Heimskringla - 21.01.1920, Blaðsíða 4

4. BLAÐSIÐA.
HEiMSkRlNGLA
\v'iNNIPEG, 21. JANÚAR, 1920.
HEIMSKRINULA
(Stofnuð
Keraur út á hverjura Mlt5vikude*l
Otffefeudur og elgendur:
í HE VIKING PRESS, LTD.
VertJ blaTJsins í ^anada og BandaríkJ-
unuro $2 00 um áritJ (fyrirfram borgatJ).
íent til lslands $2.00 (fyrtrfram borgatJ).
Aiiar borganir sendist rátJsmanni blatSs-
ms. Póst eöa banka ávísanir stílist til
Ttae Viking Presa, Ltd.
Ritstjóri og ráSsmaSur:
GUNNL. TR. JÓNSSON
Skrlfntofai
729 SHERBROOKK STREET, WIMIPE^
P. O. Boz 3171 Talalml Girrj 41T0
WINNIPEG, MANITOBA, 21. JANLJAR, 1920.
Afturköllun.
i.
AtEygli The Viking Press Ltd., sem eru eig-
endur Heimskr. og útg., hefir verið dregið að
ummaelum, er stóðu í dálkum blaðsins þ. 24.
september 1919 og þann 8. októljfcr 1919,
og sökuðu hr. W. T. R. Preston um kosninga-
svik og persónulega hluttöku í ólöglegum og
sviksamlegum kosningaverknaði.
The Viking Press harmar mikillega þessi
ummæli um hr. Preston og biður afsökunar á
þeim, því við eftirgrenslan hefir félagið kom-
íst að þeirri mðurstöðu að þau eru óverð-
skulduð og c; !.i á rökum bygð, og að grein-
arnar hefðu r'drei átt að birtast. Félagið er
sannfært uru uð hr. Preston hefir aldrei verið
við nein kosningasvik riðinn, hvorki beinlínis
eða óbeinlínis, eins og honum er borið á brýn
í nefndum greinum.
The Viking Press harmar einlæglega að
þessar greinar voru birtar í blaðinu og óskar
að gera hr. Preston heiðarlega yfirbót, tví-
mælalausa og fullkornna og fúslega viður-
kenna þann órétt, sem heiðvirðum stjórnmála
andstæðing hefir verið gerður.
THE VIKING PRESS LTD.
S. Thorvaldson
forseti.
Árni Anderson.
vára-forseti.
II.
Eg, Gunnlaugur Tryggvi Jónsson, ritstjóri
þessa blaðs, eftir að hafa verið bent á grein-
ar þær, ssm að ofan er vikið tii viðkomandi
• iVlr. Preston, afturkalla ummæli þau, sem þar
eru gerð og lýsi djúpri hrygð minni yfir því,
að hafa verið aðill að slíkum ummælum, og
afturkalla þau hér með og bið afsökunar.
Ummælin voru gripin úr lausu lofti, og að því
mér er frekast kunnugt, hefir Mr.'Preston
aldrei verið viðriðinn nein stjórnmála eða
kosningasvik af nokkurri tegund.
Gunnl. Tr. Jónsson.
Eftirmæli.
Meiðyrðamálið er úr sögunni og vér meg-
um aftur um frjálst höfuð strjúka.
Það var þegar í upphafi ljóst að ekki lágu
nema tveir kostir fyrir höndum, annar sá að
láta málið ganga dómveginn og eiga það á
hættu að fá 10 þúsund dala skaðabætur á
hálsinn auk málskostnaðar; hinn sá að reyna
að ná sáttum á þann hátt, sem bezt mætti láta
sig gera, og sú leiðin var álitin affarasælli und-
ir kringumstæðunum.
Því þess ber að geta að sökum vangá var
Heimskringla ekki skrásett sem blað undir
fylkislögunum og gat því ekki orðið þeirra"
hlunninda aðnjótandi, sem ritfrelsislögin gefa
blöðunum undir svipuðum kringumstæðum,
nefnilega þá meiðyrðamál eru á ferðinni.
Heimskringla stóð því berskjölduð út á ber-
svæði hvað lögverndunina snerti.
Pe.;s vegna var það álitið réttast að selja
málshefjendum sjálfdæmi, og voru kröfur
þeirra afturköllun og 450 dollarar í reiðu
silfri. Að þeim kostum var gengið sem að
ofan má sjá.
