Heimskringla - 23.02.1921, Blaðsíða 2

2. BLAÐ3IÐA.
HEIMSKRINGLA
Vv'INNIFEG 23. FTEiBRúAR 192*
Oh
'q og gríS, Níkulás mmn — þá hefir
| EINTAL.
IÞaS hljóSnar alt, og úti’ í hafsins djúpi,
er aftansólin gengin haegt til viSar.
| Hvert Móm er sveipaS björtum töfra hjúpi,
og blundaT rótt lí örmum svefns og friSar.
\ Þú glóir haf, sem gull, í hinsta sinni,
Ier geislar dags í nætursikugga breytast.
_ Og iþaS er eins og al'Iir hlutir minni,
? á ást — á þann, serrt eg hefi’ elskaS heitast.
, Hans minning var á lífsins leiSum köldum,
í mitt ljós og styrkur bæSi í gleSi’ oghörmum.
. Hún lægSi storm á æstum sálaröldum, *
I hún andar friSi’ og þerrar tár af hvörmum.
| Eg lýsi' ei hve mitt líf var honum bundiS,
hvaS logsár ástin svæ'fSi kraft míns vilja.
, Þeim einum, sem til afls þess hafa fundiS
þaS yrSi ljóst, en hinir mundu’ ei skilja.
En þvi aS rifja’ upp raunir fyrri árav—
i og rekja hulin spor frá liSnum dögnjrn-
um löngu tæmdan bikar beiskju’ og tára,
| °g brot á GuSs og náttúrunnar lögum?
9 Og þaS er líka engin algeng saga,
| og efniS þaS, sem fár einn skiliS getur.
Og því ert bezt, sá, þáttur horfn'a daga,
| sé þagnarmál og ekki fært í letur.
Þig varS mér sorg mín Ijúft aS ibera í Ieynum,
sem lítinn neista af brotnum æskuvonum.
j Svo þú varst aldrei opinberaS neinum,
og engum kunnug nema GuSi’ og 'honum.
* Mér finst eg ennþá hinstu orS hans heyra,
(sem hljóm a£ fögrum,yndis þýSum lögum.
MeS aftanblænum berast þau aS eyra,
í og blandast mínum eigin hjartaslögum.
(ÞaS húmar óSum, hallar æfidegi,
er hinstu geislum sól á fjöl'lin stjálar; — |
Iþá verSa sár, sem lífiS laeknaSi eigi *
aS lokum grædd í djúpi minnar sálar.
f, Ó, þökk þér ást! þú afl frá ljóssins veldi, ^
1= til æSata skilnings lífsins helgidóma. ’t
Þú brenda gull úr ástríSanna eldi, 2
þú endursikin af guSdóms dýrSarljóma. í
Ragnar A. Stefánsson
!
fræSum.
n þú, samkvæmt Ottin(3kunni, látiS
5 þau ósköp út úr þér, aS N'kulás sé
(” | enn aS fremja djöfuldóm og tröll-
skap.
í Ymprir þú á því viS Nikulás, aS
| hann hafi veriS meS glósur um
9 | þaS, sem Stephan hafi sagt um
I Englendinga, á Islandi 1917, og
= ; leggir þann skilning í orSiS, aS
(í dylgja,, eins og venja er í mæiltu
„ i máli, yrSi Nikulás líklega upp una
II meS sér. Samkvæmt Ottinskunni,
_ [ s^k:Idi hann þaS svo, aS þú myndir
hafa í ihug sínar frægu orS<skýr-
ingar. Þó Nikúlás brigSi þér um
aS þú værir landráSamaSur, væri
. óvtíist aS þú tækir orS hans rétt
upp, ef ihann þýddi þaS ekki meS
drottinsvikari. Samkvæmt Ott-
inskunni, gæti þaS veriS tignar-
nafn. Einu sinni, á aldri íslenzk-
unnar, var landráSamaSur, sá
sem fyrir landi réSi, í trausti kon-
ungs ríns eSa 'fylgismanna sinna.
Ekki er þaS enn komiS fram í;
Ottinskunni, svo eg viti, aS orSiS i
niSjar merkti stundum forfeSur, í
fornri íslenzku.
