Heimskringla - 20.01.1916, Qupperneq 2

•LS. 2
HEIMSKRINGLa.
WINNIPEG, 20. JANÚAR 1916.
Að fóðra varphænur.
Aldrei er eins mikið varið i cggin
eins og um miðjan veturinn; þá er
vanalega svo lítið um þessa vöru,
uS ný egg seljast dýrum dómuin, og
kver maður, sem þá hefir varphæn-
bt í góðu lagi, svo að nokkru nemi.
getur stungið góðum skilding i vas-
aan eða lagt inn á bankann. sem er
kaðan af betra. Þá eru oft sjúkir
men nþurfandi fyrir ný og góð egg.
►cir komast ekki af með gömlu egg-
ia, þó að þau séu óskemd. Þeir
þurfa að fa ný egg og ekkert annað.
Bóndinn hefir hænurnar og hann
ætti að hafa eggin, nóg af þeim, ef
a8 hann hefði rétta fæðu handa
hænunum; en samt er það ekki ætiö
snro, því að hann hefir ekki n^„ af
eggjunum, einmitt þegar hann þarfn-
ast þeirra mest af öllu.
Fóðrið.
Aðalfæðan ætti að vera hveiti-
korn, og skal gefa óspart af því
kvdd og morgun og dreifa korninu
í stráið á gólfinu. En stráið eða und-
úrburðurinn ætti að vera 8 þuml-
uagar á dýpt. Ein hnefafylli handa
hverjum tveimur hænuin tvisvar á
dag ætti að vera hæfilegt, eða þá að
gcfa hænunum rétt svo mikið, sem
þær éta upp og ekki meira. Miklu
hættara er við að offita stórvaxnar
kænur en smáar. Ef að menn snúa
stráinu með forknum, þá sjá menn
rd, hvort hænurnar éta upp eða
okki. Og hver einn verður að segja
sér sjálfur, hvort hann gen hænum
aáaum of inikið eða of lítið. Ef að
bænurnar rifast um hveitið eða velta
bver um aðra. þegar þær eru að
keppast eftir að ná í kornin, þá er
iætt við, að þeim sé of lítið gefið.
►að er vandi að segja, hvort verra
sé, að gefa hænum of lítið eða of
vikið, en hvorttveggja er skaðlegt.
►ví að sé hænan annaðhvort of feit
eíla of mögur, þá verpir hún ekki.
l>ur mjölgrautur.
Ef að menn fóðra hænuna með
þurrum mjölgraut (mush) af ein-
fcverri tegund, þá er ekki hætt við,
i-8 þær fái of lítið fóður. Ef að hæn-
urnar ná æfinlega i þenna þurra
graut, þá eru þær saddar, þegar þær
setjast á hreiðrið. Heilu hveitikorn-
in og þessi þurri mjölgrautur eru
tvaer alveg ólikar fæðutegundir. og
vanalega fær hænan nóga hreyfingu
við það ,að bera sig eftir korninu,
og getur þá bætt við sig þvi sem
henni likar af grautnum.
Margar tegundir fæðu má nota til
þess, að búa til graut þenna hinn
þurra. En muldir (crushed) hafrar
aetla eg þó að séu beztir og ódýrast-
ir aJlra fæðutegunda. Ágætt er þó
að breyta til um tegundirnar, og er
það auðvelt fyrir bændur i sveitum
Éti, með þvi að hafa stundum einn
hluta af byggi móti tveimur af hveiti
— hvorutveggja muldu (crushed).
Saman við þetta iná líka blanda höfr
um, en hænunum verður ekki eins
gott af þeiin heilum eins og muld-
irm.
Gott er að gefa hænunum hveiti
aft morgni, en bygg að kveldi, eða
þá hveiti>&nnan daginn, en bygg
hinn daginn. Þetta gjörir fæðuna
hreytilegri fyrir fuglana, þegar þeir
fá þá mjölgrautinn þurra að auki.
Á stórvöxnum hænum hefir það 1 kk
ast vel, að fóðra hænurnar þessum
graut í hænsnatrogi (hopper), eink-
um Orpington kynið. Gott er og að
gefa handfylli sina af muldum við-
arkolum, saman við tiu pund af
muldum höfrum, eða saman við aðr-
ar tegundir af mjölgraut þessum.