Það sem hér hefir hent Heinvkringlu, hsfir
þráfaldlega komið fyrir önnur blöð þessa
lands, og það eru ekki nema fáar vikur síðan
dagblaðið Winmpeg fribune varð að aftur-
kal'a ummæli um Dixon þingmar.n og biðja
fyrirgefningar; kaus það heldur en dómveg-
inn. Saturday Post varð að gera það sama
við J. A. Ashdown, og þannig mætti rekja
dæmi fram í það óendanlega. Það er svo
afar títt að blöðin flytji orð og ummæli, sem
þyki meiðandi og hafa má á.
Hjá oss Vestur-íslendingum hefir þetta ver-
ið með dálítið öðrum hætti. I öll þau ár, er
íslenzk blöð hafa verið hér við lýði, hefir
þeim liðist það óáreittum að bera
sakir á hérlenda menn, sem voru
pólitískir andstæ'ðingar þeirra, og það oft og
tíðum langtum verri og stærri sakir og meið-
yrðameira, en grein vor hafði að færa um Mr.
Preston; en landinn var þá svo góðsamur að
hann þýddi ekki greinarnar og sendi þeim,
sem skammaðir voru. Það var þá nokkurs-
konar hefð, að það sem gerðist meðal Vestur-
íslendinga, hvort heldur í ræðu eða riti. færi
ekki út fyrir íslenzku véböndin. I því skjóli
skákuðu svo ritstjórarnir, og varð engum
meint af.
En tímarnir breytast og mennirnir með; en
sleppum því.
Meiðyrðamálið er því af höndum vorum,
og berum vér enga djúpa hrygð yfir því. Það
hefir kent oss margt. Og dalirnir, sem vér
höfum orðið að baki að sjá, hafa margborgað
sig í vináttu landa vorra. Þeir hafa sent oss
andvirði blaðsins í ríkum mæli, og margir
hafa orðið kaupendur, sem ekki voru það áð-
ur, því þeir vissu að stofnað hafði verið til
fjörráða við blaðið, og það fanst þeim ó-
drengilega að verið og ósamboðið Islending-
um.
Vér þökkum því löndum vorum kærlega
vinarþel þeirra og vonum af alhug að Heims-
•kringla megi verða þeim kærkommn gestur
um ótalin framtíðarár.
Að svo mæltu dregur Heimskringla gunn-
fánann við hún, og heldur ótrauð út á ólgu-
sjó stjórnmálanna- að nýju.
• Tvær þjóðir.
i.
Friðarþingið hefir nýlega gert tvær mikils-
varðandi ákvarðanir viðvíkjandi framtíð
tveggja þjóða. Var önnur þjóðin banda-
þjóð Þjóðverja, hin aftur á móti stóð á önd-
verðum meiði. Þjóðir þær, sem hér ræðir
um, eru Tyrkir og Svartfellingar.
Tyrkir eru upprunalega Asíuþjóð, og eru
ennþá miklu frekar Austurlandaþjóð en Ev-
rópuþjóð, þrátt fyrir það að þeir hafa verið í
Evrópu síðan á fimtándu öld. Tyrkir hafa
aldrei átt vinsældum að fagna meðal Evrópu-
þjóðanna. Þeir hafa verið hataðir og fyrir-
litnir, vegna grimdar sinnar og ofsóknar gegn
kristnum mönnum. Þeir hafa ekki kunnað
að fara með vald sitt og hvert ríkið á fætur
öðru hefir undan þeim gengið, þar til nú í
byrjun stríðsins mikla að þeir héldu aðeins
höfuðborginni Konstantinopel og landmu um-
hverfis. I Asíu áttu þeir aftur á móti lendur
miklar.
I upphafi stríðsins voru Ung-Tyrkir við
völdsn, og hafði helzti maður þeirra, Enver
Pasha, hermálastjórnina með höndum. Var
Enver mikill Þjóðverjavinur, enda mentaður
þar í landi. Eins voru flestir af hershöfð-
ingjum hins tyrkneska hers. Að Tyrkir gengu
því í lið með Þjóðverjum, kom fæstum á ó-
vart. En stjórnmálamenn og blöð banda-
þjóðanna Breta og Frakka, lýstu því hátíðlega
yfir, að með þessari framkon.u sinni hefðu
Tyrkir kveðið upp dauðadóminn yfir sjálfum
sér sem Evrópuþjóð, því yrði bandamönnum
sigurs auðið, skyldi ríki þeirra sundrast og
þeir afnumdir úr tölu Evrópuþjóðanna.
