Heimskringla - 21.06.1917, Qupperneq 6

■aftSBag*
BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 21. JÚNl 1317
SJÁLFSTÆÐ OG SÖNN
Skáldsaga
eftir
CHARLES
GARVICE
""Eg elskaði þig,” Kélt hún áfram og rödd henn-
.■aj titraÖi. “Eg barðist á móti því, barSist hart. Eg
sagði: ’Hvað hefi eg með að gera, aS elska þenn-
-a« hefSarmann, eg sem er úrkast lands míns. Hann
langt fyrir ofan mig. Hann á tign og auS, og
voldugt ættarnafn og stöSu, þar sem eg’—. En
%jartaS vill ekki hlusta á rökfærslu, og þegar þú
iicomst til mín þetta kvöld—kvöldið sem lifir í
•muna mínum sem hið inndælasta allra kvölda æfi
sninnar—gaf eg upp vörnina og játaSi ást mína viS
fcrjóst þér.”
Af mikilli snild hafði henni tekist aS vekja upp
í muna Cecils þetta atrSi og hún sá að orð hennar
voru aS hafa áhrif á hann. Hann sneri sér ögn til
hliSar og tugði á sér yfirskeggiS.
“Eg var undur sæl,” segir hún og stynur létti-
áega, “sælli en eg hafði veriS nokkru sinni áSur,
sælli en eg mun nokkurn tíma verSa aftur. En
aaman viS alla mína gleSi blandaSist ótti. Eg var
-ekki hrædd um, aS ást þín myndi fyrnast. Nei, eg
vissi aS þú elskaðir mig, eg fann þaS,” og hún
TagSi hönd sína á brjóstiS. “En eg var hrædd viS
»Gerald Moore. Þó eg hefði aldrei í orSi né verki
'SekiS honum, óttaSist eg aS hann ímyndaSi sér
JaaS, og eg óttaðist þaS, aS í sínum æsings kvölum
myndi hann leita eftir ófriSi viS þig.”
Cecil hrökk viS og starSi á hana meS skelfingu
á augnaráSinu. Hann sá, hvert ræSa hennar var
slefna, og hann fann aS þaS var bara mögulegt,
aS eftir alt saman kynni hún aS hafa útskýringu og
ihann var á nálum. Hamingjan góSa, ef hann
JhefSi nú gert henni rangt til.
“Prinsessa,’ segir hann áhyggjufullur, “segSu
íikki meira; láttu þaS liSna eiga sig, eg hefi heyrt
»óg.“
“Nei,” segir hún blíSlega en ákveSin, og hún
frorfirí augu honum; “þú lofaSir aS hlusta á mig til
enda.”
Hann hneigSi sig og stóS meS krosslagSar
jbendur skamt frá henni.
““‘Eg var ekki hrædd mín vegna, heldur vegna
|pín. Eg vissi, aS Gerald Moore var snillingur meS
sverS, aS viS vorum í landi þar sem einvígi var
Jögleyft og aS ekkert gæti veriS hægra fyrir hann,
«en aS koma þér til ills viS sig. Og þá hugsaSi eg
'ííl þín. ÞaS var ekki fyrir löngu, aS þú hafSir ver-
íS veikur, þú varst ekki eins efldur og hann, ekki
var#ir viS hníf eSa skammbyssu—manstu, aS þú
.-sagðir mér þaS eitt kveld?”
Cecil mundi þaS ekki, en hann bjóst viS aS svo
3ief8i veriS og hann veifaSi hendinni til samþykkis.
“Eg visái, aS viSureign ykkar myndi enda illa
/fjrrir þig. Hverja nótt vaknaSi eg frá vondum
draumi, þar sem eg sá þig liggja dauðan í grasinu
og Gerald Moore standa yfir þér,” og hún hrylti sig.
‘Hann myndi hvorki hafa miskun eSa meSlíSun,
iþví hvenær þekkir afbrýSissemin slíka hluti?”
Hún bar hönd sína fyrir varirnar eins og til aS
.stöSva titring þeirra og leit upp á hann.
Andlit Cecils lávarSar var hvítt, ekki af ótta,
heldur af áhrifunum, sem orS hennar höfðu á
^bann.
