Heimskringla - 10.03.1920, Blaðsíða 6

é. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 10. MARZ, I92(L
Skuggar og skin.
' SAGA
Eftir Ethel Hebble.
Þýdd af Sigmundi M. Long.
Esterella saknaSi Margarét líka sjálfrar sín vegna.
Þetta góSlega andlit og KiS blíSa og kurteisa viSmót
Og eftir því sem hún hugsaSi meira um þetta efni,
fundust henni minni líkindi til aS jómfrú Hope hefSi Íó™frú Marks 8VO ^ndarlega til mín?" hugsaSi hún.
frú Marks settist niSur og breiddi silkikjólinn í kjöitu
sína. Hún var óvenjulega glaSleg og vonarfull á
srvipinn.
“HvaS ætli hafi komiS fyrir jómfrú Marks?”
hvíslaSi ein af stúlkunum aS Monu. "ÞaS lítur út
eins cg hún hafi orSiS fyrir einhverju stórhappi.”
‘ Mér er alveg sama, jafnvel þó svo væri,” svar-
aSi Mona meS ólundarsvip. En nokkrum stundum
seinna sá hún jómfrú Marks brjóta silkikjólinn sam-
an og fara öfan. Og hún fann til einhverrar undar-
legrar og óákveSinnar kvíSatilfinningu, eins og ein-
cuS, skemtunum og áhyggjulausu Kfi,” hélt Mona á"
fram hugsunum sánum. "Og hefSi ekki tekiS þaS
r.ærri mér, clf eg he:Si haft Hinrik og vonina um á-
rægjulegt l.'f viS hliS hans, jafnvel þó í fátækt væri.
En nú finst mér alt í heiiminum ganga á aftur'fótun-
jarSeignir. “Þá he.fSi eg veriS fátækur/’ hafSi hann
sagt, “og orSiS aS vinna fyrir mat mínum."
HerragarSinum tilbeyrSi stór skemtigarSur, mik-
i!l skógur og stór veiSilönd. Hann eagSi Margaret
aS sér þætti frar.-.rrskarandi vænt um þersa gcmlu
Þegar hún kom heim, í hiS litla og ekki vel hreina
lei-guherbergi, tók hún fram peningabuddu sína.
hver óhamingja væri í vændum. "Hversvegna leit Lit]u seina tað tun tina þreyttu vir.nvWu aS færa
stoIiS gullsnúrunum. Ekki lét hún Monu heldur taka
viS sinni fyrri stöSu. Þvert á móti, henni þótti
minna og minna til hennar koma, eftir því sem lengur
leiS.
* “ÞaS sem helzt djó fólk til ySar í seinni tíS, frú
mín góS, er fariS," sagSi kona nokkur viS hana
hreinskilnislega, “er þér voruS svo óhyggin aS sleppa
hinni einkaf fallegu og aSlaSandi aSstoS ySar. Vilj-
iS þér gera svo vel aS segja mér, hvar eg get fundiS
hana?
ÞaS vissi frúin ekkert um, og gat því engar upp-
lýsingar gefiS í því efpi.
Hún sagSi engum þeim, er ski'ftu viS hana( frá
“ýr augum hennar lýsti eitthvaS, sem líktist ilsku
fullri sigurgleSi."
Þegar Mona var ný sezt niSur, eftir aS ha-fa
skroppiS yfir á Oxfordstræti til aS fá sér morgun-
verSar'bita, komu boS upp tll hennar um aS frúin
óflkaSi aS hún kæmi undireins til hennar til viStals í
hennar eigin herbergi. Hún gegndi undirein-s kall"
inu og fór ofan til frúarinnar, sem stóS framan viS
eldstæSiS, en beint á móti henni stóS jómfrú Marks,
og úr augunum skein ánægja og sigurhrós. Mona
lét aftur hurSina og gekk nær.
Frúin horfSi köldu, krin.glóttu au-gunum ásakandi
á hana.
