Heimskringla - 20.01.1916, Blaðsíða 4

BLS. 4
HEIMSKRINGLA.
MVINNIPEG, 20. JANÚAR 1916.
HEIMSKRINGLA
(Stofnufi 1880)
Kemur út á hverjum Fimtudegi.
Útgefendur og eigendur:
THE VIKING PRE8S, LTD.
VerC blatSsins í Canada og Bandaríkjun-
um $2.00 um árib (fyrirfram borgab). Sent
til íslands $2.00 (fyrirfram borgab).
Allar borganir sendist rábsmanni bla?5-
sins. Póst eba banka ávísanir stýlist til The
Viking Press, Ltd.
M. J. SKAPTASON, Ritstjóri
H. B. SKAPTASON, Rábsmabur
Skrifstofa:
729 SHERBROOKE STREET., WINMPEG.
P.O. Box 3171 TalMfmi Garry 4110
Vilhjálmur bannar að senda
íöngum brauð.
Frá Genf í Svissaralandi kemur sú fregn
15. janúar, að Þjóðverjar eða réttara sagt stjórn
þeirra, hafi bannað allan flutning á brauði til
fanganna á Þýzkalandi, nema brauðsendingin
ttl hvers einstaks fanga sé með utanáskrift til
móttakanda.
Ef að ekki væri nema um nokkur hundruð
eða þúsund manna að ræða, þá mætti að lík-
indurn ráða bót á þessu; en nú er tala fanganna
aokkur hundruð þúsund, og þess vegna eru þeir
orðnir alveg ráðalausir, sem fyrir sendingunum
kafa staðið, en það er aðallega Rauðakross fé-
lagið í Genf á Svissaralandi. Þeir segja, að
þetta gjöri þeim ómögulegt að senda brauðið,
nema einstöku föngum, sem þeir hafa fengið
Böfn á og verustað þeirra.
Rauðakross-félagið, sem fyrir útbýtingu
matvælanna stendur, hefir aðsétur sitt í Genf
og hefir séð um scndingu matvælanna til fang-
anna fyrir allar þjóðir þær, scm berjast á móti
Þjóðverjum og stendur fyrir því merkur borg-
ari svissneskur, Gustaf Adoe að nafni, og með
honum er annar maður, Max Doltfus, fransk-
sinnaður maður, sem sér um allar sendingarn-
ar til fanganna. Hann hafði sérstaklega á hendi j
brauðsendingar til frakkneskra fanga á Þýzka- j
landi, og þegar þetta bann kom út frá keisar- ;
anum 27. desember núna, þá skýrði hann !
blaðamannafélaginu (Associated Press) undir ■-
eins frá þvi og hvaða afleiðingar það hefði.
Hann segir meðal annars:
“Brauð er meginfæða allra franskra manna. |
Menn geta svift þá öllum öðrum fæðutegund-
waa og þola þeir það vel, en brauðið sitt verða
þeir að hafa. Nú erum vér eftir langa mæðu j
búnir að koma af stað stórkostlegu útbýtinga- |
kerfi, til þess að senda stöðugt brauð til fang-
anna á Þýzkalandi í stórum slumpum. Mjög ]
lítið hefir verið sent í smáum bögglum, með j
aafni hvers móttakanda á bögglinum, en mest j
alt höfuin vér sent i stórum slunipum, því að
þar sem um 300,000 fanga er að gjöra, þá er ;
alveg ómögulegt, að senda hverjum einstök- |
um manni hans brauðskamt á hverjum degi í
aérstökum böggli með sérstakri utanáskrift. — |
En þessi keisaralega skipuu bannar algjörlega,
að senda föngunum nokkurn hlut, neina skrif-
að sé nafn móttakanda á hvern böggul. Þetta
er því alveg hið satna og að fyrirbjóða að senda !
þeim nokkurn hlut eða þvertaka fyrir þessar 1
sendingar.
