Heimskringla - 08.06.1916, Qupperneq 5

EKKERT JAFNTEFLI FREDERICK PALMER.
(Niðurlag).
Austurríki borgið, en Serbía rúin og
fótum tro'ðin.
Það voru tvær ástæður til þess,
- að'Austurríki færi í stríðið, þó að
almenningur Jtekti að eins eina. -—
Hin fyrri kom frá hirðinni. Eranz
Jósep gamli (sem Gröndal kallar:
Jósepp Austurríkiskeisaral skalf og
riðaði f hásætinu. Allstaðar í rík-
inu sauð og vall óánægjan. meðal
liinna mörgu þjóðflokka, og hataði
])ar hver anhan og vildi í hel koma.
En Jóseppur liafði eitthvert lag á
þeim og otaði hverjum á móti öðr-
um. En nú er hann á grafarbakk-
anum, og enginn vissi eða veit, hvað
við tekur, þegar hann er fallinn frá.
En skuggaleg er framtíðin fyrir
Habsburg ættina og einveldi þeirrá
eða skriffinna Austurríkismanna.
En hitt var ráðið fyrir stórmennið,
og það var stríð. Svo framarlega, sem
Austurríki yrði ofan á, þá var ætt-
inni borgið, — þá mundu allir elska
Habsburgar-ættina.
Svo var erkihertoginn myrtur, sem
allir vita, og um leið varð alt Aust-
urríki sem einn ólgandi sjór af reiði
og hatri. Því að þótt hihir mörgu
þjóðflokar í landinu hötuðu hver
anhan og vildu hver öðrum alt ilt
gjöra, þá var þeim þó eitt sameigin-
legt: Þeir hötuðu allir Serbana af
öilu hjarta. Það var þvi sjálfsagt,
að hefna þessa grimmilega á Serb-
um. Og nú er það búið.
En Þýzkir hjálpuðu Austurríkis-
mönnum til að reka Rússa úr Gal-
izíu og héldu Rúmenum og Grikkj-
um frá því að fara í stríðið með
Randamönnum; þeir fengu Búlg-
ara með sér og óðu svo með þeim
yfir Serbíu, en lögðu landið í eyði.
Serbía er land hjarðmanna og
svínahirðara og ákaflega fátækt;
en þó var það nógu ríkt til þess, að
fara 1 stríð. Nú eru Serbar búnir að
taka út hegninguna fyrir að hafa
móðgað Austurríki og keisaraætt
Austurríkis er búin að hefna sín.
Jóseppur hefir þar sigrað fyrir til-
lijálp Vilhjálms keisara. Þeir hefðu
ekki getað það, ef að hann hefði
ekki komið þeim til hjálpar. Aust-
urríki hafði reyndar ágæta hers-
höfðingja og höfuðsmann þeirra
góðan. En þeir voru í hópum, og
aldrei gat einn hópurinn komið sér
saman við annan. Þeir gátu ekki
unnið saman. En þegar hinir vold-
ugu Prússar skárust í leikinn, ])á
tóku þeir forustuna og hinir urðu
að hlýða og þá dugði það.
En af öllum sambandsrlkjum
Þýzkalands eru það Prússar einir,
sem öllu hafa ráðið. Þeir hafa haft
ráðin fyrir öllum miðríkjunum, —
bæði í hernaðinum og í öllum
stjórnmálum. Allir verða að dansa
eftir þeirra höfði. Þeir lialda enn
allri herfrægðinni og frægðinni fyr-
ir hinn mikla undirbúning og þetta
hið útreiknaða, hárfína fyrirkomu-
íag á öilum störfum, andlegum og
veraldlegum enn sem komið er. —
En lokaprófiö er enn ekki búið. —
Seinustu eldraunina eiga Prússar
ennþá eftir.