Og alheimur gladdist yfir þessari yfirlýs-
ingu. Níðingsverk Tyrkja á kristnum mönn-
um, bæði fyr og síðar, sérstaklega á Armen-
íumönnum, höfðu gert þá að viðurstygð hins
síðaða heims. “Morðinginn í hásæti” hafði
gamli Gladstone kallað Tyrkjasoldán, er að
ríkjum sat næst á undan þeim, sem nú er sol-
dán. Og árin hafa að engu breytt háttum
eða lundarfari Tyrkjans.
Nú voru dagar beirra taldir í Evrópu, héldu
menn, því þe'r höfðu farið halloka í stríðinu.
Og nú var aðeins beðið eftir því að friðar-
þingið kvæði upp dóminn.
En bardamenn gátu ekki verið sammála um
skiftingu þrotabusins. Öll stórveldin vildu ná
yfirráðum í Konstantinopel, og þar með sund-
unum inn í Svartahafið. Vildu Bretar að
Konstantinopel yrði fríborg undir sinni i
í,rnd. Frakkar vildu hið sama. Italía vildi !
leggja borgina undir sig og slíkt hið sama
heimtuðu Grikkir. Þeir bygðu kröfur sínar ;
:ý bví, að af íbúum Konstantinopel væri fullur j
helmingur.Grikkir, og borgin væri uppruna- j
!c<?a grísk, höfuðborg hins gríska keisaraveld- j
r. þar til 1453, að Tyrkir unnu hana. Frið-
arþing’ð fjallaði um þetta vandamál í fullar
sex vikur, og vildi engann slaka til fyrir hin-
um. Niðurstaðan varð því sú á endanum, að
Tyrkjum var leyft að halda borginni, og þeir j
héldu áfram að vera Evrópuþjóð, þrátt fyrir
aft sem á undan var gengið.
Tyrkinn situr því þar sem hann er, ekki af
því að allir séu þess ekki fyllilega sammála að
hann hafi unnið sér ti! chelgis, heldur vegna
þess að menn komu sér ekki saman um skift-
in þrotabúsins.
Er þetta í þriðja skiftið, sem slík sundrung
hcfir bjargað Tyrkjum frá burtrekstri úr álf-
unr.i.
II.
Svartfelhngar urðu ekki eins lánsamir.
i Þessi harðfenga fjallaþjóð unir sér bezt við
J hernað og vopnabrak og hafa um aldaskejð
! átt í baráttu við Tyrki og varðveitt sjálfstæði
j sitt. Svartfellingar hafa altaf borið hlýjan
hug til hinna serbnesku bræðra sinna, og þeir
börðust jafnt fyrir frelsi þeirra sem sínu eigin
j frelsi.
I Balk'nstríðinu, sem hinar sameinuðu
Balkanþjóðir háðu gegn Tyrkjum, mun engin
þjóðanna hafa lagt jafn mikið að sér sem
| Svartfellingar, en auðvitað báru þeir minst frá
borði vegna þess að þeir voru minsta þjóðin.
Þeim kann að hafa sárnað það sérstaklega að
fá ekki að halda borginni Scutari, sem þeir
höfðu tek;ð og þráðu að halda. En þeir
hlýðnuðust fyrirmælum stórveldanna möglun-
arlaust.
Svo þegar friðslitin urðu milli Austurríkis
og Serbíu, voru Svartfqllingar fljótir til að
segja Austurríki stríð á hendur, og börðust
sem hetjur við hlið hinna serbnesku frænda
! sinna meðan þess var auðið, þó um síðir yrðu
i þeir yfirbugaðir af ofureflinu.
I fjögur ár var hin litla fjallaþjóð í hönd-
um óvinanna og hart leik’n. Fara ljótar sög-
! ur af grimdarverkum þeim, sem Búlgarar
frömdu á Serbum og Svartfellingum, því þeim
; hafði verið faiið að gæta hinna yfirunnu
1 þjóða. Svartfellingar báru harm sinn í hljóði
| og biðu eítir bjartari degi. Og þeir komu
j tímarnir að óvinirnir voru reknir burtu og
Serbía og Montenegro stóðu aftur undir sínum
j eigin fánum.