Bændur geta og mulið eða stykkjað
saman sinn partinn af hvoru. byggi,
hveiti og höfrum, og passa það, að
stykkja kornið vel. — Einn hluti
hrauðs og einn hluti stykkjaðra
bafra er líka góður þurr grautur
hauda hænum.
Þennan graut má einnig blanda
vatni einu sinni á dag og blanda þá
hrauðmolum saman við; en ekki má
vatnið vera mikið, svo þetta fari í
klessur; það á að eins að vera rakt.
►annig lagaður votur eða rakur
grautur herðir á hænunum að verpa.
Þegar inenn nota sér alfalfa eða
clover, þá verður að skera það mjög
smátt, hclla á lieitu vatni og blanda
við grautinn. Eða þá að menn kasta
því lausn i hænsnastýjuna, tvisvar
eða þrisvar i viku, svo að hænurnar
tíni laufin af stöngunum. Ilvort-
tveggja er ágæt varpfæða. Fáeinar
næpur (mangcls) ættu menn að gefa
hænunum einu sinni á dag eða ann-
an hvern dag. Er það góð og hand-
hæg aðferð, að reka nokkra nagla í
hænsnahúsið, hér um bil 18 þuml-
unga frá gólfinu, og hengja svo sína
næpuna á hvern nagla; en skera þær
fyrst í tvo helminga eftir lengdinni.
Drykknr hænanna.
Ef að menn hafa áfir eða súrmjólk
þá er bezt að gefa hænunum svo
mikið af þes«u, sem þær vilja
drekka. En sé þeim gefinn þessi
drykkur, þá skal ekkert vatn gefa
þeim. Panna er bezta ilátið, að gefa
þeim drykkinn í, og skal hún vera
10 til 12 þumlungar i þvermál og
fjögurra þumlunga djúp. Gæta verð-
ur þess, að verka pönnu þessa vand-
lega á degi hverjum.
f A
Spurningar og svör. |
Eftirfylgjandi spurning stóð í síð-
asta blaði: —
Hvaða verðmæti hefir undanrenn-
ing á móts við shorts og bran? Er
gott að gefa hana til mjólkurkúa?
SVAR. — Til þess að fá hugmynd
um fóðurgildi ‘shorts’, ‘bran’ og und-
anrenningar, þurfum vér að ihuga
samansetningu þessara fóðurteg-
unda.
Bran er fyrsta húðin af hinum
ýmsu korntegundum (hveitinu) og
hefir þar af leiðandi talsvert af olíu
og holdgefandi cfnum. í þessari yztu
húð er efni, sem ‘phytin’ kallast, og
er álitið að hafa mjög leysandi á-
hrif; má þess vegna aldrei gefa of
mikið af því eða eintómt, hversu
næringarsamt sem það kann að vera.
‘Bran’ hefir alla þá málma, sem kýr-
I in þarfnast til að byggja upp vöðva.
j bein og mjólk, nema kalkefni; verð-
I ur þess vegna að gefa um leið aðr-
ar fóðurtegundir, sem eru rikar af
þessu efni, svo sem smára-hey eða
alfalfa. Alfalfa er jafnframt ríkt af
holdgefandi efnum.
Shorts er önnur og þriðja húðin
af hveitikorninu, og hefir þess vegna
meira af fitubyggjandi efnum og lin-
sterkju en ‘bran’, en minna af málm-
um og holdgefandi efnum. Ef hest-
um ér gefið of mikið af ‘shorts’,
myndast deig eða kiistur i magan-
um, og er þeim þá mjög hætt við
iðra-kveisu. Alt fyrir þetta er shorts
ágætt fóður, en ætti ekki að gefast
hestum, eða of mikið af þvi mjólkur-
kúm, þvi það hefir þau áhrif, að
þurka upp mjólkina, cf að gefið er
eintómt. Það innihcldur alt önnur
efni, en kýrin þarfnast til að búa til
mjólk. Aftur er það ágætt fyrir allar
skepnur, sem á að fita fljótlega til
markaðar. Malaðir hafrar og bygg,
blandað með brani, er auðvitað
bezt fyrir kýr; en hafrarnir eru oft-
ast svo dýrir, að ekki borgar sig að
kaupa þá. Undir þeim kringumstæð-
um verður að gefa ‘shorts’, en hreint
ekki nema til helminga. Mætti þá
gefa bran, sinára og oliukökur til að
bæta upp þau efni, sem annars yrðu
ónóg.
