagði Helen. ‘Hvað eig-
um við að gjöra? Við getum ekki verið hér’.
‘Við skulum vera hér þangað til jarðarförin er um
garð gengin. Eg get fengið húsaskjól i Brae Town’.
Nú kom Dugald inn.
Helenu geðjaðist strax að honum og sagði:
‘Eg er Helen, frænka yðar, og sá eini lifandi af-
komandi frú Vavasour auk yðar’.
Dagald þrýsti hendi hennar hlýlega og sagði:
‘Það gleður mig að þér eruð komnar. Dauði
ömmu minnar bar svo snögglega að, og gjörði mig svo I
hryggan, að eg mundi ekki eftir að simrita yður’.
‘Við vissum ekki, að frúin var dáin, fyrri en við
komum hingað. Herra Vavasour, leyfið mér að kynna
yður vinum mínuni, frú BIiss og lávarði Ronald
Charlton’.
Dagald heilsaði þeim kurteislega.
Hclen settist nú á stól.
‘Það verður nú nauðsynlegt að gjöra yður grein
fyrír, hvers vegna við erum komin hingað. Eg kom
hingað ásamt þcssum tveim vinum til að leita verndar
frú Vavasour’.
Hún sagði nú Vavasour alt viðvikjandi flótta henn-
ar frá föðurnum. Haiin hlustaði á hana alvarlegur.
‘E!g er sannfærður um, að amma mín hefði veitt
yður þá hjálp, sem þér leituðuð að. líg bið yður, á-
samt vinum yðar, að dvelja hér i Storm Castle. Að
jarðarförinni afstaðinni skal eg veita yður þá hjálp,
sem í minu valdi er’.
Helen og frú Bliss sainþyktu tilboðið, en Romld
kvaðst ætla að dvelja i veitingahúsinu i Brae Town.
Ilann fór þangað með sama vagninum og hann
kom.
F'rú Margery var sótt, og hún fylgdi gestunum tii
þeirra herbergja, er gestum voru ætluð.
Helen klæddi sig i þær fáu flikur, sem hún hafði
meðferðis.
‘Nú er eg búin, Letty’, sagði hún. Eg veit ekki,
hvort okkar er beðið niðri, eða að cinhver kemur að
sækja okkur’.
Þá var barið að dyrum. Letty iauk upp og inn
kom Edda Brend.
‘Þér eruð ungfrú Clair, er það ekki? En eg er ung-
frú Brend, sem var lagsmær frú Vavasour. Frú Macray,
ráðskonan, tekur á móti flestum gestum; en hún er
önnum kafin og bað mig að segja yður að hún gæti
ekki sint yður fyrri en að einni stundu liðinni. E!n
get eg gjört nokkuð fyrir yður á nieðan?’
‘Iíg er yður þakklát, ungfrú Brend. Það eina, sem
þér getið gjört fyrir mig, er að segja mér, hvernig
dauða frú Vavasour bar að, — og hvort herra Vava-
sour er kvongaður’.
‘Hann er ekki kvongaður’, sagði Edda. ‘Eg skal
segja yður alt um frú Vavasour, þegar þér hafið neytt
matar. Eg skal fylgja yður ofan í borðstofuna’.
Að lokinni máltíð fylgdi Edda þeim inn í snoturt
herbergi, sem nefnt var skrifstofan, og þar sagði Edda
henni frá dauða frú Vavasour. Þær urðu lirifnar hvor
af annari, Helen og F.dda, og áður en kveldið var liðið
voru þær orðnar góðar vinstúlkur.
Á ákveðnum degi fór jarðarförin fram, að við-
stöddu inargmenni. Fáeinir af gestunum sneru aftur
til hallarinnar, en flestir þeirra fóru heim.
Presturinn og Ilonald urðu Dugald samferða. Ron-
ald gekk með Helenu um garðinn. Vinnufólkið fór að
tka svörtu tjöldin af veggjunum, en presturinn og Dug-
ald gengu inn í bókaherbergið.
‘Er ekki lögmaðurinn komninn enn?’ spurði prest-
urinn.
‘Nei. Margery gamla sendi annan mann eftir hon-
um í dag’.
‘Þér vitið, góði vinur, að frú Vavasour skildi cftir
erfðaskrá?’
‘Nei, það veit eg ekki’.
‘Lögmaðurinn sagði mér, sama daginn og hann
samdi erfðaskrána, að hún hefði arfleitt sér óviðkom-
andi persónu að öllu, og að þér fengjuð að eins einn
shilling’.
