Heimskringla - 16.06.1920, Blaðsíða 7

WINNIPEG, 16. JONl, 1920.
HEIMSKRINGL A . I
7. BLAÐSIÐA
The Dominion
Bank
HORNI NOTRE DAME ATE. OO
SIIERBROOKE ST.
HðfuftMtðll uppk.
VaruiAtur .......
Allar eiieuir ....
« 0,000,000
S 7,000,00»
«78,000,000
Vér óskum eftlr vHSskiftum verzl-
unarmanna og Abyrgjumst ati gefa
þeim fullnægju. SpartsJótSsdeild vor
er sú stærsta, sem nokkur bankl
hefir i borginni.
lbúendur þessajjluta borgartnnar
óska aó skifta vií stofnun, sem þelr
vita aó er algerlega trygg. Nafn
vort er full trygging fyrlr sjálfa
ySur, konur yóar og bðrn.
W. M. HAMILTON, Ráðsmaíur
PHOPfE GARRY 3450
Trygð og dygð.
Smásaga eftir Margary Land May.
Þýdd af Sigmundi M. Long.
(NiSurl.)
Hjarta Mavis sló óvanalega hart
er hún þetta sama kvöld sá hinn
xinga og vel klaedda mann, sem bar
sig til eins og þaulæfSur heims-
maSur. Henni sýndust andlits-
drættirnir miklu kuldalegri og á-
kveSnari en þeir voru er þau sáust
síSast. ÞaS var auSséS aS hann
fann til meiri áhyrgSar gagnvart
sér og öSrum en áSur hafSi veriS.
Hún var óvanalega óróleg, og for
vitni og von börSust um yfirráSin
í huga hennar. En hún vaknaSi
‘frá þessu grubli, er hún sá aS þaS
var Jean, sem hann horfSi eftir,
eins og hann einu sinni háfSi litiS
eftir henni sjálfri. Hún sá aS hug-
ur hans og hjarta var í þessu tilliti.
MánuSi seinna heimsótti hann
Mavis, þar sem hún sat viS skrif-
borS sitt í bókhlöSunni. ÞaS var
vor, og á borSnu stoS jurtapottur
meS eplablómum. ViS þa sjón
varS hann hikandi. Þau mintu
hann á þann tíma, þegar drengur-
inn Jimmie breytti í orSum og
verkum þannig, aS ifudlorSni maS-
urinn Jimmie hlaut aS skammast
sín fyrir þaS.
"Maviá — eg —” hann stokk-
roSnaSi og þagnaSi.
Hún benti á stól og sagSi vin-
gjarnlega: "Seztu niSur, Jimmie.
Þessa stund hefi eg einna minst aS
gera, svo viS getum talaS saman
í næSi.”
Han nsettist niSur og byrjaSi
stamandi og feiminn: “Þrátt fyrir
alt — ert’þú — lík sjáffri þér. ÞaS
er eins og þú getir ekki orSiS öSru-
vísi, Mavis. Nú er þaS á þínu
valdi aS gera mig farsælastan allra
manna, því ef þú segir ekki já,
mun Jean segja nei.”
“HvaS áttu viS?”
“Eg hefi spurt Jean, hvort húr
vilji verSa konan mín, og hún
sendi mig til þín.” Hann þagnaSi
og horfSi á hana sem snöggvast.
Svo hélt hann áfram: “Dæmdu
mig ekki, Mavis — ekki aS mak-
legleikum. Eg hefi síSan komist
aS raun um, aS þín skoSun var
rétt, en þaS tók mig langan tíma,
þar til eg gat athugaS hlutina frá
sama sjónarmiSi og þú. Eg hefi
oft hugsaS um þig, og þaS hefir
styrkt mig til aS vera — trúr yfir
litlu.” Hann leit til hennar meS
alvörusvip og hélt áfram: “Eg er
sorgbitinn.”
“Vertu þaS ekki,” sagSi hún
fljótlega. "ÞaS sem skeSur er
manni oft fyrir beztu. En þú verS-
ur aS lofa mér því Jimmie aS
verSa góSur viS Jean.” ÞaS var
sem niSurbæld grátstuna í rómn-
um. “Mér finst Jean varla kom-
in af barnsaldrinum.”
Jimmie varS glaSlegur á svip og
ajugun lýstu innilegri viSkvæmni,
er hann sagSi: “Þú veizt aS eg
verS henni góSur”. Hann tók um
hönd hennar. “Eg verS þaS,
Mavis.”
