Heimskringla - 20.06.1918, Blaðsíða 3

WINNIPEG, 20. JÚNI 1918
HEIMSKRINGLA
3. BLAÐSIÐA
J)að, að anjóþyngali í Fljótum og
Sléttuhlíð hafa verið mun minni en
inni í Skagafirði, og eru þeas fá
dæmi, að á þvf útkjálka plássi séu
liagar, þegar Blöndulhlíð er haga-
laus, en svona Ih-efir snjó lagt þenna
vetur, enda útsynnings bleytuhríð-
ar, sem mest hafa valdið jarðbönn-
um í Skagafirði vestan Héraðsvatna
aldrei orðið eins miklar á austur-
bygð sýslunnar, Fljótum og Sléttu-
hlíð, og jafnvel Höfðaströnd.— Eng-
in höpp ihlutu Skagfirðingar með
fsnum í þetta sinn; hingað fluttist
að eins ís, hann svaraði engum
uppbótum, hefir ekki t>ótt það
þeirra gjalda vert, svo ifljótt sem
hanm fór. Iní það er svo næsta
sjaldgæft, að jafnmikilt ís og hér
varð landfastur í vetur, hafi ekki
legið við l'engur en tæpa tvo mán-
uði. En nú er tíð svo illskiftin, að
menn bera mikinn ótta fyrir komu
hvíta gestsins aftur, því aldrei þyk-
ir hann aufúsgestur, en sí/.t við
sumarmál, eða síðiar. Nú er nýiega
lokið forðagæ/.luskoðunum hinum
síðari og heyrist ekki annað af þeim
sagt, en allgott ástamd penings og
fóðiírbirgða yfirleitt, og má ]>að
kalla vel að verið, þegar litið er til
þess, Ihve gjafatíminn er orðinn ó-
vanalega langur, og skepnur illa
undir fóðurtímann búnar frá haust-
inu.
í þeirra manna minraum, er nú
lifa, eru 3 vetrar taldir harðastir á
Norðurlandi: 1. Veturinn 1858—''59,
kallaður af sumum niðurskurða-
vetur. Þá ibyrjuðu harðindin með
jólum og héldust til sumars,—köll-
uö 18 vikma skorpu síðan.—bá var
skorin peningur í Skagafirði að
nokkrum mun, stuttu áður en bati
kom, og sýnir það, að þá 'hafi bænd-
ur ekki verið í heyfii'mingum al-
ment, og því ekki verið eins viðbún-
ir hörðum vetri, og líkur voru þá
til, vegna þess hvað vetur 2 árum
áður, 1856—7 var frábærlega góður,
svo að enginn vetur hefir verið slfk-
ur á næstliðinni öld. Hann var
nefndur á Norðurlandi: Hundafar-
alds-vetur,—og er kallaður svo enn,
af sumum. Þá fóru Skagfirðingar
3 samani suður i Árneissýshi til
hundakaupa. Þeir lögðu af stað í
þriðju viku Þorra, og fóru Kjöl báð-
ar leiðir. Eirnn af þeim mönnum lif-
ir enn, Jóliann hreppstjóri og dbrm.
á Brúnastöðum í Lýtingsstaða-
hreppi. Jóhann var þá um tvftugs-
aldur, og má nokkuð af þessari ferð
marka táp ihans, svo ungur sem
hanm var þá. Hinir tveir voru:
Magnús Jónisson á ögmundarstöð-
um, Magnússonar prests f G-liaumbæ
og Lúðvík, Þingeyingur að ætt, þá
vinnumaður á HÓli, Sæmundarhlíð,
og hefir Ihann lifað til iskamms tíma
á Húsavík eystra. Þenna vetur var
bygð skemma um miðsvetriarleyti, á
Vík í Sæmundarhlíð, og alt efni í
hana stungið og rist um l'eið (sögn
Jóns Jónssonar, er þá var hrepp-
stjóri í Staðarhreppi, og bóndi á
Hóli í Sæmumdarhlíð). ójnnar vet-
ur óvenjulega liarður var 1880—’81.
