Heimskringla - 13.10.1920, Side 6

1 BLAÐStÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 13. OKTÓBER 1920
Diana Leslie.
SKALDSAGA
Efbr Charle* Garvice.
I^ýdd af Sigm. M. Long.
“Já, svo er þaS," sagSi jarlinn. “Mér sýnist þaS
vel til falIiS, aS láta þær fá “KlaustriS”. HvaS
finst þér, Romney? — Eins og þú veizt, Gifford, er
J>aS Romney, sem hefir umsjón meS fasteignunum.”
"HvaS er leigan?” spurSi Gifford.
“Tvö hundruS og sextíu pund um áriS,” svaraSi
Romney fljótlega. “En hvaS heita þær?"
Herra Gifford Leslie sat meS bollann í hendinni,
og fékk sér drjúgan sopa af kaffinu áSur en hann
svaraSi. “Delorme. Nafn stúlkunnar er Eva.”
1 I. KAPITULI.
“Þú virSist aS vera vel ánægS, Eva,” sagSi frú
Delorme. "’Þér hefir gengiS alt aS óskum.”
"Já, fullkomlega.”
"Já,” sagSi hún og stundi viS og leit undan.
“Eg öfunda hana.”
“Hversvegna?" spurSi hann. “Eg get ekki trú-
“Jæja, góSa Eva, eg vil ógjarna vekja hjá þér aS a£ þér öfundiS neinn.”
vonleysi um áform þín; en þaS sér hver maSur, aS
hann er ástfanginn af jómfrú Leslie.”
"Er þaS svo?" svaraSi hún. “Eg vildi mega
segja ySur hugsanir mínar núna; en þér munduS aS-
"ÞaS veit eg vel,” svaraSi Eva meS lítilsvirS- eins hlæja aS þeim.
^ggu. En eg fæst ekki mikiS um þaS; viS sjáum “ÞaS mundi eg ekik gera,” mælti hann, og var á
hvaS setur. . Úr því eg hafSi svona áhrif á hann móti vilja sínum hrifinn af, hve hún var dapurleg á
fyrsta kvöldiS, þá hefi eg góSa von um framhaldiS. j svipinn."
Þær mæSgur, hina stoltu LafSi, og einfeldninginn
dóttur hennar, er eg viss um aS fá í liS meS mér.”
“Eg vona aS þú verSir heppin," sagSi eldri kon-
an innilega. “Eg hefi aldrei séS jafn skemtilegan
staS. Og eg verS aS viSurkenna, aS þaS kom vatn
í munninn á mér, viS aS sjá allan þann góSa mat,
og svo borSbúnaSinn og þjónana.”
“HeldurSu ekki aS þaS hafi veriS svipaS fyrir
mér,” svaraSi Eva. “Er var hrædd um aS eg mundi
gera eitthvaS axarskaft og eySileggja alt saman. Og
“EruS þér viss um þaS? Þá hætti eg á aS hafa
ySur aS trúnaSarmanni.”
“Ef þaS væri ySur til hjálpar og hugfróunar, þá
geriS þér þaS,” svaraSi hann; en í sömu andránni
fanst honum hann sjá eftir aS hafa sagt þetta.
"Já, eg ætla þá aS hætta á þaS,” sagSi hún eftir
stundar þögn. “Leslie lávarSur, hafSi þér nokkurn.
tíma heyrt um mann, sem dæmdur var til æfilangrar
fangavistar, meS járngrímu fyrir andlitinu?”
I “Já,” svaraSi hann.
svo vissi eg aS Gifford hafSi ekki af mér augun. En | "AS vissu leyt; hefir verig Hkt ágtatt fyrir mér
þaS tókst framar vonum, og enginn hafSi neitt út á Æfi mín hefir veriS fábreytt og einmanaleg. — Eg
mig aS setja. — Já, þaS er satt, þetta er ljómandi ( veit hverjn þér munig svara _ a8 eg {il skams tíma
heimkynni, og þaS skal verSa mitt — ^meS tíS og hafi átt hfandi fögur Qg eigi mógur enn(þá En ef
Og hvaS er þaS?" spurSi hann alvörugefinn.
AS þér minnist ekik á þetta viS jómfrú Leslie,”
sagSi hún og leit til hans bænaraugum.
Hann hugsaSi sig um augnablik, og sagSi svo
meS hægS: “Já, þaS skal eg gjarna gera.”
