Heimskringla - 06.08.1919, Blaðsíða 6

6. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 6. ÁGÚST, 1919.
Pólskt Blóð.
ÞYZK-PÓLSK SAGA
hvem annan, er hún vill sýna alla vinsemd.
“Eg gleðst af aS sjá þig aftur, Janek. Eg biS
þig velkominn aftur til Proczna.”
OrSin hljómuSu, sem hefSu þau veriS lærS ut-
an bókar, en Xenia gerSi sitt bezta og rétti aS hon-
^ um hina litlu hendi sína.
“GleSin er mín megin, Xenia," svaraSi Janek
i og hneigir sig svo djúpt, aS hann gleymir aS snerta
j hina hvítu gimsteinum settu hendi og eigi er laust viS
j aS háSsbros leiki um varir hans. — Xenia sér hvern-
. .... «... * j (ig varaskegg hans ýfist. Hún bítur á jaxl og snýr
i\u er aJt buiS, frændi, sagöi hun meö undar- * l -i i •• r , , .*
.. ... . . . . . , (viS til þess a5 heilsa lagamonnunum, en Janek breiS-
Hvellur, bitur og örvæntingarfullur hlátur gall
S í herberginu. Xenia þrýsti hendinni aS hjart-
anu og sneri svo hinu litlausa andliti sínu aS barón-
inum.
lögum Jtiljóm í röddinni. “ViS skulum fara ofan
«og heilsa erfiherranum aS Proczna.”
Köld og stolt sem endranær lagSi hún hönd sína
Jbungi á handlegg fjárhaldsmanns síns og gekk meS
iionum út úr herberginu.
“Lifi hinn ungi herra! Húrra! húrra!” æpti
fólkiS niSri í hallargarSinum.
V. KAPÍTULI
I'
J ir út báSa armana á móti baróninum og faSmar hann
' aS sér meS sönnum fögnuSi.
Barónnin hóstar eitthvaS hálf-kynlega og stam-
ar fram: “Minn góSi Janek, minn góSi Janek,” og;
klappar mjög innilega á herSar hans, en þó svo, aS j
Xenia sér þaS eigi.
Hin unga greifafrú talar nokkrum lítillátlegum
orSum til fylkisdómarans, sem til allrar hamingju er
aSalborinn, en missir þó eigi af neinu því, er bróSir
hennar mælir til þeirra, er viSstaddir voru. Hann
j talar furSu vel, en er þó of háreistur, og svo virSist
sem hann geri heldur lítiS úr sér, er hann býSur þess-
ím mönnum, sem þó eru svo langt fyrir neSan hann,
ganga inn í höllina.
Xeniu dettur nú í hug aS fara eigi til miSdegis-
borShaldsins, en barónninn hvíslar aS henni:
þaS eigi, þaS kynni aS gefa tilefni til
Á forsæluveginum dundi hófatak hinna ólmu hesta
svo aS sandur og möl ruku upp. Endalaus fagnaS-
aróp, lúSraþytur og blaktandi fánar buSu erfiherr-j^g
ann aS Proczna velkominn á landeign föSur hans, en
aaú var þetta land sjálfs hans.
^Xenia stóS grafkyr undir hínum hvelfdu stórdyr-, “GeriS
mm og starSi á hann. Var sem einhver skýla væri umtajg
fyrir augum hennar; limir hennar voru sem tilfinn- þó ag RÚ greifafrúnni væri aS vfsu jafn kært
jingarlausir, og hugur hennar sem utan vu sig. ó kvag s]fkir menlli sem þessir, segSu um hana, gekk
hafSi hún gengiS fram í hallarportiS til þess aS bjoSa hún þó nokkru sfgar yig hönd barónsins til botSsals_
bróSur sinn velkominn. ] ins og settist þar miJJi barónsins og yfirdómarans.