En það stóð aðeins skamma stund fyrir
; litlu Svartfjalla þjóðinni. Stjórnarvöld frið-
| arsamninganna ákváðu að gera eitt voldugt
I ríki úr Serbíu og fylkjum þeim að norðan, er
tilheyrt höíðu Austurríki og Ungverjalandi,
; en nú höfðu undan þeim gengið. En hér
skyldi einnig bæta við Montenegro — Svart-
| fjallalandinu, svo að hið nýja ríki gæti orðið
bæði víðlent og voldugt. Meginþjóðin í þess-
um sameinuðu ríkjum skyldu vera Serbar og
konungur þeirra verða konungur í hinu sam-
| einaða veldi, er heita skyldu Jugo-SIavia.
Serbar undu þessu hið bezta, en Svartfellingar
urðu óðir og uppvægir. Þetta voru þá laun-
j in fyrir að hjálpa Serbum, að fá þá fyrir hús-
I bændur.
Þeir höfðu verið sjálfstæð þjóð í svörtu
fjöllunum sínum lengur en nokkur önnur af
Balkanþjóðunum, því þeir höfðu fyrstir orðið
! til þess að iosa sig undan ánauðaroki Tyrkja,
J og jafnan verið þeim slæmur Þrándur í Götu.
Að gefa nú upp þjóðfrelsi sitt og sjálfstæði,
fanst þeim með öllu óbærilegt, og þeir neit-
uðu að hlýða fyrirskipunum friðarhöfð’ngj-
ai>na. x
Serbar voru þá ekki seinir til að senda her
manns á henlur þessum bandamönnum sínum
og ætluðu að leggja landið undir sig og kúga
þjóðina til hlýðni — bræður sína, sem mest
og bezt höfðu hjálpað þeim, er þeim lá á.
Svartfellingar veittu harða mótstöðu og ráku
Serba af höndum sér. Sendu Serbar þá meiri
j liðsafla og mun nú mega heita svo sem þeir
séu orðnir ráðandi í landinu, og berast ljótar
sögur af hryðjuverkum þeirra á konum og
börnum Svartfellinga. Á karlmönnum geta
þeir ekki hefnt sín, því þeir liggja flestir á
j fjöllum úti og vinna Serbum þaðan alt það
tjón, sem þeir geta.
En meðan þessu fór fram j Montenegro,
| fjallaði friðarþingið um málið. Sendinefnd
frá Svartfellingum mætti fyrir þinginu og bar
fram kröfur .sínar um sjálfstæði landsins.
Bentu á að Svartfellingar hefðu verið fyrsta
þjóðin, sem komið hefði Serbum til hjálpar,
og barist.undir merkjum bandamanna meðan
líf og kraftar entust. Launa bæðust þeir
engra annara en að fá að halad sjálfstæði sínu
sem sérskild og óháð þjóð, eins og þeir hefðu
verið í meira en heila öld.
Fulltrúaráð friðarþingsins hlustaði á sendi-
nefndina, en Iofaði engu. Svo hðu nokkrir
dagar að okkert gerðist. En þann 15. þ. m.
skeði sá atburður, sem Svartfellingar munu,
seint gleymc ■ ' V-nn dag dæmdi fulltrúaráð-
ið af þeim siálfstæði og þjóðarrétt og skipaði
svo fyrir að Montenegro skyldi héðan í frá
vera eitt ríki í hinu sameinaða Jugo-Slava ríki
undir serbneskum húsbændum. Dauðadóm
siálfstæðis hinnar litlu kotþjóðar undirskrif-
uðu þeir Lloyd George af hálfu Breta,
Clemenceau af hálfu Frakka og Nitti af hálfu
ítala. FuIItrúar Bandaríkjanan eru farnir af
þingi.
• En á sama degi sem friðarþingið tók sjálf-
stæðið af Svartfellingum, kom fulltrúaráð al-
þjóðasambandsins saman. Eins og ;enn
muna er það aðal tilgangur alþjóðasanib mds-
ins að vaka yfir rétti lítilmagnans og smáj jóð-
anna og sjá um að sjálfstæði og þjóðrétti
þeirra sé ekki misboðið.. Á sama degier
sjálfstæði Svartfellinga frá þeim tekið. /
Er það ekki furðusamleg tilviljun?