Yfir höfuS, slíkt orSa-hringsól
aftur á bak, safnaS upp til aS snúa
út úr, er Vellandi-Kabla vitleys
MeS
an mann, til aS dæma um þaS
meS sér, hvort doSrantinn væri
rítaSur á skinn eSa pappír. Sagan
mer heldur ekki neinn háska bú- sletta til þeirra manna, sem ekki
ínn, þo ekki ætti eg neitt stórveldi geta guIlhamraS alt hér, þeim til
ao bakhjarli. Mér —--------- | 1 —-
. _ er nærri á- geSs, sem mest vilja af öllu því
"r eflaust uppspuni og flugufotar- nægja i tilhnningunm, sem fylgir láta. iEg .skal nú svara henni aS
laus flækingur, en hún sýnir samt | því, aS vita sig þá engan eiga aS, nokkru fyrir sjálfan mi<*
hvHíka tröllatrú fólk hefir á ger-1 nema mannúSina meSal vanda- 1 1 ...........
hygli hans og glöggleik á fornum f lausra þjóSa. Svo er líka fyrir aS
þakka, aS henni má treysta, nú á
timum, þegar engar óspektir
ganga, sé ferSalangurinn sjálfur _________ ______
fúilvita og hrekkja- og hrokalaus, hverjum staS, og á þar innistand-
og eigi en-gn ovild aS mæta sökum andi alt þaS litla, sem hann hef-
i .r sinnar. Og eg er svo ir unniS aS
r-. * f 11* fneppinn, aS í öSrurn löndum mun
kg parf ekki • enga
«gr
VI.
Mætti eg minnast á Slátur-vís-
mína, svonéfndu? Me3t
vegna þess, aS því hefir veriS
hrevft, aS eg hafi veriS nokíkuS
veikur í henn-i áSur.
kanske óbeinlínis fyrir aSra, sem
eins er ástatt um. ÞaS er létara
aS sletta þessu en aS leika sír aS
pví, fyrir ,þann, sem eytt hefir
öHum starfsár,um sínum á ein-
um æifina, og ekki
* _ . # niSur handtökum viS að
aS hafa hana yfir, svo oft hefir I h[r,Sa um' Fyrir mitt leyti, veit
k' V .. 1, . 30 gjaioa Iitiu IþjoSmm, sem eg ekki til, aS e<» slknldi Aim.A„
h'Vn TlSc’Jt.1gef,n’ °? af Nikujas.hefi lengst veríS viS ken-dur ' eg skuld, Ameríku
nyskeö. iltoku-skrattmn er fjorarj
VIII.
hendingar, og tvær málsgreinar.
Fyrri helimngur hennar minnist á
ur, og segir sér í lagi frá, hverja
hönd þaS leggur á starfiS. AS
því héfir veriS fundiS, aS slátur-
verk hafi veriS iS “ljótasta” á Is-
' Getur vel veriS, en mér
neitt, nema þaS, sam bver góS-ur
drengur skúldar sjálfum sér, þaS,
b ' , • , . aS reynast íbúSarlandi sínu eins
,lá)U*ú»iS í Evrópu. SiS.ri, v,rí™dá”i!is TcilhZ T' °» 'T >“*■’ ** »8 •*« á.
»m, SingaS fl land, fuWS, m.Su"
!)Ja f,1 fí bOISa' Td sl,kra( Ameríka kostaSi engu til upp-
fitla-toga hefSi þaS nærn nægt, [ eldis míns, né þess'lifila þroska sem
EnHa^daSrSUnfand þV"' í uafa 0l náSi’ Hann á eg Islandi einu
mósfld dSUrfaLd' 3Ú* eÍ-n heZt aS þakka- en mér sjálfsagt sjálf-
þykir ljótara, aS slátra mönnum TskínnT og^ ekH rís f"" T’ ^ ekki meiri en
en sauSum. NafniS á verkinu er boriS ef einhver hefsf íl d T HÓr héR €g
líklega æfa-gamalt. Er þaS ekki, IátjS ’bag { w, Tjc^L T UnmS *** mér- meS líkamlegu
eitfhvaS i viS «S „á «8 — W‘gS Skf^ "k f
---------- -----,rdts? Fg.veit h9 ,ekkl’*°g heh í viljun, ,aS hafa veriS borinn og ■ - ahaJh’
þeirri aSferS, ætti enfan tl! aS se^a mer,haS; nema barnfæddur á Þýzkalandi, ef
Nikulias. hnskan (heldur - ^ .....