honum voru Skagfirðingar betur
búnir, en liinum, þá komist allur
peningur vel af enda kom þá mjög
ha&stætt vor. En 3 veturinn, þessi
yfirstandandi, er óefað hinum mik-
ið verri, þegar Ihaustið er tekið
með. En þó er enginn vafi á því,
að afkoman verður góð, ef allvel
vorar, og virðist það vera sönmun
fyrir því, að bændur eru nú ólíkt
gætnari með ásetning, en verið hef-
ir fyr á tímum. Því nú er þó pen-
ingur miklu fleiri en vgrið hefir
1859 og 1881. En nú er heyskapurinn
orðinn bændum svo afar ko.stnaðar-
mikill, vinnam isvo dýr, að skepnur
fam að éta upp vei;ðið sitt yfir vet
urinn. Og þá roá nú fara að hætta
að öfunda landbóndann af gróðan-
um.
Lítið er hér talað um stjórnmál á
Segir meltingar-
sljóum hvað þeir
skuli borða.
Forðast Meltingarleysi, Sýrðan Maga
Brjóstsviða, Vindþembu, o.s.frv.
Meltingarleysi ogr nálega'allir maga-
kvillar, segja lœknarnir, eru orsakaCir
i níu af hverjum tíu tilfellum af of-
mikilli framleitSslu af hydrochloric
sýru i maganum. Langvarandi "súr
l i maganum” er voíalega hættulegur
og sjúklingurinn ætti a15 gjöra eitt af
tvennu.
AnnaS hvort fortast aö neyta nema
sérstakrar fæSu og aldrei aB bragða
þann mat, er ertir magann og orsak-
ar sýruna, —- e15a aö boröa þann mat#
er lystin krefst, og foröast illar af-
leiSingar meS því aS taka inn ö^n af
Bisurated Magnesia á eftir máltitSum.
Þaö er vafalaust ekkert magalyf
til, sem er á vitS Bisurated Magnesia
gegn sýrunni (antiacid), og þatS er
mikitS brúkatS í þeim tilgangi. ÞatS
hefír ekki bein áhrif á verkun mag-
ans og er ekki til þess atS flýta fyrir
meltingunni. Ein teskeitS af dufti
etSa tvær fimm-gr. plötur teknar i
litlu vatni á eftir máltítSum, eytSir
sýrunni og ver aukningu hennar.
Þetta eytsir orsökinni ats meltlng-
aróreglu, og alt hefir sinn etSlilega
og tilkennlngarlausa gang án frekari
notkunar magalyfja.
Kauptu fáeinar únzur af Bisurated
Magnesia hjá áreitSanlegum lyfsala—
biddu um duft etSa plötur. ÞatS er
aldrei selt sem lyf etSa mjólkurkend
blanda, og er ekkl laxerandi. ReynitS
þetta á eftir næstu máltítS og fullviss-
lst um ágæti þess.
þessum tímum. Menn verða mest'
varir við dýntíðina, og því tíðrædd-
ast um hana. Skagfirðimgar sakna
almeiít Miagnúsar isýsl'umanms. Er
hann «inn af allra nýtustu mönnum
er Skagfirðingar hafa átt f hans
stöðu, nú um langt skeið, reglu- og
starfsmaður með afhrigðum. Það
getur ekki heitið, að hér hafi verið
ókvellsjúkt þonna vetur. Jónas
Kristjánsson rtetir menn á hol nær
daglega. Hann gerir hvert stórvirk-
ið á fætur öðru, og er hann mesti í-
þróttamaður, sjálfsagt með þeim
fimustu í þeirri grein, sem þjóðin á
kost á. — Tímarnir þ-’eyta mörgu,
og ekki Ihvað minst læknteaðferð-
um.....” Ó. S.