“En hvaS þér eruS góSur. Þér getiS því naum-
ast nærri, hvaS þaS gleSur mig, aS þér sýniS mér svc
mikla tiltrú. Eg vona einlæglega aS þiS verSiS far-
sæl. ÞaS líSur líklega ekki á löngu, þar til mér gefst
tækifæri aS tala um þetta viS hana líka.”
“Eftir einn mánuS,” sagSi hann í hugsunarleysi.
“ÞaS er fresturinn, sem jómfrú Leslie hefir sett, og
þegar hann er liSinn má gjarna opinbera þaS öllum
heiminum," sagSi hann og hló aS hugsun sinni.
Hún ibrosti og hneigSi sig. Svo rétti hún honum
j íiendina. Han hélt henni augnablik og lét hana svo
detta niSur. Hann fann ekki betur en aS hún brendi
i hann; en ekki datt honum í hug aS kyssa hana, eins
j og hann hefSi gert viS hendi Díönu.
“Eigum viS aS reyna til aS ná hinum,” sagSi hún
! og snerti hestinni meS svipunni. “Eg held aS eg sé
nú taugasterkari og svo er hesturinn mesta þægSar-
skepna.”
tíma.
Þær Delorme.mæSgur komu á tilteknum tíma og;
settust aS í “Klaustrinu”. LafSi Fayre heimsóttj|
þær og bauS þeim til miSdegisverSar. Og er hún
kom til baka, varS henni afar tíSrætt um, hvaS jóm-
trú Delorme væri falleg og aSlaSandi. •
Eftir miSdegisverSinn hlutu allir aS vera á sama
12. KAPITULI.
. Ef Díana hafSi ekki meS öllu gleymt því,
gerSist kvöldiS fyrir, þá tókst henni þó ágætlega aS
máli og lafSi Fayre hafSi veriS, því jómfrú Delorme ]eyna því. Hún hafSi legiS vakandi meirihluta næt-
þér hefSuS ljósa hugmynd um, hvaS ungri stúlku
getur fundist hún vera einmanaleg, jafnvel þó hún
væri umkringd af .vinum og ættingjum —”
"Eg hugsa helzt aS eg skilji þaS,” sagSi ihann.
“Þér haldiS þaS ----- en — fyrirgefiS mér ----- en
sern þér skiljiS þaS ekki til hlýtar. FaSir minn hugsaSi
I ekki um annaS en peninga — aS græSa peninga.
I Hann safnaSi og lét eftir sig miklar eignir. En þótt
var hreinasta afbragS aS fegurS og allri framkomu unnnar og hugsaS um Romnev og Lvu Delorme. Og hann væri ör á gu]1> hafSi hann ekkert hjarta til aS
sinni.
Gifford Leslie brosti í annaS munnvikiS, því Eva
komst aS lokum aS þeirri niSurstöSu, aS hún hefSi
gert úlfalda úr mýflugunni. Húr. sá svo mikiS eftir
jjerSi ekki eitt eincista misgrip viS miSdegisverSar- því, aS hún afráS aS biSja Romney fyrirgefningar.
IjorSiS, eins og orSiS hafSi fyrir Díönu. Hún hegS- Svo beiS hún, þar til hún heyrSi hann ganga um. Þá
-aSi sér óaSfinnanlega aS öllu leyti. Og eftir því læddist hún á eftir honum og lagSi hikandi hendina
sem lafSi Fayre sá hana lengur, varS hún meira hrif- á herSar hans.
in af henni. j “Þú ert seint á ferli,” sagSi hún og kom meS var-
“Þegar kvenfólkiS var komiS í burtu, sagSi jarl- irnar fast aS eyranu á honum.
“Hún er framúrskarandi þess stúlka, Gifford, “Já, elskan mín. Eg sat svo lengi uppi, sokkinn
niSur í dapurlegar hugsanir. Ó, Díana, þú gerSir
mig svo áhyggjufullan í gærkvöldi.”
Hún lagSi fingurinn á varir hans.
“SegSu ekki meira,” hvíslaSi hún. "SagSi eg
ínn:
og svo vel aS sér. Hún talar svo gott mal, eins og
orSin væru tekin úr orSabók eS málfræSi. Er hún
■ raun og veru mjög rfk?"
“Já, hún fær upp á einn eSur annan máta afar
xnikla peninga,” svaraSi Gifford kæruleysislega.