u
unnar. Með þeirri aðferð, ætti. "*fa“ 1,1 v1"*'**0’ n»i,a, bam.fædd-ur á Þýzkalandi, ef svo vrSi baS og tekJuna af mer,
þaS engin ósvinna aS vera, aS i Nlkul'as- Enskan heldur . orS.S i befSi 9tagiS á Og sjálfsagt var, Ameríka áttiTm^S
nefna Nikulás sjálfan rusta, því enn- n«»tiim því e.ns -stafsett og aS sá yrgj nefndur Bretahatari er - - ^ t y™lslegt arSvænlegt
... „ , en ón'otaS, sökum mannfæSar.
lnnn aS rf1* ’m,nk‘ Hver s^rfandi hönd sem viSbætt-
junn ao latast hafa hfaS svo utan ist, var hennar hagur. Hér í állu
- emT, t fTS ^ Smnl’ heH Cg UnnÍS’ eftir mætti- næatum
, Tð ált 'Var °í| 116013 hálfa Öld’ en^in afrek Sert' en ekki
Nikulás erreinuma mann PPLm hÚn á mér skaSast enm kkki
emum manni. eður emn. þjoS aS rhenni
þaS orS má aS líkindum ráSa til i fra,mboriS eins °« viS ,^erurm [ ekki vildi
memlausu merkingarinnar í sveita-* ensku nefna pao mikio
maSur, og varS aS mannsnafni:! slatur’’- te8rar 3i°rt maimíall varíS
Rustikus, en fær þessara tíma þýS-i 1 stríSinu. ESa þau notuSu aS_..............__
ingu sína, þegar þaS orS kemst á! franskan bróSur þesst butchery,, þess> aS a-lt up .
sveitamanninn, aS hann kunni. sem PýSlr baS[ sama’ Nlkuláf er í einum manni. eS„,
ekki hævefskusiSi þeirra er í borg-' aJ’Sast"r ut af spaSinu, þo þaS ; kenna> standand; bjá lþyi sann. svara M ••' • '7
u mibúa. Eins færi meS orSiS | konV Englandii ekkert við, aSe.ns; indameríci aS þe j öndverSu LLT ’k Tl ® sogunn. af
■ • ■ -........I c1—x— u-£*: n ——' - - ’ ^ s onuverou svarta þrællnum, sem eigandinn
en hinum sem kjósa mig
þorpari, þaS þýddi þann sem í: Fvroml- /HefS. hann yenS e.ns styrjaldarinnar, skiftust svo aS vI\hveÍaTa^meS “h "
þéttbýli bjó, sem sé: borgarbúa. 1 vel aS ser. «er 1 fundv,si elns segja allar þjóSir heimsins, þær ^útllitinn nÍT ’
gera rupl og rán frá öSrum sér aS ' 2ert ser meiri “mat" ur l5essu’ fllk'
an -hug sem hann ber til ÞjóS
iSn, breytist þaS í atyrSisorS.
Eftir Ottinsku-lögmálinu
nefna Nikulás skálk, því þaS
m-rkti hermann áSur á öldum.
“HundraS gef eg þér skálka,”
stepdur í fomri vísu. Menn Voru,
mættí i verJa. Hann man líklega,
hvern hátt blöSin hérna sögSu, aS
c u • . f , þvL aS bjóSa honum þá frelsi, í
mitírfm ir-'3 Tí u7 laun fyrir :lan^a tráa þjónustu,
maLti a m.II. sja, og nokkrar hlupu vig
a mvlli ihöfuS-hera, úr og í. —
eiga sína sögu, og hana hugmynda
r.ka, en fá mál eins ljósa og víS
sýna víst, eins og þessi hlessaSa
tunva okkar, sem viS nefnum ís-
P , 8Io áina. -Gamli Svartur
• ..( • . . _ , e 2 mafg-lþakkaSi boSiS, en kvaSst
sjalfan s.g ur vitn, um þaS, aS þ6 ekki ,hafa hjarta til_ aS þi ja
ekk. _er ennfr.Surfeng.nn, þo þaS, því nú hefSi húsbóndinn not-
þessari e.n-u þjoS se algerlega a að s6r a]t kjötiS svo nærgætTlis.
komio tyrir longu, opr aS i„„_ a v. • .