-------o--------
Gamlir náungar á
Breiðafirði.
Eftir séra Matth. Joch.
Sigmundur Drottinskarl.
í æsku minni eimdi tökivert ettir
af hinni gömlu förumannaöld. Man
eg meira en tylft af þeim, körlum og
kerlingum, sem árlega gisbu í Skóg-
um hjá foreldrum mfnum — farand-
fólki, meir eða minna frábrugðnu,
og flestu okkur krökkum fremur
kærkomniu, af því að það var okkur
eins og ubanveltu-fólk, sérkennilegt
að svip og búningi og líkttet engu í
tali og látæði—nema sjálfu sér. Móð-
ur okkar virtist það fremur aufúsu-
gestir og veititi glaðlega beina, eink-
uim flökkukonum sem Hjalta-Krist-
ínu.'er ætíð færði okkur flatkökur,
eða Kristfnu purku, er Mka hafði
stundum eitthvert fágæti meðferð-
is. Sagði hún þá föður okkar frá
gjöfunum og dró okki af, en hann
tók því oftast fálega, eða sagði:
“Gott er nú það, en: allar gjafir
þiggja laun hjá þessu fólki.” Karl-
arnir ábtu og betur við hann, ef
voru fréttafróðir og greinagóðir, og
tók létt á, þótt heimildir væru efa-
samar, því fróðleik og fréttasögum
unni hann mjög, enda veit eg fáa
menn, sem fróðari eru um alla vegi,
nálega hvar isem var á landinu.
“Hrókur alls fagnaðar” (cins og
forðum Gizur Hallsson var okkur
Jóhann stríðsmaður. Sá karl kunni
frá mörgu að segja, sem gainall
fylgdarmaður Jörundar hundadaga-
kóngs. Hann kunnl Njálu og fleiri
sögur utanlbókar og þuldi allskonar
æfintýri á vökum; sat hann þá
sVeittur, all-öldunnannlegur með
bera bringu, on hár og skegg féll
brimhvfbt á kaiiibana, því við Heiriib-
ingar undi hanin vel; og er blaðið
var búið í minni hans, brá hann
við öðraim kambinum, eins og þar
stæði næsta blaðsiða; stundum
slötti hann dönisku innan um, og
þótti okkur piltum bragarbót, þótt
okkur væri það grænlenzka. Bróð-
ir Jóhanns var líka við og við á far-
aldsfæti þar um isveitir. Hann þóbti
okkur ljótur og óþýður, enda fylgdu
honum tveir afarstórir útlondir
hundar, sean lágu hjá honum á nóbt-
um. Man eg, >að eg þorði ekki 'að
sofna eina inóttina og hlustaði á
kartinn, er ihann var að siða isepp-
ana og sagði: “Eg þoli þig ekki, eg
þoLi þig ekki!”— Yið Gumnlaug
flakkara og Lúsa-Jósep féll okkur oig
hálfstirt, og sömdum kýmnlleik unn
þá, sem oflangt yrði hér fi'á >að
skýra, nema hvað rúm þau, er þess-
ir “gentlemen” höfðu soifið í, fyrir-
fundnst afskaplega að leikslokum.
Meira fanst okkur til Magnúsar
aumingja, Guðm. Purkubróður og
Gvendar godda. Hinn síðastnefndi
var orðlagður skrumari og smjað'r-
ari, en f minna lagi vandaður. Urðu
hans æfilok þau, >að haim réðst á
Björn póst á Bröbtubrekku, en
hafði miður, og tróð Bjöirn, er vai
heLjarmenni, steini í munn Godda;
kom hann ekki steininum út úr isér,
komet við illan Leik þil bygða og Lét
þar líf sLbt.
Þessa menn alla og fleiri þeirra
líka íinætti sérkenna á ýmsan hátt,
en itil þess hefi eg hvorki tíma raé
minni. En það höfðu þeir allir sam-
eiiginlegt, að þeir höfðu allir svip og
keim af eldrfc aldarhætti, og l>að
var það, isem gokk okkur óafvitandi
mest í augu.
