Heimskringla - 21.06.1917, Síða 4

Heimskringla - 21.06.1917, Síða 4
4. BLABOfÐA HEIMBKi.lTOLA WINNIPEG, 21. JÚNÍ 1917 HEIMSKUINGLA OHofaaS 18*«) Kezsur ðt 1 hrerjum Ftmtude«l. tttrefendur o« eleendur: THE VIKING PRESS, LTD. Ver?5 bla?5sins í Canada og Bandaríkj- unum $2.00 um ári?5 (fyrirfram borga?5). Sent til íslands $2.00 (fyrirfram borga?5). Allar borganir sendist rá?5smanni bla?5s- ^ ins. Póst e?5a banka ávísanir stílist til The Viking Press, Ltd. O. T. Johnson, ritstjóri S. D. B. Stephanson, ráSsmaSur Skrlfatofa: 729 BHERBROOKK STllBBT., WINNIPEÖ. P.O. H«x 3171 TaUlnl Garry 4119 WINNIPEG, MANITOBA, 21. JÚNI 1917 Mannamunur. Lesendurnir munu minnast ræðu þeirrar, sem Thomas H. Johnson flutti hér í bænum nýlega á fundi í iðnaðarsalnum. Ræða þessi fjallaði um herskylduna og var hún birt í báðum íslenzku blöðunum hér og einnig í flestum enskum blöðum, sem gefin eru út í Winnipeg. Var ræða þessi mjög eftirtekt- arverð, þar sem hún er flutt af manni, sem er andstæðingur núverandi sambandsstjórn- ar. Við því hefði mátt búast, að hann yrði andstæður stjórninni viðvíkjandi her- skyldunni, en öðru nær er en svo sé. I þessu mikla alvörumáli leggur hann flokksfylgið upp á hylluna og réttir því hönd sína, sem miðar að velferð Iands og þjóðar. Þessi ræða vottar, að hér er sannur Canadamaður að tala, maður, sem hafinn er yfir alla “flokka pólitík ’ þegar um sameiginlegt al- vörumál þjóðarinnar er að ræða. Andi þessa manns í herskyldumálinu er frjáls og víðsýnn. Kemur hér í ljós andi íslenzkra forfeðra—enda er það Islendingur, sem hér er að tala. Verkamálaráðherrann íslenzki hér í fylkinu, Thomas H. Joþnson, hefir með þessari ræðu sýnt, að hann er ósvikinn Is- lendingur og sannur Canada borgari. Hann rekur sögu málsins í fáum orðum og segir rétt og hlutdrægnislaust frá, þó um starf stjórnar sé að ræða, sem hann er and- stæður. Fyrir honum vakir nú að eins heill og heiður þjóðarinnar, Knúður af þrá til þess að stuðla að velferð þjóðarinnar stíg- ur hann út fyrir öll flokksbönd. Hann bend- ir á sameiginlegu málin, atriðin, sem öllum getur komið saman um. Allir hljóta að sjá, hve stórt og mikið verkið er, sem framund- an liggur. Allir sannir borgarar hljóta að viðurkenna réttmæti málstaðar þess, sem þjóðin berst fyrir. Allir einstaklingar þjóð- arinnar hljóta að viðurkenna hreysti og hugprýði hermannanna og hina miklu fórn þeirra. Að loforð hafi verið gert fyrir hönd Canada þjóðarinnar mun enginn heldur neita. AHir vita líka, að loforð þetta er ó- uppfylt enn þá. — Á þetta loforð leggur ræðumaður einna sterkasta áherzlu. Lof- orð þetta hafi verið gert af forsætisráð- herra Canada fyrir hÖnd Canada þjóðarinn- ar, og heiður hennar sé í veði, ef það sé látið óefnt. Að gengið sé til atkvæða í þessu máli, kveður hann óviðeigandi í alla staði, “Er það ekki afskapleg flónska,” segir hann á einum stað' “að þykjast þurfa að ganga til atkvæða um það, hvort vér eig- um að gera skyldu vora? Er það ekki fá- víslegt, að vér leitum atkvæða um það, hvort vér eigum að efna það loforð, sem vér höfum gefið alríkinu og bandaþjóðunum? . . . .Hver hefir nokkru sinni heyrt þess get- ið, að til atkbæðhgreiðslu