Heimskringla - 04.10.1917, Page 3

WINNIPEG, 4. OKTOBEB 1917
NEIMSKRINGLA
a blaðsœml
*erð á annan Teg en' þann, að
ítjórnarandstæíiingum íjölgaði, en
íylgilið stjórnarinnar fækkaði að
*ama skapi. Bændur fylgja stjórn-
inni að málum og eru injög aftur-
haldssamir. Borgarlýðurinni aftur
andstæður stjórninni og frjáls-
lyndur. Kjördæmum hefir ekki
y«rið breytt síðan 1872.
Ríkieþingið hefir ekkert vaid yf-
ir stjórn eða framkvæmdum, nema
að svo miklu leyti, sem það getur
ueitað að samþykkja fjárlög. Fjár-
Sög, sem fyrir það eru lögð, verða
fyrst að hafa verið samþykt af sam-
bandsþingi. Ríkisþimg iná breyta
þeim. En þær breytingar verða að
lúta synjunarvaldi sambandsþings-
ins. Vanalega eru ný frumvörp til
laga Samin og samþykt f sam-
bandsþingi til álita og umsagnar.
Ef ríkisþing samþýkkir, verður að
senda þau sambandsþingi aftur til
endilegs samþykkis. í raun og
yeru er það svo, að sambandsþing
hefir löggjöf með höndum með
samþykki ríkisþings. Eulltrúar
sambandsráðsins hafa rétt til að
oma fram á ríkisþingi og flytja
þar ræður.
bó atkvæði falli í ríkisþingi gegn
stjórninni, þarf enginn stjórnar-
weðlimur þess vegna að leggja
uiður völd sín. En það getur haft
þingslit 1 för með sér. Ef van-
trausts yfirlýsing væri þá samþykt
*ftur, myndi það sjálfsagt hafa
það f för með sér, að kanzlarinn
segði af sér embætti. Lagalega ber
•nginn embættismaður stjómar-
innar ábyrgð fyrir ríkisþingi.
bingmenska er því ekki höfð í
»*iklu áliti á Þýzkalandi. Virðing
»iannfélagsins vex ekkert til handa
þeim, sem orðinn er þingmaður.
Eyrir því er þingmenska mikilhæf-
um gáfumönmum ekkert keppikefli.
Pyrir nokkurum árum vom þing-
aönnum ákveðin tiltekin laun. En
íremur hefir virðing þingmanna
síðan orðið minni en meiri.
Etjórnin hefir töglin og hagldim-
ar f öllum efnum. Hún styðst að
gömlum sið um fram alt við
bændastéttina. Afturhaidið er
stjórnarstefna bænda. Afturhald
*r stefpa stjórnarinnar svo sem að
■sjálfsögðu og samkvæmt hlutatrins
•eðli. Af öllum þingflokkum eru
iafnaðarmenn nú sterkastir. Jafn-
aðarmenn eiga yfir að róða hér um
fjórum miljónum atkvæða.
Samt liggur styrkur þeirra ekki eins
-^aikið 1 því og ihinu, að þeir eru
^iui þingflokkurinn, sein fylgir
fram ikröfum lýðvaldsins gagnvart
*tjórninni. Þeir eru hinn eiginlegi
audstæðingaflokkur. Prjálslynidu
flokkarnir eru linir 1 sóknum, því
rjálslyndi í stjórnmálum ó Þýzka-
andi er alt í molum, flokkarnir
margir, er svo nefnast, og eiga oft
j 1 nafnið skilið.
afnaðarmenn eru svarnir óvinir
Jtrifstofukerfis stjórnarinnar. En
. inkkurinn, sem næst gengur
Jafnaðarmönnum, er Miðflokkur-
n. í honum eru katólskir menn,
ulitrúar þess hluta iandsins, sem
®tólskur er. Næst jafnaðarmönn-
er skipulag þar bezt og flokks-
agJ. En stefnan er ekki ákveðin og
Setur breyzt eftir ástæðum. Sá
fiokkur ekur ávalt seglum eftir
yindi og fylgir stjórninmi oftast að
málum, ef hann hefir von um að fá
fýlgi sitt launað ein'hverjum hlunn-
Indum fyrir kirkju sína.