“Já, eg trúi þér, Jimmie. FarSu
svo. Eg er viss um aS þú ert
sannarlega ánægSur meS erindis-
lok þín.”
“GuS blessi þig!” sagSi hann og
tók meS sér minninguna um bros
hennar.
Þegar hann var farinn, grét
hún um stund. Von'brigSi eru á-
tedcanleg.
Tíminn leiS áfram sinn vana
gang. Aftur var komiS vor og
fjólurnar blómstruSu. ÞaS var
| helgidagur, en samt var Mavis í
bókhlöSunni. Þar fann hún hinn
j unga Robert Halloway. Hún
j hrökk viS er hún heyrSi hans
hreinu og djúpu rödd.
“EruS þér ekki Mr. Halloway?"
spurSi hún.
"Jú. Eg vona aS eg komi ekki
til óþæginda. Eg ætlaSi aS finna
ySur heima, en mér var sagt aS
| þér væruS hér. ÞaS hefSuS þér
ekki átt aS gera — þaS er helgr
j dagur, sem ætlaSur er til hvíldar
og skemtunar.”
“En eg elska aS vera hér," svar-
aSi hún brosandi. “Hér er svo
skemtilegt, loftiS svo Ifolt og friS-
samt, aS maSur finnur ekki til þess
aS þetta er opinber bygging.”
Hann settist niSur og athugaSi
hana nákváemlega, um leiS og
hann sagSi: "Já, þaS er sem faSir
minn vildi aS þaS væri. Hann
bygSi þaS til minningar um afa
minn. Og eins og ySur er kunn-
ugt, gaf hann þaS ekki verulega til
Luni Court. Hann vildi aS þaS
héldi sínum sérkennum. En eg
er hér viSvíkjandi ferS minni til
Englands á morgun. Og eg var
næstum búinn aS gleyma aS und-
irbúa ferS ySar þangaS.” N
“FerS mína?” ÞaS sást glögt
á apdliti hennar, hversu hún varS
forviSa.
“Já. AS vísu vitiS þér ekkert
um þaS. ' Nú hafiS þér veriS hér
bókavörSur í sjö ár, og unniS verk
ySar þannig, aS ekki verSur nægi-
lega goldiS meS peningum. FaS-
ir minn dáist aS trúmensku ySar,
og vill gjarnan sýna vott þess í
verkinu. Þess vegna sendir hann
ySur þetta, svo þér getiS hvílt yS-
ur o gfariS skemtiferS um leiS.”
Hann brosti og lagSi umslag á
borSiS.
"En — eg get þaS ekki," sagSi
hún mótmælandi. "Mér hefir
veriS vel borgaS fyrir vinnu mína.
og “trúmensku”, sem þér nefniS
svo. Eg vil helzt áf öllu vera kyr.”
“En hvers vegna? Þetta er
vanalegt. Tveir bókaverSir, sem
voru á undan ySur, fengu þaS líka.
Þetta er regla hjá föSur mínum.”
“Eg skil ekki vel.”
“Þér væruS þá hiS áttunda af
furSuverkum heimsins,” svaraSi
hann hlæjandi, “ef þér skiIduS
föSur minn, þaS gerir enginn —
og eg sízt af öllum. , Hann er nú
í New York, en skrifaSi mér um
þetta, svo aS þaS er á minni á-
byrgS, og eg vona aS þér látiS aS
orSum mínum.”
Hún tók treglega viS lynslaginu
og sagSi: “Máske föSur ySar
væri sama til hvers eg nota pen-
ingana. Ef svo væri, mundi eg
gefa Bob þá. Hann er bróSir
minn, ög dregur saman af því sem
hann getur unniS fyrir, til aS kom-
ast á háskóla. En þaS gengur svo
seint aS þolinmæSi hans er á þrot-
um.”
“Svo þú metur hann meira en
þig sjálfa?”
“Já,” svaraSi hún og roSnaSi í
andliti. “Eg veit ekki eiginlega af
hverju þaS er, en svona er þaS
samt.”
“Ójú, sannarlega vitiS þér þaS,”
svaraSi hann og brosti. “ÞaS er
stórmenska. En mér er þaS á'
nægjuefni aS geta sagt ySur, aS eg
álít aS þér verjiS gjöfinni f^á föS-
ur mínum mjög svo vel. Bob er
heppinn,” bætti hann viS og rétti
henni hendina.
“FariS þér vel, herra Halloway.