Hvernig eiga Þjóðverjar að geta
unnið með eina milíón og fimm
hundruð þúsund menn dauöa eða
limlesta. — (Hilaire Belloc fullyrðir,
að Þýzkir hafi aigjörlega tapað frá
strfðinu þremur milíónum og fimm
hundruð þúsundum manna við
Janúar byrjun 1916, og eru það lim-
lestir, særðir og fangnir). — Hvernig
geta þeir verið að vinna, þegar þeir
sjá engin ráð til að gcta komið friði
á? Geta þeir unnið, ef að þeir eiga
erfitt eða nær ómögulegt að halda
áfram árásum þessum, þegar sum-
arið kemur? Geta þeir unnið í stríð-
inu, ef að þeir þá þurfa að fara að
verja sig á öllum vígvöllunum?
Ein er sú aðferð, sem allar þjóð-
irnar hafa notað 1 stríði þessu, og
hún er sú, að láta hinar hlutlausu
l>jóðir ekki vita meira um hagi sína
°n þeim sjálfum sýndist. Þar hafa
þó Þýzkir verið fremstir. Japan
læhSi það upphaflega af Þjóðverj-
hm og notuðu þeir l>að í strfðinu
niilli sín og Rússa. Þegar Ja])anar
náðu Mukden í Manchúríu, þá voru
þeir uppgofnir að berjast og sett-
ust þar fyrir. En þeir létu allan
heiminn haida, að þeir gætu hrakið
Rússa undan sér og vaðið áfrain í
það óendanlega, og þess vegna gætu
'þéir verið einráðir um alla friðar-
samninga. En fimm mánuðum efþir
að þeir komu til Mukden, sáú þeir
sjálfir engin ráð til þess, að geta
haldið lengra áfram. Með seinasta
högginu, sem þeir veittu Rússum,
fóru þeir á kné, en pössuðu sig með
það, að snúa ódeigir andlitinu að
Rússum og horfa beint í augu
þeim.
Hugsum oss stríðið sem hnefaleik,
er sé 20 “rounds”, eða með 20 atrenn-
um. Þýzkir voru að reyna að sigra
í fimm fyrstu atrennunum. En svo
brást þeim l>að, og margir héldu að
nú væri alt búið. En það var ekk-
ert því líkt. Þýzkir héldu enn áfram
að reyna að greiða óvinum sfnum
rothögg, þangað til atrennurnai'
voru orðnar tíu, og með vorinu
verða þær komnar fimtán. En það
verður nítjánda atrennan eða hin
tuttugasta, sem gjörir út um sigur-
inn.
Yopnasmiðjur Breta eru rctt ný-
lega farnar að smíða sprengivélar,
svo að nokru nemi. Og Ameríku-
inenn og Japanar verða fyrst farnir
að gjöra alt sem þeir geta í febrúar-
eða marzmánuði. Og með vorinu
verður það fyrst, að Bandamenn
iiafi meiri og fleiri sprengikúlur til
að skjóta á óvinina, heldur en Þjóð-
verjar iiafa. Þjóðverjar hafa nú að
líkindum 4 milíónir hermanna,
Austurrfki 3 milíónir, og Engiand
yfir 3 milíónir (fullar 6, ef alt er tal-
ið), óg Rússar hafa 3 milíónir fyrir
utan alt vataliðið (ættu nú að vera
6—7 milíónir). Eftir þessu ættu því
Bandamenn að liafa mikla yfirburði
yfir Þjóðverja, þar cð Frakkar eru
hér ótaldir, því að ítaiir gjöra meira
en jafnast á við Búlgara.
Geta nú Þjóðverjar virkilega gjört
óvinum sínum svo harða hríð að
yfir taki?
Þeir halda áfram að gjöra áhlaup-
in. En hvar geta þeir brotist í gegn?
Geta þeir gjört Rússum aðra eins
kviðu og fyrir ári síðan, þegar Bret-
ar og Erakkar í maímánuði steypa
siirengikúlna-flóðinu yfir hergarða
þeirra á vesturkantinum og fara að
vaða fram sjálfir með fimmföldu afli
manna og skotfæra við það sem að
þeir höfðu í Champagnc og við Loos
í Flandern? En þegar Þýzkir með
öllum sínum yfirburðum gátu ekki
brotist áfram 1915, hvað munu þeir
þá geta 1916? (Síðan þetta er ritað
hefir það sýnt sig við Verdun, hvað
sannspár Palmer var). Því að þeir
þurfa að vinna stóran, algjörðan
sigur yfir óvinum sínum, ef að þeir
eiga stríðið að vinna. Þeir verða að
brjóta gjörsainlega niður alla mót-
stöðu eins eða tveggja stórveldanna,
ef þeir vilja sigri hrósa.