‘«Einn morguninn kom Gerald Moore og flutti
■unér bónorS sitt á ákveSinn hátt. Eg vissi ekki
hvernig eg átti aS neita honum án þess aS segja
honum aS eg væri lofuS þér og þaS þorSi eg ekki
-aS gera. Eg—eg er aS eins veik kona, Cecil lá-
■varður—, eg færSist undan og til aS draga tímann
;sagSi eg honum, aS koma eftir svarinu þaS sama
Bíívöld. Eg var ístöSuleus, hörmulega ístöSulaus,
átðt mín til þín hafSi rænt mig öllum styrk. Eg gerSi
afsokun viS þig til aS halda þér frá aS koma þaS
kvöld og eg beiS einsömul til aS taka á móti hon-
um.
Hún dró þungt andann og Cecil stikaSi tvisvar
e&a þrisvar fram og aftur um gólfiS í æstum hug-
ieiSingum.
“Hann kom og stóS upp á svar frá mér; og þá
-var þaS sem eg var nógu ístöSulaus til aS spila tvö-
teldni. Eg lofaSi honum aS halda, aS eg elskaSi
hann. ÞaS var rangt, þaS var glæpur, en eg framdi
bann þín vegna, og eg kastaði mér upp á vorkuh-
.semi hans og miskun. Eg sagSi honum, aS eg hefSi
lofaS aS giftast þér, en eg hefSi gert þaS aS eins til
^aS ná auði og tign, og baS hann og dýrkaSi aS
standa ekki í vegi mínum. Eg sagSi honum, aS ef
hann elskaSi mig, þá slepti hann mér ástarinnar
vegna, og eg eg notaSi ást hans fyrir vopn á móti
honum sjálfum. Þú veizt hvaS skeSi, og hvaSa
brögS eg viShafði, því þú varst þar aS hlusta og
vakta. En þín vegna voru öll þau brögS, og fyrir
ástina til þín.”
’Hún þagnaSi, móS og föl af geSshræringu, en
«ekki eins föl og Cecil. Ljósin sKÍnu á andlit hans,
,*em var hvítt eins og dauSinn.
JHann hafSi þá gert henni rangt til. GóSur guS,
SbvaS átti hann aS gjöra?
“Prinsessa,” segir hann hás.
“Nei,” segir hún, “ef þú trúir mér, þá nefndu
*nig því nafni, sem eg hefi elskaS þig undir—
_Zenóbíu.”
"Zenóbía,” svo þagnaSi hann og gekk um gólf.
’Hví skrifaSir þú mér ekki?” segir hann og nemur
staSar fyrir framan hana meS útrétta hönd sína.
Hún stynur.
“SagSi eg þér ekki, aS eg væri stolt? StoltiS
þaggaSi niSur í mér. Eg hélt aS þú værir .orðinn
jþreyttur á mér, aS vinir þínir hefSu komiS þér til
aS hætta viS mig og eg ákvaS aS bíSa í kyrS, þang-
aS til eg æti upprætt ástina úr hjarta mínu.”
“Bara aS þú hefSir skrifaS—sent til mín,” svar-
aSi hann.
Hún hristi höfuSiS.
“Seinna, þegar eg fann, aS eg gat ekki slitiS
anynd þxna úr hjarta mínu, hefði eg kannske gert
þaS, en þá sendi faSir minn leynilega eftir okkur
ag viS mátum til aS fara.”
Hann hugsaSi um símskeytiS frá Forsyth.
"“Svo þú fórst þá til föSur þíns?” segir hann.
“Já,” svarar hun og setur upp stór augu. “Hvert
annaS?”
“GóSur guS,” segir hann, “eg hélt þú hefSir
fariS meS honum—aS þú hefSir gifzt Gerald
Moore.”
ÞaS kom undarlegur svipur á hana, og varir
hennar titruSu, svo leit hún á hann ásakandi augum.
“Þú hélzt, aS eg gæti reynst þér ótrú. Ó, Cecil,
þú gerir mér rangt til.”
Hann þurkaSi svitann af augunum.
“HvaS varS þá af honum?”
Hún ypti öxlum, eins og Gerald væri ekki þess
virSi aS minnast á hann.
“ÞaS veit eg ekki. Eg hefi ekki séS hann
síSan.”
Hún sagSi þetta blátt áfram og eins og aS sjálf-
sögSu. Engin yngismær, nýkomin frá bænagjörS,
hefSi getaS sagt þaS meS meiri sakleysissvip.