skyldi gengið um, hvort borga ætti rétta skuld eða halda há- tíðleg loforð sín?” Þannig kemst þessi íslenzki þingmaður liberala að orði og sting- ur þetta töluvert í stúf við það, sem margir aðrir svo nefndir leiðtogar liberala hafa látið frá sér fara síðan umræðurnar um her- skylduna hófust. Hefir aldrei komið í Ijós betur en nú, að mikill er oft munur mann- anna. Enn fremur bendir Thomas H. Johnson á það í ræðu sinni’ að “herskylda úrvalaliðs” (selective conscription) sé nú óumflýjanleg hér í Canada, eins og hún hafi verið óum- flýjanleg í öðrum löndum lýðfrjálsra þjóða. England hafi orðið að grípa til herskyldunn- ar, þegar frá leið. Nýja Sjáland hafi lög- leitt hana strax í byrjun. Bandaríkin hafi ekki verið sein að sjá, að herskyldan væri óumflýjanlegt skilyrði þess, að sigur feng- ist í stríðinu. — Hví skyldi þá Canada standa utan hjá og kynoka sér við að leggja fram sinn fulla kraft? — Ef allir leiðtogar liberala hefðu tekið í sama strenginn og gert er í ræðu þessari, væri mál þetta lengra á Ieið komið. En því hefir ekki verið að fagna. Enginn af liberölum hefir þó tekið hörmu- legri stefnu í þessu, en Sir Wilfrid Laurier, aðal-foringinn. Undir úrskurði hans var mik- ið komið. Allra augu hvíldu á þessum aldna flokksforingja með eftirvæntingu. Flestir munu hafa vonað, að í þessu mikla alvörumáli þjóðarinnar myndi hann leggja til síðu alt flokksfylgi og stuðla til þess að þjóðin fengi lagt fram óskifta krafta í þarfir stríðsins. Enda mun marga hafa rekið minni til orða hans í byrjun styrjaldarinnar. Þá lagði hann áherzlu á það, að engar “að- finslur mætti viðhafa gagnvart núverandi stjórn á meðan Canadaliðið væri í hættu á vígvellinum.” Þá kvað hann skyldu liberal flokksins, að styðja og styrkja stjórnina af dug og dáð í öllum málum stríðinu viðkom- andi. — En nú, þegar Canada liðið er í meiri hættu en nokkurn tíma áður og' þessi hætta verður einlægt meiri og meiri' velur þessi aldurhnigni leiðtogi lýðsins sér þá stefnu að sundra kröftum þjóðarinnar. Nú miðar hann öll velferðarmál Canada þjóðar- innar við fylkið Quebec! Með fylkið Que- bec fyrir augum, tekur hann þessa stefnu. Vissi vel, að þannig gæti hann æst íbúa þessa fylkis gegn stjórninni. Enda hefir sú raunin á orðið. Tillögum Sir Roberts Borden um banda- lagsstjórn, eða samsteypustjórn (coalition government) svarar Sir Wilfrid þannig, að hann sé slíkri stjórn andstæður — af því hann sé mótfallinn því að herskylda sé lög- leidd í Canada. Annað eins mál, sem þetta, verði að berast undir atkvæði þjóðarinnar! Þrátt fyrir það að hann veit, að margir af flokksmönnum hans eru á annari skoðun, velur hann þessa stefnu—með það markmið fyrir augum, að stofna til æsinga í Quebec- fylki. Fylkið Quebec virðist vera í hans augum alt Canada og íbúar þess öll Capada- þjóðin. Það er eins og Quebec fylki sé höf- uð ríkisins, sem allir limirnir séu skyldir að dansa eftir. Vilji Frakkanna í Quebec er Sir Wilfrid fyrir öllu öðru. Hann gleymir því’ að heiður þjóðarinnar er í veði, ef hún fær ekki haldið loforð sín. Hann gleymir því, að “Canada liðið er nú í hættu á vígvellin- m.” Hann gleymir sínum eigin fögru orðum í byrjun stríðsins. Hann