Heimskringla - 13.06.1918, Side 6

6. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 13. JÚNl 1918
<■” " t
VILTUR VEGAR *

‘‘Hann hlýtur aS vera sleipur, ekki eldri maður. Svipur og augnatillit gamla mannsins urðu blíð-
En þaS serry hann veit ekki, álítur þú að þú vitir
sjálfur. Hvernig væri aS þiS kæmuS þá báSir
meS mér, og kenniS mér. ÞaS má prófa þaS.
‘‘Er þaS alvara þín?" spurSu báSir.
"Alvara mín! Eg er alvörulaus maSur. Hélt
þiS vissuS þaS."
“En þaS eru fleiri, sem fylgja mér," bætti Kirk
viS.
“Já, allr kettir og hundar, býst eg viS—”
“Nei, þaS er Allan.”
"Já, allir kettir og hundar, sem eg á aS borga
daglaun. En sleppum því. Förum og fáum okk-
ur matarbita. Eg hefi ekki smakkaS mat svo telj-
andi sé, síSanClifford sendi mér skeytiS.”
“Sé þér ekki á móti skapi, vil eg mega koma
viS hjá Garavel fyrir eina mínútu.”
FaSir hans nöldraSi fram um nefiS:
“Ójá,— eg var búinn aS gleyma þessari kaffi-
brúnu, — sem þú nefnir konuna þína.”
“Hún er þar ekki. Eg hefi komist aS því, aS
hún var send langt út á land, eSa lengra, svaraSi
Runnels.
“Eg ætla heldur aS aka þangaS, en taka máltíS.
— Vildir þú ekki koma meS mér, faSir minn?”
“Nú — jæja. Eg er ekki frá aS sjá bankastjór-
ann. — Eg dey ekki úr hungri á meSan. Vil vita,
hvaS hann segir um þetta giftingarflan ykkar-------”
Sólin var enn hátt á lofti, þá Kirk kom ofan
hæSina frá höll Garavels, og gekk yfir um mýrina
og götuna til skógarins, sem honum var marg-kunn.
Kveldkælan var samt á næstu grösum, náttúran aS
endurfrískast eftir miSdags hitamolluna. Hressandi
jurtailmurinn var aS sameina sig andrúmsloftinu og
styrkja og hressa alt, sem hitinn hafS svæft og lé-
magnaS. Fuglarnir flöktuSu og kliSuSu. Ormarn-
ir suSu og dýrin létu til sín heyra á ýmsan hátt. Alt
var vaknandi og iSjandi.
Kirk vildi flýta sér. BæSi var honum brátt til
erindis og svo var honum grunsamt, aS hann væri
vaktaSur. Loks náSi hann staSnum, sem förinni var
stefnt til í skóginum.
Álengdar sá hann Chicquitu. Hún hafSi hallaS
sér út af í sætinu, sem þau svo oft höfSu setiS í áS-
ur. ' Hún virtist vera í dvala. Nokkur blóm, sem
hún auSsæilega hafSi haldiS á í hendinni, er hékk
máttlaus niSur meS sætinu, falleg blóm, sem fallin
voru ofan fyrir sætiS. Hún var hreyfingarlaus. AuS-
vitaS þreytt og úrvinda af sorgum og áhyggjum,
ásamt óþreytandi bænagjörSum og helgisiSa iSkun-
um, sem samfara voru trúarbrögSum hennar.
HljóSlega hreyfSi hún sig og stilt og fast leit hún
í kring um sig. Seinast leit hún þangaS sem Kirk
hafSi staSiS langa stund og horft á hana. Hún at-
hugaSi alt í kring um sig gætilega, eins og huldu-
rödd hvíslaSi aS henni: — Hann er hér! Hann er
aS bíSa þfn! Gadt aS, alt í kring! Hún sá hann.