“HvaS var hann mér, eftir aS þú varst úr hættu
fyrir afbrýSi hans? Ekkert. Ekki svo mikiS sem
hálmstrá. Þegar eg táldróg hann, var þaS alt þín
vegna, Cecil.”
Hann settist niSur í sætiS hjá henni—og studdi
hönd undir kinn af þreytu til aS geta horft framan
í hana. Svo gæti þaS veriS viSsjárvert og gefiS
hann ofmjög á vald henni.
Blíðlega lagði hún hönd sína á handlegg hon-
um. Hann fann hana brenna í gegnum silkiermina.
Svo er þögn, sem hún er of hyggin aS rjúfa.
Glaumurinn og gleSin barst til þeirra frá danssaln-
um. GosvatniS hvissaSi, fuglarnir 1 búrunum
sungu, en Cecil heyrSi ekkert af því; hugur hans
reikaSi til þeirra tíma, þegar konan, sem nú er viS
hliS honum, var hans tilvonandi eiginkona. Á því
augnabliki gleymdi hann öllu öSru, jafnvel Carrie.
“Cecil,” hvíslar hún aS honum, “hefir þú
gleymt mér?”
Hann segir ekki orS, og á raeSan hún bíSur eftir
svari kemur há og grönn mynd í grárri grímu kápu
hratt inn fyrir dyrnar fyrir aftan þau. ÞaS er
Carrie. Hún hefir yfirgefiS Kenworth lávarS til
aS geta veriS ein meS unnusta sínum dálitla stund.
Hún er í þann veginn aS ávarpa hann, þegar hún
sér hann sitja niSurlútan og þessa fögru, leyndar-
dómsfullu prinsessu halla sér upp aS honum meS
hönd sína á handleggg honum.
Carrie stanzar snögglega, eins og hún hefSi
veriS skotin til dauSs, svo setur hún hönd fyrir augu
eins og hún trySi ekki sjón sinni og héld aS hún sæi
ofsjónir. En þegar Zenóbía nefnir nafn hans aftur
í svo blíSum rómi, dregur hún sig til baka og stend-
ur hlustandi fyrir aftan þau.
“Cecil, ertu reiSur viS mig? Efar þú mig?
Nei, þaS er þér ómögulegt. Hví talar þú ekki viS
mig og játar, aS þú hafir fyrirgefiS mér?”
Getur hann sagt henni, aS þó hann efi hana
ekki og þó hann fyrirgefi henni ekki, þá elski hann
hana ekki lengur? AS hann elski aSra, og hafi
lofaS aS giftast henni? Hefir hann ekki gert henni
nógu rangt samt, þó hann ekki fari aS reka hníf í
hjartaS á henni.
“Eg skil,” segir hún, “aS þaS er satt aS þú ert
orSinn þreyttur á mér og elskar mig ekki lengur.”
Carrie hlustar og bíSur eftir svari frá honum,
meS hjartslætti, sem lá viS aS kyrkja hana. En
hann þegir, hvítur og þreytulegur, og snýr frá henni.
“Ekki lengur,” heldur áfram blíSa ásökunar-
röddin. “Skyldi eg ekki heldur eiga aS segja, aS
þú hafir aldrei elskaS mig, aS þaS hafi bara veriS
gamanleikur á þína hliS, rétt til aS eySa tímanum.
Ó, Cecil, Cecil, og eg hafSi gefiS þér alt hjarta mitt
og sál.”
“Fyrir guSs skuld, segSu ekki meira; eg hefi
gert meira á hluta þinn en hægt er aS bæta fyrir—”
Carrie fálmar og stySur áfg viS, og leggur hönd
sína á munninn eins og til aS stöSva angistar óp,
sem er í þann veginn aS brjótast út.
“Enginn maSur hefir gert konu meira rangt til,
og þó án ásetnings. Eg vildi leggja líf mitt í söl-
urnar til þess aS geta fengiS þaS liSna til baka; en,
drottinn minn, hvernig get eg sagt þér þaS, sem
þyrfti aS segjast?”
Hann tekur þétt utan um handlegg henni og
hún leggur báSar hendur sínar í lófa hans.