“Kg hefi”, segir Dollfus, 'haft mörg tæki- t
færi til þess, að sjá afleiðingar þær, sem ,
brauðskorturinn hefir á fangana, þvi að eg liefi j
fylgt föngum þeim til Frakklands, sem sendir
hafa verið þangað í skiftum fyrir aðra, og hefi
eg þá sjálfur séð, hvernig þeir voru útlitandi
og heyrt sögur þeirra um meðferðina á sér.
Fangarnir grindhoraðir og veikir.
um búast við þvi — segir Dollfus ennfremur
— að brátt muni einnig verða bannað að senda
sérstaka böggla til einstakra hermanna á degi \
hverjum. Og það verður borið fyrir, að það
sé svo mikil fyrirhöfn, að úthluta þessum
bögglum, að þeir koinist ekki yfir það”.
Kveðst svo Dollfus vera, sem hann geti, að
bæta úr þessu, með því að senda svo mörgum I
einstaklingum sérstaka böggla daglega, sem :
hann geti fengið nöfn á og verustað þeirra.
Treystir hann aðstandendum fanganna til þess
að gjöra sér sem fyrst kunnugt, hvar þeir séu
og eins nöfn þeirra..
Segir Dollfus að það s-é undarlegt, að ein-
mitt friðarþingið í Haag sé að miklu leyti or-
sök i því, að svona sé nú komið. Því að þar
haíi það verið ákveðið, að það land eða ríki, |
sem tekur fanga af annari þjóð, skuli skyldugt
að fæða þá; en föðurland fanganna hefir þar
ekkert um að segja. Þess vegna geta nú hvorki
Frakkar eða Bretar sent löndum sinum mat-
væli tii að li-fa á í fangelsunum á Þýzkalandi.
Nú fer það að sjást, hversu miklar þær eru
sigurvinningarnar Þjóðverja. Þeir vaða yfir
löndin; þeir troða undir fótum sér hina fá-
mennu Belgi; þeir hrekja vopnlitla og skot-
færalitla Rússa yfir Pólland og Kúrland og
Galiziu, og hvar, sem þeir fara, er auðn ein
eftir og hún sviðin. Þeir hrekja lamaða, fá- |
tæka, hungraða og nakta Serba úr landi sinu,
stökkva heilli þjóð af óðulum sínum; — en ail-
ar þessar sigurvinningar eru eiginlega ónýtar
og árangurslausar, því að einlægt stendur sami
hergarðurinn fyrir þeim, nokkuð lengra í burtu
að visu, en ennþá öflugri, þróttmeiri, reyndari
og traustari; og að austan er að minsta kosti
farið að snúa þeim heim aftur; en að vestan er
nú meira en ár siðan að þeir mættu garði þeim,
sem ekkert bifaðist, hvernig sem þeir létu. —
Milíónir hermanna þeirra eru fallnar, nýlend-
ur þeirra eru allar farnar, kaupskip þeirra eru
öll fyrir löngu tekin eða liggja á höfnum inni;
herskip þeirra eru öll sokkin, sem á höfunum
voru. En hinn mikli floti þeirra treystist ekki
út fyrir landsteinana. Neðansjávarbátar þeirra
eru veiddir eða sokknir, eða Bretar hafa þá nú
tii að sökkva þeirra eigin skipum i Eystrasalti.
Verzlun þeirra öll er farin og nú vofir sultur-
inn yfir þeim heima fyrir, þó að ennþá hafi j
miJiónir hermanna Jieirra nóga fæðu. — Þarna !
sézt það bezt, að nú eru þeir að tapa, tapa stór- j
kostlega; því að Jiað getur hver séð, sem neyta
vill skvnsemi sinnar, að alt er nú hjá þeim i j
veði.