“Mona Smit'h,” byrjaSi hún í ísköldum róm;
vm. Og svo hefir samvizkan ekki látiS mig hafa ættareign — eitt af hinuim skemtilegustu heimilum á
auignablikis friS, síSan eg lék þennan hrekk viS Lett- Er.-glandi. “ÞaS er fallegasta eignin á þessu svæSi,”
I:e Hope. ÞaS er ekki tilvinnandi aS gera þaS( sem bætti hann viS. "Þó aS eignir jarlsins alf Earlstone:
rar.gt er. ■ séu meiri aS ummáli. Þar er og mjög einkenniieg
bygging, sem heyrir mér til. Hún er köiluS "Labyr-
inthen” (völundarhúsiS). ÞaS er leigt konu, sem
a’meni er köl'uS “Hin leyndardóimclfu'ia persóna",
eSa "huldukonan”. ’ '
I svipinn mundi hún ekki hvaS hann hafSi sasft
Ecnni ir -ita um 'þecsa konu. — «
I ;a bili sá Margaret nokkuS, sem batt skjótan
d'ski, er fylgdi meS. enda á hugleiSingar hennar. Þegar ögn grysjaSi til
Stúlkan s-gSi kímileit: “Frúin álítur þaS -ekki j j mannfjöidann á -götunni, ætluSn nckkrar konur, er
Vyldu sína áS búa tii handa ySur miSaftanste, rétt s-tóSu á gangstéttir.-ni hinumegin, aS flýta sér yfir
cír tebc la, og sagSi henni aS hún yrSi heirna í dag.
ÞaS leiS eki á lcngu áSur ei stúlkan kcm meS
Ic slgdan tebekka, Eprunglnn br”n og svarta t
Nc-kkrar þurr.ar sr.e
nnu.
;rf'íC?v
irSu þ.auSi vr.-u
þjófnaSinum, því hún þóttist fuflviss um aS ekki ein
um einasta dytti í hug aS trúa því um aSra eins stúlku | “ÞaS lítur út lf3™ aS Þér hafið fariS á bak mi&
og jómfrú Hope.
Mona ha-fSi aSeins einu sinni séS Hinrik eftir aS
þau skildu á matsöluhúsinu, og viS þaS tækifæri
gekk hann fram hjá henni án þess aS virSa hana viS-1
lits. HjartaS seig í brjósti hennar aS miklum mun,
þrátt fyrir þaS þó hinar mögru kinnar yrSu eldrauS- i
a og hún fleygSi höfSinu til kæruieysislega.
Hún ha-fSi ímyndaS sér aS í hans augum mundi
hún vafin einskonar dýrSarljóma í samanburSi viS
Lettice Hope, sem var þjófur. En þaS fór á annan
— aS þér hafSi beinlínis svikiS miig.
“SvikiS ySur?”
“Já. Þér eruS mannorSsspillir, meinsærismaSur
og þjófur!"
ÞaS var ekki hægt aS misskilja þetta. ÞaS var
ekki siSur frúarinnar aS draga úr hlutunum. Hin á-j þetta
kærSa sagSi ekkert. AndlitiS var öskugrátt, oig ja/fn-_______
vel varirnar voru hvítar.
"Eg er jómfrú Marks mjög þakklát fyrir aS hafa
uppgötvaS þetta,” hélt frúin áfram, engu blíSlegri
cins cg þér væruS meiri háttar iómfrú."
Mona svaraSi þessu ekki. Hún, sem vanalega
var svo orShvccs, þa.gSi nú.
"Eg verS aS fara á morgun aS ísita mér aS at-
vinnu,” sagfSi hún viS sjálfa sig. “En þaS gengur
líklega ekki vel, eins og nú er knapt um vinnu, og
haifa engin meSmæli. Ef til vill fæ eg atvinnu í ein-
hveiri af hinum minni fataverzlunum."
Hún settist niSur og horfSi í hálfgerSri leiSslu á
bakkann, þar sem daulfa, gúlleita teiS var aS verSa
kalt.