gleymir því, að Canada þjóðin berst fyrir þeim göfugasta málstað, sem hugsast getur. Honum er nóg að geta komið í veg fyrir það, að flokk- arnir gangi í bandalag og sameini þannig starfskrafta þjóðarinnar. Eigingjörn flokks- ást hans er of sterk til þess hann geti að- hylst slíkt. Með þessari framkomu sinni á þingi hefir Sir Wilfrid Laurier svert sig sjálfan og fylgj- endur sína í augum allra rétthugsandi manna. Axarsköft mörg og stór hefir hann gert í liðinni tíð, en engin yfirsjón hans jafnast þó á við þessa síðustu. — Nú hefir hann leitast við að sundra kröftum þjóðar- innar á þeim alvarlegustu tímum, sem yfir hana hafa runnið. Og hann hefir sundrað sínum eigin flokki með þessari hörmulegu afstöðu sinni, því margir af hans helztu Jlokksmönnum eru nú orðnir andstæðingar hans í þessu máli. Thomas H. Johnson er einmþeirra manna. Að líkja afstöðu hans við afstoðu Sir Wil- frids, er eins og að líkja myrkrinu við ljósið. Og vonandi er, að fleiri liberalar hafi nú ein- urð og drenglyndi til þess að vera á annari skoðun en foringi þeirra. Ritstjóri Logbergs reynir að réttlæta þess- ar aðfarir liberal foringjans með því’ að hann vilji ekki taka á sig eða flokk sinn á- byrgðina á verkum conservatíva í liðinni tíð stríðsmálum viðkomandi! Eftir þessari röksemdafærslu að dæma, væri bandalag flokkanna, einlæg samvinna flokkanna til að hrinda velferðarmálum þjóðarinnar í rétt horf, tilraun af hálfu conservatíva til þess að skella skömminni á liberala af yfirsjón- um núverandi stjórnar í liðinni tíð! Gegn öðrum eins röksemdum og þessum er ekki orðum eyðandi — þær sverja sig í ættina. Gal Lögbergs ritstjórans um þá hluti, sem hann ber sáralítið skynbragð á, er ekki lík- legt til þess að hafa áhrif á neinn þann mann í Canada, sem nokkuð fylgist með málum Iandsins. Með því að stofna til æsinga á jafn alvar- legum tímum og nú standa yfir, hefir Sir Wilfrid Laurier sýnt sig óhæfan flokksfor- ingja lengur. Honum er um að kenna ó- eirð þá, sem nú bólar á í Quebec; það var hann, sem helti olíunni í eldinn. Leiðtogar þjóðanna á stríðstímum rerða að vera menn mikilhæfir og stefnufastir. Canada þjóðin er Iánsöm að eiga nú annan eins mann við stjórnvölinn og Sir Robert Borden. 4 —•——----------------------------------«• Sagan endurtekur sig. (Þýtt.) Hann var stiltur maður og staðfastur, en líf hans var mjög einmanalegt. Gaman- samur gat hann verið, þegar því var að | skifta, en dapurlegra andlit hafði þó enginn maður í heimi en hann. Hann sveikst aldrei undém merkjum og kynokaði sér ekki við að taka ábyrgð sér á herðar. Við mestu örðug- leika, sem mannkynssagan þekkir, átti hann að stríða—og sigraði þá. Hann átti marga góða aðstoðarmenn, en þegar til kastanna kom, hvíldi öll ábyrgðin á hans herðum og hann reyndi ekki að koma henni á aðra. Að eyrum bárust hróp þeirra manna, sem voru í raun og veru svikarar undan merkj- um, og aðfinslur þeirra manan heyrði hann nógar, sem unnu málefni hans af alhug—en reyndust óvinunum bezta aðstoð með voli sínu og kvörtunum. Hinn einmanalegi mað- ur heyrði þetta alt, stundi við og hélt svo á- fram göngunni eftir þeirri götu, sem hann hann hafði valið sér. En nú. í dag