Allur þorri manna hélt, að Rússar
myndu verða fyrstir til að láta sig.
En engin þjóðin færi eins illa við
það, að verða sigruð af Þýzkum
eins og Rússar. Ef að þeir létu nú
undan eða yrðu sigraðir, þá væri
um leið úti um alla Evrópu. Þjóð-
verjar yrðu þar alvaldir, en Rússar
yrðu sjálfir fótum troðnir og að
þrælum gjörðir. Allir liinir lielztu
menn Rússa sjá þetta og vita það
vel. Og allur meiri hluti Rússanna
veit það. Þess vegna eru þeir nú að
berjast fyrir lífi og tilveru þjóðar-
innar. En ef að Þýzkir nú í bráð
ættu að fá Rússa til að semja sér-
stakan frið, þá yrðu þeir að taka
allan her sinn burtu úr Rússiandi
og Póllandi. En þó aö Þýzkir liafi
hrakið Rússa þarna á útjaðri lands-
ins, þá er langt frá því að þeir séu
búnir að vinna sigur yfir Rússum.
Fyrir ári síðan lieyrði eg stundum
cnska og franska foringja tala um
málamiðlun eða tilslakanir. En
margir voru þeir ekki, tæplega einn
af hundraði hvei'ju. En sumarið
sem leið og haustið heyrði eg ald-
rei nokkurn foringja Breta eða
Frakka mninast á þetta. Ef að mað-
ur stingur upp á því við franskan
mann einhvern, að Frakkar semji
sérstakan frið og fái Elsas og Loth-
ringen og alt það land, sem þeir
höfðu áður, — þá svara þeir með
beinhörðu nei. Þeir standa fastir a
því, að þeir ætli að ljúka við starf
þetta, og alveg sömu svörin fá menn
hjá Englendingum.
Ef að þeir eiga að vinna í stríðinu
Þjóðverjarnir, þá verða þeir að
vinna algjörðan sigur yfir hinum
nýju herskörum Breta. Þeir verða og
að sigra allar þær hinár nýjustu
liersveitir Frákka, sem áttu að verða
herskyldar árið 1917, og Frakkar
voru ekki búnir að kalla til her-|
þjónustu í nóvember 1915. Þeir
verða aö vinna ekki iiálfan, lieldur
algjörðan sigur — eða tapa.
Þýzkir segjast einlægt vera að
vinna. Þeir segja Þjóðverjum það,
og iáta aldrei annað heyrast. En
hafið þér nokkurntíma séð í þýzk-
uin blöðum eða prentað upp úr
þýzkum blöðum bréf frá frönskum
eða brezkum hermönnum til vina
sinna heima, sem lýsi því, að þeir
séu að gefa upp móðinn eða verða
vonlausir um endalok stríðsins? —
En i hverjum einasta hóp fanginna
Þjóðverja finnast stöðugt þessi bréf
til frænda þeirra og vina, sem lýsa
algjörðu vonleysi og megnustu ó-
ánægju. Þeir eru búnir að tapa
kjarkinum og vonum öllum . En
þetta vex stöðugt hjá Bretum og
Frökkum.
