Heimskringla - 23.08.1917, Síða 6

«. BLAMt»A
HEIMSKRINGLA
WINNIBBÖ, 23. AGÚST 1917
r~ t
VILTUR VEGAR * *
■ J
*'Já, eg lék lítið eitt eina tíS."
"Hvar?”
Þessari spurningu kom herra Locke sér hjá aS
svara me8 því aS kalla hárri röddu á einn þjóninn.
En þegar þeir voru búnir aS segja þjóni þessum
hvaSa vínföng þeir vildu fá, hver um sig, endur-
*ók Kirk spurninguna.
"ViS hvaSa háskóla stundaSir þú nám, herra
Locke?"
"Ó, viS einn af háskólum SuSurríkjannna—þiS
munuS ekki kannast neitt viS þá stofnun”—svo
breytti hann um umtalsefni meS því aS segja:
"Eg kom til borgarinnar í morgun, og sigli aS
morgni. Gat ekki náS í skip í dag. Valdi því
þann veginn, aS skemta mér hér í millitíSinni. New
York er tómlegur staSur fyrir ókunnuga. Vona aS
ykkur sé ekki á móti skapi, aS eg sláist í hóp
ykkar.” ,
“Engan veginn,” sagSi Higgins.
Þegar til þess kom aS borga fyrir víniS,
«dró aSkon^umaSur svo stóran bunka af seSlum upp
úr vasa sfnum, aS Kirk fann sig knúSan til aS gefa
honum aSvörun.”
"Vaeri eg í þínum sporum, myndi eg ekki
hampa svo miklu fé hér. Eg þekki þenna staS.”
Locke hló. “Ekki er þetta aleiga mín. Samt
scm áSur er þetta aSal-ástaeSan, aS eg er aS elta
ykkur drengi. Mig grunar fastlega, aS mér sé nú
veitt eftirför, og hefi litla löngun til aS vera rotaSur.
Þess vegna kýs eg helzt aS vera nálaegt ykkur, og
megi eg þaS, skal eg bera allan veizlukostnaSinn.
Eigum viS ekki aS slá þessu föstu?”
"Vissulega er þetta sanngjarnt,” hrópaSi Higg-
íns meS gleSi mikilii. "Skildingarnir skapa alla
sanna þegnhollustu. Eg tala fyrir munn allra hér—
og skulum viS fúslega lofa þér aS baSa hér í rósum
®g vernda þig frá öllu grandi, herra Locke.”
"ÞaS er ágætt,” svaraSi hinn. “Gestir mínir
verSiS þiS þá í kvöld. Megi eg vera í félagsskap
ykkar, skal eg meS glöSu geSi annast um fjárhags-
íegu hliSina aS öllu leyti.”
"Þess þarf ekki," tók Kirk fram í. "Þetta er
aS eins spaug. Þér er meir en velkomiS aS vera
meS okkur, en kostnaSinn berum viS allir jafnt.”
‘Ekki meSan eg er hér. — Vil eg nú sýna ykk-
ur, hvernig viS sóum fé í St. Louis. Á mér er nú of
mikill berserksgangur til þess aS eg geti fariS í
TÚmiS—ef til vill er þetta líka taugaóstyrkur.”
Þrátt fyrir mótmæli Kirks var aSkomandi þessi
ofáanlegur til annars, en aS skoSa þá félaga gesti
sfna. Kirk var þetta óskapfelt mjög, því slfku átti
hann ekki aS venjast. VarS þó aS láta sér þetta
lynda, því' Locke var óbifanlegur. En því veitti
Kirk eftirtekt, aS þó aSkomumaSur þessi væri
hinn skemtilegasti, var þó eitthvaS leyndardóms-
fult viS hann, og auSsýniIega lá honum eitthvaS
S>ungt á sinni. Þegar hljóSfærasláturinn hófst aft-
ur, neitaSi hann aS dansa og kaus aS vera kyr eftir
Ihjá Higgins.