Rfkisþingið þýzka verður í reynd-
inni ekki mikið amnað en eins kon-
ar kappræðuþing. Enda hefir það
veiið nefnt: Bergmálahöllin. Eyrir
*itthyað sjö árum var það nýmæli
eitt inn, að róðherrar skyldi svara
•purningum á þingi, eins og títt er
á Englandi. Em enga ábyrgð hafa
þeir á neinum gjörðum sínum, svo
aldrei getur ríki-sþingið fest hend-
'] h.ári þeirra. Þingræði er því
**ki til á ÞýzkalandL
65.
Sambandsráðið.
Eambandsráðið er ekki þing-
áF? ————- " ' ~
Gígtveiki
Heima tilbáið meSal, jefiS af
mauii, sem þjiðist af gigt.
voria 1893 fékk «S slsema
t voívi meB bólgu. Ep tók út
þær kvallr, er þeir einir bekkia
sem hafa reynt þaB,—I þrjú Ír’
Eg reyndi allskonar meBui. or
marga lækna, en sá bati sem el
fékk ar aB elns i sviplnn. Loks
fann eg meBal, sem læknaBl mlg
algjoriega, og befl eg ekkl fund-
iB tll gigtar siBan. Eg hefi gefiB
morgum Þetta meBal,—og sumir
Þeirra veriS rúmfastir af gigt_
pg undantekningarlaust hafa a’ll-
lr fengiB varanlegan bata.
Eg vil gjöra ölium, sem þjást
sigt, mógulegt aB reyna þetta
ovIBjafnanlega meBal. SendiB
mer enga peninga, aB eins nafn
ypar og áritun, og eg sendl meB-
alið fritt tll reynslu. — Eftir aB
hafa reynt þaB og sannfærst um
aB þaB er verulega læknandi lyf
vio gigtinnl, þá megiB þér senda
mér verBiB, sem er einn dollar. —
En gœtiB aB, eg vil ekki peninga,
hema þér séuB algerlega ánægB-
®ei' aB senda þá. — Er þetta
fek„kj Tel *>o*i*7 Hví að þjást
*v«-urV,I>.*Bar meBal fæst meí
ií kJofom? BÍBIB ekki. 8krif-
>o strax. SkrifiB i dag.
Gu “aZk Jackson, No. 457D,
BId* - Syracuse, N. T.
a* hl,?ack*on ker ábyrgS á þvi,
þetta sé aatt.—*tg.
deild, þar sem ágreinlngsumræður
fara fram. I»eð er ekki efri mál-
stofa. Meðlimir þess eru fulltrúar,
skipaðir af hinum ýimsu rikjum.
3>eir greiða ekki atkvæði sam-
i kvæmt einka-áliti sínu, eða sam-
kvæmt skipum nokkurra flokka.
En þeir greiða atkvæði samikvæmt
fyrirskiþunum, er þeir fá frá stjórn
ríkisins, sem þeir eru fulltrúar
fyrir. Þeir greiða ekki atkvæði í
nokkuru máli án þess að fá á-
kveðnar leiðbeiningar um það
mál.
Prússland hefir seytján atkvæði
í sambandsráðinu, sökum þess, að
það hafði átt fjögur atkvæði i
Norður-þýzka sambandinu og sök-
um þess, að Hannover, Kur-Hesesn,
Holstein, Nassau og Frankfurt hafa
öll verið innlimuð Prússlandi. Bæj-
aralánd hefir sex atkvæði. Kon-
ungsríkin Saxland og Wuerten-
berg fjögur, hvert, eins og skráin
hér að ofan sýnir. Af þvf, sem hér
er tekið fram, er það augljóst, að
fulltrúar hvers ríkis verða allir að
greiða atkvæði eims.