Og nú vilja þeir friðinnl Alt strið þeirra :
hefir gengið út á að ógna þjóðunum ineð skelf- j
ingum og grimdarverkum. Þær meginreglur
hafa hvað eftir annað fundist prentaðar í hand- j
bókum hermannanna; allur heimurinn veit j
það, öll framkoma þeirra hefir sýnt það. Þcir j
hafa ekki vitundarögn verið að liggja á því, j
eða breiða blæju yfir það. En nú kastar þó |
tólfunum, sem segja íná.
Nú kemur það upp hjá þeim, sem aldrei j
hefir heyrst í heimi fyrri.
Að svclta fangana, svo að þeir veslist upp |
af hor, eða deyji úr horkvillum og sóttum ‘
þeim, setn hungrinu fylgja.
Varnarlausum farþegaskipum hafa þeir
sökt, ineð ungbarnafjölda og konuin saklaus-
um; blóði stokknir hafa þeir slátrað vopn-
lausum mönnum, konur svívirt, borgir brent
og börnum á bál kastað, — en ekkert, sem þeir
enn hafa gjört, sýnir jafn kaldranalegt sam-
vizkuleysi, taumlausa sjálfselsku og fyrirlitn- ;
ingu fyrir öllum rétti annara, en þeirra eigin, j
eins og þessi skipun Vilhjálins blóðs, að fara
að svelta hermcnn fíandamanna, sem fangnir j
eru á Þýzkalandi!
“Eg fylgdi einu sinni t, d. 400 föngum, sem
komu frá Þýzkalandi og voru 250 þeirra búnir
að fá magnaða tæringu, sem orsakaðist af því
að þeir höfðu fengið svo sáralítið brauð að
eta. Þeir voru eiginlega ckkert annað en bein-
in og þar á ofan höfðu þeir sýki, sem alt kom
af þvi, hve litið brauð þeir höfðu fengið.
“Skamtur sá, sem Þjóðverjar úthluta föng-
um sinuin, er að eins sneið ein eitthvað 4 þml.
í þvermál, á inorgnana. Þetta á að duga þeim
yfir daginn. En hinir sihungruðu menn eta
það alt í einu undir eins og þeir fá það, og þá
fá þeir ekkert meira brauð þann daginn. En
að eins þunna súpu um hádegið. Þetta er á-
stæðan fyrir þvi, að vér höfum verið að kepp-
ast við, að koma sem mestu brauði til þeirra
i stórum slumpum, — allra þeirra, að minsta
kosti, sein vér höfðum einhverja hugmynd um,
hvar væru niðurkomnir. Og það hefir áreið-
anlega bjargað lífi þeirra í þúsundatali.
Og að öllum líkindum kemur annað á
eftir þessu.
"Að öllum líkindum kemur önnur skipan
frá keisaranum á eftir þessari, og eg er sann-
færður um, að þetta er ekki gjört tilgangs-
Jaust; það stendur annað á bak við það, nefni-
Jega sá tilgangur Þjóðverja, að neyða nú
Bandamenn til að semja frið, heldur en að sjá
hermenn hinna ýmsu þjóða hrynja niður úr
hungri og horkvillum ýmislegum. Og vér meg-
Annað eins hefir aldrei lieyrst áður í sögu j
j mannkynsins, — ekki um Jengishkan eða Tam- j
erlan, Mongóla og Tartara vikingana miklu, j
I sem blóðslóðin lág eftir um þverar og endi- j
langar álfurnar, — ekki um Atla Húnakonung, j
i sem hafði hauskúpur óvina sinna fyrir drykkj- I
arker, — ekki um Alarik Vestgautakonung eða j
Genserik Vandalakonung, — jafnvel ekki um j
sjálfan Hundtyrkjann, sem nú er lærisveinn
Vilhjálms og Þjóðverja.