"Þarna fer góSur drengur,” sagSi sá síSarnefndi
og horfSi á eftir vini sínum, þegar hann og Locke
voru orSnir einir. "GeSprúSasti piltur.” /
"Hann ber þaS utan á sér.”
"Þó hefir hann tvo galla,” stamaSi Higgins, er
var nú tekinn aS verSa all-ölvaSur, “hann er of lít-
illátur og of latur—nennir ekki aS vinna.”
Hann þarf þess ekki. FaSir hans er stórauS-
ugur, er ekki svo?”
"Hann er argvítugasti maurapúki og gersnauSur
af allri sómatilfinningu!”
Higgins var aS verSa hryggur í bragSi og starSi
á félaga sinn döprum augum. "Veiztu um níSings-
verki, sem þessi hörmulegi faSir framdi á syni
sínum?”
Hann lét þenna einkason sinn og erfingja fara
í tukthúsiS.”
Jefferson Locke hrökk viS, athugaSi svo gaum-
gæfilega andlit félaga síns og sagSi:
"Er þetta satt?"
“Vissulega,” svaraSi hinn. “Hann lét sitt eigiS
hold og blóS engjast sundur og saman í fangaklefa.”
"Hver var orsökin? Fyrir hvaS var hann sett-
ur inn?” spurSi hinn meS ákafa.
"Of-keyrslu!”
“Ekki annaS en þaS?” Locke hallaSist nú aft-
ur á bak í stólinn.
Nei, herra; en þetta brennimerkir hann sem
glæpamann."
"Heimska. Þetta er aS eins smáræSi.*'
"ViS getum ekki annaS en elskaS hann allir, þó
hann glæphneigSur sé.” Higgins gerSi sig nú lík-
legan til þess aS fara aS tárfella. "Væri hann ekki
annaS eins heljarmenni, hefSi þetta eySilagt
líf hans.”
Locke virti þetta ekki svars.
"ÞaS er satt, heilagur sannleikur. Veiztu ekki
hvílík smán þaS er, aS vera hneptur í tukthús?”
BandaríkjamaSurinn frá Missouri tók aS ókyrr-
ast. “HeyrSu,” sagSi hann, “þessi kyrseta lamar
taugar mínar. Látum okkur ganga ögn um.”
“Vertu þolinmóSur! Einhver byrjar eitthvaS
aftur áSur langt líSur."
"Eg brenn ekki af neinni löngun aS lenda í á-
flogunum hérna.”
Higgins lagSi sína löngu og hvítu hönd á öxl
hans. "Vertu þá kyr hjá okkur, herra Locke. Ef
þú ert friSsamur maSur, þá vertu einn í okkar hópi.
ViS erum réttnefndar friSardúfur!”
Nú komu hinir frá dansinum og hrúguSust í
kring um borSiS. Þegar þeir voru seztir niSur,
hrópaSi Ringold hárri röddu: "Eg er orSinn mat-
lystugur. Látum okkur snæSa."
Tillagan var tafarlaust samþykt.
"Hvert eigum viS aS fara?” spurSi einn.
"Eg er búinn aS gera ráSstafanir þessu viSvíkj-
andi viS eigandann," sagSi Kirk, “um sérstakt her-
bergi uppi á lofti. öll matsöluhús eru nú lokuS—
sem eins góSa rétti hafa aS bjóSa og þessi staSur.”
AS svo mæltu stóS Kirk á fætur og gekk á Und-
an þeim upp stigann. Er þeir voru aS fara í gegn
um danssalinn kom þrekvaxinn maSur fram á
8jónarsviSiS* HorfSi hann hvasslega í áttina til
þeirra og laumaSist svo á eftir þeim upp stigann.
II. KAPITULI.
Umsýslan veitingunum viSkomandi var orSin
kappsmál á milli þeirra Kirk og Jefferson Locke.
