Heimskringla - 28.03.1918, Qupperneq 3

WINNIPEG, 28. MARZ 1918
HEIMSKRINGLA
3. BLAÐSIÐA
flytur á 'hendur honum af hálfu
liins opinbera, eins og ;mebleikandi
í sjónleik. Gagnvart forseta róttae
ins eins og ráðunautur. Gagnvart
■einum mianni að eins sem liljóður
«ðstoðarmaður,—vorjanda sínum.
Hann hefir verið ágœtur leikari á
sjónar.sviði lífsins, þessi Bolo.
Hann hefir tekið að sér margs kon-
ar hlutrvek, Síðan er hann fyrir svo
*em fimtán ánim hljóp um eins og
götustrákur í hafnar smugunum
niður í Miarsailles, þangað til hann
nú fyrir skemstu sat eins og marg-
faldur miljónaimæringur í Parfsar-
borg.
Hús hans stóð á einu gullstræt-
inu í grend við Stjörnuhöllina.
Hann átti sumaxhöll í Biarritz. 3?ar
hafði hann veðreiðarhesta og veð-
reiðarsveina við veðreiðarnar, sem
haldnar eru á Longchamp. Þar
hafði hann líka haft sitt eigið loft-
íar, sem þessa daga er nýjasta tízka
ú spjátrungamarkaðinum.
Sá hefir kunnað að krafsia sig á-
fram, — hann, sem kaliaður hefir
verið Indíánahöfðinginn. Upp frá
höfninni þarna suður við Miðjarð-
■arhafið hefir lxann snxám saraan les-
áð sig þangað, sem hann ætlaði sér,
nnz hann er orðinn góðvinur ráð-
hei-ra og þjóðhöfðjngja, trúnaðar-
Maður sendiherra, þú-bróðir önd-
’vegishölda þjóðanna.
Og nú stendur hann í 'sporum
bess, sem kærður er um landráð, en
talar eins og hann væri jafningi og
félagsbróðir allra þeirra, sem þykj-
ast hafa fest klær í Ihári hans.
í einu réttarskjalinu, sem er sendi-
herrabréf frá Washington, er um
hann talað sem frakkneskaix af-
burðamann og stjórnmálagarp.
Forseti réttarhaldsins vildi þýða
timmæii þessi upp á annan mann —
Charles Humbert. En kærði efaðist
txm það. Eigi vildi hann heldur
kannast við, að það væri Caillaux,
sem við væri átt.
“En mínir góðu vinir! Hvei-s
vegna getur ekki verið átt við
mig?” segir Bolo, og slær á brjóst
sér. "Hví eigum við að lenda í
nokkurum flækjum, þar sem engar
eru?”
III.
Bolo á vitnapallinum.
Hann lítur xxt eins og sunnudags-
klæddur frammistöðuþjónn, afar í-
sineygiiegur. Margur, sem sér hann,
segir: Eg veit hverjum liann er
líkur! 1
Það var eitt sinn bryti i stórri
gistihöil, — hann var svona allur
gljáandi, hærugráa hárið ávalt ný-
‘‘LÆKNIÐ KVIÐ-
SUT YÐAR EINS
OG ÉG LÆKNAÐI
MITT EIGIÐ.”
Gaznall sjókafteinn læknaöi sitt
eigið kviðslit eftir að læknar
sögðu “uppskurð eða dauða"
MtSal kau og bðk *ent ðkerpls.
Kafteínn Collinss var 1 siglingum
tnörgr ár; os svo kom fyrir hann tvö-
falt kvitislit, svo hann varð ekki ein-
ongis aö ætta sjófertSum, heldur líka
at5 llBgja rúmfastur i mörg ár. Hann
reyndi marga lækna og margar teg-
undlr umbútSa, án nokkurs árang-
urs. Loks var honum tllkynt, atS
annatS vort yrtSi hann atS ganga und-
tr uppskurtS e15a deyja. Hann gjörtSi
hverngt. Hann læknatSl sjálfan sig.