‘Amma min hugsaði þó vingjarnlega til min allra
síðast, og ætlaði að bæta úr rangindum sínuin. Hver
er erfinginn?’
‘Eg held að ungfrú Clair sé erfinginn. Viljið þér
rcyna að fá erfðaskrána gjörða ógilda?’
‘Nei, aldrei. Og fyrst eg er gjörðu arflaus, fer eg
af stað til Lundúna á morgun, og fer að vinna fyrir
mér’.
Dugald hraðaði sér í burtu, svo hann þyrfti ekki
að mæta Ronald og heitmey hans, sem voru að koma.
Hann gekk til herbergja þeirra, er frú Vavasour hafði
notað, og fann Margery þar grátandi.
Á næsta herbergi sat Edda; en Dugald sá hana
ekki, þó dyrnar væru opnar.
‘Vertu ekki að gráta, Margery; liúsmóðir þin er
komin þangað, sem enginn dauði á sér stað’.
‘Eg græt ekki yfir henni, heldur yfir herra Dug-
ald. Því kemur ekki lögmaðurinn? Það er til erfða-
skrá —’.
‘Eg veit það’.
‘Og öllum auðnum sínum arfleiddi hún ókunn-
uga stúlku að — stúlkuna —’
‘Eg veit það. Hefði amma mín lifað, þá hefði hún
breytt erfðaskránni. En látum peningana fara. Eg get
unnið fyrir mér’.
‘Það er of hart fyrir þann rétta erfingja. En það
er ómöguiegt að bæta úr þessu. Ætlið þér að kvong-
ast erfingjanum?’
‘Eg að kvongast erfingja ömmu minnar Nei, og
þúsund sinnum nci. Eg fer burtu í fyrra málið. Hvar
er frú Macray?’
‘í ráðskonu herberginu’.
Dugald fór að finna hana. Þegar hann kom það-
an aftur, mætti hann Eddu í ganginum.
‘Edda’, sagði hann. ‘Eg liefi fengið að vita, að
amnia mín hefir gjört mig arflausan. Eg fer í fyrra-
málið til Lundúna; en eg get ekki tekið þig með mér.
Hvað ætlarðu að gjöra af þér?’
‘Ungfrú Clair hefir beðið inig að vera lagsmær
sín. Mér geðjast vel að henni. Er ckki bezt að eg sé
kyr?’
‘Jú, fyrst um sinn. Pig verð að finna okkur heim-
ili, og svo kem eg að sækja þig. Við giftum okkur,
þegar þú hefir fengið samþykki vinu þinnar’.
Það þarf ekki að lýsa skilnaðarkveðju þeirra Dug-
alds og Eddu. Að lienni afstaðinni, fór Edda til her-
bergis síns, en Dugald fór að finna Helenu, og. bað
hana að vera kyrra þangað til erfðaskráin væri lesin.
Hann kvaðs eiga brýnt erindi til Lundúna og fara
snemma næsta morgun. Og svo kvaddi hann Helenu
og Ronald. Snemma næsta morguns fór hann.
43. KAPÍTULI.
Erfðaskráin lesin.
Undir kveldið sama daginn og Dugald fór, kom
lögmaðurinn riðandi til hallarinnar.
Hann hafði farið til Inverness og Edinborgar, og
þar frétti hann lát frú Vavasour, og hraðaði sér því til
Storm Castle.
í Kirkfaldy frétti hann, að Dugald hefði farið til
Lundúna, og þótti slæmt að liinn ungi, eðallyndi mað-
ur var gjiirður arflaus.
‘En erfðaskráin skal verða ógild gjörð. Dugahl
skal ekki missa það, sem hann með réttu á, af því fag-
urt glæfrakvendi, er kunni að smjaðra fyrir gömlu
frúnni, var arfleidd’, hugsaði hann
Hann var reiður við F.ddu, sem hann áleit vera
glæfrakvendi. F'yrir utan dyrnar fór hann af baki og‘
fékk hestagæzlumanninum hest sinn. Gekk svo upp
tröppurnar og inn i forstofuna.
Veggjaljöldin svörtu var búið að taka ofan; en
]iað var eins og andrúmsloftið segði frá því, að jarðar-
för væri nýafstaðin. Kjallaravörðurinn, sem var í for-
stofunni, ætlaði að ganga inn í annað herbergi; leit
um öxl sér, sá gestinn, gekk til lians og hcilsaði hon-
um.
‘Það hefir margt breyzt síðan þér voruð hér sið-
ast’, sagði kjallaravörðurinn. ‘F'rúin er dáin, og þó
það væri ekki nema eðlilegt, koin ]>að okkur alveg ó-
vænt’.