Án hljóSa og orSa reis hún á fætur, skundaSi til
hans og lagSi arma um háls honum, líkari draum-
veru en konu meS líkama og styrkum tökum. Um
stund hvíldi hún í faSmj hans, unz hún veik sér ögn
frá og mælti:
“Nú sér þú, hverju bænin fær áorkaS. Hver sá
sem biSur oft og lengi, fær bænheyrslu. Þeir heil-
ögu veita öllum bænheyrslu, sem biSja í anda og
sannleika. SkriftafaSir minn sagSi mér aldrei aS
þreytast, biSja óaflátanlega þangaS til þú kæmir til
mín. ÞaS hefi eg gjört, en nú er eg úrvinda af
þreytu. Þú ert kominn! Þú ert hjá mér! Eg
sleppi þér ekki aftur!”
“Þú hefir aldrei efast um sakleysi mitt?” mælti
hann.
“Nei. Langt frá."
“Nú er eg frjáls, eins og þú sér.”
“Náttúrlega. Fyrir hvaS voru bænir mínar?
Einungis aS þú yrSir frjáls maSur. Ef faSir minn
hefSi leyft, þá hefSi eg veriS stöSugt hjá þér, ÞaS
fyrirbauS hann mér. Eg baS dag og nótt óaflátan-
lega aS eg fengi þig til mín aftur. Eg held, aS hann
sé aS gefa eftir líka.”
“Eg er hárviss um þaS. Eg fann hann einmitt
núna."
Seinna um kveldiS, þá sólin var aS ganga undir,
heyrSu þau, aS rödd Anders Garavel þrumaSi all-
nærri þeim:—
“AuSvitaS felst eg á þaS. Allar skepnur hér
um slóSir kveljast pgurlega af pestinni. — Meira
til hægri,— þá komumst viS á stíginn. Svona, á-
gætt.-------”
Eftir fá augnablik stóSu tveir hærukembdir öld-
ungar fyrir framan þau.
“Sæl og blessuS. ÞiS eruS þá hér?” mælti
Darwin K. Anthony. "En hver er ungfrú þessi?”
Hann horfSi undrandi á Gertrudis.
Þrátt fyrir þó henni þætti öldungurinn trölls-
legur ásýndum og röddin hryssingsleg, þá tók hún
eftir aS augun líktust augnatilliti Kirks, svo hún gekk
rakleiSis móti honum, rétti fram höndina og mælti:
“Þú ert faSir Kirks. Þú ert herra Anthony.
ÞaS er eg viss um."
ari er hann svaraSi:
"Eg gat ekki beSiS lengur eftir aS sjá hana. Eg
varS aS koma hingaS til ykkar.”
“Eg vona þú hafir ekkert út á mig aS setja,”
mælti hún þýSlega og brosandi.
Garavel lagSi höndina á öxl Kirks og mælti al-
varlega:
"FaSir þinn hefir sagt mér margt og mikiS. ViS
erum orSnir góSir vinir strax. Eg skulda þér góSar
og gildar afsakanir, drengur minn. — Eg samþykki,
aS þú eigir dóttur mína, og hún megi fara meS þér
heim til ykkar. Er þaS nægileg sáttaumleitun?—"
“Þú ætlar aS leyfa henni aS fylgja mér!” hróp-
aSi Kirk undra glaSur.
“Nú, hann hefir sagt þaS. Þú ert sami aula-
bárSurinn og þú varst, Kirk. En stöndum hér ekki
í alla nótt. Förum heim til herra Garavels og höf-
umst viS í húsinu. Nú er sólarlag. Eg kæri mig ekki
um aS búa innan um eiturorma og nöSrukyn úti í
skógum.”
“ViS komum óSara," svaraSi Kirk.
"KveldkuliS er aS falla á, og flýtum okkur
heimleiSis,” bætti Garavel viS.
"Þykir vont aS segja frá því. ViS erum aS
bíSa eftir kveldálfunum. Þeir voru aS koma. En
þiS rákuS þá á burtu meS komu ykkar”, mælti Kirk.