Undanrenning hefir tiltölulcga
meira af ösku og holdgefandi efn-
um en nýmjólkin, þar sem smjörfit-
an er frádregin, en hér um bil það
sama af vatni (eða 87 prósent).
Verður þess vegna að bæta hana upp
með fóðurtegundmn, sem eru ríkar
af kolaefnum og linsterkju.
Tilraunir voru gjörðar á einu
fyrirmyndarbúi i Connecticut til
að prófa fóðurgildi undanrenningar
handa injólkurkúm. Af 24 kúm voru
að eiiis 4, er fengust til að drekka
hana. Mjólk var gefin i staðinn fyrir
hclming komtegundanna, og voru
þannig gefin 8 pund af undanrenn-
ingu í staðinn fyrir hvert pund af
fóðurbætir, er þær mistu. Þannig
voru 2000 pund gefin hverri kú.
Mjólkurmagnið hafði liækkað svolít-
ið og um leið var kornmatur sparað-
ur. En eftir algengu verði kornsins,
sem sparað var, fengust með þessu
móti I!) cents fyrir hver 100 pund
af undanrenningu. En með því að
gefa svínum hæfilega mikið af und-
anrenningu daglega, fengust þann
veg 46 cents fyrir hver 100 pund af!
undanrenningu. — Ef bændur hafa
rnjög mikið af undanrenningu, er 1
auðvitað betra að gefa kúnum hana,
heldur en að láta liana fara til spill-
is, en mfiri arður fæst fyrir hana 1
með þvi, að gefa hana öðrum skepn-
um, svo sem svínum, kálfum og j
hænsnum. —S.—- >
Bezt væri, að sem flestir bændurj
notuðu sér spurningadálkinn, þvi I
með því móti fá þeir að vita það,
sem þeir hafa áhuga fyrir, og kæmi
þvi að notum. —S.—
Æskulýðurinn
:—i
inn.
Fjársjóðurinn á meðal hólanna.
Frumsamin grein á ensku af
Kristínu tírgnjólfsson,
XI. Grade, á Gimli skólanum.
Það var i litlum bjálkakofa, sem
stóð i útjaðri þorps éins í Nevada,
að kona nokkur sat við að hreinsa
og bæta föt. Það voru fötin af
drengnum hennar, sem henni þótti
svo undur vænt um. Hann var eina
barnið, sem hún áttl, og var nú átj-
án vetra gamall. Næsta dag ætlaði
hann að fara að heiman úr móður-
húsum í fyrsta skifti. Konan var i
djúpum hugsunum og tár drupu nið-
ur á fötin við og við.
Drengurinn var utan við kofann,
að kljúfa eldivið, og vann liann af
kappi, svo að móðir hans hefði næg-
an forða á meðan hann væri fjarver-
andi. Hann var hár og vel vaxinn,
með dökkleitt, hrokkið hár og dökk-
brún, skær og einbeittleg augu. Sorg-
arblær hvildi yfir andliti hans, því
nú hlaut hann að skilja við móður
sína, sem var eini ættingi hans. I'að
ir hans var dáinn fyrir löngu. Hann
hafði aldrei séð föður sinn. Móðir
hans var hans sannasti og bezti vin-
ur; en ,nú hlau( hann að skilja við
hana, og fara einmana út i veröld-
ina. Sú tilhugsun var alt annað en
geðfeld.
llann hafði hjálpað móður sinni
og unnið fyrir hana alt af, eftir þvi
sem orka hans framast leyfi; en hin-
ar litlu tekjur nægðu að eins til þess
að seðja liungur þeirra. Ilann stað-
réði því að reyna hepni sína á fjar-
lægum stað.
Ilann vann af kappi, þangað til
hann hafði klofið stóran hlaða af
eldivið, þá gekk hann inn og reyndi
að lita út eins og hann væri glaður
og vongóður. Móðir hans tók hon-
um með bros á vörum, enda þótt
augu hennar væru tárvot. Þau töl-
uðu vonglöð um framtíðina, þangað
til þau lögðust til svefns.