“ÞaS borgar sig ekki aS gera þaS sem ilt er. Eg
hefi áþreifanlega fengiS aS kenna á því," hugsaSi
hún enn á ný og stundi viS. Og ef Hinrik fréttir
"Af hendingu gætti hún aS nokkrum gullsnúrum íjj tl5ma si
Dagar og vikur HSu. ÞaS var f maí — þeim
mánuSi, þegar Lundúnir( heimsborgin, er lang-til-
kr T’urr.est, og félagslííiS meSal hinna æSri stétta er
veg. Hann hataSi hana og fyrirleit, sem frekast var .•
unt, fyrir aS hafa rogboriS saklausan engil og leitt o- .......
gæfu yifir hana. , Hún varS þunnleitari en hún hafSi
veriS, sl-jógari,'þögulli og kyrlátari. Hún hafSi aldrei , £ , D . ,
, „ , , . .»* viSstodd er eg opnaSi oskjuna tra Paris, sem þær
komiS sér vel, en nu hafSi þo versnaS til muna. AS . ........
num.
Hún þekti aS þaS
voru þær sömu og þér höfSuS ákært jómfrú Hope
um aS hafa stoliS frá mér. Hún segist hafa veriS
voru i.
um hver
umgangast þann, sem er hnugginn og stirSur í lund,
er aldrei skemtilegt, og stúlkurnar forSuSust Monu:
eins og pestina. Enginn taiaSi til hennar hlýlegt orS _ °
eSa vingjamlegt, og hún gat ekki spornaS viS þeirri
hugsun, aS Lettice Hope hafSi í raun og veru sýnt
henni meiri alúS og góSvíld en nokkur hinna stúlkn-
anna. Hún hafSi auk heldur stundum hjálpaS henni
viS verk sitt, bent henni á nýja liti og ti-lbreytingar,
og aldrei kvartaSi hún, þó Mona væri lundill og leiS-
inleg. Tvisvar hafSi hún gefiS henni miSdegisverS,
er hún sjálf var peningalaus, af því hún halfSi eytt
meira en hún mátti fyrir blóm handa Hinrik, eSa fyr-
ir nýja vetlinga.
“Eg 'hataSi hana, og þó hdfir hún ekki gert mér
neitt,” sagSi Mona viS sjálfa sig. “Og þetta er
hegnir.g á mig fyri-r þaS. Eg hefi heyrt( aS guS
hegni þeim, er hegSa sér illa, og eg er nú aS sann'
færast um aS þaS muni vera satt.”
ÞaS var einn kvenmaSur viS tízkuverzlunina á
“Jafnvel í "Litl-a heiviti” er lífiS skást aS vori-nu
til. Vlndblærinn frá ár.ni er þá mildari og þægilegri.
Hann flytur meS sér boSskap um sumar og græna
hrga.
Á þessum árstíma hafSi Saimúel litli gluggan op-
inn allan daginn. Og seinni hluta dags, þegar Marg-
Nafn og heimili var falsaS, en þaS var; aret kom teim ur vinnunni, gengu þau vanalega út
Hún fór svo inn
hefSi veSsett
búSina og spurSist fyrir
Henni var þá j
snururnar.
ySar hönd. Eg hefi sjáif sgS bókina og fengiS ná
kvæma lýsingu af stúlkunni, sem seldi gulisnúrurnar
til eiganda oúSarinnar. Þér stáluS þeim og léu'S
cvo nokkraT aif gullperlunum í vasa jómfrú Hope.
HvaS halfiS þér svo aS færa fram ySur til alfsök-
unar?”
Mona sagSi ekki orS. Hún stóS og hlustaSi á
þetta, hreyfingarlaus eins og k'lettur. Hún sá aS
hennar viSbjóSslega -breytni var augljós orSin, og nú
hlyti hún aS gjalda þess. Sú hugsun fanst her.ni ó-
bærileg.
"GetiS þér ekkert sagt?” hélt frú Esterella áfram.
“Nei."
“Svo þér viSurkenniS þá aS hafa gert þetta? ”
“Já, þaS er satt. Eg hataSi haná,” sagSi Monajinn- Hun
og var þungt um mál. "Þér vilduS ekki trúa því, aS j voSalega.
hún hefSi veriS í hegningarhúsi, en þaS var þó satt.