Eins og maklegt væri, get eg ekki
þakkaS ySur feSgum —”
“ÞaS er ástæSulaust,” tók hann
fram í. “Þér eruS merkileg stúlka,
ungfrú Stafford. SíSan þér tókuS
þetta verk aS ySúr, hefi eg gefiS
ySur auga.” Hann þagnaSi um
stund en hélt* svo áfram. Eg fer
til London á morgun til aS sjá vin
minn, Owen Wendsley. — Hann
er kapteinn í brezka hernum —
sæmdur Victoriu krossinum og
fleiri heiSursmerkjum. En hann
særSist hættulega í stríSinu, fékk
kúlu í fótinn og getur því ekki far-
iS aftur á vígvöllinn. Hann er
sárleiSur yfir því aS verSa aS gefa
hermannsstöSuna frá sér og byrja
á ný hversdagsstörfin heima fyrir.
Eg er hræddur um aS honum leiS-
ist lífiS. GefSu mér eitthvert
snjaillræSi, sem eg gæti boriS upp
viS hann, t. d. eitthvaS, sem öSru
fremur hefir haldiS ySur uppi á
liífsleiSinni. Allir hljóta aS hafa
einhverja sérstaka stefnu. Hvert
hefir veriS ySar helzta augnamiS ? ’
"Eg veit þaS ekki, nema ef —”
“HaldiS þér áfram,” sagSi hann
uppörfandi.
“Eg hefi ætíS leitast viS aS vera
tr^ yfir litlu.”
“Eg þakka.” Hann tók báSar
hendur hennar og bætti viS:
“Þessu skal eg ekki gleyma.” Og
svo fór hann. *
ÞaS var aS kvöldi dags nokkr-
um mánuSum seinna, þegar Mavis
kom heim frá bókhlöSunni, kallaSi'
i hún-. "Enid, hvar er —” en svo
þagnaSi hún, er tveir menn stóSu
upp, þar sem skugga bar á verand-'
ann. Hún sá þegar aS annar
þeirra var Robert Halloway. Hann,
kom nær og sagSi: “ÞaS var
slærnt aS viS höfum gert ySur
hrædda, en vinnukonan baS okkur
aS bíSa hér.”
Mavis rétti honum hendina og
sagSi: “Hjartanlega velkominn
heim aftur, herra Halloway. AS
sönnu varS mér hverft viS, en þaS
gleSur mig aS sjá ySur.”
“Eg gerSi mig svo heimakominn
aS taka vin minn meS mér hingaS.
MeS leyfi vil eg gera ykkur kunn-
ug. Ungfrú Stafford, — Owen
Wendsley lávarSur.”
Hár maSur vexti, herSabreiSur
og vel limaSur, færSi sig nú nær,
laut sínu dökka höfSi og rétti henni
hendina. Þegar hann rétti úr sér
litu þau hvort á annaS og hann
sagSi: “ÞaS kemur fyrir aS Bob
segir satt, ungfrú Stafford. Hann
sagSi mér hvemig augu þér hefS-
*uS, og nú sé eg aS þau hafa í sér
fólgna þessháttar trú og staSfestu,
sem flytur fjöLl.”
“Þér muniS líklega eftir, aS eg
baS ySur um eitthvaS, sem eg gæti
notaS til hughreystingar og upp-
örfunar, og eg gerSi þaS. Sálar-
ástand Owens var hræSilegt, og
þaS er ástæSan til þess aS viS er-
um komnir til Luni Court.”
Mavis leit meS hlluttekningu á
Wendsley og sagSi: “Þér emS
hjartanlega velkominn.”
Hún sá hann af og til. Stund'
um kpm hann í bókhlöSuna og leit
á bækurnar. Stundum kom hann
heim tiíl hennar og þáSi tebolla
Hann mintist þá stundum á her-
mennina í skotgröfunum og alt senl'
þteir hefSu orSiS aS líSa, en þaS
vlrtist olla honum þunglyndis.”
“HugsiS ekki svona mikiS um
þær hörmungar,” sagSi hún í bæn-
arróm, er hún sá hvaS hann var
dapurlegur.
Enid var ástfangin af Owen
Wendsley, og sagSi Mavis frá því.
Hún svaraSi:
“Já, hann er eflaust góSur maSur
og fremur laglegur, ef hann hefSi
ekki þetta stóxa ör á kinninni.”
