Heimskringla - 09.07.1919, Qupperneq 6

t>. HLAOSíÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 2. JÚU 1919
■■■■-rrr-
Pólskt Blóö.
Þ YZK-PÓLSK SAG A
I og fór aS hugsa um eitt og annað, sem staðiS Og um leiS hrundu þung og hörmug tár niSur flaug yfir snjóinn hJjóSlega eins og skuggi út í niS-
! hafSi í seinustu blöðunum og af orðum barnsins fann eftir kinnum pólska mannsins. i dimt, stjömuiaust vetrar náttmyrkrið.
nann eins og hugboS sitt væri staðfest.
Þá hóf Dynar greifi alt t einu augu sín, eins og
Barníð leít upp meS dökkum barnslegum aug-
im, horfSi fyrst a andiit greifans, tók síðan mögru
Darnshandleggjunum sínum litlu utan um háls greif-
anum, en um leiS hvíslaði veika barnsröddin hans
noivKrum orðum aS greifanum.
"Já, herna ertu aítur heima hjá þér," sagSi Gust-
af Adolf, sem haíSi lært nokkuS í pólsku af þjónum
sínum. Hann setti barniS á kné sér og lagSi hönd
sína hlýlega á koll drengsins. — —
Þrír dagar eru liSnir síóan þetta bylkvöld.
Hann fór þegar aS unna Janek eins og hann hann hefSi tekiS einhvem fastan ásetning, og sagði
v'æri sonur hans, hann tók hann upp á arma sér og viS pólska manninn: “GefiS þér mér hann Jan-
••tysti .—. anantið föla. 1 ek,” sagSi hann stutt og alvarlega. “Eg ætla aS
“Fa óir þinn hefir fariS burtu í langa ferS”, | taka mér hann í sonar staS.”
sagði hai... "Þú átt nú aS vera hérna hjá okkur á Pólski maSurinn stökk upp og HerfSi nærri því
meSan, þa. gaS til hann kemur aftur, og kalla mig tryltum augum í andlit greifanum.
II. KAPITULI.
Sólin skein inn um gluggann á riddarasalnum,
því aS gluggatjöldin úr þungu damaski voru dregin
Viitu það, Janek?”
barnsaugun litlu fyltust af tárum og'og í leiSslu.
"Forlögin hafa neitaS mér sonar,” sagSi Dynar
"Konan mín er dáin líka
Endalausir snjóflákar og trén hvít og ljómanGÍ af era neiu
hrlmi 'oreiddu sig fyrir framan.gluggana á Proczna.
Dynar greifi stó# viS glugga einn á höllinni og
1 orfði hugsandi niður í hallargarSinn'og um jörSina
Kringum höllina leika vínviSargreinar fyrir blaénum.
RauSleitt skin á vesturhimninum sýnir, aS sólin sé
hnigin til viSar; hinir síSustu geislar hennar kasta
bleiku skini á snjóhvítu trjákrónurnar og rauSum
röndum á turninn í Proczna, eins og von, sem !itar
fölar kinnar. *
Einnig yfir hina alvarlegu drætti á andliti hallar-
höfSingjans flýgur ofurlítiS skin og varir hans bæra
sig til aS brosa nærri því óafvitandi og þaS í fyrsta
skifti í langan tíma.
Frá stofunni á bak viS, þar sem Iitla greifa-innan
bjó, hijómaSi skær og unaSsfullur söngur, sem þeg-
paöba þin...
V esainu
meS skjáll-.r.di vörum fór drengurinn aS kalla á
íöður sin.. oem nú var farinn burtu. En síSar tók' greifi í lágum hljóSum.
nann ha: u.eggj unum um hálsinn á greífanum fastjog allir, sem þektu hana, vita, hve hjartanlega eg
og ler.gi og sagSi: "Ó, olessaSur, láttu hann koma unni henni; vita þaS líka, aS eg aldrei giftist aftur.
.1)5. .tur, og á meSan skal Janek litli vera svo Þrátt fyrir þaS langar mig til aS eignast erfingja aS'
.alaust stiltur og góður, aldrei ólátast og aldrei^nafni mínu. Janek hefir unnið hjarta mitt og mér
I þykir verulega vænt um drenginn. Hann á ein-
henni dóttur minni.