’ : * iT ' , lesía’ aS hann væri -manna mak-
mitt þaS sem Nikulás er driúgast-1 .u- »eims,n8,_me vi a legastur iti'l, aS njóta mergsins úr
ur í Hann hefSi getaS kítaS SSííí ^ ® beinunum- — Fn fslandi, foreldri
spaShnutunni . ÞjoSverja. aS bver ÞjóSverji,
En i alvoru, þessar hend.ngar | dtendur uppj yrgi
beir hefSu aflaS sér feitinnar,
þee,ar þröngt varS um viSbitíS
hiá þeim í stríSinu. Úr þúí urSu
og eru, ski'rSir GÖttskálk"=’hér-! “glÓfr” °* °irSafkýrÍngar’, ein'I stríSs-hætU heimsi
maSur guSs. En ofbeldisverk,
sem unnin háfa veriS í hernaSi,
snýr orSinu upp í þaS sem er ill-
yrSi nú. Hitt er -sök sér, orSin , .
um Evtoou, eru gerðar í hku skapi
eins og því, sem einn af okkar
eigin fuTltrúum — N. W. Rowe’l
— til nefndarfundarins í Genf ný-
míru,, ættingjum mínum, vanda-
sem enn mönnum og vinum imínum, skulda
.- r • .x ... nrSaSur niu eg al't þaS skársta sem í mér er.
rasbr fyr.r neðan jorS. Geta ma ft8rum ökki, svo eg finni til muna.
nT,rr1.’. hver nafnbot hf’T, væri En aS sjálfsögðu, geta þeir, sem
s’alfsogS, sem let. þaS . ljos, aS eru a)dir u hér f ]andi ekkJ
---'leyBipg Bretaveldis, þess er viS
lenzku. Uppruni og breytingár á I afstaSna’ er sas;t aS hafi komist {' -"TT’TTT cr. VT sa^ iS sama- nema meS nokkurri
þVÍ. sem felstí einstökum orSum, | ***** hann hrey'tti úr sm: “NorS-j,,. t;lvii(uiii _ a.llBI Mnos. , . , ,,
uralfu-strornvi^kan he'frr kostaS i_' u.i ac- 'tLitt er enn, sem 1 mig helaur
Nikalásarmessa.
i.
neitt sem ,eg hefi kveSiS. Og í
gamni, en ekki sökum alvörunnar
í þessu, og af því Nikulás er ann-
arsstaSar í greininni aS tylla lög-
speki sinni á tá, skal eg
Oft er vandi vel boSnu aS neita, hann á aS íþaS getur lí-ka vaiSaS
jafnvel því sem komast miætti lög, aS eigna einhverjum, og fara
kanske af án. Hér á eg viS leýf-
iS, sem Heimskringla gaf mér til
aS svara Nikulási Össurarsyni, úr
einhverju horni hjá sér. Þiggja ‘
meS undir hans nafni, nokkuS þaS
sem ekki yrSi sann-aS, aS hann
yæri höfundur aS — á því geta
orSiS tormerki frá tveimur hliS-
Þess hefi eg órSiS áSur var,
segir men n í n garsagu mannanna ,
gleggra en flest annaS. A ve<mm: Canada f,Tnfc,u fms,und1’r af dre°gJ-
þessara geisla, “sem ihugur send- unum sínum, goldnum und.r
græna torfu”. Þá kemur til hinn
vil eg þaS þó. Hjá fólki sem rrteta aS mér hafi veriS eignaS meira en
kann málavöxtu væri gagnsleysa átti- þ° aldrei hafi eg nent aS
ir hug”, eins og Jónas kvaS á, get
um viS næstum gengiS út og inn,
meS kvnkvíslum tíu alda eSa
fimtán, kynst þeim, högum þeirra
og huigsunarhætti, eins og væru
þær heimamenn okk-ar og siveit-
ungar. — En til þess þarf fleira en
þunnildi af einhverri orSábók.