"Eg get ekki annaS en dáSst aS
honum,” hélt Enid áfram. “Og
þegar þú nefnir öriS, þá er þaS
honum til heiSurs. Hann fékk
þaS er hann frelsaSi herdeildina
sína frá því aS vera strádrepin af
óvinunum. Hann fékk líka Vict-
oriu-krossinn. Hvers vegna finst
þér ekki ti‘l um hann? Þú ert
næstum fráhrindandi þegar hann
er hér.”
Mavis svaraSi því engu.
Tíminn leiS. Wendsley hafSi
spilaS golf, gengiS sér lil skemtun-
ar og notiS náttúrufegurSarinnar,
og aS mestu leyti náS fullum kröft-
um, svo hann var farinn aS tala um
aS fara aftur til Englands. En
hann var hikandi og eins og á báS-
urR áttum. En svo kom bréf, sem
gat þesis aS hertoginn frændi hans
væri dáinn. Wendsley var erfing-
inn og menn vonuSust eftir hon-
urn í Englandi. Svo nú hlaut hann
aS fara.
Hann kom sjálfur til aS segja
Stúlkur, veitið oss áheyrn
Þetta hár hefir vexið á þremur árum, með því eingöngu að nota
L. B. HAIR TONIC.
ÁBYRGSTUR HÁRVÖXTUR:
Karlmenn, sem orðnir eru á parti sköllóttir, þeir isem tapað hafa hári
— fólk sem þjáist af væring eða útbrotum á höfði, þarna er lækningin
fyrir yður.
Notið L. B. HAIR TONIC og iþér munið verða fprviða á þvf, hvað
skjótan ba-ta það veitir. Ein flaska seglr strax til. Lesið eftirfylgjandi
vottorð frá fólki í Winnipeg:
Winnlpeg, Man., 18. apríl 1920.
Nú um nokkur undanfarin ár hafði eg slæma væring í höfði, svo að hárlð
losnaði og datt af mér. Eg reyndi næstum þvf öll meðöl, sem fáanleg voru á
markaðinum án þess að fá nokkra bót á þessu. En nú eftir að hafa brúkað E.
B. Hair Tonic í sex mánuði er öli væring horfin og hætt að detta af mér hárið.
Hárið hefir þyknað fjarska mikið og er óðum að verða svo að flestar konur
þættust gótSar ef þær hefðu annan eins hárvöxt. Það þakka ég L. B. Hair Toníc.
Mrs. W. H. SMITH, 290,Lizzie St.
Hér með tilkynnist hverjum sem heyra vill, að nú í mörg ár hefl eg mátt
lieita alveg sköllóttur En eftir að eg hafði brúkað 2 flöskur af L. B. Hair
Tonic, fór hár að vaxa aftur og yfir allan'hvirfilinn íiefir vaxið smágert hár, svo
að líkindi eru til að eg fái alveg sama hárvöxt og eg áður hafðl. Eg hefl því
ásett mér að halda áfram aðbrúka L. B. Hair Tonic.
Yðar elnlægur.
Mr. T. J. PORTER,
eigandi ‘Old Country Barber Shop”, 219*4 Alexander Ave. Wininpeg, Man.
r
Sá sem auglýsingu þessa ritar hefir reynt allar sortir af bármeðölitm
nú um síðastliðin tíu ar, en oftir að hafa brúkað L. B. Hair Tonic, getur
hann með glöðu geði sagt að L. B. Hair Tonic hafi veitt meiri og skjótari
bata en öll önnur hármeðöl til samans er reynd hafa verið hér í Winnipog
L. B. Hair Tonic eykur hárvöxt, hvort heldur er á ungum eða gömlum.
. Yér ábyrgjumst að það skai auka skeggvöxt, hvort heldur er á kjálkum'
eða vör. Gott er og að bera það á augnabrúnir. Peningum skiium vér
aftur með ánægju, ef káupendur eru ekki í aila staði ánægðir.
Meðal þetta hefir meðmiæli meira en 60 ly.fsala í Winnipeg. Reynið
eina flösku af þvf strax, þér sjáið ekki eftir því-
Elaskan koiktar $2.00 oða með pósti $2,30. Ef 5 flöskur eru keyptar
$10 00 sendar með express kaupanda að kostnaðarlausu.
L.^B. Hair Tonic ( ompany.
273 LIZZIE STREET, WINNIPEG
Til sölu hjá:
SIGURDSSON, THORVALDSON CO., Riverton, Hnausa, Gimli, Man.
LUNDAR T'RADING CO-, Lundar, Eriksdale, Man.