Setjum nú svo, að meö vorinu og
sumrinu hendist Þjóðverjar á fylk-
ingar Bandamanna og ætli nú að
láta til skarar skríða, — en komi
engu áfram. Setjum svo, að stálgirð-
ingin vei'ði óslitin í kringum þá í
Balkanlöndunum, Rússlandi, og í
Flandern og Frakklandi. Því að ef
þeir lialda hermönnum sínum í
Serblu og Búlgaríu, þá þurfa þeir
einlægt að hafa menn til Vara, tugi
þúsunda eða hundruð, til að fyila
upp í skörðin þeirra, sem falla, og
einlægt þurfa þeir að sjá þeim fyrir
vistum og vopnum. En setjum nú
svo, að þeir hættu öllum árásum og
færu að verja sig, af því að' máttur-
inn er farinn að sækja fram. íin
setjum svo, að Þjóðverjar notuðu
hinar mörgu og þéttfléttuðu járn-
brautir sínar til þess, að þeysa með
hermannasveitirnar í hundrað þús-
undatali frá einum stað til annars,
eða þangað sem Bandamenn legðust
þyngst á í þetta og þetta skiftið.
— Hvaða áhrif ætlið þér að þetta
hljóti að hafa á hugsanir og tilfinn-
ýigar Þjóðv’erja? Hver hefðu áhrifin
verið á hugsanir og tilfinningar
Japana, ef að Rússar hefðu haldið
út árinu lengur í stríðinu milli Jap-
ana og Rússa og látið Japana móka
og molia andspænis herskörum
Rússanna?
Þegar Kitchener sagði ráðgjöfum
Breta, að stríðið myndi verða langt,
þá vildu þeir ekki trúa honum. En
nú er svo komið, að þeir eru búnir
að sjá, að liann vissi, um hvað
hann var að tala. Hann treysti því
einu, að Bandamcnn myndu vinna
seinustu orustuna. Það er seinasta
orustan, som Bretar æfinlega iiafa
lagt sig fram að vinna.
Bretar hafa æfinlega verið of ör-
uggir, þegar þeir byrjuðu; þeir
hafa treyst svo vel sjálfum sér, að
þetta væri svo lítilfjörlegt, það væri
engin alvara í því, þó að þeir þyrftu
að fara á móti einhverjum, og þeir
hafa æfinlega fengið fyrstu skcllina,
kanske einn af öðrum, af því að
þeir voru aldrei nógu viðbúnir. En
Þjóðverjum er alt öðruvísi varið. —
Og menn geta verið vissir um það,
að þetta há-vísindalega félag, sem
öilu ræður á Þýzkalandi sem leikur
« »
sér að því, að æsa upp hugi manna
til eins eða annars, sem bæði hefir
hermannavöldin og stjórnarvöldin í
hendi sinni, — menn geta verið viss-
ir um það, að það muni aldrei gefa
heiminum hið minsta merki um
það, að þeir séu að tapa í stiíði
þessu Þjóðverjarnir.
Hið eina tækifæri eða eina ráð
fyrir Þjóðverja að vinna strfðið er
að fara að dæmi Japana, er þeir
unnu stríðið yfir Rússum og fengu
þá til að semja friðinn. Þó að Þjóð-
verjar bíði hvern ósigurinn af öðr-
um, þá geta þeir haldið því svo
leyndu, og látið svo lítið bera á
skellum og skrámum sfnum, að það
líti svo út, sem þeir hafi áigrað, og
blekt þannig óvini sína, og fengið
þá til að gjöra tilslakanir, sem ann-
ars væru óliugsanlegar. En ef að
Bandamenn skyldu halda áfram 18
mánuði ennþá og halda saman, þá
er enginn efi á því, að Þýzkir liggja
flatir fyrir þeim og að fuliu sigraðir.
Ög ef að vasinn Bandamanna þolir
það. En takið nú eftir og vitið,
hvort að buddan Bandamanna
verður tóm, þó að þetta kæmi fyrir.
Bandamannaherinn fer kanske
aldrei til Berlin, fer kanske aldrei
yfir Rín, og enginn þeirra stígur
máske fæti á Austur-Prússland. En
áreiðanlega verða það Þjóðverjar,
sem krjúpa á kné fyrir Banda-
mönnum og biðja um frið, af þeirri
ástæðu, að þeir eru umkringdir, —
umsetnir sem borg ein eða kastali.
Og Bretarnir lialda sjónum og þeir
hafa fleiri og fleiri bryndrekana og
stærri, og beitidrekana með fall-
byssunum, sem geta brotið bg mol-
að alt, sem er ofansjávar.