••IXræSnr Hlnlr og Syntnr, ÞCr ÞurfitS
Bkkl atS l.fltn Skera YtSnr Snndur
N« atS Kveljast I UmbfttSum.”
Kafteinn CoIIings (hugatSi ástand
sitt vandlega og loks tókst honum atS
finna atSfertSlna til atS lækna sig.
Hver og einn getur brúkatS sömu
atlfertSlna; hún er elnföld, handhæg
og óhult og ódýr. Alt fólk, sem geng-
ur metS kvitSsllt ættl atS fá bók Coll-
ings kafteins, sem segir nákvæmlega
frá hvernig hann læknatSl sjálfan sig
og hvernig atSrlr geti brúkatS sömu
rátSln autSveldlega. Bókin og metSul-
in fást ÓKESYPIS. Þau vertSa send
póstfrítt hverjum kvitSslitnum sjúk-
lingl, sem fyliir út og sendlr mitSann
hér atS netSan. En sendltS hann etrax
—átSur en þér látitS þetta blatS úr
hendi ytSar.
FKEE RUPTURE BOOK AND
REMEISY COUPON
Capt. A. W. Collings (Inc.)
Box 319 B Watertown, N. Y.
Please send me your FREE
Rupture Remedy and Book with-
out any obllgatlon on my part
whatever.
Name
Address ......
kexxibt og nýskorið, fötin aniðin og
saumuð eftir síðustu Parfsar-tfzku.
ávalt í nærekornum viðhanar jakkæ
fötum, silkiklútur upp úr vasanum,
—--gljáleður stígvélanna eins og
spogill.
Og yfirskeggið!— “keisara-herma”,
— guð komi til, hvað lxann er fall-
egur, andvarpaði kvenfólkið, — eins
og nálaroddur út í yztu gójxi'a.
Þegar Bolo hefir látið sér ein-
hverja fyndni um munn fara, legg-
ur hann undir flatt, lætur að eins
I grilla í augun og aðgætir áheyrend-
ur nákvæmlega. Og svo snýr hann
upp á yfii-skeggið, vandlega, eins og
sé hann að láta vel >að sjálfum sér.
En er framburður vitnanna verð-
ur honum mjög andstæður, eða þeg-
ar kemur afar óþægileg spurning frá
sækjanda, hárbeitt eins og hnífs-
egg, þrífur Bolo f hægra eyrna-
snepilinn.
Ekki að hann sé svo ófínn, að
hann ætli sér að fara að bora í eyr-
að,—breint ekki. En það er iíkara
því, að hann sé í flýti að komast eft-
ir hvað eyrnasnepillinn sé nú ann-
ars þykk^jr, þarna milll sleikifing-
urs og þurnalfingurgórnsins. Litla-
fingur lætur hann á mieðan sperrast
boint xit f loftið.
Hann hefir kvenhendur, frámuna-
lega smáar og fíngerðar, eins og sá,
sem fæddur er af höfðingjaættuin.
Á vinstri hendi glampar mátulega
stór demanitshrimgui'. Á hægri er
ekkert.
Það er ölluxn á Frakklandi kunn-
ugt, að Bolo er giftur mörgum kon-
um.
“Eg er enginn landráðamaður, en
eg skal gjarnan deyja. Eg er alls
enginn landráðamaður. Eg hefi
framið nokkur bernsku-brek--------
— eg befi setið fjóra nxiánuði í fang-
elsi. Mig langar til að fá að nota
minnisblöðin mfn. Eg verð að
biðja yður um ofurlitla þolimmæði.”
Petta voru fyrstu orðin, sem Bolo
talaði til dómara sinna. Það var
auðsætt, að hann hafði hugsað þau
nákvæmlega fyrir fram.. Það var
vfst eitthvað meira. En í fátinu
fyrsta augnablik, sem ekki var al-
veg óeðlilegt, fór hann ofurlítið Ú4
af lagi.