“ÞaS væri sannarlega gott tækifæri fyrir ungan
anann. HvaS sýnist þér, Romney?
«og hló viS. j
Þegar þeir komu inn í setustofuna sat lafSi Fayre^
þar og jómfrú Delorme viS hliSina a henni, hæglát
og virSuleg. Hún var aS fletta myndabók, og dáS-
ist aS myndum Feyre-ættarinnar, sem voru í bók- (
inni. Eins og vant var hafSi Díana fariS út til aS
fá sér ferskt loft, og Romney var í þann veginn aS J
fara út líka til aS horfa eftir henni. En þá sagSi
anóSir hans viS Ihann:
"ViÍtu ekkibiSja jómfrú Delorme aS syngja fyr-
ir okkur, Romney?”
Hann fór og opnaSi píanóiS, en horfSu þó stöS
gefa hinu eina ibarni sínu — dóttur sinni.” — Hún
leit undan og röddin skalf, og þó ekki væru tár í aug-
um hennar, þá ímyndaSi Romney sér aS svo væri.
— “MóSir mín er skyldurækin aS vissu leyti, en hún
er ekki í minn garS eins og ihún ætti aS vera. I gær,
er eg var á heimili ySar, óskaSi eg einungis, aS á
hverjum degi væri eg umkringd öSru eins ástríki og
samræmi, eins og þar er. MeSan viS sungum, hugs-
aSi eg meS mér: Ef eg aSeins hefSi slíkt heimil —
þvílíkan bróSur eSa systur —”. Hér stansaSi hún
og rómurinn skalf. — "Hvernig eg hefSi þá veriS
laus viS marga vonleysisstund. Og þrátt fyrir aS
mér leiS svo einstaklega vel á heimili ySar, þá olli
þér ekki, þegar viS vorum aS fiska, aS eg væri óvar-^þaS mér hinsvegar slíkra kvala, aS mér lá viS aS
færinn einfeldningur. Þú trúSir mér ekki þá, en nú heita sjálfri mér því aS koma þar aldrei framar.”
sagSi jarlinn hefir þú hlotiS aS sannfærast um þaS."
Honum létti talsvert.
“Svo þú varst ekki — hvaS á eg aS segja —
reiS viS mig, Díana?"
“Þey, þeyl” sagSi Díana og dró sig í hlé hæfi-
lega snemma, því Alice talaSi til þeirra ofan af loft-
inu.
“Um hvaS eruS þiS aS tala?”
“Komdu ofan og hlustaSu á þaS,” svaraSi
Romney.
Þegar gestir voru til miSdegisverSar var LafSi
Fayre vanalega sérlega alvarleg á eftir. En þaS var
þvert á móti meS jarlinn. Hann var íhinn kátasti,
\xgt út í gluggann. Fyrst lék hún lágt samspil, og svo 0g byrjaSi strax á langri lofræSu um jómfrú Del-
söng hún óbrotiS smákvæSi, sem margt barniS hefSi orme. “Ef allar ungu stúlkurnar hinumegin hafs-
getaS sungiS, en henni fórst þaS svo vel, aS ólundin ins,” sagSi hann, “eru líkar henni, þá er þaS mesta
1 3. KAPITULI.
Gifford Leslie ihafSi aldrei veriS eins aSlaSandi
og hann var þetta kvöld, þr'átt fyrir þaS aS lítiS
hafSi veriS um gleSi viS miSdegisverSaxborSiS.
ÞaS lá ekki vel á Romney. Hann þóttist hér um
bil viss um. aS enn hefSi jómfrú Delorme hepnast aS
komast aS kulda á milli jómfrú Díönu og hans. Hann
reyndi aS horfa framan í hana; en Díana, sem af-
brýSin kvaldi miskunnarlaust, forSaSist aS líta til
hans. Alice gerSi sitt ítrsta, meS sinni vanalegu
góSsemi, aS fá hana inn í samtaliS; en þaS mishepn-
aSist.
“Ertu lúin, Díana mín?” spurSi hún, iþegar þær
höfSu yfirgefiS karlmennina og voru komnar inn í
setustofuna.
“Nei,” svaraSi Díana næstum kuldalega. “En
hér er svo heitt. Eigum viS ekki aS fara út á sval-
irnar?"