Húsfrú Howard vaknaði snemma
næsta morgun, og fór með hægð yfir
að rúmi drengsins sins, sem henni
þótti svo undur vænt um. Hún
beygði sig yfir hann, þar sem hann
svaf. Varir hennar bærðust Htið
eitt og tárin drupu af augum henn
ar, er hún flutti viðkvæma bæn til
guðs, og bað hann að styrkja son
sinn til þess að standast freistingar
heimsins og halda hlifisskildi yfir
honum, þegar enginn væri nærri til
að hjálpa honum og leiðbeina, eins
og hún hafði gjört með ást sinni og
uinönnun. Svo gekk hún með hægð
frá rúminu og fór að búa Vit rnorg-
unverð. Að þvi loknu vakti hún
drenginn sinn, sem þá klæddist i
hasti.
Morguninn var fagur og sólin
sendi fyrstu geisla sína inn i litla
kofann, uppljómaði andlit húsfrú
Howard og færði von og gleði i
hjarta hennar.
Bill flýtti sér að matast, svo að
hann hefði nægan tima til að ná i
morgunlestina, sem átti að fara
vestur hjá kl. 7. Svo kvaddi hann
móður sina innilega og lagði af stað
með fataböggul undir hendinni. Við
og við sneri hann sér við til þess
að veifa hendinni til móður sinnar,
sem stóð i dyrunum og horfði á eft-
ir honum með tárvotum augum.
Hann kom á stöðina i tæka tíð,
fékk sér sæti i lestinni og fór að
hugsa um framtið sina. Hann hafði
að eins fáeina dollara í buddunni,
þvi hann hafði skilið móður sinni
eftir alt sem hann mátti missa.
Lestin brunaði gegnum fagurt út-
sýni. En BiII sá það ekki, þvi hann
starði hugsandi út í bláinn. Hann
vissi af nýrri gullnámu vestur i
Iíaliforniu og ásetti sér að leita gæf-
unnar þar.
Áfram, áfram þaut lestin, unz hún
nam staðará lítilli járnbrautarstöð,
sem Kiel hét. Þar var að eins ein
búð og póstafgreiðslustofa i sam-
bandi við hana. Bill fór af lestinni
og gekk inn i búðina. Inni var hóp-
tir yf námamönnum, sem biðu eftir
póstsendingum. Athygli Bills drógst
ósjálfrátt að einum manni. Hann
var gamall og gráhærður. Áugun
voru snör, þrátt fyrir háa aldurinn,
og í svipnum lýsti sér greind.
Gamli maðurinn sá þegar, að Bill
var ókunnugur þarna. Hann gaf sig
þvt á tal við hann; en það leiddi til
þess, að hann bauð honum að koma
með sér. Bill þáði það boð fegin-
samlega.
Gamli maðurinn, sem hst Jack-
son, hafði komið með hest og kerru,
svo að þei'r óku heim að bústað
hans. Bill fékk brátt að vita, að
gamli maðurinn átti mikið af námu-
löndum i Hóla-námunum. Þeir oku
áfram eftir bugðóttum vegi, sem la
með köflurn eftir gljúfurbrúnum og
sumstaðar eftir dalbotnum, unz Jieir
komu að litlum kofa, sem var mn-
kringdur af mörgum smærri kofum.
Bill vissi, »ð verkainenn Jacksons
mundu búa í þessum ininni kofum.
Þeir bundu hest sinn og gengu
siðan inn i stærsta kofann. Litil,
gömul kona tók á móti þeim og bauð
þeim að setjast að kveldvcrði. Bill
tók til matar með góðri lyst og þakk-
látum huga, því hann hafði ekki
borðað siðan um morguninn. Eftir
litla stund var hann farinn að tala
við gamla manninn og konuna, eins
og þau væru gamlir kunningjar hans
og um kveldið var hann ráðinn sem
verkamaður hjá Jackson.
Snemma næsta inorgun gekk Bill
til vinnu ineð öðrum verkamönn-
um Jacksons, sem honum virtust
vera viðfeldnir, að undanteknu þvi,
að framkoma þeirra var frekar
klúr. Hann kunni brátt vel við sig
á mcðal þeirra.
Bill gekk að verki á hverjum degi
með iðni og ástundunarsemi, ■ og
vann sér traust og vjrðingu .lack-
sons með sinni prúðúiannlegu fram-
komu og dyggilegu starfsemi.