En þá greip hann um leið til
minnisblaðanna. Hann hafði heil-
an bunka af lausum pappírs örknm,
öllum þétt skrifuðum. Þetta endux’-
tekur sig oft í byrjan hvei-s réttar-
iialds, eða þegar hann skyndilega
stendur fyrir franxan erfitt spurmar-
efni, som hann endilega þarf að
svara.
Þá notar hann minnisblöðin eins
og jslankahrú yfir ófæruna. Að öðru
leyti er bann alls ekki málstaður.
f miðju réttarhaldinu verður hann
oft blátt áfram mælskur. Þá er tal-
andinn orðinn svo hjólliðugur, að
naumast er unt að fá hann til að
lxagna.
Ef honum tekst vel nokkurum
sinnum, heldur hann ánægður á-
frara. Orðhepnin kveikir f honum
nýjan eld. Handiahurðurinn írá
leikhúsinu kemur aftur, þessar
breiðu bandarweiflur. Höfuðið
reigir hann á bak aftur þóttalega
og þenur út brjóstið. Röddin vrerð-
ur hár tenór.
Fyrsta réttarbaldsdaginn verður
honum óvai't að fara of langt, og þá
var hann illa keyr^ur á kaf.
I
IV.
Stjórnarlögsóknarinn.
Lögmaður stjórnarinnar * er yfir-
málafærslumaður Mornet, einn allra
skarpvkrasti og tunguhvassasti lög-
maður við Parísarréttinn.
Hann hefir nú verið tekinn f hcr-
inn sem lautinant. Hann lítur út
eins og ekta frakkneskur hcrmaður,
þar sem hann situr, þungur og
hei'ðabreiður, með rauða skeggið
hangandi út yfir skjalahunkann, og
með hláu • stálaugun, sem neistar
hrjóba úr yfir til Bolo.
Auðséð er, að Bolo hefir ekki gert
sér grein þess, hvers konar maður
það er, sem hann hefir andspænis
sér. Hann ætlar að fara með hann
eins og meðleikanda, eins og hon-
um tókst heila klukkustund með
hinn vingjarnlega ofursta Voyes,
sem er forseti réttarhaldsins.
í fystu gekk það vel.' Bolo var
kjarnorður í svörum gegn árásum
kæranda, som stöðugt urðu beisk-
ari og nærgöngulli. Bolo fær blóð
á tönn. Hann skaut augum stráks-
lega í skjálg til áheyrenda.
“Nú keyri eg sjálfan kæranda fast-
an,” hugsaði Bolo. “Hvað þóknast
yður, herra Mornet? — sýnist yður
ekki eins og mér, herra Mornet?—Er
það ekki satt, herra Mornet?”
En þá varð hin ískalda rödd yfir-
dómslögmannsins enn þá hærri:
“Segið mér, Bolo, hafið þér þekt mig
! sérlega lengi?”
Bolo: “Lengi? Ne—i—”
Kærandi: “Gott og vel, kallið
þér mig þá, ef yður er eama, em-
bættisnafni, en ekki ciginnafni.
Gerið svo vel!”
Forsetinn: “Bolo, verið þér kurt-
eis!"
Síðan þetta kom fyrir, beinir ekki
Bolo einu einasta svari til kærand-
ans, herra Mornet, án þess annað
hvort á undan eða eftir að hneigja
sigog'segja:
“Monsieur ie commissaire du gou-
verncaxient, — herra stjórnarfulltrúi.
Og það verður naumast vart nokk-
urrar hæðni f rómnum.
V.
Blaðakaupin.
Bolo er kærður fyrir landráð.
Hann hefir verið í kunnlngsskap
við óvinina og hefir rekið við þá
verzlan, segir kærandinn.