,IV’
Eg hafSi sýnt fram á, aS for-
feSur ókkar trúSu á fyrir-hugun
vísuhelmingurinn, um þaS hverja
hönd England hafi í þessum
bagga, úr því þaS var viS niSur-
skurSinn statt. Ekki er þaS látiS
sá, sem grípur lambiS og
leiSir þaS aS troginu, né hann sem
held-ur fótunum, eSa hinn
hnffnuim bregSur, því er ætlaS
þaS viSvikiS, sem eitt var álitiS
aS vera, iafnvel prestinum. lýta-
ium nú, væri ekki öldungis út breytingu.
Hviljun, sem afleioing stríSs- j£jtt er
'"■s. þrátt fyr'r þaS þó hann segSi
•sliílct ekki -meS þyngra hatri en því,
hér, Svo fjarstætt sem þaS sýnist,
i .... . ., t . *. , - , kann eitthvert gagn áf mér aS
sem þætt.st sl_a fyr.r, aS brezku mega hafa> af hendi Slílkt
þmSunum sjalfum myrd, geta kemur ^ 6vænt eins og slysin.
°^lS su breyt,n? nokkuS orSug T 1 dæmis, til skams tíma síSan,
laust í slíku verki, og aS alþýSu • i iu'* -i-
r ‘l,”„ x i-i .j | .1 , omnskaan alþyðuvilja.
torlog — ao lik.ndum eins leng.| domi, í þeirri sveit, sem eg olst
vera aS fjargviSrast yf.r því. Mér^ o& heiSm stoS, fram a og fram yfir j upp í a Íslandi, af þvi aS þaS væri
aS svara honum’ en ber vestra st;ndur þag ^“77;^* Én NÍku-j daSa Ingimundar gamla. Því
kunna einhverjir að hafa tynt ser J4S hefir ef ti] vill, beztan bæfileika sannl°rSm,T Vatnsdaalu ekkert,
svo út úr íslenzkunni, aS þeir taki tiJ a§ raka upp garSaló.
ef ,lla tækist t.l, jafnvel ollum hefSi eg fyrir gvariði ag (þaS ættj
manrheim, evo miogsem hann fyrir mér aS liggja. aS vekja e(ftir„
er orð.nn haSur yiSskifta-bondum tekt f61ks> á or6a.fróS]eik Nlku.
V’ö Breta, -og su íllspa þyrfti ekki J6o,ar
aS vera runnin frá verr.i rót en
Sem beirri, sem hefir gert sér grun um,
hverni-g logar undir í dmounum Heimskringla mér nú VÍst. Eg
frTsm ant hekmk Sf TSherr!aT' játa haS Vorkenni Henni. En
fnSur fæst, vrS- þaS aSe.ns fynr svona þrætur eru þreytandi, verSi
. i - , 11 Pess ekkert lag til aS Jétta þeim ögn
ma hann ekk, gleyma, hyersu hann upp. ÞaS hafa andstæðingar mín.
firrur fyrir fróSileik og gífuryrSi
fyrir góS rök. Nikulás mun samt
sitja viS sinn keip.
Einu sinni átti eg heima hér í
landi, þar sem mikill sveitarrígur inska-
komst á út úr kirkjumálum. Ekki
var þaS meSal lslendinga þó í þaS
sinn. Saga var mér sögS, sem
gekk milli andstæSinga prestsins,
III.
Nikulás er einskon-ar einherji í
orShengilshætti. ASferS hans er
eins dæmi og ætti aS heita Ott-
ASalreglan í henni er
ofur einföld. Hún er sú, aS
grauta upp úr orSbók úreltar þýS-
ingar orSa, sem einhvemtíma á
öldunum kann aS líta svo út, aS
ur>oi hafi veriS, án þess aS hug-
sem þjónaSi þar.. Hann var kunn- leiSa frá hverjum tíðaranda þær
ingi minn, góSur drengur og hafi runniS’ ne hversu þær breytt-
skemtimaSur utan kirkjumála.