"Gera hann aS syni ySar? hrópaSi hann, eins' til hliSar, og var þaS í fyrsta sinni í langa tíS, aS
Eftir nokkrar klukkustundir var öll sorg gleymd j hvern tíma aS erfa mig meS
og iitli drengurinn ókunni lék sér í Kring um greif- j ÞaS er nóg handa tveirfiur.”
ann og kallaSi hann á hverri stundu "pabba” sinn í
eins og hann-hefSi gert svo aila sína æfi.
FlóttamaSurinn skalf eins og hrísla í skógi.
“Janek, mitt einasta elsku-barn, einasti gim-
Þannig varS Dynar greifi byl-haustnóttina fóst- steinninn, sem mér hefir veriS eftir skilinn af allri
uríaSir litia drengsins pólska. En aS hann hefSi minni dýrS og öllum mínum auSæfum. Drottinn
tekiS janek sér í sonar staS, vissi enginn nema upp- j minn og guS minn, láttu mig ekki missa hann!”
reistarmaSurinn og guS almáttugur, en engin lifandi Hann byrgSi andlit sitt meS höndum sínum langa
! stund. "Gott og vel, taktu hann son minn,” sagSi
sál í Proczna-höllinni.
Tveim dögum eftir hríSarbylinn höfSu þeir: hann svo, "þangaS til Pólland endurrís í sinniJ stóru letri
setiS saman, Dynar greifi og pólski maSurinn og! fornu dýrS, en láttu mig þá fyrir guSs sakir fá
hrest sig á vínflösku undir burtför pólska mannsins, i eina barniS mitt aftur.”
því hann ætlaSi á staS klukkan tíu um kvöldiS.
vetrar-dagsljósiS fékk aS skína á tiglana í gólfinu,
en gólfiS var lagt smeltum tiglum, sem mynduSu
skjaldmerki Dynars-'ættarinnar; þetta gólf var
vandlega hirt, því þaS var ein af elztu og dýrmæt-
ustu menjum hallarinnar. Umhverfis á veggjunum
hékk fjöldi mynda í fullri líkamstærS, allar í hag-
lega útskornum umgjörSum, af forfeSrum greifans;
voru þeir flestir skreyttir skjaldarmerki ættarinnar
og hinum níu perlum.
NeSan undir hverri mynd var greyptur í um-
gjörSina lítill silfurskjöldur og grafiS á hann nafn,
fæSingardagur og dánardægur.
Á norSurveggnum héngu tvær elztu myndirn-
ar, önnur var af háum, þreklegum riddara í bún-
ingi krossfara, en hin myndin var af tiginni frú; en
á milli þessara mynda var ættbálkur ríkisgreifanna
af Dynar og síSasta skjaldarmerkiS var skráS meS
"ÞangaS til Pólland endurrís aftur í sinni fornu
FaSir Janeks studdi fallegu aSalsmanns-hönd- dýrS,” endurtók greifinn meS lágum hljóSum og
"Gústaf Adolf, fæddur 1800, V, III., kvæntur
Eufemíu, furstafrú af Tantemborg, erfSagreifinnu
aS Neller-Huningen, borinni 1816,11, "f*_1838....”
Krossinn og ártaliS þar á eftir var skrifaS meS
ar hafSi fjórðung stundar ómaS sín óþektu, undar- jwí burgundarvíniS forna.
inni sinni á kristalsglasiS rauSa og saup þegjandi úr meS hrygSarsvip. "Hver veit, hvort annar hvor skjálfandi hönd, meS svörtu bleki og var auSsjáan-
legu lög.
ÞaS var hún Jadwiga, pólska uppreistarstúlkan,
sem reri áfram meS litlu dóttur þýzka ríkisgreifans
viS brjóst sitt og söng fyrir hana hin eldheitu lög
ættlands síns, full af sorg og full af þrautum.
Jadwiga var stórskorin stúlka og fremur lagleg,
meS svört aug^u og var eins og eldur brynni úr þeim,
en hispurslaus og ákaflynd var hún í allri framkomu
sinni; en á vörum hennar sást hiS heita pólska blóS
og hnakki hennar var svo kertur, aS enginn gat ætl-
aS, aS hún mundi nokkurn tíma beygja sig undir
nokkurt ok. ÞaS hafSi líka sýnilega kostaS hana
mikiS strit viS sjálfa sig, aS verSa móSir litlu greifa-
innunnar þýzku, en eitt einasta augnaráS frá manni
þeim, sem meS henni var, var nægilegt til þess aS
beygja höfuS hennar sem heiSursmerki.
“Fyrst þú skipar þaS, herra minn," sagSi hún
lýigt og gekk þegar burt til vöggunnar, þar sem aS
litla greifa-innan lá.