Bondstræti, sem var sárreiS yfir því aS Margaret var þér sviftuS ^ stögu ^ sem truna?5arstúlka yó.
rekin burt, og kend. Monu um þaS. — Nú hafS. þaS ar Qg gettug h&na , minn staS Hinrjk Lee kærast.
borist Út meSal stúlknanna, hver þaS var, sem hafS. jnn mhm nefndj hana engilj Qg hafg; þó ekk; djörf.
sagt frúnni frá því hvernig gullsnúrurnar hefSu horf- ung svQ mikig sem ag tala ti, hennar
iS; þaS hafSi orSiS hijóSbært einhvernveginn. Fru- Hún kom ekk; meiru upp Qg hengdi nigur höf.
uSiS.
"Qg þess vegna -— af afbrýSi og iligrini — létuS
in hafSi ekki veriS nógU varfærin, slept einu orSi hér
og öSru þar, og svo sköpuSu stúlkurnar 1 eySurnar,
unz þær voru hér um bil vissar um hvernig þetta
ha-fSi atvikaist. — Þessi stúlka var Jómlfrú Marks.
Henni þótti svo vænt um Margaret, aS hún nærri því
trúSi á hana. Og í einverunni heiima hjá sér,, í ó-
hreina, litla herberginu í Pimlico, lofaSi hún sjálfri
sér því hátíSiega aS Ihún skyldi hefna rangindanna,
sem Margaret hafSi orSiS fyrir. Og Mona, sem var )íka gert ef j,ví hefgi ekki fylgt ag eg hfgi orgig
3ér til hressingar. Samúel horfSi oft á hana meS
aðdáun, og sagSi þá stundum: “ÞaS finst engin
eins falieg og þér — ekki einu sinni í skerptigörSun-
um."
Þa-u fréttu ekkert af systur Úrsulu, o-g peningalega
voru þau í vandræSum. Drengurinn var mjög
heilsuveill og gat ekki unniS neitt aS ráSi. MóSir
hans var ennþá í betrunarhúsinu, en vesalings barniS
horfSi eftir henni á hverjilm degi.
“HefSi ekki guS sent ySur til mín, væri eg ef-
laust dauSur," sagSi Samúel á stundu-m. “ ÞaS er
vafalaust aS Beppo hefSi gert alt til aS út-vega okkur
aS borSa. En hann getur ekki mikiS, og svo tekur
móSir hans me-s'tan hluta þes-s, sem hann vinnur sér
á sjö börn og maSurinn 'nennar drekkur
Já, eg hefSi soltiS í hel, ef þér hefSuS
ekki ko-miS, einmitt þegar systir Úrsula varS aS fara
úr landi."
"Mér þykir vænt um aS eg kom, Samúel,” svar-
aSi Margaret. “ Og eins og þú veizt, hefir þú líka
hjálpaS mér. Þú hefir sagt mér aS eg skyldi vera
hughraust.
Einn maírr.orgun gekk Margaret niSur hi-nar
köldu steintröppur meS körfuna sína á ha-ndleggnum.
þér mig missa þá lang fullkomnustu og beztu aSstoS, Hún ætlaSi aS mæta Bessie nærri Covent'garSinum.
sem eg hefi nokkurnbíma haft viS verzlun mína,” Þær fóru sinn dagin nhvor á markaSinn til aS kaupa
sagSi frúin og réSi sér varía fyrir reiSi. "ÞaS var blóm. Hún hafSi yfirgefiS Samúel litla sofandi og
svívirSileg aSferS. Nú getiS þér tekiS dót ySar ogj skiliS eftir morgunverSin nhans tiibúinn hjá rúminu.
haft ySur héSan sem fyrst. Þér megiS þakka fyrir Gluggi-nn stóS opi-nn og morgunsólin sendi 'geisle
aS eg ekki sendi eftir lögreglunni. Og þ-aS hefSi egi inn á hiS sofandi barnsandlit.
geSverri og úrillari en nokkru áinni fjT( blés aS þeim
glæSunum meS endalausum aSfinningum viS jómfrú
Marks, og klögunum yfir henni viS frúna.