Fjórir fjörugir svartir hestar voru fyrir hinum þag er henni gekk ^ vaf ag taka rftir pólverj.
háa tvíhjólaSa vagni Janek Dynars gre.fa, er hann anum £f ^jj kynni gvipur hennar ag kæ]a d_
stoltur og skínandi sem ungur sólarguS þeysti fram lítig hiS pólska blóS bans
yfir hinn steinlagSa hallargarS. Var hann klæddur En hér brást henni. Janek sat þar fyrir miSju
í einkennisbúning riddara og á höfSi hans glampaSi^ borgi Qg Jét heldur drembilega j veizlu þessari> er
hjálmurinn, en á honum var silfurörn meS útbreidd- gerg hafgi verig ag bjóga hann velkomjnn Hann
um vængjum. leit ekki á hina fögru, stoltu konu, er önnur ungmenni
Hestarnir prjónuSu upp og spyrntu á móti, er staSarins hbfSu ,beygt sig til jarSar fyrir. En ef svo
hann meS karlmannlegu átaki stöSvaSi þá frammi^jjj ti] ag hann horfgi . hana þá var gvipur hang
fyrir hallartröppunum. Dynar greifi fleygSi taum-|líkur þvf ag glíkt væri daglegt brauS fyrir honum,
unum til þjónsins, er sat fyrir aftan hann, reis á fætur £n þó var viSmót hans mjög glaSlegt og elsku.
■og hneigSi sig heilsandi til allra hliSa. legt. Samtal hans var fyndiS, án þess nokkru sinni
GuS veri meS ykkur, mínir dyggu Proczna-; aS verSa aS tómum orSaleik, og hversu glæsileg sem
'^úar! ! framkoma hans þótti, var hún þó náttúrleg, þó Xeniu
Og nú gall viS endalaust fagnaSaróp í hallar- hún heldur fasmikik
garSinum, svo aS tók undir í hinum gömlu múrum. Meg gjálfri sér hneykslast hún á því> hversu hann
Sem töfraSir af hinni riddaralegu fegurS hms unga taJar um hirSlífiS en viSræSur hans virSast benda
á, aS hann sé þar nokkuS kunnugur og hafi séS tals-
vert af lífinu. ÞaS kann aS vera, aS hann hafi rétt
aS mæla, er hann finnur aS ýmsu, en eigi aS síSur
er þaS óviSurkvæmilegt, aS hann skuli hæSast aS
jafningjum sínum í návist þeirra manna, er lítt
þekkja til.
Xenia bítur á varirnar, því nú þykist hún sjá
hver hann er. Örnin sem hvílir á hjálmi hans er eigi
annaS en yfirskin, er sonur hins pólska uppreistar-
manns nú ver sig meS.
Hún forSast aS tala beinlínis viS hann. En at-
En Janek
talar jafn-frjálslega viS hana sem til annara, og felst
iherra þeirra, réttu allir hendurnar á móti honum, og!
;sendu sanna rigningu laufa og blóma á brjóst hans.
Nú kom hinn vagninn meS lagamennina inn í
ígarSinn.
Óbreytt, föl og grafkyr, stóS Xenia á hallar-
tröppunni og var eitthvaS ónáttúrlegt viS svip henn-
ar, er hún starSi á Pólverjann. Hún hafSi eigi bú-
ast viS honum svona.
Augnatillit hans var líkast kaldri hendi, er legS-
ast á hjarta hennar. Sá hún nú aS hún hafSi boriS
lægra hlut í leiknum. Hinn annarlegi, lélegi tein-
ungur var nú samgróinn hinum ágæta stofni, er hafSi hugasemdir hennar eru fremur meinlegar
fest svo djúpar tætur í hiuuru býzka jarSvegi. HiS
pólska blóS hafSi breyzt og ólgaSi nú fyrir innan. stundum á skoSanir hennar, en níSir þær hinsvegár
enniS, er hin prússneska örn sveif upp yfir sem ein- hlífSarlaust.
hver fyrirboSi.
Aldrei hafSi nokkur maSur veriS jafn kærulaus
Enginn mundi nú hafa trúaS því, aS þessi sami gagnvart Xeniu eins og þessi Pólverji, en greifafrúin
maSur eitt sinn hefSi legiS vafinn í ræfla á þröskuld. ef yeik fyrir gem ajjir menn Janek hafgi eigi gtygt
Proczna hallar, né aS nokkur svívirSing gæti hvílt hana meS einu orSi en þó þótti henni sér frekar mig.
-á þessu drengilega andliti, meS hinum hvelfdu augna-^ boSiSi en þá er keyriS féjj þungt yfir hönd hennar
brúnum, né heldur aS föSurkoss uppreistarmanns úti ■ trjágarSinum.