Eitt sinn átti hans aS hafa veriS
I né öSrum Islendingasögum fram
aS þ ei-m tíma/, nema aS önnur rök
komi til, sem sýni eftir hvaSa
hugsunarbætti talaS sé, hvort níS-
ingsverkiS var níSingnum sjálf-
rátt eSa áskapaS. Meira aS segja,
trúin á fyrirhugun er ekki útdauS
enn, þó svift sé ihún nú skáldskao-
arskrautinu norræna. KaopræS-
urnar um forlög og frívilja hafa
ekki hrundiS henni alveg. Merkur
k-irkjúflokkur hefir haldiS lengi í
hana, aS minsta kosti frammi í
oSrum og æSri heioni en þessum.
leitaS, til aS þjónusta aSfram viS. En svo auSveld sem reglan
komin gamlan og góSan karl, sem
einhverntíma hafSi hlaupiS úr
hjörS klerksins. Prestur neitaSi
nokkuS aS fara, og barSi því viS,
aS slíkt yrSi árangurslaust, karl
jist meS honum, og þrákelkia svo menn, sem nema vilja Iífláts-
verstu öfgarnar inn í orS andstæS- d<>ma úr lögum og breyta dýfliss-
sem hann er aS þræta, um * betrunarhus, eru forlaga-
trúnni nokkuS nærstæSir. Þeirra
aSai-ástæSa er, aS þaS sé einungis
ipp's sins,
væri orSinn of gamali í syndinni»Norskulögum”, í öfugskýringum
til aS geta orSiS sáluhólpinn, og s TT á orSum eftir mi®T-
þar viS sat. AuSvitaS hefir æfin- f ?fnfshorn af Ottinskunni
. i . sv,° flost ao lesarinn skilur, an þess
tynS verið uppspum, en aldrei aS-burfa annara vitna viS:
mintist eg á þetta viS prest til aS Ef til dæmis, Nikulás biði þér
vita hiS sanna. Mér þótti méira bók til kaups, segjum Líkafróns-
gaman, aS eiga svona skrítlu ó- ,rimur’ _en tú faerSist undan kaup-
er, á hún samimerkt viS allar vit-
leysur í því,, aS hún er hæSileg Tann°irni aS vægja ætíS breysk-
eins og heimskan og þrjózk eins og1
þrætugirnin. Hann tínir upp ör-
n-emlvir í orSabók (Fritzners Jík-
lega), og kli-far á þeim “Gontra
leik einstaks manns , eins og
Matthías kvaS, því ef maður
kýnni öll skil á aSstæSum ins
seka, yrS-i gilæour hans ekki sá sem
sýndist. Og þaS er bert, aS þeir værl
menn hafa ekki í huga, sömu á-
sökun á einstaklinginn, eins og
hinir, sem “dæma brotin hart en
þó spor til aS gera eitthvaS gott
úr ólhjákvæmilegum forlögum,
sem menn og skepnúr væru stadd-
ar í. Myndi ÞjóSverji hugsa
Englandi iS afsakan'lega-sta í stríS-
inu? Eg hefi áSur svaraS því til,
sem orS hefir á leik-iS, aS kaup-
menska og ágirnd háfi gert sér
“mat” úr stríSinu, t. d. þeir, sem
sagt er aS hafi sjöfaldaS eigur sín-
ar á þeim dögum, og aS hí hafi
atvinnuleysingjar haft gnægS aS
bíta og brenna. í þessum hend-
'ngum hugsaSi eg ekki lengra en ;
baS. En þeir, sem mest hafa
hneykslast á þessu, hafa sífelt haft
öll augu -á sláturkeppunuim, og rit-
aS upp fyrirsagnir um sláturgerS,
og þaS hafa konur sagt mér, sem
til þess verks ku-nna vel, aS mat-
reiSslubók Ni'kulásar sé þar ná-
kvæmust.
XI.