“Jú. gjarna,” svaraSi Alice. En þá kallaSi
LafSi Fayre til hennar, aS koma aS spila, svo Díana
fór út einsömul.
HiS hreina og svala loft hresti hana, og hún dró
hvarf af Romney.
furSa, Gifford, aS þú skulir hafa sloppiS þaSan ó-
Rómur jómfrú Delorme var aS sumu leyti eins giftur. — Nú, og hvaS ætliS þiS svo aS gera í dag?”
aSlaSandi og fegurS hennar, og söngurinn var svo “Eg held þær ættu aS ríSa út sér til skemtunar,”
hrífandi, aS Romney fanst hann vakna af draumi, er sagSi LafSi Fayre.
hún hætti. | “ÞaS er ágættl” hrópaSi Romney. “HvaS seg-
"Þakka ySur fyrir, jómfrú Delorme. Þér hafiS h Díana um þaS?"
fallega söngrödd.” { "£f Alice verSur meS — þá hefSi eg gaman af
“ÞaS er vingjarnlegur vitnisbruSurt herra lá- því, sagSi hún. v
varSur. En viljiS þér ekki syngja ofurlítiS fyrir “Alice vill alt sem þú vilt," svaraSi Alice og
migj” brosti ástúSlega til hennar.
Flann sárlangaSi til aS segja nei, en sá aS þaS var
altof opinber ókurteisi.
Hún blaSaSi í nótnahefti, unz hún fann Gæfu-
fcarniS”, sem hún benti honum svo á, og meS afsak-
andi brosi mælt hún: “ÞekkiS þér þetta kvæSi?”
Hann játaSi því kuldalega.
“ViljiS þér syngja þaS meS mér?”
“Eg vil gjarna reyna þaS,” svaraSi hann hikandi.
En er þau voru byrjuS, þá gleymdi hann, sem var
sönghneigSur aS náttúrufari, öllu öSru. Og þau
voru svo samróma, aS þaS var sem röddin kæmi úr
einum hálsi. MeSan á söngnum stóS horfSi hún á
hann föstum bænaraugum; og aS lokum varS hún
svo klökk í rómnum, aS þaS hreif alla er heyrSu.
I svip var Romney sem heillaSur af þessari
atúlku. En svo var sem hann alt í einu áttaSi sig,
og hann sagSi: “Nú verS eg aS fá mér vindil. Þér
íyrirgefiS, jómfrú Delorme.” Og svo flýtti hann
»ér út um dyrnar, sem stóSu opnar.
Þar úti stóS kvenmaSur, sem hallaSi sér upp aS
einni súlunni. Flann flýtti sér til hennar.
“Díana,” sagSi hann lágt og IagSi um leiS hand-
legginn utan um hana. Hún þokaSi sér lítiS eitt
aftur á bak, svo ljósbirtan féll á andlit hennar, sem
var vott af tárum. Díana!” endurtók hann vikn-
andi. “hvaS er um aS vera? Þú ert þó ekki aS gráta,
elskan mín?”
Nei,” svaraSi hún sorgbitin. Og áSur en hann
gæti hindraS þaS, reif hún sig lausa frá honum og
hvarf.
Jómfrú Delorme hafSi ekki veriS lengi á sjónar-
sviSinu, er hún hafSi vakiS eftirtekt. Og þaS vissi
hun gerla, er hún ók heim og settist sem þægilegast í
hinum skrautlega og fallega vagni, og sigurbros lék
um varir hennar.
“Þá er þaS afráSiS.” sagSi LafSi Fayre meS ó-
vanalegum ákafa. “Mér þykir vænt um þaS, því eg
hefi sent til jómfrú Delorme aS spyrja, hvort hún
vildi ekki vera meS.”
Romney lét sem hann heyrSi þetta ekki. Og viS
morgunverSinn var hann óvanalega fáskiftinn. En
undireins og búiS var aS borSa fór hann út til aS
velja reiSskjóta handa jómfrú Delorme.
Jómfrú Delorme beiS þeirra úti fyrir Klaustrinu.
Díana og Aiice riSu á undan.ven hin komu á eftir.
Díönu var stór skapraun aS því aS heyra stöSugt
málæSiS og hláturinn í jómfrú Delorme, en hún
reyndi aS láta ekki á því bera.
Loksins sagSi hún viS Alice:
“Eigum viS ekki aS fá okkur einn góSan sprett?