Henni duttu ósjálfrátt í hug þessi orS föSur henn-
ar til Janeks: “Og ef svo skyldi fara, aS hjarta þitt
yrSi snortiS af innilegri og hlýlegri tilfinningum.”
hefSi nokkurntíma snortiS enni þetta. ÞaS er eigi:
nema Xenia greifafrú, er veit þaS og gleymir því!
eigi. Brjóst hennar rís og fellur, af þungum andar-j
■drætti. Má búast viS því, aS nokkur Dynar greifi, ( HennJ varg jitiS til hans og lá viS sjálft aS hún skeki
sem erfingi er aS miljónum og kynst hefir heimiaum, upp yfir sig er hún hugsaSi um orS þessi En þ6
muni sjálfkrafa taka greifakórónuna af höfSi sér., kreptust fingur hennar utan um fílabeinsveifuna, er
Nei, en hversu mikill kjarkmaSur, sem hann kann aS hún hélt á j hendi sér Hvernig gæti þessi póJverji
vera, og hvaS sem fyrir honum kann aS liggja, þá dirfst aS líta til hennar, HvaS væri annaS en aS
,ber hann þó ætíS Akkilles-hælinn meS sér. I trampa undir fæti sér slíkar ofdirfskufullar “hlýjari
Janek er ungur og hégómlegur. Hann er og tilfinningar”.
veikur fyrir eins og margir þeir, er fjötrar gullsins En guSi gé jof aS hann er gvQ fjarri öjjum þvf_
bafa veriS vafSir um, en eigi mun hann viljugur setja likum hugsunum. Hann skoSar hana sem holdlega
fót sinn á þyrninn, en hann má setja hann á 8vír» systur sina og grunar eigi aS Xenia greifafrú .......
Jaenk er líkur öSrum mönnum, þreklít
heimsins.
dl og huglaus og hræSist mjög almannaróminn. En
hversu mikiS sem hann les þaS, er kann hlifSarlau*t
aS steypa honum úr tign hans, þá mun hann þó jafn«j
an vera viSbúinn aS gleyma og — þegja . Alt
mun fara vel. Gauksunginn mun haga ser eftir þvi
hreiSri, er hann er lagSur í, og Xenia greifafrú verS-
ar aS þrýsta hendinni aS hinu stolta, særSa hjarta
slnu og þola þenna sniki. Hún mun þola hann, en
aldrei mun hún sýna þessum Pólverja nokkurn vin-
skap, og aldrei kannast viS hann sem jafningja sinn.
Sporar klingja fyrir framan hana á steintröppunr
um og líkt og elding frá vængjum silfurarnarinnar
nær því blindar augu hennar. Nú verSur hún aS
líta upp, ef hún á annaS borS vill horfa í augu bróS-
ur síns. ÞaS ber sjaldan viS aS þýzkir menn líti
óvirSingaraugum á hana og nú gerir hann þaS, Pól-
verjinn. Há og reisuleg er hún sem hiS únga furu-
iré, er felur sig í hinni grænklæddu veifustöng.
Erfiherrann aS Proczna hneigir sig meS mikilli
viShöfn fyrir systur sinni. Hin dökku augu hans
líta kuldalega á “hina konunglegu álpt”, er Gústina
iafSi svo sigrihrósandi hengt á hiS hvíta perluband.
erlur merkja tár. Xenia hneigSi sitt litla höfuS,
)g meS brosi á vörunum ávarpar hún hann líkt og
Glösum er hringt. Baron Drach býSur erfiherr-
an aS Proczna velkominn á herragarS sinn.
Janek rís á fætur og gengur umhverfis borSiS og
hneigir sig fyrir kvenfólkinu. Þá er eins og fari umJ
hinn þurlega svip Xeniu, hún hringir aS vísu glasinuj
viS hann, en setur þaS á borSiS, án þess aS snerta:
þaS meS vörum sínum.
Hann stendur um stund kyr og bíSur. Hin
dökku augu hans leiftra meS ógnandi aSvörun og
hann lýtur niSur aS henni og hvíslar:
ÆtlarSu svona hugsunarlaust aS særa mig
frammi fyrir öllu þessu ókunnuga fólki?”
HiS gullrauSa hár hennar titrar viS gagnaugu
hans og hún lítur til hans meS glottandi svip.
“Já, vissulega, ef þú vilt hafa þaS svo,” svarar
hún; en til þess aS stilla hiS komandi óveSur, hring-
ir barónninn glasi sínu viS Janek og flýtir sér aS
segja:
“Þú þekkir líklega, Janek, óbeit hennar á þess-
um siS; þaS er eigi vani aS hringja glösum viS hirS-
ina.” Janek ypti aS eins öxlum og svaraSi viSstöSu-
laust:
ViS hirSina er mafrg^t látiS ógert, bezti frændi,
en margt aftur gert, er betur slept væri, eingöngu tii
þess aS geta dansaS eftir höfSi þeirra, er fyrir hafa
aS segja, en sem betur fer eru þeir og til, er þora aS
ganga inn meSal þessara leikara og sýna staSfestu
gegn skrípalátum þeirra..”