Mörg hundruð þúsundir, ef ekki milíón j
þýzkra hermanna, eru nú fangar hjá Bretum l
og Frökkum, og annað eins hjá Rússum og hin- j
um landflótta Serbum, og þessir menn búa við |
beztu kjör, sem innlendir menn, hjá þjóðum
þessum, sem hafa hertekið þá, og má óhætt
fuJlyrða, að þá skortir ekkert, sem þeir þurfa
til lífsviðurværis, — skortir ekkert annað en
frelsið. Þetta vita Þjóðverjar, en meta það
einskis. Þeirra samvizka, sannfæring og trú i
býður þeim að sigra með öllu mögulegu móti:
að ginna, blekkja, svíkja, hræða, ógna og kvelja
óvinina, — það er þeirra íjðferð að berjast
heiðarlega, sem þeir kalla til að vinna sér æ-
varandi frægð og veldi; og þegar þeir sjá, að
þeir eru á þrotum, þá þarf nú að ógna þjóðun-
um með þessu, til þess að þær komi nú til Þjóð-
verja og biðji um frið, — en þann frið, að þeir
standi meira en jafnréttir eftir: haldi meira
eða minna af löndunum, sem þeir hafa tekið,
og geti svo aftur byrjað að nýju eftir nokkur
ár! —
Þetta þarf að gjörast strax, meðan þeir
haida löndunum, sem þeir náðu, en sjá nú fyr-
ir, að Jieir verða að sleppa, ef að stríðið held-
ur áfram, — sjá nú fyrir, að þegar undan fæti
hallar, þá verður skriðan stærri og stærri, eft-
ir þvi, sem neðar dregur, og kastið á henni
harðara og harðara.
Getur nokkur efast um, að allur heimurinn,
heiðnir sem kristnir, gulir, rauðir, svartir og
hvitir menn, ættu að risa móti mönnum þess-
um og eyðileggja þá g drepa niður þenna hugs-
unarhátt, sem er svartur sem sótmyrkur hel-
vítis!
------o------
Sambandsþingið.
Þingið í Ottawa situr nú á rökstólum og
ræðir hásætisræðuna. Byrjuðu umræðurnar
um hana á mánudaginn. Ræðan sjálf var stutt
mjög og var i henni mest talað um stríðið og
hina heiðarlegu hluttöku Canada-rikis i þvi, og
nauðsynina, að láta Jiað sitja fyrir öllu öðru.
Nauðsynin á að lengja þingið þangað til strið-
inu væri lokið, var hið eina lagafrumvarp, sem
um var getið i ræðunni.
En nú taka þingmennirnir við, af báðum
flokkum, að svara ræðunni, og lýsa þá yfir
stefnu þcirri sem þeir ætla sér að fylgja meira
eða minna um þingthnann. Er nú búist við 10
daga umræðum um téða ræðu, ef ekki 14.
Á mánudagnn töluðu þeir Dr. Thompson frá
Yukon, Dr. Paquett, L’Islet, stjórnarformaður
Sir Robert L. Borden, Sir Wilfrid Laurier g
Dr. Michael Glark.
Eitt var það merkilegt, að hvorugur flokks-
foringinn, stjórnarformaður Sir R. L. Borden,
né formaður Liberala Sir Wilfred Laurier,
mintist með einu orði á þetta lagafrumvarp,
sem getið var um i hásætisræðunni, að nauðsyn
væri á, að Jiingið fjallaði um, en það var ieng-
ing þingtimans þangað til stríði þessu væri
lokið.