En nú er að minnast á Sigmund
Drobtinskarl. Hann kom aldrei að
Skógum, ©nda átti isveit sína vestur
á Barðaströnd. En þegar eg var
kominn út í Flatey og var þar búð-
arpiltur, kynitist og karli þessum og
mintist á ýntear skrítlur, »em móðir
okkar ihafðj sagt okkur írá Simba,
þegar hún var heimasæba í Hergils-
ey og ihann vair þar vinnumaður.
Hann var meðalmaður vexti og
mjöig meinleyisislegur, klæddur hvft-
gráum peysutötrum með karbættan
hatt á höfði, hvítur á hár og skegg
og hékk hvorbtveggja í flygsum, en
hvítur igröftur í augnakrókunum,
og allur bar hann sig beygjulega.
Kendi eg óðara í 'brjósti um hann
og gladdi hann með staupi og
brauðköku. “Hvað ertu gamall?”
spurði eg. “Þeir eru að segja, að
eg sé komi'nn undir brunaárið,”
svaraði liann. Næsta vor kom Simbi
aftur og spurði eg hann aftur um
aldur hans. “Sjötugur fyrir utan
kviðslitið.” Eftir ,það man eg ekki
til, að eg sæi hann aftur. Sigmund-
ur þessu var ekki einungis fæddur
bögubósi, heldur svo skringilogur
og fyndinn, ósjólfrátt, að bögumæli
hans urðu á allra munni. Skulu
hér tilfærð nokkur dæmi. Þegar
Sigm. var í Hergilsey, sagði móðir
mfn, að hún koin út og mætti
Siinba nýkomnum af sjó. Hún
sþurði hvernig þeir hefðu aflað, því
þeir höfðu verið í hákarlalegu.
Hann svarar og heldur afundinn:
“Hvað áttum við að afla alveg höf-
uðlausir!” Meiningin var, að þeir
höfðu enga iselshausa haft með sér
í beitu. Sigmun’dur átti síðar
konu, sem Lovísa hét. N>afn henn-
ar gat hann aidrei >n>efnt hneyksMs-
liau'sit; oftast setti hfinn í framan
við fyrsta staíinn, en félagar Simba
bættu um. Með henni átti hann
son, isem hét Kári, og eftir lát henn-
ar var hann á Jóstri m>eð Teiti
nokkrum, sem fór vel með piltinn.
Því >sagði Drottlnsbarl: “Eg vil
held'ur gefa hirjór (=þrjár) vættir
með Kára í Teft, en tfu í annan verri
stað.” Siimiba var boðið í veizlu og
hlaut þröngt sæti. Þá féllu honum
það orðtak af inunni: “Hröngt
mega ósáttir hroða sér.”
Sigmundur var góður hjargmað-
ur, sein kallað er. Eitt sinn var
hiann nær hrokkinn frain af brún-
inni á Látnabjai’gi, en festist í flug-
inu á skinnbrók sinni. Æpti þó
Sigm. á hjálp félaga sinn>a: “Herra
guð hann hljóp á mig og haldi nú
hver í sig, og hjálpið mér fram >af.”
Burgu þeir Jion uiri óðara og áður
en iþeir gerðu gaman að bögu'inæli
hans. Eitt sinn viltist Sigin. á Þing-
miannaheiði og komet nauðlega til
bygða, og kvaðst aldrei liafa ratað
í svo “mórauða máukadelilu”, og
sagði ianga hnakningsisögu, sem eg
hefi gleyint.