Þjóðverjum er líkt varið og manni,
sem bröltir og berst um á hæl og
hnakka, af því að hann vantar loft.
Hann byltir sér á alla vegu og lemur
frá sér með höndum og fótum, til
þcss að fá loftstraum inn í lungu
sín eða rúm fyrir fætur og höndur.
Hann brýtur vegginn eða ýtir hon-
um frá sér; en veggurinn stendur þó
éftir scm áður, kanske feti fjær,, en
það er alt, og blóðið úr sjálfum lion-
um slettist í augu hans aftur eða
makast um andlit lionum. Hann
brýtur sundur hurðina, en þá tek-
ur við Önnur hurð rétt fyrir utan
hina, sem hann braut, og hún er
hálfu sterkari. Áreynslan á sálina í
slíkum bardögum er harðari og af-
leiðingaverH en áreynslan-á líkam-
ann, þó aö mikil sé. Og á ko
sumri, ef að Rússinn legst þungt á
að austan, og ef að Tyrkir og Búlg-
arar verða beizlaðir og tamdir,— þá
munu veggirnir fara að h-rynja ofan
á Þjóðverjana að lokum. Og er ekki
ólíklegt, að þeir verði nokkuð
þungir.
James J. Hill
(Niðurlag frá 1. bls.).
hann fljótt skrifari á skrifstofu
Mississippi River Steam.ship Com-
pany og hélt þeirri stöðu í 9 ár. Eft-
ir það varð hann ‘agent’ fyrir North-
western Paeking Company.
Tveimur árum eftir að liann yfir-
gaf gufuski])afélagið kvæntist liann
ungfrú Maria Tlieresa Mohegan frá
St. Paul, og fór sjálfur að eiga með
sig og byrjaði á vöruflutningum.
Um sama leyti varð hann brautar-
stjóri (Station Master) á hinni einu
járnbraut, sem lá inn í borgina St.
Paul, og þar kyntist hann fyrst
járnbrautum.
Það var fyrst árið 1870, að hann
byrjaöi hið verulega æfistarf sitt,
því að þá stofnaði hann Red River
Valley Transportation Com])any, og
tók að flytja vörur á bátum cftir
RauÖánni niðui' dalinn. En þegar
flutningar urðu léttari, þá tók bygð
in að vaxa. Og nokkru eftir þetta
náði félag hans liald á St. Paul and
Pacifie Railway og þá fór hann til
og bygði litlu síðar Great Northern
brautina með öllum hinum fjölda-
mörgu öngum, sem hann einlægt
hcfii' verið að senda út úr henni,
einkum norður undir merkjalínuna
og sem heita má lífæð Norðuvestur-
iandsins sunnan línunnar.
Járnbrautin, sem liggur á milli St.
Paul og Minneapolis og er um 10
mílur á lengd er fyrsti spott'nn i,
liinu mikla járnbrautakerfi Jim
Hills og félaga hans. Þetta var braut
in, sem nefndist Minnesota and Pac-
ific Railway og lág frá St. Paul til
St. Anthony, sem var þorp eitt, er
stóð þar, sem nú er Minneapolis.
Árið 1857 kom óáran og “panic” og
var liætt við að byggja brautina.
Þá voru að eins 5,398 mílur járn-
brauta í öllum Bandaríkjunum, og
er það lítið meira, en helmingur af
mílnatali Great Nortliern braut-
anna, sem þær eru nú. íln það er að
eins ein al' járnbrautalinum þeim,
sem Hill hefii' haft með liöndum og
verið Jífið og sálin í.
Vér gleymdum að geta þess, að
þegar Hill fyrst fór að vinna í St.
Paul, þá gjörði hann sig ánægðan
með að liafa 50 centa kaup á dag og
hefði sumum ekki þótt það vænlegt
fyrir tilvonandi milíónaeiganda. Og
Hill vann baki brotnu fyrir þessum
50 centum. En það var einmitt það,
sem fleytti honum fram.