Samíbandsráðið er hið eiginlega
löggjafarvald Þýzkalands. Það
hefir ekki einungis löggjafarvald,
heldur einnig framkvæmdarvald
og dómsvald. Á ríkisþingi eru um-
ræður miklar. En geri það sam-
þykt, getur sambandsráðið ógilt
hana. Ríkisþingið talar. Sam-
bandsráðið ræður úrslitum og
framkvæmdum.
1 sambandsráði sitja ekki erind1
rðkar alþýðu, heldur fulltrúar kon-
unga og þjóðhöfðingja. Síðan
þrem fulltrúum frá Elsass og Lot-
ringen var bætt þar við, er nú tala
fulltrúa í sambandsráði 61. Þeir
eru eins konar sendiherrar keisar-
ans og komunganna og hertog-
anna. Þegar sagt er, að sambands-
ráðið hafi vald til að synja öllum
lögum um staðfesting, er samþykt
hafa verið af rfkisþingi, er merking
þess eiginlega sú, að þjóðhöfðing-
jarnir hafi það vald. Sambands-
ráðið er ekkert anmað en þýzka ein-
valdið á þingi.
Sambandsráðið sjálft gptur ekki
breytt stjórnarskránni án sam-
þykkis keisarans. Það getur ekki
látið neina breytingu öðlast sam-
þykki svo framarlega tuttugu at-
kvæði sé greidd á móti breyting-
unni. Keisarinn hefir þessi tutt-
ugu atkvæði í hendi sér: Seytján
frá Prússlandi og þrjú frá Elsass
og Lotringen.
Þótt allir konungar og hertogar
Þýzkalands nema Yilhjálmur II.
vildi breyta stjórnarskránni, gæti
þeir ekki femgið þeirri breytingu
framgengt, ef Vilhjálmur II stapp-
aði niður fæti og segði: Nei.
Bandaríkin í Norður-Ameríku
er samband, sem lýður 48 ríkja hef-
ir myndað. Þýzkaland er samband,
sem konungar og þjóðhöfðingjar
25 ríkja og landshluta hafa mynd-
að. Það er konunga-samband, ekki
lýð-samiband. Alþýðan hefir stjórn-
ina með höndum að harla litlu
leyti. Stjórnin er í höndum keis-
arans, kanzlarans, sem er þjónn
hans, og sambandsráðsins.
Sambandsráðið hefir ekkert að
gera við lýðinn—almennimg. Það
er konunga-ráðstefna. Og yfir sam-
bandsráðinu hefir keisarinn synj-
unarvald. Það er því engum of-
sögum af því sagt, að stjórnar-
skipulag Þýzkalands sé einvald.
Ef til vill mætti bæta við: Það er
einvald í dularbúningi.
Þessu einvaldi er þannig farið,
að það getur steypt Þýzkalandi út
í stríð, án þess að bera ábyrgð fyr-
ir nokkurum. Það getur steypt
eigi að eins Þýzkalandi út í strið,
heldur líka öllum heimi, eins þeim
þjóðum, sem friðelskastar eru og
þeim, sem eru herskáar.
«6.
V
Flokkaskipan ó þingi.
Elokkar eru margir á ríkisþingi
og nauðsynlegt að hafa nokkura
hugmynd um skipan þeirra, eins
og hún varð við kosningarnar 1912.
Við kosningar 1910 höfðu frjáls-
lyndu flokkarnir þrír sameinast
í einn og með þvf mikið aukið á-
hrif sfn. Þessir þrír flokkar voru:
1. Erjálslyndi alþýðuflokkurinn
■—Freisinnige Volkspartei
2. Erjálslynda félagið — Freisin-
nige Vereinigung.
3. Þýzki alþýðuflokkurinn —
Deutsche Volkspartei.
Þessir þrír flokkar mynda nú einn
öflugan þingflokk er nefnist:
Frjálslyndi alþýðuflokkurinn þýzki
—Deusche Freisinnige Volkspartei.