‘Fig bjóst lika við, að hún myndi lifa nokkur ár
enn’, sagði lögmaðurinn. ‘Og Dugald er farinn til
Lundúna?’
‘Já, herra minn. Hinn rétti erfingi er hrakinn
burt, en —. Það er afar-hart’.
‘Hart? Það er skammarlegt. Hefði eg vitað —.
Hvaða gestir eru hér?’
‘Ungfrú Clair, ættingi liinnar framliðnu. Hún kom
frá London ásamt vinkonu sinni, og þær eru nú í rauða
salnum. Ungfrú Brend er þar líka og presturinn’.
‘Fig fer þá inn í rauða salinn. Eg er kominn i
þeim erindum að lesa erfðaskrána og afhenda hana.
Sendið þér Margery til mín, frú Machray líka og kom-
ið þér svo sjálfur, br. Maedonald’.
Kjallaravörðurinn hneigði sig samþykkjandi og
fylgdi lögmanninum inn í rauða salinn.
Þar inni voru þeir gestir, sem kjallaravörðurinn
hafði nefnt. Edda stóð upp og heilsaði lögmanninum
hæversklega og kynti honum svo gestina með aðdáan-
legri kurteisi.
‘Mér þykir slæmt, að eg gat ekki komið fyrri’, sagði
lögmaðurinn. ‘E!g þurfti að finna herra Dugald áður
en hann fór til Englands’.
‘Hann veit að hann á nú engan arf í vændum’, sagði
presturinn, ‘og því vildi hann ekki vera hér lengur.
Eg benti honum á, að samkomulagi kynni að mega ná
við erfingjann, en liann þverneitaði að reyna það’.
‘Eg skal finna hann og tala við hann’, sagði lög-
maðurinn, ‘þó eg verði að fara til Englands til að gcta
það. En tilgangurinn með komu minni hingað, var að
lesa erfðaskrána og afhenda eigandanum hana’.
Nú opnuðust dyrnar, og inn kom Margery, ásamt
ráðskonunni og kjallaraverðinum.
Lögmaðurinn mælti:
‘Þessar þrjár persónur voru vitni að undirskrift
frú Vavasour undir erfðaskrána. margery, getið þér
sagt, hvar erfðaskráin er geymd ’
‘Já, herra minn. Frúin lagði hana í leyniskúffu í
hallborðimi sínu’.
‘F'ylgið þér mér þá að hallborðinu, Margcry. Sira
Macdougal og lávarður Ronald, gjörið þér svo vel, að
koma með mér sem vitni’.
Þeir fóru með Margery og sóttu erfðaskrána.
Lögmaðurinn stóð við borðið, en gestirnir og Edda
settust á stóla í nánd við hann. Vitnin stóðu við
dyrnar.
Hann opnaði umslagið og las hægt og skýrt upp-
talninguna á öllum eignum frú Vavasour, og að síð-
ustu niðurlagsorðin: ‘Alt þetta gef eg og skil eftir,
án nokkurrar takmörkunar, ásamt öllu lausafé mínu,
skrautmunum og verðmiklum hlutum, bókasafni, hest-
um og öllu öðru, ser.i eg er eigandi að við dauða mir.n
— hinni ungu lagsmær minni, Eddu Brend að nafni’.
‘Og eg gef sonarsyni sonarsonar mins, Dugald
Vavasour, einn shilling, sem vitnisburð um mat mitt á
eðliseinkennum hans og hugþokka hans til min’.
Duðþögn fylgdi á eftir upplestrinum.
Vitnin könnuðust við undirskriftir sínar.
Presturinn var vandræðalegur; hann hé-lt að
Helen væri erfinginn.
Edda sat sem steini lostin.
‘Eg skil þetta ekki’, sagði hún.
‘Meiningin er, ungfrú Brend’, sagði lögmaðurinn
kuldalega, ‘að sainkvæmt þessari erfðaskrá eruð þér
eigandi að öllum eftirlátnum cignum frú Vavasour, og
að þér fáið 50,000 punda árlegar tekjur; en af þessu
leiðir, að afkomendur McFingal og Vavasour ættarinn-
ar verða betlarar’.
Það var sem Edda fengi hnífstungu, er hún heyrði
þessi bitru orð. Hún leit með hægð á Ronald og Hel-
enu. Helen rétti henni hendi sína vingjarnlega.
‘Leyfið mér að samfagna yður yfir þessu láni’,
sagði Helen. ‘Eg sé að yður kemur það óvænt; en eg
veit, að það er verðskulldað’.