Nú kyrSist sorg greifar.s og þaS á s'Sasta augna-
bliki, því þjónninn hans kom aftur og hafSi fariS
erindisleysu, því í bænum hafSi enginn fengist til
aS fara út í hina eySilegu höll, sem lá svo aS segja
á eySimörku.
ÞaS var um þetta, sem Dynar greifi var aS
hugsa, þegar hann stóS viS gluggann og hlustaSi á
, okkar lifir þá stund, hver veit hvort sú stund rennur
Alt í einu hóf hann augu sín og skarpleita and- nokkru sinni upp. En hvort sem verSur, þá er aS
litiS föla horfSi beint í augu greifans, og sagði: ! taka því, ef aS Pólland vinnur aftur frelsi sitt og
"ÞaS er undir guSi einum komiS, hvort eg get forna frægS, og þér náiS aftur frelsi ySar og ó-
nokkru sinni snpiS aftur og stigiS fæti á föSurland i gleymanlegri fremd í föSurlandi ySar, þá er þaS
mitt, til þess aS reyna aS endurgjalda ySur, Dynar frjálst fyrir son ySar aS sameina nöfn okkar beggja
greifi, allar ySar velgjörSir og alla ySar góSsemi á frægum ríkisgreifa skildi sínum, en þangaS til er
viS mig. en eg biS yður einungis á þessari stundu; hann mín eiginleg og æfinleg eign.”
aS taka við mínu hjartanlegasta þakklæti fyrir^alt "VerSi þaS svo! — geti eg fariS meS son minn
og alt; muniS eftir því, aS á himninum uppi eru til míns frjálsa föSurlands, þá hefi eg rétt til þess,"
englar til, sem skrá hvert einasta góSverk, sem sagSi hann og leiftur brann úr augunum.
unniS er hér á jörSu niSri. AS þér hafiS ekki veitt! "Og þér lofiS mér viS göfugleik aSals ySar, aS
neinum vesaling hjálp, hafiS þér þegar reynt og! gera engar kröfur til Janeks, meSan svo búiS stend-
sannprófaS aS fullu. Þrátt fyrir alla þá eymd og|Ur?” sagSi Dynar greifi.
volæSi, sem eg nú kem fram fyrir ySur á eftir flótt- j
a.nn og hríSarbylinn hérna um nóttina.”
Og svo brann eldur úr augum honum, þ; iri
hann bætti viS:
“Eg er villidýr, sem blóShundarnir hafa rekiS j
“GuS launi ySur Þúsundfalt alt þaS, sem þér
geriS fyrir barn mitt!”
“Á aS segja Janek frá hinu sanna nafni hans?”
spurSi Dynar greifi.
FlóttamaSurinn hristi höfuSiS meS hrygSar-
yfir landamærin. ÞaS tekur til hjarta míns, þegarjsvip og mælti:
I1
föSurland mitt er fótum y-oSiS og smánaS á allan j “Svo lengi sem Pólland er í ánauS, verSur eigi
hátt. Þess vegna vilja menn binda og gera óskaS- j nafn þetta til annars en bölvunar, eSa ætti eg aS
vænar þessar afarmiklu hendur. Þess vegna drap J láta hinn saklausa líSa fyrir þaS, er eg sem upp-
eg hug í hjarta mér og vogaSi aS leita undir leifum reisnarmaSur hefi brotiS? ÞaS sem eg þegar hefi
Oestralenku aS hinu forna purpurafati Póllands. j gert, hefir svift mig ríkisgreifa skildi þeim, er sonur
Þess vegna fer eg nú landflótta eins og glæpamaS- minn átti aS erfa, og geti eg eigi eftirlátiS hann ó-
ur. Þér eruS þýzkur greifi. Þess vegna getiS þérj flekkaðan og í fornri dýrS, er betra aS hann sé án
song Jadwigu; í gégn um sönginn hafSi endrum og ekkj skijiS aJJar þær kvalir, sem hver Pólverji verS-jKans. En ef þér takiS Janek aS brjósti ySar og í
eins heyrst barsnhlátur. ÞaS var Janek litli, sem ur aS þo,a þegar hann hugsar um týnt frejsi pój.
lands. En hafSu bara þolinmæSi, hitt elskaSa, elsk-
viS fætur pólsku stúlkunnar lék sér viS Pluto, New^
foundlands hundinn stóra. *
Morguninn eftir bylnóttina miklu hafSi greifinn
teldS drenginn á kné sér og spurt hann hvaS hann ‘t]j aS kasta "f sé“r skömminni og aSnaokinu!!”
sonar staS, verSiS þiS og aS sameina nöfn ykkar;
svo aS þér eigi ætliS, aS ySur sé þar neinn ósómi
S Pólland, þolinmæSi þangaS til hin ungu hjón; sýndur, vil eg nú segja ySur nafn þess, er nú stend-
þess vaxa upp og þaS veit, aS þaS er nógu sterkt Ur frammi fyrir ySur.’’