Þegar Sigm. mteti konu sína, fór
hann á fund sóknarprests síns, séra
Runólfs ó Brjánsiæk, og bað hann
bl'essaðan að syngja .vfir iienni fyrir
sig. Prastur svaraði, sagði það
skyldi hann fúslega gera, og spurði,
hvort að liann ætti ekki að halda
ræðu við greftrun hennar. Sigm.
tók þvf feginsamlega. Spurði þá
prestur, livað helzt hann ætti að
taka firain í ræðunni konu hans til
maklegs heiðurs. Karl hugsar sig
um og svararsvo: “Þér inogið segja
að ]>arna var hún nóbtina út og
daginn inin eins og stokkur eða
steinn.” Prestur lét ]vað gott heita
og hét >að bæta um fyrir hann. Sig-
mundur 'hrestiist ]>á og segir: “Þá
>bið og ]>i,g að lofa mér >að vera lík-
inann >að minni kæru Klovteu.”
“Nei,” segir prestur, "]>að máttu
ekki, minn dýri Drottinskarl, þvi
það er >á móti lögmáliinu”. Þá stygð-
ist Simibi og svaraði með þungum
þykkjusvip um leið og hann fór út
frá presti: “Há hefði Klovísu heit-
innii ekki ]>ótt of lítið fyrir mig, ,þó
eg hefði ifengið að ráða hennar síð-
asta viðskilnaði”
Brokeyjar-Vigfús.
Svo hét annar skringilegur ná-
ungi, sem óvalt kom einn á báti á
hverju vori, og stundum tvisvar,
vc'stur 1 eyjarnar. Tó>k eg l>eim karii
ætíð tveirn höndum oftir að eg
komst til valda, sem búðarsveinn
mfns milda frainda, sem gjarnan iét
mig iiafa frfar hendur við verzlun
okkar. Vigfús þessi var einkar
skrítinm og fornlegur karil. Hann
var þá gamall, og ]>ó enn afarmenni
að burðum, með hæstu mönnum og
afar-ibeinastór, með hvítt hór og
skegg og hvorttveggja tók á briingu.
Hann> var á fornum bol og mussu-
fötum, hreinlegur í.ijög, en aftast
borhöfðaður, en svo 'stónskorinn í
andliti og Iheljarlegur aliur í sjón,
að börn og unglingar fældust hann,
þótt allra manna væri spaklyndast-
ur. Þegar han i hafði setit ~>~l sinn
g Ibúið um hann, var hann vanur
að setjast á stein, róa bakfölluim og
þyija bæn eða k'aflla úr biiblíunni.
Var hann kallaður foihlíufastasti
maður á Breiðafirði. Sérstakloga
unni hann og þuldi Jobsibók, og
]>ar næst Sálma Davíðis, þá beztu,
eða þá Prédikarans bók, ef honum
gekk eittii vað mótdrægt. Þebta
raus var h.ans matúr og drykkur, og
ræddi þess á >milli við okkur gár-
ungana eða ]>áði hressingu. Aldrei
só eg þó þann gamila bergrisa
drukkiinn, iþví að hanin þoldi ef-
laust ó við Egil Ska 11 agrím.sson.
Um hreýsti lians gengu ýirnsar sög-
ur. H.ann ótti víkurbét, eða áttró-
ið far sterkt og vel við haldið, reri
hann á því einn út undir Jökli, en
leiðin úr Brokey út á Hjallasand cr
12—14 vikur sjávar. Vigfús beið
sjaldan eftir byr eða leiði, heldur
fór sinna ferða, þótt öðrum þætti
ekki sjóveður. Þannig ilágu margir
menn eitt sinn kyrrir úti í Rifi
heila viku, en snemma þeirrar viku
sáu menn bát Vigfúsar og karl ó,
kominn inn á sund innar frá Brok-
ey. Skömmu síðar kom hann sigl-
andi heim í lendingu sína. Fögn-
uðu menn Fúsa og spurðu, hví
hann hefði róið f-því veðri lengra
en hefði þurft. “Eg vildi ekki láta
undan höfuðskepnunniV, svaraði
hann, og dró seiminn eins og hans
var vani. 1 annað sinn kom ihann
heim úr veri, og er hann lenti, voru
honum sögð þau tíðindi, að liann
væri orðinn faðir. Vigfús varð held-
ur fár við, gengur þó stillilega á
fund barnsmóður sinnar og segir:
“Heil og ' sæl, og sýn mér barnið.”