“Cecil, segSu þaS, eg get boriS þaS—eg er
hraust. Hefi eg ekki boriS þaS, er þú yfirgafst
mig? Og er nokkuS harSara en þaS?” og augu
hennar vöknuSu.
Hann myndar sig til aS svara, en þá þagnar
hljóSfæraslátturinn og tvær eSa þrjár persónur
koma þjótandi til þeirra.
Hann stendur skyndilega upp, eins og hræddur
viS aS verSa séSur hjá henni.
“Komdu aftur, þegar næsti dans byrjar,” segir
hann; “eg verS aS sjá þig aftur, eg hefi margt aS
segja þér.”
Hann hneigir sig og skilur viS hana viS dym-
ar, sem liggja inn í dansalnn.
Zenóbía horfir eftir honum, meS einkennilegu
brosi; þaS er ánægjubros, jafnvel táknar sigurvinn-
ingu; en þaS breytist brátt í þetta undarlega alvöru-
bros, þegar Ferndale lávarS ber aS.
“HvaS er þetta, prinsessa,” segir hann; “situr þú
hér alein, þegar allir eru aS spyrja um þig. Fyrir
utan, aS þú hefir lofaS mér þessum dansi.”
ÞaS bregSur fyrir VcindræSum í andliti hennar,
sem lagfærist bráSlega.
“Þú skalt hafa hann, Ferndale lávarSur,” segir
hún, “meS þeim skiimála, aS þú fylgir mér hingaS,
þegar hann er búinn. Eg hefi lofS aS tala viS gaml-
an vin.”
“Karl eða konu?” segir hann.
“GeturSu gizkaS á þaS?” segir hún og svífui
burtu meS honum rétt eins og þaS væri ekki til
nokkur Cecíl lávarSur.
Föl og titrandi kemur Carrie úr felum sínum.
Blómsalurinn var aftur orSinn tómur og Carrie
settist í sætiS, sem þau Zenóbía og Cecil höfðu set-
iS í, því hún treysti sér ekki til aS fara inn í dans-
salinn. Þar sat hún meS spentar greipar, eins og
sá, sem líSur andlegar kvalir.
Hún gat naumast gert sér grein fyrir hvaS hafSi
skeS. Henni fanst eins og hjartaS f sér hefSi alt í
einu orSiS dautt og kalt—eins og kvaladrungi hefSi
lagst yfir sig og væri aS brjóta sig niSur.
Hún heyrSi raddir unnusta síns og þessarar
fyrirlitlegu konu blandast saman í eyrum sér.
“Zenóbía” var nafniS, sem hann nefndi hana,
og hún hafSi nefnt hann “Cecil”. Og, hamingjan!
hún hafSi talaS um ást milli þeirra, eins og hún, en
ekki Carrie, væri unnusta hans og tilvonandi eigin-
kona.
“Er eg aS verSa brjáluS?” spyr hún sjálfa sig
meS tryllingslegum hlátri, “eSa er mig bara aS
dreyma?”
Um leiS og hún segir þetta, verSur henni litiS
á skarlats skykkju Zenóbíu, sem hún hafSi skiliS
eftir í sætinu. Hún tekur viSbragS, rétt eins og
hún hefSi séS voSalegan höggorm, og stekkur upp
og starir á hana.
“Nei, nei, þaS er enginn draumur. ÞaS er alt
virkileiki, og hann elskar hana. HvaS á eg aS
gjöra?” og hún rekur upp viSkvæmt hljóS og
kastar sér aftur niSur í sætiS og hylur andlitiS í
höndum sér.
Alt í einu byrjar hljóSfæraslátturinn; þaS minn-
ir hana á hvaS Cecil sagSi viS Zenóbíu, er þau
skildu, og hún stekkur aftur upp. Hún skyldi bíSa
eftir þeim og mæta þeim báSum og—um leiS og
hún lítur á skykkjuna dettur henni annaS í hug.
Hún hafSi heyrt þessa konu biSja Ferndale lávarS
aS fylgja sér þangaS eftir dansinn, þar sem Cecil
kæmi aftur aS vörmu spori. Hún tók upp skykkj-
una og lætur hana yfir sig og meS skjálfandi hendi
dró hettuna á höfuS sér og lét á sig grímuna.