, héti.
_ Jane]c- ' ur, þegar maSur veit aS alt þetta böl er fyrir þig?
Ekki meira? “HvaS gerir þaS til, þó eg fari landflótta, fót-
Þá leit hann dökkum barnssvip á hann meS gangandii ;and úr Jandi?
hræSslu-augum og hristi lokkaSa kollinn til merkis ‘‘HvaS gerir þaS til, þegar eg veit, aS heilagt
um aS hann gæti ekki svaraS hinni seinni. spurn- band bindur mig aj,a æfi vig þig foöurlandiS mitt!
íngu.
"Hvar bjóstu áSUr en þú komst hingaS?”
"í stóru, stóru húsi, eins og þetta hérna, og þar
átti eg marga, marga leikbræSur. Ó, hvaS alt var
skemtilegt þá; ' á fékk eg alt, sem eg vvildi. En
seinnp fórum viS burtu — marga daga í köldum,
þröngum vag 'i um stóra, stóra ekó-ga, og þá varS
'okkur svo ódæma kalt og svo urSnm viS aS svelta.
Svo tók pabhi mig & handlegg Fnn, og Jadwiga
grét og hrópeSi- ‘C:;S hjálps okk’.r, viS erum í
dauSanum!’ Og svo híldum viS áfram í gegn um
snjóinn og rto:mvr.Y.n hmd:i öl.-kur. Eg viidi svo vig hana> hejdur feinungis af kurteisi.
hjartans-fegi”': h-> veriS eins og fyr í vagninum
FlóttamaSurinn laut niSur aS höfSi greifans og
“HvaS er lar\dflótti og hvaS er dauSinn sjálf- j hvíslaSi nokkrum orSum aS honum.
Dynar greifi reis upp, tók í hönd flóttamanns-
ins og sagSi:
“Nafn þetta skal jafnan vera grafiS í brjósti
mínu og mun eg aldrei óneyddur láta þaS upp-
skátt.”
Enn þá eitt sinn féll hann niSur frammi fyrir lík-
kistu barnsins, er stóS þar í kapellunni, og sneri þá
aftur aS rúminu, þar sem litli Janek lá, og horfSi
hann lengi á barnsandlitiS, er þarna lá brosarídi í
hinum saklausa svefni sínum. f— lárin runnu niS-
“Eitt skifti á eg aS koma heim til þín, eitt
skifti á ‘eg eftir aS koma heim til þín og hvíla mín
lúin bein í faSmi þínum, af því eg er sonur hinnar
frjálsu konungsdóttur, Niech Lyl Polcha".
UppreistarmaSurinn hafSi stokkiS upp af stóln-
um, sjúkdómshiti brann á kinnum hans og úr svörtu; ur eftir kinnum hans og hann fól andlit sitt á kodd-
augunom hans brann eldur, þegar hann hóf vínglas-j anum og grét beisklega. "Vertu sæll/Janek minn!
iö sitt og hrópaSi: “Niech Zyje Polska.”
Dynar greifi hafSi líka hafiS glas sitt í hugsun-
arleysi, hrifinn til þess af ofsa-ofstæki hins pólska
u.rrDreistarmanns, og þó var þaS ekki
höfuSiS hans meS látlausum
í samræmi
LjóshærSa
og kyrrum andlits-
en pabbi hrópao: til Onufry: FarSu nvert sem þú drattumi var JJka hrein og bein mótsetning viS hinn
vilt. Leiddu þá á villustigu, svo lengi sem hestam- brennandi eld, sem skein á hverju augnabliki úr
ir ha]da ÞaS út-’ °g sy° lamd; Onufry á vesalings augum og andJitsdráttum pólska uppreistarmanns-
hestana og fór burtu frá okkur.’
"Og svo?”
“Pabbi stökk áfram eins hart eins og hann gat,
og eg grét af því aS eg var svo svangur.”
“Og hvert hljóp hann pabbi þinn þá?”