Einkum er það einn maður, Ab-
bas Hilmi að nafni, undirkonungur
á Egiptalandi á undan strlðinu,
sem hefir verið , þjónustu Bolo sem
milligöngumaður í stórviðskiftun-
um milli Þýzkaliands og Frakk-
lands.
Abbas Hilmi var sjálfsagður hat-
ursxnaðu r' Eng 1 an ds, og nær því
jafnmikill_ fjandmaður Frakklands.
Sjálfur hafði ihann aðsetur í Sviss
og elskaði Þýzkaland af öllu hjarta.
Hann var í stöðugu saimbandi við
utanríkisráðuneytið í Wilhelm-
strasse, sendi ríkisritara von Jagow
og hinum öðrum forkólfum Þjóð-
verja, hvert símskeytið á fætur
öðru. Á hverjum tveim vikum tók
hann sér sviptúr til Berlínar.
í hendur þessa manns féll Bolo,
cða þá hann f hendur Bolo, alt eft-
ir hvernig menn vilja koma því fyr-
ir. Góðir vinir urðu þeir að ióins-a!
kosti, reglulegir aldavinix-.
1 september 1914 dubhaði Abbas
Himli vin sinn Bolo upp til pasja,
gerir hann að tyirkneskum jarli.
Bolo þykir ekki mikið fyrir að færa
sér lxann veglega titil í nyt.
Jafnvel er Tyi’kland einum tveim
mánuðum síðar slógst inn í strfðið
gegn iSamherjum og Frakklandi,
kemur Bolo ekki til hugar að losa
sig við þessa pasja ixafnbót.
Þvert á móti. Á nafnseðlum hans
og í nafnaskrám borganna verður
að sfianda pasja upp á líf og dauða,
Bolo pasja, riddari af fjölda af út-
lenzkum orðum.
“Hefir enginn dregið dár að yður
fyrir þessa pasja-nafnbót?” spyr
formaður réttaiihaldsins Bolo.
“Jxi, Caillaux í eitt einasta skifti.
En eg átti hágt með að skilja, hví
hann átti að vera að skifta sér af
því. Hann er vissulega sjálfur eng-
inn pasja.”
Svo komu þeir sér saman um það,
þeir Abbas Hilmi og Bolo, að koma
af stað friðarhreyfingu á Frakk-
iandi, — þýzkri friðarhreyfingu.
Bolo leggur það til, að þeir skuli í
þeim tilgangi kaupa fylgi heil-
mairgra frakkneskra daghlaða. Fyr-
ir þýzka peninga, vitaskuld.
Peninga þessa ætluðu þeir a<J fá
rakleiðis frá Berlín, frá utanríkis-
ráðuneytinu þar. útbreiðslusjóður
þýzkra hugmynda hefir orðið að
senda stórar fjárupphæðir til
margra landa, síðan er stríðið hófst.
Hér var happadrátturinn feikna-
stór. Hugsið yður að geta mútað
sjálfum dagblöðum Parísarborgar
og snúið beim á sitt band með
þýzkurm bréfpeningum.
Við skulum byrja með Bonnet
Rouge — Rappel — 1' Information
og fáein önnur smáblöð. Síðar kem-
ur röðin til Figaro og le Temps, —
ef til vill jafnvel Journal, — Jour-
nal, sem hernaðar-senatórinn Char-
les Humhert, ræður yfir, blaðið með
hið óþægilega orðtak: Kanónur,
skoftæri! '
Það var happa dráttur, í lagi. Það
var Bolo, sem fram kom með þessa
tillögu við Abbas Hilmi. Hann læt-
ur ekki á sér standa, íer með lest-
inni rakleiðis frá Zurich til Berlínar
og leggur þetta heillaráð fyrir
Jagow.
Ráðagerð þessi fellur í góðan jarð-
veg. Það er jafnvel sagt, að hún hafi
tundið náð á hæstu stöðum. Hafi
loforð verið gefin um leið um fé til
framkvæmda.