McCULLOUGH DRUG STORE, Winnipeg, Man.
SARGENT DRUG STORE, Winnipeg, Man.
NESBITT’S DRUG STORE, Winnipeg, Man.
LYON’S DRUG STORE, Winnipeg, Man.
COLCLEUGH S DRUG STORE, Winnipeg, Man.
“Svo þér álítiS að hann hefSi
Mavis frá því. Hún sat þá fyrir
framan eldstæSiS í svefnherberg'
inu og horfSi í gilóSina meS
þreytulegu augnaráSi. Hún brosti
tíl hans, en er hún sá áhyggjusvip-
inn á honum, sagSi hún:
“HvaS he'fir komiS fyrir?”
Hann rétti henni símskeytiS, og
er hún hafSi lesiS þaS, sagSi hún
'olátt áfram: "ÞaS er sorglegt.”
Hann settist svo í stólinn og fór
aS segja henni frá frænda sínum.
Hann hafS alist upp hjá hertogan-
um, og þótti mjög vænt um hann.
ÞaS var ýmislegt, sem þeir höfSu
ætlaS aS framkvæma — meSal
annars aS mynda samkvæmisfélag
fyrir harmenn. — AS sönnu væri
þaS ætlun sín enn, aS koma því í
verk, en nú yrSi hann ekki nema
einn um þaS. SíSan fór hann aS
ta’la um eitt og annaS, og spurSi
hana aS lokumt hvort hún hefSi
nokkurntíma veri^ ástfangin.
“Já, einu sinni,” svaraSi hún ró-
lega.
“Og þér giftust honum ekki?
Þér hafiS máske ekki haft verulega
ást á honum?"
“Jú, eg élskaSi hann^’ ’svaraSi
hún og starSi inn í eldinn. “En
hann vildi eg færi meS sér og yf'
irgæfi móSur mína fárveika og
systkini mín. En þaS var mér ó-
mögulegt. MeS því hefSi eg
breytt á móti skyldu minni og
trúnaSi viS þau. Og þaS fanst
mér ekki myndi vera neinn gæfu-
vegur."
“Var hann viss um aS þér elsk-
uSuS hann?”
“Ekki þá, en seinna.”
"Svo hann kom aftur?”
“>á, en þá var hann búinn aS
gleyma mér. ÞaS var ríæstum
hlægilegt,” bætti hún viS meS lág-
um hlátri, "aS Ihann eftir á skyldi
giftast systur minni.”
“Systur ySar? Drottinn minn!
Var ySur þaS ekki óbatfrilegt? ESa
'höfSuS þér gleytm honum?”
Hún drap höfSi og svaraSi lágt:
“Alls ekki gleymt honum, og þaS
var afar sárt fyrst í staS.’
"En nú?”
“En nú þykir mér vænt um aS
þaS fór einis og þaS fór, því þaú
eru mjög svo ánægS.”
Hann leit á hana undrandi.
“Eg er aS hugsa úm aS segja
ySur nokkúS.”
Hún hneigSi sig samlþykkjandi.
“Eg þekki yfirmann í hernum
heirna. Hann særSist í stríSinu
svo hættulega. aS hann hlaut aS
yfirgefa hermannastöSuna. Hann
lá lengi í sárum og hafSi þá nægan
tíma til aS hugsa um eitt og ann-
aS, og komst aS þeirri sorglegu
niSurstöSu aS lífiS væri einkis
virSi, og eina úrræSiS aS ljúka því
sem allra fyrst. Þá vaT honum
sagt frá stúlku — ungri stúlku —
sem ekki þurfti aS sjá hætturnar í
skotgröfunum til þess aS sjá hvaSa
skyldur 'henni bæri aS rækja, og
Iþó hafSi hún engar uppörvandi
hvatir til þess aSrar en sína sér"
stöku skyldurækni. Vinur minn
mætti þessum kvenmanni seinna.
Hann var ríkur og hátt settur, sem
menn kalla svo, -aS mannvirSing-
um. Hann hafSi gjarnan viljaS
láta hana, sem hafSi veriS svo trú
yfir litlu, verSa hluttakandi í öllu
er hann átti, og gera hana einvalda
ýfir miklu, 'því hann elskaSi hana
‘heitt.’
Hann beygSi sig í sætinu, og
hotfSi inn í hennar trúföstu augu.
“OpinberaSi 'hann ekki ást sína
til hennar?” spurSi Mavis í lágum
róm.