Hún sýnir honurn fyrst eirbt barn og
siðan annað, því að hún hafði alið
tvfbura. Vigfús horfir begjandi á
börnin, og segir síðan: “Eg átti von
ó einu barni vænu, en ekki tveimur
liblum.”—’
Svo sagði ólafur Þorbjörnsson, er
l>á var einn af mestu sjógörpum í
Breiðafirði, >að fáir tveir þyrftu að
reyna róður móti Vigfúsi, hefði
hann og nokkrum sinnum hjólpað
honum og öðram að ná landböku,
meðan hann var á bezta skeiði og
reri með öðrum. En hversdagslega
stilti h>ann> afli sínu af hlífð við sig
og félaga sfna. í elli hans leit svo
út, sem handleggir hans, herðar og
bak væri orðið >alt skekt, hnýtt og
skælt eftir átök og aflraunir, en
minni hans og viitsmunir var með
réttu lagi, svo að hann þótti mörg-
um hinn skemtilegasti, enda
skorndi minna en foætti sérvizka
liants og forneskjubragur.
Þriðji kunningi minn á þeim dög-
um var líka úr Suðureyjum á
Breiðafirði og hét
Arneyjar-Sveinn.
Hann var meinlaus, bláfátækur
maður, >on ratvfe og áreiðanlegur
sjóinaður, er oft reri vestur um all-
an flóa ó tvær árar undjr heldri
mönnum úr Stykkishólmi, er þeir
voru að skjóta fugla eða áttu
skyndierindi vestur til Flateyjar, og
ef svo langt var farið, urðu þeir næt-
urgestir. Varð mér og mínum lík-
um ekki síður starsýnt á Arneyjar-
Svein en Brokeyjar-Vigfús, og voru
þeir þó gagnólíkir. Sveinn var í
sjón og foúnin.gi pins og fólk er flest,
og með fullri greind 4 tali — utan
vissra tiktúra og orðatiltækja, >ein>k-
um er hann átti tal við þá, er hann
áleit að væri heldri menn. Þá tók
hann æfinlega ofan, heilsaði djúpt
og sagði: ‘Shöfðingi, höfðingi”, i
öðru hverju orði. Og að einu leyti
var vit hans eitthvað geggjað—eins
og einhver þremiMinn hefði fallið
milli þils og voggjar þegar hans
heilahéallur var reistur. Eða bjug.gu
þeir Sveinn þessi og Vigfús að rei-t-
um píitistatímans, sem lifði við hjá
alþýðu fram ó þyrjun 19. aldar?
Hvað sem það er, var sá háittur
þessa Sveins, að óðara en hann
hafði fost foát sinn, gekk hann arfsíð-
is og helzt upp á þúfu eða ihól, tók
ofan og brá foattkúf sínum fyrir
andilitið, þó ekki mjög nærri nefi
sínu, og fór að prédika, engu líkara
en prestur í stól. Skorti hann og
sjaldan áheyrendur, því -að börn og
unglin'gar læddust >að fovaðanæva.