“Hvað mikið?’”
Bolo segir, >að þeir verði að reyna
að byrja með svo sem tuttugu mil-
jónum 1 bráðina, til dæmis tvær
mlljónir á hverjum mánuði í tíu
mánuði.
“Gcrið þér svo vel! Hér er fé til
fyrsta mánaðarins. Von Jagow snýr
ánægður upp á yfirskeggið og réttir
Abas Hilmi ávfsan upp á tvær mil-
jónir marka. Bolo dró út pening-
ana á svissneskum hanka 28. marz
1915. Það urðu nákvæifilega 2,107,565
frankar og 50 ccntimes í svissnesk-
um peningum.
Þetta voru fyrstu stórkaupin, sem
Bolo átti við Þjóðverja. önnur
fylgdu í kjölíarið. Einungis var
munurinn sá, að ávísanir voru út-
borgaðar í Ameríku og að upphæð-
irnar voru 5 til 6 sinnum stærri.
Eins og kunnugt er, komu þær
fimm og hálf milj. franka frá Ame-
rfku, sem Bolo stakk í vasa Charles
Humberts til þess að gera le Jour-
nal stífari í hryggjarliðunum. Hluita-
bréf fyrir 150,000 franka hefir Bolo
líka keypt í Parísarblaðinu Rappel.
Það er eina fullkomna tilraunin,
sem hann hefir fengið til leiðar
komið, með að koma frakkneskum
dagblöðum undir iþýzk áhrif. Af-
gangurinn af þeim miljónum, sem
Bolo veitti viðtöku, varð eftir í eig-
in vasa hans.
Það var venja hans að senda konu
sinni í París ávísanir upp á miljón.
Bæði frá Ameríku og Sviss sendi
hann henni þess konar pappirs-
skekla.
Öllum þótti afar skemtilegt að
hlýða á, með hverjuim hætti Bolo
talaði um miljónir. Gleymið ekki, að
hann hefir verið bryggjuslæpingur,
að hann fyrir fáum árum átti ekki
bót á brók sína, að liann sat í fang-
elsi fyrir að hafa stolið ioðskinns-
trefli frá húsmóður sinni í Rue
Bonaparte.
VI.
Tíu miljónir.
“Nú, hvernig viljið þér skýra
þetta?” segir forseti réttarins. “Eigi
löngu fyrir stríðið áttuð þér ekkert,
voruð kominn í hundana, eins og
þér sjálfur sögðuð. En svo árin 1915
og 1916 farið þér með miljónir eins
og ekkertv æri?”
“Hcppileg gróðafyrirtæki!” svarar
Bolo.
“Rfúkningar yðar?”
“Eg held aldrci neina reikniflga,”
monsieur le president! ' Hefi a’drei j
gert það.” Hér fylgir hann máli sínu
með stórri handarsveiflu. “Eg er
herra peninganna, herra forseti, en
ekki þræll þcirra.”
En forsetinn gefst ekki upp að
heldur.
Það er reikningur upp á tíu mil-
jónir, sem einn góðan veðurdag, —
nieðan á stríðinu stendur og eftir
að Belgía var tekin, takið ef ir, —
var liafin í banka einunx í Ant-
werpen í nafni Bolo. Þar er það
viðurkent, að Bolo hafi veitt þess-
um tíu miljónum viðtöku og fengið
þær aftur útborgaðar nokkurum
vikum síðar.
“En hvernig rar því farið?” spyr
réttarforsetinn. “Fólki frá þeim hér-
uðum, sem herlið Þjóðverja velti sér
yfir, veitlr eigi svo létt að fá aftur
])á peninga, sein Þjóðverjar hafa
klófest.”
“Það mál kemur mér ekki við!”
segir Belo. “Eg hefi fengið mína
peninga gegn um hlutlausa banka.