Árið 1860 var fjárþröng þcssa járn.
brautarfélags (St. Paul and Minne-
ipoiis R. R.) svo mikil, að ríkið tók
,-ið brautinni. Fln ríkið fékk Mr. Ed-
nund Riee brautina, og lengdi
lann hana svo að hún varð alls 202
nílur á lengd. En árið 1873 fór að
íiga aftur, og voru skuldir þá orðn-
ir 33,000,000 dollara, sem var fáheyrð
ipphæð í þá daga. Stóreignamenn
i Hollandi höfðu lánað féð og vildu
-á sitt. Þá var það, að þeir gjörðu
félag með sér: Mr. George Stephen
(síðar Lord Mount Stephen), Mr.
Donald A. Smith (síðar Lord Stratli-
cona) og Hermann W. Kittson, og
keyptu skuldabréfin frá Hollend-
ingum og settu svo J. J. Hill sem
yfirmann yfir brautum þessum og
fengu honum öll ráð í hendur.
Þeiir þrír menn fóru nú út hver
fyrir sig og höfðu upp mikla pen-
inga og stofnuðu St. Paul, Minnea-
])olis and Manitoba Railway með
15 milíón döllara höfuðstól. J. J.
Hill var mjög ant um Rauðárdalinn
og sá liann fyrir hina tniklu auðs-
uppsprettu, sem þar var möguleg.
Og nú yar brautunum stefnt bæði
norður til Winnipeg og vestur Dak-
ota slétturnar.
Árið 1869 voru brautirnar orðnar
svo margar og umfangsmiklar, að
allar vesturbrautirnar voru lagðar
undir eitt kerfi: Great Northern.
Þetta ár komst Jim Hill með aðal-
fy autina vestur að Kyrrahafi, til
Puget Sound.
Járnbrautin, sem liggur frá St.
Paul til Minneapolis og er um 10
mílur á lengd, var fyrsti spottinn í
þessu hinu inikla járnbrautarkerfi.
Þetta kallaðist Minnesota and Pac-
ifie Railway. Árið 1857 var óáran og
‘panic”, og varð þá að hætta við
byggingu brautarinnar. Þá voru
allai' járnbrautir Bandaríkjanna að
eins 5,398 mílur á lengd og er það
lítið meira en helmingúr á við lengd
Great Nórthern brautanna, sem þær
eru nú. En Great Northern er að
eins ein af brautarlínum þeim, sem
Jim Hill hefir staðið fyrir.
Árið 1869, eins og áður er sagt,
komst Hill með brautina alla leið
vestur til Puget Sound á Kyrrahafs-
ströndinni, og um sama ieyti bygði
hann brautir til já.rnnámanna
iniklu í Minnesota. En þegar hann
kom vestur að hafi, þá fór hann óð-
ara að stofna gufuskipagöngur frá
ströndinni til Asiu, til Japan, Ohina
og Ástralíu og lét smíða hvcrt gufu-
skipið öðru stærra tii að að flytja
menn og vörur til og frá um alt
Kyrrahafið. Þvf að Hill nægði ekki
að byggja brautirnar, hann skóp
þeim starfið og atvinnuna og um
lcið starf og atvinnu fyrir milíónir
nianna. Og aldrei þurfti Hill að fá
gjafir frá stjórnum i'íkjanna til að
feyggja þessar brautir slnar eins og
Canada félögin; hann þurfti aldrei
að fá milíónir ekra af landi með-
fram brautum sínum gefins til að
byggja þær. Hann iét þær eiginlega
byggja sig sjálfar, en sá um, að þær
hefðu undir eins nóg að kjöra.
James J. Hill var maður framúr-
skarandi sem járnbrautakonungur,
sem auðmaður, |>ó að liann byrjaði
með tvær hendur tómar; sem bú-
maður bankamaður, og ráðunaut-
ur svo ótalmargra manna og féiaga,
manna af öll.um stéttum, í ótal eða
flestum hugsanlegum greihum. J. J.