Of-Iangt er þetta orSiS! hugsar
líiiUfUn.Um Neimskringla -mér nú víst.
geldur stríSsins síSaslta. Almenn-
ir séS, og skarSaS upp stíl sinn
ingur er svo skamim-minnugur, aS meS ýmsu,m kjarnyrSum, til dæm-
■ i U g eymu hvl’ v' hegomann is: villimönnum verri, skömm alba
ag, vers vegna onum hlekt- ærlegra mann fúlmenni, illmenni
rol Ræb -Óll>arfa3tar fr,Smála: nfSinRur, og svo framvegis. Þeir
ÆðerUrielr’ T3 td urSu svo mikíu skjótari en eg. tiT
rít ;'SSeH “ GleTdU ~ aS hel^a 'sér flest hressilegustu
yfSu striSiS ekki upp, þaS var svo- orSin f lþeim andlegu áIfumB aS
sárt! Ekkert kemur styTj'aldar
völdunum betur, en almenna
glleymskan. Þeir menn eru aS
reyna aS vi-nna óvinsælt en þarft
litlu var þar leift ihanda mér, til
aS kasta minni eigu á. Eg hafSí
því ekki önnur ráS til aS haldá
uppi skemtun, en aS víkka ögn út.
] r. * uppi SR.CII1LUI1, en ao viKKa ogn ut,
verk, sem lyfta v.lja gyllmgum og j3ref.hraut ^
essa, þar og Ihér. ÞaS
gleymsk-u, af mesta bol, mann- eykur ögn viS útsýniS. En nú legg
anna.
IX.
VII.
Út af þessari vísu hafa menn
veriS beSnir aS muna þaS, aS eg
brezkur þegn. Vitaskuld,
mér hafa hlotna'st n-okkur 'hlunn-
'ndi og skyldur inn’fæddra manna,
þessi liSug þrjátíu ár, sem eg hefi
Á einum staS í svari sínu til rniín
hvetur Nikulás mjög til þess, aS Is-
lendingar hér þvoi nú sínar land-
raSa-hendur hreinar, a-f >mínum:
eg niSur pennan, og lleysi miig af
’hóTmi í bráS.
Stephan G—.
£ÍD$teÍBs-keuningin.
syndum þó um seinan sé, meS því (RitgerS þessi birtist í vikublaS-
m r, A — L I 1 . »1
inu “Pathfinder”, 18. des. 1920.
og er þýdid úr ensku af Áma S.
tildrög vægt", og trúa aS öll hans, hfft,landmS yfb nokkrum ekrum
víti séu hars e’n':n skuld. OrSa-
skemda af virkileikanum.
Nikulási mun þaS
hann sé orSinn of
átta sig if íslenzku.
En á
ásannast, aS
ga-mall til aS
Fyrir
II.
utleggingu’
inu meS svona svari: Þvlí miSur er
e- skrldinyalaus núna, eg var sá
óhappamaSur aS mér brást upp-
skeran í ár — þá hefir þú sam-
kvæmt Ottinskunni, játaS á þig _______ _______ ^ ^ ^
glæp, ert níSingur þrælmenni, mikiS viS*.’TvorTsem*hmn
sinni (hár-
skógarmaSur
sem þú ert.
réttdræpur hvar
togun orSa, sem ekki kemur Víg- , Komir þu aS honum þar sem
slóSa viS), hefir Nikulás þaS “ex- 3nn ntar UP° sHtUr Úr SOgUnnÍ af
ord'him”, aS hann múni eiga í sín-
fórum eitthvaS eftir mig. Þó
þaS væri — sflfkur ruslari sem
ha:in er. Hitt segi eg honum í
hre.nskilni, þau nöfn sem hann um hann dettur upp úr þér á þessa
gefur þessu standa ekki heima viS JeiS: “
upn slitur úr sögunni af
Kafili hæng. Egilssögu og Snorra-
Eddu, t'l aS koma þeim í blöSin,
og ætlir bú aS hafa orS á því, hví- __ _
líkur aSgangs og iSnismaSur hann j mikin
viS orSafræSina, en hrósiS
bókin er búin aS fara meS Niku-
lás, - eins og bókstafurinn ætlaSi
sér viS andann.
V.
Eg stekk yfir allan sa-man-
mokstur Nikulásar úr sögunum.
Hann kemur lfka VígslóSa jafn
væri
af iörS hér í Canada. En ekki
ætla eg, aS neitt af þvfí nái út fyrir
þau takmörk, sem talin eru aS
vera vébönd þessa ríkishluta. Eg
hygg eg hafi þaS svo vel skjalfest.
meS því sem nefnt er borgarabréf.
og líka meS ein-skonar leiSarbréfi
brezks ræSismanns, aS leikmanni
geti tæplega annaS skilist, en aS
Brdtaveldi hafi hvorki veg né
anda af mér, utan Canada.
móti aS segja Englendingum til
iri:-n. Haifa m-á holl ráS, hvaSan,
sem þau koma, og margt hefir
Nikúlás talaS meira út í hött. Úr.