Aftur hristi drengurinn litla höfuSiS. “Eg veit
þaS ekki, eg svaf þangaS til viS komum hingaS.”
“Og hvaS heitir hann pabbi þinn?"
“Mamma kallaði hann Jan, eSa sinn hjartans
‘Er Jadwiga móSir þín?"
Drengurinn hló viS.
íns.
AnnaS blóSiS var alveg pólskt, og hitt alveg
þýzkt.
"Hvert ætliS þér nú aS fara?” spúrSi greifinn
pólska uppreistarmanninn, sem tók hendur greif-
ans, þrýsti þeim aS munni sér hvaS eftir annaS, lét
síSan fallast aftur á bak í hægindastólinn og greip
höndunum fyrir andlit sér.
“Eg hafSi hugsaS mér, aS byrja aS hafa ofan
af fyrir mér í París.1”
"ÆtliS þér líka aS taka meS ySur litla dreng-
FyrirgefSu mér—þaS er ást föSur þíns, er nú skilur
þig einah eftir meSal ókunnra manna. Dimm og
sorgleg er framtíS mín og vegur sá, er eg nú geng,
er of þyrnum stráSur fyrir þínar litlu fætur. Nú
skalt þú hvílast í kærleikans og gnægSarinnar
mjúku örmum, og aldrei munu varir föSur þíns
þreytast aS biSja fyrir þér og ætíS mun hugur hans
fylgja þér, — lifSu vel, þú hinn síSasti geisli lukku
lífs míns! Enn þá eitt sinn munum viS sjást aftur,
er dýrS Póllands rís á ný.. En muntu þá verSa ó-
breyttur og útlagarnir stíga aftur fæti á hina fomu
fósturjörS sína?”
Fölleiti maSurinn reis skyndilega á fætur, og
starSi á sofandi barniS og var eins og einhver
skelfingar forboSi skini úr augum hans. “Enda
bótt þýzka þióSerniS vefji þig viSjum sínum, enda
þótt mál og hættir skilji hjörtu vor og torkenni
hjarta þitt fyrir mér, þó er þá eitthvaS eftir, sem
verSur æfinlega óbreytanlegt, en þaS er hiS heill-
andi töframagn þjóSaranda vors, hiS ósýnilega
"Jadwiga? Hún hefir bara veriS hjá honurm líf?”
inn ySar út í alla þessa óvissu og þetta stefnulausaj tengiband kynskyldra sálna. Eitt er þaS, sem þú
litla bróSur mínum, síSan bún mamma mín dó.
Jadjviga hefir bara mátt kyssa á höndina pabba, en
hún hefir hyergi nærri veriS í eins fallegum fötum
og hún mamma. Ja, ef þú hefSir bara fengiS aS
sjá hana mömmu, hún leit út öldungis eins og drotn-
ingamar í myndabókunum mínum — — og allir
kölluSu hana “lifdar” náS, og alt af voru fjórir
hvítir hestar fyrir vaggiinum hennar—”.
Dynar greifi hafSi beygt höfuSiS á bringu sína
Pólski uppreistarmaSurinn stundi þungt og al-
varlega.
“Ja, bara eg gæti húiS honum vísari vist, en
aS7 yolkast meS mér ofan á bylgjum örlaga minna.
Já, þá fyrst gæti eg um frjálst höfuS strokiS. Alt
ssm eg hefi elskaS og alt sem hjá mér hefir veriS,
hefir einhver snöggur og óskiljanlegur örlagavindur
I.rifiS burtu frá mér, og seinast hann Stefán litla
son minn.”
getur aldrei afneitaS og enginn þýzkuskapur getur
sogiS úr sálu þinni--þitt pólska blóS!”
Hann brýsti heitum kossi á várir sofandi barns-
ins og gekk út úr herberginu meS stoltum öryggis-
svip.
ViS hallarstéttina beiS sleðinn eftir honum.
Pólverjinn kvaddi húsbóndann og faSmaSi
hann áS sér stutt en ákaft.
“GuS blessi ySur og barniS mitt!"
SíSan stökk hann upp í sleSann, en sleSinn
lega ný-skrifaS, og auSsjáanlega meS sömu hönd
og sama bleki var dregin þar á grein meS tvekn
skjöldum úr skjaldarmerki foreldranna. 1 miSjum
salnum var altári reist og prýtt meS dýrum fornum
silfurkerum og voru þeir hinir o ztu gripir, um-
hverfis þau var skreytt meS grenikvílsum svo glæ-
nýjum, aS snjórinn var nýbráSnaSur á þeim og
glitraSi sem skærar daggperlur, sem af og til drupu
niSur á mjúkt altarisklæóiS; mitt á því stóS gyltur
skírnarfontur á útskornum fæti af sedrusviSi frá
Libanon og smelt flísum af olíuviSi, en þennan viS
hafSi ættfaSirinn haft heim meS sér frá landinu
helga.