Lævirkjann sárlangar til aS teygja úr sér.”
“Er þaS viSeigandi aS yfirgefa jómfrú Del-
orme?” sagSi Alice hikandi.
“Ó, hún er í góSs manns umsjón," sagSi Díana;
og svo þeystu þær af staS.
Romney horfS^i dþreyjufullur á eftir Díönu.
“ÞoriS þér aS hleypa hestinum?” spurSi hann
svo jómfrú Delorme.
“ÞaS held eg ekki,” svaraSi hún kvíSandi. "En
hvaS jómfrú Leslie ríSur vel,” hélt hún áfram, “og
er aSdáanleg á hestbaki.”
“Já, þaS er satt, og —þaS gleSur mig, aS ySur
skuli finnast til um hana.”
"Ó, maSur getur ekki stilt sig um þaS,” svaraSi
hún einlægnislega. “Eg vildi gjarna óska, aS hún
vildi unna mér vináttu sinnar, — eg á viS, aS hún
yrSi sönn vinstúlka mín."
“Eg skil þaS velj’ sagSi hann ákafur. “Díana
— jómfrú Leslie — er aSlaSandi flestum stúlkum
fremur á hennar aldri.”
Hún leit til hans og brá vasaklútnum upp aS augun-
um. — "Eg biS fyrirgefningar. Eg hefi líklega ver- þaS aS sér ánægjulega.
iS of hreinskilin. En þaS er ySur aS kenna, því mér "Ef eg gæti rýmt þessari stúlku, meS hin stóru,
finst eg hafa fundiS vin, þar sem þér eruS. Og vin- glampandi augu, úr huga mínum,” tautaSi hún, “þá
ar þarfnast eg fremur en alls annars.” yrSi alt gott.”
“Mér þykir heiSur aS þv*í, aS vera vinur ySar,”( Hún gekk út á enda svalanna, og hélt svo áfram
tautaSi Romney. út í garSinn og settist þar niSur í hiS döggvota gras.
“En vitiS þér, hvers vegna eg hefi veriS svone í Augnabliki síSar heyrSi hún skóhljóS. og henni
opinská?’” til mikillar skapraunar, var þaS herra Gifford Leslie,
Eg get hugsaS mér, aS þér hafiS tryst á þag- sem kom til hennar.
mælsku mína."
“Nei, þess háttar er ekki næg ástæSa til þess, aS
aS kvenmaSur geri karlmann aS trúnaSarmanni sín-
um. Nei, Leslie lávaiSur, þaS er af því aS eg hefi
uppgötvaS Ieyndarmál ySar.”
“Leyndarmál mitt?"
"Já, eg hefi komist aS því,
hjarta hinnar ástríku jómfrú
Leslie elskar ySur.”
Romney varS forviSa og kipti í tauma hestsins.
“Jómfrú Leslie —” byrjaSi hann, en hún tók
fram í, svo hann þagnaSi.
TaliS ekki svona hátt. ÞaS getur veriS aS hún
heyri til ySar. En reiSist mér ekki, eg sagSi þaS
einungis af því — eg vildi Iáta ySur vita, hvers vegna
eg gæti tekiS á móti vinfengi ySar, ef — ef —”, hún
þagnaSi, roSnaSi og sneri andlitinu frá honum, —
“ef þaS hefSi ekki veriS þannig, ef þér hefSuS ver-
iS frí — þá-------Ó, en hvaS er þaS, sem eg er aS
segja!” *
“Eg skil ySur,” sagSi hann. “En viljiS þér ekki
segja mér, hvernig þér hafiS komist aS þessu —
leyndarmáli?”
‘ Hvernig? Og þér spyrjiS kvenmann slíkrar
“Jómfrú Díana,” sagSi hann vingjarnlega.
“Nú,” sagSi Dlíana, án þess aS reyna aS dylja
gremju sina.
“Mér datt í hug aS þaS væruS þér, sem sætuS
hér. Enginn, sem ekki er eins stálhraustur og þér,
! mundi leggja þaS upp aS sitja í blautu grasinu. Eg
aS þér hafiS fangaS aetla aS sækja stól handa ySur.”
Díönu. Já, Díana “Þakka ySur fyrir, en eg er aS fara inn,” sagSi
Díana kuldalega.