því aS íslenzku hermienni-rnir hafaj
r<’vvst svo aðgætnir og friSsamir,!
aS þeim hefir ekki orSiS tregnúiS
ta,- aS vonzkast viS mig út af þvtf,
Mýrdal.)
NiSurl.
Einsteins-hugmyndin kennir aS
S Z r.f, n S ' T' V ’ þyugdai-afliS sé aSeins annaS
o eg -hah mour-nitt þa, hvernig c? « . * , . . , .,
_ _ _ _ ^ rra rr, I rx i fs in> t n A I m rJ n » rv, n I n ■ 1,
sagSur áfram e.Sa aftur á bak, rit-
aSur upp rétt eSa rangt, og eg efa j þaS sé eg ekki heldur. Eg gæti
ekki aS ólesnu, aS Nikúlás hafi | a-ldrei meS -sönnu sagt, aS
-sonnu sagt, aö eg
getaS staútaS sig fram úr þessu metnaSist af aS vera, til dæmis.
stafrétt. Sú saga er af bonum j Hlendingur eSa brezkur þegn, sem
sögS, aS eitt sinn hafi hann átt í sumir stagast á, aS þeir séu “stolt-
var
fórum
se,
sinum pappírs-doSrant ’ ir” af. Eg var ekki til ráSa„
nýlegan en nokkuS lúS- I krvaddu.r um iS fyrra, og lög um iS
En svo nærfærinn var Niku- I síSara setti eg aldrei sjálfur. Ætti
lás í rannsókn sinni á honum, aS þaS fyrir mér aS liggja aS stíga út
an
sem þaS" mál héfir veriS túl'kaS,
mætti reyna Englendinginn á út-
leggingum Nikulásar, sVo sem
hann hefir nú til þeirra vandaS.
X.
Á öSirum staS í svari sín-u er
Nikulás aS undrast yfir, aS eg
gerfi hins viSloSanda eiginleika
efnis. er nefnist aSgerSaleysi eSa
hreyfingarleysi, og veitir allri
hreyfingarbreyting mótistöSú. Frá
þessu nýja sjónarmiSi er ekki unt
aS greina í sundur áhrif aSgerS-
arleysis og þyngdarafls. Flestir
munú hafa tekiS eftir þvii, þegar
skulj ekki flýja héSan, og leita setiS er í eimlestarvagni og snúiS
þangaS sem mér KSi /bétur. Hann
er aS skima eftir tveimur leiSum
aS þ essari Iandihrein-sun. En. þó
ev væri nú ekki ánægSur meS alt
í heimahögum irnínum 'hér, jhefi
fram, aS sætiS þrýsti raS bakinu
e:ns lengi °g hraSi lestarinnar
evkst. Þetta kemur tíl af þvlf, aS
aSgerSaleysi líkamans stendur á
móti breytingu hraSanls, er á hann
eg hvergi haldiS því fram, aS alt er þröngvaS. Á sama hátt finn-
yrS-i -betra annarsstaSar. Svo veit ur farþegi lyftivélar, þegar vélin
eg e'kki til, aS eg haifi unniS no-kk- fer snögglega af staS upp á viS
uS þaS ódæSi, sem eg þurfi aS
fara landflótta fyrir, og sveitung-
ar mínir flestir þola mig sæmilega.
Annars er nú þessi athugasemd
17 i L ' ^ 1 ’f ' -------- ---- íjila uivi 1155JU uw owga ■ i . nuuaið ci uu jjcaai auiugajciia
nn ert pu a s.crna 1 erg hann útvegaSi sér háskólamentaS- fyrir landsteina Canada, héldi eg Nikulásar hrör-gömul Ihús-gangs
aúkna þyngd á fótulm sér. AuS-
'vnilega hefir þá vaxandi hraSi
I'ík áhrif á hlutina og þyngdarafliS.
Væri Ijósgeisla kastaS þvert yf-
ir braut einhverrar persónu, sem