Eiokkaskipan á ríkisþingi 1912
var á þessa leið:
i. Blá-svarta fylkingin (stjórnar-
liðið:—
1. Afturhaldsmenn .. .,
2. Reisaraflokkur ..
3. Miðflokkur..........
4. Iðnaðarfélag........
5. Þýzkir umbótamonn .
0. Elsass-menn .. .
. ..43
. .. 14
.. .. 3
. .. 10
. .. 3
. .. 6
7. Pólverjar..................18
8. Velfar.................... 5
Alls .. .. 191
II. Stjórnar-andstæðingar:
1. Frjálslyndir þjóðernismenn 44
2. Þýzkt bændafélag....... 2
3. Gerbreyttngamenn.......42
4. Jafnaðarmenn..........110
5. Lotringen-menn......... 2
6. Bændafélag Bæjaralands. 2
Alls .. 202
Á þingi 1912 var þvi flokkaskifting
í stuttu máli svo: Fylkingin (bloc)
191. Andstæðingar: 202. Danir, 1;
flokkleysingjar, 3. Alls, 397. Mestu
móli þótti það skifta, hve flokkur
jafn'aðarmanna óx við kosningar
1912. Fylgismenn þess flokks urðu
34.8 af hundraði allra greiddra at-
kvæða við kosniligarnar.
kvæði eftir1 Grím Thomsen. Það
er ‘istirt og illa ort”, eins og fleira
eftir Grím, en það hefir samt læst
sig inn i hug og ihjarta hvers ls-
lendings. Það ex að þakka hinni
einstöku velvild til Lslenzku hesb
anna, sem kvæðið er þrungið af,
einlægu samkend með þeim og
næma skilningi á skapferli þeirra
og kjörum. Aldrei áður höfðu þess-
ir þörfu, þolinmóðu þjónar eign-
ast annan eins talsmann. Einu
sinni mætti eg alkunnum hesta-
prangara á Krókeyrinni fyrir innan
Akureyri. Hann kom úr kaupstað
og var blindfullur. Hann slagaði
og slangraði til og gat varla hang^
ið á hestinum, en hesturinn hall-
ði «ér allavega til, til þess að missa
hann ekki af baki. Þegar hann fór
fram hjá mér, kvað hann við raust
—hólf skælandi: “Það var eins og
blessuð skcpnan skildi.”
Muna verður, að hin einstöku
ríki voru til áður sambandið gerð-
ist. Þau héldu áfram að vera til
eins eftir sem áður. Fyrir því skipa
sambandsráðið fulltrúar hinma
ýmsu ríkja, en ríkisþingið—Reichs-
tag—‘erindrekar allrar alþýðu sam-
eiginlega.
Einsamall á Kaldadal
Ferðalýsing eftir
Guðmund Magnússon.
(Niðurl.)
Daginn eftir lagði cg suður ó
Kaldadal.
ólafur í Kalmanstungu fylgdi
mér suður yfir Geitlandsárnar,
vildi vita mig kominn yfir þær
heilu og höldnu. Fyrsta torfæran
var rétt við túnið. Það var Hvítá.
Hún er þar lítið breiðari en lækur,
en straumþung og vatnsmikil og
illa niðurgrafin, svo að hún var
hestunum á bóghnútu. Hinum
megin árinnar taka við eyðisand-
ar, víða stórgrýttir, en með vatns-
rápum á milli, sumum hálfblaut-
um. Þetta er Geitlandið — eða
Geitlöndin. — í fornsögunum er
þess getið, að þar hali verið skógi
vaxið land og talsverð bygð. Nú
hafa árnar eytt þar öllum gróðri.
Þó má sjá votta fyrir því, að sagn-
irnar eru sannar, því að sumstaðar
standa stórir bálkar og sprek upp
úr isandinum, og i tungunni fyrir
norðan Hvítá hefir skógurinn hald-
5st til þessa dags og er nú í framför.