“Eg vona aS eg fari ekki svo úr heiminum, aS
mér gefist ekki taelcfæri til aS endurgjalda Monu
Smith ait þaS illa, sem af henni hdfir hlotist," sagSi
jómfrú Marks viS sjáifa sig. “Bara aS eg gæti séS
um aS hún yrSi rekin, sem endurgjald fyrir þaS aS
hún kom frúnni >til aS gefa minni góSu Lettice farar-
Jeyfi.”
Einn dag kom hún seinna á verkstæSiS en venja
aS mæta fyrir rétti gegn ySur.
Margaret var svo ung( aS þrátt fyrir alt og ált,
En þaS hefSi eytt of var hún ætíS vonbetri og léttari í luna aS mórgnin-
miklum tíma frá mér, og líka veriS óheppilegt vegna um. Og í seinni tíS var komin einhver sérstök von
atvinnu minnar. En eg vil alderi framar sjá ySur. og friSur yfir hana. Hún hugsaSi stundum tii orSa,
AS jómfrú Hope ætla eg aS leita um alla Lundúna-j er systir Úrsula hafSi hvíslaS í eyra hennar, er hún
borg, og taka hana heim til mín. Burt meS ySur, - var aS farai GeriS guSs vilja; þaS er vor ifriSur.”
afhrakiS!”
Og hún benti henni skipandi á dyrnar.
Mona beiS ekkii boSanna. ÞaS var
ekki
ÞaS leit út fyrir aS Basil og Franciska hefSu
gleymt henni. En engu aS síSur fann hún þann friS
í hjarta sxnu, sem o-far er öllum skilningi. Og hún
mikiS aS hún liti viS jómfrú Marks. En er hún gekk vonaSi þaS fastlega aS systir hennar, elskuleg, mint-
upp á loftiS ryfjaSist þaS upp fyrir henni, aS hún ist hennar er minst varSi, og þá mundu endurfundirn-
ha-fSi viS ótal tækifæri níSst á þessari lítilsigldu ir verSa-enn innilegri.
var til, en meS augun og yfirbragSiS svo fult af niS- stúlku. En nú kom endurgjaldiS. Næstum án þess
urbældri gleSi, aS nokkrar af hinum ungu stúlkum aS vita aí sér tók hún hatt og treyju og yfirgaf húsiS. j erfiS og leiSinleg.
veittu því dftirtekt, þegar hún gek'k umm herbergiS
þar sem þær sátu viS verk sitt.
éftir vagni — hlæjandi og masandi.
“HvaS stendur til, jómlfrú Marks?” spurSu þær
meS forvitni. “Þér lítiS út eins og þér hefSuS erft
stórfé. Kanske ein-hver ættingi frá Ástralíu hafi snú-
iS upp n-efinu?”
Þennan dag fanst henni þó vinnan óvanaiega
ÞaS var kveljandi -heitt og 1-oft-
Útifyrir stóSu nokkrar ungar stúlkur á hennar þungt. Henni var orSiS lit í höfSinu og hana lang
reki — viSskiftavinir frúarinnar. Þær voru aS bíSa aSi til aS komast heim. Þegar klukkan var orSin
fjögur, sagSi hún viS Bessie, sem sat hjá henni: “Eg
“Éigum ViS aS aka til Lady Mary og drekka þar er aS hugsa um aS ifara heim meS fyrra móti í dag.
te?” sagSi ein þeirra. "Hertogainnan af Carlton Mér er svo ilt í höfSinu.”
hefir boSiS mér til miSdegisverSar, og í kvöld fer eg “ÞaS ættuS þér aS gera,” svaraSi Bessie. “Lát-
Jómfrú Matks virti þessar háSglósur ekki svojí leikhúsiS. Þú þekkir nýju hertogainnuna? Hún iS blómin vera eftir, eg skal selja þau fyrir ySur. En
er svo skemtileg og regingsleg.
rr i’c'Is aS hún svaraSi þeim.