minnist Bandaríkjaþjóðin Abrahams Lincolns með allri þeirri ást og virðingu, sem hún getur í té látið, og engan mann sögu sinnar elskar hún heitar eða met- ur meir. Hann varð bjargvættur þjóðarinnar. Hann hélt um stjórnvölinn og stýrði í gegn um hættur allar, og manngæzkan og réttlæt- ið voru Ieiðar Ijósin hans. Bandaríkjaþjóðin man þetta. Að líkind- um gleymir hún þó lasti því og fyrirlitningu, sem hann varð að þola á samtíð sinni. Hún gleymir því, ef til vill, hve lítillar hjálpar og aðstoðar hann naut. Að líkindum minnist hún þess ekki, að á hann var oft og einatt ráðist fyrir að hafa tekið sér ofmikið vald í höndur og of stóra ábyrgð. I dag er sagan að endurtaka sig. Sem Lincoln forðum er Wilson forseti nú, annar einmanalegur maður, að leitast við að bjarga þjóðinni. Með þetta markmið fyrir augum sameinar hann alla sína krafta. Hann er að gera sitt ítrasta til að ryðja lýðfrelsinu braut, en sem Lincoln mætir hann óréttlátum aðfinslum svo margra. En stefnu sinni held- ur hann þó, staðfastur og ósveigjanlegur, og án vafa mun hann, sem Lincoln, fyrirrennari hans, leiða þjóðina í góða átt fyrir hana sjálfa og mannkynið á heild sinni. 4--------------—— ------—---------------* Æfisaga liberal fiokksins í Saskatchewan. Það er heil blaðsíða f síðasta Lögbergi um “Pramsóknar’^stjórnina í Sask., þenna al- ræmda ránsflokk, er ráðið hefir fylkinu nú um síðastliðin 12 ár og sökt því í botnlausar skuldir. Á þar að vera sögð saga stjórnarinn- ar, og er hlaðið svo hlægilegu og öfgafullu lofi á hana og alt hennar athæfi, að flestum mun vera nóg boðið. Til skýringar á því hvernig á ritgjörð þessari stendur, má geta þess, að þetta er þýðing á bæklingi, sem stjórnin hefir látið semja og kostaö útgáfu á, um sjálfa sig, og er þá undrunarefni lítið, þó henni sé borin vel sagan. En fremur er sú saga visin og viða- mjó, þó flokkuð sé hún f 23 greinar, er taka eiga fram helztu framfarir í fylkinu, er stjórn- in hafi komið á, að þar er ekki bent á eitt ein- asta dæmi þessara framfara, sem þó hefði átt að vera hægt, ef liún hefði nokkuð gjört. I>ær framfarir, sem orðið ha'a í Sask. á síðastl. 12 árum, eru samskonar og. verið hafa um ait Canadaríkið, hvorki meiri né minni, og eigi stjórninni að þakka, heldur góðu árferði og jöfnum og miklum innflutníngi. Það vita allir og er því allur þessi heimsku þvættingur út í ioftið. Enda sýnir það sig, að ekki skuli vera hægt að rökstyðja hann með nokkru, er tilnefna megi, og hefir þó stjórnin líklega eigi viljað fela sitt ljós fyrir mönnum. Sézt þetta bezt, ef greinarnar eru athugaðar lið fyrir lið. Fyrsta greinin er samanburður á því, sem kallað er “framsóknar” og “afturhalds” flokk- unum. Er það formálsorð fyrir aðal sögunni, og er auðsjáanlega eftir ritstjórann, þvf þar er ekki eitt orð af viti eðai sannleika, eintóm lýgi frá upphafi til enda. Staðleysan sézt, þegar í stað, er hann segir, að “afturhaldsmenn trúi því, að máttur sé réttur—með öðrum orðum: þeir trúi á hnefaréttinn, en framsóknarmenn trúa því iað rétturinn sé máttur.” — Og hvað þýðir það? Ef rétturinn er máttur, sem sé afl, hver er þá orðinn mismunurinn? Að neyta réttar, er þá eigi annað, en að