Eftir aS upp á loftiS kom, tók Kirk viS yfirráSun-
um og skipaSi þjónunum aS hlaSa borSiS öllu því
góSgæti, er þeir ættu völ á. ÁSur langt leiS hófst
svo borShaldiS og báru allir sig til eins og væru
þeir í raun og veru hungraSir. Flöskutappar hopp-
uSu meS hvellum og diskar glömruSu. Mitt í þess-
um aSgangi tók Locke aS leggja aS þeim félögum
aS láta senda eftir vissri tegund af víni, sem engir
þarna þektu nema hann. Gekst hann fyrir þessu,
tók einn þjóninn til hliSar og gaf honum fyrirskip
anir í laumi. Sá Higgins, aS hann lagSi fimm dala
seSil í lófa þjóns þessa, og tók því tafarlaust aS
hrósa honum fyrir göfuglyndi. En í hávaSanum
viS borSiS veitti enginn orSum hans eftirtekt.
Þegar máltíSin stóS yfir sem hæst, kom þessi
sami þjónn til baka og hvíslaSi einhverju aS Locke.
HafSi þetta þau áhrif á hann, aS hann náföInaSi
upp, varir hans urSu þurrar og höndur hans tóku
aS skjálfa. Hann hálf reis á fætur og skimaSi aug
unum flóttalega kring um sig. En félagar hans
þarna viS borSiS voru svo niSursokknir í samtaliS,
aS þeir veittu hliSarleik þessum ekki minstu eftir-
tekt.
Þjónninn hélt áfram aS tala viS hann og sagSi
í hálfum hljóSum:
"Manninnum var auSsjáanlega alvara—hann
laumaSi til mín tíu dala seSli.”
“Var—hann var einsamall, segir þú?”
"Svo virtist mér. Hvaó á eg aS gera, herra?
Locke dró eitthvaS upp úr vasa sínum og
þrýsti í lófa þjónsins og var augnaráS hans þrungiS
af örvæntingu.
“FarSu út fyrir dyrnar og vertu þar á verSi.—
Láttu hann ekki komast inn. Eg geri þér aSvart aS
lítilli stundu liSinni.”
Ringold var nú aS skýta hinum frá sínu mesta
þrekvirki í knatt^eiknum um daginn og frá hrópum
þeim, sem kveSiS hefSu viS frá þrjátíu þúsund
hálsum viS þetta tækifæri, og nú sem endrarnær
hlaut saga þessi beztu áheyrn. Alt í einu veitti
Kirk þó eftirtekt hinu breytta útliti Locke og yrti
því á hann:
“HvaS er aS, kunningi? Ertu veikur?”
Locke hristi höfuSiS. “Nei, þiS muniS aS eg
sagSi ykkur í kvöld þann grun minn, aS einhver
væri nú aS veita mér eftirför. MaSur þessi hefir
nú gefiS einum þjónanna niSri tfu dali til þess aS
geta fengiS treyju hans og svuntu og komist hingaS
inn.”
"HvaS er erindi hans?”
"Hver er hann?”
Þeir störSu allir á hinn afar-skelfda félaga sinn
og voru allir meir og minna undrandi.
“Eg veit þetta ekki meS fullri vissu. HugboS
mitt er, aS samsæri hafi veriS gert til þess aS ræna
mig.” Hann lét augu sín hvarfla frá andliti eins
til annars. "Eg komst yfir töluvert fé, sem eg hefi
meSferSis í ferS þessari. Nú er eg staddur einn
míns liSs og ókunnugur í New York. Þetta vita
menn þessir—þeir hafa veitt mér eftirför alla leiS
frá St. Louis. VerS eg nú aS leita á náSir ykkar
félaga aS hjálpa mér til aS komast—”
Kirk hnyklaSi brýr, svo steig hann skyndilega
á fætur.
"Þú segir aS náungi þessi sé niSri?”
Locke hneigSi sig. ÞaS leyndi sér ekki, aS hann
var alveg aS yfirbugast.