Svo langt fram í áldir, sem ættarsagaúi náSi,
höfSu ríkisgreifarnir af Dynar veriS skírSir á þessum
og úr þessum skírnarfont.
ÞaS stóS nú til, aS dóttir Gústafs Adolfs von
Dynar yrSi innan einnar klukkustundar borin hátíS-
lega fram fyrir þetta drottins altari.
I hinum mikla sal var djúp þögn. Úti var ofur-
lítill snjó-ýringur og skammdegisbirtan var ekki
meiri en svo, aS hún gat tæplega rofiS rökriS í
hinum stóra sal.
Erfiherrann aS Proczna gekk sífelt um gólL
hann var aleinn og hugsandi, en forfeSur hank
störSu stoltir og alvarlegir niSur á hann frá veggj-
unum.
Þeir voru hvor öSrum ofur líkir, allir ríkisgreif-
arnir af Dynar. ÞaS voru sömu stóru augun, sama
stranga, tindrandi augnaráSiS, sama gáfulega enniS
og sama ljósa, þýzka háriS, stundum dálítiS rauS-
leitt; á kvenmyndunum líktist þaS gullnum dýr-
linga geizlum.
Allir voru þeir háir og höfSinglegir, hvort sem
þeir voru brynjaSir herklæSum, klæddir prests-
hempum eSa gullskreyttum einkennisbúningum.
Allir báru þeir hátt höfuáiS á hinum breiSu herS-
um og munndrættirinr voru jafn borginmannlégir
undir hárkollunni, sem undir fisléttum veiSimanna-
hattinum. Kuldaleg stilling og tó hvíldi yfir flest-
um þessum andlitum, köld eins og perlurnar og gim-
steinarnir í hálsböndunum þeirra; svo köld, aS
kuldann lagSi inn í æSarnar, sem hringuSust eins
og ormar yfir hvít ennin.
Köld og vorkunnarlaus horfSu augu forfeSr-
anna niSur á hiS fölva andlit hins síSasta ættstuS-
uls, er gekk um gólfiS niSurlútur; éorgin hafSi þeg-
ar árla æfinnar Iagt sína hvítu hélu á h"fuS hans.
Nú lítur greifinn upp og rennir augunum hægt
og hægt frá einni myndinni til annarar.
Hann var sjálfur kominn inn í hvirfing þessara
hreyfingarlausu, hátíSlegu mynda, til þess aS biSja
einhverja af formæSrum sínum, aS gerast guSmóS-
ir síns einmana, munaSarlausa barns.
Hverja átti hann aS Kjósa?
Hann hafSi enga aSra umgengnisvini á Proczna
en þessa skrautbúnu forfeSur, sem fyrir löngu voru
orSnir duft og aska. Hver skyldi vilja yfirgefa
heimsins fjöruga glaum, til þess hér úti á snjóþak-
inni eySimörkinni, aS halda undir skírn barni ó-
mannblendins ekkjumanns? Hann átti engin skyld-
menni. Og ættmenn- hans kæru, fiamliSnu koun
áttu heima langt, langt í burtu; þar aS auki voru
þeir nú á ferS í SuSurlöndum. ÞaS var enginn til,
er komiS gæ'ti eSa koma vildi. ÞaS var meira aS
segja e..^ert sældarverk fyrir gamla prestinn í næsta
þorpi, aS ferSast hálfa dagleiS í ófærS til aS lýsa
skírnarblessuninni yfir höfSi litla barnsins.
ÞaS var .því ekki annaS fyrir hann aS gera, en
bjóSa til skírnarveizlunnar fomaldarfólki í brak-
andi brynjum og skrautlegum húsklæSum. ÞaS
skyldi nú stíga fram úr mynda-umgjörSunum meS
tigr.arlegum hátíSarbrag og fylkjast í kring um
skírnarfontinn, sem þaS eir.u sinni sjálft hafSi
staSiS umhverfis í lifanda lífi, og svo skyHi þaS
hneigja höfuS sitt til heillaóska fyrir hinum síSasta
kvisti á hinum forna ættstofni. (Meira).