Hinn ungi herra gekk aftur til sætis síns og gaf
lítinn gaum aS óvildar svip Xeniu.
"Má vera aS þú sért einn þessara einörSu manna,
sem þora aS vaSa svona uppi?” spurSi hún, og þrýsti
um leiS vasaklút sínum aS hinum háSslega brosandi
vörum.
Erfiherrann aS Proczna lét eigi orS þessi á sig
fá, en lagSi meS mestu stillingu kjötsneiS á diskinn
sinn. ÞaS virtist jafnvel sem honum þætti hálf-gam-
an aS heift hennar.
“ÞaS er einmitt svo,” sagSi hann mjög rólega.
“Eg hefi ætlaS mér mikiö og vona aS mér takist þaS.
Þú getur ekki gert þér hugmynd um, hve nauSsyn-
legt er aS sópa burtu rykinu, sem blindar augu sumra
manna og bannar þeim aS sjá skýrlega.”
Janek laut hinu fagra höfSi sínu aftur á bak og
leit á Xeniu meS hálf-eggjandi svip.
"ÞaS þarf annars talsvert hugrekki og sjálfsaf-
: neitun til þess aS geta gert þetta,” var svar hans, “en
eg vona aS eg hafi all-mikiS af hvorutveggja og veit
þegar af reynslu, hver sárindi þeir verSa aS þola,
er taka verulegan þátt í þessum sorgarleik. ÞaS er
ekki gegn konungum og keisurum aS eg ætla í hern-
aS, heldur móti illgresi því, er sprettur umhverfis þá
og liggur viS aS vaxa yfir höfuS þeim.”
Enn eitt sinn heyrSist hinn háSslegi hlátur greifa-
] frúarinnar yfir borSiS.
“Þú talar aS eins um sjálfan þig og hinar stór-
kostlegu fyrirætlanir þínar, en hefir þér aldrei dott-
iS í hug, aS lítiS tillit kynni aS verSa tekiS til afskifta
þinna”. Dynar greifi og Xenia hlóu ná bæSi dátt
j aS þessum orSum hennar.
“ÞaS er eingöngu undir því komiS hvernig aS er
j fariS. En ef eg ræSst harShentur á fjöllin, svo aS
j þau hrynji alt í einu yfir fólkiS, þá hefi eg sannar-
| lega unniS til þess, aS menn blístri aS mér, en taki
j eg aftur homopatisku aSferSina og græSi ilt meS illu,
j líkt meS líku, þá slæ eg þegar frá upphafi vopnin
j úr höndum mótstöSumanna minna og á því hægra
meS aS taka fram í gang leiksins. FólkiS getur
ekki þaggaS niSur í mér, nema þaS hafi eitthvaS í
höndunum. Fram meS heilum hug; ástin er minn
| gunnfáni.”
Janek tók hiS freySandi glas sitt og tæmdi þaS
í einum teyg. Yfir svip hans hvíldi einhver kátína
eSa öllu heldur o'ftraust og hiS hvíta enni hans var
mjög hjáleitt hinu sólbrenda andliti.
Xenia vissi aS hann þótti alment vera viSkunn-
j anlegt og gáfaS ungmenni, og alkunnugt var aS hinn
j léttúSugi æringi var uppáhald allra kvenna í höfuS-
i staSnum. MeS miklum þóttasvip beit hún á var-
irnar og starSi enn fastlegar á hann.
“FramtíSardraumar þínir eru svo djarflegir og
háfleygir aS læknar mundu hafa meira gaman af þeim
en almennir hversdagsmenn, er eigi bera skyn á slík-
ar öfgar. Eg vona aS þú sért á þeim vegi, þar sem
eigi er nema eitt stig eftir óstigiS frá hinu háleita til
hins hlægilega — og aS þú munir bráSlega hnjóta
um sjálfs þíns sverS, er svo vel skýrir hugsunarhátt
félaga þinna í herliSinu.”
Janek leit upp og yfir hlátri hans var eitthvaS
skrítinn blær.
“Þú heldur þá aS eg muni ætla mér aS vera for-
ingi framvegis?"