Glemenceau.
Stjórnarformaður Frakka, Ge-
orges Clemenceau, er nú að enda
sitt skeið sem stjórnmálamaður,
eftir meira en hálfrar aldar uppi-
haldslausar baráttu á stjórnmála-
brautinni.
Á sínum yngri árum var hann
hófl^us æsingamaður, en smá stilt-
ist með aldrinum, og nú er hann
orðinn íhaldssamur í meira lagi og
gætinn. Hann hefir mestan hluta
tjórnmálaferilsins verið stjórnar-
mdstæðingur. Það var alveg
sama hvaða flokki stjórnin til-
aeyrði, Clemenceau var ætíð á móti
henni, og hann kom þeim mörgum
á kné, því hann var hamhleypingur
á ræðupallinum. Kvað jafnvel
svo ramt að því að hann hlaut upp-
nefnið ráðuneytabani. Það var
aður ráðuneytabani. Það var
fyrst 1907, að Clemenceau varð
ráðherra og þóttu það stórtíðindi.
Var hann þá kominn yfir sextugt.
Síðan hefir hann bæði verið stjórn-
arformaður og ráðherra öðru-
hvoru. 1 byrjun stríðsins var hann ;
aðeins þingmaður, en þegar Frakk-
ar voru aðþrengdastir og alt virt-
ist tapað, tók karl við stjórnar-
taumunum, talaði kjark í þjóðina
og Ieiddi hana til sigurs. '
Dugnaður, ráðsnild og heift
gamla mannsins, mun heiminum
lengi minmsstæð. Hann var bar-
dagamaður fremur öllu öðru —
ieiðtogi, sem öll þjóðin leit til með
átrúnaði á þrautatímunum, en sem
helmingur hennar hataði, og hinn
helmingurinn elskaði, þá friður var
í Iandi.
TV!onn hefðu haldið að hin |
franska þjóð mundi krýna elliár j
gamla skörungsins með forsetatign-
irni, en svo varð ekki. Hann beið j
!ægri hluta fyrir Paul Deschanel
forseta þjóðþingsins. Sýndi það
sig þar, sem svo oft áður, að á tím- j
um nevðarinnar var Clemenceau
bjargvætturinn, en þegar henni
létti, voru öðrum veitt launin, sem
honum báru.
En þó nú að Clemenceau verði.
aldrei forseti franska lýðveldisins1
og sé á förum frá stjórnarfor-
mensku og þingstörfum, og ætli sér
að setjast í helgan stein það sem
eftir er æfinnar, þá mun heimurinn
heiðra minningu hans og sagan
telja hann með helztu mikilmennum
hinna nýrri tíma.
Dodd’s Kidney Pills, 50c askjan,
eða sex öskjur fyrir $2.50, hjá öll-
um lyfsölum eða frá
The DODD’S MEDICINE Co.
Toronto, Ont.
hafði verið af miðstjórn bænda-
flokksins.
Voraldarmaðurinn heldur áfram
að sýna bændavináttu sína í því að
ökamma leiðtoga bændanna, Crer-
ar. Af því má nokkurnveginn
marka afstöðu mannsins gagnvart
bændum.
Málaferlin innan
Tjaldbúðarsafnaðar,
(Framh. frá 1. bls.)
un séra FriSriks J. Bergmanns þá
kaami so'fnuðinum þaer eigi við því
hann hefði aldrei samiþykt þær.
Til stuSnings sínu máli kölluðu
þeir sem vitni enskan lúterskan
prest, er hingaS var nýkominn til
bæjarins sunnan, úr Bandaríkjun-
um og alinn var upp í Missouri
Synodunni, til þess aS bera um
hvaS væri hin sanna lút. trú. Kvað
hann játningarband vera lagt á alla
trúarskynjun manna, og eigi leyfi_
legt fyrir TjaldbúSarsöfnuS aS-
víkja frá því atriSi í væntanlegum
safnaSarlögum. JátaSi hann þó
aS eigi vissi hann neitt um hina ís'
lenzku kirkju, hvorki hér í álfu né
á Islandi, og aS eigi skildi hann.
orS í íslenzku!