Gertrudis hneigSi sig til samþykkis og mælti:—
“Þetta er öldungis satt, , herra Anthony. ViS heyrS-
um til þeirra alt í kring og á alla vegu.”
Hún lét Kirk leiSa sig, og hélt áfram og sneri sér
til föSur síns:
“ÞaS er ekki nema eSlilegt aS láta Kirk leiSa
mig heim. ViS erum gift, eins og þér er kunnugt.”
“ViS skulum halda heimleiSis, Garavel,” mælti
D. K. Anthony. “ViS skiljum þau. En eg segi
þaS, Kirk, vertu ekki of lengi úti í kveld. — Okkur
leiSist einum heima.”
# I
E N D I R.
Þær voru sambýliskonur hún maddama Flink
og hún maddama Sörensen; þaS er aS segja, aS
þær bjuggu í sömu húslengjunni. Þær áttu smiSi
báSar, Sörensen var snikkarasveinn en Fíink timb-
ursveinn. þær höfSu þekst lengi áSur en þær
giftust, voru skólasystur, gengiS til prestsins saman
og meira aS segja gifst saman. Þær höfSu því
haldiS kunningsskapnum síSan. En annars voru
þær harla ólíkar, eins og síSar segir.
Snemma í október um haustiS kom maddama
Sörensen eitt kvöld sem oftar inn til maddömu
Flink til þess aS fá lánaS hálft pund af smjörlíki,
eins og hún var vön aS gera svo oft. Hún fékk
smjörlíkiS meS orSinu, en hlassaSi sér svo niSur á
stól meS þaS í hendinni og fór aS telja raunir sín-
ar, — tala um alt basliS og bágindin og armæSuna
af öllu tagi, hér í þessum táradal. — “En þaS er
eitthvaS annaS meS þig," sagSi hún viS maddömu
Fink. “Þú hefir ágæta íbúS, snotra og fallega, og
alt sem þú hefir undir höndum lítur út eins og þaS j
•væri spánýtt. Eg held bara aS þú sért göldrótt,
eg segi þaS satt, eSa eg skil ekkert í hvernig þú
ferS aS þessu öllu saman.”
“Ja, galdrar eru þaS nú eiginlega ekki, góSa
mín, sagSi maddama Flink, “og eg skal gjarnan
segja þér þaS. HeyrSu nú til: NotaSu hreint loft,
mikiS *f vatni og sápu og gerSu þér far um aS viS-
hafa hreinlæti og reglu á heimili þínu, þá getur
bæSi þú og sérhver haft jafn-þokkaleg híbýli eins
og eg hefi og alt litiS út eins og nýtt, sem í kring
um þig fer, eins og þú kemst aS orSi.”
“Eg þakka þér kærlega fyrir,” sagSi maddama
Sörensen. “Þegar maSur á annan eins mann og
þú átt, sem kemur heim meS vikulaunin sín ósnert,
og börnin svo einstaklega þæg og hlýSin, eins og
þín börn, þá er nú eitthvaS hægra viS aS eiga. En
þú ættir bara aS vita hvaS þaS er aS eiga mann,
sem situr stundunum saman á knæpu og drekkur
upp mikinn hluta af laununum, og eiga svo aSra
eins óþektaranga, ens og eg á, því að þar vinnur
ekkert á, hvorki hreint loft, sápa ná vatn.”
“Jæja, bíddu nú hæg,” sagSi maddama Flink,
“börnin ætti maSur nú aS ráSa viS og hváS mann-
inum þínum viSvíkur, þá er satt aS segja nærri von
aS hann fari á knæpuna, þegar alt er í óreiSu
heima. Óþektin í krökkunum kemur nú sjálfsagt
mikiS af því, aS þeim líSur ekki vel; þau eru nú t.
d. óhrein, krakkaskinnin, —— þvoSu þeim um allan
kroppinn, reyndu aS láta þau hafa hrein föt og
láttu þau svo hafa eitthvaS fyrir stafni, og svo
skaltu sanna, aS óþektin og vammirnar hverfa aS
mestu eSa miklu leyti.”