Xenia færSi sig nær honum.
“ÞaS mun standa á sama hvort þaS er foringi
eSa stjórnmálamaSur, því á einþykni þína mun hvort
sem er verSa lagt hæfilegt haft.”
“En ef mér tækist aS ganga götu mína án nokk-
urra opinberra fjötra, og hvorki hugsaSi mér aS fara
í hermannakjólinn né heldur til útlendra hirSa.”
Herra Drach leit felmtsfullur upp frá hinum pent-
aSa diski sínum, er hann nú um stu ndhafSi einblínt á,
og all-flestir þeirra er viS voru létu hnífa sína og
gafla hvíla um stund, til þess aS virSa fyrir sér hiS
föla andlit greifafrúarinnar.
Stolt og tignarlegt hvíldi hiS gullokkaSa höfuS
Xeniu á herSum hennar.
“Af sýnishorni því, er þú hefir gefiS oss af smekk
þínum, viljum vér leyfa oss aS biSja þig aS fresta
um stund öllum frekari skýringum um framtíSarfyrir-
ætlanir þínar”. Og úr augum hennar leiftraSi háSs-
legt bros. Oftlega hefir eitt einasta augnabragS
breytt miklum framtíSaráformum og felt til jarSar
hina fríSu byggingu ímyndunaraflsins. "Skýr oss
á morgun nánar frá fyrirætlunum þínum. Má vera
aS ein nótt verSi nægileg til þess aS koma þér á aSr-
ar betri skoSanir.”
Greifafrúin tók eigi aukamatinn, er einn af þjón-
unum rétti henni á silfurfati, en sneri sér brosandi aS
fylkisdómaranum og sagSi meS hálfþvinguSum blíS-
leik:
“Eg ætla aS herramir muni heldur kjósa aS
krydda kaffiS meS vindli á herbergi greifans —
hún forSaSist aS kalla hann bróSur síns — og mun
eg þá síSar hitta þá uppi í salnum.”
Svipur Janeks fylgdi henni. Hvítur og gljáandi
líkt og haflöSriS á Aphrodite, er hún stígur upp úr
öldunum, dregst hinn langi slóSi eftir gólfinu, en skin
kvöldsólarinnar lýsti hiS gullna hár, alveg eins og
þegar hinum hlustandi pilti úti á heiSinni fanst hjart-
aS nær því stöSvaS í brjósti sér.
Erfiherrann aS Proczna fleygSi höfSinu aftur á
bak meS hálf-háSslegum hrygSarsvip.
“Lifi ókomnir tímar, herrar mínir!” hrópaSi hann
og tók um leiS glasiS sitt. Hver einn hefir sina
stefnu fyrir augum, en hvort hann kemur henni fram
— já, því má hamingjan ráSa.”
Kristallsstaupunum var hringt saman. Eins og
aldan, sem fellur um kletta Rínarfljótsins, rann froSa
kampavínsins yfir hinar hvítu hendur erfiherrans aS
Proczna.
Ljósin blöktu á hinum háu armstjökum á borð-
inu, mitt í hinum stóra sal, þar sem dómendurnir
sátu opt ætluSu nú aS kunngeta le3tomenti Gustafs
Adolfs ríkisgreifa.
Hinn ungi greifi studdist alvarlegur og þegjandi
viS stól, og starSi á hina björtu mynd ættarfrúarinn-
ar, er hékk þar í hinni dimmu umgerS. Hver einn
mundi hafa haldiS aS hin pentaSa Xenia greifafrú
meS hinu gullna hári og hinum þrályndu dráttum
um munninn, væri mynd systur hans, er sat sokkin
í djúpar hugsanir á sófa, grafkyr meS hendurnar
af innri tilfinningu, er hún leit upp og meS öndina í
sri sslagSar í kjöltu sinni. Hinar fínu varir titruSu
hálsinum leit á hönd málafærslumannsins, er hann
rétti greifanum innsiglaS bréf.
“ÞaS er ósk ySar framliSna föSur, Dynar greifa,
aS þér takiS viS og lesiS bréf þetta, áSur en testa-
mentiS er opnaS.’;
ÞaS lá viS aS hjarta Xeniu stöSvaSist. Ljós-
birtan féll í augu hennar og glampaSi þar eitthvaS
líkt marglitum ormi, er hvæsandi reisir höfuS sitt.