Ringold var líka staSinn upp og hentist í áttina
til dyranna, en Kirk steig fram fyrir hann og aftraSi
honum frá aS komast út.
"Bíddu viS. Eg skal annast um þetta."
"LofaSu honum aS fara,” hrópaSi Higgins.
"Locke er vinur okkar og bezti drengur, en hinn er
etigamaSur og erki bófi."
“Nei, eg sé annaS ráS viS þessu. Seztu niSur."
Ringold hlýddi. “Vilji maSur þessi koma hingaS
inn, þá látum þetta eftir honum.”
"HvaS?” hrópaSi Locke og stökk á fætur afar-
óttasleginn. "Þetta dugar ekki. Eg verS aS kom-
ast burt fyrst."
“Engan veginn.” Augu Kirks björmuSu af á-
huga. “ViS skulum yfirheyra kauSa þenna lítiS
eitt og neySa hann til aS segja okkur hverjir félag-
ar hans eru.”
"Ágæt hugmynd,” æpti Higgins. “Slíkt kalla
eg snjallræSi.”
"BíSiS viS! Eg felst ekki á þetta," greip Locke
fram í. “Eg verS aS vera kominn út á skip áSur
langt líSur og má því ekki tefjast á neinn hátt.
Þetta er mér afar-áríSandi.” AfstaSa manns þessa
virtist alt annaS en glæsileg.
"ViS skulum sjá um, aS þú komist á skipsfjöl í
tæka tíS," svaraSi Kirk, og áSur en hinir gátu sagt
neitt frekara hringdi hann bjöllunni.
Þjónninn kom tafarlaust inn til þeirra. "Láttu
mann þenna fá treyju þína og svuntu," skipaSi Kirk
honum. “Svo getur hann komiS hingaS upp, þegar
eg hringi næst. SegSu eigandanum, aS láta alt af-
skiftalaust, þótt hark gerist hér ef til vill hjá okkur.
Eg tek alt í mína ábyrgS.”
“Eg verS aS komast út!" hrópaSi Locke há-
stöfum. "Hann má ekki sjá mig.”
Kirk þaggaSi niSur í honum, og hlammaSi hann
sér þá niSur í stól, náfölur ásýndum og titrandi á
beinum.
Tillögur Kirks voru þær, aS hann og Locke
breyttu um nafn. Kva®st hann sjá, aS Locke, föl-
ur og óttasleginn, væri ekki í fagi til aS taka á móti
gestum. Eftir aS hann hafSi svo skipaS fyrir, baS
hann Ringold aS halda áfram meS sögu sína og
hringdi svo bjöllunni aftur.
Ef þessir ungu menn hefSu veriS algáSir, hefSi
þá hlotiS aS gruna, aS saga þeirra nýja félaga um
aS hann hefSi veriS eltur alla leiS frá St. Louis,
væri eitthvaS orSum aukin, því þegar hinn nýi
þjónn kom inn, virtist hann ekki þekkja Locke, en
beiS hikandi viS dyrnar eins og óákveSinn í því,
viS hvern þeirra hann ætti aS tala. StafaSi þetta
ef til vill af því, hve líkir þeir Kirk og Locke voru
í sjón, þaS er aS segja hára og augnalitur þeirra var
sá sami og þeir báSir stórir og þreklegir. Gat því
sama lýsingin vel átt viS þá báSa, þó þeir væru
ólíkir mjög í andliti.
Eftir aS hafa gefiS manni þessum nokkur augna-
blik til þess aS átta sig á öllu þarna inni, hallaSi
Kiik sér aftur á bak í stól sínum og gaf honum
bendingu aS koma nær.
“FærSu okkur vindla,” skipaSi hann, “kassa af
Carolina vindlum."
“Já, herra. EruS þér Jefferson Locke?” spurSi
þjónninn nýi.
"Sá er maSurinn,” svaraSi Kirk.