Á sunnudögum og ástundum eftir
að hinum daglegu störfum var lok-
ið, varð BiM oft reikað á meðal hól-
anna. Hans uppáhalds dvalarstaður
var i litlum dal, sem var umgirtur af
fjöllum á allar hliðar. í skauti dals-
ins hvildi undur fagurt, kyrlátt,
glampandi stöðuvatn. Umhverfis
það söfnuðust saman ýms dýr úr
skógunum, sem uxu i dalnum og
fjallahlíðunum. Það virtist svo, sem
náttúran hefði útvalið þennan stað
og hefði sérstakar mætur á honum,
svo yndislegur var hann í augum
Bills, sem eigi höfðu litið slika nátt-
úrufegurð áður.
Það var einn undurfagran sunnu-
dags morgun, að Bill sat á viðar-
drumb fram við glitrandi vatnsflöt-
inn. Athygli hans var dregið að önd,
sem var að kenna ungum sínum að
synda. Kyrðin var hrifandi og gagn-
tók hann. En svo heyrði hann alt í
einu brak i runna nálægt sér. Hann
hugsaði, að eitthvert dýr væri i
runnanum, og lét ekki á sér bæra.
— En hvað var þetta? Fögur hönd
seildist út úr þéttum runna og
sveigði greinarnar til hliðar. Fram
úr runnanum stökk ung stúlka. Hún
nam staðar og leit í kringum sig,
auðsjáanlega hrifin af náttúrufeg-
urðinni; svo gekk hún eftir vatns-
bakkanum.
Bi'll veitti henni athygli, J>ar sem
hún gekk i áttina tll hans. Svo leit
irt, sem hún yrði sér þess ineðvit-
andi, að mannleg vera væri i ná-
lægð. Hún leit upp og augu Jieirra
mættust. Undrunaróp leið frá vör-
um hennar, og hún ætlaði að Icggja
á flótta eins og hrædd hind. Bill
stökk til og stöðvaði flótta hennar.
Ótti hennar hvarf brátt, því hún las
út úr svip hans, að ekkert var að
óttast.
Hún leit út fyrir að vera ekki yfir
16 veíra gömul. Hún bafði mikið,
dökkbrúnt hár, sem hékk í fléttu
niður á bak. Augun voru djúp og blá
og hörundsliturinn var brúnleitur
og hraustlegur. Kjóll hennar var
stuttur, eins og vel átti við í fjalla-
landi.
Þau gengu áfram. Hann fékk að
vita, að heimili hennar var skamt í
burtu. Faðir hennar var námamað-
ur, og hafði fluzt að austan, þegar
hann var á unga aldri; þetta var
hennar uppáhaldsstaður, fram við
vatnið; en sökum Jiess, að móðir
hennar hafði verið veik, hafði hún
ekki komið Jiarna um langan tima.
Bill sagði henni frá móður sinni,
sem væri alein heima, og ýmislegt
frá æskuárum sinum. 'Þau voru svo
sokkin niður i samræður, að þau
veittu því ekki eftirtekt, - að sólin,
sein aldrei skeikar i þvi, að skrá
rétt á tímans spjöld, var að hverfa
á bak við fjöllin. Eftir örstutta
stund færðist rökkrið yfir. Þau
skildu við hliðið hjá heimili föður
hennar og mæltu ser mót næsta
kveld við vatnið.
Tíminn leið. Bill vann af tvöföldu
kappi, þvi gleði hans yfir að eiga
von á að sjá Sylviu á hverju kveldi,
gjörði verkið léttara.
Þegar Bill hafði unnið dyggilcga
fyrir Jackson í hálft ár, var það
einn dag, að Jackson tók hann tali
á skrifstofu sinni. Sagðist hann vera
BLUE RIBBON
KAFF/
OG
BAK/NG POWDER
Vér bjóðum yður að prófa hinar
hreinu og ófölsuðh Blue Ribbon fæðu-
tegundir eingöngu á vorn eiginn kostnað
Vér ábyrgjumst að þær séu algjörlega
hreinar og í fylsta máta góðar. Ef að
yður líka þær ekki að einhverju leyti,
þá getið þér komið með þær í búðina
aftur og fengið peninga yðar.
orðinn gamall og ekki vera fær um,
að sjá um eignir sinar. Sagðist eng-
an erfingja eiga, og gæti þvi Bill
tekið við öllum eignum sínum, að
undanteknu l>ví, sem hann og kona
hans þyrftu með, það sem eftir væri
æfidaganna.