“Ja, mikiS getur þú talaS og mikiS er aS heyra
til þín. Eg ætla nú bara aS láta þig vita, aS þetta
stoSar ekki þaS allra minsta, og þaS ætla eg aS
segja þér, aS ef þú ættir í sama baslinu og and-
streyminu eins og eg, þá værir þú löngu uppgefin,
svo mikiS get eg sagt þér, — eg þekki þaS nú. Nei,
þú ættir bara aS eiga m i n n mann og m í n böm,
þá skyldum viS sjá.”
Ekki var nú maddama Flink samt á því aS hafa
skifti, og reyndi hún nú aS víkja talinu aS öSru.
Og þaS er sannast aS segja, aS hefSu þær ekki ver-
iS svona gamalkunnugar, þá hefSi hún líklega fyrir
löngu veriS hætt aS skifta sér nokkuS af þessari
nábúakonu sinni, því aS þær voru svo ólíkar eins
og nóttin deginum. Maddama Flink var þrifin,
dugleg og iSjn, hin var óþrifin, löt og hirSulaus.
Önnur hafSi í heiSri guSs orS og góSa siSu, hin
hugsaSi mest um sjálfa sig. Þær höfSu hvor um
sig fengiS góSa eiginmenn, og Sörensen hafSi jafn-
vel haft meira fyrir framan hendurnar en Flink, er
þeir settu bú saman. — En þaS er ekki alt komiS
undir peningunum. ÞaS kemur mikiS meira undir
því, hvernig á þeim er haldiS. — Maddama Flink
hélt öllu þrifalegu og öllu í reglu, smáu og stóru.
Hjá maddömu Sörensen vall alt út í óþrifum og ó-
reglu: börnin óhrein og illa til reika, grá og gugg-
in, einlægt aS kýta og skæla allan daginn. Þegar
pabbi þeirar kom heim, leiddist honum þetta sí-
felda rifrildi, þaS lá þá líka misjafnlega á honum,
stundum var hann aS mun ölvaSur, en stundum
vantaSi hann kannske neSan í því, aS honum fanst,
og honum hætti þá til aS vera nokkuS hranalegur
og önugur viS krakkagreyin á milli og móSir þeirra
var líka alt af aS jagast í þeim, skamrna þau og slá
í þau á víxl. En alt kom fyrir ekki.
Maddama Sörensen áleit sjálfa sig mjög ó-
gæfusama konu, sem eiginlega faferi alls góSs á mis.
Henni fanst vera of lítiS gert úr sér í alla staSi, —
hún væri þó sannarlega mesta myndarkona, og í
engu síSri en þessi maddama Flink meS sápuna
sína, vatniS og alt hreinlætistaliS,—en svona væri
þaS nú í þessum rangláta heimi, sumir væru fæddir
til gæfu, aSrir til ógæfu. Hitt datt henni aldrei í
hug, aS hún ætti máske sjálf sök á einhverju af
þessari armæSu sinni og basli.
Þegar hún svo var komin heim til sín, héldu
þessar hugleiSingar áfram. Henni fanst þaS hreint
og beint móSgun af maddömu Flink aS vera aS
tala viS sig um hreint loft, vatn og sápu og ástund-
un, og ætla aS byrla sér imt, aS hægt væri aS færa
nokkuS í lag meS þessu og þvílíku. En þrátt fyrir
alt komu þó þessi orS ósjálfrátt fram í huga hennar
aftur og%ftur og stöSugt var hún aS stagast á þeim.
Loks fór hún aS hátta og enn komu orSin henni í
huga og svo sofnaSi hún út úr hugleiSingum um
mismuninn á sér og nábýliskonunni sinni.