Merkastar voru, sem cðlilegt var, ræður
þeirra Bordens og Lauriers. Sir WiLfrid tal-
aði uin góðæri Jiað, sem gengið hefði yfr alt
landið og þar af leiðandi vellíðan nianna, sem
aldrei hcfði verið jafn mikil og nú. Um stríðið
talaði hann mikið og kvað lítið bjartara í lofti
nú en i aprilmánuði siðastliðnuin. Þá hefðu
menn verið fullir vona um, að hið siðastliðna
sumar væri byrjunin á endir þessarar trölJa-
baráttu; en það hefði ekki rætzt, þvi að á vest-
urkantinum sæti við það sama, og hefðu Can-
adamenn komil' þar fram með hugprýði og frá-
bærri hreysti, og jafnvel einir stöðvað hin
voðalegu áhlaup Þjóðverja, þegar í ócfni var
komið. Rússland hefði látið Pólland og Gal-
iziu; en væri nú búið að stöðva herskara Þjóð-
verja, svo að þeir kæmust nú þar ekki áfram
fremur en að vestan. En í Balkanrikjunum
hefðu óvinirnir troðið undir fótum sér fátæk-
ar og umkomulitlar, en hraustar og hugprúðar
þjóðir, og hefði ekki verið hægt við að gjöra.
Engin ástæða að óttast.
En alt fyrir það væri engin ástæða að ótt-
ast eða vera kvíðafullur. Sigurvinningar Þjóð-
verja værti árangúrslausar. Þær væru líkar
sigrum Pyrrhusar'konungs á Rómverjum forð-
uin: því fleiri sigra, sem hann vann, því meira
þvarr lið hans og því verr var hann kominn,
þangað til hann varð að hrökkva burtu úr ít-
alíu, og hafði þó aldrei ósigur beðið. Sama væri
nú, máttur Þjóðverja væri að þverra.
Hann kvað Canada þurfa að leggja sitt hið
itrasta fram, til þess að Bandamenn sigruðu
Þjóðverja. Sagði hann, að í stríðsbyrjun hefðu
báðir flokkar þingsins verið cinhuga um það,
að standa með Bretum, sem brezkir þegnar, —
að eins Iítill hópur manna, Nationalistarnir í
Quebec, liefðu verið á móti því.
Sagðist hann og Liberalar fylgja Bretum af
frjálsum vilja, sem brezkir þegnar, og myndu
þeir berjast með þeim meðan nokkur stæði
uppi, og væru þeir fúsir að leggja alt i sölurn-
ar til þess að þeir bæru hærra blut.
Sagði hann, að stríðið snerti hverja einustu
mentaða þjóð i heimi, og þá ekki Xíður Canada
en aðrar og ef að Þjóðverjar bæru sigur úr
býtum, þá myndu þær margar verða þjóðirnar,
sem síðar iðruðust sáran, hvað þær hefðu látið
sig mál þetta litlu skifta, og hvað hraparlega
þeim hefði missýnst, er þær sáu ekki, að hér
var um þeirra eigin velferð og frelsi og menn-
ingarstefnu heimsins að tefla. Hvað herskyldu
í Canada snerti, þá kvaðst hann vera á móti
henni. En hann hafði ekkert á móti þvi, að
Canada legði til hálfa rnilíón hermanna.
Það eina, sem hann hefði á móti gjörðum
stjórnarinnar, voru hveitikaupin, Jiegar stjórn-
in keypti 17 milíónir bushela af hveiti fyrir
brezku stjórnina.
RÆÐA SIR ROBERT L. BORDENS.
Sir Robert Borden, stjórnarformaðurinn,
gat þess, að stjórnin hefði látið öll verk bíða,
nema þau, sem hefðu verið óumflýjanlega nauð-
synleg. Stjórnin hefði lagt stund á að spara
öll fjárframlög til opinbérra verka. Stjórnin
Mikilsvert atriði
við
félagsreikning
sem hafinn er á Union
Bank of Canada í nafni
tveggja persóna er það, að ef að annar félaginn deyr, þá
eru fyrir liggjandi peningar ekki settir fastir þegar mest
l>arf á ]>eim að halda. Hinn eftirlifandi félagi getur dreg-
ið peninga af bankanum tafarlaust og umsvifalaust.
Hugsaðu um það og byrjaðu þar reikning.