Kvittanir hefi eg ekki. Eg hvorki
tek við kvittunum né igef öðrum.
Til hvers eiga slfkir pappfrsskeklar
að vera? Til þess að koma niður-
jöfnuniarmönnum skattanna á slóð-
ina þína? Nei, eg þakka!”
Réttarforsetinn: “Þér leggið þá
miljónir inn og fáið þær greiddar
yður aftur með einu orði — látið
hönd selja hendi—?”
En þá gaf Bolo eitt af þeim svör-
um, sem sjálfsagt lifa miklu lengur
en 'hann, og langt fram yflr það.
“Miljónir, ó pú! herra forseti góð-
ur! Vitið þé hvað miljón er? Það
er seðlabunki, sem ekki er þykkri
en þetta! Tíu miljónir, — það er
seðlabunki, hér um bil jafnþykkur
þrem vanalegum bókum, sem kosta
3,50 franka hver.”
Og með óheyrilegri fyrirlitningu í
rómnum, bætir hann við:
“Hver ofurlítið æfður Parísarhúi
kannast við það!”
Þá hlæja tilheyrendur. Jafnvel
forsetinn brosir út í annað munn-
vikið.
“N-ei, nei, það er víst rétt, að eg
liefi fengið færri miljónir út borgað-
----------------------------------
Magnesíu Bað
fyrir Melt-
ingarleysi.
I.æknnr KAKIcRffJa Þaa f Sta5 Mcfl-
ala, Pepstn, Soda eíla Melt-
andl Lyfja.
V._______________________________/
"A?5 eins l>eir, sem hafa náin kynni
af sjúklingum, er lí?5a af meltingrar-
leysi, geta boritf um hve skableg flest
meltingarmeSul eru, sérstaklega Peps-
in, Soda-pillur o.s.frv.” segir einn nafn-
kunnur lœknir.
1 fyllilega níu af hverjum tíu tilfell-
um finst orsökin i of mikilli fram-
leiöslu í maganum af “hydrochloric”
sýru, og sem sýrir og gerar fæöuna og
veldur oft sárum verk og sviöa.
AÖ reka hálf-melta og sýröa fæöuna
ofan í þarmana, getur valdiö alvarleg-
um eftirköstum. 1 þess staö þarf aö
gefa maganum innvortis magnesíu-
baö, til þess aö eyöa sýrunni og
hjálpa maganum til aö melta náttúr-
leg og tilkenningarlaust.
I>aÖ er ekki unt aö gjöra maganum
betri skil, en met5 því aT5 gefa hon-
um stöku slnnum magnesíu-baö. í»aÖ
er hættulaust, ljúffengt á bragÖi'Ö og
ódýrt. — AÖ eins kaupiö litla flösku af
Bisurated Magnesia (annaö hvort í
duftformi e?5a plötur), látiö eina te-
skeiö eöa tvær plötur í glas af vatni og
drekkiö þetta viö hverja máltíö í
nokkra daga, og maginn mun styrkjast
og vinna verk sitt, ágætlega.
Fólk veríur aö skilja, a?5 eg ráölegg
ekkl tegundir af megnesíu eins og t.d.
“citrates”, “acetates” “sulphates” eöa
mjólkur og harða magnesiu. Hver af
þessum sem er gætu gert meira ilt en
gott. Eg veit aö ekkert nema hrein
Ilimirated Magnenta ætti að brúkast
viö ofsýröan maga. Þessl tegund er
auöfengin. Allir betri lyfsalar selja
hana, og þaö er eina tegundin, sem á-
bygglleg er, þá óregla er á meltingunni
fyrir ofmikinn súr í maganum.
Drepur Gópherinn Œfinlega
Gopherum líkar “Gophercide”; þeir finna ekki bragðið
af hinu drepandi eítri, sem í því er.
— Bitra bragðið er hulið.
Gopherar jeta kornið, er bleytt hefir verið í “Gophercide”
og drepast af því.