Ekki vissi hún, hve lengi hún hefSi sofiS, þegf-
ar hún alt í einu þóttist heyra undarlegt hljóS
frammi í uppganginum. Hún heyrSi hvern hlunk-
inn á fætur öSrum, já, svo greinilega! ÞaS var
eins og eitthvert ferlíki væri aS brölta upp stigann
og eins og gúlp og skvettir innan um dynkina.
Hún settist nú upp í rúmi sínu til aS hlusta, en
þá veit hún ekki fyrri til en hrundiS er upp hurSinni
alt í einu og inn kemur stóreflis fata, fleyti-renn-
andi full af vatni. Hún gekk á hækjum. ÖSru
megin hafSi hún stóreflis stanga sápustykki og ryk-
sóp til aS stySja sig viS, en hnum megin gólfsóp
og hék stór svampur á öSrum kilpinum. Fatan
sýndist alveg uppgefin af þessu bjástri og varS nú
aS staSnæmast til þess aS draga andann, áSur en
hún gæti fengiS svigrúm til þess aS litast um.
“Ja, hérna!” sagSi vatniS loksins, “aldrei á
minni lífsfæddri æfi hefi eg nú séS slíkt og annaS
eins!” og svo gúlpaSi þaS fram og aftur um föt-
una af óþolinmæSi.
“Ja, og eg segi sama og alt eins,” sagSi gólf-
sópurinn, og svampurinn tók í sama strenginn.
"Hér hefir víst enginn okkar komiS nokkru sinni,
síSan þetta hús var bygt.”
“Ja, segiS þiS mér eitt,” sagSi ryksópurinn,
“segiS þiS mér bara eitt, er hún meS öllum mjalla
hún maddama Flink aS senda okkur inn í svona
íbúS? Hvar á aS byrja og hvar á aS enda? Nú,
þaS var nú líka sannast aS segja, aS J>aS var von,
aS þeim blöskraSi.
GólfiS var svart af óhreinindum; kringum ofn-
inn var fult af ösku og smáspýtum, sumum hálf-
brunnum; á borSinu var svona sitt af hverju:
kartöfluhýSi í hrúgum hingaS og þangaS og fisk-
mauk, hálfétnar brauSsneiSar, ostskorpa, hálfur
exportstuSulI, mötugur hnífur, tveir eSa þrír hand-
arhaldslausir bollar, grómsugir, og innan um þetta
nokkrir sokkagarmar götóttir, sem maddama Sör-
ensen hafSi auSsjáanlega ætlaS sér aS stoppa í, og
svo rifrildi af dagblaSi og tóm brennivínsflaska.
Þar var kommóSa á þremur fótum og á henni gam-
all lj ósastjaki meS dálitlu kertisskari, og hafSi
helmingyr af því runniS niSur, og niSur eftir öll-
um stjakanum, og enn til prýSis nokkrar handar-
haldslausar krúsir, sem voru hafSar tií aS geyma
húsbúseSla í Glugginn var stór og vissi út aS
stórri grasflcjt, en hann var fullur af allskonar ó-
þverra og kóngulóarvefum í hverju hornil og rúS-
urnar svo óhreinar, aS ekki sást út um þær. Loft-
iS í stofunni, var þungt og óþverralegt og fúlt og
var auSfundiS aS glugginn hafSi ekki veriS opn-
aSur nýlega. kannske ekki síSasta misseriS. — 1
einu horninu á stofunni héngu nokkur föt, hálf-
þvegin og hálfþur í snærisspotta, sem strengdur
Prentun.
AUs konar prentun fljótt og
vel af hendi leyst. — Verki
frá utanbæjar mönnum sér-
staklega gaumur gefinn.
The Viking Press, Ltd.