"rsem haífSi óvenjulegan roSa á hinu magra fallegu perlufestina sem pábbi gaf mér.
: er orsakaSist af samvizkueldi, sem brendi á fjölda af dýrum eSalsteinum.”
ha”a. og einnig af óánægju meS lífskjör sín og ó-J

Eg ætla aS brúka bíSiS þér ofurlítiS viS, meSan ögn rýmkar til á stræt-
Hún sjáif inu, svo þér eigiS hægra meS aS köma-st áfram.’
Margaret stóS þungt hugsandi og horfSi á mann-
MikiS af eSalsteinum, hafSi Mona eftir meS fjöldann. Hugurinn hvarflaSi iangt frá þeirn staS,
p;ieg ástamál, leit snögt upp og sagSi hranalega:| sjálfri sér. “Mikill er munurinn á hlutskifti mann- sem hún var á.
“Frúin ætlast til aS þér ljúkiS við silkinattkjólinn! anna í heinninum. E.inn fer í heimboS og á leíkhús; Skyldi Franciska nú vera á Paunceforte Hall?
rauSa; hún ar hér nýskeS og spurSi eftir ySur, en eg| ekur í dýrindisvögnum og lætur þjóna í einkennis- Blóma- og ávatagarSarnir hlutu aS líta vel út á þess-
búningi opna dyrnar fynr sig. Þeir ganga sannar- um tíma árs. Sir Ba-sil hafSi fyrrum lýst þeim fyrir
Iega um blómstráSar götur gegnum lífiS. En aSrir henni. Hann ha'fSi einnig sagt henni um þennan
götuna þangáS sem blómsalan var.
, Ein þeirra var ung og fögur. Hún var í biáum
sijkikjól, er lá í fellingum aS hinum fagurvaxna lík-
ama ihennar. Ifún hafSi blcmu-m skreyttan hatt á
höfSinu og gult hár, eins og Margaret sjálf.
Og Margaret þekti gerla þetta ýndislega andlit,
blláu augun og hinar nettu, rauSu varir. ÞaS var
systir hennar.
Á meSan Franciska var aS fara yfir götuna, kom
btfreiS út úr hliSargötu, meS óttalegri ferS, en var
ii’.'la stjórnaS. NeySaróp kvaS viS hátt( og á sama
augnabliki snerti bifreiSin konuna svo hún ^datt.
Margaret sá hvaS verSa vldi og hljóp til. Hún kom
mátulega snemma til aS geta dregiS syslur sina frá
hinu-m voSalcgu hjólum. (
Á sviprlundu var þarna orSiS fult af fólki.
Frartciska lá meSvitundarlaus, og kona, sem meS
henni var, nuddaSi hendur 'hennar í ráSaleysi.
“FlýtlS ykkar aS ílytja hana burtu héSan," cagSi
hún viS lögregluþjón. "Þetta er Lady Paunceforte.
NáiS í vagn eSa sjúkrdbörur. Hún er þó líklega
ekki dauS ? ”
“ÞaS hefSi hún aft sjálfsögSu veriS, ef ekki hin
snanú-'a bjómastúlka hefSi fnuscS hana í t’ma,"
svaraSi lögregluþjónni-nn. “Eftir útlitinu aS dæma
gæti maSur ímyndaS sér aS hún væri dau S. En eg
vona samt aS hún sé þaS ekki.”
XV. KAPITULI.
I
sagSi sem var aS þér væruS ekki komnar. Eg tel
víst aS seinna í dag hafi hún eitthvaS aS segja ySur
því viS víkjandi.”
“Eg þakka ySur fyrir, jómfrú Smitíi( en eg hefi
einnig nokkuS til aS segja henni.”
Mona sagSi ekkert, en augun tindruSu. Jóm-
Talfarlaust var útvegaSur léttivagn, og hin meS-
vitundarlausa Franciska flutt burt í honum.
Margaret ihötfaSi undan mannfjöldanum ög stóS
þar föl og skjálfandi aif geSshræringu. Hinar blóm'
sölustúlkurnar þyrptust í kringum hana, og dáSust
aS hu-gprýSi hennar og sn-arræSi á hættustundnni.