BáSar þessar stúlkur voru jafn háar og meS
skykkjuna yfir sér og grímuna fyrir andlitinu, varS
hún nákvæmlega lík Zenóbíu.
Hún var rétt búin aS hneppa aS sér skykkjuna,
þegar Cecil kom.
Hann lítur í kringum sig til aS sjá, hvort nokkur
sé nálægur í blómsalnum, gengur síSan upp aS
henni og leggur aSra hönd sína á sætisbakiS.
“Zenóbía,” segir hann; “eg hefi komiS aftur
til aS tala viS þig í síSasta sinni. Þú hafSir rétt, eg
hefi breytt grimmilega rangt viS þig, en settu þig í
mín spor. HvaSa manni, sem sá þig og heyrSi þaS
kvöld, hefSi ekki farist eins? En eg vil ekki tala
meira um þaS. ÞaS hafa veriS mistök á báSar
hliSar, sem hafa boriS beizkan ávöxt fyrir okkur
bæSi. Þú talar um, hvaS þú hafir liSiS. HeldurSu
aS eg hafi ekkert liSiS? Zenóbía, eg elskaSi þig
svo heitt og trúlega, aS eg ber þess menjar meSan
eg lifi.”
Ósjálfrátt rak Carrie upp lágt angistar hljóS og
hélt hönd sinni yfir hjartanu.
Hann bliknaSi og beit á vörina.
“SegSu ekkert orS, svo hlutverk mitt verSi ekki
enn harSara en þaS er, Zenóbía. SíSan viS skild-
um, hefir margt skeS. Eg, sem hélt mig myndi aldr-
ei aftur fá ást á konu, hefi kynst og elskaS unga og
hreinhjartaSa stúlku.”
Carrie dró þungt andann.
“Já, þaS er hart aS segja þaS,” segir hann og
bítur á vörina, “en þaS er bezt fyrir okkur bæSi,
Zenóbía, aS þú vitir þaS sanna. Eg held—guS
min góSur! eg veit—aS eg er elskaSur á móti.
Þessi stúlka verSur konan mín.”
Hann stundi og þagnaSi augnablik.
“Þú gerir rétt aS segja ekkert. Taktu á öllu
því stolti, sem þú átt til, Zenóbía, og strikaSu burtu
úr huga þínum þaS umliSna, eins og eg gjöri. Lát-
um þaS vera, eins og viS höfum aldrei kynst.”
Hann þagSi um stund og horfSi á grímuklædda
andlitiS, undrandi yfir þögninni og hélt svo áfram:
“Þú getur spurt, hví þaS skuli vera. Eg, svara,
af því aS í endurminningunni um hiS liSna, er
hætta fyrir mig, þó eg voni, aS þaS sé engin fyrir
þig. HvaS mig snertir, þá gæti eg aldrei svo litiS
þig, aS eg ekki mintist þess, aS þú varst einu sinni
sú kona, sem heimurinn ætlaSi mér, sú kona, sem
eg hefSi viljaS deyja fyrir. Svo látum okkur
skilja sem vinir, Zenóbía, en mætast aldrei framar
sem vinir. GuS veit, aS í hjarta og sál er eg trúr
þeirri stúlku, sem hefir gefiS mér hjarta sitt, en”—
hann hikar—“en eg ber ekki ábyrgS á sjálfum mér,
ef úr skugga hins liðna skyldi rísa sú Zenóbía, sem
eg elskaSi svo heitt, og sem eg biS guS aS gefa aS
eg geti gleymt.”
Hann dró niSur í sér röddina hás af geSshrær-
ingu, en Carrie náSi hverju orSi, sem klingdi eins og
dauSadómur í hjarta hennar. ÞaS var þá alt satt,
hann hafSi elskaS þessa fögru prinsessu—elskaS
hana svo heitt, aS hann treysti sér ekki til aS mæta
henni aftur af ótta fyrir því, aS fornar ástir vökn-
uSu á ný.
“Vertu sæl, Zenóbía,” segir hann í lágum rómi.
“I komandi tíS mætumst viS kannske aftur, þegar
þú hefir fundiS mann, sem er verSugri þín en eg,
en þangaS til biS eg guS aS gefa, aS viS sjáumst
aldrei.”
Um leiS og hann sagði þetta, rétti hann henni
hönd sína, en engin hönd kom til aS mæta henni
undan skarlatsskykkjunni.