Hill var í stjórn fjöida marga banka
í Chicago, New York og St. Paul. --
Honum var mjög ant um, að bæta
búskap manna; hann útbýtti kyn-
bótagripum ár eftir ár og vildi láta
bóndann hafa alt hið bezta. Naut-
gripum, hestum og svíhum, af hinu
bezta kyni, útbýtti hann þannig ár
eftir ár. Hann flutti ræður um bú
skapinn oft og tíðum, og hvatti
bændurna til að vinna jörðina vel,
svo að þeir hefðu sem bezt upp úr
henni. “Herfið akrana”, sagði hann,
“ékki einu sinni eða tvisvar, heldur
tiu sinnum, þegar þio eruð búnir
að plægja 'eins ve! ng þið hafið vit
á, — þá fyrst eruð l)ið búnir að búa
jörðin réttilega úndir”.
J. J. Hill var oft st Vg'öfull Hann
var einlægur með Bretum og Banda-
mönnum beirra f stríði þessu og gaf
stórfé til aö h’áina Belguin. Enginn
veit, hvað mikið hann gaf Alfefrt
Boigakonunyi. Þeir hcíðu iengi ver-
ið beztu vinir. Þegar nefndin kom
frá Bretum til Ameríku, þá leitaði
Morgan undir eins til .1. J. Hiils til
að vita, livað liann víidi styrkja að
lántökunni. En Hill sagði óðara, að
liann vildi styrkja það af öllum
kröftum og fyrir það gekk lánið taf-
arlaust í gegn, því allir trúðu Hill
og treystu.
Auður James J. Hills er talinn að
vera eitthvað um 100 milíónir doll-
ara. Börn eru: Þíir synir og sex
dretur, öll uppkomin.
Börnin eru þessi: James N. Hill,
auðmaður í New Vork; Louis W.
Hill í St. Paul, forseti Great Nortli-
ern járnbrautarfélagsins, og Walter
Hill, bóndi, ýmist í St. Paul eða á
stórbýli sfnu við Crookston, Minn.—
Dæturnar eru: ðliss Clara Hill, Sum-
mit Ave., St. Paul.; Mrs. Samuel Ilill
í Seattle; Mrs. Michael Gaviní New
York; Mrs. A. MeBeard í New York:
Mrs. George L. Siade í St. Paul, qg
Mrs. Egil Boeckmann í St. *Paul.
skorun til Immelmanns hins þýzka-
sem taiinn er beztur af öllum flug-
mönnum í liöi Þjóðverjanna og hef-
ir að velli lagt 15 af sínum mót-
stöðumönnum. — Navarre sagði, að
sá, cr sigur bæri af hólmi, skyldi
talinn hinn frægasti flugmaður í
heimi.
Það er búist við, að þessir ofur-
hugar mætist áður eh iangt um
líður.
Canadamenn í hörðum
hardaga.
Ennþá auka þeir frægð sína Can-
adamennirnir á vígvöllunum. Þeir
höfðu verið skapiliir Þjóðverjarnir
og gjörðu skothríðar harðar á Can-
adamennina sunnan við Ypres og
um Hoop og Zillebekc og hólinn nr.
60, í vikunni sem leið, og var hríðin
svo hörð, sem af himni steyptist
flóö af stáli og eldi. En á eftir, á
miðvikudaginn, sóttu 9 herdeildir
(Battalions) fram á 3000 yards eða
1% úr mílu og náðu þarna gröfun-
um á svæði þessu um stund. Hafði
enginn Canadamaður heyrt önnur
eins ólæti og þar fóru fram og jafn-
vel ekki áður í stríði þessu; enda
var jörðin krössuð og rótuð og rifin
og tuggin og skotgrafirnar hrunda-
ar og mennirnir dauðir, sein fyrst
voru í þeim. Það var frá þorpinu
Hooge og norður undir Menin-
brautina frá Ypres, sem Þýzkir gátu
brotist fram.
En þeir sátu þar ekki lengi, því að
á föstudagsmorguninn kl. 7% var
það, að Canadamennirnir risu upp
og var stórskotalið þeirra búið að
sjijalla við Þjóðverjana og vekja þá,
svo að þeir svæfu ekki, þegar Can-
adamennirnir kæmu.