Einhver er aS spyrja eftir þér gegn um talsím-
ann, herra Locke," tautaSi þjónninn.
"HvaS ertu aS segja?” inti Kirk hann eítir,
nógu hátt til þess aS hinir gætu heyrt.
Einhver vill tala viS þig gegn um talsímann
niSri. Eg skal vísa þér leiS þangaS."
Einmitt þaS—þú ert allra bezti drengur!”
sagSi Kirk og þreif alt í einu meS heljar taki um
háls mannsins. Þjónninn æpti upp af undran og
reyndi aS losa sig, en þegar Kirk herti á takinu,
varS maSur þessi eins og barn í höndum hans.
Kirk var brosandi. “Jæja, svo þú vilt vísa mér
leiSina aS talsímanum?” sagSi hann. “Vissulega
er þetta vel gert af þér, drengur minn.”
Allir hinir voru nú staSnir upp og þyrptust í
kring um þá. Ringold greip um höndur mannsins
Gleymið
ekki að
gleðja ísl.
hermenn-
ina —
Sendið
þeim Hkr.
í hverri
viku.
Sjáið augl.
vora á 7.
bls. þessa
blaðs.
og færSi þær aftur fyrir bak hans; þó var þette
meS öllu óþarft, því Kirk var ekki í minsta vanda
staddur aS ráSa viS hann.
“Kominn alla leiS frá St. Louis til þess aS gera
mér þenna greiSa!” hélt Kirk áfram og læsti þum-
alfingrum sínum í hálsinn á náunga þessum unz
andlit hans varS öskugrátt og honm lá viS köfnun.
“Þú ert ágætur þjónn, en nú skulum viS kenna þér
hvernig ganga á um beina í New York."
Jefferson Locke greip nú fram í, hávær og eins
og æSis tryltur. "Kyrktu hann til fulls! Kyrktu
hann! ÞaS er rétt, láttu hann ekki sleppa.”
En ætlun Kirks var ekki sú, aS níSast á vesaling
þessum meir en góSu hófi gegndi. LinaSi hann því
á taki sínu eftir nokkur augnablik og gaf Ringold
merki aS gera þaS sama. Greip hann svo um
höndur mannsins sjálfur og vatt honum viS unz
hann sneri aS þeim. Þegar maSurinn gat náS
andanum og loftiS fékk aS streyma ofan í lungu
hans, tók hann aS brjótast um á nýjan leik, og not-
aSi hann sér, aS nú gat hann talaS og hrópaSi meS
bræSi mikilli:
"Þessa skaltu grálega gjalda,—” nú nefndi
hann nafn, er ekki hljómaSi neitt líkt nafninu
Jefferson Locke. Þegar Locke heyrSi þetta, réSist
hann á manninn alveg óSur, en Kirk fékk losaS
aSra hönd sína og hratt honum frá.
HeyrSu, kunningi, láttu mig einan um þenna
leik.”
“Eg verS aS drepa mannhund þenna,” tautaSi
Locke.
SleppiS mér,” æpti hinn ókunni maSur. “Eg
tek ykkur alla fasta. Eg er lögreglumaSur.”
“ÞaS er lýgi, ’ hrópaSi Locke alveg hamstola.
“Hann er þjófur.”
"Eg segi sannleikann,” hélt hinn áfram, "og
tek ykkur— Hann þagnaSi skyndileag. Hátt óp
heyrSist frá Higgins, gler heyrSist brotna og brotin
hentust í allar áttir. Andlit Kirks flóSi í víni og
viS sterkjuna af því misti hann sjónina í svipinn.
Hann fann aS líkami mannsins, sem hann hafSi
haldiS föstum, hneig afllaus í fang hans. Svo fékk
hann sjon aftur og þaS fyrsta, sem hann sá, var
Higgins—var hann meS brot af flösku í annari
hendinni og aS brjótast um á hæl og hnakka í
fangi Ringolds, er hafSi gripiS hann.