L0GAN AVE. OG SARGENT AVE., 0T1B0
A. A. Walcot, bankastjóri
findi Jiað skyldu sína, að spara alt,
sem mögulegt væri, meðan striðið
stæði yfir. Hver einasti borgari yrði
að beina huganum að Jiví einu, að
bjarga föðurlandinq, bjarga rikinu,
bjarga liinu brezka veldi, — bjarga
allri Jieirri menningu, stofnunum,
mentun og frelsi, sem vér hefðum.
Hvað hveitið snerti, þá hefði stjórn-
in borið fyrir brjósti, að efla og
auka hveitimarkað Canada. Það
væri búið; hveitið komið yfir hafið,
og stjórnin ætti Jiakkir en ekki á-
mæli skilið fyrir tilraunir sínar og
umstang.
Hvað stríðið snerti, ef vér bær-
um saman ástandið nú og ástandið
15. apríl i vor sem leið, Jiá væri
ekki um mikið að hælast i fljótu á-
liti. Þjóðverjar hefðu vaðið yfir
löndin, einkum þeirra, er litið hefðu
mátt sín. Þeir hefðu hrakið Rússa
inn yfir landamæri sin og tckið Pól-
land, Galizíu og Kúrland. En þeir
hefðu líka fengið skelli, Þjóðverj-
arnir. Hellusund hefðu Bretar gefið
upp; Serbiu og Montenegro hefðu
óvinirnir brotið undir sig. — En ef
að nienn líla dýpra, þá verður alt
annað uppi. Fjárhagur þjóðanna
hlýtur að gjöra út um stríðið, og fjár-
hagur Breta og Bandamanna er í
bezta lagi. ftalir væru nú gengnir í
lið með þeim, og Frakkar og Bretar
hefðu algjörlega stöðvað Þjóðverja
að vestan; þeir kæmust þar ekki ■
þverfet áfram.
Starf fírcta feykilega mikið.
Bretar hefðu verið stríðinu al-
gjörlega óviðbúnir. Þeir þurftu að
koma á fót feykilega mikliun her, en
höfðu engan. Þeir Jiurftu að æfa
hann í marga mánuði, hvern mann,
því enginn kunni til stríðs, og mönn-
um hafði aldrei til hugar þomið, að
þeir myndu nokkurntima i stríð
fara. Og engin voru áhöldin. Þeir
þurftu að smíða fallbyssur, rifla,
skurða-kanónur, kastalabrjóta. Og
svo að kenna mönnum að nota þetta,
þvi engimi kunni. Þeir Jiurftu að
senda tuttugu sinnum meiri her út
úr landinu, en n’okkrum Breta hefði
frekast getað komið til hugar að
safnað væri um alt Bretaveldi. Sagði
hann, að sig furðaði mest á því, ð
jafn litlum tíma hefði verið tapað
við að koma þessu öllu á gang.
Tillag Canada.
f Canada hefði ástandið Jió verið
margfalt verra en á Bretlandi, þvi
að hér hefðu svo sem engir menn
(foringjar) verið til að æfa hina
nýju hermenn. En af þvi að áhugi
og föðurlandsást Canada var svo
sterk, Jiá gekk alt saman aðdáanlega
vel. Það var búið að ákveða, að
Canada legði til 250,000 hermenn.
En þegar konungur Breta hinn 27.
október skoraði á Englendinga, að
láta ekki herinn skorta menn til að
verja föðurlandið, þá hefði þeim
hér í Canada fundist, að þeir gætu
ekki staðið hjá, meðan Bretar væru
í nauðum, og því hefði Canadastjórn
hinn 1. janúar beðið um 250,000
hermenn i viðbót við þá, sem komn-
ir voru, eða alls 500,000 (hálfa mil-
ión). Bretar hafa nú 4 miliónir
manna i hernum, en 250,000 í flot-
anum, og enn er verið að safna 2
milíónum.
Herskylda i Canada.
Hvað herskyldu (Conscription)
snertir, þá sagði Borden:
“Fyrstu mánuðina eftir að stríðið
byrjaði, þá lýsti eg því yfir, skýrt og
ljóst, að hér yrði engin herskylda í
Canada, og þá yfirlýsingu mina end-
urtek eg nú”.