729 Sherbrooke St.
P. 0. Box 3171 Winnipeg
í
var yfir horniS og festur öSru megin meS stóreflis
naglagaur, en hinu megin meS ótal smánöglum. I
hinum enda stofunnar var stór bjmgur af óhreinum
fötum, stígvélagörmum, brauSskorpum, beinum og
leikfangabrotum. Svona var nú stofan og svefn-
herbergiS var ekki betra útlits. Þar lágu 4 krakkar
í flatsæng í óhreinum rúmfatagörmum og í rúmi,
sem alt var brotiS og bramlaS og bundiS saman
meS snærisspottum, lágu þau hjónin, herra Sören-
sen og maddama Sörensen; héngu tréspónadræsur
hingaS og þangaS niSur úr rúmbotninum, og fyrir
glugganum hékk gamall gólfteppisgarmur. Þeim
ofbauS alveg félögunum: ryksópnum, gólfsópnum,
sápunni. svampinum og vatninu, þeta gekk alveg
og gersamlega fram af þeim.
Loksins sagSi þá ryksópurinn: “þaS er bezt
aS byrja strax og láta nú hendur standa fram úr
ermum.” —
“Já, þaS er bezt,” sagSi vatniS, “en hvar eig-
um viS aS bera niSur?”
"Æ, eg vildi óska, aS einhver vildi nú opna
fyrir okkur glugga, annars köfnum viS áSur 'én viS
erum hálfnuS,” mælt ryksópurinn.
Bíddu hægur! ætli eg sé ekki nógu langur?”
sagSi stóri gólfsópurinn, og svo hoppaSi hann upp
í gluggatengslin, svo aS glugginn opnaSist upp á
gátt og blessaS hreina loftiS streymdi inn.
"Æ, æ,‘ sagSi hreina loftiS, þegar þaS mætti
hinu fúla lofti inni í stofunni. “Æ, ljúkiS upp
hurSinni í guSsbænum, svo aS eg geti streymt í
gegn, annars get eg ekki notiS mín.” Gólfsópur-
ainn sparkaSi hurSinni ujip á gátt, og á svipstundu
var óloftiS rekiS út.
Sóparnir fóru nú aS hamast í aS sópa, en
svampurinn vildi þá líka komast aS rúSunum, svo
aS blessuS sólin kæmist líka inn í gegn um þær.
Svo hömuSust allir þessir þrifnaSarfélagar, þangaS
til alt var orSiS hreint og bezta loft í stofunni.
Sápan var nú aS fram komin af taaringu. “Eg
er nú skammlíf,” sagSi hún, “en heldur vil eg, þaS
veit trúa mín, heldur vildi eg eySast gersamlega
upp til agna en aS liggja þur og skorpin og kannske
mygluS uppi í einhverri hyllunni. ÞaS er annars
stór skaSi, aS þaS er eins og blessaS fólkiS viti
ekki hve miklu viS getum til leiSar komið, vatniS
og eg, þegar viS leggjum saman."
“Eg ætla bara aS biSja ykkur aS Iofa mér aS
vera meS”, sagSi hreina loftiS og sólin sagSi sama.
“Eg vildi nú óska," bætti hún viS, “aS viS gætum
kent þessari vesalings konu aS nota okkur öll meira
en hún gerir, þá gæti máske komiS annaS lag á
heimilislífiS hér hjá þessum velsings hjónum.”
Vatninu vöknaSi um augu, þaS komst svo viS,
og nú kom svo stór gúlpur, aS þaS skvettist út á
gólfiS, og viS þaS vaknaSi maddama Sörensen,—
og þaS viS vondan draum, því aS alt sat viS sama
inni hjá henni.
Henn i fanst þo, aS hún hefSi í raun og veru
séS blessaSa sólina skína inn um gluggann og aS
hún hefSi fundiS tæra loftS streyma inn um her-
bergiS.
Mig hefir þá bara dreymt,” sagSi hún, “en
eg sá þó í svefninum, aS alt þetta var mögulegt —
°g eg skal nú meS guSs hjálp láta mér þetta aS
kenningu verSa.”
Hun klæddi sig nu í snatri, opnaSi gluggann,
fann fötu, fékk sér vatn í hana; sápu fann hún líka
og gólfsóp, og svo fór hún aS hamast í aS þrifa til.