Ekki vildi hann þó leyfa söfnuðin-
um nær >sér en góðu hófi gegndi, og
ef einhver tók fram í, .færði hann
sig í anman stað. Ekki varð honum
orðaskortur, enda var líkast því
sem hann læsi dpp úr bók — eða
h>at sinn. Hann hafði heldur lágan
róm, og það isem við foeyrðum o.g
ekki lenti í hattinum fanst okkur
ekki vera stórum óáheyrilegra en
sumar kirkjukenningar. Sveinn var
enginn oftrúar- eða ofsamaður. En
margt hjákátlegt var haft eftir hon-
um; t.d. að hanin kvaðst elska meira
blessunarorð Jesú en foölvið hans
Jón,s (= Vídalínsposti 11 u). “Það orð-
færi er of tröllaukið fyrir Arneyjar-
Svein.” %
Fjórði einfeldningur var Indriði
nokkur, gamall þjónn og aðstoðar-
kiarl hjá hinuin góðkunna lyfsala
Jakobsen í Stykkishólmi. Um sara-
veru þessa Indriða og húsbónda
hans mætti isemja einkenniilega
smásögu. Jakobsen var, eins og
margir muna enn, einhver hinh
mesti mannvinur, enda hvers
manns hugljúfi. Hélt foann opið
hús (privat Klúfob) fyrir alia heldri
menn í kaupstaðnUm, er vildu, og
þó aldrei fyrir lokuðum dyrum; var
og lyfsölubúðin rúm, en húsróm að
öðru leyti lítil. Sá eg þar oftlega
hinn öldurmannilega Melsteð amt-
mann, Árna Thonlacius, er af fle.st-
um leikmönnum foér á landi bar að
fróðleik og höfðingsskap; þar
mættu og synir Árna, Benedikt
róðumeistari, sýslumaður, prestur
og kaupmenn. Voru ýmist se-tt fram
spilafoorð ellegar — og það var oft-
ar — að menn sátu og ræddu. Allir
betri menn af bændastétt fengu
þar líka sæti. En sjófarendum var
fyjgit í útiskemmu og þar veibtur
hinin bezti beini. Var Jakobsen eng-
um vitlendum manni, sem eg hefi
kynst, líkur að gestrisni og örlæti.
Spiiti því ekki bústýra hans, Md.
Sohiöth, .kaupmannsekkja, val-
kvendi og skörungur. Er undariegt,
hve fátt hefir sézt á prenti um lyf-
salann Jakofosen og h.ans hús. En
það >er af Indriða að segja, að mörg-
um þóbti undarlegt það dálæti, sem
hann naut hjá húsbónda sínum,
þótt trúr væri hann eins og gull;
en bæði þótti hann vera vesal-
menni, stirður og afundinn og mik-
ili bögubósi í orðum. Hentum við
spjóitrungarnir oftlega gaman að
honum. Einu sinni spurðum við —
l>að var um miðjan vetur — tíðinda
uban úr sveitunum. “Eg veit ekki
hvað þið kallið tíðindi, en hann
Ólafur í Bár ifór um daginn í há-
kaijalegu út á flóann og lá úti i
tuttugu og fjóra sólarhringa ber-
hentiur.” Indriði bætti 20 við 4!
Eitt vorið tæmdist Indriða arfur
fyriir norðan. Skyldi hann því flytja
norður aifari og setjast þar að sínu.
En er leið á sumarið, kemur karl
aftur vestur, og biður og foiður Jak-
Obsen hágrátandi að taka sig aftur.
Jakobsen tók Indriða með opnum
ömmum og setti alt húsið nær á
enda til að fagna karlinum, enda
skildu þeir ek,ki úr því meðan Ind-
riði liifði. Brostu isumir að þessu,
en þó dáðust allir að veglyndi ’og
valmensku Jakobsens. Hann kom
fyrst foér til lands með konu sína, er
þótti ljós í ihúsi; lék hún fyrst
kvenna á pfanó við Breiðafjörð.
Eftir stubta sambúð misti Jakob-
sen konu sína og tregaði lengi; var
mælt(, að varla væri l>að óveður, að
etoki gengi hann dags daglega að
leiði hennar upp að Helgafelili —
meir en mílu vegar; en hve lengi
hann hélt þeirri venju þori eg ekki
að segja, en aldrei var hann síðan
við konu kendur.
—Skírnir.
Meira.)
KAUPIÐ
Heimskringlu
Blað FÓLKSINS og FRJALSRA skoðana og elsta fréttablað Vestur-Islendmga
i
I