Einhvern tíma hafa órnar hlaupið,
ef til vill af eldsumbrotum uppi í
jöklinuiin, enda minnir mig, að Ól-
afur benti mér á sfcellu uppi í
1 jöklinum, einhversstaðar í nánd
við hádegisfell, þar sem nýlega
hafði orðið eitthvert rask, án þess
menn yrðu þó eldsumbrota varir,
on þá hafði hlaup mikið komið í
árnar. Nú rennur aðal-vatnsmagn-
ið sunnian til á sandinum, en auð-
séð er, að það hefir vaðið um hann
allan. Vatmið er fúlt og ljótt,
minuir á Jökulsó á Sólheimasandi.
Háar drílur rísa í straumstrengn-
um, og láta ókunnugir hcstar illa
við að vaða þar út í, þótt ekki sé
breitt. Mér þótti vænt um, að haía
kunnugan mann með mér, því að
mér hefðu litist þessar sprænur ó-
frýnilegar, hefði eg verið einisamall.
Neðst í Torfunum skildi ólafur
við mig, og eftir að hann hafði
sagt mér prýðilega til vegar, bað
hann mig vel fara. Síðan reið hann
út á Geitlandssandana heim á leið,
en eg stefndi til fjalla.
Það er löng leið og erfið upp Torf
urnar. Hvergi er bratt að vísu, en
alt á fótinn og ætlar aldrei að
þrjóta. En eftir því sem hærra
dregur fríkkar útsýni norður yfir,
á Strútinn og Kalmanstungu og of-
an eftir Hvítársíðunni. Loks kem-
ur maður að einkennilegri og all-
stæðilegri vörðu, sem á víst að
sýna manni, að hér þrjóti loks
brékkan. Eitthvað lá af beinum
kring um vörðuna, sem gaf grun
um, til hvers hún hefði einhvern
tfma verið notuð. Þetta er þó ekki
hin landfræga beinakerling á
KaldadaL Sú er miklu sunnar.
Þetta er víst hin svo nefndu Lamib-
árdrög.
Nú tekur við hið nafnkunna
Skúlaskeið.
Sjálfsagt er ekkert mannsbarn á
landinu, sem ekki hefir heyrt nefnt
Skúlaskeið. Það á þó ekki frægð
sína neinum undrum að þakka.
Þetta er ekkert annað en grýtt og
gróðurlaus heiði, svo grýtt, að ó-
víða mun ifundist hafa meiri torv
færa, einkum framan af isumri,
meðan aurar voru innan um stór-
grýtið. Ekki mun frægðin heldur
því að þakka, að Bjarni Thoraren-
sen lét byrja á þvf fyrir eigin reikn-
ing að ryðja Skúlaskeið, þegar
hann var að berjast fvrir vegabót-
um hér á landi og koma mönnum í
skilning um pauðsyn þeirra. Svo
ötul málafylgja er meira að segja
fáum kunnug. Nei, Skúlaskeið á
frægð sína að þakka ofurlitlu
Eg hafði aldrei farið Kaldadal
fyrri, og vafðist því milli vonar og
kvíða um það, hvernig mér mundi
reiða af. Þoka var á fjöllunum og
dimt upp til dalsins að líta, og eg
var ekki viiss um, hvort þokulaust
væri þar sem vegurinn lægi.
Björn heitinn Jónsson, sem þá var
ráðherra, hafði farið Kaldadal
suður fyrir fám dögum ásamt fjöl-
mennu föruneyti, og þótt rignt
hefði síðan, mátti víða sjá hesta
sparkið i götunni Auk þess er all-
ur veguri.nn ruddur. En grýttur
er hann engu að síður og víða
neyddiist maður til að sneiða út úr
brautinni. Loks var eg búinn að
feta Skúlaskeið á enda, og nú
þurfti eg að sneiða langan k rók
fyrir krapatjörn, sem vafalaust
hefði verið á sund, til þess að kom-
ast upp á Langalirygg. Eg komst
það þó á endanum og um leið —
upp í þokuna.