Reynið það áður en hveitið kemur upp.
Biðjið kaupmamxinn um “Gophercide”.
BÚIÐ TIL AF
NATIONAL DRUG & CHEMICAL CO. OF CANADA. LiMITED
MONTREAL
Westem Branches: Winnipeg, Regina, Calgary, Edmonton,
Nelson, Vancouver and Victoria
ar en þér. En hvað um það, hver
var það, sem færði yður þessar
miljónir?”
“Veit eg það? Spyrja menn eftir
nafni, grafast menn og bora eftir
nafni manns, sem kenrnr og færir
manni peninga?” En svo hleypur
Bolo, sér sjálfum til mikillar óhaon-
ingju, eitt gönuskeiðið aftur.
Eorsetinn ætiar að binda enda á
þetta viðtal með ofurmikilli haegð.
“Það er nú samt sem áður hveim-
leitt fyrir yður, einkum nú, þar sem
þér eruð sakaður um landráð, að
þér getið ekki lagt fram umsýslu-
reikninga yðar.”
Þá kvað við í Bolo með háiTÍ
og fyrirlitlegri röddu og höfuð
reigt á bak aftur: “Sakaður um
landráð! Hvað haldið þér, að það
geri mér til, að vera sa'kaður um
landráð? Það gerir mér ekki nokk-
urn skapaðan hlut. Fyrir því er eg
með öllu kaldur og rólegur, mon-
sieur le president!”
Þá ihlógu áheyrendur ekki. Þeir
hrinu.
VII.
Vinir Bolo.
Með sérstakri ánægju gortar Bolo
af öllum þeim háu herrum, sem sé
vinir hans, aldavinir. Hann er sí-
felt með munninn fullan af ráðherr-
um, yfirforingjum, bankamönnum,
sendiherrum, þjóðhöfðingjuim.
“Eg sagði þegar í stað við vin
minn, Caillaux------Eg lét fóninn
hringja hjá Malvy og sagði: “Nú,
Malvy! — sagði eg--------ftalski
sendiherrann át miðdegisverð með
mér og konunni minni kveldið það.
“Vitaskuld lagði eg ekki mikla á-
herzlu á orð Charles Humbert.
Fullyrðingiar hans snúast með vind-
inum------”
Og svona áfram í endaleysu. Það
er næsta brjóstumkennanleg klíka.
sem tekið hefir annan eins nxann og
Bolo í fóstbræðralag sitt. En nú
fá vinirnir hverja slettuna á fætur
annnarri. Til allrar hamingju hafa
jægar margir þeirra sjálfir verið
scttir f steininn, svo þeir verða ekki
varir leirslettanna úr nefi ‘þrastar-
ungans.”
Bolo-málið hefir verið ofur-mikill
skrípaleikur, fléttaður inn í stór-
fenglegan harmsöguleik. Það sem
mesta forvitni vekur, er það, hve
margir koma við þann skrípaleik.
Hver örlög loddarans verða, er
minna hugðarmál.
1 símiskeyti einu til Abbas Hilmi,
undirkonungs, reit Bolo n&fn sitt
Rocambole. Það var ekki eitt af lé-
logustu brögðunum hans. í því
augnabliki sá hann sjálfan sig, hið
eiginlega hlutverk sitt 1 háðleik
lífsins, og um leið endalyktina, sem
hann óhjákvæmilega stefnir að.
Orðið frakkneska, rocambole, merk-
ir: út slitin fyndni.
“En Rocambole var þó ekki dauð
ur—”. Nei,—á þann hátt getur þó
Rocam-Bolo aldrei byrjað annað
bindi æfisögu sinnar. Því nú er
Bolo búinn að vera. Hann er bund-
inn og reirður um allan ókominn
tíma.