Canada-diengirnir .fóru í hópum
og börðust allan þann dag og alla
nóttina með kastvélum, er þeir köst-
uðu í hópa og grafir Þjóðverjanna
og díap hver sending 8—12 rnenn,
þegar vel kom niður eða runnu á
þá með byssustingjunúm og börð-
ust í návígi maður við mann, og var
þá bæði stungið og slegið og skotið.
Og ekki hættu þeir fyrri en þeir
höfðu náð öllu því, sem þeir höfðu
tapað, neina fáeinum yards á ein-
um stað. Höfðu Þýzkir mikinn
mannskaða af fundum þessum, og
þó að Canada mennirnir mistu þar
margan inaiminn, l)á var samt
skaði þeirra minni e nhinna.
En ekki dregur þetta úr heiðrí
Canadamanna. Þótti bæði Bretum
og Frökkum þeir bregða hraustlega
við og snarplega. I fyrstunni urðu
Canadamennirnir að hörfa undan
ein 700 yards, en tóku að lokunum
alt eða mestalt aftur.
En 15 hundruð manna mistu þeir
af följnuin og særðnm í slagnum. —
Tveir yfirforing.ia' (Generalsi sæið-
ust: Mercer og Williams. Var Mercer
komið særðum til Boulogne á
| Frakklands, við sundið. Fin Wil’í-
| ams er talinn með hinum týndu
(missing), og vita menn ekki, hvort
. ] hann er fanginn eða dauður. Aðrir
herforingjar failnir og særðir eru
þessir:
Einvígi í skýjum uppi
Navarre skorar á bezta flugmann
Þjóðverja, að berjast við sig í
skýjum uppi.
Hér um d: vnr arre á
sveimi fvrir ofan Þjóðverja; Iðt hann
þá hlut dotta til jarðar og þar með
fylgdi pappírsmiði, er á var rituð á-
Fallnir:
Lieut.-Col. A. E. Shaw, Brandon.
Lieut.-Col. B. P. Rowlcs, Brandon
[ Lieut. E. L. Berkinsliaw, Vietoria.
Saeríiir.
IMajor J. T. Bardolph, Brandon.
Major M. A. Allan, Vietoria.
Capt. C. K. L. Pyman Sask.
Capt. FI. b. Redpath, Victoria.
Capt. J. E. Cauehon, Port Arthur.
Lieut. G. T. Riggs, Edmonton.
Lieut. M. G. Coy, Brandon.
Lieut. W. A. Kenny, Brandon.
Lieut. A. McDougali, Brandon..
Lieut. G. M. Patton, Brandon.
Lie ut. G. J. Lloyd, Brandon.
Lieut. H. A. Smitli, Brandon.
Lieut. W. R. Latimer, Vietoria.
Lieut, C. J. Lewis, Vietoria.
Lieut. H. G. Scott, Victoria.
Lieut. A. K. Strachan, Vietoria.
Lieut. W. H Pue, Victoria.
Og má af þessunj lista sjá, a
Brandon, Man., og Vietoria, B. t
líefir átt mikinn eða mestan þáttin:
í sigri þessum.
Síðan vér skrifuðum ofanprentað
grein uin bardaga Canadamanr
anna, liefir komið listi um fjöld
fallinna og særðra foringja, lieutei
ants, kapteina og majóra. Af hii
um særðu eru 20 foringjar frá Moi
treal, 33 frá Toronto, 4 frá Brandoi
7 frá Vietoria, 10 frá Sherbrook
einn frá Morden, einn frá Selkirl
einn frá Saskatchewan, einn frá Ec
monton og svo fleiri sem ekki (
getið, livaðan liafi verið. Einir 10 i
þessum eru “missing”. Ellefu vor
sagðir dauðir auk þessara. Af lið
mönnum öðrum er engin skýrsl
komin.
Af þessu geta menn séð hvað ba
daginn hefir verið harður. Bardai
inn hefir haldið áfram á sunnudai
inn og mánudaginn og fyrri ldut
þriðjudags, en ekki hafa Canadi
menn látið þoka sér þegar þetta (
skrifað.