‘Þér eruð mjög vingjarnlegar, ungfrú Clair’, sagði
Edda þakklát.
Svo leit hún fast á lögmanninn og sagði:
‘Eg held eg skilji þetta ekki til hlítar ennþá. Er
það meiningin, að Dugald Vavasour fái að eins einn
shilling af öllum eignum ömrnu sinnar?’
Lögmaðurnn kinkaði kolli.
‘Er það meiningin, að eg sé eigandi að öllum fjár-
munum frú Vavasour?’
Lögmaðurinn kinkaði kolll aftur.
Það var svo mikil ánægja, sem kom í ijós á svip
Eddu, að Helen fór frá hcnni, og hinir horfðu undr-
andi á hana.
‘Alt er mín eign -— mín eign!’ sagði Edda og hreim-1
urinn í rödd hennar lýsti svo niiklum fögnuði, að þeir,
sem til hennar heyrðu, reiddust.
‘Ef engin erfðaskrá hefði til verið, hver hefði þá
orðið erfinginn, lierra lögmaður?’ spurði Edda.
‘Dugald Vavasour. Hann er löglegur erfingi, ef
engin erfðaskrá væri til’.
Augun hennar Eddu geisluðu af ánægju, og meiri
roði færðist í kinnarnar. Þeir, sem til staðar voru,
fjarlægðust hana, en urðu þó að dást að fegurð hennar.
‘Eg er yður þakklát, herra lögmaður’, sagði hún
brosandi. ‘Eg er glaðari í dag, en eg hefi nokkru sinni
búist við að verða’.
Áður en varði gekk Edda að ofninum, og lagði
erfðaskrána ofan á brennandi viðinn, sem logaði í
honum. Að augnabliki liðnu var ekki annað eftir af
erfðaskránni en aska.
Allir störðu á hana mállausir af undrun.
Loksins kallaði frú Bliss: ‘Eruð þér brjálaðar?
Vitið þér hvað þér hafið gjört?’
Svipur Eddu var nú sannarlega fagur. ‘Já, frú’,
sagði hún róleg. ‘Eg hefi eyðilagt mjög óréttlátt skjal,
sem frú Vavasour hefði eflaust eyðilagt sjálf, ef hún
hefði lifað. Það tilheyrir ekki ókunnugri og óviðkom-
andi persónu, að erfa Storm Castle. Herra Vavasour
verður að fá eign sína, sem réttur erfingi, en ekki sem
gjöf frá neinum. En eg er nú ináske ekki eins eðal-
lynd og þið ætlið’, sagði hún brosandi.
Lögmaðurinn eins og vaknaði af svefni, svo mikla
undrun fékk breytni Eddu lionum.
‘Eðallynd’, endurtók hann. ‘Þér eruð sú eðallynd-
asta kvenpersóna, er eg hefi nokkru sinni kynst. Eg
bið yður fyrirgefningar á þeim vondu hugsunum, sem
eg bar til yðar. Það var heppilegt, að frú Vavasour
arfleiddi yður. Hefði hún arfleitt ungfrú Cameronl
Ungfrú Brend, eg lofa yður þvi, að þér skuluð ekki
hafa sýnt þetta eðallyndi yðar að gagnslausu. Viljið
þér leyfa mér að þrýsta hendi yðar?’
‘Eg hefi ekki gjiirt neitt sérlega hetjulegt’, svaraði
Edda brosandi; ‘en hendi inina megið þér þrýsta, ef
þér viljið’.
‘Má eg líka þrýsta hendi yðar ’ sagði presturinn.
‘Þér hafið í dag framkvæmt starf, sem er i fögru sam-
ræmi við kristnina’.
‘Ó-nei, segið þér ekkert slíkt’, sagði Edda hálf-
skelkuð. ‘Fig hafði enga heimild til þessa auðs, þó eg
væri arfleidd að honuin. Nei, ungfrú Clair; nei, lá-
varður Ronald, — ekki eitt orð’.
Fin Helen kom og kysti hana innilega, og Ronald
þrýsti hcndi hennar.
‘Auðvitað hefir ungfrú Brend gjört rétt’, sagði
Margery; ‘en live oft finnum við manneskjur, sem fórna
svo miklu til að gjiira rétt? Guð blessi yður, ugnfrú
Brend. Nú er þá Dugald húsbóndi hér’.