/ “Veri þaS svo,” segir hann raunalegur, “þaS
er bezt. Vertu sæl, Zenóbía.” Og innblásinn af
þeim anda, sem hertekur synduga menn, þar sem
konur eiga hlut aS máli, beygir hann sig niSur aS
henni og kyssir hönd hennar.
1 því stendur hún upp og rekur upp hræSsluóp,
og kastar aftur hettunni og rífur af sér grímuna og
hiS fagra andlit Carrie blasir viS honum meS bál-
andi augum og skjálfandi vörum.
Hann hrekkur til baka.
“Carrie,” hrópar hann og réttir ósjálfrátt fram
hönd sína; en hún hrekkur til baka meS fyrirlitn-
ingar látæSi.
“Snertu mig ekki.”
XXI. KAPITULI.
“Snertu mig ekki,” segir Carrie og hönd lávarS-
arins fellur niSur. Augnablik standa þau og horfa
hvort á annaS, Carrie meS höndina á brjóstinu, and-
litiS hvítt eins og nár, augun starandi, ekki á hann,
heldur út í bláinn.
Cecil verSur fyrri aS taka til máls.
“Carrie,” segir hann, en enn þá starir hún út
fyrir hann, eins og hún væri aS hugræSa viS sorgir
sínar.--“Carrie, hví gerSir þú þetta?” og hann
aendir á skarlatsskykkju Zenóbúu. Hún lætur
skykkjuna falla af herSum sér og hryllir sig um
eiS og hún fellur niSur, en hún anzar honum ekki.
“Hví fórst þú aS taka á þig þetta dulargerfi og
eika njósnara?”
ViS þessi orS stekkur blóSiS fram í andlit
henni, en aS eins um augnablik.
“Gazt þú ekki treyst mér?” segir hann.
“Treyst þér,” endurtekur hún meS brosi, sem
bar í sér meiri fyrirlitningu en löng ræSa. “Hefi
eg ekki treyst þér—Cecil lávarSur?” og hún horfir
nú á hann meS samblandi af fyrirlitningu og sorg,
sem gekk honum til hjarta. “Gæti nokkur stúlka
treyst þér betur en eg hefi gert? Eg gaf þér hjarta
mitt, mig sjálfa óskifta, og þú hefir endurgoldiS
mér aS siS karlmanna.’i
Rödd hennar titrar, en hún verst aS tárast, sem
er henni meiri áreynsla en hægt er aS lýsa.
Hann getur ekki mætt augum hennar, og hann
krossleggur hendurnar meS hörmulegum niSur-
lægingarsvip.
"Eg trúSi þér fyrir öllu því, sem kona hefir aS
gefa, Cecil lávarSur, hjarta hennar—og hvaS hefir
þú gefiS mér í staSinn?”
“Carrie,” segir hann lágum rómi, ”vilt þú hlusta
á mig? Eg get útskýrt þetta,”
“Vafalaust,’ tekur hún fram í meS háSslegu
brosi og rauS í andliti. “Þú getur útskýrt alt þaS,
sem fariS hefir fram á milli þessarar konu og þfn.
Þú getur útskýrt þaS, aS þú varst unnusti hennar
áSur en eg lét þig elska mig.”
“Fyrir guSs skuld!” hrópar hann, en hún stöSv-
ar hann meS handaveifingu.
“Já, þaS er satt, eg lét þig segja mér, aS þú
elskaSir mig. Eg vissi þaS þá, og skammaSist mín.
Einhver spádómsandi sagði mér, aS eg myndi
iSrast þess, og þaS kom fram. En, guS komi til,
hví sagSirSu mér aS þú elskaSir mig? Hví lézt þú
mig trúa því, aS þú hefSir aldrei elskaS áSur? þeg-
ar þaS var önnur kona, sem þú gazt ekki séS svo
þú ekki gleymdir mér? Hví gerðir þú þaS?”
Hann svarar engu. Hann veit, aS hann getur
ekkert sagt, sem breytir henni meSan hún er í
þessu skapi.
“Eg—eg”, segir hún, "var bara óbreytt stúlka,
bóndadóttir, ánægS og farsæl áSur en þú komst.