neyta afls, má þá það afl alveg eins heita hnefaréttur eins og eitthvað annað! Hér er ekkert nema ófim- ur orðaieikur í frammi hafður, er snýst í blá- bera vitleysu. Hvorugur flokkurinnn í Sask. heldur fram þessari stefnu, og henni er hvergi haldið fram, þar sem er þingbundin stjórn, og hvergi nema hjá villiþjóðum. ósannindin eru aftur augljós í þessari inn- gangsgrein, þar sem hann talar um gjörðir beggja flokkanna. Hann segir að conservatív- ar, sem hann nefnir 'afturhaldsflokk, ræni fólkið í Sask., sérstaklega bændurna og út- lendingana, en hinir berjist fyrir réttindum alþýðunnar, og verndi hana gegn öllu illu. En ihverjlr eru í conservatíva flokknum? Eru það ekki bæði bændur og alþýðumenn. Og getur ritstjóri Lögbergs bent á einn einasta mann, sem tilnefndur hefir veriö af þeim flokki til að sækja um þingmensku, er haft hafi af nokkrum meö röngu móti eitt eyris- viröi? Geti hann tilnefnt einn einasta mann eöa konu í flokknum, er rænt hafi aöra, vini sína og nágranna, svikist undan aö greiða skuldir sínar til þeirra, svikiö þá í kaupum eöa sölum, selt þeim nokkuö þaö, er þeir hafi aldrei af hendi látiö til þeirra, og ekki haft tU, eöa logiö út fé þeirra á nokkurn hátt? Hann getur það ekki. þeir eru ekki til í þeim flokki í Sask., sem hafa fleytt fram lífi sínu, né betlað eða snýkt sig áfram. Eru þessi um- inæli því eintómar iygar, er ekki hrína á öðrum en þeim, sem þær upp finna sjálfum. Con-servatívar í Sask. segir hann að felt hafi viðskifatsamninginn liaustið 1911. Eru það enn önnur ósannindi.. Það var canadiska þjóðin, sem feldi Jiað frumvarp, hvort sem það var hygilegt eða eigi, og mun þar mestu hafa ráðið, að almenningur bar eigi lengur traust til Ottawastjórnarinnar, en henni varð eigi komið frá nema því að eins að fella hvorttveggja. Hægt væri að telja þúsundir liber- ala, sem greiddu atkbæði móti samningnum þá, og þúsundir con- servatíva, sem með honum greiddu atkvæði, og féllu atkvæði f því rnáli alls eigi eftir flokkaskiftingu. Stjórnin var búin að útlifa sinn tíma eins og allar stjórnir, er setið hafa lengi að völdum. Hún var orðin spilt og þjóðin neyddist til að breyta tiL En svo hafa líka eonservatívar greitt úr því, hafi skaði orðið við að samningurinn var feldur, með því að afnema nú allan toll á hveiti, svo að hveiti og kornvcrzlun öli er nú frjáls milli Bandaríkjanna og Canada. Conservatívar í Sask. segir hann að “grípi til þeirra ráða, að berjast með hávaða og kasta sandi í augu manna, og búa til sögur um spill- ingu, sem enginn fótur er fyrir, til þess að reyna að koma liberal flokknum frá.” Menn skulu taka vel eftir þessu. Það er búið að benda hér í blaðinu á fáein atriði í sambandi við ráðsmensku stjórn- arinnar og fjáreyðslu hennar, og ekki eitt einasta þeirra hefir Lögb. dirfst aö bera til baka eöa segja aö væri eigi sönn. Er þó það íæsta talið, sem stjórnin ihefir gjört til að svíkja úr fylkissjóði fé handa sér og atkvæðasmölum sínum. I>að hefir verið sögð saga haglsábyrgöar- málsius í fylkinu, og hvernig stjórn- in sveik tryggingu á uppskeru af bændum með þvf að varna þess ó- beinlínis, að þeir trygðu sig hjá ábyrgðarfullum vátryggingarfélög- um, og