Langihryggur er gömul jökul-
alda. Jökuliinn á Okinu hefir eitt
sinn náð þangað og ýtt þessu und-
an sér. Nú er langt þaðan upp að
jöklinum, en hryggurinn liggur
bogadreginn austan f Okinu, og
fleiri slíkir, bæði fyrir ofan og
neðan hann. Minnir þetta lands-
j lag á hrikaleg hornahlaup á f jail-
I inu. Meðfram öllum hryggnum að
ofanverðu liggur skafl, sem sjaldan
hverfur alt sumarið. Þokan var
svo þykk, að sjaldan hjó ofan 1
skaflinn, þó að vegurinn lægi í
brúninni, en sá var munurinn, að
hægra megin við mig var þokan
hvít — yfir skaflinum —en hinum
megin dökk — yfir auðum melun-
um. Auðséð var þó, að eg var neðst
í þokunni, því að við og við lyfti
henni litið eitt frá jörðu. Hjó þá
í jöklna hinu megin dalsins og —
mynnið á Þórisdal.
Aldrei 'hefir mér skilist betur en
þenna dag hvernig fjallaþokan
hefir blátt áfram s k a p a ð útilegu-
mannætrúna, enda byrja flestar
útilegumannasögur í þokunni.
Maður verður undarlega á sig kom-
inn uppi á reginfjölium í blind-
þoku. Einhver undarlegur beygur
sezt að í manni, einhver undarleg
óþreyja, sem menn megna ekki að
hrinda af sér. Manni finst sér ekk-
ert miða. — Alt af finst manni hann
vera að fara fram hjá sama stein-
inum. Alt af kvíðir maður fyrir að
mæta einhverju. Alt af heyrist
manni eitthvað. Alt af er eins og
eitthvað sé á sveimi í kringum
mann. Þannig var inér farið, og
þannig var hestunum mínum farið
líka. Eg hafði tvo hesta, sem eg
átti sjálfur, svo samanvalda að
vexti og fegurð, að orð var á því
gert hvar sem eg kom, að sjaldan
sæust tveir slíkir f eins manns
eigu. En nú voru þeir latir. Alt af
að sperra eyrun og hlusta, alt af
hjartveikir, og eins og þeir mundu
fælast þegar minstum vonum
varði, og varla hægt að nudda þeim
úr sporunum. Það ýrði lítið eitt
úr þoikunni, svo að bæði eg og
hestarnir urðum gráir utan af
nærri ósýnilega smáum dropum.
Það var þreytandi ferðalag. Mér
fanst líkast því, að eg væri dauður
og væri nú staddur milli^ tveggja
heima á anda beggja hestanna, —
gamli heimurinn horfinn, nýi heim-
urinn ekki runninn upp, og eg
dæmdur til þess fyrir syndir mínar
að hjakka alt af ofan í sama farið,
strita og strita, en komast ekkert
áfram. Það var óbærileg kvöl.
Mér leiddist ósegjanlega, og liefði
eg ekki altaf þurft að hvetja hest-
ana, hefði eg líklega sofnað. Upp
úr leiðindunum fór eg loks að
yrkja. Eitthvað af því kom litlu
seinna í Lögréttu, en eg búinn að
týma því og gleyma, sem betur fer.
Loksins var vlst Langihryggur á
j enda. Eg kom að gili, sem lá aust-
; ur úr hryggnum og var fult af snjó.
! Eg fór af baki og teymdi hestana,
j því ekki var mér grunlaust uin,
að hoit kjrmi að vera undir skafl-
inum. Það var þó ekki; en svo
j hafði biðnað, síðan Björn fór þar
| um, að varla sá votta íyrir harð-
i sporum á skaflinum. Hitt var þó
! rerr, að þegar eg var kominn út á
1 miðjan skaflinn, sá til hvorugs
évs
Red Rose
Coffee
Ó, hvað lykt-
in er Góð!