Bill þakkaði honum með mörgum
fögrum orðum, og réð sér varla fyr-
ir gleði; Jiví nú átti hann kost á, að
láta móður sína fá betra heimili,
heldur en han hafði nokkru sinni
dreymt fyrir, og nú gat hann látið
henni líða vel.
Um kveldið fór hann með glöðu
hjarta á fund Sylviu; þvi nú gat
hann spurt hana þeirrar spurningar,
sem hafði brunnið á vörum hans
um langan tima. Ennþá glaðari fór
han-n þó af þeim fundi, því hún
hafði lofast honum. •
Hann keypti landspildu við vatn-
ið, þar sem hann sá Sylviu fyrst.
Og eftir stuttan tima hafði hann
látið byggja þar litið en snoturt hús,
sem prýddi dalinn.
Bill fór austur með Sylviu til móð-
ur sinnar. Þar giftust þau, í gamla
bjálkakofanum. Siðan settust þau
öll að í litla húsinu í dalnum og
voru virt af öllum.— Bill fór i fyrstu
til gullnámanna til að leita auðæfa
og hann fann dýrmætasta fjársjóð-
inn á meðal hólanna.
Æfisaga húsflugunnar.
(Sögð af henni sjálfri).
Eftir Hannveigu Ingjaldsson.
IX. Grade.
Eg kom í heiminn 15. júní i sorp-
haug á óþrifalcgu heiinili. Það var
mjög heitur dagur. Eg átti hundrað
niutíu og níu bræður og systur, og
vorum við öll i sama haugnum. Við
vorum ósköp ósjálfbjarga og mátt-
lítil i fyrstu, en okkur óx smásaman
fiskur um hrygg, og 23. júní var eg
orðin stór og sterk og fær i slarkið.
Eg fór að heiman og byrjaði að
litast um i heiminum. Sá eg þar
ýmsa furðulega hluti. Eg var í bezta
skapi, því veðrið var inndælt, og
sólin sendi ylgeisla sína til að
verma mig. Eg mætti mörgum sain-
löndum minum og kinkaði eg tii
þeirra kollinum glettnislega, eins og
eg vildi segja: “Sæll landil Hvuð er
þér á höndum?”
Þegar eg hafði flögrað í kring um
hríð, sá eg mykjuhaug hjá fjósi einu.
Eg settist á hann um stund til þess
að hvila mig og litast um. Eftir
dvöl mina þar, flaug eg i áttina að
húsinu, sem þar var nærri. Eg fann
matarlykt og mig sárlangaði til að
komast inn í húsið og setjast að
snæðingi. Það var net fyrir öllum
gluggum og dyrum, svo eg var i dá-
litlum vandræðuin. Eg flögraði i
kring og fann þá stað, þar sem úr-
gangi og skólpi hafði verið kastað.
Fór cg þegar að skoða þetta og fékk
eg þar dálitla næringu. Eftir litla
stund flaug eg burt til að gjöra aðra
tilraun til að komast inn i húsið.
Var eg þá heldur sóðaleg um fæt-
urnar, þvi að eðlisfari eru þeir lim-
aktugir og loðnir; toldi þvi mykja
við þá og svo sori og sóttkveikju-
gerlar úr sorphrúgunni.
Nú var eg hepnari en í fyrra skift-
iö, þvi þegar eg kom að húsdyrun-
um, var ofurlítil rifa milli stafs og
hurðar. Eg skreið inn, án þess að
beiðast inngöngu eða þurka af fót-
unum á mér, því víkingar fara ekki
að Iöguin. Þegar eg var komin inn,
var eg hissa á að sjá svo marga af
frændum minum og systkinum
þarna inni. Eg kom fyrst inn í ^ld-
hús og var þar ofboð lilýtt og nota-
legt.
Enginn var i eldhúsinu, en fólk sat
að miðdagsverði í borðstofunni. Eg
flýtti inér því inn til að fá mér skerf
af matnum. Eg fór að fá mér að
drekka og datt niður i mjólkur-
könnuna. Eg synti þar til og frá og
baðaði mig i mjólkinni. Eftir litla
stund bað lítill drengur um mjólk
að drekka. Þegar helt var i bollann
hans, fór eg með niður i bollann.