sveik þá svo um skaðabæt- urnar á eftir. Hað hefir verið bent á símamáliö, hvernig stjórnin hofir undir arg- asta yfirskini látið sem síminn væri bænda eign, en á sama tíma neitað þeim sveitafélögum, er hafa komið upp hjá sér síma, að taka iiann inn í heildar kerfið með öðr- um kosti en þeim, 'að hún íengi að láta rífa hann niður og leggja ann- an, undir umsjá sinni, og leggja svo skatt á eignir þeirra fyrir 10 sinnum meira cn hann kostaði. Það liefir verið bent á Dómhúsiö í Wynyard, sem sýnishorn af því, hve sorglega er farið með fylkisfé, og hve mikils almenningur nýtur af þeim peningum, sem lagðir eru til opinberra verka. Húskofi þessi er talinn kosta fylkissjóð um $30,000 er í hið ítrasta $3,000 viröi. Það hefir verið bent á vegagjörð- ir ihennar hjá Leslie og norður og austur eftir kjördæminu; þar eru rennustokkar, sem taldir eru í fylk- isreikningunum brýr, og látnir kosta svo þúsundum skiftir. Það hefir verið bent á brúar- smíðar hennar hjá Weed Lake og Kindersley, þar sem í öðru tilfellinu að vcrkið er látiö kosta $74,000 fram yfir áætlun eöa þrefalt meira en tiltekið var í fyrstu, og í hinu tilfellinu $52,000 meira en áætlaö var, eða nærri fimm sinnum meira. J>að hefir verið bent á, að á síð- astliðnu ári er manni, sem Job heitir, goldnar $70,000 fyrir eftirlit á vegagjörðum, er litlar sem engar voru gerðar. I>að hefir verið bent á, að nú sitji í tugthúsi fyrir mútur og önnur prakkarapör, þingmenn stjórnar- innar og að stjórnarformaðurinn sjálfur varð að segja af sér, út af þeim málum. Það hefir verið bent á, að fylkiö sé komiö í stórskuldir—$25,500,000— vegna óspiisemi stjórn'arinnar, er bæði hefir jetið upp þetta gffur- lega peningalán og allar tekjur fylkisins að auk. I>að hefir verið bent á, að fylkið standi f svo hárri skuldaábyrgö fyrir járnbrautarfélögin, aö þaö sé gjaldþrota, ef það þurfi að mæta þeirri ábyrgð samkvæmt yfirlýs^ ingu stjórnarformannsins sjálfs. 1 því sambandi mætti annars spyrj-a að, hverjir hafi þar sýnt sig meiri hollvini auðfélaganna, liberalar eðia conservatívar í Sask.? I>að hefir verið bent á, að almenn ingur út á landsbygöinni sé með ranglátu móti látinn standa straum af og kosta skólana í bæj- unum meö auka skatti, sem lagð- ur er á hvert einasta land, er nem- ur $1.60 á hverjar 160 ekrur. En enginn tilsvarandi skattur er lagð- ur á bæjarbúa til þessara hluta. Vita þó allir, hve erfitt er fyrir landbúendur að halda uppi skól- um í héraði, þó eigi séu þeir látnir kosta bæjarskólana líka. Það hefir ekki veriö bent á, en nú skal það gjört, í sambandi viö síin'aina, að efnið, sem stjórnin hef- ir lagt til, er svo svikið, að þeir koma ekki að hálfum notum. í>að hefir til dæmis verið notaöur stál-- vír í staö koparvírs í firösímalínur,- Og bera þeir vírar ekki hljóðið nema tiltölulegai stutta vega- lengd, svo að í raun réttri eru eng- ir firðsímar til. Það hefir ekki verið bent á, en nú skal það gjört, að samkvæmt fjár- hagsskýrslum fylkisins yfir árið 1914—15, er var eitthvert mesta fjárþrengsl'a tímabil í sögu Vestur- iandsins, var ekki að sjá að þröngt væri i búi í fylkissjóði Sask., eða tilraun væri gjörð til að spara það sem til væri. Á