Gat hann svo þess, að tilraunir
hefðu verið gjörðar i blöðum Ame-
rikumanna, að sannfæra nýlendu-
menn frá Bandarikjunum, sem bú-
settir væru hér um það, að her-
skyldu-kvöðum yrði slengt á þá, ef
að þeir væru hér norðan línu. En
þetta hefði lítil áhrif haft á þá, Og
þeir hafa komið hér ágætlcga fram,
og margir þeirra eru fúsir að leggja
sinn skerf fram til þess, að verja
Canada og hið brezka veldi, rétt
sem væru þeir innfæddir menn.
Þá gat Mr. Borden um ferð sína til
Englands og Frakklands og skýrði
frá viðtökuni þeim, sem hann hefði
fengið, og heiðri þeim, sem Canada
var sýndur, og hve hlýjir væru hug-
ir Breta til Canada; og kvað hann
för þessa myndu bera mikinn árang-
ur i stjórnarfarslegu og verzlunar-
legu tilliti. Og nú væri samband
landanna tryggara og hlýrra en
nokkurntíma hefði verið áður. Bret-
ar vildu nú leggja sig fram að gjöra.
alt fyrir Canada, sem auðið væri.
Gat svo Mr. Borden um anda þann^
sem hann hefði fundið hjá fólkinu
á Frakklandi og Englandi. Frakkar
sagði halin að væru algjörlegá sann-
færðir uin að sigra. Hjá hinuni
lægstu sem hinum hæstu væri sann-
færing þessi svo sterk, að óhugsandi
var J>að, að þeir myndu ósigur biða.
Og sami andinn væri á Englandi..
Jóh boli væri reyndar seinn nokkuð*
að vakna, en nú væri hann seztur
upp og væri fullkomin alvara.
Sir Robert Borden mintist með
mælsku mikilli á hreysti Canada-
manna, og drap stuttlega á afreks-
verk þeirra við Ypres, er þeir stöðv-
uðu Þjóðverja, og hin ljómandi
hreystiverk Patriciu herdeildar-
innar. Hvað Ypres snerti sagði hann
að það væri af öllum viðurkent, að
þann, dag hefðu Canadamenn bjarg-
að liðinu öllu frá ósigri miklum.
Að lokum mælti Sir Robert:
“Kvárnir guðanna mala hægt og
stilt, en þær mala smátt og vel. Eg
ætla, að enn líði nokkur timi áður en
vér sjáum fyrir endalok stríðsins.
En eg er fullviss um Jiað, að brezka
veldið hefir nú bráðlega á vigvöll-
unum herskara, sem eru betur búnir
en hjá nokkurri annari þjóð. Og sé
oss verulega alvara, þá getur strití
þetta haft að eins einn enda. — Og
þetta logandi hernaðarbál, með öll-
um þess fórnfæringum, mun tengja
kanadisku þjóðina saman óslítan-
legum böndum, og láta hvern skilja
annan betur og betur, svo að alt
verði hér ein órjúfanleg heild og
eining”.
Til Leifs Sölvasonar.
Hvert sem æfi-bát þinn ber
Blóðug styrjar-alda,
öskir fylgja þinna þér
Þar um djúpið kalda. '
Gleym ei fremd þins fósturlands,
Feikn þá yfir stiga,
Við þann æsta darra-dans,
Dauða og æði viga.
Hið rétta sigrar. — Traust og trú
Tengir stund, sem líður.
Vertu alt, sem orkar þú
Og þér skyldan býður.
Um þig lyki örmum tveim
Auðna, þrek og hepni,
Og þú komir aftur heim
Yngri Leifur heppni.
Frá kunningja hans.
Borgið Heimskringlu og hjálp-
ið henni til að standa f skilom
eins og vera ber.
I