Og, kona gó3! þér ættuð að
finna lyktina af voru mulda
kaffi þegar það er í könn-
unni — og bragÖið á því —
Já, þér hafið cddrei smakkað malað
kaffi með öðru eins bragði eins og
Red Rose kaffi. Kaffidrekkendur, sem
ferðast hafa víða lofa það og segja
— já, vér erum feimnir að prenta alt
það lof — vér viljum heldur að þér
reynið sjálf Red Rose Crushed (mulið)
kaffi — Vér viljum ekki segja yður of
mikið um gæði þess fyrir fram, en láta
yður bara falla í stafi af undrun.

1
landsins. Svo var þokan dimm. Eg
stóð sem í gráurn guíumekki og sá
ekkert nema hjarnblettinn kringum
(æturna á mér, vissi engar óttir,
svo nærri lá, að eg viltist. Það
eina, sem benti mér á rétta leið,
var slóðin mín og hestanna.
Mér kom nú til hugar atvik, sem
kom eitt sinn fyrir mig, er eg var
sjómaður austur í Mjóafirði. Þá
komum við úr róðri í bezta veðri,
en blind-þoku. Dálítill utan-and-
vari var með þokunni, rétt svo að
segl stóðu. Við höfðum kenningu
af Krossnestanga og lögðum það-
an á ská inn og yfir um fjörðinn.
Formaðurinn og hinn hásetinn
lögðu sig fyrir til svefns, því að
oft var þá lítill svefnitíminn i landi,
en mér var trúað fyrir bátnum. Eg
sigldi nú þá stefnu, sem tekin hafði
verið, svo beint sem eg gat, sat við
stýrið og lét morra 1 þéssum litla
kalda sem var. Ekkert hafði eg að
stýra eftir annað en kjölfarið aftur
undan bátnum, og vakti eg einung-
is yfir því, að það héldist beinit Á
að gizka miðfjarða hitti eg þrjá
báta, sem allir stefndu þvert úr
leið. Úr einum þeirra var kallað
til mín. “Þið eruð að villast!” Svo
hurfu þeir út í þokuna. En nú
kom augnablikið, sem þrásinnis
kemur fyrir á mannsæfinni, og er
mörgum svo hættulegt. Maður
efast — hikar og jafnvel hvikar
frá sannfæringu sirmi, villist svo
frá því som rétt er og villist alt af
meiia og mieira, stundum svo, að
aldrei verður á því bót ráðin. Eg
yfirvann þó efann að þessu sinni.
Og þegar eg kom undir ströndina
fyrir neðan bæinn að Hofi og þekti
mig, vakti eg förunauta mína, held-
ur en ekki glaður. Þegar við kom-
um inn að Brekkuþorpi, komu sex
bátar, sem allir höfðu vilst suður
yfir fjörðinn.
Innan skamms komst eg upp á
melinn hinum megin við skaflinn,
fann aftur brautina og fór á bak.
Nú hallaði bráðum mjög undan}
fæti, og eftir litla stund var eg kom-
inn niður úr þokunni.
Hvílík Ijómandi fegurð!
Ekki minnist eg þess, að «g hafi
í anman tíma orðið glaðari yfir feg-
urð og mikilleik íslenzkra óhygða
en eg varð yfir því útsýni, sem nú
skein við mér. Sólin stóð hátt yfir
Súlunum í suðvestrinu og glamp-
aði á fannirnar. Kvígindisfell og
fjöllin þar suður af roru dimmblá
og fannirnar í skugga. Lengst 1
suðri sást Búrfell í Grímsnesi og
Ingólfsfjall eins og í ljósblárri
móðu. Nær í sömu átt blikaði á
Þingvallavatnið alt fjöllum girt. I
En austast f þessum hrikafagra |
hring var þó það fegursta af öllu. \
Þar reis við himininn “ógna skjöld-
ur bungubreiður”. — Aldrei hefi eg j
séð Skjaldbreið jafn tignarlegan.