þessu tímabili er borgaö út fyrir eftirlit á vegum aö kallaö er, eftirfylgjandi upphæðir þessum mönnum í kaup: W. G. Mc- Kay, $5,750 í kaup; D. L. Campbeil, $4,203 í kaup; J. R. Bird, $4,372 f kaup; J. R. Reid, $4,688 í kaup; A. MacCallum, $4,608 í kaup, eða fimm mönum rúmir $23,621. Þess utan voru ótai fleiri, er fengu rífleg laun fyrir samskonar vinnu(H). J>á er líka það sam'ai ár manni, sem 'heitir J. Kuhn, og sagður er að eiga að hafa eftirlit með skólahaldi hjú Göllum, borgað $2,508.25 í árslaun. —En hvað kom til, að launin voru svona ríf þetta ár? Mun það hafa staðið í nokkru sambaindi við, að búist var við kosningum, og í stað þess að hafa þurfti eftirlit með veguin, er fáir eða engir voru gerð- ir, því það vom engir peningar til þess, þá hafi þurft að ihafa eftirlit með kjósendum og hvernig at- kvæði þeirar myndi falla? öll þessi dæmi eru að eins fá af mörgum, er sýna mætti, um fram- komu stjórnarinnar, og tekin rétt sem sýnishorn af gjörðum hennar. Ekki eitt einasta þeirra getur Lög- berg hrakið eða borið við að mót- inæla, því þau eru sönn. Conserva- tívar þurfa ekki að búa til sögur, þeir þurfa ekki að berjast með há- vaða eða kasta sandi í augu manna, það geta þeir eftirlátið skáldinu á Iiögbergi til þegnsam- legrar þjónustu fyrir hains flokk! En þá er að snúa sér að sögu stjórparinnar, sem liún segir af' sjálfri sér: Saga Liberala í Saskatchewan. “Lesið og fræðist um afrek ‘fram- sóknarmanna’ og þá komist þér að þvf, hversu miklu þeir hafa komið til leiðar.” Þannig byrjar þá saga þeirra og heldur svo áfram: “Frain- kvæmdarsaga þeirra er stórkostleg, frá hvaða sjónarmiði sem hún er skoðuð. IJvers vegna?”— J>að er aiuðvelt að svara því. Að nú, þeg- ar hún er í þann veginn að fara frá, er hún búin að eyða öllum tekjur fylkisins og $25,500,000 að auk, leggja fylkið undir járnbraut- arfélögin og gjöra það gjaldþrota, ef það þarf að standa við ábyrgð sína. Auk þess sitja nú í tugthúsi þessir þjónar og samverkamenn hennar: Mr. Pierce, þingmaöur frá Wadena, dæmdur í 18 mán. tugt- hús fyrir mútur og svik; Mr. J. B. Brown, skrifari í samgöngumála- deildinni, dæmdur í sjö ára tukt- húsvist fyrir fjárdrátt og svik; Arthur Simpson, einnig úr sam- göngumáladeildinni, játaöi á sig þjófnaö og skjalafölsun; Robert Godfrey, vegabótarstjóri, dæmdur í 18 mánaöa tukthús fyrir fjárdrátt og svik; John Bettin, vegabótar- stjóri, dæmdur í 6 mánaða fangelsi fyrir skjalafölsun og svik; C. H. Cawthorpe, þingmaður frá Biggar, er uppvís van-ð að því að þiggja mútur, varð að segja af sér, en at- vinnutjóniö bætti stjórnin honum upp meö því aö gefa honum $1,300; George Ens, þingmaður frá frá Rosthern, var sannaöur aö mútutöku frá brennivínssölum, að upphæö $500, fyrir Brown Elwood nefndinni; J. Nolin, þingmaður frá Athbaska, tók mútu úr sama stað; S. Simpson, þingmaður frá Battleford, einnig; Totzke, þing- maður frá Vonda, einnig; Shep- pard, forseti þingsins, og þingmað- ur frá Moose Jaw, var sannaöur aö hafa tekiö viö mútum, og varð að segja af sér; Sam. Moore, þingmað- ur frá Pinto Creek, sannaöur aö (Eramh. á 5. bls.)

x

Heimskringla

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.