‘Við verðum strax að ná í hcrra Vavasour’, sagði
lögmaðurinn. ‘Eg legg af stað á morgun til að ná 1
hann. Og nú, frú Macray, ef þér getið gefið mér kveld-
verð, þá skuluð þér sannfærast uih, að eg hefi betri
matarlyst, en eg hefi liaft um vikutíma’.
Þjónarnir fóru nú út, oð fám minútum síðar kom
kjallaravörðurinn til að fylgja McKay til herbergis
hans, þar sem hann hafði fataskifti og gekk svo ofan í
borðsalinn. — Þegar hann hafði neytt matar, sagði
hann:
Macdonald, eg fer nú inn í bókaherbergið um
stund. lir nokkurt ljós þar?’
Innköllunarmenn Heimskringlu-
1 CANADA.
F. Finnbogason..................Árborg
F. Finnbogason..................Arnes
Magnús Teit.....................Antler
Pétur Bjarnason.................St. Adelaird
Páll Anderson___________________Brú
Sigtr. Sigvaldason..............Baldur
Lárus F. Beck...................Beckville
F. Finnbogason..................Bifrost
Ragnar Smith....................Brandon
Hjálmar O. Loftson..............Bredenbury
Thorst. J. Gfslason_____________Brown
Jónas J. Húmfjörd...............Burnt I.ake
B. Thorvordsson...................Oalgary
óskar Olson.....................Churchbrigde
J. T. Friðriksson..............Dafoe, Sask.
St. O. Eiríksson...............Dog Creek
.T. H. Goodmanson_______________Elfros
F. Finnbogason..................Framnes
John Januson.....................Foam Lake
B. Þórðarson....................Gimli
G. J. Oleson....................Glenboro
F. Finnbogason..................Geysir
Bjarni Stephansson..............Hecla
F. Finnbogason__________________Hnausa
J. H. Lindal....................Holar
Andrés J. Skagfeld.............Hove
Sig. Sigurðsson..................Húsawick, Man.
Jón Sigvaldason................_Icelandic River
Árni Jónsson....................ísafoid
Andrés J. Skagfeld______________Ideal
Jónas J. Húnfjörð...............Innisfail
G. Thordarson.................. Keewatin, Ont.
.Jónas Samson...................Kristnes
J. T. Friðriksson...............Kandahar
Thiðrik Eyvindsson..............Langruth
Oskar Olson...._________________Lögberg
Lárus Árnason___________________Leslie
P. Bjarnason...................Lillesve
Eiríkur Guðmundsson............Lundar
Pétur Bjarnason.................Miarkland
Eiríkur Guðmundsson____________Mary Hill
John S. Laxdal..................Mozart
Jónas J. Húnfjörð...............Markerville
Paul Kernested..................Narrows
Gunnlaugur Helgason.............Nes
Andrés J. Skagfeld,.............Oak Point
St. O. Eirikson.................Oak View
Pétur Bjarnason_________________Otto
Sigurður J. Anderson____________Pine Valley
Jónias J. Húnfjörð..............Red Deer
Ingim. Erlendsson...............Reykjavík
Wm. Kristjánsson................Saskatoon
Snmarliði Ivristjánsson.........Swan River
Gunnl. Sölvason.................Selkirk
Runólfur Sigurðsson.............Seinons
Paul Ivernested.................Siglunes
Hallur Hallson..................Silver Bay
A. Johnson......................Sinclair
Andrés J. Skagfeld..............St. I.aurent
Snorri Jónsson..................Tantallon
J. A. ,1. Lindal................Victoria B.C.
Jón Sigurðsson..................Vidir
Pétur Bjarnason.................Vestfold
Ben B. Bjarnason----------------Vancouver
Thórarinn Stefánsson............Winnipegosis
Ólafur Thorleifsson.............Wild Oak
Sigurður Sigurðsson...............Winnipeg Beacb
Thidrik Eyvindsson______________Westbourne
Paul Bjarnason..................Wynyard
O. W. Olafsson..................Winnipeg
í BANDARÍKJUNUM.
Jóhann Jóhannsson...............Akra
Sigurður .Tohnson
Jóliann Jóhannsson Cavalier
S. M. Breiðfjörð
S. M. Breiðfjörð Gardar
Elís Austmann Grafton
Árni Magnússon Hallson
Jóhann Jóhannsson _Henscl
G. A. Dalmann Ivanhoe
Gunnar Ivristjánnson Milton, N.D.
Col. Paul Johnson Mountain
G. A. Dalmann .Minneota
Einar H. .Tohnson Spanish Fork
Jón Jónsson, bóksali..
Sigurður Jónsson_________
_SvoId
.Upham