Var þaS þess virSi, aS svíkja svo lftilsiglda stúlku
og mig, Cecil lávarSur? ÞaS voru aSrar fallegri
stúlkur en eg í þínum félagshring, sem þú hefSir
getaS skemt þér viS, og sem kannske hefSu ekki
tekiS þaS nærri sér, þó þú hefSir játaS þeim ást
þína, þegar Zenóbía átti hjarta þitt. En í mér var
sýo lítiS herfang, aS þú hefSir mátt láta mig
sleppa.”
“Fyrir guSs skuld, hlustaSu á mig,” segir hann
I bænarrámi, en hún hristir höfuSiS.
“Nei, ekkert sem þú gætir sagt, myndi afmá
þaS, sem eg hefi séS og heyrt. Kannske þú vitir
ekki, aS eg hefi veriS í leyni hér heilan kvarttíma,
eg hefi heyrt hvert, sem ykkur fór á milli, aS eg hefi
séS framan í þig, sem hefir sagt mér meira en mörg
orS. Nei, Cecil lávarSur, jafnvel þó þú getir sann-
fært sjálfan þig um aS þú elskir mig, þú getur þú
ekki sannfært mig.”
“Carrie,” segir hann næstum því í örvilnan.
“Nei, eg þekki ekki þann heim, sem þú lifir í,
Cecil lávarSur. Eg er bóndadóttir, rétt og slétt
bóndadóttir, en eg er nógu sönn kona til aS vita,
aS eg hefi komist í millum þfn og konu þeirrar, sem
þú elskar, og eg dreg mig burtu.”
Þessi orS falla eins og stórt bjarg á hjarta Cec-
ils og virSast merja þaS sundur.
Tvær eSa þrjár persónur ber þar aS og sjá þau
í samtali og fara aftur burtu. Þær grunar ekki, aS
þær sæju stúlku, hverrar hjarta var í hægS aS
bresta, og mann sem var aS heyja stríS viS féndur
iSrunar og eySileggingar.
Hann bíSur þangaS til þær eru farnar; þá lítur
hann til hennar.
“Carrie, eg hefi breytt ranglega, eg viðurkenni
þaS. Eg hefi syndgaS alvarlega móti þér, ef þú
vilt hafa þaS svo, meS því aS dylja fyrir þér þetta
æfintýri mitt. En spurSu sjálfa þig, hvort engin af-
sökun sé til.”
“Jú,” segir hún, “þú vissir, aS hefSir þú sagt
mér þaS, sem eg hefi komist aS í kveld, þá hefSi eg
neitaS aS verSa konan þín. En hefSi þaS ekki ver-
iS betra, aS lokum, drengilegra gagnvart mér,
heldur en aS láta mig halda áfram aS ímynda mér
aS þú elskaðir mig, þangaS til eg fyrir atvik varS
þess áskynja, aS svo var ekki. Ó, þaS var grimmi-
legt, lítilmannlegt. Þá hefSi eg getaS boriS þaó,
en nú, ó, guS!” og hún hylur andlitið í höndum
sér. “Hvernig má eg bera þaS? Hvernig get eg
strikaS þessar sæluríku vikur út úr lífi mínu og
gleymt þeim?”
“Fyrir guSs skuld, Carrie, vertu sanngjörn,”
segir hann næstum áfergislega.
“ Sanngjörn!”
“Hegndu mér ekki meira en afbrotinu nemur.
Þú veizt, aS eg elska þig eins vissulega—”
"Og Zenóbía veit, aS þú elskar hana,” tekur
hún fram í fyrir honum og þetta samtal er alveg aS
gjöra út af viS hann.
“Getur þú neitaS því?” heldur hún áfram.
“Fyrir minna en fimm mínútum síSan hefSu varir
þínar snert hana, ef eg hefSi ekki veriS í hennar
staS.”
Hann gengur til hennar.
“Carrie,” hvíslar hann og lýtur niSur aS henni;
“þaS voru hræSileg mistök—’’
"Já,” segir hún og hrekkur frá honum, “þaS
voru hræSileg mistök. “En þaS er ekki of seint
HEIMSKRINGLA þarf að
fá íleiri góða, íslenzka
kaupendur:
Viltu ekki vera einn?
Allir sannir íslendingar, sem
ant er um að viðhalda ís-
lenzku þjóðerni og íslenzkri
menning — ættu að kaupa
Heimskringlu.