Hún stóS ósjálfrátt á fætur; studdi sig viS stólbakiS
og gætti aS, hver áhrif þetta bréf hefSi, hvort eigi
mundi þaS lita kinnar þessa Heliosar, er hann félli
frá hinum svimandi hæSum.
Nú hvein stormurinn um hina gömlu krónu hins
Dynarska stofns og þeytti hinni gróSursettu kvísl
aftur til jarSar, þar sem hún átti heima. Var eigi
sem titringur færi um grundvöll Proczna; var eigi
sem skjálfti og hristingur undir fótunum, eins og ef
elding hefSi slegiS niSur til þess aS slíta sundur hiS
forna og nýja skjaldarmerki.
Erfiherrann a SProczna studdist viS borSiS og
færSi bréfiS nær ljósinu. Djúpar og sorglegar til-
finningar sýndu sig á svip Janeks, er hann alt í einu
bar umslagiS aS vörum sér og kysti þaS auSmjúk-
lega. Þá rétti hann sig upp og horfSi um stund á
Xeniu eins og hann ætlaSi sér aS líta niSur í djúp
sálar hennar. OpnaSi hann svo bréfiS og gekk nær
ljósinu.
Andlit hans var rólegt og alvarlegt meSan hann
var aS lesa bréfiS. En alt í einu fór þaS aS titra í
höndum hans, og eins og snortinn af slagi, laut hann
niSur höfSi sínu og starSi fullur skelfingar á lín-
urnar.
Hann strauk þá höndunum um enni sér, líkt og í
draumi.
“FáSu honum ........ þaS getur eigi veriS .....
Eg sonur ...... guS minn! .......... Eg? Eg?"
Hægt og sundurlaust komu orS þessi frá vörum
hans, er hann aftur og aftur las bréfiS, án þess aS
svo virtist, sem hann fyllilega skildi innihald þess.
Djúpur andardráttur lyfti brjósti hans; þaS var
sem hann yrSi hálfu stærri og stoltur og sigrihrósandi
fleygSi hann höfSinu aftur á bak. Leit hann nú
fastlega og meS leiftrandi augum á Xeniu greifafrú.
Svo virtist sem hann ætlaSi aS opna varirnar, til aS
fleygja smánarorSum í andlit hinnar göfugu konu.
Varir hans titruSu og hver dráttur í andliti hans lýsti
hinni ofsalegu baráttu, er þar var. En á næsta
augnabliki var sem hægur andvari kældi hiS sjóS-
andi pólska blóS. Höndin, er hélt á bréfinu, leiS
hægt niSur og háSslegur kuldahlátur lék á vörum
hans og fór sem tvíeggjaS sverS um hjarta Xeniu.
“Mér ber aS skýra þeim, sem hér eru staddir,
frá éfni þessa bréfs, er eg nú hefi lesiS,” sagSi Janek,
og settist rólegur niSur, eins og ekkert sérlegt hefSi
skeS, og vafði bréfinu saman milli fingranna. “Mér
til mikillar furSu verS eg þess vísai'i af bréfinu, aS
eg er eígi sonur Dynar greifa, en aS eins fóstursonur
hans, og hefir hann af óviSjafnanlegri gæzku sinni
gert mig aS réttum erfingja sínum. AS öSru leyti
snertir efni bréfsins eingöngu sjálfan mig og er eigi
ætlaS fyrir annara augu. Þykir mér því leitt, herr-
ar mínir, aS eg eigi get skýrt ySur nánar frá efni
þess. Eg biS ySur nú aS opna testamentiS.
Flesta rak í roga-stanz og störSu á hinn unga
mann sem eitthvert undur. Þeim þótti honum liggja
bréf þetta, er svo gersamlega breytti stöSu hans og
nafni, í fremur léttu rúmi, og furSuSu sig, er þeir sáu
hann stinga því í brjóstvasa sinn sem öSrum kvitt-
uSum reikningi.
Var nú testamentiS opnaS og lesiS. Xenia
hafSi þegjandi sezt í stól sinn og þerraSi nú meS
hinum ilmandi vasaklút sínum hina köldu svitadropa,
er brutust út á enni hennar viS þessa síSustu athöfn
og engum mundi hafa komiS til hugar, hversu mik-
inn harm þetta föla andlit duldi.
ÞaS var nú búiS; nú vissi Pólverjinn hver staSa
hans var í hinu gamla húsi; nú mátti hann sja hversu
mikiS var djúp þaS, er greindi hann frá Xeniu
greifafrú.
(Meira).