AS yfirheyrslu allra voitta lok-
inni, stóS nú máliS um þaS, hvort
TjaldbúSarsöfnuSur væri bundinn
játningarritum, *og gæti því eigi
viSurkent trúfrelsiS né kenninga-
frelsiS, innan sinna vébanda, og
hvort ríkiskirkja íslands væri eigi
scmu lögum háS. Ennfremur
hvort nokkuS tillit bæri aS taka til
skoSanaaifstöSu séra FriSriks J.
Bergmanns í þ'essum ©fnum sem.
áhrærandi afstöSu safnaSarins.
Rangmæli.
Voröld frá 16. janúar segir í
Bita-báik sínum, að Heimskringla
hafi sagt að tveir þriðju hlutar nú-
verandi samþandsstjórnar væru
bændur. Slíkt hefir aldrei staðið
j í Heimskringlu. Vér sögðum að
tveir þriðju hlutar sambandsþings-
ins væru bændur og er það sitthvað
og stjórnin.
Ritstjóri Voraldar er að reyna
að breiða yfir svik sín við bænd-
urnar í Assiniboia kosningunum,
með því að telja mönnum trú um
ao Gouid hafi ekki yerið verðugur
bændafulltrúi, heldur dularklæddur
afturhaldsmaður, sem siglt hafi
undir merkjum bændaflokksins.
Þessi afsökun ritstjórans er frá-
munalega barnaleg og veigalítil.
Bændaflokkurinn er nýr og breiðir
faðminn á móti öllum bændum og
bændavinum, hvort heldur sem
þeir hafa verið conservativar eða
liberalar; stjórnmálafortíðm er
bændaflokknum létt á metum, því
all flestir, sem í honum eru nú, hafa
áður tilheyrt öðrum hvorum gömlu
flokkanna, og ef að ritstjóri Vor-
aidar ætlar sér að fylgja þeim
bændum, sem voru svo sannfrjáls-
lyndir að vera á móti herskyldunni
og sómasamlegri þátttöku Canada í
heimsstríðinu, þá rnunu það verði
nauða fáir bændur, sem hann getur
'•amvizku sinnar vegna léð fylgi
útt. Hvað Mr. Gould viðvíkur, þá
var hann áður liberal en ekki con-
servativ, en hann var meðr her-
kyidu en Motherwe!I ekki. Þess
' cgna fylgdi Vo aldarmaðurinn
hinum síðamefnda en barðist gegn ^
bóndanum Gould, sem útnefndur(
Mótmælti málafærslumaSur sækj-
enda því harSlega, að söfnuS-
urinn hefSi leyfi til aS viSurkenna
nokkuS annaS en þaS sem játning-
arnar bæru meS sér. Til yfirlýs-
ingar safnaSarins viSkomandi
hinni frjálsu stefnu var þá aS sinni
eigi hægt aS vísa, því safnaSar-
bækurnar frá þeim tíma fundust
eigi. SpurSist þaS síSast til binna
eldri safnaSabóka aS þær hefSu
veriS afhentar Ólafi S. Thorgeirs-
sjmi, en hann vissi eigi hvaS um
þær var orSiS. Annars var minni
hans altaf fremur á reiki.
Lauk svo yíirheyrslunni en eigi
var dómur feldur aS svo stöddu.
ÞaS var eigi fyr en 1 8. des. s. 1. aS
dómarinn tilkynti aS hann legSi
úrskurS á máliS og kvaS hann þá
upp svohljóSandi dóm:
AS sajnkvæmt annari grein
grundvallarlaga TjaldbúSarsafn-
aSar, er svo hljóSar: "GuSs orS,
eins og þaS er opinberaS í hinum
heilögu kanonísku bókuim ritning-
arinnar, er hin sanna uppspretta og
hiS fullgilda lögmál fyrir kenning,
trú og hegSan sáfnaSarins.
SöfnuSurinn játast undir lær-
dóma heilagrar ritningar á.sama
hátt og hin lúterska kirkja á Is-
landi í trúarjátningum sínum.” —
Þá væri söfnuSurinn bundinn
viS játningarritin, bví aS kirkjan á
íslar.di mundi vera þeim bundin,
þó vafalaust þar ætti sér mikiS
frjálslyndi staS, eins og komiS
hefSi fram í vitnisburSi verjenda.
en þær stefnur hefSu eigi veriS
viSurkendar. Þess vegna hefSi
söfnuSurinn eigi heimild til aS taka
boSi ÚnítarasafnaSarins og dæmd'
ist því sú samþykt ómerk og ónýt.