“Nei, hann áræddi þaS ekki, —
stúlkan virtist vera fráhverf hon-
um.”
Hún stóS upp snögglega og
sagSi meS ákafa: “Hann hefSi
átt aS spyrja hana. Máske hún
hafi elskaS hann, en ekki þoraS aS
láta þaS í 'ljós, ef til vill veriS
hrædd um vonbrigSi eSa svik.
Kanske hana hafi líka dreymt um
'} s háfctar ást alla sína æfi, en
aidrei þoraS aS láta rödd hjarta
síns tala.”
Hann þókaSi sér nær henni og
sagSi:
átt aS tala?”
"Já, þaS álít eg. Tvær manns-
æfir eySilagSar aS óþörfu.” Róm-
ur hennar varS klökkur. ”Ó, því-
líkt tjón — slík ógæfa!”
“Mavis!” Sterkur tilfinninga-
straumur kom fram í þessu eina
orSi.
Hún leit til hans meS fölum
kinnum og undrandi augum.
“Mavis! Þú ert stúlkan og eg
talaSi um sjálfan mig.”
Hann tók utan um hana, og
bæSi liSin tíS og ókomin hvarf
þeim í þessum ástríku faSmlögum.
Endir.
----------x---------
Frá Santa Rosa, Cal.
23. maí 1929.
LLerra ritstjóri!
ÞaS hlýtur vissulega aS gleSja
hvern einasta góSan Islending, aS
lesa um sigurvinninga Fálkanna og
þó hlýtur þaS aS gleSja þá enn
innilegar, sem þekkja þá, eSa fólk
þeirra persónulega. Og þar sem
eg er ein af þeim, finst mér, um
leiS og viS þökkum Fálkunum
þeirra ágætu framkomu, þá sé bara
sanngjamt aS minnast svolítiS for-
eldra þessara drengja og þakka
þeim fyrir aS hafa gert þeim þaS
mögulegt, aS verSa svona full'
kominir í Hockey-leiknum. Eg er
persónulega kunnug Fredericksons
fjölskyldunni, og er alveg viss um
aS 'þaS var Jón Frederickson, faSir
Franks, sem batt fyrstu skautana á
fætur hans og leiddi hann fyrstu
sporin á svellinu. Og svo er vel
líklegt aS hafi veriS meS fleiri af
forelu ,m drengjanna. Því e'r.s
finst mér vert aS þakka þeiim, se-
lögSu ”ndirstöSuna. Jón Fre<- -
rickson gerSi vissulega sitt til þess.
Eg veit aS þaS muna margir í
Winnip t eftir( hve hart hann
vann aö því aS búa til skautasvell
handa unglingunum þar í nágrenn-
inu; ekki aSeins einn vetur, heldur
marga vetur. Hann gerSi þaS ekki
í gróSaskyni, eins og allir vita, sem
þekkja hann, heldur til.aS gleSja
unglingana. Og eg veit aS marg-
ur þeirra minntet nú þess, aS hafa
skemt sér vel á litlu skautasvellun-
um þeim. Sigurvinningur hvfre
einasta lalendings er gleSi heilláT
þjóSar.
Mrs. F. B. Hintze.
%
----------X----------
Hinn aldraði, sjúki íaðir.
Eg man þá mæru daga,
er mögur lék um rann.
Eg árla brá þá blundi,
íbeSnum kysti eg bann.
Og hugsun mín var helzta
aS hamast dag langann.
Eg fórnaSi þoli og þreki,
og þaS var alt fyrir hann.
j
Eg mairþær sælu stundir,
er sveinninn óx viS barm.
Og myndin hans hin mæra
hún mýkti allan harm.
ViS lékum saman leiki,
í lífi hans unun fann.
£g offraSa öllu — öllu,
og alt var þaS fyrir hann.
Nú er hann talinn einn meS ýtum
svo íturprúSur á þingamótum.
Nú safnar hann bæSi auSi og afli,
og einróma trausti á þjóSar bótum.
Nú heyrast til min krampa köstin,
í kengbognum lendum sáru veinin.
Má þá ei treysta tignum syni,
þar til í moldu leggjast beinin?’
Nú bara mín er óskin eina,
aS hér und lægi hjartarótum
eitthvaS sem vildi vott þess bera,
aS væri þó taug í þankamótum,
sem aS nú tengdi önd viS öndu,
þó íbúSir sálar séu ólíkar.
Á endanum verSur alt hiS sama,
á
því allar safnast leifar slíkar.
lT"
---------X----------