Nú liggur leiðiní úr fjallaþrengsl-
unum fram á slétta sanda, og út-
sýnið stækkar og víkkar við hvert
spor. Að austan kemur fram!
Hlöðufell og allur f jallaklasinn
suður af því; að vestan Skarðs-
heiðin. — Á endanum á dálitlu
hæðadragi, sem gengur suður og
vestur af Hrúðurköllunum, stend-
ur hin landfræga beínakerling. Þar
mátti eg til að koma við.
Ekki ætla eg að særa mæmar til-
finningar nokkurs manns með
beinakerlingarvlsu, þótt eg efistj
mjög um, að siðferði manna séj
þeim mun betra nú en áður, sem
tepruskapurinn ei mtiri En ekk- j
ert íslenzkt skóld hefir farið aro
um Kaldadal á undanförnum öld-
um, að ekki ihafi bað stungið stöku
að beinakerlingunni. Eyrst á 20.
öldinni hefir það lagst niður—ef
siðurinn er þá aldauða. — Me»»
gætu byrjað sniemma og talið nit
til núlifandi manna, og eg held a®
benda mætti á stöku eftir hvern
einasta hagyrðing, sem nokkuð hef-
ir að kveðið, og víst «r um það, aS
margar eru stökurnar smellnar, og
sumar svo “fínar”, að enginn
hneykslast á að heyra þær. Sumir
eru svo góðir að leggja vesalings
beiniakerlingunni til mannlegar tál-
finningar:
Veri þeir ailir velkomnir,
•sem við mig spjalla 1 trygðu*,
eg get varla unað mér
ein á fjallabygðum.
í þessari beinakerlingu mun eirwiig
hafa fundist hin landfleyga staka:
Týnd er æra, töpuð er sál,
tunglið Teður í skýjum.
Sunnofu nú súpi skál
sýslumaðurinn Wium.
Fáll Vídalín lögmaður var þá ný-
riðinn norður um, en W’íum sýtflu-
mlaður kom á eftir. •
Frá kerlingunni er skamt ofan að
efstu grösum að suninan. Eg var*
þesisum blefcti sár-feginn því að eg
vissi að hestarnir voru bæði orða-
ir svangir og þyrstir. Eg fór þá a/
balci og fór að muðla flatbrauð «g
hangikjöt og drekka mjólk ár
flösku, sem blessuð húsfreyjan í
Kalmanstungu hafði nestað asig
með. Brauðið og hangiketið ætl»#i
að standa f mér, og mjólkin var orð-
in skekin í smjör og áfir, en alt var
þetta samt blessuð hressing. Bmg-
inn skyldi leggja matarlaus á
Kaldadal; til ,þess er, hann of lang-
ur. Ekki var haginn góður og falt
var þar af díkjum og fenjurn *g
botnlausum smápyttum. Eg vL*si
það ekki fyr en á eftir, að þetta r*r
hinn illræmdi Egilsáfangi. Egill
var norðlenzkur karl, einþykkur ag
sérvitur, sem árlega fór skreiðw-
ferðir suður á lanid, eins og títt var
á fyrri öldum. Það var mál manna,
að ekki mætti snerta við þesswn
áfangastað, þvf að tröllin í Fan»-
tóarfelli, lem er æxii suður úr
(Framh. á 7. bte.)
:: Colrin & Wodlinger ;►
:: LiveSUckCotBiitii— Bfker ;;
Soom 28, Union Stock Yards
Winnipeg, C&nada
A. I. WODLINGER
■ • Reeidence Phone: Main 2868 --
F. J. COLVIN
•f Resldence Phooe: Ft.R. 2397 X
GISLI GOODMAN
TlNSMieUR.
Verkstœ’ði:—Horni Toronto Bt. om
Notre D&me Ave.
Phone Helmllfts
Garry 2»88 Garry 8M
Hafiðfþérborgað
Heimskringlu ?