Þegar móðir drengsins sá mig i boll-
anum, tók hún mig upp úr með skeið
og fleygði mér til hþðar. Eg hristi
inig bara og flaug i burtu.
Eg dvaldi i þessu húsi í langan
tima og borðaði með fólkinu, en
flaug út með köflum til tilbreytingar
og skemtunar. Þegar eg var úti voru
mínir uppáhalds dvalarstaðir sorp-
haugurinn og saurrennan; en þegar
eg var inni, hóf eg skemtigöngu á
einhverju matarkyns. Þannig leið
timinn og leið mér vel. Eftir nokk-
urn tíma veiktist drengurinn, sem
drakk mjólkina úr baðkerinu minu,
mjólkurkönnunni. Hann var veikur
af taugaveikinni og dó eftir nokk-
urn tima.
Nú rann upp hættulgt tímabil fyr-
ir mig, þvi læknirinn kcndi mér og
systkinum minum um dauða drengs-
ins; sagði, að við hefðum borið inn
taugaveikis-gerla á inatinn. Ef aS
eins læknar væru ekki að sletta sér
fram í alla hluti, myndi okkur líða
miklú betur!
Eg átti nú um langan tima fult í
fangi með að bjarga lifi mínu, svo
harðar árásir gjörði fólkið á mig-
Einu sinni kom húsfreyja másandi
og blásand með vopn i hendi og ætl-
aði að koma mér “fyrir kattarnef”.
En eg tók á öllu minu heljarafli og
stökk undan áður en hún barði, svo
að hún sló vindhögg. Oft veitti hún
ökkur árás á hurðinni, glugganum
og borðinu, en alt af hepnaðist mér
að sieppa ómeidd. Einnig forðaðist
eg flugnapappirinn og svarta eitur-
maukið eins og heitan eldinn.
Nú er kominn vetur og kuldi, og
eg hýrist í notalegasta horninu í
eldhúsinu, uppi yfir eldstæðinu. —
Mér er borgið hér, því fólkið sópar
aldrei úr hornunum, né þrifur til i
húsinu, svo okkur sé hætta búin. Á
stundum, þegar hlýtt er á daginn,
eykst mér máttur, svo að eg flýg
um eldliúsið og fæ mér bita að borða
— annars er eg í dái eða nokkurs-
konar leiðslu-móki. Stundum renni
eg huganum til liðna tímans; get eg
þá naumast tára bundist, og mundu
hárin rísa á höfðinu á mér, væri eg
ekki sköllótt, þegar eg hugsa til
þeirrar hættu, sem eg var oft stödd
í. Það kemur suða fyrir eyrun á
mér og mér heyrist hvína i voða-
legu grástykkjóttu svuntunni cins og
þegar henni var veifað til höggs til
að sýna mér í tvo heimana. Eg væri
áreiðanlega orðin gráliærð af
hræðslu, væri eg ekki sköllótt. En,
“skegg mitt og skalli!” Eg skal ná
mér niðri á þeim næsta sumar, éf eg
tóri! Eg skal vaða aurinn i kné og
ösla svo uin mjólk, te og kaffi. Eg
skal fylla alt matarkyns með sótt-
kveikjum og gerluni, svo að cnginn.
sem gengur á afturfótunum, skal um
heilbrigðan haus strjúkal Já, þetta
skal eg gjöra og meira til. Og þá
skulu ekki ættingjar minir og af-
komendur segja, að eg hafi lifað til
einskis í veröldinnil
Skrítla.
Einu sinni voru galgopar að draga
dár að gömlum, feitum manni. Þeir
sögðu meðal annars: “Ef alt hold
gras, þá hlýtur þú að vera hlass af
heyi”.— “Eg býst við, að eg sé það”,
svaraði gamli maðurinn, “ef dæma
má af þvi, hvað asnarnir narta i
mig”.
Prentvillur.
f 15. tbl. í greininni: “Lesið góðar
bækur”, í þriðju inálsgrein, stend-
ur: “Ritgjörðir til að gjöra”, en á að
vera: Rilgjörðir til að gjöra gott”.
Fyrirsögn á annari grcin í sama
blaði er: “Blóminn”, en á að vera:
‘'Blómin”.
/