Þegar hún var langt komin, vaknaSi Sörensen og
spurSi hvaS á gengi.
“Ó, eg er nú aS hita fyrir þig kaffisopa, góSi
minn, og er rétt aS segja búin.”—
Sörensen var léttbrýnn, — þaS var langt síSan
aS hann hafSi heyrt konu sína tala svona glaSlega.
“Þú hefSir átt aS kalla á mig, góSa mín,” mælti
hann, “ eg skyldi þá hafa hjálpaS þér eitthvaS, eg
sé nú hvaS þú hefir veriS aS gera.”
Maddömu Sörensen þótti vænt um aS heyra
manninn sinn taka svona vel í þetta, — hún var
heldur ekki vön aS heyra hann tala í þessum tón.
Hún baS hann nú aS bera fyrir sig skarniS út og
sækja fyrir sig aSra fötu af vatni. Svo þvoSi hún
nú krökkunum, kemdi þeim bg greiddi í fyrsta sinn
í marga daga.
Þegar þau hjónin voru svo búin aS koma öllu
í lag, síettust þau aS morgunverSi meS börnum
sínum, öll glöS og ánægS og í bezta skapi.
"HeyrSu, góSa mín, sagSi svo Sörensen,
“hvernig stendur eiginlega á þessu öllu? Svona
hefSi eiginlega alt átt aS vera hjá okkur alla tíS
og þess hefSi eg helzt óskaS, og eg þóttist satt aS
segja gera þaS sem í mínu valdi stóS framan af
búskap okkar til þess aS halda öllu í svona horfi
innanstokks hja okkur en þá vildi þaS einhvern-
veginn ekki lánast. HvaS hefir nú valdiS þessu
öllu?”
"Ja, eg veit þaS nú varla sjálf," sagSi mad-
dama Sörensen, “en eg skal nú jsegja þér upp alla
söguna.”
Hún sagSi svo manni sínum frá samtal sínu viS
maddömu Flink og frá draumnum og um þaS
hvernig hún vaknaSi.
Sörensen var hugsi dálitla stund, Svo stóS
hann upp og bjóst aS fara til vinnu sinnar, en um
leiS og hann for, vék hann sér aS konu sinni og
sagSi henni einbeittlega, aS nú ætlaði hann sér
ekki aS fara á knæpuna þaS kvöldiS.
Þegar börn þeirra hjóna komu í skólann þenna
dag, ætlaSi enginn aS þekkja þau, hvorki kennarar
né lærisveinar, svo miklum stakkaskiftum höfSu
þau tekS.
ÞaS er skemst frá aS segja, aS upp frá þessum
degi kom gagngerS breyting á alt heimilislíf þeirra
hjóna, og hélzt svo um stund, en svo vildi sækja
aftur í sama horffS einstöku sinnum. Maddama
Sörensen gleymdi sér þá eSa féll í letiköst viS og
viS, og Sörensen fór þá aftur aS fá sér neSan í því.
En meS aSstoS þeirra Flinks hjóna lagaSist þetta
smámsaman, afturköstin komu æ sjaldnar og
sjaldnar fyrir og loks varS þeirra aldrei vart. Eftir
missiri gátu þau innleyst hina veSsettu húsmuni,
er þau höfSu gefiS sem pant í Iánshúsinu, og þegar
ár var liSiS, var heimili þeirra orSiS svo gerólíkt
því sem þaS var, þegar saga þessi byrjar, aS enginn
hefSi þekt aS þaS væri sama heimiliS, og svona er
þaS enn, þegar þessi saga er rituS, og nú hjálpasl
börnin öll aS til aS halda öllu þrifalegu, því aS þau
hafa séS hina miklu breytingu, sem varS á öllu
heimilinu, þegar þrifnaSur og reglusemi kom í staS
óþrifnaSar og óreglu.—(Þýtt úr dönsku.)