Hún hefSi sannarlega frels^xS líf hinnar ungu frúar,
og verSskuldaSi aS fá verSlaunapening fyrir fram*-
komu sína.
Margaret gekk h‘eim til sín um kvöldiS, þungt
hugsandi og utan viS sig.
Daginn öftir var hún ekki í rónni fyr en hún gat
sent til heimilis Sir Basils og grenslast eftir hvemig
frú Paunceforte liSi. Eftir heimilaskránni var auS-
velt fyrir haiía aS finna heimili Sir Basils. Bessie fór
í beztu fötin sín og tókst þessa ferS á hendur fyrir
hana. Hún- kom aftur meS góS erindislok og hafSi
frá mörgu aS segja.
“Þjónninn, sem lauk upp fyrir mér, hél-t aS eg
væri herbergisþerna send til aS forvitnast um hvernig
húsmóSur hans liSi. Ó, þvílíkur montari, klæddur
eins og stórherra, meS duft í hárin-u. Hann ætlaSi
aS fara aS segja eitthvaS í þá átt, aS Lady Paunce-
forte tæki ekki á móti neinum. án þá sagSi eg aS
hertogafrúin hefSi sent mig til aS spyrja um líSan
hennar.”
Bessie!” hrópaSi Margaret ó-ttaslegin.
En Bessie bara hló aS ótta hennar og hélt áfram:
‘Þegar hann heyrSi þetta( É® yfirve-gaSi hann mig
nákvæmlega; en eg lét engan bilbug á mér finna; og
eins og þér vitiS, þá var eg svo vel klædd, aS þaS
gat vel veriS satt aS eg væri frá hertogainnunni.”
"Hennar náS líSur vel,” sagSi hann, "jafnvel þó
menn væru í -fyrstunni hræddir um aS hún hefSi orS-
iS fyrir heilaröskun."
"ÞaS gleSur sannariega hertogainnuna, aS fá
þessa -fregn,” sagSi eg. Svo baS eg hann aS vera
sælan og ifór mína leiS."
"Eg er innilega glöS og þakklát, og þakka þér
margfaldlega, Bessie," sagSi Margaret.
“ÞekkiS þér hana?" spurSi Bessie.
“Eg þekti hana fyrrum.” Hún stökkroSnaSi og
sneri sér undan. Bessie spurSi einkis frekar. Hún
fann aS Margaret mundi falla ílla aS tala um þetta.
Þetta slys, sem Franciska yarS fyrir, olli afar
miklum kvíSa og hræSslu meSal heimafólksins á
Paunceforte. Frú Carew sat viS rúmsto'kkinn hjá
Francisku, sorgbitin og örvætningarfull, þar til lækn"
irinn sagSi henni aS henni mundi batna og hún verSa
jafn góS innan skams. Hún haifSi veriS meSvit-
undarlaus fulla klukkustund, og var þá óvíst hvort
hún mundi rakna viS eSa ekki. En er lífæSin fór
aS hreyfast, gáf læknirinn góSa von um fullan bata.
Nú gat hún setiS uppi og hlustaS á, er henni var sagt,
meS mjög vægum orSum( hvernig þetta hefSi at-
vlkast.
Basil sat viS hliSina á henni, og var aS hugsa um.
verSa aS ganga á þreyttum fótum gegnum óhreinar mikla arf, sem honum hafSi tæmst. Einu sinni dattl
götur of lifa viS fátækt og þunga vinnu. Og þegar þaS upp úr honum aS í raun og veru væri hann ekki - . „ . .
þessi þreytandi lífsganga er á enda, hvaS tekur þá næsti eriingi. AS hann, ef eitt visst, lítiS barn hefSi ^ hefð‘ V"ntaf 'h“ ,°g el8kule^a
viS?”. — “Eg hefi aldrei öfundaS heldra fólkiS af 'lifaS, hvorki hefSi erft herragarSi-nn eSa tilheyrandi i k°na hanS VæU ^ h°nUm fynr fult °g alt'
Meira.