Fullur og tryltur hafSi hann veriS á sveimi
þarna í kring um þá, brennandi af þrá til þess aS
vinna sér frægS meS þrekvirki einhverju. ViS
fyrsta færi hafSi hann svo snarast aS manninum, er
varnarlaus var 1 höndum hinna, og barSi hann í
höfuSiS af öllu afli meS vínflösku.
Þar náSi eg í hann, hrópaSi hann meS ofsa-
gleSi. “Þetta ríSur honum aS fullu."
Þegar Kirk varS þetta skiljanlegt, rann af hon-
um alt vín eins skyndilega og helt hefSi veriS yfir
hann ísköldu vatni. Hægt og gætilega lagSi hann
hinn meSvitundarlausa mann á gólfiS og leit svo
reiSilega í áttina til Higgins.
"Heimskinginn þinn—sástu ekki , aS eg hélt
manninum föstum?”
"Nei. En eg mátti til aS ná í hann,” tautaSi
Higgins á móti. "Þorparinn var aS leitast viS aS
ræna minn gamla og góSa vin, herra, herra—hvaS
sem hann heitir."
GuS minn góSur!” hrópaSi Locke. “Látum
okkur komast héSan. Ef til vill er maSur þessi
særSur til ólífis.”
Kirk skipaSi honum aS þegja, meS byrstum
rómi. Setti hann svo Ringold í dyrnar og bannaSi
honum aS leyfa nokkrum aS fara út eSa inn.
Hringdi hann svo bjöllunni og þegar einn þjónninn
kom, gerSi hann boS eftir eigandanum.
Eigandinn, sem hét Padden, kom tafarlaust.
VarS honum bylt viS þegar hann sá þenna meS-
vitundaralusa mann þarna á gólfinu og beygSi sig
niSur og skoSaSi hann á meSan Kirk sagSi honum
alla söguna um hvernig þetta hefSi atvikast.
“Er hann mikiS særSur?” spurSi Locke, er enn
var fölur sem nár í framan.
“Nóg til þess aS verSa aS sendast taf-
arlaust á sjúkrahúsiS,” svaraSi eigandi “Austur-
landa þorpsins. En ósvífinn þorpari hlýtur
þetta aS vera, aS gera tilraun til aS fremja rán
undir mínu þaki. Eg hélt eg þekti flesta þessa bófa,
en þenna mann þekki eg ekki.” Á meSan Padden
var aS tala, var hann aS skoSa í alla vasa manns-
ins.
ÞaS gleSur mig, aS þiS náSuS honum,” hélt
hann afram. Nu verSiS þiS allir aS láta lögregl-
una yfirheyra ykkur"---þagnaSi hann svo alt í einu
og undrunarsvipur kom á andlit hans.
Benti hann þeim 'svo þegjandi á kragahorniS á
treyju mannsins,—þar var nældur hnappur leyni-
lögreglu manna.—Þetta var leyni lögregluþjónn.
“SagSi eg ykkur ekki?” hrópaSi Higgins hástöf-
um. "Eg þekki lyktina af þessum snáSum."
Allir stóSu nú á öndinni af undrun, nema Jeff-
erson Locke. Hann varS nú rólegri en áSur og
svipur hans varS hinn einbeittasti. Gekk hann til
eiganda og lagSi hönd á öxl hans.
“ViS vissum ekki hver þetta var,” sagSi hann
og bar ört á. “Þú verSur aS kippa þessu í lag fyr-
ir okkur, Padden. Mig gildir einu, hvaS mikiS þaS
kostar. Þessir drengir mega ekki vera bendlaSir
viS þetta og eg ekki heldur. Eg verS aS vera kom-
inn á skip út meS morgni.”
Eigandinn var óákveSinn hvaS gera skyldi.
Hélt Locke því áfram:
“ÞaS er þúsund dollara virSi aS missa ekki af
skipinu." AS svo mæltu dró hann stóran bunka