Og það jafnvel þó Frakkland hefði
komist að þeirri niðurstöðu — af or-
sökum, sem ekki koma Bolo neitt
við—að það svaraði ekki kostnaði
að eyða á hann þeim sjö kúlum,
sem kroi hans ætti skilið að fá.
VIII.
Kveonagull.
Það er auðvelt, að gera litið úr
Bolo á eftir. Hann hefir þó verið
næsta furðuleg persóna, óvenjulegt
og stór-merkilegt fyrirbrigði. Æfin-
týramaður, — já, að sönnu, en ekki
með vanalegn vaxtarlagi.
Það eru ekki allir götustrákar,
sem verða vinir og trúnaðarmenn
þjóðhöfðingja og ráðherra, né fá að
leika sér svo léttilega að miijónum,
að þeir 'hvorki taka við né gefa
kvittanir fyrir.
Gætum að þessarri löngu röð
manna, sem verða að labba inn á
vitnapallinn og annað hvort kann-
ast við eða afneita vináttu sinni og
kunningsskap við Bolo,—og fer það
eftir því, hvað siðferði-hryggurinn
í þeim er stinnur.
Það eru Frakklands hæstu menn,
ráðherrar, yfirforingjar, lögreglu-
forkólfar, þinigmenn. Allir hafa þeir
setið til borðs með Bolo, etið hæns-
in hans, drukkið burgunder-vínin
hans—.siík og þvílík burgunder-vín
— ekið í skraut- þifreiðinni hans
heim á kveldin frá húsinu þægilega
og gestrisna þarna uppi í Rue
Phalsburg, í grend við sigurbog-
ann.
I Svona sigurvinningum getur eþki
hver umrenningur hrósað sér af.
i Nei, hann heir haft furðu mikið f
| maganum, eins og Frakkar komast
i að orði. Bok) hefir klifið margan
I fjallstindinn. JÞað vantaði svo und-
i ur og skelfing lítið á, að hann ynni
sigur á öllum keppinautum og kæm-
ist sjálfur upp á hæsta tindinn.
I Þegar nú Bolo hefir látið sér
i hepnast að leika svona á karlmenn-
I ina, stjórnspekinga, stjórnmála-
menn og herforingja, — þegar hon-
um hefir hepnast að vefja þeim al-
I gerlega um fingur sér, eftir geðþótta
sínum og hagsmunum, — hann hef-
ir í alvöru talað gengið á sokkaleiet-
um þvers i gegn um alt sendiherra-
lið og stjórnarlið þriggja til fjög-
urra landa — þá má nærri geta. að
slfkur herra hefir haft kvenþjóðina
í hendi sér, ef hugurinn héfir stefnt
í þá áfct.
Og hann hefir steJnt í þá átt. Bolo
er þann dag í dag 51 árs að aldri.
En hann er fjörugur eins og æsku-
i inaður. í álieyrendasalnum báru
I konurnar sig ýmist illa yfir ihonum,
dæmdu hann hart eða sárpíndust
af því, hvað hann væri fallegur.
(Frh. á 7. bls.)
Póst flutningur.
LOKUÐUM TILBOÐUM, stýlutSum til
Postmaster General, vertSur veltt
móttaka i Ottawa til hádegis á fðstu-
daginn 19. Apríl, 1918, fyrir flutnlng á
Pósti Hans Hátignar, eftir vanalegum
samningl tll fjögra ára, elnu sinnl á
viku hverri, á milli
Hecla P.O. og Icelandic River.
Byrjar þá Postmaster General þóknast.
PrentatSar auglýsingar, metl frekarl
| skýringum, vitSvikjandi samningunum,
og eytSublöff fyrir tilbotSin, fást i póst-
húsinu atS Hecla, Howardville og Ice-
landic River, og elnnig frá skrifstofu
Post Office Inspector.
H. H. PHINNKT,
Pest Offlce Inspector.
Post Offlce Inspectors Office,
Winnipeg, Maa., Mar. S, 191*.