“Ónei, þaS ættuS þér ekki aS gera. LafSi
Fayre sefur, Alice leikur — fremur illa — eitt af
Lissytz erfiSustu lögum og jarlinn og Romney eru í
IbókhlöSunni. Eg hefi lengi óskaS aS tala viS ySur,
og segja ySur nokkuS, sem mjög þyngir á huga mín-
um.”
“Getur þaS ekki beSiS þar til á morgun?”
“Nei, þaS eru sannarlega seinustu forvöS —
aumingja Romney.”
“Aumingja Romney?” hafSi ihún eftir honum,
án þess aS hreyfa sig. “HvaS gengur aS honum?"
"Já, ungfrú. eg vildi óska aS eg mætti þegja; en
því er ver, aS eg má þaS ekki. Fayre fjölskyldan
hefir einnig sína heimulegu húsdrauga. GetiS þér
spurningar? Þarf karlmaSurinn aS hrópa upp: Eg! a> jómfrú Leslie, hverjir þeir eru?
er ástfanginn! til þess aS hægt sé a Ssjá þaS? Hald-
iS þér ekki aS augun og rómurinn sé nóg útskýring? sagSi hún og geispaSi.
AS rninsta kosti er þaS svo meS ySur. Eg sá þaS sem þér eigiS viS.
strax í gærkvöldi, aS þér og hún eruS trúlofuS.”
Þér fyr'rgefiS.” sagSi hann alvarlegur; en|
Díana — eg á viS jómfrú L Tthe — og eg erum ekki
trúIofuS.”
“Ekki þaS? Þá biS eg ySur innilega afsökun-
ar. Eg hefi fariS vilt vegar. — GetiS þér fyrirgefiS
mér?” ibætti hún viS í bænarróm.
“Já,” sagSi hann og hneigSi sig. “Og því til
sönnunar skal eg segja ySur eins og er. ÞaS er satt
aS viS erum ekki trúlofuS, og er þaS eftir ósk henn-
ar. En þér hafiS rétt fyrir ySur í því, aS eg elska
hana af öllu hjarta; og eg veit ekik betur en aS henni
þyki innilega vænt um rnig,” sagSi hann og furSaSi
sig á því jafnframt, aS hann skyldi tala þannig viS
kvenmann, sem hann þekti svo lítiS. “En þér skijiSj
aS þetta er laununagrmál, sem þér hafiS komist aS.
Og eg vil biSja ySur aS gæta þess vandlega, því þaS
á aS fara dult fyrst um sinn, þrátt fyrir þaS, aS nú
eru þrjár persónur, sem vita um þaS,^ staS tveggja
áSur.”
“Og menn segja alment, aS þaS sé ekki heppi-
legt aS þrír viti þaS. sem leynt á aS fara,” sagSi hún
fljótlega. “Já, Leslie lávarSur, leyndarmál ySar
skal eg geyma, meS einu skilyrSi."
“Eg hefi ekki hina minstu hugmynd um þaS,”
Eg skil ekki, hvaS þaS er.
Hann horfSi fast á hana; hún var ekki eins auS-
teki n og hann hafSi fmyndaS sér.
"LítiS þér í kringum ySur,” sagSi hann alvarleg-
ur. “HorfiS þér á engjarnar, garSinn, skógana,
leiguliSafoýlin og fleira. Þér getiS séð og hugsaS
um, hvaS þetta lítur alt saman vel út. Finst ySur
þaS ekki?"
“Jú,”*sagSi EKana og hneigSi sig samþykkjandi.
"Og ef eg nú segSi ySur, aS alt þeta, sem þér sjá-
iS hér, er eins og ryk, sem þegar minst varir getur
horfiS — fyrir ísköldum vindnæSingi.”
“HvaS eigiS þér viS?” spurSi hún.
“Já, þaS er von aS þér spyrjí Sum þaS,” sagSi
hann og stundi viS. "Eg get vel skiliS aS ySur virS-
ist þetta ótrúlegt, og þó er þaS satt, jómfrú Díana.
Alt þetta ríkidæmi og skraut, sem hér er saman kom-
iS, getur horfiS fyrir einu orSi. ÞaS er tálmynda-
sýning, sem getur svifiS hjá í einu andartaki.”
Díana reis upp og starSi á hann. ÞaS var í
fyrsta skifti aS henni var sýndur þesskyns sjónleikur.
Og þaS vantaSi ekki, aS herra Gifford vár góSur
leikari,
• j ’1| I Meira. j